Fright Night (2011)

Πιτσιρικάς στο χάος του εφηβικού του άγχους, γίνεται απρόθυμος ήρωας όταν ανακαλύπτει ότι ο νέος του γείτονας είναι βρικόλακας που δαγκώνει τα γκομενάκια της γειτονιάς.Φρεσκάροντας το αρκούντως meta και φουλ νοσταλγικό, επαμφοτερίζον cult και camp πρωτότυπο του ’85, ετούτο το καινούριο Fright Night θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, μεταφέροντας το στόρι στην ευθύβολη σοβαροφάνεια της νέας εποχής των εφηβικών action comedies, αλλά την ίδια ώρα φορμάροντας μια αδιαφορία, δήθεν αιρετική, για την εσωτερική συνοχή τόσο της πλοκής του, όσο και των επιπέδων πιστευτότητας που θέτει κι αθετεί κατά βούληση, αδιαφορία που δεν θα βρεις ούτε στην 80ίλα του πρωτότυπου αν κάτσεις να το ξαναδείς, ούτε καν στις φτηνές χοροριάρικες βαμπιρικές μπιμουβιές που εξήρε εκείνο. Κρατώντας πρακτικά απαράλλαχτη την κεντρική αφηγηματική δομή, η ταινία του σκηνοθέτη του Lars and the Real Girl (2007) αμολάει τον χαρακτήρα του Anton Yelchin σαν ζωντανό καθρέφτη των απανταχού λυκειακών geeks που ψάχνουν μια καλύτερη ζωή στην αλύγιστη απολυταρχία της κανονικότητας, και του δίνει την ευκαιρία να γίνει ήρωας, φυτεύοντας στο υπόγειο του διπλανού σπιτιού, μετροσεξουλιάρικο βαμπίρ με μάτια στο χρώμα της αφέγγαρης νυχτιάς κι ένα ζευγάρι κυνόδοντες στο μέγεθος της ασυγκράτητης λίμπιντο που εκπέμπει. Ο Colin Farrell κάνει το πάρτι της ζωής του, φορτώνοντας στο ρόλο τους τόνους σεξουαλικότητας που δεν μπορούσε να αποδώσει στην κοσμοπολίτικα φλόρικη εκδοχή του πρωτότυπου χαρακτήρα ο Chris Sarandon, κι ο Gillespie αφήνει το βαμπίρ του να μαγνητίσει το ενδιαφέρον σου με τον ίδιο τρόπο που τραβιούνται καταπάνω του τα ξεκωλάκια της οθόνης, σα νυχτοπεταλούδες που τρέχουν για το ηλεκτροσόκ τους. Στο πρώτο της μισό, αυτή η νέα Νύχτα Τρόμου κάνει άνετα μακροβούτια στην ατμοσφαιρικότητα που σερβίρει με ανακαινισμένους όρους το σενάριο του Marti Noxon, όταν όμως έρχεται η ώρα ο πιτσιρικάς να βρει κάτι πιο αποτελεσματικό απ’ τις πλεξούδες με τα σκόρδα για να ξεμπερδέψει με τον νυχτερινό επισκέπτη της διπλανής πόρτας, σενάριο και σκηνοθεσία πνίγονται στην φορμαλιστική υποταγή στις απαιτήσεις του κοινού-στόχου τους, σμπαραλιάζοντας τον τόνο τους για να του φορέσουν τα καλογυαλισμένα σκηνικά στα χρώματα της σέπιας του καταλόγου απ’ όπου ψωνίζουν ύφος οι στουντιάδες με τα προκάτ γούστα, και μπασταρδεύουν την πλοκή τους με αλά The Sorcerer’s Apprentice (2010) και National Treasure φιλικές προς τους ανήλικους αναμετρήσεις, ρίχνοντας και μερικές τζούρες τηλεοπτικής αναγνωρισιμότητας στη μορφή του David Tennant, χωρίς όμως να θέλουν να παραδεχτούν κι ακριβώς το λόγο που τον έβαλαν εκεί, λες και ξέχασαν πια ακριβώς ταινία είχαν ξεκινήσει να γυρίζουν απ’ την αρχή.