Με το In the Bedroom (2001), o Todd Field, έχοντας μέχρι τότε επιφανέστερη στιγμή στη καριέρα του το ρόλο του πιανίστα στα Μάτια Ερμητικά Κλειστά (1999), απέδειξε ότι μπορείς να κάνεις μια ταινία για να τη λατρέψουν οι κριτικοί, και να τη λατρέψουν. Στη δεύτερη σκηνοθετική του δουλειά, πέντε χρόνια μετά (περίπου όσο σου φαίνονταν ότι κράταγε η πρώτη), το μαύρο χιούμορ δε χρειάζεται να χυθεί μελάνι (ή χρυσάφι) για να αποκαλυφθεί.
Αν υποθέσουμε ότι παραβλέπεις τη μαύρη πρόθεση του Έλληνα μεταφραστή που μετά τα Μυστικά της Κρεβατοκάμαρας έριξε με μεράκι ακόμα περισσότερο μυστήριο και πάθος κι έκανε τον τίτλο Κρυφές Επιθυμίες, τότε το "Little Children" πάνω από ένα ιδρωμένο γυμνό ζευγάρι στην αφίσα, ξεκαθαρίζει από την αρχή τις προθέσεις της ταινίας. Προθέσεις που είχε και το βιβλίο και το ιστορικό του, συν-σεναριογράφου, Tom Perrotta απ' ότι κατάλαβα. Αλλά ο δρόμος προς την υπνηλία του θεατή είναι στρωμένος με.. μαύρες τέτοιες (προθέσεις) όπως λένε. Κύριος υπεύθυνος και εντελώς ανεύθυνος γι αυτό είναι ο σκηνοθέτης. Όπως θα περίμενες έκανε εξαιρετική δουλειά στην επιλογή του καστ σε βαθμό να κινδυνεύει να χάσει το τίτλο του "actor's director", παράσημο ήδη από τη προηγούμενη δουλειά του, για τίποτα πιο δεύτερο όπως "ιδανικός υπεύθυνος casting". Και βασίστηκε και αυτή τη φορά σε αφηγηματικό κορμό που σπείραν άλλοι και είχε και επαγγελματική βοήθεια στο σενάριο. Και έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στις λεπτομέρειες και το βάθος των σκηνών, τον ήχο και τη μουσική στο συμβάδισμα με το ρυθμό, τις εξηγήσεις από τον σπαστικό αφηγητή που όταν εξαφανίζεται νοιάζεσαι περισσότερο μην έπαθε τίποτα απ' ότι για τους χαρακτήρες στην οθόνη, και επιμελήθηκε προσωπικά ακόμα και το τρέιλερ για να δώσει μια υπόσχεση απαράμιλλου στιλιζαρίσματος. Όμως το τρέιλερ οι περισσότεροι το πέρασαν για τίζερ και σε αυτό εξαντλήθηκαν οι πραγματικές εμπνεύσεις. Γυμνή από ανεξάντλητο ταλέντο η ταινία τραβάει έτσι για πάνω από δυο ώρες με τη σάτιρα του Perrotta και την συμπάθεια του Field να αλληλοαναιρούνται χωρίς ποτέ να πλησιάζουν τον Todd Solondz στον οποίο και οι δυο αναφέρονται (και χρησιμοποιούν ακόμα και τη Jane Adams σε ίδιο ρόλο σε παρόμοια σκηνή με αυτή που άνοιγε το Happiness (1998)).

Συνοψίζοντας, η ιστορία έχει να κάνει με διάφορους ενήλικες της αμερικάνικης suburbia, τους συνηθισμένους κερατάδες παιδεραστές και δολοφόνους, που φέρονται υποτίθεται σα μικρά παιδιά. Αλλά οι περισσότεροι που θα τους αρέσει η ταινία δε θα το καταλάβουν καν, και αξίξει να τη δεις για τη σχεδόν συγκινητική προσπάθεια του σκηνοθέτη να σε κρατήσει ξύπνιο. Και τη Kate Winslet που δίνει την ερμηνεία για τα περισσότερα χαρτομάντιλα στη καριέρα της.

Το Νοέμβριο του 2002, η μικρή κωμόπολη της Ζαχάρως, κατέκτησε τα τηλεοπτικά παράθυρα, χάρη στη δέσμευση του δημάρχου, αν κερδίσει, να βρει νύφες στους άντρες της υπό παρακμή επαρχίας του. Το Sugartown, είναι η καταγραφή της υλοποίησης της δέσμευσης.Εμπνευσμένος απ’ αυτήν την αλλόκοτη ανακοίνωση για σαφάρι γυναικών, ο Κίμων Τσακίρης ταξίδεψε ως τη μικρή πόλη πλάι στην αρχαία Ολυμπία, και με μια κάμερα στον ώμο, κατέγραψε την περιπέτεια αυτών των ανθρώπων, και το ξεδίπλωμα των χαρακτήρων τους. Αυτό που προέκυψε, είναι ένα ντοκουμέντο πολλαπλών αναγνώσεων: από το ποιοι και πώς κυβερνάνε σε τούτον τον τόπο, και την ερήμωση της ελληνικής επαρχίας, μέχρι το σε πόσους διαφορετικούς πλανήτες κατοικούν οι άνθρωποι της χώρας μας και πόσο εύκολο είναι να εκμεταλλευτεί κανείς τα συναισθήματα, τις ανάγκες και τις ελπίδες τους, ή να ξεκινήσει αλισβερίσι λευκής σάρκας συνειδητά, ή ασυναίσθητα, φορώντας του ένα φαινομενικά αφελές προσωπείο.

Ωστόσο, ο Τσακίρης διαλέγει έναν πιο ανάλαφρο δρόμο, προτιμώντας να μείνει στην ιστορία των ανθρώπων αυτών, και όχι στα όσα συνεπάγεται, γεγονός που στο περασμένο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, προκάλεσε περισσότερες ενστάσεις απ’ ότι η ίδια η ταινία. Ή το ανάλαφρο σκηνοθετικό της στυλ, που ανά διαστήματα θυμίζει τηλεριάλιτι. Όπως και να ‘χει, το Sugartown, που έρχεται με τις συστάσεις και το βραβείο του κοινού του περασμένου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ, αλλά και με το Κρατικό Βραβείο για ντοκιμαντέρ, πρέπει τουλάχιστον να επιβραβευθεί για την ευαισθησία του. Για τον τρυφερό τρόπο που παρουσιάζει το θέμα του --μια ιστορία που είχε σκάσει στα τηλεπαράθυρα για να κανιβαλιστεί με τη γνωστή διάθεση διασυρμού του κουτιού. Και βέβαια, για το ανέλπιστο δώρο που του κάνουν οι πρωταγωνιστές του: ένα μανδύα πηγαίου σουρεαλιστικού χιούμορ, για να σκεπάσει την τρυφερή καρδιά του, και να κάνει το Sugartown την πιο αστεία ελληνική ταινία της χρονιάς.

Φυλή Μάγια εξαϋλώνεται από ισχυρότερη, που μεταφέρει τους πολεμιστές των χαμένων πίσω στους τεράστιους πέτρινους ναούς της, για να προσφέρει ζωντανή την καρδιά τους στον θεό της. Νεαρό μέλος ξεφεύγει και προσπαθεί να τους αποφύγει για να γυρίσει πίσω στο χωριό του και να βγάλει την γυναίκα και τα παιδιά του από τη σπηλιά που τους είχε κρύψει. Εν αγνοία του όμως, οδηγεί τους διώκτες του στον άνθρωπο που θα σβήσει τον κόσμο τους.Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η πατάτα του. Εν μέσω σκανδάλων και ακονισμένων μαχαιριών, επέστρεψε ο άνθρωπος που συγκλόνισε τον κόσμο με την αγριότητα που έδειξε στον Ιησού του στο Πάθος του Χριστού (2004), και αν ήσουν αρκετά εντυπωσιασμένος απ’ τα προηγούμενα κατορθώματά του που λύγισαν ταμεία και βραβεία, θα πίστευες πως όλο αυτό το αρνητικό κλίμα ήταν μεγεθυμένο μονάχα επειδή τα γαμωσταυρίδια που έριξε ο Mel στους Εβραίους, ήταν σβησμένα με αλκοόλ. Αν την έχεις πατήσει κι εσύ έτσι, σου ‘ρχεται έκπληξη.

Γυρισμένη βασικά για να δείξει o Gibson πόσο πολύ του αρέσουν οι καταδιώξεις και να δει πόσο καλά μπορεί να τις στήσει, το Apocalypto είναι ένα κολάζ δράσης και μισοψημένης αυτο-αναζήτησης, που χάρη κυρίως στην εξαιρετική φωτογραφία, έχει μερικές επιβλητικές εικόνες να πάρεις μαζί σου κι έξω απ’ την αίθουσα (αν δεν τις έχεις ήδη μαζέψει απ’ το trailer), όμως κυρίως αποτελείται από καλοστημένες αλλά άνευρες σκηνές της trademark βαναυσότητάς του. Οι παραλληλισμοί των αέναων εμφυλίων των Μάγια με τη διαχρονική αυτο-καταστροφικότητα του ανθρωπίνου γένους και ακόμα περισσότερο με το Μεσανατολικό και τη Δυτική παρέμβαση, υπάρχουν, αρκεί να θέλεις πολύ να τους δεις. Όχι βέβαια τόσο στο βαρετό πρώτο μισό, που θυμίζει περισσότερο πειραγμένο ντοκιμαντέρ του National Geographic, όσο στο δεύτερο, όπου τα μηνύματα κρύβονται μαζί με τον Skywalker Μάγια μας, στους ίδιους θάμνους που σύχναζε κι ο Rambo.

Δεσμευμένος μεσήλιξ αρχιτέκτων με προβλήματα στη σχέση του, βρίσκει τον έρωτα στο πρόσωπο της μητέρας του νεαρού που λήστεψε επανειλημμένως το καινούριο του γραφείο. Η σχέση τους όμως δεν έχει μέλλον, ειδικά αφού η Βόσνια μητέρα, του κάθεται βασικά για να μπορεί να εκβιάσει τον αρχιτέκτονα σε περίπτωση που καρφώσει το γιο της. Οι σχέσεις και οι τριβές που προκύπτουν πάντως, αναγκάζουν όλους τους εμπλεκόμενους να επανεκτιμήσουν τη ζωή τους.Με το πρώτο δικό του σενάριο απ’το 1991, ο μάστορας του κουλτουριάρικου chick flick παρουσιάζει ένα ερωτικό δραματάκι χαριτωμένο κι ευχάριστο στο περιορισμένο του δυναμικό, που κρατιέται μακριά απ’ τα συνήθη επικά επίπεδα του Άγγλου, για να προσπαθήσει να αγγίξει πιο ευαίσθητες κι εσωτερικές νότες. Το ένα τσουβάλι ερμηνειών που κουβαλά ο τίτλος του, περιλαμβάνει την διάρρηξη του κεντρικού ήρωα στη ζωή μιας άλλης οικογένειας, καθώς και της λευκής φυλής που αντιπροσωπεύει, στο γκέτο που έχει αναλάβει να αναπλάσει η εταιρεία του. Η πρόθεση του Minghella να καταπιαστεί με ρευστά κοινωνικά ζητήματα, όπως οι μοντέρνες οικογένειες που αποφεύγουν να δεθούν με επίσημα δεσμά, ή οι σχέσεις του ανώτερης τάξης λευκού με τις μειονότητες της μεγάλης πόλης, δεν εγγυάται την επιτυχία του, όπως φαίνεται άλλωστε κι απ’ το αποτέλεσμα. Το φιλμ υποφέρει στο πρώτο του επίπεδο απ’ την ανύπαρκτη χημεία ανάμεσα στο παράνομο ζευγάρι, και στο δεύτερο απ’ την αφέλεια που φροντίζει να διατηρήσει ο δημιουργός του, μάλλον για να το κρατήσει ανάλαφρο μπας και μαζέψει κάνα φράγκο. Ο Law και η Binoche, οι βασικοί πρωταγωνιστές του, ερμηνεύουν τους ρόλους τους, στην καλύτερη περίπτωση χλιαρά, η Penn χώνεται στον ρηχό της ρόλο με τέτοια μανία, που φωνάζει overacting απ’ το χιλιόμετρο, κι έτσι ο νεαρός Gavron που συμπληρώνει το κουαρτέτο, είναι ο μόνος που σώζεται, με την ήσυχη και διακριτική παρουσία σ’ ένα ρόλο που θα μπορούσε να κάνει κουρέλια για να κερδίσει προσοχή. Πάντως, το γενικότερο πανηγύρι πακετάρεται όμορφα σ’ ένα σύνολο με συνεπές ύφος και καλό ρυθμό, έστω κι αν αυτός περνάει με σλάλομ διάφορα κλισέ, για να φτάσει σε ένα ενοχλητικά απλοϊκό και γλυκανάλατο φινάλε.

Τη βδομάδα μετά τη.. κορύφωση του οργασμού της πορνοβιομηχανίας με την απονομή των AVN Awards το Σάββατο στο Λας Βέγκας, διάλεξαν η Proud Promotions και η Astra Production για να μεταφέρουν το 1ο φεστιβάλ πορνοταινιών του Βερολίνου στην Αθήνα.

Το μεταφερόμενο φεστιβάλ δε φιλοδοξεί βέβαια να προβάλλει υπερπαραγωγές τύπου Manhunters (2006) που σάρωσε τις υποψηφιότητες και πρωταγωνίστησε στα βραβεία φέτος ή, πιο γνωστά σε όλους υποθέτω, τύπου Pirates (2005) που κατασάρωσε και κυκλοφόρησε μέχρι και σε.. κατάλληλη έκδοση. Βλέπεις, πέρασμα στο mainstream μπορείς να κάνεις απευθυνόμενος στο κοινό των μπλοκμπάστερ αλλά δεν είναι μόνο αυτό που γεμίζει τις αίθουσες. Υπάρχουν και οι, υποτιθέμενα έστω, σκεπτόμενοι θεατές και σε αυτούς απευθύνονται προσπάθειες τύπου SuicideGirls που εκμεταλλεύτηκαν το δίκτυο σα.. δίκτυο ανεξάρτητης διανομής για να καλύψουν τέτοια κενά. Από κει ξεκίνησε, βγάζοντας φωτογραφίες, και ο Eon McKai για να γίνει ο πιο διάσημος δημιουργός στο χώρο του alt-porn (ή indie porn για να καταλάβεις) και να αναλάβει, μέσα σε αποδοκιμασίες για.. ξεπούλημα, το στήσιμο της VividAlt για τη Vivid. Κι άμα δε ξέρεις και τη Vivid τι κάθεσαι και διαβάζεις ακόμα απορώ, αλλά μη περιμένεις να συνεχίσω τις εξηγήσεις.

Στο Gagarin θα παιχτεί απ' ότι βλέπω μόνο το The ReBelle Rousers (2006) από VividAlt και καθόλου το Girls Lie (2006) του McKai, ενώ το Βερολίνο είχε δεσμεύσει αντίστοιχα δυο βραδιές στη μεγάλη σάλα. Υποθέτω οι περικοπές έγιναν για να χωρέσουν, δειγματοληπτικά, όλοι έτσι ώστε να απαντηθούν καλύτερα ερωτήματα τύπου "τι είναι πορνογραφία" και "ποια η διαφορά πορνογραφίας και τέχνης" που έθεσε το Βερολίνο. Και μεταφέρθηκαν στην Αθήνα σα "γιατί βλέπουμε τσόντες" και "γιατί να μη ψάξουμε για διαφορετικές τσόντες", αφού προφανώς εδώ το νέο είναι ότι υπάρχει και alt-porn και το ερώτημα είναι αν υπάρχει και κοινό.

Το φεστιβάλ διεξάγεται στο Gagarin 205 (Λιοσίων 203, Τηλ. 210 8547600 - 1) από 18-21 Ιανουαρίου. Περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση pornfilmfestival.gr.

Αντίθετα με ό,τι μπορεί να πιστεύεις (κι ό,τι σου γράφουν αλλού να πιστεύεις), στη μεγάλη λίστα των τελετών απονομών και των βραβείων που ξεκινάνε απ' τις αρχές του χρόνου και κορυφώνονται κάθε τέτοια εποχή, η μόνη πρωτιά που κατέχουν οι Χρυσές Σφαίρες, είναι ότι οι stars γουστάρουν τη συγκεκριμένη σύναξη περισσότερο κι απ' τα Όσκαρ. Πρώτ' απ' όλα γιατί, βασικά, δεν είναι τα Όσκαρ, κι ύστερα βεβαίως-βεβαίως, γιατί σερβίρουν αληθινό αλκοόλ στη διάρκειά της. Πέραν τούτου όμως, οι Σφαίρες είναι βραβεία που απονέμονται από ένα γκρουπ ανθρώπων που δεν γεμίζει ούτε αίθουσα, και οι αποφάσεις τους έχουν τόση επιρροή στη μεγάλη εικόνα, όση τα βραβεία της ΠΕΚΚ στα Κρατικά Βραβεία Ποιότητας. Τόση.Το ότι το Dreamgirls κέρδισε τη Σφαίρα καλύτερης ταινίας της κατηγορίας της και δύο β' ρόλους, δε σημαίνει ότι εκείνο το κίτρινο λεωφορείο εγκαταλείπει τα σχέδιά του για κωλοπαντιά στο Kodak Theatre σε ενάμιση μήνα από τώρα. Η δε Σφαίρα δράματος του Babel με τόση κενότητα υποψηφιοτήτων στους ρόλους, απλά τονίζει το πόσο αδύναμο hype έχει κερδίσει η φετινή ταινία ηθοποιών. Το οποίο ή θα αποκτήσει υπόσταση, ή θα ξεφουσκώσει τελείως, σε μερικές μέρες μόνο, με τα βραβεία της Ένωσης Ηθοποιών. Και αν με ρωτάς, ποντάρω στο δεύτερο. Ο Scorsese έχει ξεκινήσει από καιρό την πορεία του για το πρώτο (και τελευταίο, μην τον κακομαθαίνουμε) Όσκαρ του, κάτι που περισσότερο φαίνεται απ' τα guilds που μαζεύει, παρά απ' την χωρίς αντίπαλο επικράτησή του χθες βράδυ. To δε ενδεχόμενο να τον οδηγήσει πάλι ο Clint σε απόγνωση, προφανώς μεταφράζεται στο ενδεχόμενο να έχει δει κανείς απ' την Ακαδημία το Letters from Iwo Jima, με όλη την περιορισμένη διαθεσιμότητα που του εξασφαλίζουν οι ελάχιστες προβολές του στις αίθουσες και το πόσο θελκτικό είναι το ζοφερό του θέματος ανάμεσα στη ντάνα με τα screeners που φτάνουν με delivery στο σπίτι.

Πάντως, τώρα που αφήσαμε πίσω μας τα βραβεία των 93ων μελών της Ένωσης Ανταποκριτών Ξένου Τύπου του Hollywood (λιγότερα κι απ’ τα μέλη της ένωσης online κριτικών), με το αμφιλεγόμενο προφίλ, τα πικάντικα υπονοούμενα για τις σχέσεις τους με παραγωγούς, τα τρία εξ Ελλάδος μέλη, και την τελετή που μοιάζει να γίνεται στο υπόγειο του Caravel Αθήνας περισσότερο, παρά το ball room του Beverly Hilton και απλά τυχαίνει να αναμεταδίδεται σε πολλές χώρες, έφτασε η ώρα να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά με το Οσκαρικό κυνήγι. Ειδικά με τις υποψηφιότητες να ανακοινώνονται σε 9 μέρες. Βέβαια, το καλύτερο μέρος να ξεκινήσεις, είναι το poll μας, όπου εδώ και κάτι μήνες έχεις δείξει και μόνος σου, πως η μόνη σοβαρή απειλή για το The Departed, είναι το Little Miss Sunshine. Και δεν έχεις κι άδικο.

Αν οι Μάζες κάναν αγανακτισμένη δογματική κίνηση για τον εξαγνισμό του αμερικάνικου κινηματογράφου (και όχι μόνο), τότε ένας από τους βασικούς όρους στον όρκο αγνότητας θα έλεγε ότι οι σταρ του Χόλιγουντ πρέπει όχι μόνο να έχουν κώλο αλλά και να φαίνεται. Η ανυπότακτη στάση μας στο συγκεκριμένο θέμα (του κώλου) έχει ήδη αποτελέσματα βέβαια, και σε χώρες όπως η Ισπανία, η Ιταλία και η Βραζιλία όσες ανορεξικές δε πεθαίνουν μόνες τους σύντομα θα λιθοβολούνται δημόσια για παραδειγματισμό. Ποια αστέρα από τις παραπάνω θα έμενε, με πόνο ψυχής, αναγκαστικά έξω από ταινία φιλόδοξη να σφραγιστεί με έγκριση από το Μάζες 007, μπορείς να το καταλάβεις και μόνος σου. Και αν δε τις ξέρεις τόσο καλά όσο εμείς, πρόκειται για τις Keira Knightley στη Χαβάη, Jessica Alba στη παραλία του Μαϊάμι και Lindsay Lohan στο Delano Hotel εκεί δίπλα.

Από τις πάμπολλες που τρέχαν στις παραλίες στις διακοπές ώστε να ετοιμαστούν συνολικά για το χορό των βραβείων που κορυφώνεται, αλκοολικά τουλάχιστο, με τις Χρυσές Σφαίρες αύριο, άφησα έξω.. όλες τις υπόλοιπες τελικά. Είτε γιατί ακόμα και καρα-φεμινιστές σα τον Almodóvar κρίνουν ότι χρειάζονται προσθετικά, όπως στη περίπτωση της Penelope Cruz. Είτε γιατί δεν έχουν καμιά ελπίδα εδώ και καιρό (αν είχαν ποτέ) σα τη Teri Hatcher.