Μετά το άνοιγμα - ρεκόρ Δεκεμβρίου του I am Legend (2007) που προμοτάριζε παίζοντας μπροστά του, ξεχύθηκε στο δίκτυο το trailer του The Dark Knight (2008) σε όλο το μεγαλείο του, στην ταιριαστά ονομασμένη σελίδα aTasteForTheTheatrical.com, κομπλέ με επιλογές απευθείας κατεβάσματος σε mov υπερμεγέθη. Και όπως θα είχες δει, ή έστω ακούσει μόνο στην πειρατευεμένη εκδοχή, είναι καθαρά Joker-ο-κεντρικό, αναμενόμενα βέβαια αν σκεφτείς ότι η καμπάνια θα πρέπει να μείνει ζωντανή μέχρι το Μάη, κι έχει ήδη φτάσει σε overload την ιντερνετική της εκδοχή με τα κυνήγια θησαυρού που σε πήγαιναν από ιδέα φωτογραφίας σε κομματάκι αφίσας, για να σου χτίσουν μια αίσθηση του παιχνιδιάρικου χαρακτήρα του αντίπαλου του Σκοτεινού Ιππότη.

Ο οποίος χαιρετίζεται άνετα ως ανώτερη απεικόνιση απ' την πρώτη, εικονική, κι εικονικά υπερεκτιμημένη εκδοχή του Jack Nicholson, με τον Heath Ledger πιθανότατα να έχει δημιουργήσει κάτι αρκετά σκοτεινό κι εφιαλτικό στο υπόβαθρο, που να υπερκαλύπτει το παρανοϊκό του μακιγιάζ του προσώπου του. Παράλληλα, ανησυχίες κυκλοφορούν για το πού βρίσκεται το άλλο πρόσωπο, το Διπρόσωπο του εισαγγελέα Harvey Dent, που παραμένει μυστήριο το πόσο μεγάλο ρόλο θα κρατάει στην επιστροφή του Batman, αλλά δεν αποκλείεται να αρχίσει τις εμφανίσεις του στη δεύτερη φάση της προωθητικής εκστρατείας. Για την ώρα πάντως, όλοι χαίρονται και που το trailer δεν αποκαλύπτει "τίποτα" απ' την πλοκή. Αν και μεταξύ μας, με τον Chris Nolan στο τιμόνι, το "ο Batman κι o Joker μπαίνουν σ' ένα μπαρ" εμένα μου φτάνει για πλοκή. Και τώρα με συγχωρείς, πάω να ψωνίσω κόκκινο κραγιόν.

Τριάντα σχεδόν χρόνια απουσίας απ' τις μεγάλες οθόνες, ετοιμάζεται να... συνεχίσει η αναβιωμένη απ' τον John De Mol (της θρυλικής Endemol) θρυλική Hammer, που επιστρέφει απ' το έρεβος με επιστροφή στα rave. Γεγονός που αυτομάτως κατατάσσει το Beyond the Rave (2008) της, στις ταινίες εποχής που πάντα έκανε, κι αυτό σαν απάντηση σε όσους την κατηγόρησαν για προσπάθεια να γίνει hip με σύγχρονες straight to DVD παραγωγές.

Σε νάρκη απραξίας απ' τα μέσα του '80, το διοικητικό της Hammer έβγαζε τα προς το ζειν απ' τα δικαιώματα της τεράστιας παρακαταθήκης της εταιρείας σε B-movies και κλασικές τερατοσυναντήσεις, μέχρι τη μεγάλη μπάζα τον περασμένο Μάη, που εξαγοράστηκε απ' τον #316 της λίστας των 500 πλουσιότερων του πλανήτη του περιοδικού Forbes για το 2004. Ο οποίος, αφού υποσχέθηκε να χώσει τουλάχιστον πενήντα εκατομμύρια δολάρια σε νέες παραγωγές και θα δοκιμάσει την αγορά στο δίκτυο και στα κινητά, πόνταρε για ξεκίνημα στο πρώτο, ως μπαστάρδεμα της τηλεοπτικής και της κινηματογραφικής βιομηχανίας με πέραση στην πιτσιρικαρία. Και τα έκανε πλακάκια με το MySpace, για να σερβίρει απ' την πλατφόρμα του την ταινία με φαντάρο που θέλει να γλεντήσει την τελευταία νύχτα του πριν φύγει για τον πόλεμο, και καταλήγει σε rave party που του προκύπτει βαμπιρομπουφές. Το Beyond the Rave (2008) θα κάνει συνεχόμενες πρεμιέρες στο MySpaceTV με τη μορφή εικοσάλεπτων επεισοδίων, που όλα μαζί στο τέλος θα δεθούν σε ένα DVD. Και αναμένεται να δούμε αν το "you can't help them now, they're already dead" που κλείνει το teaser του, θα ισχύει και για την εταιρεία.

Με προϋπολογισμό καμιά σαραντοπενηνταριά ψωροεκατομμύρια δολλάρια το AVP: Alien vs. Predator (2004) του Paul W.S. Anderson έβγαλε τρειστέσσερις φορές τόσα μόνο στις αίθουσες (και πολλά πολλά στο ντιβιντί), όπου άνοιξε δεκαπενταυγουστιάτικα ξεκληρίζοντας μια ομάδα παλιο(ντο)αρχαιολόγων στην Ανταρκτική. Φυσιολογικότατα το franchise επιστρέφει τρία χρόνια μετά, με τα ίδια και λιγότερα λεφτά (για ταινία της Fox μιλάμε, το μάντεψες), ως AVP2: AVPR: Aliens vs. Predator: Requiem (2007), χριστουγεννιάτικα, να ξεκληρίσει 5476 χαρούμενους κατοίκους του Κολοράντο.

Μαζί του επιστρέφει και το predalien, που κατά την πάγια σικουελιτική του τακτική είχε γεννήσει ο Anderson στο τέλος του προηγούμενου επεισοδίου. Αλλά κατά τη παράδοση όλων των προηγούμενων (Alien, Predator και VS), τη σκηνοθεσία αναλαμβάνουν οι δίδυμοι αδερφοί Strause με παρελθόν στα εφέ και τα ροκ βιντεοκλίπ και μεγαφάν εξωγήινων τεράτων με γκουρμέ προτίμηση σε ανθρώπινο κρέας, και το σενάριο το ένα φεγγάρι παιδί θαύμα των χολιγουντιανών γραφιάδων Shane Salerno. Ενώ επανεμφανίζεται και το R στο rating, παράδοση κάθε Άλιεν και Κυνηγού, που είχε ποδοπατήσει (φυσικά) η εταιρεία του Murdoch στη συνάντησή τους και είναι το μεγαλύτερο δόλωμα που κουνάει τώρα σε όσους κολυμπάνε στα νερά του επιστημονικοφανταστικού τρόμου. Και αυτά, μαζί με την 86λεπτη διάρκεια και τα βίντεο που αποκαλύπτει η Fox στο IGN της, είναι όσα και περισσότερα θέλει η παραγωγή να ξέρεις, αφού ούτε screenings ούτε δημοσιογραφικές έχει προγραμματίσει πριν τις, κατάλληλα επιγησείρηνες, 25 Δεκεμβρίου. Η όλη φάση μυρίζει επαγγελματισμό, χωρίς να πολυβρωμάει, κι έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο εκτός από τις έξτρα σκηνές που λένε ότι γύρισαν οι Strause για τη DVD έκδοση να τους δεις να συνεχίζουν κιόλας, για πρώτη φορά στη σημαντική ιστορία των εμπορικών σημάτων.

Εσύ μπορεί να μην το θυμάσαι, αλλά ο Bruce Campbell δεν το ξέχασε το ραντεβού που σου είχε κλείσει στις αίθουσες για τον ερχόμενο Φλεβάρη, κι είπε να σου το θυμίσει μέσα στη βδομάδα που δεν προλαβαίνεις να διαλέξεις τι να πρωτοσημειώσεις στην ατζέντα σου, απ' τη βροχή trailers και clips που πέφτουν στο δίκτυο. Εκ των οποίων, βέβαια, το My Name is Bruce (2008), τυχαίνει να είναι το συμπαθέστερο, για τους προφανείς λόγους αυτοκαταστροφικότητας. Τουλάχιστον.

Από το TerrorFeed, άρχισε να εξαπλώνεται σήμερα το trailer του My Name is Bruce (2008) της B-μουβιάς που σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε με τα λεφτά του συντοπίτη του Ορεγκονιανού απ' την Dark Horse Entertainment, για ακυροχωριάτες του Όρεγκον που τον απαγάγουν από γυρίσματα για να τον βάλουν να τους παίξει τον ζομποκτόνο Ash (του Evil Dead saga) και να τους γλιτώσει από μπερδεμένο μέλος της Κου Κλουξ Κλαν κινέζικο δαιμόνιο - προστάτη των νεκρών και της φασουλόκρεμας, που τους σκοτώνει έναν-έναν (πιθανότατα για να συνοδεύσει την κρέμα του). Όχι χωρίς δυσκολίες, κι αφού η ταινία του έγινε comic (companion to the smash-hit indy film μάλιστα) κι ο εμπνευστής της πρόξενος του Old Spice, ο (his name is) Bruce φαίνεται και πάλι έτοιμος να κυνηγήσει την έξοδο του ονόματός του σε (περιορισμένο έστω) κινηματογραφικό κύκλωμα, αντί του απευθείας σαπίσματος σε DVD-ο-ράφια, στέλνοντας τα απέθαντα τάγματα των φανατικών ακολούθων του στον έβδομο ουρανό. Και με το δίκιο τους, αφού απ' ό,τι λένε οι ανταποκρίσεις, σ' αυτούς κυρίως απευθύνεται. Οι άλλοι, ούτε καν πιο πέρα απ' το τηλεοπτικίζον trailer δεν θα πάνε.

Κούτελο με κούτελο, όχι μόνο στην αμερικάνικη έξοδο στις 18 Ιουλίου, αλλά από τον Δεκέμβρη και τα πρώτα τρέιλερ ακόμα, αποφάσισε να κοπανηθεί η Μάνα Μου (2008) με τον Σκοτεινό Ιππότη (2008), συνεχίζοντας τον καλοκαιρινό αντι- προγραμματισμό του Διάολου με τα Κόκκινα Πράντα (2006) απέναντι στον Υπεράνθρωπο με το Κόκκινο Βρακί (2006) και της Λακ (2007) απέναντι στον Χάρι Πότερ και το Τάγμα της Μπούκλας (2007). Και όπως καταλαβαίνεις πιο άσχημα απ' όλες την έχει η μάνα μου.

Το jukebox musical που ξανάκανε μόδα τα jukebox musicals χρησιμοποιώντας τα τραγούδια των ABBA για να διαδοθεί με φαινομενική ταχύτητα στον μισό πλανήτη (και τον Μάη στην Ελλάδα) είναι καθαρά γυναικεία υπόθεση με σενάριο, σκηνοθεσία και παραγωγή να υπογράφουν κάποιες Catherine Johnson, Phyllida Lloyd και Judy Craymer αντίστοιχα. Και το δυστύχημα (για τη μάνα μου) είναι ότι οι ίδιες υπογράφουν και την κινηματογραφική μεταφορά που ακόμα δυστυχέστερα (μανούλα μου) έχει αναλάβει η Playtone της γυναίκας του Tom Hanks και της κύριας χορηγίας στις φαεινές ιδέες της Nia Vardalos. Και με τα τίζερ που σκάσανε σε Yahoo! UK και Moviefone οδεύουμε προς κλάμα σε μνήμα, αφού είναι φανερό ότι οι πρωταγωνιστές επιλέχτηκαν για πρωταγωνιστές και οι πρωταγωνίστριες για τα μπάζα, η ιστορία (που εκτυλίσσεται γύρω από ένα γάμο φυσικά, σε ελληνικά νησιά φυσικά) έχει τόση ατελείωτη πλάκα όση μαξιλαροπόλεμος σε πιτζάμα πάρτι και όλη η δημιουργική ομάδα δε μπορεί παρά να απαρτίζεται από λεσβίες (και την Lloyd την καρατσέκαρα).

Έτσι δε χρειάζεται να αναρωτιέσαι αν πρόκειται για τίποτα χεαρσπρεϊκά καλό ή ντριμγκερλικά κακό αφού από τις μεσόκοπες, τους γκέι και τους μαύρους που απάρτιζαν το κοινό των Dreamgirls (2006) θα πρέπει να αφαιρέσεις τους μαύρους, τους γκέι και τις μεσόκοπες κατά πάσα πιθανότητα. Αν συνεχίζεις να διαβάζεις, πράγμα που σημαίνει ότι είσαι εξηντάρα αντρολεσβία ή ψαρωμένη πιτσιρίκα, προσθέτω ότι τη Meryl Streep που δειλά και μόνο το "διεθνές" κλιπάκι παρουσιάζει να τραγουδάει (και προφανώς συμπαθιέται περισσότερο στους κύκλους από τη Madonna που ήθελε ο Hanks που κακώς τον είχες παρεξηγήσει) θα την ακούς και σε όλη τη ταινία. Ενώ τα φαν σα διαλείμματα σε ελληνική ταινία χορευτικά μάλλον θα σου λείψουν αφού, αν κατάλαβα καλά, το μιούζικαλ δεν είναι και τόσο dancey.

Ο Ρωμύλος Αύγουστος, τελευταίος και ανήλικος αυτοκράτορας της Ρώμης αντιμετωπίζει, με πολυσυλλεκτική κομπανία, τριχωτούς βαρβάρους από την Ιταλία μέχρι τη Βρετανία όπου θα μπει με το σπαθί του στον θρύλο του Βασιλιά Αρθούρου.Ευτυχώς υπάρχει και ο Dino De Laurentiis να κρατάει το πνεύμα της Cinecittà ζωντανό και στον 21ο αιώνα. Με τα "δάνεια" που θα περίμενες κάτι χρόνια μετά την έξαρση των ειδών που μπουρδουκλώνει και τα αντιδάνεια από την ζινοηρακλείδικη αμερικάνικη τηλεοπτική υιοθέτησή του, αντιδάνεια που φτάνουν μέχρι και σε σκηνοθέτη με σχετική εμπειρία (από επεισόδια της Xena). Με παλιομοδίτικα εφέ, χαρτινογύψινα αγάλματα και ζωγραφιστό φόντο, και πραγματικούς κομπάρσους που στις "επικές" σκηνές τρέχουν αλαφιασμένοι προς κάθε κατεύθυνση όπου μυρίζουν να ψήνεται κανά καρβέλι. Με μονταζιέρη που κόβει αβέρτα ότι του φαίνεται άχρηστο (υπονοώντας χωροχρονικούς διακτινισμούς) ή ακατάλληλο (υπονοώντας αναίμακτους ακρωτηριασμούς), και πρωταγωνίστριες που μπανιαρίζονται φορώντας τη νυχτικιά τους. Με κακούς που βράζουν από νωρίς στο ζουμί της ανικανότητάς τους (και του σάλιου τους) μέχρι να συνασπιστούν κακότερους, και ήρωες που ποζάρουν ψύχραιμοι με κακές περμανάντ και περούκες μέχρι να αποθάνουν χωρίς προφανή λόγο ή τρόπο (από βαθειά γεράματα στη μέση καμιάς μάχης).

Με όλη αυτή την παραδοσιακή, campy, παιδική, αγνή ηλιθιότητα να αγκαλιάζεται σοβαρά και μερακλήδικα, φτιάχνοντας μια καθαρά.. χριστουγεννιάτικη ταινία όπου μπορείς να πας ότι μπάσταρδο σου 'χουν φορτώσει και να βγεις με μεγαλύτερο χαμόγελο. Και θα σου μείνουν και κάτι στιγμές φαεινών συλλήψεων και κεφιού να υπερέχουν ότι άλλης μαλακίας βλέπεις στην τηλεόραση.

Δυο κλέφτες που επιχειρούν μεγάλη μπάζα σε βίλα, βρίσκονται προ θανάσιμης εκπλήξεως, όταν γίνονται μάρτυρες σε φόνο.Ότι το σενάριο τον υπερβαίνει. έχει δηλώσει ότι ένιωσε πολλές φορές ο Μάκης Παπαδημητράτος στα γυρίσματα της δεύτερης ταινίας του, και δικαίως όπως αποδεικνύεται, απ' το αποτέλεσμα των προσπαθειών του να το δαμάσει. Κι αν το κρατά υπό έλεγχο μέχρι τη μέση σχεδόν της ταινίας, όταν αυτό που ξεκινά σαν χαβαλεδιάρικο buddy movie μπαίνει στα νουάρ μονοπάτια της σεναριακής του αψίδας, ο Παπαδημητράτος χάνεται σε κουραστικές εναλλαγές πλάνων ένα-δύο εν-δυο, σκηνοθεσία που υποβιβάζει τα σκηνικά σε σκηνή, και ερμηνείες απ' το ντουέτο Αλικάκη-Λαγούτη τόσο υπερβολικές και μονότονες, που μόνο σε σκηνοθετικό αίτημα μπορείς να χρεώσεις, και μόνο με πολύ καλή διάθεση να δικαιολογήσεις, ως απόπειρα να προκαλέσει κάτι σε αποκρουστικό εφιαλτικό χωρίς την εφευρετικότητα να το ντύσει με κάτι αποτελεσματικό, ή έστω επαγγελματικά πειστικό.

Παραδόξως, το ευτύχημα είναι ότι το σενάριο όντως υπερβαίνει τον Παπαδημητράτο και τις σκηνοθετικές του ανεπάρκειες, και ο τρόπος που η απλή πλοκή απλώνεται πάνω απ' τα κοινωνικά μπατσάκια διατηρώντας το χιούμορ της, κι ο χώρος που αφήνει στους χαρακτήρες των κλεφτών να αναδειχθούν με τη βοήθεια των ερμηνειών σε δυο αξιολάτρευτες φιλμικές περσόνες, δημιουργεί κάτι το ασυνήθιστα κι αξιοσημείωτα ψυχαγωγικό. Δικαιολογώντας βέβαια έτσι ένα κάποιο αίσθημα ανεκπλήρωτου για μια καλή ευκαιρία χαραμισμένη, αλλά τουλάχιστον δίνοντας και κάτι πίσω σ' όποιον το νιώσει. Κι όπως δείχνουν τα πράγματα τώρα, δύο είναι οι δρόμοι για τον Παπαδημητράτο: ή να συνεχίσει να παλεύει με την κάμερα κι ενδεχομένως την υπομονή μας μέχρι να την ρίξει (την κάμερα, ή την υπομονή μας, όποια πέσει πρώτη), ή να στρωθεί στο γράψιμο και να δικαιωθεί, όταν αποδειχθεί εξαιρετική απάντηση στο χιλιοειπωμένο πρόβλημα της ντόπιας σεναριοπενίας.