Χάμπουργκερ, πατάτες... κι ένα κοτόπουλο! Είναι δυνατόν, κι αυτή είναι η δύναμη του Adult Swim, να βγάζει στις οθόνες μας πράγματα πιο καμένα από το εν λόγω κοτόπουλο. Και καίγεται και πολύ, τουλάχιστον όσο μας πληροφορεί το trailer που βγήκε για την πρώτη του(ς) ταινία, στην επίσημη σελίδα, το σαββατοκύριακο.

Το Adult Swim, το ενήλικο κομμάτι του καλωδιακού Cartoon Network (και άλλων καναλιών ανά τον κόσμο) που βγάζει στην τηλεόραση το Robot Chicken και το Drawn Together, που κάνει όχι μόνο εικόνες να κινούνται αλλά και την κοιλιά μας απ' τα γέλια, σα να μη ντρέπεται, με διδακτορικό πλέον στο παράλογο και το εκκεντρικό-που-σοκάρει, φημίζεται ήδη για τις σειρές του, αλλά τώρα αποφάσισε να μεταφέρει την οπτική του και σε άλλο μέσο.

Και την ίδια νοοτροπία φαίνεται ότι θα έχει και η ταινία που φοράει τον borat-ικό τίτλο Aqua Teen Hunger Force Colon Movie Film For Theaters (2007) με κάθε υπερηφάνεια που θα μπορούσε να ταιριάζει σε ανάλογο εγχείρημα, απ' ότι μπορεί τουλάχιστον να μας προϊδεάσει το trailer. Βασισμένο στην παλιότερη και κάθε χρόνο και πιο gory σειρά του καναλιού (ονόματι Aqua Teen Hunger Force, το μάντεψες), μας δείχνει τις περιπέτειες ενός... πως να το πεις συνοπτικά... γεύματος φαστφουντάδικου. Με χέρια, πόδια και τη δυνατότητα να σοκάρουν κάποιους, να προσβάλλουν άλλους, και να κάνουν τρίτους να φτύσουν το φαϊ τους (απ' τα γέλια ενίοτε) με τα αστεία τους.

Δε θα πάρει κανένα βραβείο και τα σχετικά, αλλά δε μπορεί κανείς να αρνηθεί την επίπτωση που έχει αυτό το ρεύμα. Τη δύναμη του χιούμορ του, που πάντα φροντίζει να παρακάμπτει ή να εκμεταλλεύεται τη φτηνή παραγωγή, για να την πει στο status quo, χωρίς σοβαροφάνειες. Που δε φοβάται να πει τα πράγματα, όχι με το όνομά τους, αλλά με άλλα ονόματα που αν σε άκουγε η... μαμά σου να τα λες φωναχτά θα αναρωτιόταν αν πρέπει να σε μαλώσει ή να περηφανευτεί για το πόσο ευρηματικό είναι το παιδί της.

Το κείμενο επιμελήθηκε η Bunny Dee και δε το υπογράφει λόγω.. τεχνικών δυσκολιών

Με θέατρο, τηλεόραση, νύχτα και μια θέση στην ποπ κουλτούρα της περασμένης δεκαετίας τουλάχιστον ως Άγαμος Θύτης στο βιογραφικό του, ο Θοδωρής Αθερίδης περνά φέτος στο πανί φέρνοντας μαζί του την ελπίδα για κάτι λιγάκι διαφορετικό στον mainstream ελληνικό κινηματογράφο. Έστω κι αν η πρώτη του ταινία, είναι η μεταφορά του ομότιτλου σουξεδιάρικου θεατρικού του, που αποτέλεσε αν μη τι άλλο σπουδαία εισπρακτική επιτυχία τα δύο χρόνια που έκατσε στο σανίδι.

Ο νεοφώτιστος κινηματογραφικός σκηνοθέτης, ανάμεσα στη νέα του παράσταση στο Μικρό Παλλάς και τις πρεμιέρες και προβολές του Μια Μέλισσα τον Αύγουστο, που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη, κέρασε τις Μάσες κοκακόλα και brioche, για να θυμηθεί τι ωραία περάσαν στην παραλία της Χαλκιδικής το περασμένο καλοκαίρι, και πώς οι εκατοντάδες παραστάσεις της θεατρικής Μέλισσας, λειτούργησαν ως ισάριθμες πρόβες για την κινηματογραφική. Και τον βοήθησαν να μείνει εντός budget και χρόνου, κι έξω απ’ τη μαύρη λίστα του παραγωγού του. Κάτι πολύ σημαντικό και για τους δυο τους, αφού τώρα που κατάλαβε ότι ο κινηματογράφος είναι ένα τεράστιο βαρέλι με φωτιά που μέσα πετάς χρήματα κι ελπίζεις απ’ τον καπνό τους να βγει κάτι ωραίο, του άρεσε και θέλει να το ξανακάνει.

Σε συνέχεια προηγούμενων προσπαθειών του Hollywood να βγάλει ταινία ακόμα κι απ’ τις λίστες του Stephen King με τις οδηγίες κολλαρίσματος των εσωρούχων του στο καθαριστήριο, αυτή τη φορά στην οθόνη ανεβαίνει ένα διήγημά του, που είχε ξεκινήσει βασικά σαν ένα δείγμα - άσκηση απ’ αυτές που ετοίμαζε για το δοκίμιό του On Writing. Η ιδέα βέβαια του άρεσε, και την έκανε την άσκηση κι ο ίδιος. Προέκυψαν μια σαρανταριά σελίδες, που αν μη τι άλλο, μέσα στην έλλειψη ιδιαίτερης πρωτοτυπίας τους, λειτουργούν ως απόδειξη του πόσο μάστορας είναι στο να βγάζει ιστορίες απ’ το τίποτα, και (να το κάνει να μοιάζει) σα να μην του είναι τίποτα.

Το στόρι είναι βασικά μια παραλλαγή του στοιχειωμένου δωματίου, το οποίο στην προκειμένη περίπτωση βρίσκεται στον 13ο όροφο και τα ψηφία του αριθμού του αθροιζόμενα, δίνουν επίσης 13. Όπως γίνεται σ’ αυτές τις περιπτώσεις, το επισκέπτεται ένας συγγραφέας που δεν πιστεύει στα φαντάσματα, κι αυτός ακριβώς ο συνδυασμός της δυσπιστίας του με τις εκδρομές του σε χώρους διαβόητους για τους προληπτικούς, είναι που του εξασφαλίζει το παντεσπάνι του και τη θέση του στις λίστες των best sellers. Το twist του διηγήματος βέβαια, είναι ότι, αφού τα φαντάσματα δεν μπορείς να τα δεις αν δεν πιστεύεις στην ύπαρξή τους, αυτό που υπάρχει μέσα στο δωμάτιο και κάνει κόλαση τη διαμονή του άπιστου φιλοξενούμενου, είναι πιθανότατα ο ίδιος ο διαχειριστής της, ή τέλος πάντων το ίδιο το δωμάτιο λειτουργεί ως πύλη προς τα 'κει.

Και όχι τα φαντάσματα που κυκλοφορούν στο trailer, ή έστω οι διάφορες mix πιατέλες φιδιών με τις οποίες έχουμε πια παβλοφικά συνδυάσει τη μουτσούνα του Samuel Jackson, που θα έχει στην ταινία το cameo του διευθυντή του ξενοδοχείου. Αλλά βέβαια τα θρίλερ θέλουν ποικιλία, κι απ’ αυτή φαίνεται να ‘χει μπόλικη η ταινία, όπως επίσης και διάφορες ελεύθερες μεταφράσεις των εννοιών που αναφέρονται στο βιβλίο, η οποίες δε θα βοηθούσαν κιόλας να ’χουμε ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες εξελίξεις. Η σημαντικότερη επίδραση που φαίνεται να ’χει το δωμάτιο κατά τον King, είναι μάλλον βραδυφλεγούτσικη, του στυλ αν καταφέρεις να βγεις ζωντανός (τουτέστιν πριν τη μια ώρα), αναπτύσσεις καταρράκτη, διαβήτη, κίρρωση του ήπατος και διάφορες άλλες ταλαιπώριες, συναρπαστικές μεν, αλλά που δεν προσφέρονται ιδιαίτερα για δράση. Οπότε οι σεναριογράφοι έχουν σκοπό να τον κρατήσουν όσο μπορούν περισσότερο εκεί μέσα να του ανακατεύουν την πραγματικότητα μπρος στα μάτια του, και θα αφήσουν τον Mikael Håfström (του Derailed (2005)) να μας δείξει πόσο ενδιαφέρον μπορεί να κάνει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου, χωρίς να έχει μέσα την Jennifer Aniston, υγρή και πρόθυμη σε στενό ταγέρ.

Απ' όλη τη μεγάλη χαρούμενη σεξοπαρέα που ξεπάγιασε στο Park City φέτος, δόντια είχε τελικά μόνο η Jess Weixler. Η πιτσιρίκα που μοιάζει με την ωραία αδερφή της Uma Thurman πήρε το βραβείο της επιτροπής του Sundance για την ερμηνεία της στο Teeth (2007), όπως είπαμε νωρίτερα. Και παρόλο που σίγουρα πια τη περιμένουν βιογράφοι να την περάσουν ένα χεράκι, και έχει εμφανιστεί και σε κάποιες τηλεοπτικές σειρές και πήγε και σε δυοτρία φεστιβάλ, το κατατοπιστικότερο για τη μέχρι τώρα ζωή της το βρήκα στο Comedy Central: "So, so, so many details to relay about this person. Wow, you wouldn't believe all the details. Like, really. Yeah. What was the question?"

Η Bunny Dee, πρωταγωνίστρια στο Comic Book Extras όταν δε γράφει για τις Μάζες, είχε αναλάβει το θέμα απ' τη Παρασκευή αλλά τώρα ξεμπέρδεψε με το μαγείρεμα και έχει τα περισσότερα:

H vagina dentata --παρουσία δοντιών σε γυναικεία γεννητικά όργανα-- δοσμένη με σκληρές εικόνες που δε τους λείπει το χιούμορ, είναι κάτι που έκανε το Teeth (2007) να κερδίσει εντυπώσεις στο Sundance. Mε την πρωτότυπη ματιά του σε ένα πρωτότυπα δοσμένο, πρωτότυπο θέμα.

Ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος της ταινίας Mitchell Lichtenstein, στην πρώτη του τέτοια μεγάλου μήκους παραγωγή, παίρνει ένα φόντο που θα είχε κάθε δυνατότητα να καταλήξει ελαφρύ και camp, και φαίνεται να καταφέρνει μέσα απ' αυτό να παρουσιάσει θέματα που δε συζητιούνται εύκολα, κρατώντας ένα ευχάριστο, μες τo gore του, κλίμα. Η ιστορία μιας κοπέλας που έχει, έτσι κι αλλιώς και από μόνη της, προβλήματα κατά το μεγάλωμά της και που δε βιάζεται να εξερευνήσει την αναδυόμενη γυναικεία της πλευρά, δεν έχει επιπλέον τίποτα να ζηλέψει από άλλες υπερηρωικές ιστορίες. Η απρόσμενή της μυστική δύναμη της δίνει έναν άσο στο μανίκι σε καταστάσεις με τις οποίες κάποιος χωρίς αυτήν (τη δύναμη) θα βρισκόταν σε απόγνωση.

Λογικό να γυρίσει κεφάλια σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ --προς την οθόνη ή προς την αντίθετη μεριά-- δείχνοντας κάτι που από πάντα είναι παρόν σε εφιάλτες ανδρικούς και όχι μόνο.

Ανακοινώθηκαν τα ξημερώματα στο Park City της Utah και στη τελετή λήξης του, τα βραβεία του φετινού Sundance. Με τον διευθυντή του, Geoffrey Gilmore, να επιβεβαιώνει ότι η αποστολή που ανακοινώθηκε με τις συμμετοχές εκτελέστηκε και "τα φιλμ στο φετινό πρόγραμμα διεύρυναν και καθόρισαν τις δυνατότητες των ανεξάρτητων ταινιών του μέλλοντος".
Μια ακόμα αυτο-επιβεβαίωση ήρθε και για τον Daily Insider, την ημερήσια έκδοση του φεστιβάλ, που χτες πρόβαλλε τις "όχι και τόσο ξένες γλώσσες" στο αφιέρωμά του. Με πρώτο πρώτο να σπάει το "καλλιτεχνικό γκέτο της ξένης γλώσσας", συνάδοντας με την "εξωτερικευμένη ευαισθησία" της Αμερικής προς τον υπόλοιπο κόσμο (το Αφγανιστάν, το Ιράκ και το Ιράν ας πούμε) μετά την 9/11, το Padre Nuestro του κενυάτικης καταγωγής Christopher Zalla. Το φιλμ με τον αμετάφραστο από το φεστιβάλ τίτλο, αφηγείται την ιστορία δυο παράνομων μεταναστών στη Νέα Υόρκη, με τον έναν και μεγάλο αλανιάρη να κλέβει τη ταυτότητα του πράου άλλου που πάει να συναντήσει τον πατέρα του, και να.. πάει να τον συναντήσει (ως γιος του). Γυρισμένο ολόκληρο στα Ισπανικά και τον δημιουργό του να γελάει με τους χολιγουντιανούς που του λέγαν να τα κάνει αγγλικά με προφορά, το φιλμ κέρδισε και το σημαντικότερο βραβείο του πιο σημαντικού ανεξάρτητου φεστιβάλ. Αυτό της καλύτερης δραματικής ταινίας.

Πρώτο σε σειρά ανακοίνωσης κάθε χρόνο και πρώτο σε ενδιαφέρον από φέτος όπως ξαναματάπαμε είναι για τη διοργάνωση το βραβείο του καλύτερου ντοκιμαντέρ. Και σε αυτό δεν ανακοινώθηκε καμιά έκπληξη που να τη ξέρουν μόνο οι insiders, αφού βραβεύτηκε το (εντυπωσιακότερο από πολλά εντυπωσιακά όπως λέγεται) βραζιλιάνικο Manda Bala / Send a Bullet. Με θέμα την ανάπτυξη των απαγωγών σαν απόρροια της τεράστια διαφθοράς και ταξικής ανισότητας στο Σάο Πάολο.

Το βραβείο σκηνοθεσίας πήγε στον Jeffrey Blitz για το Rocket Science μια κωμωδία τύπου Sundance ή, για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση που κολλάνε στα φόρα σαν αστείο για οποιαδήποτε ταινία πια, "this year's Little Miss Sunshine". Ειδικό βραβείο επιτροπής παρέλαβε η Jess Weixler για το μουνάκι της που βγάζει δόντια όπως απαθανατίστηκε στο πολυσυζητημένο Teeth. Ενώ το βραβείο κοινού πήγε στο Grace Is Gone, άλλη μια ταινία αγορασμένη από τους Weinsteins (τα Δόντια τα πήραν μέσω της Lionsgate που δεν ανήκει στην MPAA για να τα βγάλουν αλογόκριτα μάλλον). Η τελευταία μάλιστα ήταν η πρώτη δραματική που πουλήθηκε, με τη λήξη της προβολής της, μέσα σε πανικό προσφορών σε τουαλέτες και σκοτάδια, από executives που ψάχναν να βρουν τίποτα να πουλήσουν (στις αίθουσες με τη σειρά τους) πηγμένοι στα ντοκιμαντέρ, όπως το 'παμε κι αυτό.

Και πέρσι το φεστιβάλ έβγαλε πρώτη και καλύτερη μια ισπανο-μεταναστευτική, τη Quinceañera (2006), που γενικά έμεινε μπουκάλα με τον παπουθείο και τον γκεϊξάδερφό της, χάνοντας το κοινό από τη εξίσου μικρή Miss Sunshine (2006) και τους κριτικούς από τον πολύ καλύτερο Half Nelson (2006). Χωρίς αυτό να σημαίνει τίποτα. Όλες τις φετινές βραβεύσεις περιέχει η επίσημη ανακοίνωσή τους στο έγγραφο 2007 Sundance Film Festival Announces Jury and Audience Awards.

Το Εγχειρίδιο ξεκινά με τον Dito Montiel να γράφει και να σκηνοθετεί τη σκηνή όπου ο Robert Downey Jr. αφηγείται πως είναι ο συγγραφέας Dito Montiel που ξεκινάει να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του. Και μετά συνεχίζει.
Όταν κάποιος σου λέει για τη ζωή του δε ξεκινάει απ' την αρχή, δε ξεχνάει τη κατάληξη και συνθέτει τυχαία τις εικόνες με βάση τα συναισθήματά του. Ή τουλάχιστον αυτό ισχύει για τις κάποιες. Γιατί τους κάποιους δε τους ρωτάς, κι άμα λένε μόνοι τους τιποτάλλο εκτός από ιστορίες απ' το στρατό τότε ή έχουν πάρα πολύ μεγάλη επαφή με τη γυναικεία τους πλευρά ή (δε πήγαν και) τους ψάχνουν τα κανάλια. Όπως και να 'χει όμως, ο Montiel διαλέγει τον λιγότερο κραυγαλέο και τον πιο οικείο τρόπο να αυτοβιογραφηθεί, παρόλο που για να το κάνει χρειάζεται να υπερβεί τις κινηματογραφικές φόρμες, κατηγορούμενος έτσι για.. υπερβολές. Επιπλέον έχει τεράστια αυτοπεποίθηση στη κάμερα, ένα καστ εξίσου έτοιμο να εκραγεί από ταλέντο (ή εμπειρία ενίοτε) κάτω από τη καθοδήγησή του, και ιδιαίτερο γούστο στη μουσική που επιλέγει για επένδυση. Το αποτέλεσμα είναι μια υποδειγματική εικονογράφηση αυτοβιογραφίας που γίνεται εντυπωσιακότερη επειδή κινηματογραφείται από τον πρωτάρη αυτοβιογραφούμενο.

Ένα απ' τα αξιολογότερα ντεμπούτα της χρονιάς, βραβευμένο για τη σκηνοθεσία και το καστ στο Sundance και στη βδομάδα κριτικών της Βενετίας, και υποφήφιο για τρία (3) Spirits, το φιλμ περιορίζεται σε πιο εκλεκτικό κοινό λόγω του θέματός του. Το πιο πιθανό είναι όμως σε λίγα χρόνια να το παίζεις έξυπνος έχοντάς το δει.

Στη μέση του χάους του εμφύλιου στη Sierra Leone (πίσω στα 90s), οι δρόμοι λαθρεμπόρου διαμαντιών και ντόπιου ψαρά συναντιόνται, όταν ο τελευταίος βρίσκει ένα μεγάλο, μυθικής αξίας κόκκινο διαμάντι που μπορεί να βοηθήσει και τους δύο να βγουν απ’ αυτήν την λασπωμένη απ' το αίμα κόλαση. Αν δεν σκοτωθούν μεταξύ τους.Όσοι γνωρίζουν τον Zwick έστω και μόνο απ' τον Τελευταίο Σαμουράι (2003) (πόσο μάλλον κι απ' το Legends of the Fall (1994)), τουλάχιστον δεν θα εκπλαγούν απ’ τον ατέλειωτο της διάρκειας της επικής περιπέτειας του DiCaprio και της παρέας του. Το σχεδόν διομισάωρο κυνήγι του διαβόητου ματωμένου διαμαντιού, χωρίζεται σε σαφή κεφάλαια που έχουν τον αντίκτυπό τους στο ρυθμό του συνόλου, είναι όμως πλούσια σε τολμηρές αναφορές κι απεικονίσεις της κατάρας που αποτελεί για τη Μαύρη Ήπειρο, η αιμοδιψής καπιταλιστική λαίλαπα του αναπτυγμένου κόσμου. Ε, Δημήτρη;

Η τάση του Zwick να υποκύπτει σε δραματουργικά κλισέ και σκηνοθετικές ευκολίες, να αφαιρέσει έχει μόνο απ' την ταινία, που με λίγο ακόμα ψαλιδισματάκι, θα μπορούσε να είναι ο Επίμονος Κηπουρός (2005) των διαμαντιών, μ' ένα άρωμα από Indiana Jones σε Επικίνδυνες Αποστολές. Ο αντιήρωας του DiCaprio πάντως, μένει χαρακτήρας συλλεκτικός, ειδικά όπως τον αναδεικνύει ο πάλαι ποτέ baby face, πετυχαίνοντας την καλύτερη από τις δύο φετινές ερμηνείες του. Με κάτι από φθαρμένο Pierce Brosnan στο πιο στιβαρό και κουρασμένο, ο DiCaprio περιφέρει το αηδιασμένο και τσακισμένο εντός κι εκτός σαρκίο του, στα σκαμπανεβάσματα του σεναρίου του Leavitt, που δεν ξεφεύγει ποτέ απ' το αναμενόμενο, αλλά θέτει τις βάσεις για απολαυστική περιπέτεια με αναποφάσιστες τάσεις πολιτικού σχολίου. Η Jennifer Connelly αρκείται στον ανεξερεύνητο χαρακτήρα του ερωτικού ενδιαφέροντος με κότσια, κι ο Djimon Hounsou συμπληρώνει την ερμηνευτική τριπλέτα με την επιβλητική παρουσία του, παίζοντας πάλι το ρόλο του περήφανου κακομοίρη που έχει βαρεθεί η ψυχή μου.