Moneyball (2011)

Οι Oakland Athletics, από τις φτωχότερες ομάδες του αμερικάνικου μπέιζμπολ, κάνανε το 2002 ένα ιστορικό σερί 20 νικών, οργανώνοντας την ομάδα τους με βάση εμπειρικά στοιχεία, κόντρα στην εμφατικά.. δεισιδαιμονική παράδοση του αθλήματος. Μιας και βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα, το Moneyball (2011) χρησιμοποιεί σε όλη τη διάρκειά του και πραγματικά ονόματα, με μια εξαίρεση, ο Paul DePodesta φαίνεται να αρνήθηκε τη χρήση του δικού του ονόματος, και έτσι ο Aaron Sorkin τον αντικατέστησε με έναν χαρακτήρα χοντρό, ντροπαλό, άβγαλτο, που δεν έχει απολύτως καμία επαφή με το άθλημα αλλά ξερνάει όλη την ώρα αριθμούς. Μπορείς βέβαια να στοιχηματίσεις ότι τίποτα δε θα άλλαζε στο σενάριο του Sorkin ακόμα και αν ο DePodesta έβλεπε τη φάση πιο χαλαρά, για παράδειγμα ο (προπονητής της ομάδας) Art Howe διαμαρτυρήθηκε εκ των υστέρων που του εκτέλεσαν την υπόληψη, και γενικότερα αυτό είναι το modus operandi του Sorkin, προσλήφθηκε ακριβώς για να μετατρέψει σε ακόμα ένα σχηματικό δράμα, το project που ο Steven Soderbergh (με τον Steve Zaillian στο σενάριο) το είχε ήδη επεξεργαστεί τεκμηριωτικά, κομπλέ με συνεντεύξεις παικτών. Με διαφορετικά λόγια, το βιβλίο στο οποίο βασίστηκε η ταινία, ανέλυε για το ευρύ κοινό ένα εξειδικευμένο κατόρθωμα, αλλά η παραγωγή του Moneyball προτίμησε τελικά να το μετατρέψει σε απλοϊκή χοντρά σχηματική σύγκρουση, ο ωραίος ενάντια στο κατεστημένο.

Και η ευμορφιά του ήρωα, του διευθυντή των A's, είναι κυριολεκτικά το μόνο που δικαιολογεί τις παλαβές ισορροπίες της ταινίας, ο Sorkin παραλείπει ότι ο (πραγματικός) Billy Beane μελέταγε χρόνια τα sabermetrics και με ανθρώπους του αθλήματος (στη ταινία τα πετυχαίνει στο δρόμο, σε ένα ταξίδι), παραλείπει ότι η ομάδα είχε ήδη στο δυναμικό της αξιόλογους νέους παίκτες (που είχανε επιλεγεί παραδοσιακά και) που κάνανε τελικά τη διαφορά στη συνολική επίδοση, μετατρέπει όλες τις μεταγραφικές κινήσεις στη διάρκεια της σεζόν σαν απόφαση να υπερισχύσουνε απόλυτα τα νούμερα σε βάρος κάθε ταλέντου και εμπειρίας, χτυπάει αυτή την παράλογη αποφασιστικότητα από όλες τις μπάντες (η ομάδα χάνει συνέχεια, η κόρη προσεύχεται να μην απολύσουν τον υπεύθυνο πατέρα της) και την.. ενισχύει έτσι, ο Pitt περιφέρεται σαν κινούμενη αυτοπεποίθηση, σαν ο άνθρωπος που γύρισε από το μέλλον έχοντας διαβάσει το βιβλίο. Μπλεγμένος σκηνοθετικά σε ένα project πολύ μακριά από το.. σπίτι του, από τον οσκαρικό Capote (2005) του, ο Bennett Miller προσπαθεί να εξανθρωπίσει τον πάνινο Beane· τον βάζει να ατενίζει φυσικά τοπία, βουνά και λόφους, που.. δεν υπάρχουν γεωγραφικά· έχει απέναντι τον Jonah Hill (τον χοντρό που λέγαμε) να παίζει κόντρα στο κάστινγκ του (και μάλλον κόντρα και στον σεναριακό του ρόλο) με μια θολή μανιακή κι όμως χαμηλόφωνη ενέργεια, μπας και πιστέψεις ότι είναι ο μοναδικός με σοβαρό σχέδιο· και τσοντάρει συνέχεια, σε.. ειδυλλιακούς τόνους, σκηνές από το παρελθόν του χαλύβδινου Pitt, ώστε να έχεις κάποιο θεωρητικό υπόβαθρο για τη τωρινή του στάση (είχε λαμπρές προοπτικές σύμφωνα με τους σκάουτερς μικρός, στοπ, αλλά απέτυχε, στοπ, και άρα όλο το σύστημα ήτανε γελοία αναξιόπιστο, στοπ, και οτιδήποτε μπορεί να το αντικαταστήσει καλύτερα, στοπ). Χωρίς να έχουνε και την επιλογή να ξαναγράψουνε ολότελα την ιστορία, ο Sorkin και ο Miller χειρίζονται τη κατάληξη μάλλον μετρημένα, πληθωρικά αλλά χωρίς πολλές θριαμβολογίες, το Moneyball ξοδεύει όλη του τη διάρκεια κουνώντας γιγαντιαίο φλάμπουρο στιγμιαίας επανάστασης παύλα ικανοποίησης, στο τέλος ψάχνει να φρενάρει σε ασέβεια σε βάθος χρόνου, και τουλάχιστο δε στουκάρει σε κάνα τοίχο.