Σε κωμόπολη στις νότιες ακτές της Βαλτικής, επιχειρηματίας με αγορασμένη γυναίκα, αναγκάζεται να προσλάβει, όταν του αφαιρούν το δίπλωμα από το πολύ πιοτό, έναν ατιμωτικά αποστρατευμένο άνεργο για οδηγό.Αν ποτέ δε κατάλαβες το θόρυβο γύρω από το όνομα του σκηνοθέτη, διορισμένου ηγέτη της ανύπαρκτης "βερολινέζικης σχολής", το Jerichow (2008) που άνοιξε στη Βενετία ως ένδειξη της όλο και εξαπλούμενης φήμης του, θα σε ανακουφίσει με την απλότητα σε σχέση με τα προηγούμενα έργα του χωρίς να σε διαφωτίσει γι' αυτά, παρόλο που τα κουβαλάει. Πρώτο μέρος μιας (νέας) σχεδιασμένης τριλογίας, το φιλμ επιστρέφει στις αυτιστικές συναισθηματικές ανατροπές των Gespenster (2005), επεκτείνει την αφηγηματική καθαρότητα της Yella (2007) και ξαναματαχρησιμοποιεί και τους πρωταγωνιστές και την ιδέα για τίτλο δανεισμένο από τη περιοχή των γυρισμάτων του Wolfsburg (2003), όλα για να αναπαραστήσει άτυπα το κατακλασικό ερωτικό τρίγωνο της πολυδιασκευασμένης νουβέλας του James Cain, The Postman Always Rings Twice. Με μόνη πρακτική διαφορά Τούρκο στη θέση του διάσημου Nick Papadakis, και μάλιστα τόσο συμπαθητικό που ουσιαστικά η μόνη του αμαρτία να είναι ότι δέρνει τη γυναίκα του γιατί είναι τσούλα.

Στα πιο θεωρητικά, παρόλες τις συγκρίσεις με τον πρωτο-νεορεαλισμό του Visconti στο Ossessione (1943) και το δηλωμένο ενδιαφέρον για ταξική πάλη, ο Petzold φαίνεται να ακολουθεί τον Fassbinder στη διύλιση αμερικάνικων προτύπων με ντόπιες προβολές, διεκδικώντας τη κληρονομιά του μεγάλου Γερμανού από τον Fatih Akin, με αντιπαραβολή μη ανθρώπων και μη κόσμου στη παραδοσιακή ανθρωποκεντρική προσγειωμένη ματιά του Τουρκόσπορου, προωθώντας μια μεταμοντέρνα αντίληψη ότι η εποχή συντρίβει τα όντα της (κυρίως.. με τα λεφτά της) πριν γίνουν άνθρωποι (και όχι μετά, την ανθρωπιά τους). Πιο καθαρό είναι ότι ο σκηνοθέτης ενδιαφέρεται πρωταπόλα, και φορμαλιστικά, για τις εικόνες του, με τους χαρακτήρες σε ρόλο μαγικής κόλλας, οπότε εύκολα μπορείς να πεις ότι οι μισές τουλάχιστο προσπάθειες για διαχρονικά σημαντικές βινιέτες είναι ήδη αποτυχημένες, ενώ η απογύμνωση του μελοδράματος στη καρδιά της ιστορίας δε βοηθάει τα βλέφαρά σου να μείνουν ανοιχτά για πολλές παρατηρήσεις (των βινιετών). Από τη θέση του σεναριογράφου, ο Petzold κρατάει και το παρελθόν των ηρώων για να το αποκαλύψει σταδιακά ώστε να παίξει νωρίτερα με τις προκαταλήψεις σου και τις συμβάσεις του noir, όμως το μόνο που καταφέρνει είναι να παίζει μπάλα, αλά Trier, σε γήπεδο που έχει δει σε φωτογραφίες.

Μετά το σάρωμα των ασιατικών ταμείων με το Gwoemul (2007) κι ένα διάλειμμα για συμμετοχές σε δυο σπονδυλωτά, ο Bong Joon-ho έβαλε στις λίστες του cast του την ακριβοθώρητη βετεράνο Kim Hye-Ja και τον Bin Won, έναν απ’ τους ηθοποιούς-εικονίσματα της επέλασης της κορεάτικης pop-κουλτούρας στην υπόλοιπη Ανατολή και γενικότερο σούπερ σταρ της περιοχής, κι ετοίμασε επιστροφή στα λημέρια του νουάρ, που τον είχαν φέρει σε πρώτη επαφή με την αναγνώριση πριν μια πενταετία και βάλε, όταν με το, βασισμένο σε αληθινά περιστατικά κατά συρροήν δολοφονιών στη χώρα του, Salinui chueok/Memories of Murder (2003), έπαιρνε το πρώτο του μεγάλο βραβείο (καλύτερης ασιατικής ταινίας στο διεθνές φεστιβάλ του Τόκιο).

Αν θα επαναλάβει τα καλλιτεχνικά κι εμπορικά σουξέ του αριστουργηματικού Gwoemul (2007) που τον είχε πάει στο Δεκαπενθήμερο των Σκηνοθετών με ρεκόρ εισπράξεων στη χώρα του, θα φανεί συντόμως, μπορείς να υποθέσεις, αλλά για την ώρα με το Mother (2009), την ιστορία μητέρας που κάνει τα πάντα για τον αλαφροΐσκιωτο γιο της κι ετοιμάζεται να κάνει ακόμα περισσότερα όταν η ντόπια αστυνομία τού φορτώνει όπως-όπως, τον πρώτο φόνο που γίνεται στην πόλη τους εδώ και πάρα πολύ καιρό, ιστορία που είχε στα σκαριά πριν καν ασχοληθεί με το Gwoemul ακόμα, ο Bon Joon-ho έχει ήδη κλείσει θέσει στο Un Certain Regard των ερχόμενων Κανών (ναι, δίπλα στον Κυνόδοντα (2009) του Γιώργου Λάνθιμου, προφανώς γιατί δεν είχαν πού αλλού να το παραχώσουν), όπου ο Κορεάτης θα δείχνει επί 128 λεπτά την άποψή του για το τι είναι «το πιο λυπηρό αλλά και πιο πανέμορφο εγκληματόδραμα ever», που έλεγε πέρσι τέτοια εποχή ότι είχε σκοπό να γυρίσει, όταν έψαχνε για επενδυτές. Κι αν τους πείσει, μπορεί μετά να κάνει κι ένα χαρούμενο, λέει.

Για την ώρα πάντως, έχει το πιάτο του γεμάτο με τη γαλλόφωνη μεταφορά διεθνούς συμπαραγωγής και κορεάτικου ταμπεραμέντου του γαλλικού μετα-Αποκαλυπτικού sci-fi comic Transperceneige, που είχε υποσχεθεί πριν ξεκινήσει το Mother και υποτίθεται ότι ετοιμάζει, ενώ παράλληλα αποποιείται και των ευθυνών του για το αμερικάνικο remake του Gwoemul που έρχεται από τη Universal (ως The Host (2010)), αλλά και για το κορεάτικο sequel που ετοιμάζουν οι παραγωγοί του πρώτου.

Η τρομοταινία με ενσωματωμένο το μεγαλύτερο δυνατό διαπλανητικό δημογραφικό, τουλάχιστο για το 2009, έχει φυσιολογικά σκηνοθέτρια τη κόρη του πιο ελεύθερου μυαλού στο Hollywood, και πρωταγωνίστρια τη κάτοχο του πιο ελεύθερου κορμιού στο Bollywood. Jennifer Lynch και Mallika Sherawat διασκευάζουν το μύθο της Nagin, της γυναίκας-φίδι, σε μια ταινία που έχει ήδη απασχολήσει από τη Wall Street Journal μέχρι τον τελευταίο κουτσομπόλη Ινδό blogger, προτού αρχίσει τα πρώτα παιχνίδια με σοβαρή δημοσιότητα, τη προηγούμενη εβδομάδα στο Fangoria Weekend of Horrors του LA.

Nagin: H Γυναίκα Φίδι ήταν και ο.. πρωτότυπος τίτλος της ταινίας, μέχρι που η παραγωγή κατάλαβε ότι τα ασιατικά ακροατήρια είχαν ήδη καταναλώσει αμέτρητες συνταγές που ηχούν σα το πρώτο μέρος του (i.e. Nagin) ενώ τα δυτικά δε ξέρουν κανένα άλλο είδος εκτός από το δεύτερο (i.e. γυναίκα φίδι). Έτσι η κατάσταση απλοποιήθηκε σε Hisss (2009), με επιπλέον κράχτες τον Irrfan Khan που δε χρειάζεται συστάσεις πουθενά μετά το Slumdog Millionaire (2008), και τον Robert Kurtzman, θρύλο των μεικάπ εφέ για δυο δεκαετίες. Για τη σκηνοθεσία, με προϋπολογισμό $4-5 εκατομμύρια, η Split Image Pictures έψαξε στην Αμερική μια διαφορετική ματιά στη κλασική ιστορία, και έπεσε όπως βλέπεις διάνα, στη βίαια ζωώδη βρoμιάρα της Lynch.

Βίαια ζωώδης βρoμιάρα είναι φυσικά και οποιαδήποτε ματιά στα μπούτια της Mallika, η οποία προκαλεί "νοητική αγωνία" στους συντηρητικούς της πατρίδας της όταν τα βγάζει στη φόρα, με προφανή στόχο τώρα να τους στείλει μια και καλή στη κόλαση του εγκεφαλικού. Η σταρ που γενικά δηλώνει 27 στα 26 αν και η πρώτη της δουλειά ήταν αεροσυνοδός πριν 15 χρόνια (και ήταν 25 τότε, σύμφωνα με τις χειρότερες φήμες), δεν έχει κανένα πρόβλημα να δηλώνει και ότι ακολούθησε τον πανάρχαιο δρόμο για να πάει μπροστά, κάνοντας ρεκόρ.. φιλιών από τη πρώτη της ταινία (17 στο Khwahish (2003)). Παρολαυτά, το φιλί του Hisss που έχει ήδη ξεσηκώσει σάλο με τη διάρκεια-ρεκόρ του, το δίνει η Divya Dutta, ανάλογων προσόντων στο ντεκολτέ αλλά μάλλον και στη προκλητικότητα, σε μια χώρα που ο συγχρωτισμός της κινηματογραφικής βιομηχανίας της με το Hollywood προκαλεί όλο και βαρύτερες γουρουνίσιες επιδημίες.

Με τη Barbara Schöneberger να τυλίγεται Lola, πιθανά γιατί δυστυχώς φέτος μόνο η Veronica Ferres την ακολούθησε στο ξωβύζωμα για τους φωτογράφους, τα LOLAs της γερμανικής ακαδημίας για το 2008 και κάτι, απονεμήθηκαν τη Παρασκευή στο Palais του Berliner Funkturm. Σχετικά ισορροπημένα σε αρκετές ταμειακές αποτυχίες, όπως παρατήρησε άμεσα ο Hollywood Reporter, αποτυχίες που χρειάζονταν περισσότερο την οικονομική ενίσχυση των πιο πλούσιων βραβείων του πλανήτη, όπως συμπεραίνει έμμεσα ο οποιοσδήποτε.

Καλύτερη ταινία, πρώτο αντρικό, κουστούμια και σχεδιασμό παραγωγής, τέσσερα (4) συνολικά από τα εφτά (7) αγαλματάκια για τα οποία ήταν υποψήφιος, μάζεψε ο Schindler των Κινέζων, o John Rabe (2009) του Florian Gallenberger. Με θέμα το Γερμανό επιχειρηματία που χρεώνεται με τη σωτηρία καμιά διακοσαριά χιλιάδων ψυχών στη σφαγή της Νανκίν, το φιλμ άνοιξε απογοητευτικότατα στις αρχές του μήνα στη χώρα του, παρότι πρώτο μιας σειράς βιογραφιών, από του Goethe μέχρι της Romy Schneider, που φαίνεται ότι θα αποτελέσουν το El Dorado και για τη γερμανική κινηματογραφική βιομηχανία τα ερχόμενα χρόνια. Βέβαια, η σβάστικα πάνω από το κεφάλι του ήρωα, σημείο ευαισθησίας ακόμα εκεί, είχε κάνει τις προβλέψεις για τη ταμειακή πορεία του φιλμ τόσο δυσοίωνες όσο ευοίωνες ήταν αυτές για τη βραβειακή του, από την εποχή που έκανε πρεμιέρα κάπου δίπλα στη Berlinale (έχοντας αποτελέσει το πιο τρανταχτό παράδειγμα της σκληροπυρηνικής απόφασης του βερολινέζικου φεστιβάλ να αγνοεί ότι δε πολυχρειάζεται καταξίωση, σε πλήρη αντίθεση με τη διαφαινόμενη πορεία αυτού των Κανών). Στα διεθνή, οι προβλέψεις δίνουν τώρα πολύ καλές πιθανότητες τόσο για τις κινέζικες αίθουσες, που μόνες τους αρκούν για ρεκόρ ανοίγματος γερμανικής παραγωγής στο εξωτερικό, όσο και για τα αμερικάνικα βραβεία, που έχουν μόνιμα στη λίστα των υποψηφιοτήτων τους τελευταία και κάτι που να μιλάει τη γλώσσα του Florian Henckel Von Donnersmarck.

Καλύτερη σκηνοθεσία και πρώτο γυναικείο, πράγματα για τα οποία ξεχώρισε και στα Ευρωπαϊκά Βραβεία (στις υποψηφιότητες), μαζί με €375 χιλιάδες ως δεύτερο επιλαχόν φιλμ, μάζεψε το Wolke 9 (2008) του Andreas Dresen, ήδη διασημότατο παντού για την αποφασιστικότητα με την οποία υποστήριξε το κεράτωμα (και το σεξ που το συνοδεύει βεβαίως) στην τρίτη ηλικία. Σενάριο και μοντάζ μάζεψε το γκανγκστερικό Chiko (2008), μια παραγωγή του περσινού καταθριαμβευτή Fatih Akin, που εμπιστεύτηκε για να γράψει και να σκηνοθετήσει ένα ντεμπούτο παρόμοιο με το δικό του (Kurz und Schmerzlos (1998)) σε έναν άλλο Τουρκο-Γερμανό, τον Özgur Yildirim. Η μεγαλύτερη περσινή γενική επιτυχία, Baader Meinhof Komplex (2008), έφυγε με άδεια χέρια παρά τις τέσσερις υποψηφιότητες, την ίδια ώρα που ο Γερμανός Σαμαράς, Bernd Neumann, ανακοίνωνε τα βασισμένα σε αυτή νούμερα: 27% μερίδιο αγοράς και 34 εκατομμύρια θεατές για τη γερμανική βιομηχανία. Ο Neumman ανακοίνωσε και την επέκταση, μέχρι το 2012 του Filmförderungsgesetz, του φόρου σε όσες ταινίες κόβουν πάνω από €75 χιλιάδες για να χρηματοδοτηθούν καινούριες, παρά τις προηγούμενες αντιρρήσεις.

Με το τρομο-franchise της να έχει χάσει τους μισούς από τους πιστούς που περίμεναν το reboot δυο χρόνια πριν, τη Warner (ως New Line) να τη κουτουλάει κατακέφαλα με το δικό της (διάβαζε Final Destination) από το Μάρτη, και το αφεντικό της να παίζει θλιμμένο βιολί σε γωνίες με καπέλο στα πόδια του τελευταία, η Dimension έβγαλε το τιζεροτρέιλερ του Halloween 2 (2009) στο Yahoo! Movies προχτές, αφού πρώτα κατάπιε να του κάνουν ψιλοπλάκα ξανθογκόμενες για παπουδοθεατές στο Entertainment Tonight τη προηγούμενη Παρασκευή, να το πασάρουν διάφοροι του χώρου (διάβαζε Fangoria) για δικιά τους εξασφαλισμένη αποκλειστικότητα σε επίμονους φαν τη Δευτέρα, και να μη καταλαβαίνουν ούτε οι δικοί της πού θα κάνει πρεμιέρα (σε μπέρδεμα του Yahoo! με το YouTube) τη Τρίτη.

Μπροστά βέβαια σε ότι τραβάει ο Rob Zombie, τα πάθη της παραγωγής μοιάζουν περίπατος στο πάρκο με χαδιάρα μικρή. Ο (τελευταία alt) μεταλάς σκηνοθέτης, καταραμένος και να παρακολουθεί το κοινό όπως ξαναματάπαμε, δε προλαβαίνει να πατάει, στο blog του και ειδικά μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων, τη μια κοινή ανησυχία (μήπως λείπει κάνα κομμάτι από τη μάσκα του Michael Meyers, ας πούμε) προτού ξεπεταχτούν άλλες δυο. Το φιλμ του John Carpenter από το '78, όχι μόνο ξεκίνησε μια από τις πιο πετυχημένες τρομοσειρές της ιστορίας παραμένοντας για καμιά εικοσαετία και το πιο ταμειακά πετυχημένο ανεξάρτητο, αλλά.. ήταν και καλό. Έτσι η πελατεία, πιο περιορισμένη από αυτή της Παρασκευής και 13 όπως έδειξε το reboot της τελευταίας, είναι και πολύ πιο φανατισμένη, με τουλάχιστο τη μισή να απορρίπτει οτιδήποτε καινούριο, ειδικά άμα αυτό είναι η γυναίκα του σκηνοθέτη. Πιο διαδεδομένη πιπίλα, που έχει περάσει πια από τα σχόλια στα θέματα των γνωστών σελίδων (εκτός τρομοχώρου βέβαια), είναι πως το πρωτότυπο ήταν τόσο πετυχημένο γιατί ο χασάπης αντι-ήρωας δεν είχε παρελθόν και τα "άφηνε όλα στη φαντασία σου". Πράγμα που για να πεις, πρέπει να διαγράψεις (ή να αγνοείς φυσικά) τα κυριολεκτικά χιλιάδες slashers που ακολούθησαν χωρίς καμία φαντασία, και απευθύνονται πια κυριολεκτικά (κομπλέ με αντίστοιχο rating) στα παιδιά που τελειώνουν το δημοτικό.

Τα παιδιά προστατεύει και η σκατένια απόχρωση του τρέιλερ, ακολουθώντας τις χρωματικές εναλλαγές των αντίστοιχων του 2007, για να κρυφτεί το αιματολούσιμο της Laurie για την οποία ο Zombie έχει ήδη τονίσει (μαζί με το τι τράβηξε στα γυρίσματα η Scout Taylor-Compton) ότι θα είναι το κέντρο της ιστορίας αυτή τη φορά. Στο κέντρο θα είναι και το "vision" του Zombie όπως λέει ο εκφωνητής (προς εξαγρίωση των φαν), με αναφορά στο πρωτότυπο Halloween II (1981) μόνο στην αρχική σκηνή στο νοσοκομείο (προς εξαγρίωση των φαν), εγκατάλειψη ακόμα και του μουσικού θέματος (προς εξαγρίωση των φαν), εισαγωγή χιτσκοκικοφροϊδικών αναφορών (προς αποτελείωμα των φαν για τους οποίους μάνα είναι μόνο μία, αυτή του Jason Voorhees), και καινούριο διευθυντή φωτογραφίας, τον Brandon Trost του Crank: High Voltage (2009), που μάλλον κλήθηκε όπως βλέπεις να δώσει μια ακόμα πιο τραχιά 16mm αίσθηση, ανάλογη με άλλα εικονικά reboot. Όλα μάλλον προς το καλύτερο, αφού ο δισταγμός του Zombie να απαλλαγεί από το πρωτότυπο ήταν φανερός στο δεύτερο μέρος του πρώτου μέρους, παρά το μη πρόβλημα των Weinstein, με τους οποίους φαίνεται να έχει βρει ιδανική ισορροπία (του κρατάνε τα λουριά μόνο όταν του κατεβαίνουν μαλακίες στιλ The Devil Walks Among Us για τίτλο) και γι' αυτό επέστρεψε, παρά τα όσα έλεγε, όταν ήταν να αναλάβουν οι Bustillo και Maury του À l'Ιntérieur (2007). Και γι' αυτό προφανώς τον δέχτηκαν.

Με εξαίρεση τη Disney που είναι απεγνωσμένη(!) να πείσει τους εμποράκους για την αξία της Pixar(!!!) και ανέλαβε τη πρεμιέρα με το Up (2009), η αμερικάνικη βιομηχανία άφησε γενικά τους των Κανών να δείξουν τι κάνουν when the going gets tough αυτή τη φορά. Και αυτοί με τη σειρά τους κρύφτηκαν πίσω από όποιο, έστω και ανεμοδαρμένο, βράχο βρήκαν στην υπόλοιπη παραγωγή του πλανήτη, με την επίσημη δικαιολογία ότι καινούρια πρόσωπα δεν εμφανίστηκαν και πολλά φέτος. Ή αλλιώς, παρά τα λόγια χρόνων, στη περίοδο των όχι και τόσο χοντρών αγελάδων, το πιο μουράτο φεστιβάλ του πλανήτη φρόντισε αποκλειστικά να γεμίσει τα ξενοδοχεία του, αντί να μπαίνει σε έξοδα να καθαρίζει τα κόκκινα χαλιά του από τις πατημασιές οποιουδήποτε φιλόδοξου και άφραγκου.

Μοναδική έκπληξη του προφανώς πιο προβλέψιμου προγράμματος μεγάλης διοργάνωσης των τελευταίων χρόνων, μπορείς να χαρακτηρίσεις τις τέσσερις (4) γαλλικές συμμετοχές, μία παραπάνω από τις συνηθισμένες, με τη συμπερίληψη και της πιο πρόσφατης (και πάλι ανάποδης και ακόμα πιο πειραματικής) ταινίας του Gaspar Noe. Ο σκηνοθέτης φαίνεται να ήταν και από τους ελάχιστους που ενδιαφέρθηκαν να τρέχουν να ολοκληρώσουν το μοντάζ τους για να προκάμουν (και γι' αυτό και μόνο υπήρχαν αμφιβολίες αν θα μπει στην εικοσάδα), μαζί με τον Quentin Tarantino που έχει βγάλει καπέλο για λογαριασμό των Weinstein. Σχετική έκπληξη είναι και η μετακίνηση της Andrea Arnold από το Un Certain Regard όπου τη βάζαν τα προγνωστικά, στο κυρίως διαγωνιστικό (απ' όπου μάλλον έβγαλε τον Bong Joon-ho που μετακινήθηκε προς την αντίθετη κατεύθυνση), γεγονός το οποίο από μόνο του βάζει τη Βρετανίδα που μας είχε σπάσει τα νεύρα το 2006 όταν και πήρε το βραβείο της επιτροπής με τη πρώτη της ταινία, σε θέση φαβορί για το 2009. Ελλείψει αντιπάλου προς το παρόν, πλην της Jane Campion που επιστρέφει ουσιαστικά μετά από αμέτρητα χρόνια. Η σκηνοθέτρια του Πιάνου (1993) και μοναδική χρυσοφοινικωμένη (γυναίκα) στην ιστορία, είναι και η μοναδική που συνοδεύεται από ένα κάποιο έντονο buzz στο διαγωνιστικό των λίγο πολύ γνωστών ποσοτήτων, ενώ ελπίδες πάντα μπορείς να 'χεις και για τον Michael Haneke και για τον Park Chan-wook.

Στο Un Certain Regard συμμετέχει και ο Κυνόδοντας (2009) του Γιώργου Λάνθιμου του οποίου την Κινέττα (2005) είχε.. ερμμμ.. καταμισήσει το κοινό στη Θεσσαλονίκη αλλά είχε συμπεριλάβει μετά στα περιφερειακά το Βερολίνο. Ο Gilles Jacob αναρωτήθηκε δημόσια στη συνέντευξη τύπου, πού θα είναι σε πέντε χρόνια το φεστιβάλ στο οποίο προεδρεύει, ανησυχώντας προφανώς μη πεθάνει κανένας από όσους κάλεσε φέτος και δεν έχει να τον αντικαταστήσει. Ενώ προσφέρθηκε να βοηθήσει τους "ανεξάρτητους δημιουργούς", δίνοντας όσο bandwidth του περισσεύει σε όσους.. διάλεξε για το διαγωνιστικό, ώστε να παρουσιάσουν τα πρώτα 5' των ταινιών τους, αντί για τρέιλερ που "σβήνουν κάθε επιθυμία", σε μια πρωτοπορειακή πρόταση, από την άποψη ότι δεν έβγαλε νόημα για κανέναν. Όλες οι αναφορές υποδέχτηκαν την ανακοίνωση του προγράμματος με ενθουσιασμό.

Μέχρι να το περάσω, όλο το πρόγραμμα στην επίσημη ανακοίνωση.

Θεατρικός συγγραφέας με σωρεία προβλημάτων υγείας αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας project ζωής σε warehouse διαστάσεων... larger than life. Όταν τα πάντα αρχίσουν ν' αποκτούν κλώνους μικρότερης κλίμακας, η αποδοχή της βάναυσης αλήθειας σχετικά με την ύπαρξή του θα είναι αναπόφευκτη.Ο πιο απλοϊκός τρόπος για να εξηγήσεις τον αφηγηματικό σκελετό της Συνεκδοχής είναι η ανάμνηση του μουσικού βίντεο που σκηνοθέτησε ο Michel Gondry για το Bachelorette της Björk. Ο πιο παρακινδυνευμένος, ν' αποκαλύψεις πως πίσω από αυτή την ταινία "κρύβεται" ο εγκέφαλος του Charlie Kaufman, ο οποίος κάνει το σκηνοθετικό του ντεμπούτο με τούτο το αδιάψευστα υποκειμενικό έργο πάνω στους δεσμούς ζωής και τέχνης.

Ανέκαθεν αρεσκόμουν στη σουρεαλιστική υπέρβαση των σεναρίων του Kaufman, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι συμφωνούσα και ολοκληρωτικά. Ως γραφιάς, τον θαύμασα. Αλλά δεν τον ζήλεψα. Έχει μεγάλη σημασία αυτή η διαφορά. Γιατί ο φθόνος αφορά στην τελειότητα. Που, επιτέλους, πλέον εδώ κατακτά ο δημιουργός της Συνεκδοχής, υπογράφοντας στα λόγια και στην πράξη μια δική του Οδύσσεια, ουχί ομηρική μήτε του πάλαι ποτέ κιουμπρικού space, αλλά της δικής μας, κοινής ύπαρξης. Ο κεντρικός χαρακτήρας του Caden (τον οποίο πλάθει με τη συνηθισμένα ανατριχιαστική ερμηνευτική του αξία ο Philip Seymour Hoffman) είναι ένας άνθρωπος που φοβάται πως θα πεθάνει, δεν ξέρει τι να κάνει σ' αυτό τον κόσμο και πριν "φύγει" θέλει να δημιουργήσει κάτι σημαντικό (αν αποτελούσε θρήσκευμα ή πολιτική ιδεολογία η προηγούμενη πρόταση, θα "χτυπούσε" πρωτάκουστα νούμερα πλειοψηφίας). Όσο κι αν το έχει ανάγκη, όμως, ο Caden δεν είναι το πρότυπο στο είδος του. Η ζωή του τον προσγειώνει στην ήττα και, δημιουργικά, αυτο-παγιδεύεται μέσα σ' ένα χάος βιωμένων απωλειών και ανεκπλήρωτων στόχων. Ακόμη κι ανάμεσα στις γυναίκες της ζωής του, αδυνατεί να βρει τη μια και μοναδική του μούσα. Με άλλα λόγια, ο Caden είναι η ίδια η αποτυχία -- που μας μαστίζει! Αλλά δεν πρόκειται να την αποδεχτούμε στο πρόσωπό του. Γιατί μαζί του πρέπει να ταυτιστούμε. Και να μην αισθανθούμε μόνοι.

Τηρώντας μια γραμμική αλληλουχία και καταπατώντας ταυτόχρονα κάθε έννοια του χρόνου (η πρώτη "φιλμική" μέρα του Caden ξεκινά στις 14 του Σεπτέμβρη και καταλήγει στα τέλη του Δεκέμβρη!), το σενάριο της Συνεκδοχής τρέχει με μια ταχύτητα που λες και επιδιώκει να πλησιάσει το θάνατο μια ώρα αρχύτερα, ενώ παράλληλα προσπαθεί να χωρέσει πριν από αυτόν όχι μονάχα μιά ζωή ολόκληρη, αλλά και τους κλώνους κάθε χαρακτήρα της αυτοβιογραφικής παράστασης του Caden, που ενίοτε αποκτούν ρεαλιστικές διαστάσεις και φτάνουν να σκηνοθετούν τους κεντρικούς χαρακτήρες προς μια πορεία σήψης και οδύνης. Εδώ, σε αντίθεση με τους σαρκαστικούς μηχανισμούς άμυνας ή την αθεϊστική σάτιρα ενός Woody Allen, για παράδειγμα, ο Kaufman ξεμπροστιάζει απροκάλυπτα τα πιο πεσιμιστικά του συναισθήματα, ταυτίζοντας το θάνατο με την χειρότερη καταδίκη του ανθρώπινου βίου, σύμπτωμα που δε φέρει τίποτε το θεϊκό, ανώτερο ή ελπιδοφόρο (ως προς την εκδοχή μιας "άλλης", μετέπειτα ζωής). Μην αγωνιάς, λοιπόν. Το τέλος μας είναι μίζερο. Και είναι το ίδιο, για όλους. Αντέχεις τόση αλήθεια;

Εξομολογητικό, αποπροσανατολισμένο, φοβισμένο, αδιέξοδο, το φιλμ του Kaufman κορυφώνεται σε ένα από τα πιο συγκλονιστικά φινάλε που μας χάρισε ποτέ η Τέχνη του κινηματογράφου, για να περάσει στον γλυκόπικρο μουσικό επίλογο του Little Person, μιας σύνθεσης του Jon Brion που τολμά να αναμετρηθεί ακόμη και με το Is That All There Is? των Leiber και Stoller. Τώρα, να εξομολογηθώ πως η Συνεκδοχή είναι η καλύτερη ταινία του 2008 και της σεζόν, μαζί; Μπορεί και να μειώνω την αξία της με μια έκφραση τόσο στερεότυπη...