Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά τον νόμο Μελίνας (όπως έγινε γνωστό το ισχύον νομοθετικό πλαίσιο περί κινηματογράφου στην Ελλάδα, από την Μερκούρη που το συνέθεσε), έξι χρόνια μετά τις πρώτες εκδηλώσεις προθέσεων της Πολιτείας να τον εκσυγχρονίσει (εκ στόματος υφυπουργού πολιτισμού Πέτρου Τατούλη), τέσσερις αλλαγές υπουργών μετά την έναρξη των ενδοϋπουργικών διαβουλεύσεων για τη νέα του μορφή (Βουλγαράκη, Λιάπη, Σαμαρά και Γερουλάνου), και ένα χρόνο, μια Ομίχλη, έναν δημόσιο αλληλοσπαραγμό, μια νεόκοπη Ακαδημία, μια ανατρεπτική αλλαγή φρουράς στο ΕΚΚ, και μια σειρά επαναστατικών δημοσιευμάτων μετά την πρώτη ανακοίνωση της από-στιγμή-σε-στιγμή αποκάλυψής του, έφτασε σήμερα στην πλήρη δημοσιότητα, το νέο σχέδιο νόμου για τον κινηματογράφο, φιλοδοξώντας πιθανότατα κι αυτό, να γραφτεί στην Ιστορία για δυόμιση δεκαετίας ακόμα, ως νόμος Παύλου. Αν δεν τον τσακίσει η δημόσια διαβούλευση.

Το ρομάντζο είναι ένα είδος παρεξηγημένο στο σύγχρονο παγκόσμιο σινεμά, έτσι που έχει συνδεθεί πια, με τις ακλόνητες κουπ της Jennifer Aniston και τις ορμονικές εκρήξεις της JLo. Οπότε, η πρώτη λίστα στη σειρά 25άδων που έχει προγραμματίσει να αποκαλύψει το δίδυμο Guardian/Observer, γιορτάζοντας τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών ανά genre, είναι μια καλή ευκαιρία να σου θυμίσει ότι το σινεμά, εκτός απ’ το να πάθεις αλλεργικό σοκ από υπερβολική δόση οιστρογόνων, είναι και το καλύτερο μέρος να ερωτευτείς.

Στα 87 του και σα de facto ο σημαντικότερος σκηνοθέτης για τη γενιά που μεγάλωνε πριν 40 χρόνια στην Ελλάδα, ο Γιάννης Δαλιανίδης άφησε χτες το μεσημέρι τη τελευταία του πνοή στην Εντατική του Ερρίκος Ντυνάν όπου νοσηλεύονταν από τις αρχές του μήνα. Εκ των πραγμάτων επίσης, η δημιουργική επαναστατική του αθωότητα είχε ήδη εκφυλιστεί και εξαφανιστεί στις δεκαετίες δηθενιάς και αρπαχτής που ακολούθησαν στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, και μάλλον όχι τυχαία, όπως καταγράφει τσαντισμένος ο Άκης Καπράνος.

Ξεκίνησε με δυο μικρού μήκους που τον έφτασαν μέχρι τις Κάνες, του χάρισαν διακρίσεις σε Δράμα και Τσεχοσλοβακία και του έφεραν ένα Κρατικό Βραβείο Ποιότητας. Συνέχισε, επτά χρόνια μετά την πρώτη του εμφάνιση, με ένα μεγάλου μήκους ντεμπούτο, που ήταν στο στόμα όλων των επαϊόντων, απ’ τις αρχές του 2009 που ολοκληρωνόταν, ως ένας απ’ τους πλέον πολυαναμενόμενους τίτλους της ελληνικής κινηματογραφικής αναγέννησης. Ήταν μια απ’ τις ταινίες που περιμέναμε να εμφανιστεί σε κάποιον απ’ τους τρεις μεγάλους ευρωπαϊκούς φεστιβαλικούς σταθμούς απ’ τις αρχές της προηγούμενης σαιζόν. Όχι τυχαία, λοιπόν, ο Σύλλας Τζουμέρκας, με τη Χώρα Προέλευσης, βρέθηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη, να κάνει την παγκόσμια πρώτη του στη Sala Darsena, στο Lido της Βενετίας. Λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα, επέστρεψε στα πάτρια για να παρουσιάσει την ταινία του στο ελληνικό κοινό, ως ταινία έκπληξη σε έναν κατάμεστο Δαναό στις Νύχτες Πρεμιέρας, και τώρα, είναι έτοιμος να συναντήσει τους ανθρώπους για τους οποίους πραγματικά μιλάει, βγαίνοντας στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Παιδιά με δυο μανάδες βρίσκουν τον εξαρχής.. χαρούμενο σπερματοδότη πατέρα τους, ξεκινώντας χιονοστιβάδα εξελίξεων που απειλεί να πλακώσει το μικρό λεσβιακό σπίτι στο καλιφορνέζικο λιβάδι.