Παρών ουσιαστικά σε κάθε νεανικό φιλμ από τα 80s και μετά, και απών εκούσια από τα φώτα της δημοσιότητας εδώ και 15 χρόνια τουλάχιστο, ο John Hughes πέρασε και τυπικά στη κινηματογραφική ιστορία μετά από καρδιακή προσβολή στη διάρκεια περιπάτου του σε ταξίδι στη Νέα Υόρκη. Ο σεναριογράφος και σκηνοθέτης του Breakfast Club (1985) και του Ferris Bueller's Day Off (1986), ταινιών με τόση πολιτισμική επιρροή που αν μεγάλωσες στα 80s τις λες θρυλικές γιατί δε μπορείς να σκεφτείς τιποτάλλο από την ανατριχίλα, ήταν υπεύθυνος για την ιστορία και τη παραγωγή και του Home Alone (1990) που παραμένει η πιο πετυχημένη κωμωδία των εποχών.

O Hughes γεννήθηκε το 1950 στο Michigan, και όλα του τα χρόνια μέχρι τις αρχές των 80s φαίνεται να τα πέρασε στο Chicago γράφοντας για οτιδήποτε τον πλήρωναν, ώσπου τον προσέλαβαν στο National Lampoon και μπλέχτηκε στις κινηματογραφικές απόπειρες του σατιρικού περιοδικού, με κερασάκι το σενάριό του για το Τρελό Θηριοτροφείο Πάει Διακοπές / Vacation (1983). Μέχρι το '83, όχι μόνο είχε υπογράψει επίσημα ακόμα τρία (3) σενάρια αλλά έκανε και τον script doctor σε αρκετά άλλα, και η Universal τον έκλεισε για τρία χρόνια και το αυτοκρατορικό για την εποχή ποσό των $30 εκατομμυρίων, δίνοντάς του και απόλυτες εξουσίες. Έτσι προέκυψε, με επιπλέον υπογραφή του στη σκηνοθεσία και τη παραγωγή, το Sixteen Candles (1984) που μπήκε κατευθείαν στις λίστες εποχών της teen americana, έχοντας όλα τα στοιχεία που θα καθόριζαν τη δουλειά του στη συνέχεια, από αφήγηση που αδράχνει τη μέρα (i.e. δεν εκτυλίσσεται και για πολύ πάνω από 24ωρο) μέχρι χαρακτήρες που σέβονται την ανθρωπιά τους (i.e. δεν είναι απλά δικαιολογίες για ατάκες).

Αυτός ο φυσικός, και κάθε άλλο παρά φυσιολογικός για την εποχή του Fast Times at Ridgemont High (1982) και ακόμα γενικά, τρόπος με τον οποίο ο Hughes κατέγραφε χωρίς να πολυκρίνει ότι παρατηρούσε στη ζωή των 16άρηδων, σφράγισε και το Breakfast Club του, τη ταινία που κατασφράγισε σα γελάδα και οποιαδήποτε ενηληκίωσης την ακολούθησε, στο mainstream και όχι μόνο (αν σου λέει τίποτα το όνομα Wes Anderson, ας πούμε). Φυσιολογικά, η Universal έπαθε, πολύ εκδηλωτικά, μια πλάκα βλέποντας πέντε γυμνασιόπαιδα τιμωρία μετά τη τάξη και όχι πολλά άλλα, και έτσι πριν το φιλμ κατακτήσει το κοινό ο δημιουργός του έψαχνε συγχισμένος τρόπους να σπάσει το συμβόλαιό του, αποκτώντας για πρώτη φορά τη φήμη του περίεργου κι από πάνω. Πριν φύγει για τη Paramount παρολαυτά, ο Hughes παρέδωσε στα βιαστικά στο παλιό του studio το αντίο του και στη πιτσιρικαρία τη γυναίκα των (πολύ πολύ υγρών) ονείρων της, την Kelly LeBrock στο Weird Science / Ηλεκτρονικό Μανούλι (1985).

Στο Pretty in Pink (1986) o Hughes "περιορίστηκε" στον αγαπημένο του στη συνέχεια, και από πάντα ουσιαστικά, ρόλο παραγωγού παύλα σεναριογράφου αλλά κατά τα άλλα έκανε άλλη μια επιτυχία που ακόμα παίζει στις τηλεοράσεις του πλανήτη, κομπλέ με soundtrack που προκάλεσε, όπως και το Don't You (Forget About Me) ένα χρόνο νωρίτερα, πολλές ανήλικες εγκυμοσύνες. Ο άνθρωπος που αν υπάρχει ένα είδος εφηβικών ταινιών που να αναγνωρίζει κάθε άλλος στον πλανήτη αυτό είναι το δικό του, έδωσε και τα ρέστα του στον Ferris Bueller που έχει τη πρώτη θέση σε όσες all-time λίστες δε βάζουν εκεί το Breakfast Club ή έχουν αλαφρότερο προσανατολισμό. Και θέλησε να περάσει και σε τίποτα διαφορετικότερο με το ενήλικο Planes, Trains and Automobiles (1987), φιλμ που είχε εξαιρετική κριτική υποδοχή και έκανε σοβαρούς αστείους τον Steve Martin και τον John Candy, αλλά χτυπήθηκε από χίλιες δυο κατάρες στη διάρκεια της παραγωγής, δε πήγε καλά εισπρακτικά για το υπέρογκο για την εποχή κόστος του, και απομάκρυνε τον δημιουργό του από αρκετό κόσμο τόσο στη διάρκεια των γυρισμάτων όσο και των προβολών. Η συνέχεια έφερε τρεις σκηνοθετικές απόπειρες που είτε δεν ήταν και τόσο καλές είτε δε τα πήγαν και τόσο καλά, και στα 90s ο Hughes που ποτέ δε συμπάθησε τα φλας, έμεινε στο να γράφει και να επιμελείται τη παραγωγή κάτι.. υπερμπλοκμπαστεριών σα τον Μόνο στο Σπίτι και τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας (1996).

Το 1967, το καμάρι των γαλλικών μυστικών υπηρεσιών, ο Hubert Bonisseur de La Bath, αναλαμβάνει να κουβαλήσει μια βαλίτσα δολάρια σε πρώην Ναζί, με αντάλλαγμα μικροφίλμ με ονόματα δωσίλογων σε ψηλές κυβερνητικές θέσεις.Bigger and dumber όπως θα περίμενες από κάθε sequel, το δεύτερο ταξίδι του OSS 117 στον κόσμο των μυστικών πρακτόρων που είναι σε άλλο κόσμο από τον υπόλοιπο κόσμο, τον βρίσκει μια δεκαετία αργότερα να αγνοεί όχι μόνο γεωγραφία και ιστορία αλλά και όλες τις κοινωνικές αλλαγές που έχουν συμβεί στο ενδιάμεσο. Ο τόπος είναι τώρα το Ρίο όπως.. κρύβει καλά ο τίτλος (και ο στόχος είναι σαφέστερα η απέναντι ήπειρος), το sidekick είναι ξανθιά Εβραία (για να κάνει αντίθεση με τη μαυρομάτα Μουσουλμάνα του πρώτου φυσικά), τα φλασμπάκ που στοιχειώνουν τον ήρωα έχουν τώρα σχέση με υψοφοβίες, ο συνεργάτης πράκτορας είναι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού και φτύνει προσβολές αντί να κάθεται να τρώει μάπες από ευγένεια, καταλαβαίνεις ότι εκτός από την εκπληκτικότατη προσοχή στο να βγαίνουν οι σκηνές σα να έβγαλες το φιλμ από το μπαούλο όπου το είχες παραχώσει σε κάποιο σημείο στην αρχή (αυτή τη φορά) των 70s, η παραγωγή δε τσιγγουνεύτηκε ούτε τη φροντίδα να νοιώθεις σα στο σπίτι σου επιστρέφοντας στην αίθουσα και να τα βρίσκεις όλα ίδια αλλά διαφορετικά. Μπορείς βέβαια να πεις και ότι η συνταγή μένει τελικά τόσο απαράλλακτη που βλέπεις πια τις σκηνές να έρχονται, κομπλέ με πλαστικούς κροκόδειλους, και σχεδόν αγανακτείς που οι Hazanavicius και Halin δε τόλμησαν να πάνε το όλο μετα- του πράγματος ένα βήμα παραπέρα και δεν πιάσαν να ειρωνεύονται λεπτοχοντρά και τα φιλμ με τον πράκτορα Derek Flint που είχαν ήδη εμφανιστεί να παρωδούν τον James Bond την εποχή που αυτός έφτανε τις all-time υπεργελοιότητες των καρχαριών στο Ζήσε και Άσε τους Άλλους να Πεθάνουν (1973). Έτσι, παρότι η συνέχεια έχει φανερά μεγαλύτερο προϋπολογισμό, μάζεψε ακόμα καλύτερες κριτικές από το γαλλικό τύπο (που ενθουσιάστηκε υποθέτεις τόσο με τις αναφορές στον Hitchcock όσο και με τις μπηχτές στον De Gaulle) και έκοψε και 10% περισσότερα εισιτήρια (και 2μισι εκατομμύρια συνολικά) στη χώρα της βαριάς κουλτούρας, παρολαυτά δύσκολα μπορείς να τη προτείνεις ακόμα και στους 4 χιλιάδες που ενδιαφέρθηκαν για κάτι πιο πραγματικά κινηματογραφικό από τον Austin Powers και είδαν το OSS 117: Le Caire Nid d'Espions (2006) πριν μερικά αυγουστιάτικα φεγγάρια στη χώρα της βαριάς παπάρας.

Ο Peter Jackson όχι μόνο κέρδισε το πιο τρελό στοίχημα στη κινηματογραφική ιστορία αλλά το έκανε και με τον πιο τρελά εμφατικό τρόπο, όπως ξέρει πια και το πιο τούβλο Ορκ στη Μέση Γη. Οπότε κάθε άλλο παρά περίεργο είναι πως όσα studio θέλουν να λέγονται major στο Hollywood κάναν ουρά για να του δώσουν $70-80 εκατομμύρια να γυρίσει ένα pet project του, μια νουβέλα.. φανταστική με την έννοια ότι ασχολείται με τη καθημερινότητα ενός νεκρού 14χρονου κοριτσιού. Και κάθε άλλο παρά απρόβλεπτη ήταν η απόφαση της Paramount που κέρδισε τελικά τη διανομή μέσω Dreamworks, να μετακινήσει την έξοδο του φιλμ από μια βδομάδα μετά τους Watchmen (2009), στην καρδιά της οσκαρικής κούρσας (11 Δεκεμβρίου) όπου το βάζαν οι προβλέψεις ήδη από πέρσι.

Έτσι, το Lovely Bones (2009) είχε βρεθεί ουσιαστικά τελειωμένο από τον Μάρτιο και με μια προώθηση έτοιμη να το προωθήσει σα θρίλερ με κοριτσίστικες ευαισθησίες, όπως βλέπεις ακόμα να αντηχεί το τρέιλέρ του που έσκασε μυτούλα κάποιες ώρες νωρίτερα από τώρα και κάποιες μέρες νωρίτερα απ' ότι είχε προαναγγείλει ο Jackson στη Comicon. Αλλά το τρέιλερ αντηχεί, στις σκηνές που αφήνει περισσότερο να τρέχουν από όσες συνολικά παρουσιάζει από τον άλλο κόσμο της μικρής, και τον επιπλέον χρόνο που είχε ο σκηνοθέτης να τελειοποιήσει τα εφέ του, και να φτιάξει λίγο και τη περούκα του Mark Wahlberg και τα δάκρυα της Rachel Weisz και το πεντικιούρ της Susan Sarandon για να μπορείς να πεις ότι η τελειομανία του ικανοποιείται κατά 80-90% σε ότι δημοσιεύεται. Και αν κρίνεις από το ότι στη Comicon έπαιξαν, σε περιορισμένο και γενικά εκστασιασμένο κοινό, μόνο 4μισι λεπτά της παραγωγής, τότε είναι πολύ πιθανό η δουλειά ακόμα να συνεχίζεται, και σε κάθε περίπτωση τις όποιες αντιδράσεις στις αρκετές δοκιμαστικές προβολές του χειμώνα και της άνοιξης δε μπορείς να τις λάβεις σοβαρά υπόψη πια (ακόμα κι αν θα το 'κανες). Αντίθετα, σοβαρά υπόψη εδώ και καιρό λαμβάνουν όλοι ότι το σενάριο οι συνήθεις ύποπτοι (Walsh, Boyens και Jackson) το προσάρμοσαν έτσι ώστε να στραγγίξει (μαζί βέβαια με κάτι βιασμούληδες και) αρκετό από το.. τυρί του βιβλίου, βιβλίου που μπορεί να πέρασε αρκετό καιρό στις λίστες των best-sellers αλλά δε μπορείς να πεις ότι έχει και μόνο φίλους. Η Saoirse Ronan που ο Jackson την είχε επιλέξει από κασέτες πριν το Atonement (2007) και την εποχή που είχε ακόμα χοντρό τον Ryan Gosling στη θέση των τριχών του Wahlberg, και ο Stanley Tucci που το μοντάζ έχεις την εντύπωση ότι τον παραχώνει ακόμα και σε αντικατοπτρισμούς γιγαντιαίων τριαντάφυλλων σε γαλανά νερά στον παράδεισο μπας και σου ξεφύγει ότι είναι ο δολοφόνος, τα δυο μικρότερα ονόματα στην αφίσα, έχουν ήδη ξεχωρίσει από χτες στα διχτυακά σχόλια για το (τηλε)τρέιλερ του αναμασήματος από το Entertainment Tonight του τρέιλερ του φιλμ που τυπικά συγκεντρώνει τα περισσότερα "ακαδημαϊκά" στοιχεία από οποιοδήποτε άλλο μέχρι τώρα στην οσκαρική κούρσα. Ακόμα και σκηνοθέτη που το παρουσιάζει (σε κάποιες εκδοχές) κατευθείαν από τα αμερικάνικα μποντιλάιν, κοιτώντας το οτοκιού σα να μαθαίνει να συλλαβίζει για να υπονοήσει ότι φοράει παπούτσια (και όχι παντούφλες στη καλύτερη).

Πρωταγωνίστρια των φαντασιώσεών μας από το 2002, όταν και εμφανίστηκε σε σύντομο όσο και χαρακτηριστικό ρόλο στο Firefly του Joss Whedon ως σειρήνα του διαστήματος που παραπλανεί (δις!) τον σκληρό Mal Reynolds του Nathan Fillion, η Christina Hendricks αποτελεί τη ζωντανή απόδειξη οτι η σωστή γυναίκα η σέξι, κάθε άλλο παρά στέκα πρέπει να είναι. Αντίδοτο στην ανορεξία των teen ειδώλων που κατοικούν στις παντός είδους σαπουνόπερες και κοσμούν τα περισσότερα εξώφυλλα, η Hendricks παρέα με τις υπνωτιστικές τις καμπύλες βρήκε τον αληθινό ρόλο της καριέρας της ως αρχι-γραμματέας στα πνιγμένα στον καπνό και το αλκοόλ γραφεία της διαφημιστικής Sterling-Cooper της Madison Avenue. Όλα αυτά στην πολυβραβευμένη σειρά εποχής Mad Men που πια αν δεν την έχεις ακούσει σου εύχομαι καλορίζικη να έχεις τη νέα σου σύνδεση στο ίντερνετ, σειρά που επαναφέρει το πρότυπο του σιωπηλού στιβαρού άντρα και της χυμώδους γυναίκας, όπως μαρτυρούν τα πολλαπλά εξώφυλλα που έχουν κάνει δίπλα-δίπλα η Hendricks με τον πρωταγωνιστή Jon Hamm. Και σειρά για την οποία έχει κερδίσει, ως μέρος του πιο καθηλωτικού ερμηνευτικού συγκροτήματος της τηλεόρασης (και άρα, για να μη γελιέσαι, του σινεμά), τον πρώτο της Actor των SAG. Και όπως φυσικά θα διαπιστώνεις, έχει όλα τα προσόντα και για σόλο καριέρα. Περιμένουμε, με κομμένη την ανάσα.

Το κείμενο είναι του Dark Tyler του US TV. Οι φωτογραφίες του Esquire.

Κάποιες ώρες πριν παρουσιαστεί το πρόγραμμα της Venezia 66, στα κανάλια του Yahoo! παρουσιάζονταν το τρέιλερ μιας παραγωγής από αυτές που έδωσαν στον Marco Müller το δικαίωμα να υπονοεί ότι βαρέθηκε να απορρίπτει αμερικάνικες συμμετοχές φέτος. Κάπως έτσι (λόγω ανταγωνισμού και προφανώς όχι και τόσο ξεχωριστής ποιότητας), ο Fantastic Mr. Fox (2009) έγινε η πρώτη ταινία του Wes Anderson, εδώ και καμιά δεκαετία τουλάχιστο, που δε θα παίξει σε μεγάλο ευρωπαϊκό φεστιβάλ, αλλά θα ανοίξει το once upon a time μικρό αγαπημένο μας του Λονδίνου, όπως είχε ανακοινωθεί καναδυό μέρες νωρίτερα.

Και κρίνοντας από τις πρώτες σκηνές της, η παραγωγή και στο Λονδίνο πάει μάλλον για να την ακολουθήσουν κάτι ονόματα σαν αυτά του George Clooney και της Meryl Streep που σερβίρει με μεγάλη γραμματοσειρά η προώθηση, και όχι λόγω σχετικής εντοπιότητας του Roald Dahl, ήρωα του Anderson και συγγραφέα του παιδικού βιβλίου το οποίο αυτός μεταφέρει. Όπως βλέπεις, ο Dahl δεν έχει.. καν όνομα για τη φανταστική κυρία Twentieth Century Fox που υιοθέτησε το project όταν η εταιρεία που το είχε ξεκινήσει, η Revolution, παρέδωσε τα κλειδιά στο τέλος του 2007 (και τέλος του μη ανανεωμένου συμβολαίου συνεργασίας της με τη Sony). Και η ταινία σμπρώχνεται, από την ίδια φανταστική κυρία, λίγο σα να είναι τα 11 Αλεπουδάκια του Όσιαν, παρότι ο Anderson δε φαίνεται να δείχνει ούτε εδώ διάθεση να περάσει στη σκοτεινή (διάβαζε εμπορική) πλευρά του hip: οι κολλητοί του επιστρέφουν, το στιλάκι είναι ανεξάρτητο, η κάμερα αρνείται να δεχτεί πως όταν αποτραβιέται σε μακρινά πλάνα αποκαλύπτει μια λεκάνη με παιχνιδάκια, οι εικόνες ξεκολλάνε από την αφήγηση, και κυριότερα, δύσκολα διακρίνεις και πάλι κοινό-στόχο πέρα από αυτό που ενθουσιάζεται με ότι δεν έχει κοινό στόχο. Και αν δε σου μοιάζει η σταματημένη κίνηση (i.e. stop-motion animation) και πολύ με αυτή στα υδρόβια ζωάκια του Life Aquatic (2004), είναι γιατί ο Henry Selick αποχαιρέτησε στο ενδιάμεσο, για να κάνει τη Coraline (2009).

Με headliner τον Michael Moore, με συνεπακόλουθο άτυπο μότο το "Καπιταλισμός: Μια Ιστορία Αγάπης", και με επίγνωση της συρρίκνωσης της ανεξάρτητης παραγωγής και διανομής και της παγκόσμιας προσφυγής στον κινηματογράφο σα φτηνή διασκέδαση σε περίοδο κρίσης, ανακοινώθηκε χτες το πρόγραμμα του 66ου φεστιβάλ της Βενετίας που φέτος θα ξεκινήσει μάλλον για πρώτη φορά Σεπτέμβριο, έχοντας μετακινηθεί μια βδομάδα πιο μπροστά από τις παραδοσιακές του ημερομηνίες. Οι ημερομηνίες διεξαγωγής, 2 με 12 Σεπτεμβρίου, δεν θα πέσουν όμως πάνω σε αυτές του Τορόντο, ούτε αυτή η κίνηση του Marco Müller, με επίσημη δικαιολογία τις διακοπές των Ιταλών και προφανή στόχο τον περιορισμό των.. διπλοθεσιτών, έβγαλε κανένα ματ στη διεθνή φεστιβαλική σκακιέρα: η μεγαλύτερη πόλη του Καναδά πήγε τη βασίλισσά της, το μεγαλύτερο φεστιβάλ του πλανήτη, ένα τετραγωνάκι παρακάτω, 10 με 19, και έκανε και από την Τρίτη πρώτο θέμα στη σελίδα του, για να δώσει "τέλος στις φήμες και τις εικασίες", την ειδική προβολή ενός κάποιου Capitalism: A Love Story (2009) ενός κάποιου κυρίου Moore.

Παρτίδες τέτοιου υψηλού επιπέδου είναι εξαιρετικά δύσκολο να τις παρακολουθήσεις ειδικά όταν γίνονται.. χωρίς τηλεοπτική κάλυψη (i.e. δε καταγράφονται στα ρεπορτάζ και δε παρουσιάζονται στα ίσια στα δελτία τύπου), και το να παίρνει η μια πλευρά τις παγκόσμιες πρεμιέρες και η άλλη τις βορειοαμερικάνικες και τους βορειοαμερικάνους, φαίνεται να έχει πια παγιωθεί. Οπότε μείνε στον σαφέστατο έπαινο του Variety για το "αναζωογονητικά πλούσιο μίγμα" καταξιωμένων και φιλόδοξων που παρουσίασε ο σαφέστατα διαπλανητικά πιο πετυχημένος διευθυντής κινηματογραφικού πανηγυριού τα τελευταία πενήντα εξήντα χρόνια που θυμάμαι. Και στις δηλώσεις αυτουνού, του Müller της Βενετίας, για την "ευμεγέθη προσφορά" συμμετοχών από Αμερική μεριά, δηλώσεις με σαφέστατα υπονοούμενο τον καγχασμό προς τις Κάνες, απ' όπου είχαν προέλθει την άνοιξη τα σχόλια που χρησιμοποιούσαν τη προπέρσινη απεργία των αμερικάνων σεναριογράφων ως δικαιολογία (που δε καλωσήρθε το δολάριο). Στα σοβαρά, όπως θα θυμάσαι, η απεργία είχε πλήξει τη Βενετία, όμως ένα χρόνο αργότερα ο απολογισμός της λέει ότι η 65η Μόστρα έβγαλε και μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς της, τον Παλαιστή (2008), ενώ ακόμα στέλνει ταινίες στα Όσκαρ, μιας και το Hurt Locker (2008) της Kathryn Bigelow προβάλλεται αυτές τις βδομάδες στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού με κριτική στήριξη και βλέψεις για χρυσά αγαλματάκια.

Η 66η Μόστρα έβγαλε, από το πρόγραμμα ακόμα, σοβαρό υποψήφιο για τα ίδια αγαλματάκια και το Road (2009) του John Hillcoat που μπήκε στο διαγωνιστικό υπό έντονο ανταγωνισμό. Αντίθετα, ο Informant! (2009) του Steven Soderbergh αποτελεί το πιο χαρακτηριστικό φετινό παράδειγμα παραγωγής που είχε μπει, μάλλον παράλογα, σε πολλές πρώιμες οσκαρικές λίστες και διαγράφτηκε άμεσα μετά τον παραμερισμό της στην κατηγορία των εκτός συναγωνισμού του Lido. Στην κατηγορία των υποψήφιων για γιούχες μπαίνει η πρώτη ταινία του Tom Ford μιας και κανένας δε κατάλαβε πώς ο μόδιστρος βρέθηκε να σκηνοθετεί πολύ περισσότερο να διεκδικεί Χρυσό Λιοντάρι, ενώ τη κατηγορία που ή θα μαζέψει όλα τα λιοντάρια ή όλες τις ντομάτες καθορίζει το remake του Bad Lieutenant (1992) από τον Werner Herzog. Οι διοργανωτές είχαν την καλοσύνη να ικανοποιήσουν τη δίψα για αίμα του κοινού με Survival of the Dead (2009) του George Romero και [•REC]² (2009) "in" και "out of competition" αντίστοιχα, αλλά κυρίως με τη πρόσκληση στον Abel Ferrara να προβάλλει τη νέα του ταινία και να συνεχίσει να τρώγεται με τον Herzog για την παλιότερή του. Στις έντεκα ευρωπαϊκές διαγωνιστικές συμμετοχές headliner είναι φυσικά ο Fatih Akin, στις τέσσερις (4) ιταλικές μπροστά μπαίνει, ανοίγοντας και το φεστιβάλ, η μεγάλου προϋπολογισμού Baarìa (2009) του Giuseppe Tornatore. Εξασφαλισμένο βραβείο έχει ο John Lasseter για το σύνολο του έργου του, έργο που φυσικά είναι απλή αφορμή για να συνεχίσει η Pixar τη φετινή της επιδρομή καταξίωσης και για το φεστιβάλ να προσθέσει και 3D βραβείο στα πολλά περιφερειακά του. Πρόεδρος στην επιτροπή της Venezia 66 που ελπίζεις να δώσει το μεγάλο βραβείο της στον Todd Solondz, είναι ο Ang Lee.

Ο Jason Statham διασχίζει άχρωμα ευρωπαϊκά τοπία, κάνοντας στάσεις για να πλακώσει πολύχρωμες πολυεθνικές ομάδες κομπάρσων με το κουστούμι του. Κυριολεκτικά. Αλλά μην ανησυχείς έχει και άλλη αλλαξιά.Συνδυάζοντας γενικά τα χειρότερα των δυο προηγούμενων, ο τρίτος Transporter επιστρέφει στη Γηραιά Ήπειρο κατακουρασμένος από την υπερβολική υπερβολή του ταξιδιού του στη χώρα της Υπερβολής, πιο μονόχρωμος από ποτέ, ανεξήγητα κιμαδοποιημένος στις περισσότερες σκηνές ξύλου, και με μοναδικό στόχο να αποδείξει ότι ο Frank Martin δεν είναι o "the gay" που ισχυρίζονταν ο προηγούμενος σκηνοθέτης του franchise, Louis Leterrier. Έτσι, ακόμα και όλα τα πλάνα που πρόσθεσαν στο εντωμεταξύ στις ελάχιστες απαιτήσεις σου τα Need for Speed και η CGI τεχνολογία των διαφημίσεων αυτοκινήτων, περνάνε ουσιαστικά σε δεύτερο ρόλο, με τον πρώτο να ανήκει στο.. αίσθημα που θα κάνει άντρα τον Frank. Γι' αυτόν τον ρόλο, ο Luc Besson βγάζει από το μανίκι του τη πιο ξεχωριστή στην ατελείωτη σειρά από ξεχωριστές γκόμενες που ψαρεύει στα κομμωτήρια με υποσχέσεις περιπάτων σε κόκκινα χαλιά: ουκρανικής καταγωγής, φακιδομύτα και με μπούκες που τραβάνε τη προσοχή περισσότερο και από τα μπούτια της, η Natalya Rudakova δικαιολογεί όλα τα.. έξτρα μαθήματα που της έκανε ο Besson, έστω κι αν το σενάριο του τελευταίου απαιτεί από αυτήν να αλλάζει διαθέσεις όπως κάθε σχιζοφρενής με προεμμηνορροϊκό σύνδρομο. Κι αν έχεις την υπομονή ή απλά την αφασία να τις αντέξεις όλες (τις αλλαγές διαθέσεων της παρανοϊκής με PMS που καταπίνει κουμπάκια με τη βοήθεια οινοπνεύματος), καταλαβαίνεις ότι, έχοντας περάσει ένα χεράκι και εκατοντάδες τέτοια, ο σκηνοθέτης της Nikita (1990) έχει μια αυθεντική και τελικά χρήσιμη στην αφήγηση στάση κατανόησης για όλα τα κοριτσάκια που αλλοφρονούν ανάμεσα σε ορμόνες, γονίδια, έλξεις, πείνες, αδυναμίες και πιέσεις για υποκριτικές συμπεριφορές. Και μισοκαταφέρνει να βγάλει και τον ήρωά του πραγματικά straight σε ένα σύμπαν όπου η ευθεία ορίζεται ως απεριόριστη δυνατότητα για ευκαμψία και σε μια ταινία που σταματάει στη μέση για να τονίσει ότι κατά τα άλλα είναι μια ταινία από αυτές όπου οι κακοί διαλέγουν να κάνουν τις καταστροφικές για τον πλανήτη κακίες τους με τον πιο περίπλοκο και εξεζητημένο τρόπο.