Μετά από συνεχείς επαναλήψεις τα τελευταία 15 και βάλε χρόνια (Billy Crystal, Whoopi Goldberg, Billy Crystal, Whoopi Goldberg, Steve Martin - περίπου με αυτή τη σειρά), μία αποτυχημένη παρουσίαση (Chris Rock) και μία ελαφρώς κατώτερη του αναμενόμενου (Jon Stewart), ο θείος Oscar αποφάσισε πως είναι επιτέλους καιρός για αλλαγή, ακούγοντας και την Whoopi που χρόνια τώρα το βροντοφωνάζει. Και επειδή του χρόνου κλείνει και τα 79 - και στις παράπλευρες απώλειες της ηλικίας είναι και η ακοή - άργησε αλλά τελικά αποφάσισε αυτό που χρόνια τώρα του προτείνουν οι γύρω του. Να φέρει στα Oscar την μόνιμη talk-of-the-town τα τελευταία 10+ χρόνια Ellen DeGeneres.
Kαι πέρα του obvious (θα είναι η πρώτη gay παρουσιάστρια των Oscars), αναμένεται να φέρει μαζί της και την Portia de Rossi καυστικότητα που διέπει το λαοφιλές humor της.

H 48χρονή entertainer έγινε γνωστή στο τηλεοπτικό κοινό σχετικά αργά - κάπου στις αρχές της δεκαετίας του '90 - και από τότε έμεινε στην τηλεοπτική επικαιρότητα με εγωκεντρικές σειρές (Ellen), αποκαλύψεις (ε, ότι είναι gay) και show (Ellen DeGeneres Show), ενώ ταυτόχρονα μάζευε όποιο βραβείο αφορούσε εκείνη (3 βραβεία στα American Comedy Academy) και τις σειρές της. Το οφθαλμοφανές - να αναλάβει τα Oscar - το επικύρωσε και τα τελευταία 2 χρόνια με την παρουσία της - και τα σχόλιά της - στο red carpet τη μέρα της απονομής. Η αλήθεια είναι όμως ότι τα μικρόφωνα έξω από το Κodak Theater δεν γνωρίζουν τη λέξη λογοκρισία. Αυτά που είναι μέσα όμως...?

Μετά από μερικές ώρες σαφάρι στο δίκτυο κι ανεβοκατεβάσματος, ιδού το νέο trailer του Casino Royale (2006). Πολλά στοιχεία για την πλοκή αποκαλύπτονται, μερικές σεκάνς επαναλαμβάνονται απ' το teaser, η δράση συνεχίζει να είναι εκρηκτική, και ο Craig εξακoλουθεί να γαμάει. Και δεδομένου ότι η ταινία είναι prequel του franchise, μπορεί κανείς, απ' τον προμπομπό της ακόμα, να καταλάβει πώς ο νεαρός Bond έφτιαξε το όνομα που τρέμουν οι τρομοκράτες όλου του κόσμου.

Στα δυόμιση λεπτά του trailer, ο πράκτορας με την άδεια να σκοτώνει, γκρεμίζει τον πλανήτη ολόκληρο και σακατεύει ακόμα και την υπέρκαυτη Aston Martin του, σε μια σκηνή που ο rotweiler προβλέπει ότι θα είναι για τον ανδρικό πληθυσμό, ό,τι για τον γυναικείο ο πνιγμός του DiCaprio στον Τιτανικό (1997). Αν και εδώ που τα λέμε, η Eva Green είναι κομματάκι πιο ενδιαφέρουσα περίπτωση απ' την Kate Winslet, και η ΜΙ6 έχει πολύ καλό ασφαλιστικό ταμείο.

Όπως και να 'χει, το trailer --που αναμένεται να ξανανάψει φωτιές στους αντιCraig-ικούς του δικτύου-- μαζεύει ότι είχαμε δει προηγουμένως, το τρομπάρει αναβολικά, και δείχνει έναν Bond που θα κάνει τον Bourne να ψάχνει τη μαμά του.

Μετά από πέντε χρόνια απουσίας από τη Γη, και έχοντας ψάξει τον γαλαξία για απομεινάρια της χαμένης του φυλής, ο τελευταίος γιος του Κρύπτον επιστρέφει στον αγαπημένο του θετό πλανήτη. Πολλά έχουν αλλάξει από την τελευταία φορά που περπάτησε στους διαδρόμους της Daily Planet, αλλά όχι και από την τελευταία φορά που έσωσε τον κόσμο. Η Lois Lane, τον έχει ξεγράψει, έχει κάνει παιδί και ετοιμάζεται να παντρευτεί, αλλά ο Lex Luthor, συνεχίζει να κρατά τα πρωτεία στη λίστα των 100 πιο διαβολικών ανθρώπων εν ζωή. Θα καταφέρει να σταματήσει τον πολυεκατομμυριούχο και το νέο του καταστροφικό σχέδιο, και την ίδια στιγμή να κερδίσει τη χαμένη του αγάπη; Είπαμε, υπερήρωας είναι, όχι θεός.Ωστόσο, το god complex του παππού των υπερηρώων, αποδίδεται με μαγευτικό λυρισμό όταν ο αλλόκοσμος σωτήρας αιωρείται στο σκοτεινό διάστημα και ξεδιαλέγει τις αγωνίες των ανθρώπων-υποκειμένων του, με την ίδια ταχύτητα που ο Bruce Almighty (2003) απαντούσε στις προσευχές στο mailbox του. Και τονίζεται ακόμη περισσότερο όταν σηκώνει τον κόσμο ολόκληρο στα χέρια του --έστω και στη συμβολική μορφή του σήματος της Daily Planet-- σε μια μόνο από τις φαντασμαγορικές, πολύπλοκες, απίστευτα μελετημένες και εκτελεσμένες σκηνές δράσης της ταινίας. Που αφήνουν ανοιχτά στόματα όχι με τον βαρύγδουπο, λουνα-παρκ τρόπο του King Kong (2005) και του Pirates of the Caribbean: Dead Man’s Chest (2006), αλλά με το γλυκό κι αεράτο στυλ του Spider Man. Αυτό που θα σε κάνει αλήθεια να πιστέψεις ότι ένας άνθρωπος μπορεί να πετάξει.

Δε χρειάζεται να είσαι fan του Superman. Φτάνει ότι τον λατρεύει ο Singer. Με όραμα και ικανότητες που ξεπερνούν οποιουδήποτε εν ενεργεία σκηνοθέτη του tent-pole Hollywood σήμερα, ο δημιουργός ξαναζωντανεύει ένα χρόνια νεκρό και θαμμένο franchise, προκαλώντας ανατριχίλες με τους ρετρό τίτλους αρχής και το στοιχειωτικό theme του John Williams, και σπρώχνοντας σε νέο επίπεδο της δυνατότητες του escapist cinema. Ωστόσο, αν και προσπαθεί να βάλει το Υπέρ μπροστά στο ήρωας, με τρόπο κατηγορηματικό κι αδιαπραγμάτευτο, ο σεναριογράφος του τον αφήνει ξεκρέμαστο, ξεχνώντας να βάλει στόρι στην εξτραβαγκάντσα.

Ο Routh, που θα μπορούσε άνετα να κερδίσει σε διαγωνισμό μίμησης του Christopher Reeve, καλείται να αντιμετωπίσει τον ατακαδόρο μέχρι καρικατούρας Lex Luthor. Που παρά τις προσπάθειες του Spacey, δεν πείθει για super-villain, γιατί το σενάριο του την έχει στημένη, κι αφήνει τον Superman να κάνει ζαβολιές. Οπότε το υπερθέαμα υποβιβάζεται σε ένα δυομισάωρο χωρίς προκλήσεις για τον εξωγήινο προστάτη, και με μπόλικα προβλήματα στο μοντάζ που προκαλούν απότομα βυθμίσματα, αποσπώντας από την ομορφιά του τοπίου.

O Τσέχος σκηνοθέτης Bohdan Sláma στη δεύτερη μόλις ταινία του, εμπνέεται από τη πατρίδα του και τη δύσκολη καθημερινότητά της και μιλάει για πράγματα που ξέρει καλά και συναντά τριγύρω του. Οι ήρωές του είναι απλοί, ταλαιπωρημένοι από τη ζωή άνθρωποι (αν και πολλοί από αυτούς δε χάνουν το κέφι τους, την ελπίδα ή την ευκαιρία να βρουν λίγη χαρά σε κάτι απλό), χωρίς το αψεγάδιαστο glamour του Hollywood, αλλά και χωρίς τη μιζέρια πολλών σκηνοθετών... τοπικής εμβέλειας.Έτσι ο πατέρας χαίρεται σα μικρό παιδί όταν καταφέρνει επιτέλους να αγοράσει μια βιντεοκάμερα και αντίστοιχα κλαίει σα μικρό παιδί, όταν απολογείται για την παρατεταμένη ανεργία του. Η μητέρα επιθυμεί το καλύτερο για τη κόρη της, ακόμα κι αν αυτό είναι η ξενιτιά. Η κόρη, προσπαθεί (και δεν ονειρεύεται απλώς) ένα καλύτερο μέλλον. Η φίλη της, δε μπορεί να ξεπεράσει το χωρισμό της και παραμελεί τα δυο παιδιά της. Και τα ίδια τα πιτσιρίκια που παίζουν χύνοντας το σιρόπι στο πάτωμα, που τσιρίζουν ταυτοχρόνως, που κρατάνε την ανάσα τους το βράδυ της Πρωτοχρονιάς, περιμένοντας τον Άγιο Βασίλη.

Κωμικό σε ορισμένα σημεία και σοβαρό ή/και θλιβερό στα υπόλοιπα, το Stestí παρουσιάζει μια οικογένεια που, θέλοντας και μη, έχει ενσωματωθεί στο βιομηχανοποιημένο σήμερα, θίγοντας θέματα όπως η ανεργία, τα όρια της κατάθλιψης, η ευθύνη του να μεγαλώνεις παιδιά, η οικονομική ανέχεια, η ανεμελιά του να είσαι μικρός, η εγκατάλειψη, οι αυτοκαταστροφικές τάσεις, ο έρωτας, οι επιλογές που κάνουμε. Aλλά δυστυχώς χωρίς την πρωτοτυπία που θα το έκανε να ξεχωρίζει.

Ο κινηματογραφικός παραγωγός Bruno Bonomo, διάσημος στα 70s για τις Β-movies του στα επίπεδα του Roger Corman, δεν μπορεί να προσαρμοστεί στην νέα εποχή, και βλέπει την γυναίκα του και τους συνεργάτες του να τον εγκαταλείπουν στον δημιουργικό και οικονομικό μαρασμό του. Σε μια νεκροφιλική εκδήλωση προς τιμήν του, ένα σενάριο πέφτει στα χέρια του, με τον τίτλο Ο Αλιγάτορας. Και παρότι δεν είναι η ταινία που θα τον αναστήσει, αλλά μια δεικτική πολιτική σάτιρα κατά του Berlusconi που κανείς δε θέλει να αγγίξει, ο Bruno δεν έχει άλλη επιλογή απ’ το να ρίξει πάνω της όλες τις ελπίδες του για μια επαγγελματική ανάσταση.
Κάπως έτσι ο Nanni Moretti έστησε την ταινία που έκανε θόρυβο στις φετινές εκλογές στην Ιταλία, και έφτασε στις Κάνες φιλοδοξώντας να εξαπλώσει το θρίαμβό της και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όμως η αντιμπερλουσκονική σάτιρα που κρύβει στη φόρμα της ταινίας-μέσα-σε-ταινία, όσο κι αν ενθουσίασε τους πολίτες της μεγάλης μπότας της Μεσογείου, δεν φτάνει για να κερδίσει και τους εκτός Ιταλίας, που θα επιζητήσουν και κάτι πέρα απ’ την αυτοαναφορικότητα στην ταινία.

Η dramedy του Bruno, που δυσκολεύεται να αποδεχτεί την διάλυση της οικογένειάς του, και τα κωμικά περιστατικά απ’ το μπουρλέσκ κινηματογραφικό κύκλωμα της Ιταλίας, υφαίνουν ένα αρχικά απλό, δροσερό κι ευχάριστο αμπαλάζ γύρω απ’ την πολιτική πτυχή της ταινίας. Το ημίωρο της εισαγωγής περνά με χιούμορ και φρεσκάδα, ώσπου αποκαλύπτεται ότι ο Moretti δεν είναι ακριβώς σίγουρος με ποια απ’ τις δυο ιστορίες τον ενδιαφέρει περισσότερο ν’ ασχοληθεί. Η πλάστιγγα μπαλατζάρει απ’ τη μια στην άλλη μεριά, με ολέθριο αποτέλεσμα ο χαρακτήρας του Berlusconi να αποκτά περισσότερο ενδιαφέρον, και ο χαρακτήρας του Bruno περισσότερο screen time. Εντωμεταξύ η σχιζοφρενικά άνιση ταινία, προχωρά ύπουλα σε ένα μη-φινάλε, που αφήνει και τους δύο ήρωες ξεκρέμαστους στη μαύρη οθόνη, και ένα χαρακτηριστικό άρωμα μπαλαφάρας στην αίθουσα.

Το μεγάλο ματς έχασε σήμερα το πρωί ο Απόστολος Σουγκλάκος, που απέπνευσε σε νοσοκομείο της Ρόδου, όπου και βρισκόταν σε κώμα μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο που υπέστη πριν από δύο εβδομάδες στο νησί. Ήταν 56 ετών.

Το Gagarin, και ένα ολόκληρο κομμάτι του ελληνικού θεάματος, θα είναι άδεια χωρίς αυτόν.
Εις μνήμην.

Το αξεπέραστο Singin’ in the Rain (1952) κρατά τα πρωτεία στα 25 καλύτερα musicals όλων των εποχών, όπως τα ψήφισαν πάνω από 500 συνθέτες, μουσικοί, κριτικοί και ιστορικοί, για λογαριασμό του American Film Institute, και τα παρουσίασαν χθες, με τη συνοδεία της Φιλαρμονικής του Los Angeles.

Η υπερπαραγωγή της θρυλικής Metro-Goldwyn-Mayer για το πέρασμα ενός μεγάλου studio από τη σιωπηλή εποχή του κινηματογράφου στο υπερθέαμα των musicals, με τον Gene Kelly να κάνει τα μαγικά του στην οθόνη, και την Debbie Reynolds με τον Donald O’Connor να τον ακολουθούν, είναι έτσι κι αλλιώς ένα απ’ τα αθάνατα αριστουργήματα του χορευτικού Hollywood των ‘50s, και με την τσιχλοφουσκογλυκάδα του, μάλλον το πιο ζωντανό σήμερα.

Την πρώτη δεκάδα πάντως συμπλήρωσαν ταινίες περασμένων δεκαετιών, πράγμα λογικό, αφού στα τέλη του ’40 και για όλη τη δεκαετία του ’50, το Hollywood δεν έκανε και πολλά άλλα απ’ το να στήνει πολύπλοκες πολύχρωμες πολύκροτες χορογραφίες. Το West Side Story (1961), που αν με ρωτούσαν, είναι η μόνη σοβαρή εναλλακτική για την πρώτη θέση, έπιασε τη δεύτερη. H πιο φρέσκια ταινία της δεκάδας, το Cabaret (1972), έκλεισε τη δεκάδα, ενώ η πεισματικά αθάνατη Mary Poppins (1964) ήρθε έκτη. Το Grease (1978) έπιασε την αναπάντεχα χαμηλή θέση του #20, τουλάχιστον όμως ακριβώς πάνω απ’ το απάλευτο Seven Brides for Seven Brothers (1954/#21). Το βραβευμένο Chicago (2002) που ανάστησε τον Richard Gere ήρθε δωδέκατο, ενώ η λατρεμένη εξτραβαγκάντσα του Moulin Rouge! (2001) που σχεδόν αναβίωσε τα musicals στις μέρες μας, μόλις που χώρεσε στην 25άδα, πιάνοντας την τελευταία θέση. Κι ύστερα όλοι πήγαν σπίτι τους χορεύοντας μάμπο α-έ-α.

Δες/Κρύψε τη λίστα

---

1 SINGIN' IN THE RAIN 1952 MGM
2 WEST SIDE STORY 1961 United Artists
3 THE WIZARD OF OZ 1939 MGM
4 THE SOUND OF MUSIC 1965 Twentieth Century Fox
5 CABARET 1972 Allied Artists
6 MARY POPPINS 1964 Disney
7 A STAR IS BORN 1954 Warner Bros.
8 MY FAIR LADY 1964 Warner Bros.
9 AN AMERICAN IN PARIS 1951 MGM
10 MEET ME IN ST. LOUIS 1944 MGM
11 THE KING AND I 1956 Twentieth Century Fox
12 CHICAGO 2002 Miramax
13 42ND STREET 1933 Warner Bros.
14 ALL THAT JAZZ 1979 Twentieth Century Fox
15 TOP HAT 1935 RKO
16 FUNNY GIRL 1968 Columbia
17 THE BAND WAGON 1953 MGM
18 YANKEE DOODLE DANDY 1942 Warner Bros.
19 ON THE TOWN 1949 MGM
20 GREASE 1978 Paramount
21 SEVEN BRIDES FOR SEVEN BROTHERS 1954 MGM
22 BEAUTY AND THE BEAST 1991 Disney
23 GUYS AND DOLLS 1955 MGM
24 SHOW BOAT 1936 Universal
25 MOULIN ROUGE! 2001 Twentieth Century Fox