Τέσσερα παιδιά τα βάζουν με τον δήμο Πατρών απαιτώντας να τους φτιάξει πάρκο για να κλωτσάνε τη μπάλα τους.Θα μπορούσε να είναι το πιο δυνατό δείγμα πολιτικού σινεμά που έχει παράξει ο ελληνικός κινηματογράφος τα τελευταία χρόνια, ετούτο το απρόσμενο ντοκιμαντέρ ενός διδύμου απ’ την Πάτρα, που φόρτωσε τις κάμερες στον ώμο κι αποφάσισε δίχως πλάνο, ή ιδέα για το πού θα καταλήξει, ν’ ακολουθήσει τέσσερα πιτσιρίκια στους διαδρόμους τους δημαρχείου της πόλης τους και τις ακόμη πιο δαιδαλώδεις διαδρομές της παιδικής σκέψης, τόλμης, θράσους και άγνοιας κινδύνου, ή ματαιότητας, στην προσπάθειά τους να κάνουν ολόκληρο τον μηχανισμό της τοπικής τους αυτοδιοίκησης να κινηθεί, για να μετατρέψει για χατήρι τους σε γήπεδο, ένα απαλλοτριωμένο οικόπεδο απ’ αυτά που έχει οικειοποιηθεί, αλλά δεν έχει πληρώσει. Μέσα απ’ την εκ του σύνεγγυς καταγραφή της αγνότητας των συναισθημάτων τους, της επιμονής και της αποφασιστικότητάς τους, αλλά και της λυτρωτικής απλουστευτικότητάς τους, τα παιδιά δίνουν πρακτικά μαθήματα διεκδικητικής συμμετοχής και ενεργητικότητας του πολίτη, με αξιοζήλευτο ζήλο και νεύρο, την ώρα που η έλλειψη του ωχαδερφισμού που σου φοράει η αναβλητικότητα που σου επιβάλει η βραδυφλεξία των διοικητικών μηχανισμών, σου σερβίρει το πιο απτό παράδειγμα του γιατί στα μάτια των παιδιών καθρεφτίζεται το μέλλον μιας χώρας που ξεχνάει να ελπίζει και να ζητάει, πριν καν τελειώσει το λύκειο.

Το βλέμμα της Ανδρικοπούλου και του Τσεπελίκα όμως, προτιμά να κρατηθεί στο αναζωογονητικό κι ανάλαφρο πεδίο δράσης των παιδιών, χωρίς ν’ αναρωτιέται πού θα τους βρει το σύστημα αργότερα να μαλακώσει την πυγμή τους, και προσπαθώντας να απλώσει τη διάρκειά του στα όρια της μεγάλου μήκους κινηματογραφικής παραγωγής (των 80 λεπτών), πλατειάζει απ’ το θέμα του, νερώνοντάς το με στιγμές γιορτινής καθημερινότητας, που καμία σχέση με το θέμα δεν έχει και μηδενική πληθωρικότητα του προσφέρει. Ωστόσο, η ταινία χαμένη ευκαιρία δεν είναι καθόλου, μιας κι η καταγραφή των περιστατικών έχει το ενδιαφέρον της ύπαρξής τους, το αποτέλεσμα τη δικαιώνει, μιας και συντέλεσε στο να βρεθεί ιδιώτης ευεργέτης πρόθυμος να χρηματοδοτήσει το γήπεδο (αν ο δήμαρχος καταφέρει να διαθέσει χώρο) και η ίδια η ιστορία φαίνεται να έχει μια κάποια συνέχεια, αφού οι σκηνοθέτες έχουν δηλώσει πως σκοπεύουν να καταγράψουν τη διαμόρφωση του χώρου (αν και όταν γίνει) και προφανώς τις συνέπειες που θα προκαλέσει, ας ελπίσουμε όχι μονάχα στη γειτονιά των παιδιών, αλλά και γειτονιές άλλων παιδιών και άλλων πόλεων.

Αγάμητος μικρός ερωτεύεται γαμημένη μικρή και φυσικά χρειάζεται να αποκτήσει μερικές ακόμα προσωπικότητες, τουλάχιστο μια γαλλική μπρουτάλ και μια ιταλική τραβεστί, για να την ικανοποιήσει και να τον ικανοποιήσει.Δέκα χρόνια νωρίτερα, όταν η πάλη του Hollywood με τη τρίτομη νουβέλα του C.D. Payne δεν είχε ακόμα ξεθωριάσει μαζί με την ίδια τη νουβέλα και όλα τα 90s, το Youth in Revolt (2009) θα στόχευε σε cult status ανάμεσα σε Fight Club (1999) και Donnie Darko (2001). Δέκα χρόνια αργότερα θα περίμενες από τη παραγωγή κάτι πιο ενημερωμένο, όμως, από το all-star indie cast ακόμα, είναι φανερό πως οι προθέσεις της παραμένουν οι ίδιες, παρόλο που ας πούμε το South Park έχει μπει από τη προηγούμενη βδομάδα στη 14η σεζόν (κατά σύμπτωση με σεξομανιακό επεισόδιο) κάνοντας τον κυνικό και μόνιμα γκαβλωμένο 14χρονο Nick Twisp σαφώς υπερήλικο αγαθό παλιοσυντηρητικούρη. Και σίγουρα τέτοιες (cult) φιλοδοξίες δε μπορούν να τις βοηθήσουν ούτε τα σαφέστατα τριτοηλικιακά πια nouvelle vague είδωλα του μικρού Nick, ούτε η ασάφεια στη χρονιά που διαδραματίζονται τα γεγονότα της κινηματογραφικής μεταφοράς του, ούτε βέβαια η απόφαση να γίνει και 16χρονος από πάνω, για να προκαλεί ακόμα.. λιγότερο και να πλησιάζει στην ηλικία του Michael Cera. Ασαφείς με τάση στην εξυπηρέτηση πρακτικών αναγκών είναι γενικότερα και οι προθέσεις του σεναρίου, το πρώτο τόξο του είναι υποδειγματικό στο στήσιμο quest ανδροπρέπειας για ιδιοσυγκρασιακό νεανία, από κει και πέρα τα βιβλία προφανώς αρκούνταν στο να συντηρούν επεισοδιακά το ενδιαφέρον σου και ο Gustin Nash προφανέστερα αρκείται στο να κόβει χωρίς να προσθέτει ή να προσαρμόζει. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από βινιέτες, άλλοτε υπερ-ρεαλιστικές (η Portia Doubleday εξηγεί με συγκλονιστική φυσικότητα τη φυσικότητα του να έχεις σηκωμάρες όταν τη καβαλάς) και άλλοτε σουρεαλιστικές (κομπλέ με μαγικά μανιτάρια), τις οποίες ο Miguel Arteta χειρίζεται ευτυχώς με εκπληκτική άνεση, στο σωστό τόνο του ψυλλιασμένου μαυροσχολιασμού και με προσοχή σε φευγαλέες λεπτομέρειες (σα τον μικρό να αγκομαχάει την ώρα που το alter ego του κάνει κύκλους γύρω του, καπνίζοντας), μια άνεση που σου φαίνεται εκπληκτικότερη όταν συνειδητοποιείς πως ο Nash τον έχει φορτώσει (τον Arteta) με διαλόγους, ενίοτε εντελώς.. γραπτούς, ξεσηκωμένους αυτολεξεί από το πρωτότυπο. Δύσκολα φαντάζεσαι αυτή την ακηδή επαναστατικότητα και τη βρομιάρικη διστακτικότητα να περπατάει, αν δεν έχεις πάρει γενναίες δόσεις από τον πρωταγωνιστή της ή αν τις έχεις πάρει και δεν έχεις τη γενναιότητα να τις αντέξεις πια, παρολαυτά.

Τέσσερις νεκροκομιστές, αναλαμβάνουν να κουβαλήσουν κάσα απ’ την Αθήνα στη Βοιωτία, έναντι αμοιβής που θα τους βοηθήσει να ξελασπώσουν.Το ότι σ’ όλη σου τη ζωή, κουβαλάς το θάνατό σου κι όταν έρχεται η ώρα να τον αντιμετωπίσεις, είναι κι η καταλληλότερη στιγμή να τα βρεις με τον εαυτό σου, είναι η άμεση αναλογία που σου έρχεται στο μυαλό όταν βλέπεις τα τέσσερα κοράκια του Χαραλαμπίδη να διασχίζουν την Πανεπιστημίου με μια κάσα στον ώμο και μια χαμένη νιότη πίσω τους να τους κυνηγάει και να προσπαθούν να την εξιλεώσουν, όμως ο ίδιος ο Χαραλαμπίδης δηλώνει ότι δεν έχει ιδέα γιατί επέλεξε κοράκια για το πεζό road movie του, μέσα στο οποίο ψάχνει την αυτογνωσία που ψάχνουν όλοι οι ταξιδιώτες του συγκεκριμένου genre. Και μιας και τον Χαραλαμπίδη αφελή δεν μπορείς να τον πεις, αυτή του την άγνοια μπορείς να την υπογραμμίσεις ως δείγμα της ενστικτώδους του προσέγγισης στη δημιουργική διαδικασία και στην ανάγκη του να μιλάει κινηματογραφικά. Ένστικτο που τον οδήγησε να φτιάξει δυο απ’ τις πιο αξέχαστες κι αξιομνημόνευτες ταινίες του σύγχρονου ελληνικού κινηματογράφου, όταν έκανε ενέσεις πάθους τόσο στο No Budget Story (1997) του όσο και στα Φτηνά Τσιγάρα (2000), αλλά και πάθος κι ένστικτο που δεν μπόρεσε να τον καλύψει, όταν ανέλαβε να μεταφέρει στην οθόνη τη νουβέλα του Τατσόπουλου, Η Καρδιά του Κτήνους (2005), ταινία που απέδειξε ότι η αναλυτική του ικανότητα είναι προβληματική κι ότι η στρωτή αφήγηση δεν του πηγαίνει καθόλου.

Σ’ αυτήν εδώ την τέταρτη ταινία του, ο Χαραλαμπίδης φτάνει στο ναδίρ μιας συνεπούς πτωτικής πορείας, σ’ ένα φιλμικό συνονθύλευμα που πάσχει σε όλα του τα κομμάτια, απ’ το σενάριο που μοιάζει να του λείπουν κομμάτια των πορειών ωρίμανσης των χαρακτήρων, στη φωτογραφία που ξεθωριάζει όλα τα χρώματα σε μια άχρωμη στραβοχυμένη εικόνα, στον ήχο που έχει τις ελλείψεις του να εντείνονται απ’ το κακό ντουμπλάζ, στη σκηνοθέσια που στερείται έμπνευσης, νεύρου και συγχρονισμού και στο μοντάζ που πέρα απ’ τις ερασιτεχνικού επιπέδου ενθέσεις των solo καδραρισμάτων των χαρακτήρων, κάνει την ταινία να μένει από καύσιμα στο εξαντλητικό των καλών σου προθέσεων δεύτερο μέρος και δεν έχει ιδέα πώς να διαχειριστεί τις πιο ποιητικές στιγμές του τρίτου για να τις παντρέψει με το υπόλοιπο, άνισο σύνολο της ταινίας. Ο Χαραλαμπίδης έχει μερικές καλές ιδέες ριγμένες στο μείγμα του κι αυτές του φτιάχνουν στιγμές αξιέπαινες στην ταινία, όμως τα προβλήματα που είχε όταν έγραφε το σενάριό του, δεν φαίνεται να τα ξεπέρασε ποτέ, και οι δυσκολίες που συνάντησε, όπως κι ο ίδιος έλεγε στη συνέντευξη τις προάλλες, μπορεί να μην ήταν αρκετές για να καταδικάσουν το project του, όμως τα σκαμπανεβάσματα της ταινίας είναι αρκετά για να σου δείξουν ότι την είχε εγκαταλείψει πολύ πριν οι φίλοι κι οι συνεργάτες του χρειαστεί να τον πείσουν να την ολοκληρώσει, με μια λανθασμένη αντίληψη ότι το οφείλει στον εαυτό του και στην ιδέα, διαχειριζόμενός την σα να’ταν κάτι σαν έργο ζωής, χωρίς στ’ αλήθεια να το πιστεύει κι ο ίδιος.

Μπορείς να υποθέσεις ότι δεν ήταν παρά θέμα χρόνου οι περσόνες που εμφανίζονται στο bromance slpastick σύμπαν που δημιούργησε ο Judd Appatow, ένα φιλμικό σύμπαν αφ εαυτού, να αρχίσουν να αποκτούν και τα δικά τους spin-offs. Δείγμα πρώτο, το Get him to the Greek, του Νicholas Stoller, που έκανε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με το Forgetting Sarah Marshall (2008) του Jason Segel, και τώρα παίρνει τον υποστηρικτικό σεναριακά, αλλά ξεκάθαρα πρωταγωνιστικό κωμικά, χαρακτήρα του Russell Brand ως καμένο rock star Aldous Snow, και κρατώντας τον Jonah Hill στο cast του, του αλλάζει τον ρόλο και τον ρίχνει ξανά μέσα, ως νέωπα, φαφλατά κι υπερφιλόδοξο μουσικό ατζέντη δισκογραφικής (με αφεντικό τον P. Diddy σ’ ένα εκτεταμένο cameo, αναμνηστικό του Tom Cruise στο Tropic Thunder (2008)), ο οποίος αναλαμβάνει να πάρει τον ροκά απ’ το Λονδίνο και να τον πάει στο Greek Theater του Los Angeles εγκαίρως, για να δώσει επετειακή συναυλία που θα ξεπουλήσει τα εισιτήρια και θα ξεχρεώσει το αφεντικό του (με τα τέσσερα παιδιά και τις ακόρεστες απαιτήσεις για Air Jordans).

Το project θα είναι πιο δύσκολο απ’ όσο φαντάζει, όπως φαντάζεσαι, μιας και οι rock stars είναι φανταστικά ιδιότροποι, κι οι Ευρωπαίοι ακόμα περισσότερο και μερικές απ’ τις στάσεις που θα του κάνει ο ροκάς του Brand, μπορείς να τις δεις στην καινούρια, αθυρόστομη εκδοχή του παλιότερου trailer της ταινίας, που κυκλοφόρησε προχθές στα δίκτυα, με το απαραίτητο age verification. Ούτε το νέο, ούτε το παλιό, αποκαλύπτουν τα μεγάλα μουσικά ονόματα όπως αυτά της Pink, της Christina Aguilera, του Lars Ulrich και βέβαια της μέλλουσας κυρίας Brand, Katy Perry, που θα συναντήσει στο διάβα του το επί το πλείστον μαστουρωμένο δίδυμο. Αλλά τις εμφανίσεις τους μπορείς να τις αναμένεις αναμενόμενα αιρετικές, και ταιριαστές με την αλά The Hangover (2009) ατμόσφαιρα ετούτου του stoner παύλα road movie παύλα buddy comedy που θα ανοίξει το καλοκαίρι για τη Universal μετά την αλλαγή της ημερομηνίας του απ’ τις 11 στις 4 Ιούνη, κι αναμένεται στην Ελλάδα με ένα μήνα καθυστέρηση.

Πέντε χρόνια μετά την Καρδιά του Κτήνους (2005), τη μεταφορά του μυθιστορήματος του Πέτρου Τσατσόπουλου, που τον είχε εμπνεύσει σε διάφορους βαθμούς στις προηγούμενες ταινίες του, ο Ρένος Χαραλαμπίδης που είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση με το μυθικό πια No Budget Story (1997), επιστρέφει με το project που είχε στο πίσω μέρος του μυαλού του πριν καν πιάσει τα Φτηνά Τσιγάρα (2000). Οπότε μπορείς να πεις ότι τα 4 Μαύρα Κοστούμια του, που βγαίνουν παγανιά την Πέμπτη, είναι μάλλον ένα έργο ζωής, κι όπως καταλαβαίνεις κι απ’ το βλέμμα του όταν θυμάται τις αντιξοότητες που χρειάστηκε να αντιμετωπίσει μέχρι να το υλοποιήσει, το έργο αυτό κουβαλάει απάνω του κι όλες τις αναποδιές, τις ακυρώσεις και τις αμφισβητήσεις που κουβαλάει κι η ίδια η ζωή.

Η ζωή τον έχε φέρει τώρα να χρησιμοποιήσει τα χαστούκια που έχει φάει στην δύσκολη κινηματογραφική του καριέρα, για να κάνει λίγο πιο εύκολο τον δρόμο για την επόμενη γενιά. Επικεφαλής του τμήματος των ελληνικών παραγωγών της Audio Visual, ο Χαραλαμπίδης φαίνεται αισιόδοξος για τους καρπούς του νέου του πόστου, τους οποίους περιμένει ν’ αρχίσει να μας τους σερβίρει από την επόμενη σαιζόν, αφού έχει ήδη δώσει το πράσινο φως της παραγωγής για δύο απ’ τα 270 πρώτα σενάρια που βρήκε να σκεπάζουν το γραφείο του, μέσα σε λίγες μέρες από τη βραδιά που η εταιρεία ανακοίνωσε τη νέα της δραστηριότητα. Κι αφού ο ίδιος επισημαίνει ότι το πρόβλημα στην ελληνική κινηματογραφική διαδικασία, δεν είναι στα σενάρια, αλλά στη μεταφορά τους στην οθόνη, ελπίζουμε να κάνει κι ό,τι μπορεί για να το εξαλείψει.

Αφανής βιογράφος αναλαμβάνει να συμπληρώσει την αυτοβιογραφία πρώην πρωθυπουργού, μετά το θάνατο του αρχικού εργολάβου. Η έρευνά του τον οδηγεί στο μυστήριο του θανάτου του προκατόχου του και σε απαντήσεις που δεν θέλει να βρει και συνωμοσίες που δεν πρέπει να ξεσκεπάσει.Ένα νηφάλιο, στιβαρό, μεστό και επιβλητικό θρίλερ με πολιτικά αρώματα, ξεδιπλώνει με τη μαεστρία που έχει ραφινάρει με τα χρόνια της εμπειρίας του ο Roman Polanski, μεταφέροντας πρακτικά αυτολεξί, το συναρπαστικά δαιδαλώδες κι ερεβώδες ομότιτλο μυθιστόρημα του Robert Harris, που δεν είναι κι αυτός τυχαία, ένας απ’ τους σπουδαιότερους γραφιάδες του σύγχρονου pulp noir σήμερα. Απ’ τις πρώτες σελίδες του ο Harris υφαίνει γύρω απ’ τον αναγνώστη του μια αδιαπέραστη ατμόσφαιρα δυσοίωνης ανησυχίας, κι αυτήν την ατμόσφαιρα απροσδιόριστης απειλής απλώνει να σκεπάσει την αίθουσα κι ο Polanski, απ’ τις πρώτες κιόλας, παιχνιδιάρικες γνωριμίες μεταξύ τους και μαζί σου, των κεντρικών παιχτών αυτής της οπερέτας μυστηρίου κι ατμοσφαιρικότητας, σε μια ταινία που σού θυμίζει τι σημαίνει σκηνοθέτης με τεχνική και τέχνη, άποψη και ικανότητα και αδιαμφισβήτητη γνώση του τι κυνηγάει και της υπομονής και της μεθοδικότητας που χρειάζεται για να το πιάσει, να το βάλει σε φιλμ και να το αφήσει να αποκαλυφθεί στην οθόνη, σε όλη του την ένταση και τη μεθυστική αγνότητα.

Ο McGregor παίζει κάπως αμήχανα τον αμήχανο αντικαταστάτη του θεατή σ’ αυτή τη βαριά ατμόσφαιρα καλά κρυμμένων ένοχων αναμνήσεων και ενοχοποιητικών αναμνηστικών κι η γλυκόφατσά του με την έκφραση του έκπληκτου κουταβιού, δεν βοηθάει να δώσει βάρος σ’ έναν χαρακτήρα που έσταζε κυνισμό στις σελίδες του Harris και χάνεται εδώ σ’ ένα απομονωμένο σκηνικό, γεμάτο απειλές θανάτου, έτοιμου να ξεπηδήσει να τον αρπάξει μέσα κι απ’ την κούπα του τσαγιού του ακόμα. Εξίσου αβαρής είναι κι ο Pierce Brosnan στο ρόλο του πολιτικού ηγέτη με το αθώο αίμα στα χέρια του και τις ευθείες ομοιότητες μ’ έναν πολύ συγκεκριμένο λακέ των Ηνωμένων Πολιτειών, μπλεγμένο τώρα σ’ ένα δίχτυ ανανεωμένων πολιτικών προτεραιοτήτων, που τον σέρνουν στον κυκεώνα των συνεπειών της εγκληματικής του υποτακτικότητας. Οι ζαλισμένες τους ερμηνείες όμως, είναι ενδεικτικές της συνεργασίας τους μ’ έναν καθολικά επιβλητικό σκηνοθέτη, ολοκληρωτικά αφοσιωμένο στο έργο του, κι άτεγκτα βέβαιο για το όραμά του. Ένα όραμα Χιτσκοκικού σασπένς και μουδιαστικού μυστηρίου, σε μια αλά John le Carré πλοκή, που με τον πρωθυπουργό με το ιστορικό αποφάσεων και τακτικών, αμφισβητήσιμων κινήτρων και ηθικών, ρίχνει συνεχείς μπηχτές σε πρόσωπα και καταστάσεις της σύγχρονης γεωπολιτικής πραγματικότητας, μπηχτές που δεν χρειάζεται να είσαι και πράκτορας της CIA για να πιάσεις. Γι’ αυτό κι ο Harris κι ο Polanski θεωρούν αυτονόητο ότι δεν χρειάζεται να στις πολυαναλύσουν, αφήνοντας τον μίτο του μυστηρίου να τυλιχτεί γύρω απ’ τον κεντρικό άξονα ενός θρίλερ που, αντί για πολιτικό, παίζει περισσότερο ως ψυχαναλυτικό, στο ψάξιμο της έννοιας της απομόνωσης, της αυτοφυλάκισης και των συνεπειών του τρόμου του να βρεθείς μόνος με τα βρώμικα μυστικά σου, ή ακόμα χειρότερα, του να μπλεχτείς στο άσχημο παρελθόν των αλλωνών. Σου θυμίζει κάτι;

Αγωνιστές του Δημοκρατικού Στρατού, έκαναν σπίτι τους τα αφιλόξενα βουνά της Κρήτης μετά τη λήξη του Εμφυλίου.Βασισμένος στο κι εμπνευσμένος απ’ το ομότιτλο βιβλίο του Νίκου και της Αργυρούς Κοκοβλή, ο Σταύρος Ψυλλάκης ανατρέχει στο παρελθόν της ιδιαίτερης πατρίδας του, για να εξερευνήσει και να αναδείξει μια άγνωστη πτυχή της γνωστής μαύρης σελίδας της νεότερης ελληνικής Ιστορίας, μέσα απ’ τις αναμνήσεις των τεσσάρων επιζώντων της περιόδου αμέσως μετά τη λήξη του Εμφυλίου Πολέμου, που έστειλε τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού, επικηρυγμένους απ’ τους νικητές του Εθνικού, και κυνηγημένους απ’ το καθεστώς που έφεραν, να κρυφτούν στα βουνά της Κρήτης και να επιβιώσουν με όπλα τους την υπομονή, την πίστη στο Κόμμα και τη σοφία του, τα λιγοστά εφόδια και τις όποιες διευκολύνσεις μπορούσαν να τους παράσχουν οι εξίσου φοβισμένοι συμπαθούντες των τριγύρω χωριών και τη δική τους συντροφικότητα και αλληλοϋποστήριξη. Με οδηγούς τους τέσσερις μοναδικούς ακόμη εν ζωή επιζώντες που μπόρεσε να βρει, ο Ψυλλάκης στήνει ένα διαφωτιστικό οδοιπορικό στους τόπους που περπάτησαν , τις γούβες και τα βράχια που τους έκρυψαν, τα βάτα που τους έγδαραν, τα ανέκδοτα των διαδρομών και τους μύθους που γέννησαν, και την εικόνα της ζοφερής εποχής που βοηθούν να δημιουργηθεί, οι αναμνήσεις κι οι εξιστορήσεις τόσο των ίδιων, όσο και άλλων επιζώντων εκείνων των καιρών και των περιοχών, αλλά και οι ιστορίες που πέρασαν από ανθρώπους που χάθηκαν, στους απογόνους που άφησαν πίσω να θυμούνται. Η ματιά του Ψυλλάκη περιορίζεται στην γωνία της συγκεκριμένης οπτικής και μέσα σ’ αυτά τα όρια είναι όσο πιο πλήρης θα μπορούσες να την περιμένεις, τα γεγονότα όμως έχουν περισσότερες από μία πλευρές και παρά την εγγενή δυσκολία του να παρουσιαστούν, παραμένουν πανταχού απούσες από αυτό το βραβευμένο ως Καλύτερη Ταινία στο περασμένο Φεστιβάλ της Χαλκίδας ντοκιμαντέρ, που παρ’ όλα αυτά, είναι σημαντικό ντοκουμέντο μιας απ’ τις πιο ταραγμένες εποχές του τόπου μας και λειτουργεί αξιοζήλευτα εμπνευστικά, για το μέγεθος της ψυχής του ανθρώπου, τις αντοχές που μπορεί να επιδείξει και τις αρετές που μπορούν να αναδείξουν απ’ τα βάθη της οι κακουχίες. Και πάνω απ’ όλα, δεν παύει να είναι ένα συγκινητικό πορτραίτο της μυθικής κρητικής λεβεντιάς, την οποία υμνεί και το ίδιο και οι ήρωές του.