Μικροσκοπικοί εξωγήινοι φτάνουν στη Γη μέσα σε ανθρωποειδές Εντι-Μερφι-ειδές αστρόπλοιο για να της κλέψουν τους ωκεανούς, αλλά τους κλέβουμε την καρδιά.Έχοντας αφήσει πίσω του με τσαντίλα την υποψηφιότητα για Όσκαρ, που μοιάζει ανάμνηση χαμένη σε κακό hangover πια, και περιορίζοντας τον εαυτό του σε δυο μονάχα ρόλους αυτή τη φορά, ο Eddie Murphy αφήνει το απλά κρύο και γκαφατζίδικο χιούμορ της νέας του ταινίας (που είναι σημαντική βελτίωση απ' το προσβλητικό χοντροσκατόγουστο της προηγούμενης, πάλι με τον Brian Robbins στη σκηνοθεσία), να τον παρασύρει μαζί του στο βούρκο της ανοησίας του, κρύβοντας ερμηνευτικές μανούρες και μουτο-ικανότητες, που θα μπορούσαν να κρατήσουν μια κάποια λάμψη, ενταγμένες σε ένα πιο φιλότιμο πακέτο. Χωρίς καμιά προσπάθεια για απομάκρυνση απ' τις αυτοματοποιημένες πλοκές που θα αγοράζουν στο Hollywood από μηχανήματα στις στάσεις λεωφορείων μάλλον, το Meet Dave (2008) δεν χάνει στιγμή απ' τα μάτια του το one-joke θέμα του, και αγκομαχάει μέχρι το τέλος να σου αναμασήσει αυτά τα μικρά παράξενα πράγματα που μας κάνουν ανθρώπους κι ένας εξωγήινος θα έβρισκε παρανοϊκά, χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο πέρα απ' το ότι θα ήταν εξωγήινος σε κωμωδία και θα έπρεπε να τα βρει παρανοϊκά, για να μπορέσει ως το τέλος να τα εκτιμήσει και να μας αγαπήσει. Θα είχε ενδιαφέρον βέβαια, να τον βάζαμε να δει και τον Norbit (2007), να δούμε αν θα μας επιζήσει, ή θα φωνάξει τον Klaatu να μας τακτοποιήσει.

Χωρίς τον Ημίαιμο Πρίγκηπα κυκλοφορεί από τα ξημερώματα χτες το ημίαιμο τρέιλέρ του αλλά παραμένει από τα καλύτερα στη σειρά των μεταφορών των βιβλίων του Χάρι Πότερ που φτάνει τον Νοέμβριο στον 6ο σταθμό της, έχοντας μπροστά άλλους δυο.

Το βιβλίο ήταν έτσι κι αλλιώς αφιερωμένο στο παρελθόν του Voldemort, με τις περιφερειακές ιστορίες, σαν.. αυτή του τίτλου, να αποτελούν απαραίτητα διαλείμματα στις αναπολήσεις πάνω από μια κιβωτό στοχασμών (pensieve), και η ταινία κουβαλάει ένα φορτίο παραπάνω στη προετοιμασία (σου) για την τελική αναμέτρηση, τους Κλήρους του Θανάτου που έχουν ήδη κυκλοφορήσει κάνοντας την κατάληξη πιο πασίγνωστη και από αυτή της πολιορκίας της Τροίας. Έτσι, λογικά, η Warner προσπαθεί να διαφοροποιήσει όσο γίνεται τη μεταφορά, χωρίς να διακινδυνεύει να εξοργίσει τις ορδές των φαν φυσικά. Και παρόλη τη μυστικοπάθεια (μέρος της οποίας κατέρρευσε με το τίζερ και τα set visits που πήραν το ελεύθερο να εμφανιστούν σε όλα τα fan sites), είναι ήδη γνωστό ότι προστέθηκε, για πρώτη φορά στην ιστορία των μεταφορών, μια νέα "καίρια" σκηνή (που δεν υπάρχει στο βιβλίο), ενώ οι φήμες λένε ότι έχει αφαιρεθεί και η κηδεία του τέλους. Ο David Yates, που θα σκηνοθετεί και πάλι, ξεκίνησε και κάτι μπουρδουκλώματα για υπερισχύουσα "ρομαντική αίσθηση", την οποία ανέφεραν και.. ενδιαφερόμενα μέλη του καστ και επιβεβαιώνει κατά κάποιο τρόπο και η παρουσία του Bruno "Amélie" Delbonnel στη διεύθυνση φωτογραφίας. Παρουσία που δεν έβλαψε καθόλου, όπως βλέπεις, την υποχρεωτικά ένα τι παραπάνω σκοτεινότητα του φιλμ, η σταδιακή κορύφωση της οποίας από επεισόδιο σε επεισόδιο έχει κάνει τις γιαγιάδες να αναρωτιούνται πόσο κατάλληλος για παιδιά είναι πια ο Χάρης.

Η παραγωγή πάντως απέφυγε αισθητά να συνδεθεί τόσο με Σκοτεινούς Ιππότες όσο και με γιγαντιαίες συνάξεις για geeks (κάτι που δεν έκανε η νιοστή, και πιο φτηνιάρικη, φιλόδοξη να τη διαδεχτεί στις προτιμήσεις των teens, αυτή του Twilight (2008)), και το βίντεο κυκλοφόρησε χαρακτηριστικά μετά τη Comicon για να παίξει πριν τη τρίτη Μουμιοταινία. Τον σατανικό Tom Riddle παίζει ο Hero Fiennes-Tiffin, ανιψιός του Ralph "Lord Voldemort" Fiennes που δε συμμετέχει στο καστ αυτή τη φορά, αντίθετα με ότι μπορεί να σε κάνουν να πιστέψεις οι φλασιές στις εικόνες.

Πέντε (5) ταινίες από την Αμερική, τέσσερις (4) από την Ιταλία, τρεις (3) από Γαλλία και Ιαπωνία έχουν τη μερίδα του λέοντος στο διαγωνιστικό της 65ης Μόστρα που ανακοινώθηκε χτες και κουβαλάει έναν αέρα ανεξαρτησίας και ανανέωσης, ταιριαστό τόσο με την αυξημένη ελευθερία επιλογών του διευθυντή του αρχαιότερου φεστιβάλ του πλανήτη, Marco Müller, μετά την σπάνια στα χρονικά επανεκλογή του στις αρχές της χρονιάς, όσο και με την ανακατασκευή του Παλατιού του που θα διαρκέσει μέχρι το 2011.

Ο αέρας δεν ξεκινάει βέβαια από το Lido αλλά από την απεργία των Αμερικάνων σεναριογράφων που πήγε πίσω τη χειμωνιάτικη σοδειά, θολώνοντας και την οσκαρική τα τελευταία χρόνια λάμψη της διοργάνωσης, με ταινίες σα το Milk του Gus Van Sant, το Revolutionary Road του Sam Mendes και τη μεταφορά του The Road του Cormac McCarthy να αποφεύγουν όλα τα φθινοπωρινά φεστιβάλ. Ακόμα και το San Sebastian κατάφερε να κλέψει τη σχεδόν σίγουρη Genova του Michael Winterbottom, το Toronto τσίμπησε μάλλον αποπετάματα του Müller σα το Miracle at St. Anna, οι Κάνες είχαν προτιμηθεί από μισοτελειωμένους (όπως θες διάβασέ το αυτό) σα τον Che του Steven Soderbergh, κάτι Αυστραλίες που έρχονταν πιθανά ξανασκέφτηκαν την υποδοχή που θα 'βρισκαν, κι έτσι έγινε ξαφνικά headliner ο Mickey Rourke στον Wrestler του Darren Aronofsky που κανένας δεν ήξερε (συμπεριλαμβανομένου και του σκηνοθέτη ίσως) ότι είχε ολοκληρωθεί. Πιο χαρακτηριστικά, ο Müller εγκατέλειψε τη πολιτική να δέχεται μόνο συμμετοχές - παγκόσμιες πρεμιέρες, για να προσθέσει τη καινούρια δουλειά του μονίμως σε σύνταξη και απευθυνόμενου σε όλο και μικρότερες ηλικίες Hayao Miyazaki, και ακόμα ένα κινούμενο που έχει ήδη ανοίξει στην Ιαπωνία για να προλάβει τα σχολεία (και έχει προφανώς επίσης πιο ελεγμένη ποιότητα), από τον Mamoru Oshii.

Στο διαγωνιστικό ξεχωρίζουν αβίαστα, επιπλέον, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Guillermo Arriaga μετά και τον πλακωμό του με τον Iñárritu και το πιο φευγάτο στον νέο αιώνα και γυρισμένο στην Ιαπωνία project του Barbet Schroeder, ενώ επιστρέφουν αρκετοί τακτικοί, ξεχασμένοι, σχεδόν γραφικοί ή όλα μαζί σα τον Jonathan Demme, την Kathryn Bigelow και τον Takeshi Kitano. Στην μεγάλη επιτροπή ξεχωρίζει αβίαστα η μαλλούρα του Wim Wenders στη θέση του προέδρου, στα επίσημα εκτός ξεχωρίζουν αβίαστα το Burn After Reading που θα ανοίξει το φεστιβάλ και το Encarnação do Demônio που θα το πνίξει στο αίμα, γενικά ξεχωρίζει το αφιέρωμα στη "χρυσή εποχή" του ιταλικού κινηματογράφου εμπνευσμένο προφανώς από τα βραβεία στις φετινές Κάνες (και τις θριαμβολογίες για μίνι-νέα), πάντα ξεχωρίζει ο Tinto Brass που θα διαλέξει φέτος τον παραλήπτη του Κουνιστού Λιονταριού.

Οι πρώτες σκηνές του πρώτου φιλμ για εν ενεργεία Αμερικάνο πρόεδρο περιέχονται στο teaser του W. (2008), του Oliver Stone, που έβγαλε χτες το Moviefone. Νωρίτερα το βίντεο έκανε ένα γύρο στα γιουτούμπια, διαρρέοντας ίσως τόσο τυχαία όσο και το υποτιθέμενα υπερμυστικό σενάριο το οποίο έχουν διαβάσει τα μισά δίχτυα τους τελευταίους μήνες.

Παρολαυτά, το εθιστικά αλλόκοτο και οριακά χιουμοριστικό στιλάκι του φιλμ, που αντιπροσωπεύεται υποθέτεις σε αυτές τις εικόνες, δεν είχε ξεκαθαρίσει μέχρι τώρα, με υπευθυνότητα και του σκηνοθέτη που αρέσκεται να πασπαλίζει τα σενάρια με δόσεις τρελής ιδιοφυίας (ή απλά τρέλας) αλλά και της παραγωγής που μοιάζει περισσότερο αρπαχτή και απ' όσο δηλώνουν τα 17 ονόματα στα credits της. Ο Stone έκανε γύρους δηλώνοντας ότι θέλει να κάνει κάτι σα τη Queen (2006) χωρίς καν να απασχολείται με προγραμματισμό γυρισμάτων on location, όσο κάποιοι παραγωγοί του κυκλοφορούσαν αφίσες με γνωστούς μπουσισμούς και σφύριζαν αδιάφορα όταν οι υπόλοιποι ψάχναν τους υπεύθυνους. Η ιδέα είχε προκύψει όταν η προετοιμασία του Pinkville (2009?), με θέμα τη σφαγή του My Lai, διακόπηκε λόγω της απεργίας των σεναριογράφων, ο προϋπολογισμός είναι σίγουρα (ίσως και πολύ) κάτω από τα $30 μύρια, τα γυρίσματα τελείωσαν πρόσφατα σε χρόνο ρεκόρ, και το ίδιο βιαστική προβλέπεται και η ολοκλήρωση της παραγωγής, αφού το άνοιγμά της έχει προγραμματιστεί στις 17 Οκτωβρίου, για προφανείς λόγους. Από το υποκείμενό της και μόνο αυτή η βιογραφία δε θα μπορούσε να προκύψει σοβαρή, όπως και να 'χει, ενώ ο Stone έχει σαφώς σοβαρότερο παρελθόν στο είδος (JFK (1991), Nixon (1995)) όμως έχει και ολόκληρο World Trade Center (2006) να τον πλακώνει.

Συνθέτης που παίζει εντυπωσιακές νότες για σήριαλ, καταλήγει στη Χαβάη προσπαθώντας να ξεχάσει την πρώην του που τον παράτησε στον καναπέ του. Μάντεψε τι βρίσκει μπροστά του, με το που φτάνει στο ξενοδοχείο.Στο πνεύμα του 40 Year Old Virgin (2005) και του Knocked Up (2007) όπως τονίζει η προώθηση, o Jason Segel, στενός συνεργάτης του Judd Apatow από την εποχή του αποτυχημένου ως μπροστά από την εποχή του (το 1999) τηλεοπτικού Freaks and Geeks, γράφει ένα σενάριο που πετάει το μπαλάκι ανάμεσα σε χοντρή κωμωδία και ρομεντί με ρυθμούς πιο γρήγορους και από Κινέζους πρωταθλητές του πινγκ πονγκ. Αλλά αυτή τη φορά ο πυρήνας είναι πολύ πιο γυμνός, θυμωμένος κι επικίνδυνος, παρά το αποσπασματικό χιούμορ και τα πολλά καμέος που το ενισχύουν (και προέκυψαν προφανώς από τα εντατικά ξαναγραψίματα για καναδυό χρόνια). Ο Segel φέρνει αποφασισμένα τον ήρωά του (που τον παίζει ο ίδιος) να αντιμετωπίσει όσα τον πονάνε (κι ακόμα περισσότερα), χωρίς να το έχει αποφασίσει (ίσα ίσα), διαγράφοντας το δρόμο και για το κοινό, σαν άλλη κινέζικη δαχτυλοπαγίδα. Και να ανακαλύψει ότι αξίζει να αγαπάς όποιον αψηφάει τα χειρότερά σου σα τρέλα που κουβαλάνε όλοι, όποιον πέφτει στο γκρεμό πρώτος για να σου δείξει πως να πας ψηλότερα. Όσο οι υπόλοιποι ανακαλύπτουν ότι αγάπη είναι να φοράς όλες τις μαλακίες που σου παίρνει η γκόμενα, και να τις φοράς περήφανα. Όταν βέβαια το πήδημα έχει την εμφάνιση της Mila Kunis που όσο μεγαλώνει γίνεται απλά μεγαλύτερη κούκλα, επιστρέφεις στον κινηματογραφικό κόσμο του όσο ζεις ελπίζεις. Εκεί, μαζί με τη Kunis, η Kristen Bell, σε ρόλο ξανθιάς ανικανοποίητης σκύλας, τονίζει, και όχι μόνο με τους κοιλιακούς της, το εξαιρετικό γούστο στην επιλογή του καστ, που επιβεβαιώνει ως εξαίρεση (έχοντας ξεφύγει από την τιβί μάλλον περισσότερο απ' όλους) ο Russell Brand, τέταρτος στα credits σαν αφασιακός ροκ σταρ σε μόνιμη αφασία.

Η ταινία σίγουρα σου φαίνεται να κυλάει ομαλότερα όταν αρχίζουν τα αγαπητηλίκια, γιατί όλα κυλάνε ομαλότερα όταν αρχίζουν τα αγαπητηλίκια. Από την αρχή μέχρι το τέλος, όμως, μένει εκτεθειμένη, ευάλωτη, επεισοδιακή και αποτρελαμένη, όσο και η πραγματική συμμετοχή σου σε τέτοια παιχνίδια. Πείθοντάς σε ότι ο, πρωτάρης, της παρέας, Nicholas Stoller καμιά φορά ήξερε που έστηνε την κάμερα, και ο μονταζιέρης του δεν είχε φρικάρει ξεκινώντας με το τσουτσούνι του Segel (στο φιλμ) στο χέρι.

Mulder. Scully. Ανθρώπινα μέλη θαμμένα στους πάγους.Απομακρυσμένος από τη μπουρδουκλωμένη μυθολογία της σειράς, της οποίας κάποιες από τις πιο ανεπιθύμητες εξελίξεις σκουπίζει με τυπικές διαδικασίες κάτω από το χαλί στα πρώτα λεπτά της (ολοκληρωτικά αυτοτελούς) ταινίας, ο Chris Carter θα μπορούσε εδώ να έχει πραγματοποιήσει την υπέρβαση που κάποιοι θεωρούσαμε ότι είχε μέσα του το show που από μόνο του έδωσε κινηματογραφικά standards στην τηλεόραση πίσω στα μέσα των '90s. Όμως τα χρόνια που μεσολάβησαν αντί να καθαρίσουν το μυαλό του δημιουργού, το θόλωσαν περισσότερο: o Mulder περιφέρει την βαριεστημένη coolness και τις μετρίως διασκεδαστικές του ατάκες για δυο ώρες, όσο χρειάζεται η Scully για να πιστέψει και πάλι (κάνοντάς σε να απορείς τι στα κομμάτια παρακολουθούσες τα τελευταία 5-6 χρόνια της σειράς), και όσο χρειάζεται μια ανούσια, ανόητη και εν τέλει απλώς βαρετή πλοκή να ξεδιπλωθεί μπροστά στα έκπληκτα μάτια σου πριν απορήσεις φυσιολογικά μπας κι υπάρχει και καμιά άλλη αλήθεια εκεί έξω.

Δυστυχώς η αλήθεια αυτής της καρα-επίπεδης χλιαρομεταφυσικής περιπέτειας είναι μία, μοναδική και εξοργιστικά απλοϊκή. Μέσα από μια ιστορία που όχι μόνο δε φτάνει τα επίπεδα των έστω καλούτσικων αυτοτελών επεισοδίων της σειράς, αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να αποτελεί απορριπτέο σενάριο ενός crime procedural του σωρού, η αναζήτηση του θεού εξισώνεται λίγο-πολύ με άφιξη σε σημείο κοινής λογικής κάνοντας χαλκομανία οποιαδήποτε έννοια λεπτού storytelling. Ο Carter φυλάει κάποια δωράκια για τους φανς που ακόμα νοιάζονται, η δυναμική του πρωταγωνιστικού ζεύγους εξακολουθεί να αιχμαλωτίζει ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, και η Gillian Anderson θα σε κάνει και πάλι να αναρωτηθείς τι πήγε στραβά και μια τέτοια σπάνια περίπτωση κουκλάρας και ηθοποιάρας δεν είναι απείρως μεγαλύτερο αστέρι, αλλά είναι αυτά αρκετά για να σώσουν μια ταινία που στην ουσία δεν παίρνει ποτέ μπροστά;

Η υστεροφημία των X-Files ήταν ήδη αρκετά πληγωμένη από τις πίσω σεζόν και το φρικτό φινάλε τους, μόνο τα αναίτια reunions σαν τo I Want to Believe (που δεν καταφέρνει ποτέ να δικαιολογήσει την ύπαρξή του) τούς έλειπαν. Αν αυτό το πάμφτωχο στόρι είναι το καλύτερο που μπόρεσε να κατεβάσει ο Chris Carter στη μισή δεκαετία που παιδευόταν να γυρίσει αυτό το sequel, τότε καλά έκανε αυτός που τόσο καιρό δεν έλεγε τίποτα, και ακόμα καλύτερα εμείς που είχαμε σταματήσει να πιστεύουμε.

Το κείμενο επιμελήθηκε ο Dark Tyler

Με $158,4 εκατομμύρια τελικό απολογισμό εισπράξεων το τριήμερο στην Αμερική, ο Σκοτεινός Ιππότης (2008) όχι μόνο έκανε το μεγαλύτερο άνοιγμα από τότε που ξεκίνησε ο χρόνος του σύμπαντος, όχι μόνο άγγιξε τα μεγαλύτερα πραγματικά ή τεχνικά τετραήμερα ταινίας ποτέ (τα $158,4 της Επιστροφής των Σιθ (2005) ή τα $161,1 του Spider-Man 3 (2007)) αλλά το 'κανε και ενάντια σε κάθε πρόβλεψη. Από την ελάχιστη φιλικότητα προς παιδιά και οικογένειες μέχρι το μέγιστο ανταγωνισμό από ταινίες για γιαγιάδες, το μέγεθος της μαγκιάς δε περιγράφει ούτε το απόλυτο νούμερο των $260Μ+ που άφησαν οι Αμερικάνοι στα ταμεία από την Παρασκευή μέχρι την Κυριακή, ούτε το +70% από το περσινό weekend (που συμπεριελάμβανε την πρώτη βδομάδα του Τάγματος του Φοίνικα (2007) και τη δεύτερη των Transformers (2007)), ούτε καν το +20% από το μεγαλύτερο σύνολο τριημέρου ή τετραημέρου ποτέ (αρκετά κινούνται στα $210-220Μ, με πιο χαρακτηριστικό αυτό που άνοιξε το Σεντούκι του Νεκρού (2006)). Θα φανεί μετά από χρόνια και χρόνια, όταν το θανατερό σοβάρεμα των μπλοκμπαστεριών που σχεδιάζει από το πρωί (πρωί) το Χόλιγουντ γίνει κοινός τόπος, και η συσσώρευση του πληθωρισμού επιτρέψει σχετικές φιλοδοξίες.

Το πιο σπάνιο από τα σπάνια φαινόμενα, στην εποχή των διαδιχτυακών χιονοστιβάδων, μια ταινία που καταφέρνει να ξεπεράσει τις μεγαλύτερες προσδοκίες από την εποχή που όλος ο πλανήτης περίμενε Όσα Παίρνει ο Άνεμος (1939), και να τις ξεπεράσει σε βαθμό που τα 2/3 των θεατών να σχεδιάζουν να τη ξαναδούν βγαίνοντας από την αίθουσα, τέτοιο φαινόμενο πολύ δύσκολα θα επαναληφθεί, όπως και να 'χει. Και καλύτερα μη βάλεις πρόβλεψη να παίζει στις 6 το πρωί, να πουλιούνται τα εισιτήρια στο eBay, να παίρνει 8,5 από τους κριτικούς και 9,5 από το κοινό. Γιατί εκεί το μοντέλο χτυπάει τιλτ, βαράνε οι σειρήνες, έρχονται τα μικρά άσπρα ανθρωπάκια και κάνεις παρέα με τις αράχνες στους τοίχους μέχρι να αναστηθεί ο Heath Ledger και να ακονίσει το μολύβι του. Βάλε πάντως 48% γυναίκες και ίδια αναλογία στους πάνω και κάτω από τα 30 χρόνια, γιατί ο Batman δεν έχει όρια.