TRON: Legacy (2010)

Ο ορφανός γιος του Kevin Flynn και μεγαλομέτοχος της τεράστιας πια ENCOM, ανακαλύπτει πως ο πατέρας του έχει παγιδευτεί στο Grid, όταν παγιδεύεται και ο ίδιος. Αν έχεις δει τα 2 λεπτά του περίφημου πια footage που ξεσήκωσε τη προπέρσινη Comicon και είχε πείσει νωρίτερα τη Disney να επενδύσει στη παραγωγή από $170 μέχρι κάτι λιγότερο από $300 εκατομμύρια (ανάλογα με ποιον πιστεύεις), και το περιμένεις πως και πως ξεχειλωμένο σε 2 ώρες, τότε για το TRON: Legacy (2010) δε χρειάζεσαι και πολλές αναλύσεις προφανώς, καλύπτει και με το παραπάνω τις απαιτήσεις σου. Επιχειρώντας μια πιο.. κομψοεπή ανάλυση.. ματαιοπονείς, το φιλμ σχεδιάστηκε σα στιλιστικός οργασμός, και καθυστερημένος για 28 χρόνια, όσα χρειάστηκε η κινηματογραφική τεχνολογία να φτάσει το όραμα του Steven Lisberger, έναν neon κόσμο με ψυχή στις κουκίδες στις άκρες των πρωτόγονα ψηφιακών του γραμμών. Το TRON (1982) χρεώνεται σαν ορόσημο στο χώρο του computer animation περίπου με τον ίδιο τρόπο που το Ταξίδι στο Φεγγάρι (1902) καθόρισε τη.. διαστημική τεχνολογία, το φιλμ κατασκευάστηκε με πολύ μεράκι και φαντασία στα χειροποίητα εφέ του, και η θεματική του ήταν φυσικά απλοϊκή ακόμα και για την εποχή της. Το στοίχημα λοιπόν για τη παραγωγή ήταν να αναβιώσει όλο εκείνο το κλίμα ασυγκράτητου ενθουσιασμού (τουλάχιστο των ψυλλιασμένων) με το μέλλον που έρχονταν, να ξανα-αιχμαλωτίσει τη φαντασία με την αθωότητα πια χαμένη, να ξαναβάλει το τζίνι στο μπουκάλι, και μετά να πετάξει και το φελό, για να εξομοιώσει αυτή την εκρηκτική για τρεις δεκαετίες καταπιεσμένη εκσπερμάτωση. Και δε τα κατάφερε καθόλου άσχημα, έστω κι αν χρειάστηκε να καταφύγει σε (προαναγγελμένους από το studio και) αρκετά.. βίαια χωμένους Pixar-ισμούς και σε κυριολεκτικούς ακροβατισμούς τύπου The Big Tronbowski, για να συντηρήσει μια αφήγηση εξ' ορισμού χαμένη ολοκληρωτικά σε ένα παρελθοντικά φουτουριστικό κόσμο, σε κάτι σα steampunk της ψηφιακής εποχής.

Διάφορα χωρίς πολύ σημασία συμβαίνουν σε όλη τη διάρκεια του Legacy λοιπόν, με μόνο σκοπό να κρατήσουν τη δράση αυτή τη φορά ολοκληρωτικά μέσα στον κόσμο του TRON, και να σου δώσουν την εντύπωση υπερβολικής και από πάνω μεστότητας σε ότι είναι ουσιαστικά αφορμές για περάσματα από το ένα εντυπωσιακό set piece στο άλλο. Στο να καταπιείς όλα αυτά τα τηλεοπτικά αφελή, και αντιφατικά ακατανόητα (για χρόνους που κυλάνε στον κόσμο του TRON υπερεπιταχυμένα με.. την ίδια ταχύτητα με τον πραγματικό, ας πούμε) της ιστορίας, βοηθάει τα μέγιστα η πραγματικά Lebowski-κή άνεση του Jeff Bridges με την εξωπραγματικότητα, συμβάλλει και το καταδανεισμένο από τη Remote Control βιβλιοθήκη του Hans Zimmer soundtrack των Daft Punk που έχει εξομαλύνει έτσι τις κατά παραγγελία "techno"punk φανφάρες του, παραδίνεσαι στην αφέλεια εκτός από τις στιγμές που σε σκουντάει η κύστη σου, και σε συνεπαίρνουν πραγματικά οι πραγματικά μεγαλειώδεις στιγμές όπου Joseph Kosinski έχει τη δυνατότητα να κάνει ότι ονειρεύτηκε και ονειρεύτηκες με τον κόσμο του. Ο Kosinski κρατάει για το τελευταίο κρεσέντο του την αναβάθμιση του TRON σε καμπύλες και σε τρισδιάστατους χώρους, σε αφήνει να βγαίνεις από την αίθουσα σα παιδί που είδε τα πρώτα του ψηφιακά πυροτεχνήματα.