Έχοντας γίνει blockbuster απ' το πρώτο του Σαββατοκύριακο στη Γερμανία, διαλύοντας το άνοιγμα των Ζωών των Άλλων (2006) κι έχοντας κάνει αίσθηση στο περασμένο Sundance, Το Κύμα (2008) του Dennis Gansel, βασισμένο στο βιβλίο που εμπνεύστηκε ο Todd Strasser απ' το διήγημα που είχε γράψει ο ακτιβιστής καθηγητής Ron Jones για τα αληθινά περιστατικά που προκάλεσε ξεκινώντας το Τρίτο Κύμα του, τα οποία ενέπνευσαν και σχετική τηλεταινία στην Αμερική του '80, δεν ήταν έκπληξη που ήταν η πρώτη ταινία που ξεπούλησε και προβλήθηκε με ενθουσιώδη υποδοχή σε τιγκαρισμένη αίθουσα στις περασμένες Νύχτες Πρεμιέρας, ή που γέμισε αναλόγως την πρεμιέρα που σε στείλαμε προχθές, όντας ήδη βραβευμένο στα Γερμανικά Βραβεία με χρυσό βήτα ερμηνείας και χάλκινο καλύτερης ταινίας. Πολύ πριν ανακοινωθεί και η υποψηφιότητά του για αγαπημένο του κοινού στα Ευρωπαϊκά Βραβεία, αλλά λίγο μετά που είχε μείνει έξω απ' τα Όσκαρ για χάρη του Baader Meinhof Komplex (2008), είχαμε μιλήσει με τον συνσεναριογράφο του Κύματος, που είχε κάνει το πέρασμά του απ' τις πολυθρόνες των Νυχτών το Σεπτέμβρη και μας είπε για τη διαδικασία της εμπλοκής του στο project, το πόσο βοήθησε στην εισπρακτική επιτυχία το γεγονός ότι η πρώτη ύλη της ταινίας είναι διδακτέα ύλη στα γερμανικά σχολεία, και τί ακριβώς σκεφτόντουσαν, όταν έγραφαν εκείνο το απαίσιο πρόσθετο τεχνητό φινάλε (για το οποίο ενδεχομένως να μην θέλεις να μάθεις, οπότε απόφυγε το τελευταίο πεντάλεπτο της συνέντευξης).

Σταρ του μεγαλύτερου blockbuster στη πρόσφατη κινηματογραφική ιστορία, υποψήφια για πέντε (5) Oscar® μέχρι τα τριάντα της, και λόγος που οι άντρες καταναλώνουν χαρτομάντιλα στις αίθουσες, η Kate Winslet υπενθυμίζει, με την επίσημη έναρξη της περιόδου των βραβείων, ότι πρωταγωνιστεί σε δυο (2) παραγωγές που καλοβλέπουν (πολλά) καλογυαλισμένα αγαλματάκια και φέτος, με τον τρόπο που περίμενες (ανυπόμονα), εκθέτοντας την "ενίοτε ρουμπενική φιγούρα της", πρόστυχα κλασάτα, για τον φακό του Steven Meisel και το αμερικάνικο Vanity Fair Δεκεμβρίου, το οποίο κρεμάστηκε στα περίπτερα σήμερα, αφού είχε προειδοποιήσει τους περιπτεράδες να στοκάρουν τα σχετικά αξεσουάρ από τη προηγούμενη βδομάδα.

Βασισμένα σε ρομαντικές νουβέλες, βουτηγμένα σε ατμόσφαιρα (όχι και τόσο μακρινής) εποχής, τόσο το Revolutionary Road (2008) όσο και το The Reader (2008) μπορούν, εντελώς θεωρητικά μέχρι τώρα, να φέρουν στη Σέξι Καίτη ένα συγκεκριμένο χρυσό παιχνιδάκι για τα παιδιά της, και "you bet your fucking ass" ότι το θέλει. Το πρώτο, φιλμ του Sam Mendes που καταεντυπωσίασε ένα γνωστό της Anne Thompson (που κάτι φήμες λένε ότι το όνομά του ξεκινάει από Peter και τελειώνει σε Bart), προωθείται μήνες τώρα, έχει βαρύτερο προφίλ, και λογικά απασχόλησε και το μεγαλύτερο μέρος του αφιερώματος του περιοδικού. Το δεύτερο, η νέα συνεργασία της δημιουργικής ομάδας πίσω από τις Hours (2002), αποτελεί project που αγάπησαν αρκετά οι Weinsteins για να κουβαλήσουν μαζί τους όταν φύγαν από τη Miramax και να πλακωθούν ανοιχτά με τον Scott Rudin ώστε να το μεταφέρουν βιαστικά μέσα στην οσκαρική κούρσα (και κόντρα τόσο στο Revolutionary Road όσο και το Doubt (2008) του παραγωγού), με ότι αυτό συνεπάγεται. Εκτός από το ότι βασίζεται στη πρώτη γερμανική έκδοση που βρέθηκε στη κορυφή των αμερικάνικων bestseller όμως, ο Reader που έσκασε μύτη με trailer μόλις τη προηγούμενη βδομάδα, έχει το μεγάλο πλεονέκτημα της σφραγίδας "R for some scenes of sexuality and nudity" από την MPAA (διάβαζε περισσότερα χαρτομάντιλα). Ενώ Γερμανός (συν)πρωταγωνιστής τόσο άγνωστος που δεν εμφανίζεται στα credits (του trailer) και τόσο πιτσιρικάς που έπρεπε να περιμένουν να κλείσει τα 18 για να γυρίσουν τις επίμαχες σκηνές, σίγουρα αφήνει περισσότερο αέρα από τον Leonardo Wilhelm DiCaprio στην γκαβλιάρα μαμά, που έτσι κι αλλιώς έχει λάβει από τα studio το ελεύθερο της επιλογής κατηγορίας (πρώτου ή δεύτερου γυναικείου) στις υποψηφιότητες. Και που, ακατάληπτα, θίχτηκε όταν οι βρετανικές φυλλάδες γράψαν ότι μίκρυναν τεχνικά την κωλάρα της στις πιο αποκαλυπτικές φωτογραφίες της μέχρι τώρα.

Τα καλά του να χτίζεις χωρίς θεμέλια επιδεικνύει η Pixar, στο καινούριο teaser του καινούριου της προσεχώς blockbuster, που κυκλοφόρησε στην Apple το Σαββατοκύριακο, και σε αντίθεση με την καλησπέρα των 43ων δευτερολέπτων του πρώτου teaser, σου λέει και τι δουλειά έχει ένα σπίτι στα σύνεφα κάτω από ένα μάτσο χρωματιστά μπαλόνια, στο Up (2009) της, που υπογράφουν ο υποψήφιος για Όσκαρ Pete Docter του Monsters, Inc. (2001) (και των σεναρίων των Toy Story (1995) και Toy Story 2 (1999)) κι ο Bob Peterson του σεναρίου του Finding Nemo (2003), στο (συν)σκηνοθετικό ντεμπούτο του. Η ιστορία των ταλέντων που κάνουν κύκλο στα σκηνοθετικά τιμόνια της Pixar, είναι τόσο γνωστή όσο κι η ιστορία της ίδιας της εταιρείας, αλλά η απ’ το 2006 μαμά Disney, φροντίζει να σου την θυμίζει όσο περνάει απ’ το χέρι της, κι αφιερώνει τον εν τρίτο του teaser σε legacy pimping mash-up προηγούμενων σουξέ, διατηρώντας πάντως τον κρυπτικό χαρακτήρα που κράτησε και στην προώθηση του WALL•E (2008).

Οπότε, εκτός απ’ αυτά που σου λέει στα υπόλοιπα δυο τρίτα του teaser, για τον Carl Fredricksen που γέρασε με όνειρα για περιπέτειες κι εμπειρίες, κι όταν συνειδητοποίησε ότι τα χρόνια περάσαν, αποφάσισε ν’ αψηφήσει τις κινητικές του δυσκολίες και να γυρίσει την υφήλιο μ’ έναν ευφάνταστο, χρωματιστό τρόπο, πολλά περισσότερα δεν είναι γνωστά, όπως το ποιος είναι αυτός ο «χαμένος κόσμος» που θα μας ταξιδέψει, αν πάει εκεί για να βρει κι άλλους δεινόσαυρους, αν και πού θα προσγειώσει ποτέ το σπίτι του, ποιοι και πώς θα προσπαθήσουν να του τρυπήσουν τα μπαλόνια, κι αν έχει αρουραίους στα κουφώματα. Αλλά, να σου πω την αλήθεια, δεν χρειάζεται κιόλας. Στη φάση που βρισκόμαστε με μύγες σε διαστημικές στολές να περνάνε για διασκέδαση (περισσότερα γι’ αυτό, την Πέμπτη) και την Pixar να ψυχαγωγεί δεκαπέντε επίπεδα πιο πάνω απ’ οποιονδήποτε άλλον, και μια απλή χαρτοπετσέτα που να γράφει «η νέα μας ταινία έρχεται το Μάη, φιλιά» να έβγαζαν για trailer, αρκετό θα ήταν.

Η Seven Films σας προσκαλεί στην avant première του κοινωνικού δράματος Το Κύμα. Τη Δευτέρα 10 Νοεμβρίου στις 11 το βράδυ στο ΑΑΒΟΡΑ, Ιπποκράτους 180.

Ψάχνοντας εκδίκηση για το θάνατο της καλής του, ο πιο άγριος πράκτορας της ΜΙ6 πέφτει πάνω σε υπεροργανισμό που ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις.Ο Marc Forster, εντελώς απροσδόκητη επιλογή για καρέκλα σκηνοθέτη στο μακροβιότερο κινηματογραφικό franchise ever, είναι ένας άνθρωπος με συναισθήματα κι ευαισθησίες κι αμφισβητίσιμες ικανότητες να τα περνάει στην οθόνη χωρίς να ζέχνει συναισθηματισμό και να στάζει μελούρα, στην συγκεκριμένη όμως περίπτωση, ευτυχώς, ή δυστυχώς, δεν προσπαθεί να αποδείξει την αξία του, περιορισμένος απ’ τις βιομηχανικές προδιαγραφές του legacy που αναλαμβάνει, οι οποίες έκαναν ένα σαφέστατο χαλάρωμα στο reboot του Casino Royale (2006) με ξεκάθαρο στόχο για την καινούρια τους κατεύθυνση. Προδιαγραφές που ο Forster υπηρετεί απροσδόκητα καλά, έστω κι αν τις αφήνει στον αυτόματο, στήνοντας μια ασταμάτητη σειρά από εκστατικές σκηνές δράσεις εκατοντάδων πλάνων των τριών (με το ζόρι) δευτερολέπτων, μερικά απ’ τα οποία είναι πραγματικά χάρμα ειδέσθαι και από άποψη πλανοθεσίας, αλλά και γενικότερης αρχιτεκτονικής της χορογραφίας.

Το επόμενο βήμα αυτής της επανεφευρημένης του εξέλιξης όμως, δεν το κάνει σ’ αυτήν την ταινία ο Bond, όσο κι αν ο Paul Haggis προσπαθεί, ψάχνοντας την τρίτη διάσταση στην (ξετρομπαρισμένη) pulp περσόνα του, να τον ζωγραφίσει ως τη λογοτεχνική ενσάρκωση μιας υπαρξιακής μαύρης τρύπας, ενός πράκτορα του χάους που σκορπά την καταστροφή του εξίσου στις δυνάμεις αποσταθεροποίησης της τάξης, αλλά και στις αξίες που ο ίδιος κρατά κοντά στην καρδιά του. Η δομή του σεναρίου του είναι μοιραία ένα ξεφτισμένο replay, όχι μόνο λόγω της κουρασμένης ψυχροπολεμικής έμπνευσής του (μόνο που, όπου Ρωσία, πλέον βάλε Αμερική), αλλά και γιατί όλος αυτός ο πόλεμος ενάντια στην κυβερνητική, διακυβερνητική και ενδοϋπηρεσιακή διαφθορά που ξεκινά να καλλιεργείται από τώρα για τις επόμενες ταινίες, ήταν πολύ πιο συναρπαστικός και πειστικός όταν τον έχανε ο Jason Bourne, παρά όταν τον κερδίζει ο James Bond, που στο κάτω - κάτω δεν φαίνεται να έχει πια κανένα άλλο κίνητρο, πέρα απ’ το να τα βάλει με τον δυνατότερο διαθέσιμο αντίπαλο, ο οποίος θα είναι εκ των πραγμάτων ο κακός.

Όπως και να ’χει, ακόμα κι αν και η ίδια η παραγωγή δεν ένιωθε ικανή να συναγωνιστεί το breakthrough της προηγούμενης ταινίας τόσο γρήγορα και παρήγγειλε απλώς ένα συμπληρωματικό τριπάκι να γεμίσει το χρονοδιάγραμμα (μια ταινία κάθε δυο χρόνια, χοντρικά), το Quantum of Solace, που ολοκληρώθηκε με μπόλικους τραυματισμούς, αρκετούς απ’ τους οποίους υπέστη κι ο Daniel Craig που σημειώνει άλλη μια ερμηνεία για τις κορυφές του χαρακτήρα του, μένει στα χρονικά ως η πιο μικρή σε διάρκεια ταινία του Bond (106 λεπτά) και η πιο μεγάλη σε άνοιγμα στην Αγγλία, σπάζοντας τα ρεκόρ ανοίγματος Παρασκευής και τριημέρου (με £4.9 και £15.4 εκατομύρια, αντίστοιχα), ενώ αναμένεται να σημειωθεί και ως η πιο κερδοφόρα ταινία του franchise, μετά και το άνοιγμά της στην Αμερική, στις 14 Νοέμβρη.

Το καλοκαίρι του 1970, που η Βραζιλία ετοιμάζεται να κερδίσει ένα Μουντιάλ και μια δικτατορία, γονείς που προσπαθούν να φύγουν απ’ τη χώρα και τις πολιτικές αναταραχές της, αφήνουν το γιο τους στον παππού του, ο οποίος μένει στον τόπο πριν τον παραλάβει.Ο πιτσιρικάς μένει απροστάτευτος μέχρι να τον υιοθετήσουν οι γείτονες και τα μέλη της συναγωγής του παππού του, κι η τριβή του με τους γείτονες τον βοηθά να χτίσει έναν περίγυρο που ο Γερμανοϊταλικής καταγωγής Βραζιλιάνος σκηνοθέτης με το γευστικό επίθετο, χρησιμοποιεί ως μωσαϊκό για να σχηματίσει μια εντελώς συμβατική ιστορία παράλληλης ενηλικίωσης ενός αγοριού και της κοινωνίας γύρω του, στο νερόβραστο χιλιοπαιγμένο σενάριο της οποίας, νοστιμιά προσθέτουν οι καλές εν γένει ερμηνείες, το κουλέρ λοκάλ της πολωνοεβραϊκής κοινότητας και της σοσιαλιστικής νεολαίας και η ευαίσθητη κι ανάλαφρη διάθεση στη σκηνοθεσία, που σκοντάφτει σε αμήχανες εμπνεύσεις ανά διαστήματα.

Μετά τον Σκοτεινό Ιππότη (2008) που άλλαξε το καλοκαίρι τη κινηματογραφική ιστορία, τα ξημερώματα ένας ακόμη υποσχέθηκε να αλλάξει την ιστορία του πλανήτη, έχοντάς την ήδη γράψει με την εκλογή του στη θέση του Αμερικάνου Προέδρου. Και αυτή η εποχή αλλαγών, βρίσκει τις Μάζες απόλυτα συντονισμένες, με άφρο μαλλί και φαρδύ κώλο, να τραγουδάνε "yes we did" finally upgrade to the new Blogger!

Αυτό ήταν και το ζητούμενο της μικρής εμφανισιακής αλλαγής που προσπάθησα να περάσω και πάλι στα μουλωχτά, όπως πριν πολύ καιρό, όταν οι Μάζες άσπρισαν ξαφνικά, ο verbal, παρόλο που τον προετοίμαζα μήνες και μήνες, έπαθε ένα σοκ μεγαλύτερο από τους ήρωες του Blindness (2008), και κανένας αναγνώστης δε μπορούσε να βρει το κουμπί με τις "εξυπνάδες" για να σχολιάσει. Τότε αυτός ήταν και ο σκοπός, τώρα το design ήταν για μένα δεύτερη σκέψη, μιας και το οικοδόμημα είχε αρχίσει να καταρρέει κάτω από τόνους από χακιές χρόνων, από την εποχή που το να κάνεις embed trailer σε θέμα ήταν παγκόσμια πατέντα. Όλες αυτές οι μαγκιές, προτού γίνουν σκριπτάκια για παιδιά που παίζουν με κουμπιά, κάπως έπρεπε να υλοποιηθούν, και στη συνέχεια, το πέρασμά τους σε εντελώς διαφορετική φιλοσοφία, φαίνονταν και αποδείχτηκε εφιάλτης. Με άλλα λόγια, το μαύρισμα μου φάνηκε απλά καλή ιδέα, και λόγω ιστορικών συγκυριών, και λόγω trend αντίθετου στην (σοβαντιστική) τάση που παραεπικράτησε πια, και λόγω παραδοσιακής σύνδεσης του χώρου με το σκοτάδι. Και το σχετικό μινιμάλ, προέκυψε και από την ανάγκη του reboot, αλλά και από τη πάγια φιλοσοφία ανάδειξης του περιεχομένου, φιλοσοφία που έχω ήδη πάει ΣΤΑ ΟΡΙΑ σε design που είχαν τη πολυτέλεια να ξεκινήσουν από το μηδέν σχετικά αργότερα. Φιλοσοφία που πιπιλάνε εδώ και χρόνια όσοι "δημιουργούν" "περιεχόμενο" στη καλύτερη βάζοντας σε τυχαία σειρά τα Google Trends, αλλά στις Μάζες κάνουμε πράξη με συνέπεια, για να απολαμβάνουμε πια τα στατιστικά χιλιάδων καθημερινών επισκεπτών που φτάνουν ψάχνοντας βυζιά και κώλους (άντε και καμιά Pamela).

Η μικρή εμφανισιακή αλλαγή τελικά πέρασε τόσο στα μουλωχτά όσο και ο Obama από τις κάλπες, και γι' αυτό ανεβάζω και το επεξηγηματικό θέμα (με εικονογράφηση που ετοίμασα για οσκαρικό αφιέρωμα το οποίο δε βγήκε τη προηγούμενη βδομάδα, αν απορείς). Εμφανή μικροπροβληματάκια (και κάποιες μικροπροβληματάρες) υπάρχουν ακόμα στους browsers πλην Firefox 3 (που χρησιμοποιούν οι μισοί αναγνώστες των Μαζών) και Chromium.. Hourly (που χρησιμοποιώ εγώ). Ακόμα και σε IE 6 (που χρησιμοποιείς εσύ που πας να πατήσεις το [Χ] προτού σε δείξω) τα πράγματα είναι σχετικά ικανοποιητικά, πάντως. Έδωσα και μια έμφαση στο feed, που φυσικά είναι πια παρελθόν ότι είναι μέλλον, όμως για τον μέσο Μάσα παραμένει εξωτικό φρούτο. Αν τώρα σου άνοιξε την όρεξη κι εσένα, μη ξεχάσεις επιπλέον να βάλεις τα χρώματά σου σε σωστή χαμηλή φωτιά (στους 6500 Κ), την οθόνη σου σε καμιά ανάλυση της προκοπής (3840x1200 ας πούμε) και μονωτική ταινία πάνω σε αυτό το κουμπί που λέει "Maximize" αν αφήσεις τον κέρσορα πάνω του. Και ευχαριστούμε για τις ευχές, και τα ξαναλέμε ;-)