Στρατιώτης ξυπνάει στο σώμα ενός άλλου και σε τρένο που θα ανατιναχτεί σε 8 λεπτά. Και μετά ξαναξυπνάει.

Συμπαθητικούλης παντρεμένος και ο Hangover-ο-SNL-ικός ομοιοπαθής κολλητός του, παίρνουν και οι δυο εβδομαδιαία άδεια από τις γυναίκες τους να τις απατήσουν, εφόσον το επιθυμούν διακαώς. Και εφόσον το μπορούν βέβαια.

Βρετανοί κωμικοί βγάζουν και μετράνε τα εγώ τους στη διάρκεια γαστριμαργικής τουρνέ των εξοχών της Αγγλίας.

Μέλη του θιάσου της Pina Bausch εκτελούν κομμάτια του ρεπερτορίου μιας απ’ τις σημαντικότερες χορογράφους της σύγχρονης εποχής.

Κάποιες φορές όλοι αισθανόμαστε λίγο πειναλέοι, κάποτε σοφοί, λίγο απαισιόδοξοι ή πολύ τολμηροί. Εκεί πάνω, χάνει ο Γκαρής την ουρά του.

The Help (2011) λέγεται το φιλμ που θα γεμίσει φέτος το αυγουστιάτικο slot γκομενοταινιών βασισμένων σε γκομενοβιβλία, slot εμπορικής επιτυχίας το οποίο χάραξε η Sony με τα Julie & Julia (2009) και Eat Pray Love (2010), αλλά πρόλαβε φέτος να το γεμίσει η Disney, με μια παραγωγή της Dreamworks. Το φιλμ έκανε τα επίσημα αποκαλυπτήριά του ξημερώματα χτες με trailer στο Moviefone, το οποίο πολύ πιθανά θα συνοδεύει στις αίθουσες από τη Παρασκευή τη νέα καθυστερημένη καθυστέρηση του Tyler Perry, απευθυνόμενο και στο κοινό της. Το ομώνυμο βιβλίο πέρασε τη προηγούμενη βδομάδα σε δέσιμο με μαλακό εξώφυλλο (i.e. trade paperback) στην αμερικάνική του έκδοση, αφού πρώτα ξόδεψε πάνω από δυο χρόνια στα σκληρά best sellers των NY Times, σε μια πορεία "τρελής δημοφιλίας" που είχε προβλέψει η εφημερίδα από τη κριτική της.

Πίσω στον παλιό καιρό που τα βαμπίρ δεν ήταν χορτοφάγα και δε λαμπύριζαν για ινδιάνες, επιστρέφει από τη Παρασκευή στην Αμερική, σε VOD και κάποιες αίθουσες, ένα φιλμ που τιτλοφορείται κατάλληλα Stake Land (2010), και κέρδισε το βραβείο κοινού στο μεταμεσονύχτιο τμήμα του περσινού φεστιβάλ του Toronto.

Μιας και δε το πρόσεξες φαρδύ πλατύ και σε αργή επέκταση στο trailer που το κυκλοφόρησε με την αφορμή η IFC πρώτα στο IMDb, ξαναδιάβασε πως ο παλιομαζοφίλος ο Todd Brown στο Twitch, έβγαλε τη ταινία καλύτερη αμερικάνικη χοροριά της περσινής χρονιάς, πράγμα για το οποίο δε μπορείς να πεις ότι δεν είχε προειδοποιήσει κανέναν όταν είδε το promo της παραγωγής στο American Film Market του 2009. Πέρα από τις συνηθισμένα εμπεριστατωμένα οπαδικές υπερβολές του Todd που έκοβε από τότε το φιλμ σα το πιο συναρπαστικό μετά το Låt den Rätte Komma In (2008), εγγύηση εκείνη την εποχή για το Stake Land ήταν βέβαια το όνομα του Larry Fessenden, του οποίου η Glass Eye Pix είχε ξεκινήσει συνεργασία με τη Dark Sky Films για να εξασφαλίζει μια κάποια διανομή, είχε βγάλει με σχετική επιτυχία το House of the Devil (2009), και τσίμπαγε για τη συνέχεια έναν υποσχόμενο σκηνοθέτη, τον Jim Mickle του no budget Mulberry Street (2007). Ο σύγχρονος Roger Corman σύμφωνα με τη φήμη του που έφτασε πια μέχρι τους NY Times, ήταν όπως φαίνεται και αυτός που κράτησε τον τόνο στο έργο, έβαλε τον Mickle να το ξανασχεδιάσει όταν ξέφυγε από τις διαστάσεις του, έβγαλε ένα φιλμ που σύμφωνα με όλες τις κριτικές δε στοχεύει να εντυπωσιάσει με τρικ αλλά με τα.. παραδοσιακά του Fessenden, μεράκι, ήθος και δουλειά.