Revanche (2008)

Λακές μεγαλονταβατζή σηκώνει τράπεζα για να χρηματοδοτήσει την απόδρασή του με την αγαπημένη του πόρνη, αλλά πέφτει σε νευρικό πρωτάρη μπάτσο που του αναστατώνει και προκαλεί σχέδιο για ρεβάνς.Φορμαλιστικά ηλεκτρισμένο, αλλά συναισθηματικά κομματάκι μονότονο στη φαταλιστική του αναποφασιστικότητα ανάμεσα στη στωική αδράνεια και την αυτοκαταστροφική εκδικητικότητα, το σκοτεινό δράμα με αποχρώσεις θρίλερ του Αυστριακού δημιουργού, που έφτασε ως τις ξενόγλωσσες υποψηφιότητες των Όσκαρ τον περασμένο Φλεβάρη, δε θα σου δημιουργήσει αντάρες στην ψυχή, αλλά μια αναστάτωση τη φέρνει. Μεθοδικά, μεθυστικά και με νηφαλιότητα αξιοζήλευτη στα δραματουργικά, ο Spielmann γνέθει γύρω από πρωταγωνιστές που ερμηνεύουν ολόσωμα το κούφιο του κορμιού τους και χρησιμοποιούν για ατάκες τις σιωπές, μια τραγωδία υπαρξιακή, λιτή και στιβαρή, που αποφεύγει τις μεγαλοσχημοσύνες αντικαθιστώντας τες με εγκυμονούσες ησυχίες. Καδράρωντας με υπέροχα φωτογραφημένα και ιδανικά μετρημένα πλάνα την ιστορία του, την αφήνει να λειτουργήσει οργανικά και να σε παρασύρει στους ρυθμούς της χωρίς να σε κάνει να βλαστημάς που της λείπουν τα γκάζια, αλλά αντίθετα να εκτιμάς την υπομονή της να ειπωθεί σωστά. Οι κάπως άτσαλες προσπάθειές του να σου υποδείξει αλληγορικά, ξανά και ξανά τις διαφορές και τις αποστάσεις των ηρώων του, πριν τους φτάσει στις εκρήξεις που ετοίμαζε βραδυφλεγώς, μένουν τουλάχιστον πάντα σε επίπεδα διακριτικά κι ελέγξιμα, αφήνοντας μονάχα να φανεί η αγωνία του παραμυθά τους να τους κάνει να κινούνται κατά το δυνατόν ρεαλιστικά, στη θολούρα ενός ομιχλώδους συναισθηματικού τοπίου, που από εγκεφαλικά πλεύσιμο στο πρώτο μισό, γίνεται αρκετά θυελώδες στο δεύτερο, ώστε να σε κάνει να αγωνιάς, όταν πέφτουν οι τίτλοι τέλους χωρίς να’χεις δει τη λύση που τόσην ώρα σε έχει βάλει να αποζητάς.