Η ιστορία του Γερμανού κανίβαλου που βρήκε θύμα εθελοντή στο internet και του έφαγε το πέος (το υπόλοιπο σώμα το φύλαξε στο ψυγείο και η αστυνομία τον συνέλλαβε πριν προλάβει να το τελειώσει).Η Keri Russell περιφέρεται στο ρόλο αφηγητή εφάμιλλου εκείνου του David Duchovny στα Κόκκινα Παπούτσια, παίζοντας φοιτήτρια που ψάχνει να κάνει τη διατριβή της πάνω στην ψυχοσύνθεση του θύματος και του θύτη της ιστορίας που σόκαρε την Γερμανία (και ανατρίχιασε την Ευρώπη), αλλά αν τα πανεπιστήμια της Γερμανίας είναι τόσο σοβαρά όσο λένε, η εργασία της θα έπρεπει να απορριφθεί ως κακοήθης άνιση pop ψυχολογία που μόνο της μέλημα είναι να αποδόσει όλα τα είδη των ψυχολογικών παρεκλίσεων στο πρωτεύον χωνευτήρι της προβληματικής σχέσης με τη μητέρα. Ανισόρροπος, ψυχασθενής, σχιζοφρενής, αντικοινωνικός, διαταρραγμένος, καμπούρης, καραφλός και γρηγορογαμούλης, κουτσοί στραβοί απαλάσσονται, με όλα τα κακά της μοίρας τους να φορτόνονται στην απεικόνιση της σχέσης τους με τη μητέρας τους ως αντίστοιχη εκείνης που θα περίμενες να είχε ο Norman Bates με τη δική του, πρωτού αναλάβει μόνος του την οικογενειακή επιχείρηση. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο κανίβαλος έγινε κανίβαλος γιατί η προσκόληση της μάνας του πάνω του τον είχε κάνει να τρώει ό,τι δίποδο έβρισκε μπροστά του (και η αιτιολόγηση είναι αυτή ακριβώς που σου λέω κι εγώ: καμία), κι ο κανιβαλιζόμενος ήθελε να κανιβαλιστεί --συγκεκριμένα, να του φάνε το πέος--, γιατί η μάνα του αυτοκτόνησε όταν τον έπιασε να χαϊδεύει άλλο αγόρι. Σεναριακή εκβάθυνση μηδέν, δραματουργική καμία, κινηματογραφική επίσης, και το μόνο που μένει, είναι η κανιβαλιστική διάθεση των δημιουργών να κανιβαλίσουν το πιασάρικο θέμα τους, πουλώντας μάλιστα και κουλτουριά. Δεν είχαν καν την ευπρέπεια να αποδεχτούν τις προθέσεις (ή την ανεπάρκειά τους) και να πέσουν με τα μούτρα στον (ανθρώπινο) πατσά του συνειδητοποιημένου exploitation.

Ο Γιάννης Ζουμπουλάκης είναι ο ισχυρότερος αλλά και πιο αδίστακτος άνθρωπος της ελληνικής κινηματογραφικής βιομηχανίας, σύμφωνα με τη λίστα δυο ονοματεπώνυμων που κατέθεσε χτες στα δικαστήρια της χώρας η κινηματογραφική εταιρεία Odeon. H δεύτερη θέση ανήκει στον Χρήστο Μεμή, διευθυντή σύνταξης στην εφημερίδα ΤΟ BHMA.

Όπως αναφέρει για το ScreenDaily o Αλέξης Γρίβας από την Αθήνα, την ελληνική πρωτεύουσα, η ανεξάρτητη εταιρεία δημιούργησε την power list στα πλαίσια των ισχυρισμών της ότι ο μεγαλοκριτικός, γνωστός στους τοπικούς κύκλους για την ικανότητά του να κατευθύνει καραβιές ανθρώπων στα ταμεία των αιθουσών προς προσωπικό του όφελος, δημοσίευσε δυσφημιστικά γι' αυτήν σχόλια και ψεύδη, σε άρθρο του για την εφημερίδα του Μεμή, στις 9 Μαρτίου του τρέχοντος έτους.

Στο άρθρο του ο Ζουμπουλάκης χρησιμοποίησε ιδιοφυώς, ατράνταχτα στοιχεία που συνέλεξε μεθοδικά ("κάτι παραπάνω από 300.000 εισιτήρια το Μόλις Χώρισα"), οξυδερκείς παρατηρήσεις υπόγειων σχέσεων ("ο Σήφης Πολυζωίδης σε γ' ρόλο παίζει τόσο στην Ψυχραιμία όσο και στο Μόλις Χώρισα") και βαθύτατη γνώση της παγκόσμιας βιομηχανίας ("οσκαρική Εξιλέωση"), για να αποκαλύψει τη μυστική συνταγή της εγχώριας ("βάζουμε τις τηλεπερσόνες να κάνουν στον κινηματογράφο τα ίδια ακριβώς πράγματα που κάνουν στην τηλεόραση"). Η αποκάλυψη προκάλεσε σάλο στο μεγάλο, λαϊκό κοινό της εφημερίδας αλλά και σε ολόκληρο τον πληθυσμό μιας χώρας με μηδενικούς μέσους όρους τηλεθέασης και μεγάλη κινηματογραφική παράδοση (σε αντίθεση με το Hollywood, οι κινηματογραφικοί δεν απασχολούνται σε τηλεοπτικές και θεατρικές παραγωγές). Σαν αποτέλεσμα τόσο η συγκεκριμένη παραγωγή της Odeon, Μόλις Χώρισα, θύμα και της σνομπ κριτικής, όσο και η επόμενη που εκθειάστηκε, Άι Φορ: Λούφα και Απαλλαγή, δε κατάφεραν να προσελκύσουν παρά ελάχιστους θεατές. Αντίθετα η Εξιλέωση, συμφερόντων ανταγωνιστικής εταιρείας, πασίγνωστης για την "εξωπραγματική" αποτελεσματικότητά της στην αγορά, σημείωσε πρωτοφανή, και μοναδικό στη διεθνή κοινότητα, θρίαμβο. Παρολαυτά, η Odeon φαίνεται να επιδιώκει μόνο ηθική αποζημίωση, εκτιμώντας την στο ελάχιστο ποσό των τρεισήμισι τρισεκατομμυρίων ευρώ.

Το θέμα έρχεται στην επιφάνεια σε μια περίοδο γιγάντωσης των παραδοσιακών εντύπων, και ειδικά των εφημερίδων, παγκόσμια. Επιπλέον, η επιρροή της κριτικής στο μέσο πολίτη ανησυχεί έντονα τη βιομηχανία που βλέπει τις μεγαλύτερες επενδύσεις της να κρίνονται από τη γνώμη ελάχιστων ανθρώπων, δημιουργών ιδιότυπων "θρησκειών" στο βαθμό που κατευθύνουν τα πλήθη. Ο συνδυασμός, ατόμων ευρύτατης αποδοχής και εκδοτών πρόθυμων να τους προβάλλουν πρωτοσέλιδα στο ουσιαστικά απεριόριστο κοινό τους, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για φαινόμενα τύπου Ζουμπουλάκη.

Οι περισσότερες εταιρείες του χώρου, στο έλεος κάποιων με προσωπικότητα ιδιότυπη και στόχο σκοτεινό, ακολουθούν το παράδειγμα της Odeon, στηρίζοντας την ελευθερία της γνώμης και επιχειρώντας να κρατήσουν τις ισορροπίες αλλά να φωτίσουν τις διαδικασίες. Η ίδια η Odeon είχε τιμήσει τον Ζουμπουλάκη με ιδιωτικές προβολές των ταινιών συμφερόντων της, γεγονός που ο τελευταίος φέρεται να παρουσίασε ως δήθεν αποκλεισμό του από τις ευρύτερες δημοσιογραφικές. Πριν ένα χρόνο, η εταιρεία είχε σταθεί στο πλευρό του κριτικού Ηλία Φραγκούλη, που απολύθηκε από εβδομαδιαίο πολιτιστικό έντυπο επειδή δεν εξέφραζε αρκετά επιθετικά τη γνώμη του, πληρώνοντας (στο συγκεκριμένο έντυπο) ολοσέλιδες διαφημιστικές καταχωρήσεις των ταινιών της κάθε βδομάδα έκτοτε.

Στη φωτογραφία, από αριστερά, οι Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, Αννα Μονογιού, Γιώργος Καραμίχος, Ζέτα Μακρυπούλια, Σήφης Πολυζωίδης και Μαρία Λεκάκη, μελετούν προσωπογραφία του Γιάννη Ζουμπουλάκη που τους απέστειλε η Odeon να αναρτήσουν σε εμφανές σημείο των γυρισμάτων του Μόλις Χώρισα.

Οι τεράστιοι Transformers (2007) ξανακέρδισαν Χρυσό Ποπκόρν, και μάλλον για πρώτη φορά (έκανε ταινία repeat) στην ιστορία των πιο ευκαιριακών (όσο και τα επίθετα που τους κολλάω κάθε χρόνο) κινηματογραφικών βραβείων. Βραβεία, του MTV, που απονεμήθηκαν ξημερώματα Δευτέρας στο Gibson Amphitheatre των φλεγόμενων, κυριολεκτικά, στούντιο της Universal.

Aλλά θριαμβευτής της βραδιάς ήταν αναμφισβήτητα ο γυμνός Rainn Wilson που έδωσε στη Megan Fox τα δυο παιχνίδια ανάμεσα στα πόδια του ο ντυμένος Ομάδα Δράσης 21 Johnny Depp που πήρε τα δύο παραγεμισμένα κουτιά, καλού κωμικού και κακού τραγουδιστή σκέτο, για τον Captain Jack και τον Sweeney Todd του αντίστοιχα. Και τα δυο.. άδικα, ειδικά το δεύτερο απέναντι στον Anton Chigurh του Javier Bardem, αλλά αναμενόμενα όχι μόνο γιατί οι τρίτοι Πειρατές της Καραϊβικής δε γίνονταν να χαλάσουν την ποπκορνική παράδοση των προηγούμενων (ή σα δώρο γάμου), αλλά γιατί τα βραβεία του πρώην μουσικού καναλιού ποτέ δε πήγαν κόντρα στο κοινό στόχο τους. Κοινό που είναι αδύνατο να φανταστείς ότι θα πέταγε τα κιλοτάκια του μαζικά στη σκηνή για κανέναν άλλο από τους υποψήφιους: ακόμα και οι έτεροι συλλέκτες εσωρούχων και νικητές στις κατηγορίες τους, Will Smith (καλύτερη αντρική ερμηνεία) και Zac Efron (αποκάλυψη της χρονιάς), δεν κατάφεραν να έχουν τόσο ζεστή υποδοχή, όπως μπορείς να δεις και μόνος σου.

Επιπλέον highlights στη φετινή τελετή που για πρώτη φορά μεταδόθηκε ζωντανά (προφανώς κατανοώντας ότι είχε μείνει πιο καθυστερημένη και από την καθυστέρηση στο συγκεκριμένο), ήταν η βράβευση της Ellen Page για την υποκριτική της στη Juno (2007) και του Iron Man (2008) για καλύτερη ταινία του καλοκαιριού μέχρι τώρα. Φυσικά η τελευταία κατηγορία ήταν τόσο κουφή που ο Seth Rogen με τον James Franco άναψαν ένα τσιγαριλίκι για να τη παρουσιάσουν, σμπρώχνοντας βέβαια και το επερχόμενο Pineapple Express (2008) τους. Βραβείο καλύτερου περαστικού για να διαφημίσει την ταινία του πήρε τυπικά ο Adam Sandler (βαφτισμένο Generation Award), αλλά ουσιαστικά η τριάδα του Tropic Thunder (2008). Το απίθανο βιντεάκι της ομάδας, με τον Robert Downey Jr. να κοπανάει τον Jack Black στα παπάρια μέχρι να κοπανιέσαι μόνος σου από τα γέλια, έκανε το γύρο των διαδιχτύων ακόμα και σε περιοχές που δε "πιάνουν" MTV ούτε με σφαίρες.

Το trailer για το φιλμ που κλείνει την "τριλογία του ηλίθιου" των Coen με τον George Clooney, κυκλοφόρησε χτες στην Apple που ανοίγει ένα ακόμα κανάλι σμπρωξίματος εγκαταστάσεων του iTunes σε κάθε υπολογιστή του πλανήτη, χρησιμοποιώντας αυτή τη φορά τα "ακατάλληλα" προωθητικά κλιπάκια.

Ακατάλληλη για ανήλικους και ηλίθιους είναι φυσικά και η νέα ταινία των αδερφών, κινούμενη κάπου ανάμεσα στο Fargo (1996) και τον Big Lebowski (1998), όπως λέει ο συμπαραγωγός τους Eric Fellner στο καινούριο Empire. Και βγάζοντας τρελό γέλιο, όπως λέγαν οι εντυπώσεις από το σενάριο (μάλλον του 2005) που αλλάζει χέρια από πέρσι, και μπορείς να το βρεις πανεύκολα πια αν ενδιαφέρεσαι. Οι σκηνοθέτες, που δεν επαναλαμβάνονται αλλά την προσοχή τους στις λεπτομέρειες, ειδικά με ειρωνική διάθεση, δε μπορείς να μη τη προσέξεις, μάλλον κάνουν τη δικιά τους μαυροδραμωδική εκδοχή του all-star movie (στιλ οι Πεντέξι του Όσιαν, ας πούμε): ο Brad Pitt (που ήταν στα σχέδια από την εποχή του ραφοτοποθετημένου White Sea) κρατάει ρόλο που γράφτηκε γι' αυτόν μέχρι να βρουν το πτώμα του στη ντουλάπα, ο φίλος του ο Clooney κλείνει την τριλογία του μια ώρα αρχύτερα (ήταν να κάνει άλλον ηλίθιο στο Hail Caesar (2009?)) και βγάζει το απωθημένο του πηδώντας την Tilda Swinton, ο John Malkovich άμα ξέρεις τι καταχθόνιο σκοπό εξυπηρετεί (εκτός από το να κυνηγάει τον Τζόρτζ με τσεκούρι και να πλακώνει στις μπουνιές τον Μπραντ) γράψτο σχόλιο, η Frances McDormand μπλέκει με τους υπόλοιπους τερατωδώς ανόητους σαν.. ανταπόδοση 25 χρόνων συζυγικού βίου (με τον Joel Coen).

Από το βίντεο, παρόλο που δεν είναι στα ισπανικά από γιουτιουμπιασμένη κάμερα για να το εκτιμήσεις, και από το σενάριο, που όλοι εκτιμούν ότι είναι το μοναδικό με δυνατές οσκαρικές πιθανότητες, ο μόνος συμπαθητικός, και άρα ξεχωριστός, χαρακτήρας είναι αυτός του Pitt, όμως προφανώς η σκηνοθεσία δε θέλησε να περιορίσει τους μανιερισμούς του. Από εικόνες που ενδιαφέρονται να παρουσιάσουν τους χαρακτήρες, δε μπορείς να βγάλεις συμπεράσματα για τη φωτογραφία του Emmanuel Lubezki, που πήρε τη θέση του μόνιμου υπόπτου Roger Deakins (για άλλους επειδή κόλλαγε στη cinéma vérité προδιάθεση και για τους περισσότερους επειδή ο τελευταίος ήταν απασχολημένος με πιο οσκαρικές παραγωγές). Πάντως, φυσιολογικά για τους μεγαλύτερους σύγχρονους Αμερικάνους δημιουργούς, το Burn After Reading (2008) ανοίγει τη φετινή Βενετία, όπου και θα φανεί αν προορίζεται για τίποτα περισσότερο από τεράστιο cult classic.

Πριν από δυο χρόνια παρά κάτι, οι Rolling Stones είχαν δώσει δύο σχεδόν πριβέ (κάτι πάνω από 5μιση χιλιάδες εισιτηρίων) συναυλίες στο Beacon Theater του Manhattan, στα πλαίσια της τρίχρονης περιοδείας του A Bigger Bang. Αυτό, είναι το ντοκουμέντο τους.Μέσα στην αποστολή που φαίνεται να έχει αναλάβει ο Scorsese να αποτυπώσει σε φιλμ τα αγαπημένα του ρεύματα και όσους είναι ζωντανοί απ’ τους θρύλους της μουσικής, αλλά ταυτόχρονα και πιο μακριά απ’ τα προηγούμενα εξαντλητικά ντοκιμαντέρ του για τα blues και τον Bob Dylan που είναι ρεύμα μόνος του, το Shine a Light είναι μια χλιαρά εντυπωσιακή, μινιμαλιστική βιντεοσκόπηση μιας χλιαρά απολαυστικής συναυλίας, που σε φέρνει αρκετά πρόσωπο με πρόσωπο με τον Jagger, τον Richards και τ’ άλλα παιδιά, ώστε να μοιάζει με κάτι που θα μπορούσε να έχει σκηνοθετήσει ο Romero, και σε κάνει να απορείς για το πόσο ξενέρωτοι μπορούν να είναι οι upper-class Νεοϋορκέζοι που στήθηκαν κάτω απ’ τη σκηνή να τους παρακολουθήσουν, σα να στήθηκαν στο Guzel για να ποζάρουν μ’ ένα ποτό στο χέρι. Τα διαλείματα για προβολές επίκαιρων της διαδρομής των Stones από ασπρόμαυρες συνεντεύξεις της εποχής που ήταν ρέμπελοι και γράφαν Ιστορία, παραμένουν επίκαιρα για όποιων δεν τα ξέρει, αλλά δεν αρκούν για να σου ολοκληρώσουν την εικόνα μιας θρυλικής μπάντας που καλύτερα να την αναζητήσεις αλλού. Αναζήτησε πάντως και το soundtrack του ντοκιμαντέρ, που έχει μερικές όντως συλλεκτικές εκτελέσεις τραγουδιών δικών τους και για άλλους, απ’ τους ίδιους και άλλους.

Στις φτωχογειτονιές του Rio de Janeiro, το Beverly Hills του 21ου αιώνα ένα πράμα, δυο φρέσκα 18χρονοι ψάχνουν τους πατεράδες τους και το παρελθόν, όσο στο παρόν παίζει αλληλοσκοτωμός για τον έλεγχο της περιοχής.Όποια κριτική και να διαβάσεις για τη Πόλη των Ανθρώπων (2007) ξεκινάει υποθέτω με τη Πόλη του Θεού (2002), και αρκετές υποθέτω όχι γιατί δε ξέρουν άλλη βραζιλιάνικη πέρα από αυτή (και κάνα ντοκιμαντέρ για τo Mexico 70 ή καμιά σχολή σάμπας) αλλά επειδή το θρυλικό φιλμ του Fernando Meirelles έδωσε την ιδέα για σειρά που έγινε ταινία με τη σειρά της. Όλη η αλυσίδα παραγωγής κουβαλάει την ίδια σφραγίδα ποιότητας αλλά το ίδιο μπορείς να πεις συγκρίνοντας Bentley GT με Škoda βανάκι. Ο φωτογράφος το ξέρει το θέμα του, ο μονταζιέρης συνήθισε να κόβει στο ρυθμό της μουσικής ακόμα κι αν αυτή προέρχεται από ντόπιο που βαράει ντενεκέδια να σκοτώσει την ώρα και τη πείνα του, ο σκηνοθέτης έμαθε να δείχνει τον Βορρά στα γενικά του πλάνα. Ο χαμηλός ρυθμός δίνει την ευκαιρία για κάποιες ομορφούλες όσο και οι πρωταγωνίστριες στιγμές, σπάνιες όσο και οι στιγμές με πρωταγωνίστριες, πνιγμένες στις τηλεοπτικές, για το μάτι του Μέσου Κοινού που παραγγέλνει τη τιβί του με ρυθμίσεις χρώματος καρφωμένες στο 110 (ή την βρίσκει από έβδομο χέρι με τη φωτεινότητα στον ουρανό). Το περίεργο είναι ότι υπεύθυνη για την ιστορία είναι σεναριογράφα, το λογικό είναι ότι μοιάζει με επεισόδιο διάρκειας πολύ μεγαλύτερης από το καλό του, προσπαθεί να αντιγράψει όλο το βιβλίο με τους χαρακτήρες κατοίκων φαβέλας, καταφεύγει εύκολα σε ευκολίες. Εύσημα ότι δώσαν περισσότερα απ' ότι πήραν από τη μεγάλη οικογένεια της Ο2 (την εταιρεία του Meirelles) μπορείς να δώσεις με τη σειρά σου μόνο σε κάποιους από το καστ, στο "συμπληρωματική της Πόλης του Θεού" που χρησιμοποιεί η προώθηση μπορείς να συμπληρώσεις "όπως τη φαντάστηκε η γιαγιά σου".

Νιόπαντροι φτάνουν στην Ιαπωνία για νέα ζωή, αλλά στην επιτροπή υποδοχής τούς περιμένει φάντασμα, που τους χαλάει τις φωτογραφίες για να τους εκδικηθεί για τα παλιά.Παρά τη σχετική απλοποίηση της πλοκής και το σφίξιμό της με το ξεκαθάρισμα, το ψαλίδισμα, ή το εξαφάνισμα βημάτων της που στο ταϋλανδέζικο πρωτότυπο προκαλούσαν μια κάποια πλαδαρότητα στη συνοχή και ασυναρτησία στη συνέχεια, το αμερικάνικο remake που μεταφέρει τη δράση στην Ιαπωνία (γιατί τα σχιστομάτικα φαντάσματα είναι πιο αποτελεσματικά απ' τα δυτικόφατσα, ως γνωστόν), παραμένει εξίσου, αν όχι και περισσότερο φλύαρο απ' την πηγή της έμπνευσής του. Από την οποία κρατά επίσης το μέγεθος των λογικών αλμάτων, οξύνοντάς τα όπου μπορεί για να κλέψει μερικές εύκολες φαντεζί τρομάρες, ενώ ξεπερνά το πρωτότυπο στο επίπονο του μελοδραματισμού του, κάνοντας τη συγκρατημένη (νομίζεις) διάρκεια των 85 του λεπτών, να ξεχειλώνει και να καταπίνει όποια θετικά μπορεί να έχει στην αποτελεσματικότητα των ηχητικών εφέ, που με τη σειρά τους χρησιμοποιούνται μονάχα για να κρύψουν την φορμουλαϊκή ανέμπνευστη σκηνοθεσία, καταλήγοντας τελικά να την υπογραμμίζουν.