En Soap (2006)

Μια ιδιοκτήτρια ινστιτούτου καλλονής αφήνει τον γκόμενό της και μετακομίζει σε παλιοσυνοικία. Από κάτω της μένει ένας τραβεστί που περιμένει να εγχειριστεί και λειτουργεί ινστιτούτο σαδομαζοχιστικής στο διαμέρισμά του.Ο τραβεστί θα ανακαλύψει ότι είναι λεσβία φυσικά, αφού από τον τίτλο ακόμα καταλαβαίνεις ότι η ταινία έχει βάλει σκοπό να καταγράψει τις συνηθισμένες εξωφρενικές καθημερινές καταστάσεις. Στην πραγματικότητα άμα αρχίσεις να το ψάχνεις, μιας και η σκηνοθέτρια είναι πρωτάρα και η παραγωγή από τη Δανία, περιμένεις κάτι από αλμοδοβαρικό μελοδραματικό κιτς σερβιρισμένο με Δογμα-τική γυμνή αυστηρότητα. Και αυτόν τον συνδυασμό που σκοτώνει βρίσκεις μπροστά σου, πασπαλισμένο με τριερικά ασπρόμαυρα recaps και ροζ ιντερλούδια με ανθισμένες κερασιές(?) που σπάνε τη μονοτονία των γυρισμάτων ολοκληρωτικά μέσα σε δυο διαμερίσματα. Η πρωτοτυπία στην (τριεροαλμοδοβαρική) σύλληψη παραδίδεται ακέραια με άλλα λόγια κλίνοντας προς την πιο βορειοευρωπαϊκή επιρροή λόγω ίσως και μηδαμινού προϋπολογισμού. Αλλά δε μπορείς να πεις ότι λειτουργεί πάντα ή μπορείς να πεις και ακριβώς αυτό. Το σενάριο του πολυγραφότατου και πολυτιμημένου με άπειρα εγχώρια (Robert) βραβεία Kim Fupz Aakeson είναι σαπουνοπερικά υπερβολικό με φυσιολογικούς (βλ. ποτέ εντελώς συμπαθητικούς ή αντιπαθητικούς) χαρακτήρες και διαλόγους. Και η σκηνοθεσία και ο φωτισμός πότε σφιχταγκαλιάζουν τους πρωταγωνιστές, πότε τους παραλούζουν προσπαθώντας να πετύχουν το τραβεστικό του πράγματος με προκαθορισμένα όρια, και πότε τους αφήνουν αυτόφωτους.

Η Σαπουνόπερα πήρε μια Αργυρή Άρκτο (αυτή του Βραβείου της Επιτροπής) πέρσι στο Βερολίνο, και το Βραβείο Σεναρίου στις Νύχτες Πρεμιέρας. Η Pernille Fischer Christensen φάνηκε να ξέρει πολύ καλά τι ήθελε να πετύχει, στο Λονδίνο που την πέτυχε η estelle.