Το 1997, πριν την επίσκεψη του Πάπα στην πόλη, η αστυνομία του Rio de Janeiro αναλαμβάνει να καθαρίσει μια φαβέλα κοντά στη βιλάρα του αρχιεπισκόπου που θα τον φιλοξενήσει.Πολύ μεγαλύτεροι και από την Πόλη του Θεού (2002), οι Επίλεκτοι (2007) κυριάρχησαν για μήνες στη καθημερινή ζωή της Βραζιλίας, πιθανά χωρίς να 'χει μείνει κάτοικος που να μη τους παρακολούθησε έστω μια φορά, με αποτέλεσμα οι πραγματικοί επίλεκτοι της αστυνομίας του Ρίο να περνάνε από τις (πάνω από 700) τρωγλοσυνοικίες της πόλης για να ανακρίνουν κανένα ύποπτο δια της μεθόδου πλαστικής σακούλας στο κεφάλι, με τη πιτσιρικαρία να ζητωκραυγάζει φορώντας τατουάζ το πειρατικό σήμα της διμοιρίας. Γεγονός που πιθανά ικανοποιεί τον Rodrigo Pimentel, πρώην αξιωματικό της BOPE και συν-συγγραφέα τόσο του σεναρίου όσο και του βιβλίου στο οποίο βασίστηκε το φιλμ, όμως πρόθεση δε μπορείς να καταλογήσεις ούτε σε αυτόν ούτε στον σκηνοθέτη José Padilha, ενώ το εναλλακτικό είναι εξίσου αποκρουστικό. Και φυσικά ήταν απλός περιφερειακός εξωστρακισμός για μια παραγωγή που ξεκίνησε να καταγράψει ντοκιμενταρίστικα σκληρά, σε βαθμό που να τσουτσουρώνει η σπονδυλική σου στήλη, το πρόβλημα της υποβάθμισης, της διαφθοράς και της βίας στις περιοχές, συμπεριλαμβάνοντας αυτή τη φορά όλες τις παραμέτρους, την πολιτική και τις δυνάμεις καταστολής της.

Ο Padilha, πιθανά στοχευμένα (για να δώσει συνέχεια), επιλέγει τη στιλιζαρισμένη αφήγηση του Fernando Meirelles, με ξέφρενο ρυθμό στα κοψίματα, εμβόλιμες βιντεοκλιπίστικες σκηνές, και υποκειμενικοαντικειμενικό αφηγητή. Ο κεντρικός του ήρωας βλέπει τον κόσμο από ψιλοφασιστικό πρίσμα, οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν ξεφεύγουν ποτέ από αυτό και μένει σε σένα (και.. στα προηγούμενα) να συνθέσεις την άλλη πλευρά, οι ντερτιχαρικές και τζακμπαουερικές επιρροές είναι προφανείς όσο και τα αποτελέσματά τους, η ταύτιση με οποιονδήποτε αποφεύγεται (αλλά φυσικά όλο και κάποιον θα διαλέξεις κι εσύ ενστικτώδικα, σα τους πιτσιρικάδες), όλες οι λεπτομέρειες (οικογένεια, υγεία) είναι εκεί για να σταμπάρουν πραγματικούς ανθρώπους. Η συνολική εμπειρία είναι τόσο καθαρτική όσο το ξέρασμα, από τις ελάχιστες πια πολιτικοποιημένες παραγωγές τέτοιας κλίμακας και δίκαια τιμημένη με τη Χρυσή Αρκούδα από τον Κώστα Γαβρά, καλαμιά στον κάμπο σα ταινία που αλλάζει τον κόσμο από τη μια στιγμή στην άλλη, όσο κι αν δε μπορεί φυσικά να κουνήσει τις άκρες του.

Όταν φτάνει ο καιρός για τον σοφό χελωνομάστερ να διαλέξει τον δρακοπολεμιστή που θα σώσει τη περιοχή από τον ασταμάτητο χιονολεοπάρδαλο, η επιλογή του είναι χοντροπάντα που σερβίρει νουντλς και ονειρεύεται πως ξέρει το καλυτερότερο κουνγκφού.Σχεδόν άψογο στον τρόπο που διαλέγει να πει μια ιστορία από την αρχή μέχρι το τέλος της και του, σεβόμενο τον πολιτισμό και τον φανμποισμό στο κέντρο, το Kung Fu Panda (2008) είναι με διαφορά η καλύτερη κινούμενη παραγωγή της Dreamworks (χωρίς την Aaardman). Βασικότερος υπαίτιος, ο Jack Black, απαλλαγμένος από την συνηθισμένη του υποχρέωση να δίνει σάρκα και οστά στους "καρτουνίστικους" ρόλους του, δημιουργεί με τη φωνή του έναν αγαπησιάρικα παιδικό (και φαταούλα) κινούμενο ήρωα που ξεφεύγει από τον στενό ορισμό του pitch (του τίτλου) για να μπει στο πάνθεον των αλησμόνητων του χώρου. Τα σχετικά φρέσκα ταλέντα που ρίχνει η παραγωγή σε σενάριο και σκηνοθεσία καταφέρνουν να ξεριζώσουν τις περισσότερες αδυναμίες της, αποφεύγοντας τις πολλές χοντράδες (το αστείο με τον πατέρα του πάντα παραμένει υπόγεια φανερό σε όλη τη διάρκεια), δίνοντας λόγο ύπαρξης στις ποπ αναφορές (να εκφράζουν την αυτοσαρκαστική διάθεση και να προσγειώνουν στη πραγματικότητα τον πρωταγωνιστή), στήνοντας με φαντασία σκηνές δράσης, κατανοώντας άριστα πως να μεταφέρουν το wire-fu σε.. άλλη διάσταση, και σταματώντας έξυπνα για να παρατηρήσεις τι ακριβώς γίνεται μόνο στις κωμικές στιγμές. Βέβαια, με εξαίρεση τον κακό Ian McShane, το υπόλοιπο καστ παραμένει στα γνωστά γκεσταρικά επίπεδα τύπου Jackie Chan, και για το animation, παρόλο που σαφώς προσέχτηκε, δε πρόκειται και να γράψεις στη γιαγιά σου κατενθουσιασμένος.

Δημοσιοϋπαλληλάκος βρίσκει καταφύγιο απ’ τη μιζέρια του, στις συνήθως υγρές φαντασιώσεις του.Με τη σαρκαστική του διάθεση άθικτη, αλλά τους στόχους του λιγάκι θολωμένους, ο Arcand επαναλαμβάνει αρκετά από τα στοιχεία της οσκαρούχας Επέλασης των Βαρβάρων (2003) του (για όσους δεν τα έπιασαν την πρώτη φορά), και ολοκληρώνει την τριλογία για την κατάρρευση του Δυτικού Πολιτισμού (που είχε ξεκινήσει το 1986 με το Le Déclin de l'empire Américain) κατασπαράζοντας με καυστική βουλιμία, μια οργουελική, πνιγμένη στην γραφειοκρατική πολιτική ορθότητα εκδοχή του Κεμπέκ του κοντινού μέλλοντος, την οποία εγκαθιστά στο Ολυμπιακό Στάδιο του Μοντρεάλ, ένα τεράστιο, δυσκίνητο, πρακτικά άχρηστο κτήριο, σύμβολο για τον ίδιο, της δυσλειτουργικής φορμαλιστικής εντυπωσιοθηρικής νοοτροπίας που σατιρίζει. Αν και μαυροχιουμοριστικά απολαυστικό, σαν American Beauty (1999) σε πιο allegro διάθεση, τα Χρόνια της Μαυρίλας έχουν στην εξέλιξή τους μια κάποια αμηχανία, που σε κρατά μονίμως στο υποτονικό επίπεδο των χαχανητών σε εγρήγορση, χωρίς να σε φέρνει ποτέ στη δύσκολη θέση να χρειαστεί να κρατήσεις το στομάχι σου ας πούμε, ενώ αμελητέα δεν είναι και η επαναληπτικότητα θεμάτων, που ρουφάνε την περιορισμένη ζωντάνια του συνόλου, προτού καταλήξει στην τραβηγμένη, μπανάλ και αμφιβόλου αποτελεσματικότητας παλαιομεταμοντέρνα λύση του φινάλε.

Η ταινία, όπως και οι δύο προηγούμενες της τριλογίας, έφτασε στις πεντάδες των ξενόγλωσσων υποψηφιοτήτων, παρά τον πόλεμο που δέχτηκε τόσο απ’ την καναδέζικη κριτική που μύρισε αίμα στις απανωτές αναβολές της εξόδου της και τις αλλαγές της θέσης της στο πρόγραμμα των περσινών Κανών, όσο και απ’ τους συμπατριώτες και, σε ορισμένες περιπτώσεις, παλιούς συνεργάτες της παραγωγού και συντρόφου του Arcand, Denise Robert, οι οποίοι κήρυξαν πόλεμο στο δίδυμο, όταν το είδαν να χαίρει ευμενούς μεταχείρισης στα κυβερνητικά κονδύλια, την ώρα που στους υπόλοιπους επεδείκνυαν στενοχεριές, λόγω της κρίσης απ’ την γιγάντωση της τοπικής παραγωγής.

Σαμουράι τυφλώνεται από χαλασμένο sashimi, κι ανώτερος σαμουράι του πηδάει τη γυναίκα με την υπόσχεση να εισηγηθεί στον αυτοκράτορα να τους συντηρήσει.Τρίτη ταινία της τριλογίας των σαμουράι που είχε ανοίξει με το (υποψήφιο για ξενόγλωσσο Όσκαρ) Tasogare Seibei / The Twillight Samurai (2002) και ακολούθησε με το Kakushi ken oni no tsume / The Hidden Blade (2004) ο 70βάλε ετών Yamada, η πιασάρικα τιτλοφορημένη Εκδίκηση του Σαμουράι (αντί για το αυθεντικό Καθήκον, ή Υποχρέωση του Σαμουράι), αν και κατά μισή ταινία πιο μεγάλη απ’ όσο αντέχει στους ρυθμούς της ο μέσος Μάζας, προσφέρει μια όχι απαραίτητα συνηθισμένη γεύση ανατολής εποχής, με την λιτή στο στυλιζάρισμα, αλλά περίπλοκη σκηνογραφία, να πλέκει το αποκαρδιωτικά άχρωμο περιβάλλον μέσα στο οποίο προσπαθούν να επιβιώσουν οι μοιροχτυπημένοι ήρωές του. Στο μεταίχμιο της ελπίδας του κυνηγιού ενός ανατρεπτικού ονείρου και της φυλακής στη φορμαλιστική μικροαστικότητα με τις τυπικές της μικροπρέπειες, μια τοξική λιχουδιά προοριζόμενη για το στομάχι του παραπέωντα αυτοκράτορα του φεουδαρχικού τοπίου τους, τιμωρεί την ύβρη της ελπίδας του νεαρού ζευγαριού για ένα πιο χαλαρό μέλλον, καταδικάζοντάς το σε ένα θεοσκότεινο παρόν. Περισσότερο παρόντες στο υπόβαθρο της εικόνας και της πλοκής, οι παραλληλισμοί με τη γενικότερη επερχόμενη κατάρρευση του ταξικού καθεστώτος της Ιαπωνίας δεν κάνουν ιδιαίτερη εμφάνιση στην ιστορία, που δυσκολεύεται να κρατήσει υπό έλεγχο τους μελοδραματισμούς της, και στο δεύτερο μισό της σε κρατάει μεν με σφιγμένα τα χέρια απ’ την αγωνία, κατόρθωμα, όμως, που δεν είμαι σίγουρος ότι είναι και τόσο δύσκολο, όταν σ’ έχει πάει ως εκεί με τα σαγόνια τεντωμένα απ’ τα χασμουρητά.

Πέρα απ’ τα επτά βραβεία που μάζεψε σε διάφορες απονομές, κυρίως για την γυναικεία πρωταγωνιστική και την ανδρική δευτεραγωνιστική της ερμηνεία, η ταινία ξεχώρισε σε τρεις (φωτογραφία, φωτισμό, β’ ανδρικό) απ’ τις δώδεκα κατηγορίες στις οποίες ήταν τελικά υποψήφια στα Βραβεία της Ιαπωνικής Ακαδημίας για τη χρονιά της, και θα ήταν υποψήφια σε δεκατρείς, αν ο πρωταγωνιστής της, Takuya Kimura, pop και TV star της χώρας του, δεν είχε αρνηθεί την υποψηφιότητά του στο κινηματογραφικό του πρωταγωνιστικό ντεμπούτο, προς τιμήν σημαντικότερων ηθοποιών, και ενδεχομένως πικραμένος που δεν τον είχαν ξεχωρίσει νωρίτερα, ως μπροστάρη της εκστατικής καμπάνιας των ανδρικών προϊόντων περιποίησης Gatsby.

Ισραηλινός σούπερ πράκτορας προσποιείται το θάνατό του, για να πάει στην Αμερική και να πραγματοποιήσει το όνειρό του: να γίνει Warren Beatty στο Shampoo (1975) και να ικανοποιήσει όσες αχόρταγες τότε τριανταροσαραντάρες περιμένουν τώρα τη Δευτέρα Παρουσία.Η τέταρτη παρουσία του Dennis Dugan πίσω από κάμερα για την οποία, σε τηλεοπτικό στιλ, έχει καταπιεί ατάκες κάνα μισάωρο νωρίτερα ο Adam Sandler και την περιμένει για να τις μηρυκάσει, σηματοδοτεί και την ολική επιστροφή του αστέρου στα γελαδερά 90s και την εγκατάλειψη της βεντούζας με την οποία προσπαθούσε να αποφράξει τους δακρυικούς αδένες σου σε κάποιες φάσεις στον νέο αιώνα (τάση που είχε αρχίσει να διαφαίνεται από τη συνεργασία Dugan και Sandler στο I Now Pronounce You Chuck and Larry (2007)). Στο σενάριο, Robert Smigel και Judd Apatow υπόσχονται και παραδίδουν μια σειρά από trademarked πολιτικά ορθά ανορθόδοξα SNLικά σκετσάκια, κομπλέ με επανάληψη κάθε μισοπετυχημένου αστείου, μουσικά καμέος, άπειρα τριτοτέταρτα ονόματα και γυμνό από τροφαντές ηλικιωμένες. Και τη συνταγή της επιτυχίας ολοκληρώνει το καστ, με συμμετοχές που δεν ξέρουν τι θα πει πάτος, σαν αυτή του Rob Schneider (εμπνευστή του Deuce Bigalow). Όπως και ο κολλητός του, αλλά πολύ πιο πετυχημένα φυσικά, ο Sandler αγκαλιάζει ότι παπαριά βρεθεί μπροστά του στην πλοκή με το πολύ- παραπάνω-από-επαγγελματικό λάγνο βλέμμα που οδηγεί και τις γιαγιάδες στο πίσω δωμάτιο του κομμωτηρίου για έξτρα περιποίηση, φτιάχνοντας την πιο παιδαριωδώς γελοία καλύτερη κωμωδία του εδώ και πολύ καιρό. Αν η Emmanuelle Chriqui αποκάλυπτε τα μυστικά της μεγάλα όπλα (hint: είναι δυο, στρογγυλά, στη περιοχή του.. στήθους) αντί να περιφέρεται άσκοπα, ντυμένη καλό κορίτσι από την Παλαιστίνη, ως το υποχρεωτικό σέξι όνομα στη μαρκίζα και αίσθημα του πρωταγωνιστή στο φιλμ (που ο πρωταγωνιστής αντιμετωπίζει εύλογα σα καταναγκαστικό έργο), θα μιλάγαμε για μικρό θρίαμβο.

Ραδιοφωνατζού με εκπομπή για ερωτικές σχέσεις, ανακαλύπτει ότι δεν ξέρει τί λέει.Κλισεδιάρικη, επίπεδα σκηνοθετημένη κι όχι ιδιαίτερα πετυχημένη στη διανομή των ρόλων ρομεντί, ούτε αστεία, ούτε ρομαντική, αλλά χαρακτηριστικά τυπική στον τρόπο που σοδομίζει χαρτινούς χαρακτήρες και ερασιτεχνικά σεναριογραμμένη καθυστερημένη μικροαστική λογική στην προσπάθειά της να παντρέψει σωματική κωμωδία και σεξενδεσίτικη φιλοσοφία που καταντά προσβλητική, χωρίς καμία χημεία στο πρωταγωνιστικό ντουέτο, και με μόνο πράγμα που σε βοηθάει να περνάς την ώρα σου, το να μετράς πόσες γκριμάτσες προλαβαίνει να κάνει ο ανύπαρκτος Colin Firth, χλαπακιάζοντας καναπεδάκια.

Υπαλληλάκος γραφείου "απάγεται" από αδελφότητα εκτελεστών που του ζητά ν’ ακολουθήσει τα χνάρια του πρόσφατα χαμένου πατέρα του, ανακαλύπτοντας ταυτόχρονα τις υπεράνθρωπες ικανότητές του.Βασισμένο σε μια σειρά από κόμικ, για την οποία δεν άκουσα τα κολακευτικότερα σχόλια από fans του είδους, το Wanted (2008) σηματοδοτεί τη μεταγραφή του Ρώσου Timur Bekmambetov προς τη Δύση, επιτρέποντάς του να απογειωθεί προς όρια θεάματος πραγματικά πρωτόγνωρα! Χωρίς υπερβολές, μιλάμε για ταλέντο που δείχνει πως μπορεί να γίνει ο επόμενος James Cameron της παγκόσμιας κινηματογραφίας. Αν του δώσουν και κάτι καλύτερο σε σενάριο στο μέλλον...

Ναι, το Wanted αποτελεί τη χαρά του trash για τη γενιά των πολυκινηματογράφων. Αυτό που βλέπουμε στην οθόνη, όμως, δεν ξανάγινε! Με έναν in your face τσαμπουκά που σου θυμίζει ολοφάνερα το Fight Club (1999) (σε οτιδήποτε έχει να κάνει με τη ρουτίνα ζωής και το γραφείο του ήρωα) και αδρεναλινικές σκηνές δράσης οι οποίες αδιαφορούν για το νόμο της βαρύτητας με ένα ολότελα δικό τους στιλ, ο Bekmambetov σπάει τα μούτρα στους κανόνες των σκηνοθετών που αρίστευσαν στο είδος της περιπέτειας μέχρι σήμερα, σχεδόν με τον τρόπο που ο James McAvoy "προσγειώνει" ένα πληκτρολόγιο στη φάτσα του συναδέλφου που του πηδάει τη γκόμενα, για ν' αφήσει να αιωρηθεί ένα "άντε και γαμήσου" τρικ υπεροψίας προς εκείνους που θα νιώσουν πως μπορούν να χλευάσουν τη δουλειά του. Κάτι το οποίο μπορεί να συμβεί μονάχα εάν το μυαλό σας προλάβει να φρενάρει σε σεναριακά κενά και αδικαιολόγητες τροπές - κόσκινο από τις αδέσποτες σφαίρες, που αγκομαχούν να ολοκληρώσουν την υποπλοκή υπονόμευσης της αδελφότητας. Αλλά αυτό είναι το μοναδικό μελανό σημείο του φιλμ και μέχρι τότε θα έχετε... εκτιναχτεί από το κάθισμά σας κάμποσες φορές, είτε εξαιτίας του ρυθμού στις σεκάνς εκτελέσεων ή του σιδηροδρομικού εκτροχιασμού, είτε γιατί η Angelina Jolie περιφέρεται σαν διεγερτικό για όλες τις αισθήσεις, σ' ένα ρόλο που --αν και χωρίς βάθος-- είναι φορεμένος εφιαλτικά εφαρμοστά πάνω της... Μη σας λείψουν τα χαρτομάντιλα!