Dark Shadows (2012)

Τρελός καπελάς Ζουρλός μπαρμπέρης Παλαβός ζαχαροπλάστης Εκκεντρικός βρυκόλακας επιστρέφει στο σπίτι των προγόνων του μετά από αιώνες διακοπών σε φέρετρο στο χώμα, για να βρει πως η οικογένεια των απογόνων του είναι δυσλειτουργική και χρειάζεται τη προστασία του. Το πιο διαδεδομένο σχετικό ανέκδοτο στο Twitter αυτές τις μέρες του (αναιμικού) ανοίγματος του Dark Shadows (2012) στην Αμερική, αναφέρει πως ο Tim Burton.. ξανάκανε τη ταινία του, μιας και η αρπαχτή ολόκληρου δισεκατομμύριου που άκουγε στο όνομα Αλίκη (2010) έκανε αν όχι τιποτάλλο κατανοητό σε πλήθη και πλήθη κόσμου πως ο σκηνοθέτης έχει περάσει σε φάση πουρόκερ στη δημιουργικότητά του, σχημάτισε tribute band του εαυτού του ένα πράμα, παρέα με τον πενηντάρη Johnny Depp και τη μεσόκοπη γυναίκα του. Θεωρητικά το Dark Shadows είναι παρολαυτά cover μεγάλης επιτυχίας από τα 60s αλλουνού, του Dan Curtis, δημιουργού της ομώνυμης γοτθικής καθημερινής σαπουνόπερας η οποία για πέντε χρόνια, από το 1966 μέχρι το 1971, φαίνεται να τάιζε στα σοβαρά το κοινό της τέτοιες παλαβομάρες που κάνανε στη συνέχεια το Rocky Horror Show να μοιάζει χαμένο αριστούργημα του Edgar Allan Poe. Η θεωρία έγινε και σενάριο από τον Seth Grahame-Smith, αυτόν τον διαβόητο που ειδικεύεται στο να γεμίζει με ζόμπι και βαμπίρ κλασικές ιστορίες, και ήτανε προφανώς ο καταλληλότερος να γεμίσει με λάιβ του Alice Cooper τα μπαρτονικά σκηνικά.

Η σειρά είχε εισάγει τον χαρακτήρα του Depp, τον Barnabas Collins, κοντά ένα χρόνο μετά το ξεκίνημά της, αλλά το σενάριο της κινηματογραφικής μεταφοράς αναποδογυρίζει τη ροή, ξεκινάει με ένα δεκάλεπτο που μοιάζει να συμπιέζει ολόκληρη ταινία --το prequel με τη καταγωγή του βρυκόλακα ας πούμε-- σε δέκα λεπτά προλόγου. Σε συνδυασμό με την υποχρέωση να στριμωχτούν στην ταινία όσο το δυνατό περισσότερα στοιχεία από τη σειρά, αυτή η αναδιάταξη των εισαγωγών είναι πιο καταστροφική κι από κουλοχέρη νεκροζώντανο ντράμερ για το ρυθμό της μπάντας του Burton: σα θεατή δε σε εκπροσωπεί κανείς μέσα στην οθόνη, δεν είναι ποτέ ξεκάθαρο ποιανού η ζωή (ή ο ύπνος) αναστατώνεται, αν σου είναι οικείος ο Barnabas ή αν σου είναι οι υπόλοιποι στο μέγαρο της οικογένειας Collins, τους οποίους γνωρίζεις και δε γνωρίζεις, σε συμπυκνωμένο και γι' αυτό εξωφρενικότερο σαπούνισμα, μέχρι το τέλος. Παραπέρα, ο Depp παίζει την πιο πολλή ώρα σε άλλο μέγαρο, των Munsters ή της οικογένειας Άνταμς: το κινηματογραφικό και δαπανηρό Dark Shadows δε θέλει να εκθέσει αλλά να τιμήσει το τηλεοπτικό πρωτότυπο (που έπαιρνε τον εαυτό του στα σοβαρά, και έβγαζε γέλιο εξαιτίας του ταλαίπωρου του είδους του και της ατμόσφαιράς του) και έτσι εκθέτει τον πρωταγωνιστή του σε ατάκες από χαλασμένο οτοκιού του '60. Πιο εύκολα βρίσκεις τόνο σε μητροπολιτική ορχήστρα κωφάλαλων παρά στη ταινία λοιπόν, και κλάση στη διάρκεια δίνει μόνο η Michelle Pfeiffer, με πλεονέκτημα το γήινο μητριαρχικό του ρόλου της. Ο Burton χρησιμοποίησε μια ιδιαίτερη ξεθωριασμένη ως αντιγοτθική παλέτα, στη φωτογραφία τον Bruno Delbonnel (του Jeunet), και στην υπόκρουση ένα ανεξάντλητο ειρωνικό ξεκουφαντικό σερί από ποπ της εποχής, αλλά στην ούγια ο σχεδιασμός της παραγωγής του πάλι Burton γράφει, το μόνο που καταφέρνει είναι να προσθέσει στους εφιάλτες σου τη σεξοσκηνή στα νταβάνια που κόπηκε από το Breaking Dawn Part 1 (2011).