Το βίντεο απολογισμού, που προβλήθηκε στην τελετή λήξης του 51ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης το βράδυ του Σαββάτου, δεν θα μπορούσε να είναι πιο χαρακτηριστικό κι ειλικρινές: ο φακός ακολουθεί με tilt-shift θολούρα, μοναχικό ποδηλάτη, που περιφέρεται σε άδειους γνώριμους δρόμους που συνδέουν τα κέντρα ενδιαφέροντος της διοργάνωσης, μεταφέροντας την συμβολική μπομπίνα που θα φουλάρει τις αίθουσες, και θα δώσει στον μοντέρ γενικές εικόνες να γεμίσει το ολιγόλεπτο της διάρκειας του απολογισμού του. Μα στο ενδιάμεσο ούτε ένας καλεσμένος, ούτε ένα σελέμπριτι, ούτε ένα φλας, ή ένα χαλί. Αυτό ακριβώς ήταν και το 51ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Άδειοι δρόμοι, ταινίες, και τίποτ' άλλο.

Αφού κάναμε δυο τρεις μικρού μήκους ταινίες και νιώσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να περάσουμε στο μεγάλο μήκος, καθίσαμε με τον Παναγιώτη Ιωσηφέλη, να συζητήσουμε για το τι ταινία θα θέλαμε να κάνουμε. Ο Παναγιώτης είχε αρχίσει να γράφει ένα σενάριο, το οποίο όμως κάπου κόλλησε, δεν πήγαινε πουθενά. Ώσπου του ήρθε κάποια στιγμή την ιδέα της διασκευής του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, μεταφερμένο στη σύγχρονη Ελλάδα. Η ιδέα μου άρεσε πολύ, συζητήσαμε τα κομμάτια που έβρισκα πιο ενδιαφέροντα κι αυτά που θα ήθελα να δώσω περισσότερο βάρος, και προχωρήσαμε.

Όταν ήμουν μικρότερος, έκανα κολύμβηση και άπνοια συστηματικά. Κάποια στιγμή, σε κάποια κατάδυση, μετά το δεύτερο λεπτό της άπνοιας, είχα ηρεμήσει τόσο, που το μυαλό μου πέρασε στιγμιαία σε κατάσταση REM και ξεκίνησα να βλέπω ένα πολύ μικρό όνειρο. Προφανώς ξύπνησα αμέσως, γιατί μέσα στο νερό δεν είναι το καλύτερο μέρος να κοιμάσαι, αλλά αυτό μου είχε γεννήσει μια ιδέα, αρχικά ανοργάνωτη, για μια ταινία για κάποιον μέσα στο νερό, που να αρχίζει να ονειρεύεται και τελικά όλα όσα βλέπουμε, να είναι κομμάτι αυτού του ονείρου. Μέχρι αυτός ο άνθρωπος να αναδυθεί, ή όχι: δεν είχα αποφασίσει ακόμη αν θα τον βγάλω έξω. Τότε ήμουν στη σχολή Σταυράκου, μετά πήγα στο ναυτικό, πήγα στο εξωτερικό, έκανα μικρού μήκους ταινίες και κάποια στιγμή βρέθηκα να συζητάω ξανά αυτήν την ιδέα, με τον Γιάννη Τσίρο, που ήθελε να γράψει ένα σενάριο.

Η Μαρίνα πρόκειται να μείνει μόνη σ' αυτή τη ζωή. Ο πατέρας της πεθαίνει. Και επιδιώκει να την κάνει να συμβιβαστεί με τις συνήθειες του ανθρώπινου είδους.

Ηλικιωμένη γυναίκα αποφασίζει να εντρυφήσει στο πάθος της για την ποίηση, όταν της αποκαλύπτεται ότι πάσχει από Αλτσχάιμερ, και λίγο πριν ο εγγονός της κατηγορηθεί για συμμετοχή σε συστηματικό ομαδικό βιασμό.

Η γυναίκα του κατηγορήθηκε για φόνο, αυτός ξοδεψε τρία χρόνια να προσπαθεί να την αθωώσει, μετά τρεις μήνες για να σχεδιάζει την απόδρασή της, και τώρα έχει τρεις μέρες για να τη πραγματοποιήσει.