Up in the Air (2009): Trailer.. miles away

Σε μια χρονιά όπου η Ακαδημία ξεχειλώνει σε δεκάδα την κατηγορία καλύτερης ταινίας στα Oscars®, κάνοντας τους περισσότερους ν' απορούν για το που θα βρεθούν όλα αυτά τα φιλμ, ο Jason Reitman έρχεται να μας δείξει και να μας μάθει πως ούτε οι τρισδιάστατες μάχες και η ψηφιακή τεχνολογία, ούτε ένας Fellini αλά Las Vegas, ούτε τα χαρτομάντιλα της Afro-American παχυσαρκίας είναι αρκετά για να ξεπεράσουν τα κατορθώματα του Up in the Air. Ο Owen Gleiberman το διατυπώνει ιδανικά στο κλείσιμο της κριτικής του για το Entertainment Weekly. Το Hollywood είχε πολλά χρόνια να δει κάτι τόσο διασκεδαστικό, αληθινό και ανατριχιαστικά σημερινό, όντως.

Με τη φινέτσα του παλιού, κλασικού αμερικανικού σινεμά, με σενάριο και ατάκες που παραπέμπουν στο άπιαστο τότε, αλλά μιλάνε με αιμοβόρα ειλικρίνεια για το σημερινό κραχ στην οικονομία, στις ιδέες, στην πίστη, στις διαπροσωπικές σχέσεις και το αναθεματισμένο εγώ, με μια πεσιμιστική πικρία που δε σ' αφήνει ν’ απογειωθείς προς κάποια εξιλέωση, κι ένα ρομάντζο που σαρκάζει προς ολόκληρο το είδος του, το φιλμ του Reitman είναι η φλέβα χρυσού που χτύπησες χωρίς να την περιμένεις στο κάθισμα ενός σινεμά. Ένα εγκάρδια ανθρώπινο παραμύθι για το πόσο λάθος μπορούν να είναι όλα σε αυτή τη ζωή, σε τούτο τον πλανήτη, δίπλα σου, μέσα σου ή ως την απέναντι όχθη του ωκεανού. Λυπάμαι που δεν ψηφίζω για εκείνο το ρημάδι το αγαλματάκι. Επειδή τα Oscars είναι, πλέον, κυρίως politics. Και το Up in the Air (2009) κάνει τη χειρότερη αντιπολίτευση στο ζαχαρωτό κόσμο των χολιγουντιανών ειδών. Γιατί τα έχει όλα! Ποιος θα τολμούσε να δικαιώσει μια τέτοια ταινία;