Στο επιβλητικό αρχιτεκτόνημα της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, ανάμεσα στα σκυλάδικα και τα κωλάδικα της λεωφόρου Συγγρού (τοπογραφικό παράδοξο if there ever was one), απονεμήθηκαν χθες τα δεύτερα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου, που όπως θα έμαθες από την ζωντανή ανταπόκριση των Μαζών, ανέδειξαν ως μεγάλο νικητή τον Μαχαιροβγάλτη του Γιάννη Οικονομίδη. Ήδη επιλεγμένος από την Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου την περασμένη βδομάδα, ως καλύτερη ταινία της χρονιάς, ο Μαχαιροβγάλτης των εννιά υποψηφιοτήτων, μάζεψε επτά βραβεία απ’ την Ακαδημία, συμπεριλαμβανομένων αυτών για σκηνοθεσία, σενάριο και ταινία της χρονιάς. Η απουσία του Γιάννη Οικονομίδη απ’ την τελετή (λόγω υποχρεώσεων στην Κύπρο), μας στέρησε τον εν δυνάμει δυναμικότερο ευχαριστήριο λόγο της βραδιάς.

Η Χώρα Προέλευσης του Σύλλα Τζουμέρκα, που φάνταζε φαβορί από τον αριθμό των δώδεκα υποψηφιοτήτων της, περιορίστηκε στα πέντε βραβεία, μεταξύ των οποίων αυτό του πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη και της Β’ γυναικείας ερμηνείας για την Ιωάννα Τσιριγκούλη. Το Απ’ τα Κόκαλα Βγαλμένα, του Σωτήρη Γκορίτσα, σημείωσε κυριαρχία στις ανδρικές ερμηνείες με τον Δημήτρη Ήμελλο να βραβεύεται για την υποστηρικτική και τον Αργύρη Ξάφη για την πρωταγωνιστική, ενώ οι τρεις ταινίες μοιράστηκαν εξ ίσου και τη διάκριση για μοντάζ, σε μαραθώνια βράβευση που πυροδότησε παροξυσμό χειροκροτημάτων και γιούχας στην πλατεία της αίθουσας.

Ετούτη η τελευταία βράβευση, ήταν και η πιο ενδεικτική των δυο παθογενειών που συζητάγαμε και πριν μερικούς μήνες στην ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων: τον παραλογισμό της μονής ψήφου των εκλεκτόρων, και την αποκαρδιωτική αποχή των μελών της Ακαδημίας απ’ την διαδικασία που βρισκόταν στην καρδιά των λόγων της ίδρυσής της εξ αρχής. Η τριπλή ισοψηφία, δηλαδή το μοίρασμα ενός βραβείου σε όλες τις υποψήφιες για αυτό ταινίες, εκτός από αφορμή για το ανέκδοτο της βραδιάς («πήρα κι εγώ βραβείο μοντάζ»), είναι και φυσική συνέχεια του ρεκόρ ισοψηφιών στις υποψηφιότητες, που έφεραν το 35% των κατηγοριών να έχουν τέσσερις, ή πέντε διαγωνιζόμενους αντί για τρεις. Και τα αίτιά του, μπορεί κανείς να τα εντοπίσει τόσο στην έλλειψη ψήφων κλιμακούμενης βαρύτητας, ας πούμε, όσο και στο αδιανόητο της μη υποχρεωτικής συμμετοχής των μελών της Ακαδημίας στην ψηφοφορία, που έχει ως αποτέλεσμα, για παράδειγμα, στη διαδικασία των υποψηφιοτήτων να απέχει για δεύτερη φορά σχεδόν το 50% του σώματος.

Πέρα από τέτοιες αφορμές για μειδιάματα, πάντως, ξεκινώντας τη βραδιά με την καλύτερη στιγμή της περσινής τελετής (την τιμητική βράβευση του εκλιπόντα Θανάση Βέγγου), συνεχίζοντας με την αναδρομή του προέδρου Τάσου Μπουλμέτη στις (τρεις) δράσεις της Ακαδημίας για το 2010 (τα πρώτα βραβεία, τη βραδιά προβολής ελληνικών trailer στην Τεχνόπολη και το συνέδριο οπτικοακουστικής παιδείας που επιδοτήθηκε με €50 χιλ (!) από την πολιτεία, παρά τη χορηγία του Ιδρύματος Ωνάση), και περνώντας στο χορό των απονομών με τα ευχολόγια του υφυπουργού Πολιτισμού, Τηλέμαχου Χυτήρη (με τον οποίο σημειώθηκε κι η πρώτη επίσημη παρουσία της Πολιτείας σε δράση της Ακαδημίας, ως πρώτη ένδειξη αναγνώρισής της κιόλας, τηρουμένου του πρωτοκόλλου), η χθεσινοβραδινή τελετή με το παρεΐστικο κλίμα του κοινού και τη χαβαλεδιάρικη διάθεση των παρουσιαστών της, Βασίλη Χαραλαμπόπουλου και Χρήστου Λούλη, μπορεί να καταγραφεί ως ένα ακομπλεξάριστο, φιλικό σουαρέ, όπου οι άνθρωποι του κινηματογράφου μαζεύτηκαν για να χτυπήσουν ο ένας τον άλλο στην πλάτη, να πουν τα νέα τους, να ανταλλάξουν κουράγια και παρεμπιπτόντως να δώσουν και μερικά βραβεία.

Οι οργανωτικές αδυναμίες στις διαδικασίες, που μπορούν να παραγκωνισθούν κι ως παιδικές ασθένειες, υπερκαλύφθηκαν απ’ την καλή διάθεση διοργανωτών και καλεσμένων, με βάση την οποία μπορείς να χαλαλίσεις ακόμα και τον Τηλέμαχο Χυτήρη, που για το πόσο ήξερε τις ταινίες που βραβεύονταν, καρφώθηκε απ’ την κρίση δυσλεξίας του και την αδυναμία του να αναγνωρίσει τον τίτλο, όταν κλήθηκε να ανακοινώσει ότι η πρόταση της Ακαδημίας για τα ερχόμενα ξενόγλωσσα Όσκαρ είναι το Attenberg, της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη. Αυτό, ως μια ενδιαφέρουσα αποστροφή, ενδεικτική του πόσο ξέρει η Πολιτεία τον κινηματογράφο που επαινεί στους λόγους της.

Κάνα χρόνο μετά την τελευταία αλλαγή, και πάνω εκεί που είχες αρχίσει να τη συνηθίζεις, οι Μάζες έχουν νέα ανασχεδιασμένη σελίδα. Ως συνήθως, οι αλλαγές δεν έχουν ακόμα τελειώσει αλλά χοντρικά ότι βλέπεις τώρα στις σελίδες θα βλέπεις και για το επόμενο διάστημα.

Λόγος για νέο template, πέρα από το.. ανοιξιάτικο φρεσκάρισμα, δεν υπήρχε ουσιαστικός. Με την ευκαιρία βέβαια, έριξα και μερικές ανατροπές, για να φανεί ότι κάτι άλλαξε αν όχι τιποτάλλο. Κυριότερα, ο καινούριος σχεδιασμός κοιτάει να σου βγάλει το μάτι άμα έχεις, οι σελίδες διαβάζονται θεωρητικά πιο εύκολα σε κάθε τύπο οθόνης, αφού όπως λέγανε μετά το SXSW οι tech στήλες του Guardian, το internet τελείωσε, με την έννοια ότι είναι παντού, οι συσκευές που κουβαλάς και δε κουβαλάς είναι μόνιμα συνδεδεμένες. Κυριότερα, όταν ξεκινήσει αυτό το trend της τεραστιότητας, σε παρασέρνει θες δε θες, ο χρήστης παύλα επισκέπτης έχει συγκεκριμένες προσδοκίες, να βλέπει περιεχομενάρα για να συγκεντρωθεί σε αυτή ας πούμε, όσο και να "καθαρίζεις" το κείμενο από τα υπόλοιπα περιφερειακά της σελίδας, πάλι ασήμαντο φαίνεται. Οι τάσεις έχουν εκπαιδεύσει και τον καθένα να περιμένει πια συγκεκριμένο μενού επιλογών, έναν τίτλο, μια φωτογραφία, δείγμα κειμένου, ουσιαστικά το RSS πήγε γενικά περίπατο, έγινε backend, όλοι ενημερώνονται από όσα κολλάνε οι φίλοι τους και οι "επαφές" τους ή περνάνε από τη πρώτη σου σελίδα με την ίδια διάθεση, σε αυτό το πνεύμα άλλαξα και τις index σελίδες (i.e. αυτές με πάνω από ένα post), ώστε να περιέχουν τα απολύτως απαραίτητα.

Αυτή η στραβά εννοούμενη "κοινωνικότητα", που τείνει να σου φέρνει και σε κάθε αναζήτηση ότι παπαριά κόλλησαν οι γνωστοί σου (αντί αυτό που ανέβασε κανένας που να ξέρει καλύτερα), έχει παρασύρει τον καθένα να γεμίζει τις σελίδες του με κουμπιά για sharing, άμα δε τα έχεις στα πέντε σημεία του ορίζοντα της σελίδας και στα έξι του κειμένου, καθώς επίσης και σε κάθε σχετικό widget γύρω γύρω, τότε κινδυνεύεις να φύγει κάποιος επισκέπτης και να μην(!) μοιραστεί τη θεματάρα σου με τον πλανήτη. Είχα πετύχει πρόσφατα κάπου στο δίχτυο, χωρίς να το μοιραστώ με κανέναν(!), ένα post που ξεχώριζε τους NY Times από αυτή τη τάση, ανέφερε σαν υπόδειγμα πως η εφημερίδα είχε στα διχτυακά της θέματα μόνο ένα σημείο με κουμπάκια για sharing, όμως περίπου δυο ώρες αφότου ανέβηκε το συγκεκριμένο post γέμισε και το nytimes.com με πολύχρωμα κουμπάκια όπου πέφτει το μάτι σου. Έτσι, trend είναι και τα σβήνεις μανιωδώς ολαυτά τα κουμπάκια με το AdBlock, αλλά άσε και κανένα, γιατί τώρα έβαλαν και οι Μάσες. Με διαφορετικό σκεπτικό βέβαια, ο Chrome εξαφάνισε σιγά σιγά τα 163 toolbars που είχε κατά μέσο όρο ο κάθε χρήστης στον browser, εξαφανίστηκαν από το chrome του browser και όλα τα κουμπάκια για μοίρασμα ως μη απαραίτητα, ο επισκέπτης περιμένει πια να τα βρει στη κάθε σελίδα, και καλύτερα να μην αναγκαστεί να πάει σε άλλη ώστε να μοιραστεί τη δικιά σου, γιατί θα πλακώσει να βλέπει τα βίντεο από το YouTube που έχουν κολλήσει οι παράξενα λιγομίλητες online κολλητές του, και θα σε ξεχάσει ως δημοσιεύοντα περιεχόμενο.

Σα Movies for the Masses εδώ και χρόνια δε παριστάνουμε ότι είμαστε η μόνη πηγή κινηματογραφικής σου ενημέρωσης, και να ήμασταν βρήκες κι άλλες όσο μας διάβαζες, και δοκιμαστικά, μέχρι τουλάχιστο να σκεφτώ τίποτα καλύτερο, θα βρεις και μερικά σχετικά εξωτερικά feeds στον πάτο της σελίδας. Και μιας και οι μισοί επισκέπτες έρχονται μόνο για τις κριτικές, κοίταξα να ξεχωρίζουν αυτές στο αρχείο (στον πάτο επίσης κι αυτό), και να τονίζονται και οι βαθμολογίες στα περιεχόμενα (στις index σελίδες δηλαδή), όπως ήταν η ανησυχία στις πρώτες αντιδράσεις για το νέο design. Κόντρα σε όλες τις τάσεις, κόσμος μαζεύει ακόμα ενημέρωση στο e-mail του, και γι' αυτό το λόγο τη σχετική συνδρομή τη ξανάκανα φανερή, με εικονίδιο του Gmail που έχει λίγο πολύ αντικαταστήσει κάθε desktop και online ταχυδρομειομαζευτή. Αυτά, το κατ' εξαίρεση προσωπικό ύφος οφείλεται στο ότι οι υπόλοιποι Μάσες δεν είχαν λόγο στο σχεδιασμό, ο verbal κάνει υπομονή μέχρι να συνηθίσει το μάτι του από την εποχή που του είχα πρωτοασπρίσει το blog, άμα έχεις προβλήματα στην εμφάνιση των σελίδων δοκίμασε κανένα σύγχρονο browser, οι παλιατζαρίες τέλος, και άμα θυμηθώ και τιποτάλλο που αξίζει αναφορά, θα το προσθέσω στα σχόλια από κάτω πλέον.

Όπως θα 'χεις πιθανότατα πάρει πρέφα μέχρι τώρα, η φετινή μπλοκμπαστερική σαιζόν ανάμεσα στα άλλα θα υποδεχτεί και το reboot του franchise των X-Men, που σημειώθηκαν ως μια απ’ τις καλύτερες κομικομεταφορές στη μεγάλη οθόνη όταν πρωτοεμφανίστηκαν το 2000 με την υπογραφή του Bryan Singer, επανέλαβαν τον άθλο στη δεύτερη εμφάνισή τους τρία χρόνια μετά με το X2: Χ-Men United (2003) κι έκλεισαν άδοξα την τριλογία τους μετά από άλλη μια τριετία, όταν ο Singer αποχώρησε απ’ τα σχέδια της Marvel για να επιδοθεί στο φιάσκο της DC και του Superman Returns (2006), αφήνοντας το πνευματικό του παιδί έρμαιο στην ανεπάρκεια του Brett Ratner, που μας άφησε παρακαταθήκη του X-Men: The Last Stand (2006). Το προπέρσινο πανηγύρι του Gavin Hood στο X-Men Origins: Wolverine (2009) άφησε σχεδόν ανάπηρη δημιουργικά τη μυθολογία, οπότε τι καλύτερο απ’ το να την πιάσουμε απ’ την αρχή, με το X-Men: First Class, που δίνει το property σε έναν από τους καλύτερους σκηνοθέτες δράσης που έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια, να το πάει πίσω στην καταγωγή του, τότε που ο καθηγητής Χavier ήταν ένας νεόκοπος ρομαντικός πασιφιστής, το μίσος του Magneto δεν είχε πάρει ακόμα την πρώτη βράση του, κι η σχολή για χαρισματικούς νέους μάζευε την πρώτη της φουρνιά μαθητών, για να τους δώσει κατευθείαν το βάπτισμα του πυρός.

Μετά το βιντεάκι των πρώτων λεπτών του τελευταίου κεφαλαίου του Harry Potter, που είχε κυκλοφορήσει πριν μερικές μέρες, έσκασε χθες και το πρώτο μεγάλο θεατρικό trailer της κατάληξης του παγκόσμιου φαινομένου που σε έφερνε πίσω στις αίθουσες κάθε χρόνο σχεδόν επί μια δεκαετία, για να δεις τον πιτσιρικά με το αστροπελέκι στο κούτελο κάτω απ’ τη φράντζα, να μεγαλώνει από άγουρο μαθητούδι, σε έφηβο μάγο βιαστικά ωριμασμένο απ’ τις μοιραίες συνθήκες που έσπρωχναν τις ικανότητές του να δοκιμάσουν τα όριά του. Συνθήκες που οδηγούσαν όλη του τη ζωή σ’ αυτό εδώ το σημείο, την τελική του αναμέτρηση δηλαδή με τον σκοτεινό μάγο που είχε φάει τους γονείς του μαζί μ’ ένα μάτσο άλλους μάγους, μαζεύοντας τις δυνάμεις του για να γίνει ο σκοτεινός άρχων με τη φιδίσια μούρη που είχες δει την περασμένο Νοέμβρη να μπαίνει στην τελική ευθεία καταδίωξης του Harry Potter, ψάχνοντας να βρει το ραβδί που θα του δώσει εξουσία πάνω στο θάνατο τον ίδιο, πριν ο πιτσιρικάς με την κομπανία του, βρει και καταστρέψει τα αντικείμενα που κρατάνε στη ζωή αυτόν του οποίου το όνομά δεν λέμε.

Το 1952 μια ιατρική πρωτοπορεία επιτρέπει στους ανθρώπους να ζουν πάνω από 100 χρόνια. Καμιά εικοσπενταετία αργότερα, δυο κοριτσάκια και ένα αγοράκι μεγαλώνουν σε ειδυλλιακό σχολείο χωρίς προφανές ομφάλιο μαντίλι με τον κόσμο.

Μέλλοντας αυτοκράτορας του σύμπαντος, νεαρός ξανθός μουσκουλωτός μουσάτος σφυριοφόρος, θα πρέπει να εξοικειωθεί πρώτα με τη ταπεινότητα, γνωρίζοντας κι ένα έτσι πολύ γήινο κορίτσι φυσικά.

Οι κάτοικοι ενός χωριού που βρίσκεται στη μέση ενός παγωμένου πουθενά, είναι πανικόβλητοι μετά τις πρόσφατες επιθέσεις ενός λυκανθρώπου με τον οποίο είχαν χρόνια εκεχειρία.