Πιο επίμονος κι απ’ τα ίδια του τα δημιουργήματα, ο μεγάλος μαριονετίστας θα τραβήξει για πέμπτη φορά τα νήματα των ζόμπι του, για να στήσει άλλη μια σαρκοβόρα σάτιρα, αυτή τη φορά προφανώς με στόχο το νεαρό Hollywood που γεμίζει τις τσέπες του ματώνοντας ασκόπως τις οθόνες.
Σύμφωνα με τον Hollywood Reporter, στη νέα του ταινία, το George A. Romero’s Diary of the Dead, "ομάδα φοιτητών που γυρίζουν ταινία τρόμου στο δάσος, βρίσκονται μπροστά σε μια ομάδα αληθινών ζόμπι. Όταν αρχίζει η σφαγή, αρπάζουν την ευκαιρία και καταγράφουν τους ζωντανούς νεκρούς σε στυλ σινεμά βεριτέ".

Και πριν πάει το μυαλό σου σε κυνηγητά και γρήγορα ξεπαστρέματα, ο Romero λέει: "θα έχει τα δικά μου ζόμπι! Δεν τρέχουν από δω κι από κει -- θα κινούνται αργά". Τίποτα συγκεκριμένο δεν είναι γνωστό για την κατεύθυνση της ταινίας μέχρι στιγμής, αλλά το πάντρεμα των Νεκρών με το Blair Witch Project που ισχυρίζεται ο HR ότι θα δούμε, είναι μάλλον λιγάκι βιαστικό δεδομένης της κοινωνιολογικής αποστολής που τείνει να δίνει ο Romero στα ζόμπι του. Και δεδομένου ότι επιστρέφει σε ανεξάρτητα λημέρια μετά από μια δύσκολη περίοδο στα αποπνικτικά γρανάζια των studio, μάλλον θα έχει μπόλικες ιδέες για εκδίκηση. Είναι πιο πιθανό οι αφελείς πιτσιρικάδες να βλέπουν στα ζόμπι τους ιδανικούς κομπάρσους και δευτεραγωνιστές, και να αλλάζουν τη διανομή της ταινίας, σπρώχνοντας την καλή τους τύχη στα όρια, μέχρι η ταινία να τελειώσει με τα ζόμπι να κυκλοφορούν θριαμβευτές, κρατώντας κάμερες και μπουμ στο ένα χέρι, και εφηβικά μπουτάκια και μυαλά στο άλλο.

Σε άλλα τρομονέα, οι σαρκοβόροι φορείς του ιού του 28 Days Later (2002), ετοιμάζονται να ξανασκορπίσουν τρόμο, στο sequel της ταινίας, το 28 Weeks Later (2007). Ο Danny Boyle είναι executive producer και τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο δημιουργός του εντυπωσιακού Intacto (2001), Juan Carlos Fresnadillo. Ο Cillian Murphy δεν επιστρέφει, αλλά όπως ανακοινώθηκε πρόσφατα, τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο sequel, που μας τοποθετεί 6 μήνες μετά το ξέσπασμα της επιδημίας, σε μια ομάδα στρατιωτών που προσπαθούν να επαναφέρουν τάξη στο Λονδίνο, θα είναι ο Jeremy Renner, ο κακός που έβαζε βόμβες στον Farell στο SWAT (2003).

Επίσης, ο Kevin Smith θέλει να το γυρίσει στις ταινίες τρόμου, concept που είναι μάλλον αρκετά πιο τρομακτικό απ’ οτιδήποτε αποφασίσει να βάλει μέσα στην ταινία.

Μια συνταγή που έχει κάτι από το περσινό, οσκαρικό, Mrs Henderson Presents (2005) και ακουμπάει στη πιο συναρπαστική κουτσομπολίστικη ιστορία των 90s παγκόσμια, θα 'λεγες ότι μυρίζει βραβεία από μακριά, σωστά?

Ε τα ίδια λέγαν κι ένα σωρό άλλοι κι έτσι έφαγα τον τελευταίο μήνα τσεκάροντας συχνά πυκνά το αγγλικό site της Pathé, περιμένοντας να ανεβάσουν καμιά φορά το trailer της ταινίας, που ανοίγει στη Βρετανία στις 15 Σεπτεμβρίου. Αλλά τελικά, αν και στη λάθος πλευρά του Ατλαντικού, συνεπέστερη αποδείχτηκε η Miramax, που ψάχνεται βραβειακά μετά την αποχώρηση των Weinstein και μόλις το έβγαλε στο apple.com. Και έχει και την ίδια μύτη με σένα.

Το trailer είναι δεόντως πομπώδες. Αλλά μια η μεγάλη δόση από τηλεοπτικό footage, μια η μεγάλη δόση από στημένη Mirren, μια η μεγάλη τηλεοπτική καριέρα της ίδιας και μια η ανύπαρκτη δόση από οτιδήποτε άλλο, και το σέικερ δεν ευωδιάζει και τόσο πια. Και μάλλον θα χρειαστεί γερό πλύσιμο μετά. Αν υπάρχει όμως μια περίπτωση να πάρει το αγαλματίδιο η Dame Helen αυτή είναι και τελείωσε. Πρωταγωνιστικό ρόλο, στη μεγάλη οθόνη, έχει να δει αμέτρητα χρόνια (καμιά εικοσαριά υπολογίζω) και το ρόλο της βασίλισσας τον έχει προβάρει αρκετές φορές, με πιο τρανταχτή αυτή στη Τρέλα του Βασιλέως Γεωργίου (1994). Και, φυσιολογικά, έχει ήδη αρχίσει να.. τρίβει. Και αυτή και οι σπόνσορές της.

Το φιλμ παρουσιάζει την αλλαγή, προς ένα πιο λαοφιλές προφίλ, της μοναρχίας στην Αγγλία κατά το θάνατο της (πρώην) πριγκίπησσας Diana. Διαγωνίζεται στη Venezia 63. Το σκηνοθετεί ο Stephen Frears.

Να προσπαθείς να απονείμεις κινηματογραφικά βραβεία, άντε υποψηφιότητες, από τον Αύγουστο είναι δουλειά για.. θαρραλέους, αφού η περίοδος κλείνει με το τέλος της χρονιάς (και βάλε). Όμως τα στοιχήματα έχουν ήδη αρχίσει να πέφτουν και τα πιο σίγουρα χαρτιά, με βάση τις προηγούμενες αποδόσεις, είναι όσοι είχαν ισχυρές παρουσίες και τις προηγούμενες σεζόν. Για παράδειγμα η Μπαρτσελόνα και η Τσέλσι ο, υπεραγαπημένος των κριτικών, Todd Field των Μυστικών της Κρεβατοκάμαρας (2002) και οι, υπεραγαπημένες όλων, Kate Winslet και Jennifer Connelly των προηγούμενων υποψηφιοτήτων.

Update: Τρεις μήνες μετά, οι ιστορίες για μικρά παιδιά έχουν ανοίξει σε περιορισμένη διανομή με συγκρατημένη υποδοχή. Ξεχωρίζει βέβαια η απεριόριστα ασυγκράτητη ανοιχτή αγκαλιά των μικρών κοριτσιών στην.. ερμηνεία του Patrick Wilson, αναμενόμενα αφού το ίδιο θερμά τον υποδέχτηκαν και σαν αιμοσταγή παιδεραστή στο Hard Candy (2005). Γι αυτό αφήνω το κλείσιμο του θέματος στην estelle που κάτι ξέρει παραπάνω:

Μπορεί οι μικρές κυρίες να είναι άψογες, όμως πιο πολύ τραβάει την προσοχή ό μικρός κύριος της ταινίας. Αυτό το καστανόξανθο που τρελαίνεται να κάνει skateboard και να τσαλαβουτάει στις πισίνες. Ο Patrick Wilson ή ο prom king του φιλμ φαίνεται από μίλια μακριά ότι έχει πάρει θέση στην ουρά για εξώφυλλα. Γυναικείων περιοδικών, κυρίως, γιατί μοιάζει να ναι ραμμένος και κομμένος για γυναικεία φαντασίωση. Ελαφρά ηλιοκαμμένος και με είμαι-παιδί-της-crest χαμόγελο κλέβει την παράσταση. Φυσικά και με το υποκριτικό του ταλέντο. Προπάντων αυτό. Άκου πράγματα, λίγο έλειψε να το ξεχάσω.

Αυτός ο Κάπτεν Τζακ όλο τρέχει, κολυμπάει και πηδάει να ξεφύγει απ' τους μπελάδες και όλο απ' τον ένα στον άλλο πέφτει.
Αυτή τη φορά πρέπει να βρει ένα κλειδί και το σεντούκι που ανοίγει, για να αποφύγει να πληρώσει, με ότι πολυτιμότερο έχει (τη ψυχή του εννοείται), το χρέος του στον βασιλιά-φάντασμα των θαλασσών Davey Jones. Και να αποφύγει και όλα τα χαριτωμένα γλοιώδη τέρατα που ο τελευταίος φτύνει στο δρόμο του φυσικά. Και στη πορεία μπλέκει και όποιον έπαιξε και δεν έπαιξε στη προηγούμενη συνέχεια φυσικά φυσικά.

H Disney και ο Jerry Bruckheimer στη παραγωγή δε ρίσκαραν διόλου λοιπόν, στo 2o επεισόδιο του franchise που ξεκίνησε σα theme park και έγινε η μεγαλύτερη κινηματογραφική μπίζνα που (τα) πιάνει από γιαγιά μέχρι εγγονό. Βάλαν ότι είχε η συνταγή σε διπλή δόση και επειδή κάτι περίσσευε κάναν διπλή και τη ταινία. Με τη συνέχεια και το τέλος (στο επόμενο επεισόδιο) να έχουν ήδη κλείσει το μποξόφις για το τελευταίο σαββατοκύριακο του Μαίου 2007.

Όταν ο Orlando Bloom, που όπου και να κρεμάσεις φωτογραφία του θα κολλήσουν πάνω της ένα μάτσο γυναίκες, είναι απλά ένα από τα περιφερειακά ατού του φιλμ, είναι προφανές ότι οι πληροφορίες που χρειάζεσαι για να βγάλεις συμπέρασμα τέλειωσαν στη προηγούμενη παράγραφο (αν όχι με το τρέιλερ, βαριά βαριά). Για την ιστορία αναφέρω ότι ο Verbinski καταφχαριστήθηκε να σκηνοθετεί εκπληκτικά CGI, αριστοτεχνικές σκηνές δράσης (με κάτι ανάμεσα σε χρυσή εποχή του Χόλιγουντ και χρυσή εποχή των Αδερφών Marx) και.. ένα σενάριο που παρατραβάει για να ξαναμαζέψει τη παλιοπαρέα. Και έξυπνα δεν άφησε πολύ χρόνο να χαθεί στα λόγια (και τις ιστορικές ήδη ατάκες) ώστε να σηκώνει και δεύτερη θέαση άνετα το όλο πόνημα. Αλλά μέχρι εκεί.

Το Σεντούκι του Νεκρού είναι δίκαια η μεγαλύτερη ταινία του 2006. Αλλά αυτό κάτι λέει και για το 2006.

Τα Takeshis' (κτητικός πληθυντικός) είναι ένα γερό πλέγμα από δύο (και βάλε) πραγματικότητες. Η μία είναι ενός σκηνοθέτη που αντιμετωπίζει καθημερινά κάθε είδους προβλήματα: την έπαρση ή τη ζηλοφθονία των ηθοποιών, τους συνεργάτες του που ζητούν χάρες, τις κάμπιες που φωλιάζουν στις ανθοδέσμες. Η δεύτερη πραγματικότητα αρχίζει να ξετυλίγεται μόλις ο σκηνοθέτης γνωρίζει κατά τη διάρκεια της επιθεώρησης του στούντιο έναν ηθοποιό που είναι φτυστός ο ίδιος και επιπλέον έχει και το ίδιο όνομα. Το αυτόγραφο που του δίνει, φαίνεται ότι είναι το εισιτήριο του θλιμμένου αυτού κλόουν σε έναν κόσμο φανταστικό με αρκετές κινηματογραφικές αναφορές.

Οι φοβίες, σκέψεις, αδυναμίες του σκηνοθέτη σχετικά με τις κοινωνικές, ερωτικές και επαγγελματικές συναναστροφές παίρνουν σάρκα και οστά. Ο δεύτερος --οξυζεναρισμένος-- Takeshi αντιμετωπίζει οξύθυμους, νευρικούς, κακεντρεχείς ανθρώπους και στη συνέχεια γκροτέσκους ηθοποιούς, γιακούζα και επίδοξους εραστές. Σύντομα η πραγματικότητα του χωρίζεται περαιτέρω, και βλέπουμε όχι μόνο την αλλόκοτη καθημερινή ζωή του --δουλεύει σε σούπερ-μάρκετ, αλλά ξημεροβραδιάζεται σε οντισιόν και ονειρεύεται πρωταγωνιστικό ρόλο-- αλλά και τον, πιο αλλόκοτο, κόσμο των ονείρων του.

Ενώ ανέμενα το αποτέλεσμα με θρησκευτική ευλάβεια, τελικά το πολύ προσωπικό σύμπαν του Kitano με ξένισε δεόντως. Αυτό το παιχνίδι ο Takeshi σκηνοθετεί τον Takeshi που παίζει τον Takeshi, δεν ήταν και τόσο διασκεδαστικό. Η διάρθρωση της ταινίας είναι απολύτως συνειρμική, πράγμα που άλλοτε λειτουργεί εξαιρετικά, άλλοτε βαραίνει και κουράζει. Το παίξιμο και η σκηνοθεσία δεν είναι άσχημα, αλλά το σενάριο παρόλο το χιούμορ και την ειρωνεία του δεν μπορεί να κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον. Πολύ εγκεφαλικό για να λειτουργήσει.

Από την άλλη το παιχνίδι των αναφορών για κάποιους θα έχει ενδιαφέρον. Εγώ είδα μια σκηνή-tribute στο Weekend (1967) του Godard να μπαίνει στο σέικερ με λίγη Αλίκη στη χώρα των Θαυμάτων και, αυτή τουλάχιστον, με ανέβασε.

Ένα καλόκαρδο και ερωτευμένο μοντέλο δέχεται να παραστήσει την ερωμένη ενός παρκαδόρου, μόνο και μόνο για να σταματήσουν τα κουτσομπολιά για τη σχέση της με τον παντρεμένο πρόεδρο πολυεθνικής, που επιθυμεί πάση θυσία να δείξει σοβαρό προφίλ για να μη χαλάσει το γάμο του και να επανεκλεγεί (ναι, ξέρω, αριστουργηματικό δε το λες, σίγουρα αυτό το plot). Ο Gad Elmaleh (άλλος ένας "ξένος" αλλά επιτυχημένος Γάλλος) είναι ο Francois Pignon, ευτυχής παρκαδόρος, που έναντι ουκ ευκαταφρόνητου χρηματικού ποσού, δέχεται να στείλει το συγκάτοικό του στο σπίτι της μαμάς του και να σπιτώσει αντ’ αυτού το εντυπωσιακό μοντέλο (Alice Taglioni). Τα προβλήματά του αρχίζουν όταν αντιλαμβάνεται ότι οι κινήσεις του παρακολουθούνται, και όταν τα πρωτοσέλιδα των κουτσομπολίστικων εντύπων γεμίζουν με το πρόσωπό του, με συνέπεια να κοντεύει να χάσει τη χαριτωμένη μνηστή του (Virginie Ledoyen) και να θεωρείται μέγας γυναικοκατακτητής από την ανίδεη μαμά του.Ο Elmaleh δεν είναι ο πρώτος που ερμηνεύει τον γκαφατζή Pignon, μια αγαπημένη κωμική περσόνα του Veber ήδη από το Les Compères (1983). Το συμπαθητικό παρουσιαστικό του και το κωμικό του ταλέντο του επιτρέπουν να βγει σώος και αβλαβής από τη Σκύλα και τη Χάρυβδη του σεναρίου και να δώσει υπόσταση στον ήρωα. Οι υπόλοιποι χαρακτήρες, μπορεί να μην έχουν μεγάλο εκτόπισμα, και να μαρτυρούν περισσότερο καρικατουρίστικη διάθεση, αλλά αυτό δεν ενοχλεί ιδιαίτερα στην παρούσα. Ακόμη και τα κλισέ, άλλωστε, καταφέρνουν να βγάλουν γέλιο ή έστω να δημιουργήσουν ανάλαφρη διάθεση και φαίνεται να είναι εντελώς συνειδητοποιημένα.

Μιλώντας για καρικατούρες, στα προσόντα της ταινίας προσθέτω και την παρουσία του Karl Lagerfeld σε cameo να παίζει τον εαυτό του, έναν ψωνισμένο γκέι μόδιστρο. Σε μια τόσο μεταμοντέρνα εποχή η αυτο-παρωδία μόνο δείγμα χιούμορ και αυτογνωσίας μπορεί να είναι (εύγε, Karl!). Η σκηνοθεσία κατά τ' άλλα δεν είναι ακριβώς ευφάνταστη, αλλά η ταινία έχει την flashy όψη ακριβής παραγωγής και τις χαριτωμένες ερμηνείες των λαμπερών πρωταγωνιστών της, κάτι που ποτέ δεν έκανε κακό σε κανένα.

Η ιστορία αρχίζει κάπου το εβδομήντα και καλύπτει όλη την επόμενη δεκαετία και κάτι. Μια παρέα από παιδιά του δρόμου, ξεφεύγουν από την αστυνομία, γεγονός που τους δένει μαζί για πάντα. Με κεφάλαιο τα λύτρα μιας απαγωγής, βάζουν πλώρη για να γίνουν η ισχυρότερη ομάδα οργανωμένου εγκλήματος στη Ρώμη. Και σχεδόν τα καταφέρνουν. Παρακολουθούμε το Λιβανέζο, το Ντάντε, το Φρέντο και πολλούς ακόμα να πίνουν, να χορεύουν, να χαρτοπαίζουν, να δέρνουν/δέρνονται και να σκοτώνονται, πράγματα όχι απαραιτήτως βαρετά, ούτε όμως πάντα πολύ ενδιαφέροντα. Το σενάριο προσπαθεί σπονδυλωτά να φτιάξει το πορτραίτο κάθε μέλους της ομάδας ξεχωριστά, να κρατήσει ίσως τη δομή των κεφαλαίων του βιβλίου, αλλά οι τίτλοι που πέφτουν με το όνομα του καθενός είναι το μόνο που μαρτυρά αυτή την προσπάθεια. Γυρνάμε, έτσι, στην ακατάστατα εριμμένη περιγραφή των δραστηριοτήτων της ομάδας.

Η παρέα έχει βέβαια κακό τέλος, αλλά η νοσταλγική ατμόσφαιρα και το ταμπεραμέντο των ηρώων μας αποζημιώνουν εν μέρει. Η σκηνοθεσία έχει στιγμές beat ενίοτε, όχι όμως συνεπή ρυθμό ούτε καμιά ευφάνταστη νότα. Στιγμές γραφικής βίας, εναλλάσσονται με μελοδραματικές οικογενειακές, και τούμπαλιν. H χρήση documentary footage φαίνεται ότι στοχεύει ψηλά, αλλά δεν καταφέρνει να δώσει περισσότερο βάθος --γεγονότα όπως η απαγωγή και η δολοφονία του Aldo Moro και ο βομβαρδισμός του σιδηροδρομικού σταθμού της Bologna αναφέρονται διεξοδικά προσπαθώντας να στηρίξουν ιστορίες συνομωσίας και διαπλεκόμενα συμφέροντα του υποκόσμου με την κυβέρνηση. Ο μοντέρ λυπάται τα χιλιόμετρα celluloid και δεν τα χατζαρώνει και το soundtrack έχει.. τόση ποικιλία, που δεν αμφιβάλλω ότι όλοι θ’ ακούσουν ένα τουλάχιστον από τ’ αγαπημένα τους τραγούδια.

Σημαντικότατη μνεία χρειάζεται στη φλογερή, εκθαμβωτική και ομιλούσα άπταιστα ιταλικά Anna Mouglalis στο ρόλο της πόρνης Πατρίτσια, που όμως τελικά ερωτεύεται έναν επιθεωρητή της αστυνομίας (ουαί!). Η σεναριακή αφέλεια και ακαταστασία πάντως, είναι ακόμη η αχίλλειος πτέρνα του ευρωπαϊκού κινηματογράφου.