Cowboys & Aliens (2011)

Καημπόηδες. Και εξωγήινοι.Παρουσιασμένο σε υπέροχο διδιάστατο φορμά, ετούτο το πανηγύρι ψηφιακών εφέ και εξωπραγματικής δράσης μπορεί να μην είναι ό,τι σπουδαιότερο έχει τιμήσει τις οθόνες σου από την καλοκαιρινή κολεξιόν της σαιζόν που τελειώνει, έχει πάντως να περηφανεύεται, πως παρά την στρατιά σεναριογράφων που το ετοίμασαν για τον σκηνοθέτη του Iron Man (2008), καταφέρνει να βάλει σε μια σειρά όλες τις ιδέες και τα concepts που μπαινόβγαιναν απ’ τα μυαλά των στουντιάδων απ’ τα τέλη της προ-προηγούμενης δεκαετίας που αγοράστηκαν τα δικαιώματα του... εξωφύλλου του κόμικ, μέχρι σήμερα. Εμπνευσμένη ουσιαστικά απ’ τον τίτλο της και μόνο, δεν χρειάζεται να είσαι ο Νοστράδαμος για να προβλέψεις ούτε την ιστορία, ούτε την συμπαρομαρτούσα καταστροφολογία που συνοδεύει τη συνάντηση των σκληροτράχηλων ιμπεριαλιστών της Δύσης με τους τεχνολογικά υπερεξελιγμένους ιμπεριαλιστές του Γαλαξία. Αυτό που έρχεται σαν έκπληξη, είναι ότι τόσο ο Favreau, όσο κι οι σεναρίστες του, παίρνουν το χρόνο που χρειάζεται στις αμμουδιές του Τέξας, για να παρουσιάσουν χαρακτήρες με υπόνοιες λίγο μεγαλύτερου βάθους απ’ αυτό που αφήνουν να φανεί οι ποζεράδικες στάσεις τους στα ξύλινα σαλούνια, και σαν έξτρα μπόνους χτίζουν τις σχέσεις τους με τρόπο διασκεδαστικό και πειστικό αρκετά, ώστε να ξέρεις ποιοι είναι όλοι αυτοί που βλέπεις, όταν ξεκινάνε ως νέοι Υπέροχοι Επτά (1960), την σταυροφορία τους να πάρουν πίσω το αίμα τους και τους δικούς τους, απ’ τα χελωνοκέφαλα πλάσματα με τις ιπτάμενες ξυριστικές μηχανές, που έχουν έρθει απ’ το Μεγάλο Άγνωστο ψάχνοντας χρυσάφι και πειραματόζωα. Κι έτσι, η ταινία με τον επώδυνα κυριολεκτικό τίτλο σου σερβίρει ένα πρώτο μισό απολαυστικό κι ορεκτικό για ότι μέλλει ακολουθήση, με τον Favreau να έχει φτιάξει τόνο ελαφρά συναισθηματικά τιμητικό για την παράδοση του western, αρκούντως φρεσκαρισμένο όμως με την στιλπνότητα του μοντέρνου blockbuster και την κοφτερή απλοϊκότητα των στόχων του. Φρεσκαρισμένο σε βαθμό να αδρανοποιεί την συνθετική ματιά του Matthew Libatique και να την μετατρέπει σε άψυχο μιμητισμό των δυνατοτήτων του βέβαια, δικαιολογημένη όμως θυσία, στον βωμό της οικειότητας που προσκυνάνε οι παραγωγές με ανάγκη για ευθύγραμμη διείσδυση σε ευρύ δημογραφικό, όπως καταλαβαίνεις. Όταν τ’ αλογάκια του καλπάζουν στο δεύτερο κομμάτι ωστόσο, οι στροφές της πλοκής βάζουν την ταινία στο fast forward, με διαδοχικές αποκαλύψεις να σε βυθίζουν σε τσίρκο απιθανότητας κι αστειοτήτων, κι όταν με το καλό αρχίζουν κι οι μεγάλες εκρήξεις, το πρώτο που καταρρέει κάτω απ’ το βάρος των CGI υστεριών, είναι η εσωτερική συνοχή του σεναρίου, κι η πειστικότητα της λογικής των ηρώων του. Κι εκεί είναι που αρχίζεις να απορείς αν η παρέα του Star Trek (2009) είχε προλάβει να τελειώσει το ξαναγράψιμό της μέχρι να μπει η ταινία στην παραγωγή, ή ο Favreau βρέθηκε να γυρίζει σκηνές με σημειώσεις και προσχέδια πλοκής πιο γενικά κι αφηρημένα κι απ’ το concept art που ενέπνευσε αυτό το gold rush της επιστροφής στους πιστολέρο, με έξτρα δόσεις πολιτικής ορθότητας στις καραβάνες τους, πράγμα που θα ταίριαζε και με την ιστορία του project.