49% Motherfucker. 51% Son of a bitch.

Έπρεπε να το περιμέναμε πέρσι, όταν καλούσαμε τον Vincent Moon στο Φεστιβάλ για να παρουσιάσει το παρ'ολίγον βραβευμένο του (στο εδώ Μουσικό Διαγωνιστικό) ντοκιμαντέρ All Tomorrow's Parties (2009), ότι θα σκεφτόταν κάτι εντυπωσιακό και ιδιοφυές για να αφήσει το στίγμα του στην Αθήνα. Τον ξέραμε και τον λατρεύαμε ως τον άνθρωπο που είχε σκηνοθετήσει τα πιο εμπνευσμένα live βιντεάκια για μερικές από τις αγαπημένες μας διεθνείς μπάντες. Έχει βάλει τους Sigur Rós να παίξουν σε ένα παριζιάνικο μπιστρό, τους Arcade Fire μέσα σε ένα ασανσέρ, τους Patrick Watson να αυτοσχεδιάζουν στο μετρό. Έχει σκηνοθετήσει περιοδείες των National. Έχει ανακαλύψει συναρπαστικούς μουσικούς στην Ιαπωνία. Και, στη διάρκεια της παραμονής του στην Αθήνα, γύρισε το A Temporary Area in Athens (2010).

Ένας πατέρας οργανώνει την απαγωγή του γιου του, όταν τον βλέπει να ερωτεύεται με την πανηδονίστρια ετεροθαλή αδερφή του, κι αυτή είναι η άποψη του Aleksi Salmenperä, όχι μόνο για την ψυχρότητα των δεσμών αίματος των Φινλανδών, αλλά και για την ακρότητα των δεσμών χειραγώγησης που κρατούν δεμένες τις οικογένειες της Δύσης.

Στα 45 Τετραγωνικά κατέληξα μέσα από ανάλογα προσωπικά βιώματα με αυτά της πρωταγωνίστριας. Σαν άτομο πάλευα από μικρός με την οικονομική ανέχεια, ενώ, σαν δημιουργός έπρεπε να κάνω ταινίες με ελάχιστους, έως ανύπαρκτους πόρους. Αυτό το οικονομικό βάσανο - το οποίο ζει πολύς κόσμος - αποφάσισα να το κάνω θέμα του ίδιου του έργου μου.

Την παγκόσμια πρεμιέρα του, θα κάνει απόψε στις Νύχτες Πρεμιέρας το Χάρισμα (2010), το σκηνοθετικό ντεμπούτο της Χριστίνας Ιωακειμίδη, που γίνεται έτσι η πρώτη δημιουργός που βγάζει ταινία υπό την ασπίδα της Ekso Productions, με τίτλο χωρίς το κακό μέσα του. Σύζυγος του Γιώργου Νούσια και βοηθός σκηνοθέτη στο δικό του ντεμπούτο, η Ιωακειμίδη αφού μαθήτευσε δίπλα σε δημιουργούς όπως ο Ντένης Ηλιάδης και ο Πάνος Χ Κούτρας και μάζεψε πρακτικά, θεωρητικά και τυπικά προσόντα από το London Film School, έγραψε το σενάριο για το Χάρισμα, βασιζόμενη στο Home (2003), μια από τις μικρού μήκους δουλειές της που πάντα ήθελε να μεγαλώσει. Ξαναπιάνοντας την ιστορία ενός άντρα και μιας γυναίκας που έρχονται μαζί, όχι γιατί ερωτεύονται, αλλά γιατί δεν θέλουν άλλο να είναι μόνοι, η Ιωακειμίδη βάζει δυο διαμετρικά αντίθετους χαρακτήρες, να μπλέκουν τις ζωές και τις αναποδιές τους και όπως ο τίτλος υπονοεί, να μπλέκουν και τα ονόματά τους για να βρουν ότι ο ένας είναι για τον άλλον το χάρισμα που έψαχνε.

Βάζοντας τον Kevin Spacey στη κούρσα των οσκαρικών ερμηνειών, το Casino Jack (2010), δραματική αναπαράσταση ενός απ' τα μεγαλύτερα σκάνδαλα στα αμερικάνικα lobby, έχει κλείσει για τα ξημερώματα το κοκκινότερο των χαλιών στο Toronto. Σκηνοθετημένο από τον George Hickenlooper του Factory Girl (2006), το φιλμ αγοράστηκε τη προηγούμενη βδομάδα από την ATO Pictures και σχεδιάζει έξοδο το Δεκέμβρη, περίπου τις μέρες που ο πραγματικός πρωταγωνιστής της ιστορίας θα βγαίνει από τη φυλακή.

Πίσω στα 70s, ένα ζευγάρι Chippewa αρνούνταν να πληρώσουν φόρο ιδιοκτησίας στη Minnesota αφού στην Αμερική οι Ινδιάνοι έχουν περιορισμένη κυριαρχία στους καταυλισμούς τους από το Σύνταγμα ακόμα, η υπόθεση έφτασε μέχρι το Ανώτατο Δικαστήριο, που αποφάσισε και ακόμα παραπέρα, ότι οι Πολιτείες δεν είχαν δικαίωμα να ρυθμίζουν τις δραστηριότητες των Ινδιάνων στη γη τους. Το παραθυράκι που άνοιξε ήταν διαστημικά γιγαντιαίο, και μέσα σε λίγα χρόνια άρχισαν να αναπτύσσουν περήφανες κυρίαρχες ανεξάρτητες τζογοδραστηριότητες όλες οι φυλές. Flash forward μερικές δεκαετίες αργότερα, τα καζίνα έχουν επιτραπεί στους Ινδιάνους και με νόμο, που όμως δίνει το δικαίωμα στην ομοσπονδιακή κυβέρνηση να έχει λόγο στο παιχνίδι, βάζοντας κάτι άπειρες φυλές με τεράστια οικονομικά συμφέροντα σε συνεχή σύγκρουση με τις τοπικές κυβερνήσεις. Κάπου εδώ μπαίνει στην εικόνα από τα δεξιά της σκηνής ο Jack Abramoff, ορθόδοξος Εβραίος, μελετάει τη Torah, απαγγέλει ατάκες από τον Βιολιστή στη Στέγη που τον βοηθάνε να γίνει ακόμα καλύτερος άνθρωπος, δουλεύει λομπίστας στη Preston Gates & Ellis και στη Greenberg Traurig, και προωθεί τις ρεπουμπλικάνικες διασυνδέσεις του όσο στήνει κομπίνες με έναν Michael Scanlon για να κατακλέβουν ανυποψίαστους και μη.

Συνήθως όταν θέλω να σκεφτώ κάτι δημιουργικό, φορτώνω μερικές καινούριες μουσικές στο i-pod, βάζω στα αυτιά μου ακουστικά και παίρνω τον ηλεκτρικό, ή το τρόλεϊ, ή κάποιο λεωφορείο, χωρίς να πηγαίνω κάπου συγκεκριμένα. Έτσι το Tungsten είναι ένα γνήσιο τέκνο των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς της Αθήνας. Εκεί συνάντησα σχεδόν όλους τους χαρακτήρες του έργου. Τον ελεγκτή, τον λαθρεπιβάτη, τον τύπο που διαβάζει τις "Οδηγίες για μία πετυχημένη συνέντευξη σε 30 λεπτά". Πρώτα βρήκα τους χαρακτήρες και μετά έφτιαξα μία μικρή ιστορία, μέσα στην οποία κινούνται. Μία ιστορία που μιλάει μεν για τη βία που μας περιστοιχίζει, αλλά τη δείχνει μόνος ως προς τα αποτελέσματά της.