Οι δυο που ήταν τελευταίοι υποψήφιοι να κάνουν το Halo, o Peter Jackson στη παραγωγή και ο Neill Blomkamp σε σενάριο και σκηνοθεσία, ετοίμασαν με προϋπολογισμό γύρω στα $25 με $30 εκατομμύρια μια ταινία επιστημονικής φαντασίας που βγαίνει τον άλλο μήνα στην Αμερική και ταιριάζει πολύ περισσότερο στο.. αντάρτικο στιλ του δεύτερου. Στη πραγματικότητα, το District 9 (2009) είναι συνέχεια του Alive in Joburg (2005), της μικρού μήκους ταινίας του Νοτιο-Αφρικανού που εξέτασε πρώτα την ιδέα "εξωγήινων προσφύγων το 1990 στο Johannesburg", και σε αυτή ξεκινάνε να μετράνε προφανώς και τα 28 χρόνια ιστορίας των μαμουνιών του διαστήματος που αναφέρει το τρέιλερ που κυκλοφόρησε στα τέλη της προηγούμενης βδομάδας που αλλού στο Yahoo! Movies. Αποφεύγοντας τα εντομοειδή spoilers και μαζί την υποψία ότι η παραγωγή τους μπορεί και να μη τα αντέχει, τα χρόνια που τη γέννησαν, τα χρόνια προσφυγιάς της ναυαρχίδας του Xbox σε πρόχειρους καταυλισμούς της Fox και της Universal, τα θυμάται ο Μιχάλης Τέγος, δανεικός από το GameOver.gr.

Όταν κάποτε ανακοινώθηκε ότι ένας τύπος ονόματι Neil Blomkamp ετοίμαζε μεταφορά του gaming φαινομένου Halo στον κινηματογράφο, η αντίδρασή μου ήταν μια ελαφριά ανατριχίλα.

Με την κακή έννοια.

Βλέπεις, οι gamers μέσα στα χρόνια έχουν καεί ουκ ολίγες φορές από κινηματογραφικά adaptations των αγαπημένων τους τίτλων, τα οποία ήταν στην καλύτερη περίπτωση μέτρια και στη χειρότερη έπαιρναν σηκωτό το θέμα τους στην πίσω αυλή, του έκλεβαν τα ρούχα και το χαρτζιλίκι και του πετούσαν πέτρες. Χωρίς να ανήκει στα αγαπημένα μου, η τριλογία του Halo των επίσημων δεκάδων εκατομμυρίων αντιτύπων και των μπλοκμπαστερικών ανοιγμάτων από το πρώτο μέρος της είναι από τα μεγαλύτερα franchises του πλανήτη. Το ταξίδι στο Hollywood ήταν αναπόφευκτο, όσο και η ετοιμασία για συλλογική κατακραυγή.

Κάπου εκεί ακούσαμε για ρόλο παραγωγού του Peter Jackson με τη WETA του, κάτι που μόνο θετικούς οιωνούς μπορούσε να είχε για το project. Ακολούθησαν τα σχετικά shorts που έβγαλε στο internet ο νεαρός Blomkamp και δεν ήταν και ιδιαίτερα ενθαρρυντικά, τελικά το project ποτέ δε βρήκε το funding που χρειαζόταν για να προχωρήσει.

Cue ανάσα ανακούφισης από τους gamers.

Τώρα φαίνεται πως ήταν διπλό το καλό, γιατί το δίδυμο Blomkamp & Jackson, απαλλαγμένο από το βάρος, γυρίζει προς άλλη κατεύθυνση: το District 9, βασισμένο στο short Alive in Joburg του Blomkamp, το οποίο έδειχνε ένα εξωγήινο apartheid στο Johannesburg του 1990, αποκτά έναν feature-length διάδοχο, σκηνοθετημένο από το Blomkamp και με τις πλάτες του Jackson πίσω του. Σαφέστατα πιο ενδιαφέρον project και σαν θέμα και σαν εκτέλεση, τα trailer που είδαμε όλοι στο internet συνεχίζουν το ντοκιμαντερίστικο στιλ και εξερευνούν τις συνθήκες της απομόνωσης και της εξαθλίωσης στις οποίες ζουν οι αγνώστων λοιπών στοιχείων εξωγήινοι στον Τομέα 9 του τίτλου. Όπως φαίνεται και στο δεύτερο trailer, οι μπελάδες είναι θέμα χρόνου.

Το Halo κι οι δικοί του εξωγήινοι μπορούν να περιμένουν.

Ακράτητος μοδάτος ρεπόρτερ αποφασίζει να γίνει το μεγαλύτερο εξαγώγιμο όνομα της Αυστρίας μετά τον Χίτλερ. Και ακολουθεί το όνειρό του στην Αμερική φυσικά.Δεν είναι που η πλάκα μοιάζει λιγότερο ριζοσπαστική τη δεύτερη φορά, είναι που μοιάζει λιγότερο αυθεντική και είναι σαφώς πετσοκομμένη. Η Universal, έχοντας επενδύσει πάνω από $40 μύρια μόνο για να εξασφαλίσει τα δικαιώματα στον διαβόητο πλειστηριασμό των στούντιο που ακολούθησε τον ασταμάτητο Borat (2006), διάλεξε να ελαχιστοποιήσει τα ρίσκα της, έκοψε ότι δεν άρεσε στη πλευρά των δοκιμαστικών ακροατηρίων, έκοψε ότι δεν ήθελε η απέναντι gay κοινότητα να πολυβγάλει σαν εικόνα, έκοψε ότι έγινε χωρίς συγκατάθεση των "θυμάτων", έκοψε πιθανά ότι βγήκε too much στα.. κατάλληλα τρέιλερ, έκοβε σίγουρα τη κόπια ακόμα και πάνω στον προβολέα στην επίσημη πρεμιέρα (μιας και.. πέθανε ο Michael Jackson). Ότι έμεινε, και ακόμα και το ότι έμεινε και κάτι, αποτελεί θριαμβευτική επίδειξη αφοσίωσης και στο ρόλο αλλά και στην ιδιότυπη αποστολή του για τον Sacha Baron Cohen, που ανταλλάζει παθιασμένα γλωσσόφιλα με τον βοηθό του μέσα σε αμφιθέατρο που του πετάει καρέκλες ή προσβάλλει Εβραίους και ένοπλους* Μουσουλμάνους μέσα στα λημέρια τους. Και έχει ρίξει (ο Cohen) και αρκετά χοντρά ώστε να περισσέψει τίποτα στο ζύγισμα με τα κατηγορίας φτερού και φτερούς τα οποία κάνουν κυρίως τα mainstream ακροατήρια να γελάνε.

Τελικά, ακόμα κι αν διαγράψεις 180 μοίρες οπτικής κάπως έτσι, από οποιαδήποτε γωνία βλέπεις τον πρωταγωνιστή περισσότερο επαγγελματία. Και δεν τον βλέπεις να ξημερώνει στα πεζοδρόμια ή να μιλάει πραγματικά με ανθρώπους. Ο Brüno δεν πλησιάζει αληθινά τον Borat λοιπόν και σου δημιουργεί και μια αίσθηση ότι τίποτα δε πρόκειται να το κάνει.

Οικογένεια ζει αποτραβηγμένη στην μια όχθη αυτοκινητόδρομου ημιτελούς για δέκα χρόνια τον οποίο έχει ενσωματώσει στη καθημερινότητά της. Στην άλλη όχθη βρίσκεται ο υπόλοιπος κόσμος.Η οικογένεια του Σπιτιού με Θέα (2008) λούζεται μαζί στην αρχή της ταινίας και κοιμάται μαζί στη συνέχεια, πράγματα όχι πια τόσο συνηθισμένα όσο σε εποχές ανέχειας και κουνελιάσματος, όμως ιδιαίτερα ενδεικτικά της κατά βάση κοινωνικής αντικοινωνικής συμπεριφοράς του ζευγαριού στο κέντρο της. Συμπεριφορά στην οποία προσαρμόζεται και αυτή των παιδιών, με τρόπους που να τονίζουν τον χαρακτήρα του καθενός αλλά και τα άκρα που πιάνουν συνήθως οι έφηβοι: η μια κόρη κάνει όλη μέρα ηλιοθεραπεία με μουσική στο τέρμα, η άλλη κρύβεται στα βιβλία και τους υπολογισμούς της. Σε αυτά τα θεμέλια μαύρης δραμωδίας που περιμένει να συμβεί, με τη προσμονή ενισχυμένη στο υποσυνείδητό σου από τη παρουσία πρωταγωνιστών του Haneke, πέφτει η πίσσα που στρώνουν στο δρόμο νυχτιάτικα τα κυβερνητικά συνεργεία.

Κάπου εκεί το φιλμ αρχίζει να χάνει την αίσθηση σουρεαλιστικού ντοκιμαντέρ και μπλέκεται σε μια θολή διαδικασία απανθρωπισμού των ηρώων του, μελετημένη αλλά, συγκριτικά, εξαιρετικά απλοποιητική. Η κόρη γίνεται υποχονδριακή, η μάνα γίνεται μανιοκαταθλιπτική, το σπίτι γίνεται τάφος, όμως ότι χρησιμοποιήθηκε στη πορεία μένει σεναριακός μηχανισμός χωρίς ουσία και οι συμβολισμοί της κατάρρευσης φαίνονται περισσότερο αμήχανοι παρά ηθελημένα θολοί: η οικογένεια δε φαίνεται ποτέ να έχει επίγνωση της ειρωνείας του να την αποκόβει ο αυτοκινητόδρομος από τον πλανήτη, φαίνεται να καταρρέει προς τα μέσα από κάποιου είδους πένθος για την έξω της ζωή, τελικά μένει μόνος της εχθρός ο θόρυβος και μόνη της λύση η ασφυξία. Και κάπως έτσι η διαγραφόμενη τραγωδία γίνεται απόμακρη τόσο στη λογική όσο και στο συναίσθημα και η ταινία σου αφήνει μια αίσθηση κλειστοφοβίας και τιποτάλλο. Παρολαυτά, τα περίφημα production values βγάζουν μάτι (καμιά 300αριά αυτοκίνητα χρειάστηκε να πηγαινοέρχονται όπως λέει η Meier) και η σχετικά πρωτάρα σκηνοθέτρια τα χρησιμοποιεί ιδανικά, με τη βοήθεια των έμπειρων συνεργατών της, για να κρατάει τη προσοχή σου έστω και στα τεχνικά. Τυπικά υπό γυναικεία ματιά που μένει στο φρύδι και στα παπούτσια αδυνατώντας να συνθέσει γενική εικόνα, η παραγωγή έχει και όλες τις ξεχωριστές πινελιές (κινήσεις της κάμερας, αντιθέσεις στο φωτισμό) ασορτί με τις σταδιακές αλλαγές στην ιστορία, και όπως και να 'χει το "road movie από την ανάποδη" είναι φρέσκια ιδέα και μαζί με την εκτέλεσή της μπορείς να πεις ότι ένα τι το αφήνουν στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο.

Με λένε Αννούλα, δεν έχω το αίμα μου, δεν έχω το μεδούλι μου, δεν έχω το νεφρό μου, και κάθε φορά που γυρνάω σπίτι η μανούλα μου με περιμένει να με ταΐσει στην αδερφούλα μου που είναι στο νοσοκομείο. Και πουλάω αυτά τα χαρτομάντιλα για να τη πάω στα δικαστήρια.Η Jodi Picoult, συνεπέστατη στο να βγάζει μια δακρύβρεχτη νουβέλα το χρόνο από το 1992, έχει δει ήδη τρεις φορές ιστορίες της να γίνονται Lifetime δράματα. Ο Nick Cassavetes, 50 χρόνια γνωστός κυρίως ως γιος του πατέρα του, έχει δώσει δείγματα ικανότητας σουλουπώματος τηλεκλάψας για κινηματογραφική κατανάλωση, πιο πετυχημένα στο Notebook (2004). Υπολογισμένα λοιπόν, το My Sister's Keeper (2009) είναι σε κάποια σημεία συγκλονιστικό παρουσιάζοντας χωρίς κραυγές τη ζωή με τη λευχαιμία (χάρη και στην ερμηνεία της Sofia Vassilieva), και στα υπόλοιπα χώνει σωλήνα διαμέτρου αποχέτευσης στους δακρυικούς αδένες σου και τρομπάρει με μανία την αντλία που θα τον γεμίσει, χρησιμοποιώντας τη μεγάλη παράδοση κυριολεκτικά αρρωστημένων ηθικών διλημμάτων στα σίριαλ: βλέπεις δικαστίνα, έθαψε την κόρη της και μόλις γύρισε, βλέπεις δικηγόρο, αμέσως αποσύρεται για να βγάλει αφρούς, βλέπεις αδερφό, ξεκινάει το φλασμπάκ παραμελημένης δυσλεξίας, βλέπεις γκόμενο, έχει παραγγείλει ήδη το φέρετρο, βλέπεις γάτα να περνάει, σίγουρα θα είναι κατάσκοπος της CIA. Ο Cassavetes έχει κόψει λέει ακόμα περισσότερα τέρατα από την ιστορία, οπότε ίσως δεν είχε λόγο στην μουσική που του προσθέσανε και μπορείς να φανταστείς την.. επικότητα του πένθους της, σίγουρα όμως η μόνη προφανής συνεισφορά του είναι η μπερδευτικά διαφορετική οπτική σε κάθε ατελείωτη μυξοαναδρομή στο παρελθόν που υποτίθεται παρουσιάζει σφαιρικά το πορνοσοκαριστικό ζήτημα. Για να σε αποτελειώσει, το φιλμ παίρνει έμμεσα αλλά σαφέστατα θέση υπέρ της εκτροφής ανθρώπινων όντων για ανταλλακτικά ακόμα και από τις οικογένειές τους, παρουσιάζοντας τη σύλληψη της ιδέας λίγο πολύ σαν ιατρικά προτεινόμενη σε μια αθέλητα ιλαρή σκηνή, και την εκτέλεση λίγο πολύ ως ανέμελη ευσπλαχνική εκούσια, ακόμα και από τη πλευρά του θρεφταριού που τελικά αναπαριστάνεται ελαχιστότατα και με συνοδεία ανάλαφρης(!) υπόκρουσης.

Βετεράνος που ακόμα πληρώνει το διαζύγιό του προσκαλεί πρώην καρδιοκατακτητή παντρεμένο με πλαστική πενηντάρα να φάνε μαζί την ώρα σου υποκρινόμενοι τους κλέφτες έργων τέχνης.Συχνοί, σχεδόν όσο και ο Steven Seagal και ο Dolph Lundgren, καλεσμένοι της Millenium για να πάνε επίσκεψη κατευθείαν στο DVD, o Morgan Freeman (με Edison (2005) και The Contract (2006) στη καμπούρα του) και ο Antonio Banderas (με το τερατουργηματικό My Mom's New Boyfriend (2008) στη δική του) περνάνε να μαζέψουν ακόμα μια επιταγή από τον Avi Lerner, υπό τις οδηγίες του κέρινου ομοιώματος της Mimi Leder, κάποτε χρυσής ελπίδας της Dreamworks (in fact γύρισε τη πρώτη ever παραγωγή της εταιρείας, το Peacemaker (1997)). Το σενάριο υπογράφει κάποιος Ted Humphrey με μοναδικές συστάσεις κάτι σφουγγαρίστρες που του 'χε δώσει ο David Mamet για να επιμελείται τα πατώματα σε παραγωγές του, και μάλλον έφαγε (το σενάριο) και διορθώσεις για μεγαλύτερο κοινό, οπότε λογικά μοιάζει με Heist (2001) για διανοητικά καθυστερημένους: στη καλύτερη οι διάλογοί του είναι ατάκα και διαφορετική ταινία (-"Γεια σου Γιάννη" -"Κουκιά σπέρνω"), ενώ οι ανατροπές του τελευταίου τέταρτου βασίζονται στο ότι ξέχασες τι έγινε στα προηγούμενα έξι (πιο χαρακτηριστικά ο αστυνομικός στο κατόπι του Freeman δε ξέρει το πρώτο πράγμα που θα όφειλε). Πρόσθεσε πολλή Βουλγαρία ντυμένη Νέα Υόρκη, ένα iPhone πιο μαγικό κι από το Apple remote που έκανε παπάδες στο Sleuth (2007) σε βαθμό να απορείς γιατί δε το στείλανε μόνο του να κάνει τη ληστεία, και ηθοποιούς τουλάχιστο είκοσι χρόνια μεγαλύτερους από τους ρόλους τους, και η πραγματική ληστεία είναι ότι το DVD βρέθηκε στη κορυφή των αμερικάνικων ενοικιάσεων στις αρχές του μήνα, μετά από ανελέητη τηλεπροώθηση από τη Blockbuster.

Στα credits φιγουράρουν πρώτα όσοι συμμετέχουν στο soundtrack, με πιο χτυπητούς White Lies και Little Boots, ουσιαστικά ανύπαρκτους μέχρι πέρσι που γυρίζονταν η ταινία και hot tips όλον τον χειμώνα. Στο καστ βλέπεις τηλεπερσόνες και αγαπημένες στα παιδιά φάτσες στιλ J.K. Simmons. Στους πρωταγωνιστικούς ρόλους βλέπεις τη Megan Fox ντυμένη πορνοστάρ στις μισές σκηνές της και την Amanda Seyfried τόσο nerdy στις αντίστοιχες δικές της που δε θα τολμούσε να εμφανιστεί σε εκκλησιαστικό λύκειο στην Ελλάδα. Και το Jennifer's Body (2009), υπογεγραμμένο από τη Diablo Cody που ΄χει καταφέρει να γίνει ενοχλητική πριν καν βγει η δεύτερη ιστορία της στις αίθουσες, μοιάζει τόσο αμφισβητήσιμο μέχρι fake ήδη από το κόκκινο trailer που βγήκε στο Shock Till You Drop, όσο και οι Hole που του δανείζουν τον τίτλο του (και μάλλον είχαν, για παράδειγμα, το συνήθειο να μη δίνουν credit σε κανέναν που "βοήθαγε" στις συνθέσεις, ακόμα και όταν φαίνονταν ότι έδιναν).

Όπως θα περίμενες, το trailer έρχεται στο κατόπι του mega-stardom της πρωταγωνίστριας των Transformers 2 (2009) που ξεπέρασαν τις προβλέψεις για δεύτερη βδομάδα στην Αμερική και φτάσαν ήδη τα $600 μύρια σε εισπράξεις σε όλο τον πλανήτη. Και σαν πικάντικη εκδοχή του πιο κατάλληλου (trailer) που θα παίζει στις αίθουσες πριν τον ακατάλληλο Brüno (2009), όπως ουσιαστικά είχε προαναγγείλει με tweets ο Jason Reitman, ο σκηνοθέτης της Juno (2007) που περιορίζεται σε ρόλο παραγωγού στη δεύτερη συνεργασία του με τη Cody. Πίσω από τη κάμερα, για να δέσει τη hipper-than-MTV συνταγή, βρίσκεται τώρα η Karyn Kusama, του Æon Flux (2005) και των συνεπαγόμενων προβλημάτων να βγάλει άκρη με ένα σενάριο που αν κρίνεις από την ανθολογία της προώθησης προσπαθεί χτυπητά να μη φαίνεται ενήλικο, προβλημάτων που οδήγησαν σε επαναληπτικά γυρίσματα τον Γενάρη για να αποκτήσουν οι σκηνές τον σωστό τόνο, λέει. Τώρα ποιος είναι ο σωστός τόνος σε όλο αυτό το μπουρδούκλωμα από κραυγαλέους κράχτες, που από πάνω στέλνει και δυο χρόνια στα media σήματα καπνού που πάνε όπου φυσάει ο αέρας, δικαιολογείσαι να μη το 'χεις καταλάβει. Θα βγει η Megan Fox γυμνή και υγρή όπως περνάς να τη βλέπεις καθημερινά στις Μάζες από τον περασμένο Μάη ή θα μείνουν οι αποκαλύψεις εκεί που τις αφήνει το βίντεο και τις θέλαν οι διευκρινίσεις που είχαν δώσει οι υπεύθυνοι στη συνέχεια? Θα παίξει λεσβιακό όπως υπόσχονταν η Megan στα γυναικεία περιοδικά, την ακούς να το υπονοεί σα να τη σμπρώχνει με παλούκι η Cody και βλέπεις να ξεκινάει με κοντινό σε κάποια χείλια ή ισχύουν τα τόσο παλιά που τα έχουν ξεχάσει όλοι script reviews και οι αναφορές από τα screenings και δεν τρέχει τίποτα? Από τα διάφορα μεγάλα που τρώει (κυριολεκτικά) το πλάσμα, ματοπιτσιλίζεται καθόλου παραπάνω από όσο στη φωτογραφία του που έκανε γύρους το χειμώνα στα internets καμιά δεκαριά φορές με τη δικαιολογία μεγαλύτερης ανάλυσης ή όντως είναι ο στόχος κάτι σε Heathers (1988) με κάτι από Buffy και κάτι από οτιδήποτε αρκεί να 'ρθει κάνας θεατής τη ψόφια εποχή που βγαίνουμε για να πιάσουμε $15-20 εκατομμύρια και να ανοίγουμε σαμπάνιες?

Ιστορίες καθημερινής βουτιάς προς την παράνοια, στην άκρη ενός δρόμου που οδηγεί τη βαβούρα του πολιτισμού, ακριβώς στην αυλή μιας απομονωμένης οικογένειας, σ' ένα road movie απ' την ανάποδη. Κάπως έτσι περιγράφει η Ursula Meier την υπόθεση του σκηνοθετικού ντεμπούτου της, με το οποίο είχε κάνει βόλτα ως τις Κάνες το Μάη του 2008, για μια ειδική προβολή στην Εβδομάδα Κριτικής κι αν κοιτάξεις το στόρι λίγο καλύτερα, για μια οικογένεια με δυο κόρες κι έναν γιο, που ζει στην επαρχία μακριά απ’ τον υπόλοιπο κόσμο κι η ιδιωτικής κατασκευής και διαχείρισης γαλήνη της, αρχίζει να μετατρέπεται σε θριλερικό εφιάλτη όταν σπάει η μοναξιά της, θα μπορούσες υποθέτω να δεις και σαν prequel του Κυνόδοντα (2009), αυτήν την ταινία της Ursula Meier, που της χάρισε και μια υποψηφιότητα στα Cesar για καλύτερο πρωτοεμφανιζόμενο σκηνοθέτη, αλλά και τρία έπαθλα στα Ελβετικά Κινηματογραφικά Βραβεία (για σενάριο, ταινία και ερμηνεία).

Το Home, όπως θα θυμάσαι, είχε προβληθεί και στο περασμένο Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου της Ελλάδας, όπου και σήκωσε το μεγάλο βραβείο της επιτροπής, στην επεισοδιακή εκείνη βραδιά των απονομών. Το μεσημέρι της βραδιάς εκείνης, πάντως, την είχαμε ξεμοναχιάσει στη σουίτα του St. George Lycabetus, εξ ου και η μεγάλη της έκπληξη στο τέλος της συνέντευξης, στην ερώτηση για το αν πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει το μεγάλο βραβείο της διοργάνωση. Η φωνή που ακούς στο ντουμπλάζ, να διερμηνεύει την έκπληξη (και της υπόλοιπες απαντήσεις) της Meier, ανήκει στην Μαριάννα Ραψοματιώτη.