Take Shelter (2011): Trailer αφανιστικού άγχους

Λίγες μέρες αφότου το Take Shelter (2011) του Jeff Nichols κέρδισε, μάλλον εξαιρετικά αναμενόμενα, τις εντυπώσεις και τα βραβεία στη Semaine de la Critique των Κανών, η Sony Pictures Classics του κυκλοφόρησε και trailer, με την ημερομηνία εξόδου του τοποθετημένη στις αρχές Οκτωβρίου. Εκτός από το Grand Prix της Εβδομάδας Κριτικών, το Shelter μάζεψε και το FIPRESCI της ευρύτερης κατηγορίας του στη συνέχεια, αποτελώντας προφανώς το πιο actually κριτικά φορτωμένο φιλμ στο κατά τα άλλα γκλαμουράτο ηλιόλουστο φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, παρόλη τη κάπως χωριάτικη μεσοδυτική αμερικάνικη καταγωγή του.

Το φιλμ είχε σαρώσει τις προτιμήσεις των connoisseurs και στα λασπωμένα από τα εκχιονιστικά υψίπεδα της Utah βέβαια, τόσο ο σκηνοθέτης του όσο και ο Michael Shannon στον πρωταγωνιστικό ρόλο, βρέθηκαν στη κορυφή των polls του indieWIRE από το Sundance, και η SPC που το αγόρασε πριν προβληθεί εκεί, ακύρωσε κατά τα φαινόμενα τις προβολές στο forum της Berlinale (εφόσον στις semaino-σελίδες το Shelter φιγουράρει διεθνής πρεμιέρα), για να το σμπρώξει και αυτό στις Κάνες με οσκαρικές βλέψεις, στα γενικότερα πλαίσια της φετινής σημειωμένης τάσης να πουλάνε αντί να αγοράζουν οι Αμερικάνοι στας Ευρώπας, λογική συνέπεια του τρελού χειμάρρου της ανεξάρτητης παραγωγής στην άλλη πλευρά του Αντλαντικού που ήδη ρέει στα ταμεία, και μπορείς να πεις ότι συμπαρέσυρε την όποια αναθάρρυνση στον υπόλοιπο, πλην Ασίας, πλανήτη. Aronofsky του Midwest από το Shotgun Stories (2007) ακόμα, ο Nichols είναι όπως ξέρεις από τότε, κάπως πνευματικό παιδί του χρυσοφοινικωμένου τη απουσία του πλέον Terrence Malick, έχει και τη Jessica Chastain για πρωταγωνίστρια, ενώ το θέμα του αντανακλάει αυτό το anxiety της συντέλειας του κόσμου που ενέπνευσε και κάπου το μισό Sundance εκτός από τη μελαγχολία Trier φέτος, αλλά οι ομοιότητες με τα μεγάλα αριστουργήματα των Κανών σταματάνε κάπου εκεί, ο σκηνοθέτης του Καταφύγιου το έγραψε στο Arkansas και το γύρισε στο Ohio όπως έλεγε στα screenings στη Utah, αντικατοπτρίζοντας προφανώς το στρες του κοινού ανθρώπου μπροστά στην οικονομική κατάρρευση (που.. περίεργα αγγίζει μόνο τους κοινούς ανθρώπους) και όχι προσωπικές μεγαλομανιακές κυκλοθυμίες, ενώ όπως βλέπεις και στο trailer, ο Nichols βγάζει ένταση διαφορετικού από τη προηγούμενη υπογραφή του στιλ, με μια αίσθηση επείγοντος που είχε και το συνεργείο του κυνηγώντας τα φυσικά φαινόμενα στα καναδικά σύνορα. Τα περισσότερα reviews, ειδικά τα πρόσφατα, επικεντρώνονται στον General Zod Shannon αντιμετωπίζοντας τον Nichols σαν άγνωστη ποσότητα, η επανατυπωμένη με την ευκαιρία κριτική του Hollywood Reporter μιλάει για "Polanski-κή παράνοια" στη "πιο οξυδερκή αλληγορία" από την εποχή του Safe (1995) του Todd Haynes.