Le Gamin au Vélo (2011)

Εντεκάχρονος που δαγκώνει, μένει σε οικοτροφείο, όπου τον παράτησε ο πατέρας του, αναχωρώντας κάνα μήνα πριν, προς άγνωστη κατεύθυνση. Κάπου εκεί έξω, ξανθιά κομμώτρια δε φοβάται τις δαγκωματιές. Εξαιτίας των νεαρών πρωταγωνιστών τους αν όχι τιποτάλλο, οι ταινίες των αδερφών Dardenne έχουνε μια αίσθηση ζοφερού παραμυθιού, και το Παιδί με το Ποδήλατο (2011) την έχει πιο εσκεμμένα απ' όλες, όπως λέγανε οι δημιουργοί στις Κάνες --όπου ξαναματαβραβεύτηκαν κλασικά--, λίγο έλειψε να το τιτλοφορήσουν Σύγχρονο Παραμύθι. Αυτό σημαίνει βέβαια πως η ταινία είναι και η πιο προσιτή τους μέχρι τώρα, η κάμερα παρακολουθεί πιο στατική, η υπόκρουση κορυφώνεται συχνότερα, τα σεναριακά τόξα είναι πιο ξεκάθαρα, το καδράρισμα πέφτει αρκετούς πόντους χαμηλότερα, να φέρνει τη σκοπιά σου στο ύψος του πιτσιρικά πρωταγωνιστή. Οι Dardenne ισορροπούν και τον νεορεαλισμό τους με τον απαιτούμενο συμβολισμό, ένα σωρό σκηνές, με τρεχαλητά και πεταλητά, ξεχειλίζουν από ενέργεια, αλλά το μόνιμο κόκκινο στο ντύσιμο του ήρωα, τον κρατάει πάντα στο κέντρο της προσοχής και των συνειρμών σου. Ο μικρός ξεκινάει στην ταινία και σαν αγχωμένος αυτιστικός εκτός από υπερκινητικός, το μόνο που μοιάζει να αντιλαμβάνεται είναι ότι αφορά τον πατέρα του, αλλά αυτό δημιουργεί τελικά και την υπέροχη αντίστιξη στη καρδιά της ιστορίας, η οποία αφορά άμεσα δυο πρόσωπα, η Cécile De France συμπληρώνει την θεματολογία παρατημένου παιδιού, η εξιστόρηση επικεντρώνεται ουσιαστικά σε μια γυναίκα και ένα παιδί που δημιουργούν σχέση. Δυστυχώς οι σκηνοθέτες κρατάνε αυτή τη σχέση αυστηρά κατάλληλη παρά κάποιους υπαινιγμούς για το αντίθετο σε κάποια φάση, η αέρινη φουστίτσα της Cécile πάει λίγο πάνω από το γόνατο, αλλά ο φακός πάει εκνευριστικά ακόμα ψηλότερα, οι Dardenne αποφάσισαν τελικά να μη ρισκάρουν αυτή την αγνότητα των συναισθημάτων που κάνει τη ταινία ιδιαίτερα ελκυστική, η γυναίκα νοιάζεται αυθεντικά για το παιδί, αυτή η δυναμική πέρα από ενήλικη υπευθυνότητα και σεξουαλική έλξη, μοιάζει έτσι με δύναμη της φύσης. Που διαπερνάει τελικά βέβαια τον αυτισμό του πιτσιρικά, και τον διαπερνάει και παρεμπιπτόντως ίσως, ο υποτιθέμενα κεντρικός χαρακτήρας καταλήγει δευτερεύοντας, άσχετα με τις προθέσεις.