Μελλοντικός πατέρας που δεν γνώρισε ποτέ τον πραγματικό δικό του, βρίσκεται αντιμέτωπος με τα πλοκάμια της τοπικής μαφίας και την αρχαία ιστορία τους, όταν ένα παράξενο τηλεφώνημα, του υπόσχεται απαντήσεις για το παρελθόν, σε ερωτήσεις που ποτέ δεν έκανε.Προδομένο από την ίδια του την ίντριγκα, το νέο πόνημα του Guillaume Nicloux --ο οποίος δείχνει να προσπαθεί κι αυτός να μάθει όσο προχωράει στο σινεμά φανταστίκ φρανσέ που οι Γάλλοι, όπως λέει, το 'χουν για φτύσιμο (και προφανώς με το δίκιο τους)-- ψάχνει τον αυτοπροσδιορισμό του ανθρώπου στις στάχτες του άγνωστου παρελθόντος των προγόνων του, αλλά δεν βρίσκει παρά υπερδαιδαλώδεις πλεκτάνες που μπλέκονται ακόμη περισσότερο απ' το παράλληλο ξεδίπλωμα πολλαπλών επιπέδων αφήγησης, κουραστικών για τον θεατή που δεν έχει κάνει μια ώρα διαλογισμό πριν την προβολή, για να καθαρίσει το μυαλό του. Ατμοσφαιρικό όσο δεν πάει, και μπερδευτικό όσο δεν αντέχει, δυσκολεύεται να βρει το ρυθμό, κι ασθμαίνει να τον κρατήσει, χτίζοντας για δυο παρά λίγο ώρες την πορεία του προς μια κούφια κορύφωση, που δεν αποκλείεται να είχες μαντέψει πριν καν ανάψεις το πρώτο τσιγάρο περιμένοντας στο φουαγιέ ν' αρχίσει. Κι όταν τη βρίσκει, σκάει σα φούσκα, που το μόνο που μένει μέσα να κρατήσεις, είναι ότι ο Nicloux έχει προβλήματα με τα sex symbols, και μετά τη Belluci, σου στραπατσάρει και την Paradis, ίσως για να σου δείξει ότι η ομορφιά της μπορεί να κρύβεται και στα τζανκιά της Ομόνοιας.

Μετρώντας το ύψος του προϋπολογισμού της ($100-140 μύρια ανάλογα ποιον πιστεύεις), το πλάτος των προσδοκιών (από τον οσκαρικό προγραμματισμό μέχρι τις εντυπωσιακίστικες φωτογραφίες που κάναν το γύρο των διχτύων πριν μερικές βδομάδες) και το τιτανικό βάθος στο οποίο έχει χαθεί το ρομαντικό δράμα τα τελευταία χρόνια, το teaser της Australia (2008), που κυκλοφόρησε χτες στην Apple μια μέρα νωρίτερα απ' ότι είχε προαναγγελθεί, προαναγγέλλει με τη σειρά του χρυσές εποχές για τους καντηλανάφτες στους οποίους αναμένεται να καταφεύγει όλο και περισσότερο η Fox της πατρίδας του Murdoch για να βοηθήσει την παραγωγή της.

Προφανώς κομμένο από το χεράκι (ή έστω το βλέφαρο) του Baz Luhrmann (σκηνοθέτης, σεναριογράφος και παραγωγός όπως πάντα), περιτυλιγμένο από μια κουλή αφήγηση (το ίδιο στημένη και σάπια σέπια όσο και τα φίλτρα στις φωτογραφίες) που προσπαθεί να πασάρει στους Αμερικάνους σα παραμύθι αντίστοιχο του Μάγου του Οζ ένα κάτι σε αβορίτζινο Όσα Παίρνει ο Άνεμος, αποτελούμενο εξ ολοκλήρου από σκηνές που σου θυμίζουν άλλες ανάκατων ειδών (κομπλέ με αντίστοιχη μίξη στην υπόκρουση), μονταρισμένο με το όλο και πιο ξέφρενο στιλ του δημιουργού (αν και υποτίθεται έκλεισε την τριλογία της περιβόητης Κόκκινης Κουρτίνας και πάει για νέα και επική), με μια Nicole Kidman που έχει γίνει ο πάτος του καλαθιού όπου πετάς τα αστεία για τη Jocelyn Wildenstein, το βίντεο συνάντησε υποδοχή.. Χρυσού Φοίνικα στα διαδίχτυα, οπότε σημείωσε τη συνταγή για καμιά διαφήμιση. Το παραπέρα δε φαίνεται τόσο εύκολο, για τους geeks τουλάχιστο, έχοντας κέντρο παλιομοδίτικη ιστορία Αγγλίδας αριστοκράτισσας που καβαλάει ερωτεύεται τον Αυστραλό γελαδάρη της, την εποχή που οι Γιαπωνέζοι αδειάζαν στο Darwin περισσότερες βόμβες απ' ότι στο Pearl Harbor. Οι φήμες για τρίτο άνθρωπο (κι αν είναι μαύρος ακόμα καλύτερα), το αστέρι του Hugh Jackman και το (ολότελα δίκαιο) cult status των προηγούμενων φιλμ του Luhrmann στη πιτσιρικαρία, μαζί φυσικά με το κλειδωμένο Oscar® ερμηνείας κάτω από τόνους BOTOX®, ίσως και να λειτουργήσουν, κάπου, κάπως, κάποτε.

Παρότι δε φημίζεται για τους δημιουργικούς παροξυσμούς του, ο Baz-Mark τα προηγούμενα χρόνια (δεν κάθονταν αλλά) κυνήγαγε αρχικά τον Leonardo DiCaprio για να πρωταγωνιστήσει στον δικό του Αλέξανδρο, μέχρι τη στιγμή προφανώς που αυτός του Oliver Stone χάθηκε στις ερήμους των ταμείων. Και στη συνέχεια τον Russell Crowe και τον Heath Ledger για τη δική του Αυστραλία, με τον δεύτερο να προορίζονταν μάλλον για τρίτος (βλ. παραπάνω), αφού να κάνει το βασικό αμόρε της Nicole θα έκανε και το φιλμ επικό (ή επικότερο απ' ότι διαγράφεται αν προτιμάς) για όλους τους λάθους λόγους. Τελευταία, παραδίδει μαθήματα, με vodcasts στο iTunes, για.. μαθητές και λοιπούς φιλόδοξους σκηνοθέτες.

Το κόκκινο trailer του Tropic Thunder (2008) όχι μόνο επιβεβαιώνει όλο το, γιγαντούμενο από τις πρώτες προβολές για τη βιομηχανία στις αρχές Απρίλη (κι ακόμα νωρίτερα), hype της κωμωδίας του καλοκαιριού αλλά, σαν από τα πιο παλαβά evah και με αναφορές σε 70s και 80s, μάλλον προπέμπει ταινία για (όλες) τις εποχές.

Η σύλληψη ηθοποιών που προσγειώνονται μαζί με το ρόλο τους στη πραγματική ζωή είναι το ίδιο κλασική (βλέπε, για παράδειγμα, ¡Three Amigos! (1986), Galaxy Quest (1999)) όμως όπως είδες, αν ξεκόλλησες από το πάτωμα και ξαναγύρισες στη θέση τους τα εσωτερικά σου όργανα, όλο το στήσιμο και όλο το καστ ξέφυγε εντελώς, μάλλον από την εποχή που ο Ben Stiller, σεναριογράφος και σκηνοθέτης σε μια παραγωγή που ετοίμαζε καμιά εικοσαριά χρόνια, αποφάσισε να βάλει τον Robert Downey Jr. σε ρόλο που είχε γράψει για αράπη. Kαι του βγήκε να παρωδεί τον Russell Crowe. Ο Jack Black κάνει πλάκα στον Eddie Murphy, ο Tom Cruise είναι ήδη γνωστό ότι ρεπλικάρει τον Harvey Weinstein μαζεύοντας το περισσότερο χειροκρότημα της καριέρας του, ο Downey Jr. πάει για οσκαρική υποψηφιότητα με τη φόρα και του αλύγιστου στα ταμεία Iron Man (2008) και των απίθανων αντιδράσεων για ρατσισμό που έχουν σχεδόν τόση πλάκα όσο το trailer, ο Steve Coogan χάνει το κεφάλι του από τους δεκάδες περαστικούς αστέρους σε ρόλο το ίδιο προσβλητικό για τους ασώματους του πλανήτη, και η ταινία βγαίνει στις αμερικάνικες αίθουσες τον Δεκαπενταύγουστο, μια βδομάδα μετά το σχεδόν εξίσου καλολογημένο Pineapple Express (2008).

Ένας ηλικιωμένος άντρας βρίσκεται δολοφονημένος στο υπόγειο διαμέρισμά του. Παράλληλα, στο δωμάτιο ενός ισλανδικού νοσοκομείου, ένας καταρρακωμένος πατέρας νανουρίζει για τελευταία φορά, την νεκρή κόρη του, θύμα μιας σπάνιας γενετικής ασθένειας. Τι σχέση μπορεί να έχουν μεταξύ τους αυτοί οι δύο θάνατοι; Η απάντηση στην μεγάλη οθόνη.Στην Ισλανδία των 300 χιλιάδων κατοίκων, το τοπίο συνθλίβει τους ανθρώπους, όπως υποδηλώνει κάθε έξοχο γενικό πλάνο του Mýrin (2006). Και κάθε φόνος είναι τυπικά χάλια και άσκοπος όπως δηλώνει η εισαγωγή του φιλμ που 'γινε η μεγαλύτερη εισπρακτική επιτυχία της χώρας, παρουσιάζοντας τους κατοίκους της αξύριστους, άπλυτους, ναρκομανείς, εγκληματίες, ταιριαστούς με το μοναχικό ψύχος και τη μπόχα των υπονόμων που ποτίζουν τη γη και εκφράζονται καλύτερα στον Βάλτο του πρωτότυπου τίτλου. Για αρχή.

Βασισμένος στο ομώνυμο (στα Ισλανδικά) best seller του συμπατριώτη του Arnaldur Indriðason που ανακατεύει επιπλέον τη διαβόητη πριν μια δεκαετία ιδιωτική εθνική γενετική βάση της deCODE και την αρρώστια να χάνεις το παιδί σου από την οποία πάσχουν όλοι οι χαρακτήρες (κυριολεκτικά ή μεταφορικά), ο Baltasar Kormákur --του 101 Reykjavík (2000) όπως επισημαίνει η προώθηση λες και ήταν η περσινή διαπλανητική επιτυχία-- φτιάχνει μια δικιά του ταινία, ένα ιδιοσυγκρασιακό κράμα παλιού (ως αρχαίου) αμερικάνικου αστυνομικού και σύγχρονου (ως πρωτοποριακού) ευρωπαϊκού κινηματογράφου, ωμά αναλυτικά ρεαλιστικό εκεί που δε το περιμένεις (και πονάει περισσότερο) και ψυχρά.. κινηματογραφικό όπου το απαιτεί η οικονομία της ροής, που σέβεται τη νοημοσύνη σου ακόμα κι αν δεν έχεις (εισάγοντας, για παράδειγμα, μεθοδικά όλα τα στοιχεία οπτικά, δραστικά και διαλογικά) ισορροπώντας όλες τις υποπλοκές που ξεφυτρώνουν σα παρακλάδια οικογενειακού δέντρου και τα υποχθόνια σχόλια του βιβλίου και προσθέτοντας νέα (όπως τη μετατροπή σε κεράτωμα ενός από τους βιασμούς του μυθιστορήματος, αν κατάλαβα καλά), χρησιμοποιώντας τη μονταζιέρα και τη κίνηση της κάμερας με τρόπο που η δράση να μοιάζει αδιάκοπη σε όλη τη διάρκεια, χωρίς να καταφεύγει στην ευκολία του flashback σε μια ιστορία που απαριθμεί καμιά τριανταριά χρόνια. Αν σκεφτείς ότι τα καταφέρνει με.. Ισλανδούς πρωταγωνιστές και βοηθούς, τυπικά θεατρικά μέτριους αν καταφέρεις να το καλοπαρατηρήσεις, με εξαίρεση τον πρωταγωνιστή Ingvar Eggert Sigurðsson που μόνο ο τρόπος που καταβροχθίζει την take-away καψαλισμένη κρύα προβατοκεφαλή θυμίζει το Grendel του Beowulf & Grendel (2005), τον βάζεις (τον σκηνοθέτη) σε κατηγορία σπάνιου ταλέντου, και του συγχωρείς την αδυναμία να βρει κασκαντέρ της προκοπής για μερικές από τις απαιτητικές σκηνές.

Μια μελαμψή 19χρονη με μια βαριά τσάντα στην πλάτη, κόβει βόλτες στο Times Square ρουφώντας εικόνες και ψάχνοντας το θάρρος που την είχε στείλει εκεί για να κάνει την εκρηκτική της έξοδο απ' το μάταιο τούτο καπιταλιστικό κόσμο.Αγγίζοντας τα χρονικά όρια της επανέκδοσης με την σκόνη που μάζεψε στα ράφια της ελληνικής διανομής, το βραβευμένο στις Κάνες και στα Spirits σκηνοθετικό ντεμπούτο της Julia Loktev φτάνει στη χώρα μας κοντά δυο χρόνια αργότερα απ' την εποχή που γυρίστηκε, --και καμιά πενταετία αργότερα απ' τις μέρες που το ενέπνευσαν-- αν και μπορείς εύκολα να πεις ότι η μυρωδιά που φέρνει μαζί του, κρατάει ακόμα, και δεν φαίνεται να έχει σκοπό να κοπάσει σύντομα. Γυρίζοντας οικονομικά μινιμαλιστικά και (εσκεμμένα) συνεπακόλουθα νατουραλιστικά, η Loktev καταφέρνει, σε αντίθεση με τις Ροζέτες (1999) και τους Keane (2004) των αναφορών της, να σε κρατάει εντυπωσιακά κοντά στην άκρη του καθίσματός σου, ξεδιπλώνοντας σταθερά, υπνωτιστικά και ιντριγκαδόρικα κρυπτικά σε στυλ αναποφάσιστικου ψυχολογικού θρίλερ, το τελευταίο 48ωρο μιας υποψήφιας βομβίστριας αυτοκτονίας, ανατριχιαστικά νέας και συμπαθούς, και ύποπτα μελαμψής κι αμυγδαλωμάτας. Αρκετά ύποπτα για να έχει προκαλέσει εύκολα κατηγορίες προπαγανδίστικης στοχοποίησης ήδη στοχοποιημένων λαών, τις οποίες εξίσου εύκολα μπορεί να αποκρούσει επικαλούμενη την πραγματικότητα της στατιστικής, ή κι αυτήν της κοινής γνώσης και λογικής αν θες. Ύστερα, θωρακίζει την ιστορία της μέσα σε μια αφήγηση που δεν ενδιαφέρεται για το παρελθόν της ηρωίδας της και τα αίτια της διαδρομής της, αλλά περιορίζεται και σε περιορίζει στη στοιχειωτική παρουσία της, που στοιχειώνει με την φονική απειλή που κουβαλάει στην πλάτη της φαινομενικής κανονικότητάς της, την ασφαλή καθημερινότητα ενός αρχετυπικά πολυσύχναστου μέρους. Και παρότι σου ανοίγει αρκετές ορέξεις που δεν μπορεί να σου ικανοποιήσει μέσα στην περιορισμένη δραματουργία της και τις αποκομμένες προεκτάσεις της θεματικής της, σε αποζημιώνει σαν μια άσκηση τεχνικής στην εξερεύνηση της μελλοθάνατης φονταμενταλιστικής ψυχής, που δεν δικαιολογεί βέβαια τον ενθουσιασμό με τον οποίο πέταξαν τις κιλότες τους αρκετοί φανατικοί της αφαιρετικής κινηματογράφησης ανά τον κόσμο του αναξάρτητου, αλλά ούτε πρέπει να περάσει απαρατήρητη, έστω και σαν σποραδικά επιτυχημένη και ακριβής.

Απογητευμένος κι απογοητευμένη πάνε στο Vegas να ξεδώσουν, από λάθος γνωρίζονται, από μέθη παντρεύονται, από τύχη κερδίζουν τζακ ποτ σε κουλοχέρη, και για να το αποκτήσουν, πρέπει να μείνουν παντρεμένοι για 6 μήνες παρ' ότι είναι σίγουροι ότι μισιούνται. Ή μήπως...Η γνωστή ροματική κομεντί που βλέπεις χρόνια τώρα, για τη λεπτή γραμμή ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος (ή την αγάπη που κρύβει το μεγάλο μίσος, αν προτιμάς), το Τζακ Ποτ στον Έρωτα είναι ένα Τζακ Ποτ στα κλισέ που παραδόξως λειτουργεί αναπάντεχα αποτελεσματικά, κυρίως χάρη στην υπερβάλλουσα καρικατουρίστικη απεικόνιση των χαρακτήρων που σε στιγμές φτάνει το ανεγκέφαλα ξεκαρδιστικό και στη χημεία του ζεύγους των ερμηνευτών, με την Cameron Diaz να φοράει το γνωστό της ακαταμάχητο ξανθό γατογουνάκι και τον Ashton Kutcher να επιδεικνύει εξαιρετικό κωμικό ταλέντο, που δεν θα σου κάνει έκπληξη αν τον θυμάσαι ας πούμε απ' το A Lot Like Love (2005) ή το Guess Who (2005), κι όχι απ' τις βασανιστικές του απόπειρες στα πιο δραματικά αργότερα.

Η αληθινή ιστορία κακοποίησης κοριτσιού απ' τη μουρλή γειτόνισσα που προσφέρθηκε να την προσέχει όσο οι γονείς της θα έλειπαν στην περιοδεία τους.Για να μη σου μείνει καμιά απορία, χάρη στην απελπισία των ντόπιων διανομέων, θα δεις όλες τις ταινίες της Ellen Page, το Όσκαρ της οποίας δεν ήταν αρκετό για να εξασφαλίσει στο Αμερικάνικο Έγκλημά της έξοδο στις αμερικάνικες αίθουσες, όπου η ταινία περιορίστηκε στην τηλεόραση, πριν φτάσει στο DVD. Αλλά στην Ελλάδα των δεύτερων ευκαιριών, πάντα υπάρχει χώρος στις άδειες αίθουσες να σου σερβιριστούν τα πάντα. Ιστορία της διπλανής πόρτας που (παρά την περίεργη προσπάθεια του τίτλου να οικειοποιηθεί το έγκλημα τονίζοντας την καταγωγή του) δεν περιορίζεται μόνο στα Αμερικάνικα 60s, αλλά συμβαίνει και παντού και σήμερα, κάτω απ' την προστασία της ηθελημένης γκαβομάρας της γειτονιάς, των αυτοκαρκινοματικών τάσεων των μικρών κοινωνιών και, στη συγκεκριμένη περίπτωση, χάρη στις ικανότητες των παιδιών για τις απεχθέστερες των πράξεων κάτω απ' το αθωωτικό πέπλο του παιχνιδιού που πρέπει να παίξεις γιατί το κάνουν κι οι γύρω σου, κι ας μην βρίσκονται στο νησί του Lord of the Flies. Όχι πως εξερευνεί ιδιαίτερα τίποτε απ' όλα αυτά ο Tommy O' Haver, αλλά η καταλυτικά ακαδημαϊκή εξιστόρησή του, που προβληματίζει με την ιδιάζουσα σαδιστική της χροιά στην παράθεση σοκαριστικών σκηνών βίας δίχως περαιτέρω διερεύνησή τους, αφήνει το μυαλό σου να κυκλοφορεί και να κάνει συνδέσεις μόνο του, με τον ίδιο τρόπο που θα το έκανε κι αν άκουγες για το περιστατικό σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ. Μόνο που σου τρώει περισσότερο χρόνο και σου αφήνει μερικές πιο άσχημες αναμνήσεις να συζητάς.