European Film Awards 2011: Οι νικητές

Η ταινία με τις περισσότερες εμφανίσεις στην τελική φάση των υποψηφιοτήτων, ήταν κι αυτή που κέρδισε το μεγάλο βραβείο της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου χθες βράδυ στο Βερολίνο, με τα πάνω από δυόμιση χιλιάδες μέλη της ένωσης κινηματογραφικών επαγγελματιών της Γηραιάς Ηπείρου, να αναδεικνύουν ως καλύτερη παραγωγή της χρονιάς την πολυθρύλητη Melancholia του Lars von Trier. Ο θορυβώδης Δανός, που έχει δηλώσει αποχή από δημόσιες ομιλίες μετά το πανηγύρι των περασμένων Κανών, έστειλε τη γυναίκα του να παραλάβει αντ’ αυτού, σε μια βραδιά που είδε το βραβείο καλύτερης σκηνοθεσίας να πηγαίνει όχι στον σκηνοθέτη της καλύτερης ταινίας, αλλά στην Susanne Bier, για το Hævnen (2010). Που μπορείς να το δεις και σαν ένα είδος ποιητικής δικαιοσύνης, μιας και στην Bier είχε αναγνωρίσει ο Trier την έμπνευση του κυκλώνα που σήκωσε γύρω απ’ τις δηλώσεις του, μετά την αμφιλεγόμενης αποδοχής πρώτη παγκόσμια της ταινίας του.

Σαν διπλό χαστούκι στο άλλο μάγουλο του Δανού, ήρθαν κι οι βραβεύσεις των Jette Lehmann και Manuel Alberto Claro για τη διεύθυνση παραγωγής και τη φωτογραφία της Melancholia αντίστοιχα, βραβεύσεις που, ελλείψει νικών σε άλλες κατηγορίες, υποδεικνύουν εύγλωττα ότι η ευρωπαϊκή ταινία της χρονιάς μονάχα στο γυάλισμα υπερτερεί στ' αλήθεια. Πάντως, η ιστορία για το αστέρι με το όνομα του τίτλου, που βάζει πλώρη για τη Γη μετά τον αποτυχημένο γάμο μιας μελαγχολικής αυτιστικής διαφημίστριας, πρώτευσε επί ταινιών όπως ο περσινός πρωταθλητής των Όσκαρ, The King’s Speech, που έφυγε με βραβείο μοντάζ, ανδρικής ερμηνείας για τον Colin Firth, και βραβείο κοινού, και το The Artist (2011), ο φετινός σκοτεινός διεκδικητής των τιμών της Ακαδημίας της άλλης πλευράς του Ατλαντικού, που απέναντι σε οσκαρούχα μεγαθήρια όπως ο Alexandre Desplat του The King’s Speech κι ο Alberto Iglesias του La Piel que Habito, κέρδισε τη διάκριση για τις μουσικές συνθέσεις του Ludovic Bource --ο οποίος μπορείς να υποψιαστείς ότι χάρισε όνειρα γλυκά στα μέλη της Ακαδημίας, που δεν διέκρινε κάτι άλλο αξιοβράβευτο σε μια ταινία που δεξιά κι αριστερά αποκαλείται αποκάλυψη από την πρώτη της προβολή το Μάη στην Κρουαζέτ.

Σε άλλους μεμονωμένους νικητές, η Pina, του προέδρου της Ακαδημίας, Wim Wenders αναδείχθηκε ντοκιμαντέρ της χρονιάς, η Tilda Swinton του We Need to Talk About Kevin, μπορείς να μαντέψεις ότι δεν δυσκολεύτηκε ιδιαίτερα να ξεπεράσει τη διπλή υποψηφιότητα της Melancholia με Kirsten Dunst και Charlotte Gainsbourg στην κατηγορία της γυναικείας ερμηνείας, ενώ το σενάριο των αδερφών Dardenne για το Le Gamin au Vélo, ξεχώρισε στη σχετική κατηγορία, ανάμεσα σε υποψηφιότητες όπως αυτή του Trier για τη Melancholia και η άλλη του Aki Kaurismäki για το Le Havre. Και δεδομένου ότι τα La Piel que Habito και The Turin Horse ήταν υποψήφια μονάχα σε παράπλευρες κατηγορίες, ο Kaurismäki μπορείς να πεις ότι ήταν κι ο μόνος πραγματικός χαμένος της βραδιάς, μιας και ήταν κι ο μόνος απ’ τους υποψήφιους της μεγάλης κατηγορίας της χρονιάς, που έμεινε τελικά εντελώς εκτός της ευρωπαϊκής μοιρασιάς, παρά τις συνοδευτικές υποψηφιότητές του για σκηνοθεσία, ανδρική ερμηνεία και σενάριο. Αλλά απ’ την άλλη, θα ήταν μάλλον και κάπως προετοιμασμένος, μετά το αντίστοιχο κλείδωμα εκτός των βραβείων των περασμένων Κανών, που του είχαν αφήσει ως μοναδική παρηγοριά την καθολικά θερμή αποδοχή των διεθνών κριτικών.