Οι Μάζες σου 'χουν κάνει ημερήσια κράτηση για όλες τις προβολές των Fog Films. Άσε γοριλάκι στη θέση σου στις άλλες ουρές για τον Κυνόδοντα, πρόβαρε το τσίριγμα γκρούπι πριν ανέβει ροκ συγκρότημα στη σκηνή μες στην ομίχλη, κάνε το μετέωρο βήμα και κλείσε θέση.

Μετά το αυγουστιάτικο teaser που προκάλεσε υστερικά γέλια στα διαδίχτυα, παρουσιάζοντας πράγματα αντίστοιχα υστερικά μακριά από τη δευτέρα παρουσία του κινηματογράφου που είχε υποσχεθεί, η Fox έβγαλε τη Πέμπτη online και το παραπάνω από θεατρικό trailer του Avatar (2009), αφού το άφησε να ψηθεί μια βδομάδα στις αίθουσες και στα bootlegs, με στόχο φυσικά να μετριάσει τις αρνητικές εντυπώσεις, προφανέστερα στη ψηφιακή δουλειά, που καρέ καρέ και σκηνή με σκηνή βγαίνει τώρα πολύ πιο δουλεμένη, μάλλον παραπλανητικά, εφόσον από το καλοκαίρι ήταν λίγο πολύ ξεκάθαρο ότι η παραγωγή δεν έτρεχε να ολοκληρώσει συνολικά τη ταινία αλλά αντίθετα δεν είχε ούτε τη διάθεση ούτε την οικονομική άνεση να το κάνει. Το τρέιλερ ξεκουβαριάζει και τη πλοκή, με διαλόγους στο γνωστό επίπεδο του James Cameron και δομικά στοιχεία που ως συνήθως είναι παρεξηγήσιμα εμπνευσμένα από παλιότερες δημιουργίες, σε πλήρη αντιστοιχία με τη συνολική φιλοσοφία μηρυκασμού για το mainstream εξειδικευμένης μπαναλαρίας (πιο ξεκάθαρη στο καρτουνικό σε εξωγήινες μύτες και ποδάρες), και σε βαθμό που να μπορείς να πεις με ασφάλεια πια ότι στη καλύτερη.. τα χρονάκια (στο σχεδιασμό) φαίνονται, χωρίς να μειώνονται αναγκαστικά (ίσα ίσα) οι πιθανότητες για μαζικότατη απήχηση του φιλμ, όπως εξηγεί από συμπαθητική σκοπιά ο Μιχάλης Τέγος που παρακολούθησε και τη παράλληλη ανάπτυξη του βιντεοπαιχνιδιού για το GameOver.gr.

Νέο και μεγαλύτερο trailer για το Avatar του James Cameron (3:30 ολόκληρα), και η αλήθεια είναι ότι μας κακομαθαίνει –- χορταίνουμε να βλέπουμε Pandora, Na’vi και ανθρώπινα hi-tech mechs και λοιπά κονσερβοκούτια. Μαθαίνουμε επίσης περισσότερα για το plot, το οποίο χωρίς να φαίνεται κάτι το ριζοσπαστικό (στρατιωτικές δυνάμεις ανώτερης ισχύος θέλουν πλανήτη τίγκα στις πρώτες ύλες, ντόπια ημιπρωτόγονη φυλή αντιστέκεται, άνθρωπος στέλνεται ως δολιοφθορέας στην εν λόγω φυλή, άνθρωπος αγαπάει κορίτσι, άνθρωπος γυρνά ενάντια στις εν λόγω δυνάμεις, πράγματα ανατινάζονται, περιβαλλο-ντολογικό σχόλιο μπαίνει κάπου εκεί μέσα), παρ’όλα αυτά μπορεί να βγάλει ένα αρκετά συναρπαστικό narrative με το κατάλληλο χέρι στο τιμόνι... κι αν το χέρι αυτό δεν ανήκει στον Cameron, δεν ξέρω σε ποιον μπορεί να ανήκει. Αυτό που κάνει εντύπωση είναι φυσικά το production design που προσπαθεί να αποστομώσει όσους γκρινιάζουν ότι ο Cameron τους έφτιαξε ένα “World of Warcraft gayness OMFG LOL” (sic από το επίσημο press release του Συλλόγου Angry Internet Men), καθώς τα πολυσυζητημένα ψηφιακά εφέ της ταινίας δείχνουν καταπληκτικά, τουλάχιστο στις συγκεκριμένες σκηνές (και γενικά ακόμα και σε 1080p). Και δεν έχουμε δει καν πώς δείχνει σε 3D. Πάντως, είναι καλοδεχούμενη και η ευκαιρία να δούμε και το υπόλοιπο cast της ταινίας, όπως η Cameron veteran Sigourney Weaver, ο πάντα ευπρόσδεκτος Giovanni Ribisi, η Michelle Rodriguez σαν μια αρκετά πιο ελκυστική Vasquez, και ο πολεμοκαμμένος Stephen Lang. Και η ψηφιακή Zoe Saldana δεν είναι καθόλου κακή, αλλά τραβάμε φρένο στις πιθανές inter-species επιπλοκές (hint: έχει ουρά).

Φυσικά, αφού είμαι εγώ, δεν μπορώ να μην αναφέρω και την αναπόφευκτη μεταφορά της ταινίας σε videogame από τη Ubisoft, την τρίτη μεγαλύτερη εκδότρια videogames στον κόσμο αυτή τη στιγμή. Ενώ οι περισσότερες τέτοιου τύπου μεταφορές χαρακτηρίζονται από απίστευτη προχειρότητα και πίεση στα studio για να βγει ένα παιχνίδι στην ημερομηνία κυκλοφορίας της ταινίας, χωρίς όμως οι developers να έχουν την ευκαιρία συνήθως να μάθουν πολλά για το τι υποτίθεται ότι πρέπει να φτιάξουν (είναι πολλά τα λεφτά, Mario), στο Avatar: The Game έχει ακολουθηθεί άλλος δρόμος. Ο Cameron και η ομάδα του θέλησαν από την αρχή να συνεργαστούν με τη Ubisoft (η οποία προσπαθεί όλο και περισσότερο να μπει στα κινηματογραφικά δρώμενα, π.χ. με την πρόσφατη αγορά της Hybride Technologies, special effects studio πίσω από ταινίες όπως 300 (2007) και Sin City (2005)) για τη δημιουργία του παιχνιδιού και έδωσαν στους developers πρόσβαση σε όλα τα ψηφιακά assets της ταινίας. Το δε σενάριο των παιχνιδιών θα αποτελεί ένα είδος prequel για την ταινία, εξιστορώντας την πρώτη άφιξη των ανθρώπων στην Pandora. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι και το παιχνίδι θα αξιοποιεί τη 3D στερεοσκοπική τεχνολογία της ταινίας, η οποία όμως θα χρειάζεται και τον ανάλογο οικιακό εξοπλισμό – κάτι που θα αργήσει λίγο να μπει στα σπίτια μας. Αν βέβαια υπάρχει κάποιος δημιουργός από τον οποίο περιμένουμε πάντα να σπρώχνει την τεχνολογία στο προσκήνιο πριν από την ώρα της, αυτός είναι σίγουρα ο Cameron. To 3D, 3D, αλλά πότε να περιμένουμε το blu-ray του Avatar είπαμε;

Το Invictus (2009) ήταν ανεπίσημα φαβορί για τα Oscar® του 2010 από πέρσι όταν δεν είχε καν όνομα, και τη Τετάρτη επιβεβαίωσε τουλάχιστο τη συμμετοχή του στη κούρσα, με ένα γλυκανάλατο πνοερό τρέιλερ που διασκέδασε τις ανησυχίες για το γλυκανάλατο πνοερό του θέματός του, την εξάλειψη αιώνων απαρτχάιντ σε μια και μόνο μαγική Mandela-στιγμή σε ένα γήπεδο ράγκμπι.

Η πτώση του τείχους των διακρίσεων στη Νότια Αφρική είχε αρκετά και σημαδιακά ορόσημα, σα την αναγνώριση του ΕΘνικού Αφρικανικού Κογκρέσου και την αποφυλάκιση του ηγέτη του το '90 ή τις πρώτες ελεύθερες εκλογές του '94, αλλά το βιβλίο του Βρετανού John Carlin στο οποίο βασίστηκε η ταινία κάνει μια αξιόλογη, σύμφωνα τουλάχιστο με τα reviews, προσπάθεια να πείσει ότι σημαντικό βήμα στη συμφιλίωση λευκών και μαύρων έπαιξε και η στήριξη από τον Mandela της ομάδας ράγκμπι της χώρας, ομάδας που αποτελούσε κόκκινο πανί για το ANC εκπροσωπώντας ένα κατεξοχή λευκό αυτοκρατορικό σπορ, αλλά γίνονταν και η πρώτη που εκπροσωπούσε ένα ενωμένο έθνος μετά την άρση των σχετικών διεθνών μποϊκοτάζ, και μάλιστα με τον πιο επίσημο τρόπο.. εντός έδρας. Η Νότια Αφρική κέρδισε τελικά το παγκόσμιο κύπελο του '95 κερδίζοντας στον τελικό, στο Ellis Park στο Johannesburg, τη Νέα Ζηλανδία της οποίας οι All Blacks είναι κάτι σα τη Βραζιλία του ποδοσφαίρου (μόνιμο και θεαματικό φαβορί από παθιασμένη με το σπορ χώρα, που δικαιώνει τα προγνωστικά ελάχιστες συγκριτικά φορές), ο Mandela έκανε την απονομή, η στιγμή ήταν ιστορική, αλλά το ρίσκο ήταν σχετικά ελάχιστο αφού η ομάδα δεν ήταν και ακριβώς σταχτομπούτα (ξανακέρδισε και πρόπερσι και είναι από τους 2-3 μεγάλους στο άθλημα), ήταν και οικοδεσπότρια, και οι αντίπαλοί της κραυγομουρμούρισαν και για δηλητηριάσεις τους πριν τον αγώνα.

Το τρέιλερ ξεκινάει με τον Morgan Freeman να απαγγέλει τους στίχους που επαναλάμβανε ο Nelson Mandela στους συγκρατούμενούς του τα 27 χρόνια που ήταν φυλακή, και τελειώνει με τον Morgan Freeman να απαγγέλει τους ίδιους στίχους σε περίπτωση που πρόλαβες να τους ξεχάσεις, και τις δυο φορές με λιγότερο έντονη τη μαύρη νοτιοαφρικάνικη προφορά του χαρακτήρα του σε περίπτωση που δε τα πας αρκετά καλά με τα αγγλικά. Μόνο από τον τόνο μισοκαταλαβαίνεις λοιπόν ότι ο πρωταγωνιστής πρόβαρε το ρόλο περίπου από το '95 που κυκλοφόρησε η αυτοβιογραφία του νοτιοαφρικανού ηγέτη και ξεκίνησαν και οι συμφωνίες κινηματογραφικής μεταφοράς της, αλλά βλέποντας να μη ξεκινάει η παραγωγή προτού πεθάνει, προαγόρασε ο ίδιος τα δικαιώματα του βιβλίου του Carlin και ξεκίνησε δικιά του ταινία μέσω της εταιρείας του, της Revelations Entertainment. Και μέσα από τη παρουσίαση ενός καλά υπολογισμένου.. ακατόρθωτου, τα ψηφιακά γεμισμένα στάδια και τη παραδοσιακή δοξαστική υπόκρουση, τη προσπάθεια να αμφιβάλλεις ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής και να μην αμφιβάλλεις για το ποιος είναι ο πραγματικός πρωταγωνιστής, την επιλογή σκηνών μόνο για το μεγαλόπνοό τους που καταλήγει να τονίζει τις ασυνέπειες στο μεικάπ και τις εκφορές (που λογικά θα περνάνε απαρατήρητες σε μια ομαλή ροή), μέσα απ' όλον τον χαμένο στο διάστημα στόχο του τρέιλερ μισοκαταλαβαίνεις ότι, με διαφορά και το καλύτερο gun for hire στη πόλη εκτός των άλλων, ο πια πολύ τεράστιος για λόγια Clint πάλι τους ξελάσπωσε όλους με συνοπτικές διαδικασίες, θα τους αφήσει και υπερευχαριστημένους, και θα παραδώσει πολύ πιθανά και τη μεγαλύτερη ταινία της χρονιάς.

Με τρία trailer για δύο ταινίες σε μία βδομάδα, γέμισε τα δίκτυα ο Matt Damon, ανεβάζοντας το οσκαρικό του προφίλ με το Invictus, του Clint Eastwood (για ένα κομμάτι απ’ τη ζωή του Mandella, το οποίο θα σου αναλύσει περισσότερο ο cleaplog, μάλλον, κάποια στιγμή) και με το Bourne Identity 4 Green Zone, που έσκασε μύτη στα μέσα της βδομάδας στην αμερικάνικη εκδοχή του και ξανά μισή μέρα μετά στην international μορφή.

Μεταφέροντας τα κυματιστά του πλάνα στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης του 2003, ο Paul Greengrass κολλάει την κάμερα στην αποφασισμένη μούρη του Damon, που με σφιγμένα σαγόνια, παίζει φαντάρο, ο οποίος αν λέγεται Jason Bourne, δεν το αποκαλύπτει, και τριγυρνάει στο Ιράκ λέγοντας ότι είναι πράκτορας του αμερικάνικου στρατού με σκοπό να προσάγει στρατηγό της ιρακινής μεριάς, να βρει όπλα και να σώσει ζωές, να πιάσει τον Μαγγελάνο και να τον ρέψει στην ανάκριση και να κάνει και μερικά πράγματα λίγο πιο πολύπλοκα απ’ όλα αυτά, όπως το να σώσει τον πλανήτη από έναν καταστροφικό πόλεμο, και τη συνωμοσία που τον συντηρεί, γενικά. Κάτι που, προφανώς, μάλλον δεν καταφέρνει, αν λάβεις υπόψη σου την κατάσταση στο Ιράκ σήμερα.

Βασισμένο στην εξιστόρηση των γεγονότων που έλαβαν χώρα στην πράσινη ζώνη της Βαγδάτης απ’ την πρώτη μέρα της επιχείρησης ανοικοδόμησης του Ιράκ, μετά την απομάκρυνση του Sadam Hussein απ’ την εξουσία, όπως τα κατέγραψε ο Rajiv Chandrasekaran στο Imperial Life in the Emerald City: Inside Iraq's Green Zone, που χαρακτηρίστηκε απ’ τους New York Times “υποχρεωτικό ανάγνωσμα για όσους θέλουν να μάθουν γιατί τα πράγματα πήγαν τόσο λάθος στο Ιράκ”, το σενάριο που ετοίμασε ο Brian Helgeland --πρόσφατος συνεργάτης των αδερφών Scott, με τίτλους όπως τα Man on Fire (2004), The Taking of Pelham 1 2 3 (2009) και το επερχόμενο Robin Hood (2010), στο βιογραφικό του, αλλά και τις μεταγραφές των LA Confidential (1997), Blood Work (2002) και Mystic River (2003) στις προηγούμενες δουλειές του-- δεν φαίνεται να κρατάει και πολλά περισσότερα απ’ το βιβλίο, πέρα απ’ τις δυο τελευταίες λέξεις του τίτλου του. Ωστόσο, η διεθνής εκδοχή του trailer, που έκανε την πρεμιέρα της στην βρετανική εκδοχή του MSN, και η οποία είναι μάλλον κι αρκετά πιο πιστή στο αληθινό πνεύμα της ταινίας, αφήνει να φανούν οι πτυχές του πολιτικού θρίλερ που θα αποτελεί τον κεντρικό άξονα των κλωτσοπατινάδων και των βουτιών του Matt Damon, σε μια ταινία που προοριζόταν για έξοδο τους τελευταίους μήνες του τρέχοντος έτους, μέχρι να μεταφερθεί στους πρώτους του επόμενου. Το γιατί η ημερομηνία μεταφέρθηκε απ’ το χειμώνα του ’09 στο Μάρτη του '10, ενέπνευσε εικασίες που καλύπτουν απ’ το ότι η Universal δεν ήταν σίγουρη για την ταινία, ή το ότι ήταν σίγουρη ότι δεν της έφτανε ο φετινός προϋπολογισμός για να την προμοτάρει (λόγος που έσπρωξε και το The Wolfman (2010) προς τα πίσω, ας πούμε), μέχρι το ότι η εταιρεία δεν ήθελε να πήξει την αγορά με τη μούρη του Damon (που ήδη είδες και στον Informant! (2009)), ή το ήθελε να κρατήσει καθαρό το τοπίο για το The Hurt Locker (2008), ώστε να είναι η μόνη ταινία για το Ιράκ, που θα βολτάρει στην οσκαρική περίοδο. Αλλά όπως λέει κι ο Ryan Adams, όποια κι αν είναι η αιτία, το σίγουρο είναι ότι, με το Green Zone και το Shutter Island να έχουν απομακρυνθεί απ’ την προ-οσκαρική υπερπροσφορά, δε θα πεθάνουμε από ανία στον μετα-οσκαρικό κρανίου τόπο.

Bank Bang, Γκίνες, Στο Βάθος Κήπος και τώρα Νήsos και γίνεται προφανές πως το μυστήριο με άρωμα νουάρ, είναι το νέο hot καρρύκευμα επιλογής της ντόπιας παραγωγής, για να νοστιμεύουν την κωμωδία τους, αν και στην προκειμένη, φαίνεται νοστιμότατη από μόνη της. Γραμμένη απ’ τον Κωστή Παπαδόπουλο και την Έλενα Σολωμού, και σκηνοθετημένη από τον Χρήστο Δήμα, η νέα ελληνική συμπαραγωγή της Village Productions (σε παραγωγή της Black Orange), έχει μαζεμένα τα πιο ταιριαστά ονόματα για αυτό ακριβώς το μαγείρεμα, με έναν απ’ τους σκηνοθέτες της 10ης Εντολής, να μανουβράρει το κείμενο δύο εκ των σεναριογράφων της, που πέρασαν να κάνουν τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους στην κωμωδία του κουτιού με τα ανθωπάκια, είτε ως ντουέτο, είτε ο καθένας χωριστά, υπογράφοντας σειρές όπως το 50-50, οι Λατρεμένοι μου Γείτονες και οι Ατρόμητοι.

Ταιριαστά, η Νήsos, δουλειά ανθρώπων που σιγόβρασαν για πλήθος επεισόδια μαζί, δεν φαίνεται να κρύβει ούτε τις τηλεοπτικές της καταβολές, ούτε το πόσο πολύ ποντάρει στο ατακαδόρικο χιούμορ. Κι αν για το πρώτο, η άκρα κινηματογραφική ματιά που είχε επιδείξει ο Δήμας στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο, τους Ακροβάτες του Κήπου, είναι μάλλον άφαντη εδώ, για το δεύτερο το trailer αφήνει υποσχέσεις σε τέτοιο βαθμό, που αρχίζεις να υποψιάζεσαι ότι σου σέρβιραν όλα τ’ αστεία σε ενάμιση λεπτό, αν τείνεις να βλέπεις το ποτήρι μισοαδειανό. Αλλά ακόμη κι αν το έκαναν αυτό, στην ιστορία για έναν άρχοντα κλειστής κοινωνίας (με... τουριστικά χρώματα), που πέθανε κι άφησε κληρονομιά την τεράστια περιουσία του στους τέσσερις ταγούς του τόπου και κατάρα να διαβάσουν στο λαό, ισάριθμες επιστολές ξεμπροστιάσματός τους, έχει μαζευτεί η πιο σεξουαλική τριπλέτα της σύγχρονης ντόπιας θηλυκής ηθοποιΐας (Ζέτα Δούκα, Ντορέτα Παπαδημητρίου, Ιωάννα Πηλίχου), για να ‘χεις κάτι να ζαχαρώνεις στη οθόνη, ακόμη κι αν προδοθείς απ’ το γραπτό. Το trailer κυκλοφόρησε στις αρχές της βδομάδας σε τρεις-τέσσερις άκυρους λογαριασμούς του YouTube συγχρόνως, σε μια απ’ αυτές τις μισοψημένες υπεραισιόδοξες προσπάθειες της παραγωγής να δημιουργήσουν viral χωρίς να ξέρουν καν τη σημασία της λέξεις, προφανώς, πριν να φτάσει απ’ τη διανομή στα χέρια μας για να σ’ το σερβίρουμε αξιοπρεπώς, μπας και το δει και κάνας άνθρωπος κανονικός.

Για ένα χρόνο πριν τη δολοφονία του Franz Ferdinand, μικρό προτεσταντικό χωριό στα βόρεια της Γερμανίας αντιστέκεται φεουδαρχικά στη βιομηχανοποίηση.Μετά από 20 χρόνια που προσπαθούσε ιδιοφυώς, σε πολλές γλώσσες και ηπείρους, να βγάλει το θεατή από την απάθεια και να τον κάνει συμμέτοχο, ο Michael Haneke μάλλον έχει φτάσει σε σημείο πια να κάνει κηρύγματα στους προσηλυτισμένους, πράγμα που σηματοδοτεί και η μέγιστη τιμή που έλαβε η Λευκή Κορδέλα (2009) του στη πιο βαλτωμένη μεγάλη φεστιβαλική διοργάνωση των τελευταίων χρόνων, στις Κάνες το Μάη. Τον ίδιο, σίγουρα δε μπορείς να τον κατηγορήσεις ακριβώς για επανάπαυση, ίσα ίσα τα Funny Games (2007) του ήταν κομάντο επίθεση σε εχθρικό φρούριο και η νέα του δουλειά βάζει ένα επιπλέον επίπεδο στην αινιγματική αυτοαναφορικότητα του Κρυμμένου (2005), ξετυλίγοντας ακόμα ένα κουβάρι συνεπειών αλλά αυτή τη φορά παραλείποντας.. ακόμα και το κουβάρι. Ο Α' Παγκόσμιος και η άνοδος του φασισμού στη Γερμανία παραμένουν μέχρι το τέλος μέλλον στην αφηγηματική δομή, παρόλο που αποτελούν από την αρχή παρελθόν για τον αφηγητή, τον δάσκαλο του χωριού που ξαναεπισκέπτεται τα γεγονότα αρκετά χρόνια μετά, και εκτός από το να μην συγκεκριμενοποιεί το πραγματικό έγκλημα (όπως αυτό του ρατσισμού στον Κρυμμένο) ο Haneke αποφεύγει προφανώς και να το προσωποποιήσει, εμπλέκοντας ένα ολόκληρο και ανύπαρκτο χωριό σα σύμβολο μάλλον διαγαλαξιακής συνωμοσίας και εκτελώντας έτσι εν ψυχρώ και όσες συμβάσεις του δράματος του είχαν ξεφύγει τη προηγούμενη φορά, για να καταλήξει πολύ συνειδητά να "γράφει" με αχνά άσπρα γράμματα στο χιόνι, παρόμοια με τους υπότιτλους στις κόπιες της ελληνικής διανομής. Παρολαυτά, κρατάει κι εδώ τη συμβατική παραπλάνηση από τον Κρυμμένο, το red herring των ανεξήγητων εγκλημάτων στη κοινότητα που σε βάζει σα θεατή στη διαδικασία να προσέχεις και τη παραμικρή λεπτομέρεια στο φαύλο κύκλο των βάναυσων τιμωριών στο όνομα υποκριτικής ηθικής, μια σύμβαση τελικά αχρείαστη για το κοινό που έχει καταβροχθίσει ήδη όλη τη τροφή για σκέψη που του πρόσφερε μέχρι τώρα ο δημιουργός και εκνευριστική στην αντίστιξή της με τη δύστροπη αδιαφορία για ανάπτυξη επιχειρημάτων που θα βοήθαγαν και σε καμιά συζήτηση ουσίας (πέρα από τις θεωρητικές συζητήσεις για το τι ακριβώς έχει στο κεφάλι του ο ποιητής).

Τεχνικά και πέρα από τις σπασμωδικά τολμηρές κινήσεις ακινησίας του σκηνοθέτη της, η Κορδέλα είναι τόσο θαυμάσια που σου 'ρχεται να παραγγείλεις χίλες κόπιες για να πνίξεις μέσα τον Good German (2006) και τις ακόμα χειρότερες αυτοϊκανοποιήσεις γύρω από ασπρόμαυρο και εποχή που 'χουν δει τα ματάκια σου, ενώ επιστρέφουν με φόρα τα κλινικά κοψίματα, οι διάλογοι ευγενείας, και όλα τα σήματα κατατεθέντα που περίμενες. Και οι επιρροές από την Ordet (1955), εκτός από τον τελετουργικό τόνο δε λείπουν ούτε στη θεματολογία που στοχοποιεί τον θρησκευτικό πουριτανισμό πιο καθαρά (τρόπος του λέγειν βέβαια) από τις υπόλοιπες υφέρπουσες μοχθηρίες. Και κάτι έντονους υπαινιγμούς στα στοιχεία (όπως για παράδειγμα ότι τα παιδιά έχουν όνομα ενώ οι ενήλικοι μόνο επάγγελμα), τη μη εμφάνιση του τέταρτου τοίχου ούτε σα σκιά, μαζί με μια ιστοριούλα αγάπης (του δασκάλου με ντροπαλή πιτσιρίκα) που σπάει τον γενικότερο ασκητισμό, μπορείς και να τα δεις σαν.. επίθεση φιλίας στον μέσο θεατή από κάποια σκοπιά. Υποθέτω.

Πατέρας βλέπει την οικογένεια του να δολοφονείται βάρβαρα και αναίτια μες στο σπίτι του, και τον εισαγγελέα να μη ρισκάρει να τιμωρήσει τους ενόχους όσο θα 'πρεπε. Δέκα χρόνια αργότερα...Ήδη επιτυχία για τα μέτρα των φιλοδοξιών του αλλά και για αυτά της Overture που τον διανέμει στην Αμερική, ο Νομοταγής Πολίτης (2009) είναι και χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η EuropaCorp του Luc Besson θα έχει στη συνέχεια όλο και μεγαλύτερο ανταγωνισμό από την άλλη πλευρά του Αντλαντικού στα καλογυρισμένα θρίλερ μικρομεσαίου προϋπολογισμού. Παραγωγή της Evil Twins που έστησε πέρσι ο Gerard Butler, το φιλμ είναι από αυτά που χειροκροτάς όσο ο πρωταγωνιστής σκυλοβρίζει δικαστίνες για την απάθεια με την οποία αφήνουν ρουτινιάρικα εγκληματίες να κυκλοφορούν ελεύθεροι, και ξαναχειροκροτάς όταν έχει κάτι να βάλει στο κεφάλι στις ίδιες δικαστίνες τη στιγμή που αποφασίζουν να στραβώσουν λίγο τους κανόνες για να κρατήσουν και κανέναν μέσα. Το μήνυμα είναι απλό, μέχρι αλαφρά απλοποιητικό όπως θα περίμενες, το σύστημα δικαιοσύνης δε μπορεί να λειτουργήσει όταν όσοι το στελεχώνουν δεν έχουν φιλότιμο, η διάβρωση είναι τόσο μεγάλη που χρειάζεται μπουρλότο για να καθαρίσει. Και η εκτέλεση είναι επαγγελματική, τόσο στη σκηνοθεσία του F. Gary Gray με την εμπειρία σε υπερκαπάτσες μπιμουβιές και βιντεοκλίπ υπερεμπορικών αγανακτισμένων χιπχοπάδων, όσο και στη σύγκρουση του κεντρικού διδύμου που έγινε σφοδρότερη και πιο πιασάρικη μετά τη φαεινή ιδέα του Butler να αλλάξει ρόλους με τον Jamie Foxx πριν αρχίσουν τα γυρίσματα. Στη πραγματικότητα, με τη συνέργεια και του Gray που τον εκμεταλλεύεται για να φορτώσει τις σκηνές από την αρχή σα να 'χει φτάσει στο μεγάλο φινάλε, ο Butler φέρνει στο ρόλο του μια εξαιρετική.. σπαρτιάτικη ευθύτητα που κολλάει ιδανικά στο γενικότερο πνεύμα, αλλά δεν έχει προβλεφτεί στο σενάριο που αρχίζει να αναπτύσσει τον χαρακτήρα ουσιαστικά από τη στιγμή που ξεκινάει και να τον στιγματίζει (σαν τον κακό της υπόθεσης), με αποτέλεσμα να κάθεσαι να βλέπεις και τους τίτλους μπας και ακολουθήσει καμιά τελική σκηνή ανάστασης παύλα υπόσχεσης να κατακομματιάσει περισσότερους στο sequel.