Γερμανός αστυνομικός σώζει, ηρωικά, κατουρημένο από το φόβο του συνάδελφο. Και γυρνάει, απαθής, σπίτι για να τον δείρει η δασκάλα γυναίκα του.Όπως έγραφε και ο κολλητός του verbal, o Boyd van Hoeij, στις δικές του σελίδες πριν τον τσιμπήσει το Variety, από μόνη της η παραδοσιακή αντιστροφή παραδοσιακών ρόλων δε μπορεί να κάνει ένα φιλμ καλό. Και ο πρωτοεμφανιζόμενος Jan Bonny δε βοηθάει και ακριβώς τη κατάσταση με το να μην αποφασίζει ποτέ ακριβώς που θέλει να πάει, ούτε καν πως θέλει να παρουσιάσει τη πορεία. Σίγουρα εμπνέεται από Dogme-τικές αρχές, και από το ξεκίνημα παρουσιάζει σχεδόν πάντα μόνο ότι βλέπουν οι ήρωές του, με τραχιά σπυρωτή φωτογραφία και φυσικό ήχο, σε σκηνικά εντελώς κοινά για να τονίζουν την αίσθηση ότι η ιστορία μπορεί να συμβεί οπουδήποτε. Βέβαια η ιστορία δε συμβαίνει οπουδήποτε εξαρχής, αφού μπορεί να μη σπανίζουν ακριβώς οι περιπτώσεις που η γυναίκα έχει σε μια σχέση το πάνω χέρι, κομπλέ με δονητή γίγαντα (στο χέρι και όχι μόνο), όμως σε αυτές ο σαδομαζοχισμός δεν υποβόσκει απλά στο φόντο χρόνια και χρόνια. Και ο Bonny τη κάνει (την ιστορία) ακόμα πιο σουρεαλιστική στη συνέχεια, προσπαθώντας να βγάλει τα μαστίγια και τα δερμάτινα από τη ντουλάπα με κάτι σε μαύρη κωμωδία από τη μια μεριά (πιο χαρακτηριστικά στη σκηνή κερατώματος, που απλά πρέπει να τη δεις), και ψάχνοντας "φυσιολογικές" θεωρητικές ερμηνείες σε μισογελοίες καταπιέσεις από την άλλη (η κόρη πάντα αναζητάει την.. ευχαρίστηση του πατέρα εκεί που δεν υπάρχει, για παράδειγμα). Έτσι, το φιλμ μοιάζει με αποτέλεσμα έρευνας που αδυνατεί να βγάλει στοιχειώδες συμπέρασμα από τα στοιχεία της, και αρκετές φορές (αδυνατεί) καν να τα πλησιάσει όσο η κάμερα τα πρόσωπα των αρκετά καλών (στη σιχαμάρα τους) πρωταγωνιστών. Το (hint hint) παραδοσιακό happy ending είναι μάλλον η καλύτερη ένδειξη της κουλαμάρας του συνόλου, και τα δυο μαζί (διάρκεια και τέλος είναι) η καλύτερη σύσταση, μόνο εφόσον ξέρεις τι ακριβώς (i.e. κουλό) να περιμένεις, για μια παραγωγή που ξεχώρισε πριν δυο χρόνια στα περιφερειακά των Κανών ελαφρά λιγότερο από το Control (2007).

Απογοητευμένος σαραντάρης που βλαστημάει που είχε πετάξει την ευκαιρία του να γίνει αστέρι του μπάσκετ όταν ήταν 17, για να μείνει με τη γυναίκα της ζωής του, έχει μια δεύτερη ευκαιρία να πάρει τα πράγματα απ’ την αρχή.Και να διορθώσει τα λάθη του, ή να κάνει τα ίδια ξανά, αντιλαμβανόμενος ότι δεν ήταν λάθη, αλλά οι αποφάσεις που είχε κάνει τότε και θα έκανε ξανά και ξανά και ξανά, όπως γίνεται σ’ αυτή τη φόρμουλα ταινίας που έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ξανά και ξανά και ξανά, πάνω-κάτω με τη συχνότητα που αλλάζουν οι φουρνιές στα λύκεια κι εμφανίζεται μια καινούρια φάτσα να αφισοκολληθεί στους τοίχους έφηβων κοριτσακίων. Ετούτης της γενιάς η ονείρωξη (ή αυτός που της πουλάνε για ονείρωξη), είναι ο Zac Efron και η ταινία είναι η αναμενόμενα στημένη αποκορύφωση των ευκαιριών του να εξαργυρώσει κι αυτός κι οι παραγωγοί του, το ζενίθ της εφηβικής του ομορφιάς, πριν περάσει στην επόμενη φάση, της ενηλικίωσης, ελπίζοντας κι αυτός κι οι παραγωγοί του, να μην καταλήξει στα 37 του να μοιάζει με την ενσάρκωση της ήττας, που αντιπροσωπεύει ο έτερος ερμηνευτής του χαρακτήρα του, ο Matthew Perry.

Η ταινία, το Big (1988) απ’ την ανάποδη, παίζει ως μοντάζ διαφημιστικών του πρωταγωνιστή της, με τον Efron να λανσάρει το μαλλί του, τον Efron να γυμνάζει το κορμί του, τον Efron να φοράει κολλητό τζινάκι, λευκό μπλουζάκι και δερμάτινο μπουφανάκι και να τα κυκλοφορεί σε αργή κίνηση, και να αποκρούει τα τσουλάκια του λυκείου με κηρύγματα για αληθινή αγάπη, την ώρα που διακορεύει τη στεφάνη. Μέσα μέσα στο συρφετό των κλισέ, αν τον αντέξεις, έχει στιγμές απροσδόκητα (και άβολα) κωμικές, χαριτωμένα (και συγκρατημένα) παιχνίδια με MILFs και cougars και ερμηνείες καλοδεχούμενα αξιοπρεπείς, με υποσχόμενη χημεία ανάμεσα στον Efron και τη Leslie Mann, που αν δεν έχεις βάλει τον εγκέφαλο σε νεκρά για αυτοσυντήρηση, σου ψιλοδείχνουν πορεία προς μεγάλο πρωταγωνιστή του επόμενου Hollywood για τον πιτσιρικά, αν δεν τον κάψουν οι ατζέντηδές του στα επόμενα τέσσερα-πέντε χρόνια.

Τέσσερις ιστορίες δυο παράλληλων κόσμων θα συναντηθούν σε μια σφαίρα στο τέλος. Χασμουρητό.Ελαφρά, όσο ο Τσουκαλάς είναι γαύρος, παραπλανητική στη προώθησή της, η παραγωγή του ατρόμητου Άγγλου Jeremy Thomas (που βρίσκει χρήματα ενίοτε για Bertolucci, Cronenberg, Gilliam) δε θα είχε υλοποιηθεί ποτέ χωρίς το προκλητικό πυροτέχνημα Αόρατου Ανθρώπου εναντίον δυστοπικών παπάδων, πυροτέχνημα το οποίο δε μπορεί να διαρκέσει ούτε για μισό τρέιλερ, όμως ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης Gerald McMorrow περιμένει να σε κρατάει αποχαυνωμένο, όσο ξεδιπλώνει τις ιστορίες τριών πολύ πραγματικών πυροβολημένων και ψάχνει απιθανότητα για να τις συμμαζέψει. Ο McMorrow υποτίθεται, σύμφωνα με το βιογραφικό του, ότι έχει φάει και είκοσι χρόνια σε βιντεοκλίπ και διαφημίσεις, αλλά επιτίθεται στη ταινία σα να έχει μόλις βγει από το New York Film School, έχοντας προηγουμένως γράψει μόνο κοπάνες σε όλα τα μαθήματα σεναρίου. Ο βασικότερος κανόνας που αγνοεί ο McMorrow, το ότι κάθε cut στην επόμενη παράλληλη ιστορία θα πρέπει να κουβαλάει και κάτι από τη προηγούμενη εκτός από πλάνο που να διευκολύνει το μοντάζ, τον οδηγεί φυσιολογικά σε μια αφήγηση που χτίζεται ξεκινώντας με ένα τούβλο, και συνεχίζει βάζοντας άλλα (τούβλα) στη θέση του, για να καταλήξει φυσικά σε ένα τούβλο με φαντασιώσεις Βασιλικής. Οι σκηνές του, φορτωμένες με τα κυρίαρχα φανφαρόνικα τηλεοπτικά τεχνάσματα, σπάνια καταλήγουν σε cliffhanger που να σε κρατάει στη θέση σου, ειδικά όσο περνάει η ώρα, χάνεται το μυστήριο, και οι φιλότιμοι πρωταγωνιστές μένουν ξεκρέμαστοι σε μηχανικές ερμηνείες. Ο ίδιος ο κύριος υπεύθυνος, σίγουρα έχει μάτι για χαμηλού προϋπολογισμού sci-fi, αν σταματήσει να υποκρίνεται ότι κάνει για τον εαυτό του ταινίες οι οποίες απλά τυχαίνει έτσι λίγο να προσπαθούν να εντυπωσιάσουν από γριές Visconti μέχρι όσους νομίζουν ότι ο Snyder ανακάλυψε τον κινηματογράφο.

Φοιτήτρια Τέχνης, ανακαλύπτει μυστικό μήνυμα σε σειρά πινάκων του Watteu, το οποίο προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει παρά τις απόπειρες του καθηγητή της να την αποσυντονίσει.Προπέρσινη ταινία, περσινής εισαγωγής, που θα μπορούσες να πεις ότι περίμενε στα ράφια μέχρι φέτος για να συμπέσει με την αναμόχλευση του Κώδικα Da Vinci (2006) με την ευκαιρία του Angels & Demons (2009), αν δεν ήξερες την τάση του διανομέα (Videorama) να θυμάται τίτλους όποτε του καπνίσει, το Μυστήριο του Watteu είναι άλλο ένα κλασικό δείγμα των προσπαθειών του μοντέρνου εμπορικού γαλλικού κινηματογράφου να οικειοποιηθεί τον αντίστοιχο αμερικάνικο με όλες τις καλές προθέσεις κι όλες τις λάθος μεθόδους. Η αφαιρετική σκηνοθεσία του de Bartillat πλασάρεται ως άποψη μιας και δεν μπορεί η γαλλική μυτούλα να δεχτεί ότι την περιορίζουν οι περιορισμοί του μεγέθους της βιομηχανίας της, και το αποτέλεσμα είναι, αναμενόμενα, ένα κούφιο, ψυχρό, φτηνιάρικο κι αμήχανο κακέκτυπο ψυχολογικομυστηριακών θρίλερ, με ψυχοψαχτικές ορέξεις που μένουν ακάλυπτες απ’ το σενάριο με τους σχηματικούς παραλληλισμούς και τις μετέωρες προεκτάσεις του, αδικώντας το καλοφωτογραφημένο, γεμάτο εικαστικές υποσχέσεις βλέμμα του σκηνοθέτη.

Το 1991, στο Michigan ηλικιωμένη θάβει παρέα με την κόρη της τον ιπτάμενο του Β' Παγκόσμιου άντρα της, όσο στο Belfast ηλικιωμένος ξεθάβει παρέα με γειτονάκι απομεινάρια αεροπλάνου από τον ίδιο πόλεμο.Ο Κύκλος Έκλεισε (2007) επιχειρεί να μιμηθεί μελοδράματα του κλασικού Χόλιγουντ χωρίς έστω τη φανταχτερή κακογουστιά των χειρότερων, και απλά γυροφέρνει σε χώρους και χρόνους, χτυπώντας υπερβολική δόση εξωφρενικότητας σε κάθε στάση, όπως θα περίμενες από τη μεγάλη εμπειρία σε κομπαρσιλίκια για σίριαλ, του υπόλογου, κάποιου Peter Woodward στο σενάριο. Μάλλον κλείνοντας και σίγουρα τραγικά τη σκηνοθετική καριέρα του που έτσι κι αλλιώς τρεμόσβηνε τη τελευταία δεκαετία, ο 85χρονος Sir Richard Attenborough καταφέρνει μέχρι σε κάποιο σημείο αξιοθαύμαστα να διατηρεί μια κάποια αξιοπρέπεια για τον εαυτό του και μια κάποια ψυχική ηρεμία για σένα, μετακινούμενος με αυτοπεποίθηση πίσω στο μέλλον και ξανά μπροστά, ακόμα και όταν συναντά παλιονεανικό καστ που κάνει τη Mischa Barton να μοιάζει Greta Garbo. Όμως η φτήνια του προϋπολογισμού και τα σεναριακά τρομοκρατικά βλήματα που διακρίνονται με γυμνό μάτι, όσο και η φθορά της ηλικίας και το ροχαλητό του σκηνοθέτη στη καρέκλα που αντικατοπτρίζονται στο απλανές βλέμμα της Shirley MacLaine, τα ασήκωτα βάρη της παραγωγής δε την αφήνουν ποτέ να περάσει το επίπεδο τηλεπροσπάθειας αυστηρά για μεσόκοπες (και βάλε) νοικοκυρές. Πιο χαρακτηριστικά, η απίστευτα προκλητικά στρουμπουλή Neve Campbell μένει κυρίως ξεχασμένη στο φόντο, και ο Christopher Plummer πληρώνει τον υποδειγματικότερο όλων επαγγελματισμό του με πλάνα όπου μοιάζει να εμφανίστηκε στα γυρίσματα χωρίς σενάριο, του είπαν να δείξει συγκλονιστικό πάθος προς τη γενική κατεύθυνση της Αυστραλίας, και τον κακομόνταραν σφήνα σε κωμικοτραγική σκηνή σα μακάκα σε αλτσαντίρι.

Το 2007 ήταν μια αρχαία εποχή για το κινηματογραφικό δίκτυο, αν και προφανώς όχι τόσο αρχαία όσο το 2006 ή το προϊστορικό 1996. Τότε (το 2007), για παράδειγμα, ο Alex Billington του FirstShowing.net προσπαθούσε απεγνωσμένα να παρουσιάσει για δικές του τις απεγνωσμένες αποκλειστικές φήμες άλλων (για γκρίζο Incredible Hulk (2008), χαρακτηριστικά) ώστε να τραβήξει κανέναν επισκέπτη από τα Ain't It Cool News. Από τότε.. ερμμ.. δεν έχουν αλλάξει και πολλά, εκτός από το ότι ο Billington έχει γίνει πια αυθεντία για όσους ανακάλυψαν το δίκτυο στη συνέχεια, και δανείζει quotes σε χολιγουντιανές προωθήσεις.

Το 2007 κυκλοφόρησε, με επίσημη πρεμιέρα στο 2o φεστιβάλ της Ρώμης, και η πρώτη, μετά από μια δεκαετία, δουλειά του Francis Ford Coppola. Τα δέκα χρόνια δεν είναι βέβαια και τόσα πολλά για τον κινηματογραφικό πλανήτη, και το όνομα του σκηνοθέτη εξασφάλισε μια άλφα διχτυακή δημοσιότητα για το τίζερ του Youth Without Youth (2007) που εμφανίστηκε αρχές Σεπτέμβρη. Όταν όμως έγραψε ο verbal για το φιλμ στα πλαίσια του φεστιβάλ, στα τέλη Οκτώβρη, κανένας δεν είχε πάρει χαμπάρι ότι αυτό είχε αποκτήσει και τρέιλερ, κάπου και γιατί οι πρώτες αναφορές το είχαν ήδη θάψει και ο κόσμος προχώρησε.

To 2008 η αμερικάνικη βιομηχανία άφησε σαφέστατους υπαινιγμούς ότι η υποχώρηση του δολαρίου στις χρηματαγορές, της έκανε όχι και τόσο θελκτική τη προοπτική του να παριστάνει τον καρνάβαλο των Κανών. Το 2009, μέσα σε παγκόσμια ύφεση, η γαλλική διοργάνωση έψαξε με το ντουφέκι Αμερικάνο, και στη συνέχεια ονόματα ανεξαρτήτως καταγωγής, αλλά ακόμα κι έτσι, δε συμπεριέλαβε στο διαγωνιστικό τη νέα ταινία του Coppola, Tetro (2009). Παρολαυτά, και παρότι το 30 δευτερολέπτων τίζερ του Youth Without Youth το είχε απορρίψει ασυζητητί επειδή.. δεν είχε πλοκή, ο Billington βρήκε ενδιαφέρον στο τρέιλερ του Tetro άσχετα, υποθέτεις, με το ότι ήταν Κυριακή πρωί και δεν είχε τιποτάλλο να γράψει. Και ακόμα περισσότερο (ενδιαφέρον, βρήκε) στα πρώτα 3' του φιλμ την αμέσως επόμενη μέρα, παρόλο που ομολογεί ότι.. δεν δείχνουν τίποτα εκτός από credits. Ο Billington εντυπωσιάστηκε, αν και μετά από όλο το δίκτυο, και από τη φωτογραφία του Mihai Malaimare Jr., παρόλο που ο ίδιος (ο Malaimare) ήταν υπεύθυνος και για αυτήν του Youth, και second time round μπορείς να πεις ότι τελικά το βουλγάρικο look στη μισή προηγούμενη δουλειά του μπορεί και να μην οφείλονταν στο ότι τα set είχαν στηθεί.. στη Βουλγαρία (το Tetro γυρίστηκε στην Αργεντινή). Κάπως έτσι λοιπόν, και ο σχετικά (σχετικά λέμε) συμπαθητικός Alex είναι μόνο παράδειγμα φυσικά, ο Coppola, που κάποιοι χρεώνουν μέχρι και με προφητείες για το YouTube και σίγουρα δείχνει καλή επαφή με το δίχτυο, βρέθηκε μέσα σε πολύ (πολύ λέμε) περισσότερη δημοσιότητα απ' όση θα μπορούσε να ελπίζει για τη δεύτερη αυτοχρηματοδοτημένη του παραγωγή. Ξανά τα απλά βήματα: απορρίπτεις πολύ δημόσια ένα φεστιβάλ που ουσιαστικά σε έχει απορρίψει, μπαίνεις ξαφνικά headliner στη δεύτερη μέρα των μεγάλων του ανακοινώσεων, βγάζεις τρέιλερ στο YouTube και σαββατόβραδο όταν τα στούντιο έχουν πάει για ύπνο εξαντλημένα από το μεγάλο κονταροχτύπημα δημοσιότητας της αρχής της μπλοκμπαστερικής σεζόν αλλά οι bloggers ξαγρυπνούν, και καβαλάς το μάλλον απρόσμενο κύμα δημοσιότητας και ενθουσιασμού για κάτι τόσο φρέσκα.. φτηνό κι ασπρόμαυρο με 3λεπτο στην Apple. Απαραίτητη προϋπόθεση: να έχεις κάνει το φανταστικότερο σερί μεγάλων ταινιών στην ιστορία του κινηματογράφου, 25-30 χρόνια πριν.

Η γυναίκα του καλοκαιριού σύμφωνα με το Esquire, και η γυναίκα όλων των εποχών σύμφωνα με όλους τους υπόλοιπους*, ξεκινάει την εύγλωττη προώθηση για τη ταινία του καλοκαιριού, με καμπαρντίνα, στο εξώφυλλο του τεύχους Ιουνίου του περιοδικού. Συνεχίζοντας να υπακούει σε εντολές γυρισμάτων, σε ελαφρά πιο κυριλέ στιλάκι από το "στήσε κώλο πάνω στη μηχανή μπίετς" και χωρίς να υπονοείται το "ναι κύριε Michael Bay" με σέξι φωνή όπως στο τρέιλερ των δεύτερων Transformers, η Megan Fox δεν φωτογραφήθηκε αλλά πόζαρε πιο ελεύθερα για τον Greg Williams που χρησιμοποίησε μια Red One (9,4 megapixel) για πρώτη φορά στην ιστορία των περιοδικών, apparently.