Σε φανταστική επαρχιακή πόλη των ΗΠΑ στα τέλη των ‘70s, παρέα από πιτσιρίκια με αγάπη για το σινεμά γυρίζουν ένα ερασιτεχνικό φιλμάκι με ζόμπι σε σταθμό τρένου - το οποίο εκτροχιάζεται μπροστά στο φακό. Αυτός συλλαμβάνει την παρουσία ενός τέρατος την ώρα που το σκάει.

Γενειοφόρος με τουρμπάνι, επιδίδεται σε ταλιμπανιές ως χιονάνθρωπος με σκούφο, όταν τον συλλαμβάνουν επί το έργον, τον μεταφέρουν πολλά χιλιόμετρα βόρεια της γης του, και τους ξεφεύγει μετά.

Μετά τον θάνατο των γονιών του, νεαρός σπουδαστής κτηνιατρικής παρατάει τις σπουδές και η μοίρα τον οδηγεί σε ένα περιπλανώμενο τσίρκο, οπού θα ερωτευθεί την γυναίκα του αφεντικού.

Πρώην αστυνομικός που χαιρετίσθηκε ως πρωτεργάτης του οργανωμένου εγκλήματος πριν δυόμιση δεκαετίες, αφηγείται την μαρτυρία του απ’ της φυλακής τα σίδερα και της κοινωνίας το στίγμα.

Ψυχίατρος που πιστεύει στο Θεό, αλλά όχι στις πολλαπλές προσωπικότητες, μπλέκει με περίπτωση που δοκιμάζει τις πεποιθήσεις της.

«Είναι τα games τέχνη;» Πρόκειται για ένα ερώτημα που έχει απασχολήσει πολλάκις όσους προσπαθούν να γράψουν λίγο πιο σοβαρά πράγματα για αυτό το είδος ψυχαγωγίας από το πόσα ντουφέκια κουβαλάει ο πρωταγωνιστής ή πόσες πίστες πρέπει να περάσει για να φτάσει στον αρχιδιάολο. Ταυτόχρονα, επειδή είναι φοβερά αφηρημένη απορία και δεν έχει εύκολη απάντηση, έχει παράγει μόνο ατελείωτες και κουρασμένες (και κουραστικές) συζητήσεις και ουδέν αποτέλεσμα. Ο Ragnar Tornquist, δημιουργός παιχνιδιών όπως το The Longest Journey και το Dreamfall, έχει πει το πολύ σωστό (και προφανές), «Δεν ξέρω αν τα games είναι τέχνη, όμως υπάρχει τέχνη μέσα τους.»

Ο Matthew Broderick ως Ferris Bueller έγινε ο χαρακτήρας που σημάδεψε μια ολόκληρη γενιά εφήβων, και δεν υπάρχει αμφιβολία πως ολόκληρη αυτή η υπέροχη, ξεκαρδιστική, απελευθερωτική day off του ανήκει. Είναι η αρχή της, είναι το τέλος της, είναι το κάθε ένα από τα εμβληματικά pit stops της, όπως η εν μέσω σχολικής εκδρομής βόλτα στο μουσείο ή το ξελαρύγγιασμα με το Twist and Shout στους δρόμους της πόλης.