Crazy, Stupid, Love. (2011)

Ζευγάρι χωρίζει όταν ο άντρας κάνει σχέση με άλλη, επειδή η γυναίκα του έχει πάψει να ενδιαφέρεται για τη σχέση τους και τον εαυτό της, σε αξιολύπητο βαθμό. Αυτή όμως, θα καταφέρει να βρει ξανά τον αυτοσεβασμό και τη προσωπικότητά της, και μετά θα ζητήσει συγγνώμη για το φταίξιμό της και θα κάνει τα πάντα για να τον ξανακερδίσει πίσω, αυτόν που ήτανε πάντα ο άντρας των ονείρων της. Στη πρώτη σκηνή του Crazy, Stupid, Love. (2011) η Emily έχει ήδη ενημερώσει τον εμβρόντητο Cal, τον 25 χρόνια άντρα της, πως τον απατάει με άλλον. Η ταινία είναι φυσικά τυπική τρελή πανηλίθια χολιγουντιανή γκομεντί οπότε κάπου εκεί.. τελειώνει. Εννοείται πως ο κερατάς φέρει όλη την ευθύνη (για το κέρατο που έφαγε), και θα πρέπει να ζητήσει συγγνώμη (για το κέρατο που έφαγε), να επανορθώσει (για το κέρατο που έφαγε), και να κάνει τα πάντα για να ξανακερδίσει πίσω την Emily (που τον κεράτωσε και σκοπεύει να το συνεχίσει). Στη πραγματικότητα, ως σύγχρονη, η ιστορία δεν ασχολείται καν με τα ευκόλως εννοούμενα, αν σε ενδιαφέρει ας πούμε να κατανοήσεις τα λάθη που έκανε ο Cal, δες καμιά παλιότερη, μόνο κάποιους διάσπαρτους υπαινιγμούς στις απολογίες του θα βρεις σε όλη τη διάρκεια. Σε όλη τη διάρκεια αυτονόητο είναι και το ότι η Emily είναι η γυναίκα της ζωής και βάλε του Cal, αν απορείς πώς ξεχωρίζει τόσο ώστε να αξίζει αυτή τα πάντα και περισσότερα, τότε όχι μόνο σε λάθος ταινία μπήκες αλλά πας φυρί φυρί και για κέρατο από τη διπλανή που σε τράβηξε μέχρι την αίθουσα.

Με αυτή την.. ελευθερία που του δίνουνε οι συμβάσεις του είδους, ο Dan Fogelman, υπεύθυνος για τις ιστορίες αρκετών κυριολεκτικών παραμυθιών της Disney και της Pixar, παραγεμίζει την αφήγησή του με αμέτρητα οξύμωρα, του στιλ πίτα ολόκληρη και σκύλος χορτάτος, για να χορτάσει με τη σειρά του μέχρι σκασμού και βάλε το κοινό του, το οποίο απαιτεί αποφυγή πραγματικότητας μετά ταυτόχρονης υγρής φαντασιωσάρας. Για παράδειγμα, στον κόσμο του τρελά πανηλίθιου έρωτα, οι γυναίκες που εν γνώσει τους τρώνε το παραμύθι της μιας βραδιάς, αυτές που θέλουν έτσι ένα τυπικό ονειρεμένο φλερτάρισμα προτού περάσουνε στη κρεβατοκάμαρα με τον τύπο με τους photoshop-ιασμένους κοιλιακούς, αυτές αγάπη μου είναι όλες ηλίθιες, έξυπνη είναι αυτή που θα το καταλάβει ότι ο τύπος (με τους photoshop-ιασμένους κοιλιακούς) πηδάει κάθε βράδυ και άλλη, και αυτός (ο τύπος με τους photoshop-ιασμένους κοιλιακούς) θα θαμπωθεί από την εξυπνάδα της, θα καταλάβει και αυτός το λάθος των τρόπων του (σε βαθμό να κάθεται να τρώει σφαλιάρες από τον πεθερό), και θα θέλει να γίνει δικός της για πάντα (ο τύπος με τους photoshop-ιασμένους κοιλιακούς). Με άλλα λόγια, πληρώνεις στην είσοδο του κινηματογράφου, για να φας το παραμύθι ότι είσαι ωραία και έξυπνη και.. δε το τρως το παραμύθι εσύ, παρόλο που οι εποχές άλλαξαν και οι άλλες το χωνέψανε. Ότι οι εποχές άλλαξαν, ότι "ο πόλεμος των φύλων τέλειωσε και οι άντρες κέρδισαν" είναι και η βασική παραδοχή που.. αρνείται η παραγωγή, είναι φυσικά θέμα επιβίωσης και γι' αυτή (την παραγωγή) που χάνει τις καλές πελάτισσες, και κοιτάει να περιχαρακώσει όσες της απομείνανε. Προφανώς γι' αυτό το λόγο η θεματολογία είναι κυρίως μεσήλικη, υπάρχει μια μπερδευτική και αλλοπρόσαλλη ροή παράλληλων ιστοριών με πρωταγωνιστές νέους και έφηβους, αλλά η εστίαση μένει σταθερά στον Cal και την μετάνοιά του.

Η παραγωγή είχε και προϋπολογισμό $50 εκατομμύρια, τα οποία ξόδεψε σε.. ένα όλο κι όλο μπαρ - σκηνικό, σα να υπήρχε στη πραγματικότητα και να ήτανε αποκλειστικός χορηγός. Ή διαφορετικά, όλα τα πολλά μύρια, πήγανε στις αμοιβές των πολλών αστεριών στο καστ, και εκεί τουλάχιστο ότι πληρώνεις παίρνεις γενικά. Ειδικά ο Ryan Gosling είναι στις πρώτες σκηνές πρότυπο για κάθε άντρα που σέβεται τα παπάκια του, άσχετα αν στη συνέχεια ντρέπεται σε κάθε σκηνή, εκ μέρους του αυτοσεβασμού και της καριέρας του, αλλά και εκ μέρους κάθε αρσενικού υποθέτεις. Από την άλλη, εκπροσωπώντας χαρακτηριστικότερα το embarrassment των συμμετεχόντων από όσα βλαμμένα έχουνε να υποκριθούν, μαχαιριά στη καρδιά είναι όλη η παρουσία της Emma Stone, αυτής που λέγαμε ότι πρέπει να πουλήσει την παραμύθα ότι δε το τρώει το παραμύθι, να εκπροσωπήσει το κοινό στην πλατεία. Στη σκηνοθεσία, Glenn Ficarra και John Requa, εξαργυρώνουνε κι αυτοί τις επιταγές του I Love You Phillip Morris (2009), προσθέτοντας στη γενικότερη αίσθησή σου ότι μόνο ομοφυλόφιλοι θα μπορούσανε να βράσουνε τέτοια σούπα σύγχρονης εξωπραγματικότητας στις ετεροφυλόφιλες σχέσεις.