Megamind (2010): Trailer υπερκακούργου
Δες/Κρύψε το teaser
Iστορικό φιλμ στο χώρο του κινούμενου, το Megamind (2010) της Dreamworks Animation θα γίνει το Νοέμβρη το τρίτο φιλμ του στούντιο που κυκλοφορεί μέσα στη χρονιά (πράγμα που δε χρειάζεται και πολλή επαφή με τη κινηματογραφική παραγωγή για να καταλάβεις ότι δεν έχει ξαναγίνει), και προβάλλει το σχετικό trailer από χτες στο Yahoo! Movies και από σήμερα στις αμερικάνικες αίθουσες πριν το Shrek Forever After (2010).
Η ιστορικότητά του είναι δεδομένη αλλά το τίτλο του φιλμ μη τον δέσεις ακόμα κόμπο, αφού από πέρσι τέτοια εποχή έχει πάει από Master Mind σε Oobermind σε Megamind και θα καταλήξει μάλλον σε Supermegamasteroobermetromind για να έχει και μια αντίθεση με τον Metroman, τον αρχι-αντίπαλο του αρχι-κακού πρωταγωνιστή που μαζί του συμπληρώνει όπως βλέπεις ένα αρχετυπικό ντουέτο με καραμπάμ αναφορές στον Lex Luthor και τον Superman. Σοβαρή (ή αλλιώς ελάχιστα πρωτότυπη) ιστορία με ένα τέτοιο ντουέτο δε μπορείς να αφηγηθείς πια βέβαια, και το σενάριο φαίνεται να ακολουθεί ένα φίδισμα σχετικά συνηθισμένο τις τελευταίες δεκαετίες, το να νικάει τελικά ο ένας από τους δυο αντιπάλους αλλά να αποτρελένεται χωρίς νέμεση και να προσπαθεί να ξαναποκτήσει, φίδισμα που κι αυτό δεν είναι πια αρκετό προφανώς και έτσι, σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, σαν αποτελειωτικό χτύπημα για τον Megamind, ο Titan που κατασκευάζει (για να πάρει τη θέση του νικημένου Metroman).. δε θέλει να είναι καλός. Οι ανατροπές συνεχίζονται και στο casting, όπου τα ονόματα των Ben Stiller (που έχει credit και στη παραγωγή έχοντας το spec script με τη Red Hour Films) και Robert Downey, Jr. (που μάλλον πέρασε και από τους δύο ρόλους) τα αντικατέστησαν οι Will Ferrell και Brad Pitt, αν όχι τιποτάλλο μια καλή ένδειξη του ότι το φιλμ είναι από αυτά τα κινούμενα που πουλάνε τα ονόματα στη μαρκίζα.
Σαφής είναι συνεπακόλουθα και η ένδειξη ότι ο Jeffrey Katzenberg σκοπεύει πια να βγάζει τα κινούμενά του ένα κι ένα κάθε χρονιά, ένα πιο σοβαρό σα το How to Train your Dragon (2010), κι ένα χύμα ποπκαλτσιουρομαρκιζάτο, με πιθανά τρίτα όπως φέτος αν του προκύψει franchise στιλ Shrek. Πολύς κόσμος που πιπιλάει άκριτα τα σχετικά με Pixar και Dreamworks, ξεχνάει ή αγνοεί πως ο Katzenberg ήταν single-handedly υπεύθυνος για τη δεύτερη χρυσή εποχή της Disney, τόσο που ο Michael Eisner τον έδιωξε κάπου μετά τον Lion King (1994) γιατί είχε γίνει πολύ μεγάλος. Οι εμπορικές του επιλογές στη συνέχεια ήταν.. εμπορικά αναγκαίες (αφού δε μπορούν να πουλάνε όλοι πγιότητα), και μιας και οι εξελίξεις στη τεχνολογία του δίνουν τη δυνατότητα, ανεβάζει τώρα τους ρυθμούς παραγωγής του και παίζει και σε δύο ταμπλό, σε μια περίοδο που γενικά το Hollywood από κει που πήγαινε για 200 ταινίες το χρόνο μέχρι το 2008 πάει πια με φόρα να πέσει στις 100. Ο CEO της Dreamworks Animation ήταν και ο ο πρώτος που επένδυσε βαριά στο S3D την εποχή του Monsters vs Aliens (2009), ο πρώτος όπως ξαναματάπαμε που παρακίνησε τους αιθουσάρχες να ανεβάσουν τις σχετικές τιμές στα ύψη, έχει κι ένα προϊόν εκ φύσεως τρισδιάστατο, οπότε ήδη είναι κερδισμένος από τις ψιλο-απρόβλεπτες εισπράξεις του "δύσκολου" HTTYD και δε προβλέπεται να σταματάει σύντομα η ρέντα του.
Η ιστορικότητά του είναι δεδομένη αλλά το τίτλο του φιλμ μη τον δέσεις ακόμα κόμπο, αφού από πέρσι τέτοια εποχή έχει πάει από Master Mind σε Oobermind σε Megamind και θα καταλήξει μάλλον σε Supermegamasteroobermetromind για να έχει και μια αντίθεση με τον Metroman, τον αρχι-αντίπαλο του αρχι-κακού πρωταγωνιστή που μαζί του συμπληρώνει όπως βλέπεις ένα αρχετυπικό ντουέτο με καραμπάμ αναφορές στον Lex Luthor και τον Superman. Σοβαρή (ή αλλιώς ελάχιστα πρωτότυπη) ιστορία με ένα τέτοιο ντουέτο δε μπορείς να αφηγηθείς πια βέβαια, και το σενάριο φαίνεται να ακολουθεί ένα φίδισμα σχετικά συνηθισμένο τις τελευταίες δεκαετίες, το να νικάει τελικά ο ένας από τους δυο αντιπάλους αλλά να αποτρελένεται χωρίς νέμεση και να προσπαθεί να ξαναποκτήσει, φίδισμα που κι αυτό δεν είναι πια αρκετό προφανώς και έτσι, σύμφωνα με την επίσημη σύνοψη, σαν αποτελειωτικό χτύπημα για τον Megamind, ο Titan που κατασκευάζει (για να πάρει τη θέση του νικημένου Metroman).. δε θέλει να είναι καλός. Οι ανατροπές συνεχίζονται και στο casting, όπου τα ονόματα των Ben Stiller (που έχει credit και στη παραγωγή έχοντας το spec script με τη Red Hour Films) και Robert Downey, Jr. (που μάλλον πέρασε και από τους δύο ρόλους) τα αντικατέστησαν οι Will Ferrell και Brad Pitt, αν όχι τιποτάλλο μια καλή ένδειξη του ότι το φιλμ είναι από αυτά τα κινούμενα που πουλάνε τα ονόματα στη μαρκίζα.
Σαφής είναι συνεπακόλουθα και η ένδειξη ότι ο Jeffrey Katzenberg σκοπεύει πια να βγάζει τα κινούμενά του ένα κι ένα κάθε χρονιά, ένα πιο σοβαρό σα το How to Train your Dragon (2010), κι ένα χύμα ποπκαλτσιουρομαρκιζάτο, με πιθανά τρίτα όπως φέτος αν του προκύψει franchise στιλ Shrek. Πολύς κόσμος που πιπιλάει άκριτα τα σχετικά με Pixar και Dreamworks, ξεχνάει ή αγνοεί πως ο Katzenberg ήταν single-handedly υπεύθυνος για τη δεύτερη χρυσή εποχή της Disney, τόσο που ο Michael Eisner τον έδιωξε κάπου μετά τον Lion King (1994) γιατί είχε γίνει πολύ μεγάλος. Οι εμπορικές του επιλογές στη συνέχεια ήταν.. εμπορικά αναγκαίες (αφού δε μπορούν να πουλάνε όλοι πγιότητα), και μιας και οι εξελίξεις στη τεχνολογία του δίνουν τη δυνατότητα, ανεβάζει τώρα τους ρυθμούς παραγωγής του και παίζει και σε δύο ταμπλό, σε μια περίοδο που γενικά το Hollywood από κει που πήγαινε για 200 ταινίες το χρόνο μέχρι το 2008 πάει πια με φόρα να πέσει στις 100. Ο CEO της Dreamworks Animation ήταν και ο ο πρώτος που επένδυσε βαριά στο S3D την εποχή του Monsters vs Aliens (2009), ο πρώτος όπως ξαναματάπαμε που παρακίνησε τους αιθουσάρχες να ανεβάσουν τις σχετικές τιμές στα ύψη, έχει κι ένα προϊόν εκ φύσεως τρισδιάστατο, οπότε ήδη είναι κερδισμένος από τις ψιλο-απρόβλεπτες εισπράξεις του "δύσκολου" HTTYD και δε προβλέπεται να σταματάει σύντομα η ρέντα του.
Previously on Movies for the Masses: Fair Game (2010): Sélection officielle extrait
Fair Game (2010): Sélection officielle extrait
Πώς το κάνουν οι Αμερικάνοι, ήρθε για να δείξει σήμερα στο λαό των Κανών, ο Doug Liman, με το Fair Game (2010), τη μόνη συμμετοχή του επίσημου διαγωνιστικού, με διαβατήριο από τις ΗΠΑ. Η ταινία βασίζεται στην αληθινή ιστορία της Valerie Plame, αξιωματούχου της CIA στον καιρό της μανιώδους αναζήτησης των ΗΠΑ για στοιχεία που να αποδεικνύουν ότι το Ιράκ είχε στην κατοχή του (τις δυνατότητες να κατασκευάσει) τα περιβόητα Όπλα Μαζικής Καταστροφής, και αξιωματούχος που βρέθηκε εν μέσω πολιτικής θύελλας, όταν ο σύζυγός της, πρώην πρέσβης της Αμερικής σε αφρικανικές χώρες, άνοιξε μέτωπο αποκαλύψεων για την ψευδή βάση της εισβολής της χώρας του στο Ιράκ, ξεκινώντας απ’ την παραποίηση που υπέστη η δική του αναφορά, σχετικά με πληροφορίες για αγορά ποσοτήτων ουρανίου, από χώρα της Αφρικής.
Κι όσο κι αν το στόρι σου φαίνεται σαν βάση για πολιτικό θρίλερ, ο Doug Liman επανειλημμένως διευκρίνισε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρωινή δημοσιογραφική, ότι «δεν πρόκειται για πολιτική ταινία», αλλά για την ιστορία «δυο δυνατών χαρακτήρων, που βρέθηκαν στη μέση ενός τεράστιου πολιτικού σκανδάλου». Δεν ξέρω πώς το ένα διαφέρει απ’ το άλλο, αλλά τόσο ο Liman, όσο κι ο σεναριογράφος του, Jez Butterworth, επέμειναν στο ότι οι δυο χαρακτήρες και η σχέση τους είναι αυτό που τους ενδιέφερε να εξερευνήσουν, και η τριγύρω κατάσταση, είναι λίγο-πολύ απλώς συμπτωματική. Οπότε γι’ αυτό μάλλον η ταινία παίρνει απότομη στροφή προς το οικογενειακό δράμα στο δεύτερο μισό της --κι αδιάφορο, σχετικά κλισαρισμένο οικογενειακό δράμα, μάλιστα-- θα είχε όμως ενδιαφέρον να απαντήσουν στο αν πιστεύουν ότι αυτό που τους έφερε ως το διαγωνιστικό, ήταν το ανθρώπινο στοιχείο «που θα κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμη και σ’ εκατό χρόνια», ή η αντικυβερνητική αίσθηση με την οποία ποτίζεται η ταινία τους και την οποία φαίνονται σα να προσπαθούν να απαρνηθούν. Αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τους ρωτήσει. Στη δική μου ερώτηση πάντως (που μπορείς να δεις κοντά στο 24ο λεπτό της συνέντευξης Τύπου, όπως έχει ανέβει ολόκληρη στο site του Φεστιβάλ), για το πόσο ήθελαν να καταγράψουν και την αίσθηση του να ζεις σε μια Αμερική όπου ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να εκφοβίσει πολίτες, χρησιμοποιώντας τα media κι αν αυτό έχει αλλάξει στη νέα πολιτική πραγματικότητα των ΗΠΑ, ο Liman, αφού φρόντισε ξανά να ξεκαθαρίσει ότι δεν είχε σκοπό να κάνει «μια στρατευμένη ταινία», κατάφερε να πάρει μια πολιτική θέση, σημειώνοντας ότι «ως ρεαλιστής» αναγνωρίζει ότι η χώρα του βρέθηκε «σε μια κατάσταση όπου τα Μέσα παπαγάλιζαν αυτά που τους έλεγε ο Λευκός Οίκος, γιατί έτσι αποκτάς πρόσβαση στο Λευκό Οίκο, και αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει ποτέ».
Κι όσο κι αν το στόρι σου φαίνεται σαν βάση για πολιτικό θρίλερ, ο Doug Liman επανειλημμένως διευκρίνισε στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την πρωινή δημοσιογραφική, ότι «δεν πρόκειται για πολιτική ταινία», αλλά για την ιστορία «δυο δυνατών χαρακτήρων, που βρέθηκαν στη μέση ενός τεράστιου πολιτικού σκανδάλου». Δεν ξέρω πώς το ένα διαφέρει απ’ το άλλο, αλλά τόσο ο Liman, όσο κι ο σεναριογράφος του, Jez Butterworth, επέμειναν στο ότι οι δυο χαρακτήρες και η σχέση τους είναι αυτό που τους ενδιέφερε να εξερευνήσουν, και η τριγύρω κατάσταση, είναι λίγο-πολύ απλώς συμπτωματική. Οπότε γι’ αυτό μάλλον η ταινία παίρνει απότομη στροφή προς το οικογενειακό δράμα στο δεύτερο μισό της --κι αδιάφορο, σχετικά κλισαρισμένο οικογενειακό δράμα, μάλιστα-- θα είχε όμως ενδιαφέρον να απαντήσουν στο αν πιστεύουν ότι αυτό που τους έφερε ως το διαγωνιστικό, ήταν το ανθρώπινο στοιχείο «που θα κάνει την ταινία ενδιαφέρουσα ακόμη και σ’ εκατό χρόνια», ή η αντικυβερνητική αίσθηση με την οποία ποτίζεται η ταινία τους και την οποία φαίνονται σα να προσπαθούν να απαρνηθούν. Αλλά δεν βρέθηκε κανείς να τους ρωτήσει. Στη δική μου ερώτηση πάντως (που μπορείς να δεις κοντά στο 24ο λεπτό της συνέντευξης Τύπου, όπως έχει ανέβει ολόκληρη στο site του Φεστιβάλ), για το πόσο ήθελαν να καταγράψουν και την αίσθηση του να ζεις σε μια Αμερική όπου ο Λευκός Οίκος προσπαθεί να εκφοβίσει πολίτες, χρησιμοποιώντας τα media κι αν αυτό έχει αλλάξει στη νέα πολιτική πραγματικότητα των ΗΠΑ, ο Liman, αφού φρόντισε ξανά να ξεκαθαρίσει ότι δεν είχε σκοπό να κάνει «μια στρατευμένη ταινία», κατάφερε να πάρει μια πολιτική θέση, σημειώνοντας ότι «ως ρεαλιστής» αναγνωρίζει ότι η χώρα του βρέθηκε «σε μια κατάσταση όπου τα Μέσα παπαγάλιζαν αυτά που τους έλεγε ο Λευκός Οίκος, γιατί έτσι αποκτάς πρόσβαση στο Λευκό Οίκο, και αυτό δεν ξέρω αν μπορεί να αλλάξει ποτέ».
Previously on Movies for the Masses: Copie Conforme (2010): Sélection officielle extraits
Prince of Persia: The Sands of Time (2010)
3.5/5Σκηνοθεσία: Mike Newell
Σενάριο: Boaz Yakin, Doug Miro, Carlo Bernard, Jordan Mechner
Παίζουν: Jake Gyllenhaal, Gemma Arterton, Ben Kingsley
Δες/Κρύψε το trailer
Αλητάκος του δρόμου γίνεται τρίτος πρίγκιπας στην αχανή περσική αυτοκρατορία του 6ου αιώνα. Σε πολιορκία ιερής πόλης, θα βρει πριγκίπισσα που δε σουφροχειλιάζει και τόσο, και σατανικό εχθρό με σκοπό να γυρίσει πίσω το χρόνο για να κυριαρχήσει στο σύμπαν βασίλειο.
Μέσα από ένα συνδυασμό αναποδιών και παθημάτων (οι Αμερικάνοι σεναριογράφοι κάναν απεργία, οι τρίτοι Πειρατές κόστισαν εφτά δάχτυλα της μούμιας του Walt Disney για να ολοκληρωθούν έγκαιρα, το franchise των Transformers αποδείχτηκε τεραστιότερο και από τους υπολογισμούς), ο Πρίγκιπας της Περσίας (2010) σηματοδοτεί τον Jerry Bruckheimer και το Mouse House της νέας δεκαετίας, έχοντας μετακινηθεί 10 μήνες αργότερα από τον Ιούλιο του 2009 όπου είχε αρχικά προγραμματιστεί. Σα τέτοιο ορόσημο, η παραγωγή περνάει με επιτυχία τις εξετάσεις καλοκαιρινού tentpole του νέου αιώνα, ο οποίος βέβαια μπαίνει μια δεκαετία αργότερα στο είδος, για να τον προλάβουν και οι πιο καθυστερημένοι: ο κόσμος στον οποίο σε ταξιδεύει το φιλμ είναι βιντεοπαιχνιδιού (που υπονοεί μια κάποια συμμετοχή σου) αντί καρυδότσουφλου για προκαθορισμένη βόλτα, η πριγκίπισσα των ονείρων σου έχει χορταστικές διαστάσεις Gemma Arterton αντί για εμφάνιση σκελετού από μπαούλο, εσύ δεν αντιγράφεις κινήσεις ροκ σταρ με τα δυο πόδια στον τάφο (i.e. τον Keith Richards μέσω Johnny Depp) αλλά ζωντανούς και νεκρούς grunge και post-grunge ήρωες, με μια δόση μελαχρινής βαρβατίλας αντί για πολλές δόσεις μάσκαρας και σκιών. Με απόλυτο και μόνο σχετικό μέτρο πάντα τους Πειρατές της Καραϊβικής, ο Πρίγκιπας αποφεύγει όλη την ασυνοχή που κόντεψε να καταπλακώσει τα δυο τελευταία μέρη τους, η πλοκή είναι τώρα όσο αρκετή για να κρατάει τη δράση σε ροή, σταθερά με οικεία στοιχεία ώστε να μην ανησυχείς ακριβώς για το αποτέλεσμα αλλά ούτε και για τη κατάσταση της νοημοσύνης σου. Και η δράση, προσγειωμένη και parkour-ική (χορογραφημένη από κανέναν άλλον αλλά τον David Belle) στις περισσότερες σκηνές, μένει και αυτή πιστή στους.. κανόνες του παιχνιδιού, με ένα σωρό αναφορές σε κάθε σχετικό τίτλο, από Aladdin μέχρι Assassin's Creed, αναφορές που σου δίνουν αρχικά την εντύπωση ότι ο Mike Newell έπαιξε για 5' λάθος παιχνίδι προτού ξεκινήσει να σκηνοθετεί, αλλά όσο πλακώνουν άψογα ενσωματωμένες σα μοναδικά καρέ που σου κλείνουν το μάτι, τόσο σε πείθουν ότι η συμμετοχή του Jordan Mechner πήγε πολύ παραπέρα από το σενάριο, και έφτασε στην αφομοίωση στο πανί όλης της ηλεκτρονικής κληρονομιάς από τα 80s και μετά, χωρίς να ξεχνάει, κάθε άλλο, τα 2D platformers.
Ο Πρίγκιπας έχει σαφείς τάσεις αφομοίωσης και μιας γενικότερης ευρωπαϊκής κληρονομιάς, με τα αντιδάνεια από τις γαλλικές καταδιώξεις, και τη καμουφλαρισμένη βρετανική κομψότητα από τα γυρίσματα στα Pinewood Studios. Δυστυχώς τα τελευταία σήμαιναν ότι ο μόνος κακός που δεν είχε προλάβει η Warner για τον Harry Potter ήταν ο.. μούσος του Uwe Boll, o Ben Kingsley, που μάλλον έδωσε και το σύνθημα για να πάει το eyeliner σύννεφο στη βασιλική οικογένεια του φιλμ, ώστε να μη φαίνεται μόνος του σε παρακμή στιλ Space Invaders σε μονόχρωμη οθόνη με κολλημένες χρωματιστές λωρίδες σε περιφερόμενο αρχαίο λουναπάρκ. Και ακόμα και αν έτσι τον ξεχωρίζεις από την αρχή για να προσέχεις τις υπουλίες του, και ακόμα και αν ο Alfred Molina δίνει ρέστα σε κλασικό μονομυθικό ρόλο shapeshifter αντισταθμίζοντας τη κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι η Disney δε πόνταρε και τα ρέστα της στο ξεκίνημα νέου franchise και τα CGI είναι προσεγμένα μεν αλλά μέχρι εκεί που δεν πλειοψηφούν δε. Συνολικά, σε περίπτωση που δεν έβγαλες ακόμα συμπέρασμα, ο Prince of Persia δε θα κάνει καμία πιτσιρίκα να μουσκεύει ακριβώς όσο οι αγαπημένοι της τυχοδιώκτες κουρσάροι συγκεκριμένου κεντροαμερικάνικου αρχιπελάγους, από την άλλη είναι ότι ονειρευόσουνα σαν αφορμή για να τη πας μετά σπίτι να της δείξεις και το.. παιχνίδι.
Μέσα από ένα συνδυασμό αναποδιών και παθημάτων (οι Αμερικάνοι σεναριογράφοι κάναν απεργία, οι τρίτοι Πειρατές κόστισαν εφτά δάχτυλα της μούμιας του Walt Disney για να ολοκληρωθούν έγκαιρα, το franchise των Transformers αποδείχτηκε τεραστιότερο και από τους υπολογισμούς), ο Πρίγκιπας της Περσίας (2010) σηματοδοτεί τον Jerry Bruckheimer και το Mouse House της νέας δεκαετίας, έχοντας μετακινηθεί 10 μήνες αργότερα από τον Ιούλιο του 2009 όπου είχε αρχικά προγραμματιστεί. Σα τέτοιο ορόσημο, η παραγωγή περνάει με επιτυχία τις εξετάσεις καλοκαιρινού tentpole του νέου αιώνα, ο οποίος βέβαια μπαίνει μια δεκαετία αργότερα στο είδος, για να τον προλάβουν και οι πιο καθυστερημένοι: ο κόσμος στον οποίο σε ταξιδεύει το φιλμ είναι βιντεοπαιχνιδιού (που υπονοεί μια κάποια συμμετοχή σου) αντί καρυδότσουφλου για προκαθορισμένη βόλτα, η πριγκίπισσα των ονείρων σου έχει χορταστικές διαστάσεις Gemma Arterton αντί για εμφάνιση σκελετού από μπαούλο, εσύ δεν αντιγράφεις κινήσεις ροκ σταρ με τα δυο πόδια στον τάφο (i.e. τον Keith Richards μέσω Johnny Depp) αλλά ζωντανούς και νεκρούς grunge και post-grunge ήρωες, με μια δόση μελαχρινής βαρβατίλας αντί για πολλές δόσεις μάσκαρας και σκιών. Με απόλυτο και μόνο σχετικό μέτρο πάντα τους Πειρατές της Καραϊβικής, ο Πρίγκιπας αποφεύγει όλη την ασυνοχή που κόντεψε να καταπλακώσει τα δυο τελευταία μέρη τους, η πλοκή είναι τώρα όσο αρκετή για να κρατάει τη δράση σε ροή, σταθερά με οικεία στοιχεία ώστε να μην ανησυχείς ακριβώς για το αποτέλεσμα αλλά ούτε και για τη κατάσταση της νοημοσύνης σου. Και η δράση, προσγειωμένη και parkour-ική (χορογραφημένη από κανέναν άλλον αλλά τον David Belle) στις περισσότερες σκηνές, μένει και αυτή πιστή στους.. κανόνες του παιχνιδιού, με ένα σωρό αναφορές σε κάθε σχετικό τίτλο, από Aladdin μέχρι Assassin's Creed, αναφορές που σου δίνουν αρχικά την εντύπωση ότι ο Mike Newell έπαιξε για 5' λάθος παιχνίδι προτού ξεκινήσει να σκηνοθετεί, αλλά όσο πλακώνουν άψογα ενσωματωμένες σα μοναδικά καρέ που σου κλείνουν το μάτι, τόσο σε πείθουν ότι η συμμετοχή του Jordan Mechner πήγε πολύ παραπέρα από το σενάριο, και έφτασε στην αφομοίωση στο πανί όλης της ηλεκτρονικής κληρονομιάς από τα 80s και μετά, χωρίς να ξεχνάει, κάθε άλλο, τα 2D platformers.
Ο Πρίγκιπας έχει σαφείς τάσεις αφομοίωσης και μιας γενικότερης ευρωπαϊκής κληρονομιάς, με τα αντιδάνεια από τις γαλλικές καταδιώξεις, και τη καμουφλαρισμένη βρετανική κομψότητα από τα γυρίσματα στα Pinewood Studios. Δυστυχώς τα τελευταία σήμαιναν ότι ο μόνος κακός που δεν είχε προλάβει η Warner για τον Harry Potter ήταν ο.. μούσος του Uwe Boll, o Ben Kingsley, που μάλλον έδωσε και το σύνθημα για να πάει το eyeliner σύννεφο στη βασιλική οικογένεια του φιλμ, ώστε να μη φαίνεται μόνος του σε παρακμή στιλ Space Invaders σε μονόχρωμη οθόνη με κολλημένες χρωματιστές λωρίδες σε περιφερόμενο αρχαίο λουναπάρκ. Και ακόμα και αν έτσι τον ξεχωρίζεις από την αρχή για να προσέχεις τις υπουλίες του, και ακόμα και αν ο Alfred Molina δίνει ρέστα σε κλασικό μονομυθικό ρόλο shapeshifter αντισταθμίζοντας τη κατάσταση, η αλήθεια είναι ότι η Disney δε πόνταρε και τα ρέστα της στο ξεκίνημα νέου franchise και τα CGI είναι προσεγμένα μεν αλλά μέχρι εκεί που δεν πλειοψηφούν δε. Συνολικά, σε περίπτωση που δεν έβγαλες ακόμα συμπέρασμα, ο Prince of Persia δε θα κάνει καμία πιτσιρίκα να μουσκεύει ακριβώς όσο οι αγαπημένοι της τυχοδιώκτες κουρσάροι συγκεκριμένου κεντροαμερικάνικου αρχιπελάγους, από την άλλη είναι ότι ονειρευόσουνα σαν αφορμή για να τη πας μετά σπίτι να της δείξεις και το.. παιχνίδι.
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για την πρώτη βδομάδα προβολής
ΚΕΝΤΡΟ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΑΤΤΙΚΟΝ CINEMAX CLASS
Σταδίου 19 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3228821.
Πεμ. - Τετ.: 17.40/ 20.10/ 22.30
ΔΕΞΑΜΕΝΗ
Πλατεία Δεξαμενής, Κολωνάκι, 210-3623942, 210-3602363.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΑΘΗΝΑΙΟΝ 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Β. Σοφίας 124 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι), 211-211-2222, 210-7782122.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.40/ 23.00
ΜΑΡΟΥΣΙ - ΚHΦΙΣΙΑ- ΔΡΟΣΙΑ
ΑΛΙΚΗ
Πλατεία Δροσιάς, 210-6229645, 2102234226.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00
ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 1
Λ. Κηφισίας 245, Ζηρίνειο, Κηφισιά (ΗΣΑΠ Κηφισιά), 2106233567, 2106232808.
Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.20/ 22.40
ΗΡΑΚΛΕΙΟ - Ν.ΙΩΝΙΑ- Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ
ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λ. Ηρακλείου 386, Ν. Ηράκλειο, 2102826873, 2102825607.
Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.15/ 22.40
ΑΙΘΟΥΣΑ 3 (ΘΕΡΙΝΟΣ)
Λ. Ηρακλείου 386, Ν. Ηράκλειο, 2102826873, 2102825607.
Πεμ. - Τετ.: 21.30
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ - ΑΙΓΑΛΕΩ - ΧΑΪΔΑΡΙ
CINE CITY 2
Κωνσταντινουπόλεως 82, Πλατεία Μπουρνάζι, 210-5756243.
Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.30/ 23.00
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 3 COSMOTE
Υμηττού 110 & Χρεμωνίδου (Εμπ. Κέντρο Athens Millenium), Παγκράτι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.15/ 20.15/ 23.15. Σάβ.-Δευτ. & 11.15/ 14.15
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Υμηττού 110 & Χρεμωνίδου (Εμπ. Κέντρο Athens Millenium), Παγκράτι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 18.45/ 21.45/ 00.45. Σάβ.-Δευτ. & 15.45
VILLAGE SHOPPING AND MORE
VILLAGE SHOPPING AND MORE VILLAGE CINEMAS GOLD CLASS 2
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 19.00/ 21.30/ 00.00
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.00/ 16.30/ 19.00/ 21.30/ 00.00. Σάβ.-Δευτ. & 11.30
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 22.15
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 8
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.45/ 17.15/ 19.45/ 22.15/ 00.45. Σάβ.-Δευτ. & 12.15
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 20
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 15.30/ 18.00/ 20.30/ 23.00/ 01.30. Σάβ.-Δευτ. & 13.00
VILLAGE COOL (ΘΕΡΙΝΟΣ)
Θηβών 228 & Παρνασσού (μέσα στον κήπο του Park), 210-4278600.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.30
ΦΙΞ - Ν. ΣΜΥΡΝΗ - Π. ΦΑΛΗΡΟ
ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1
Κ. Παλαιολόγου 18, Ν. Σμύρνη, 2109333820, 2109350439.
Πεμ. - Τετ.: 20.00/ 22.45
ΦΙΛΙΠ
Ελ. Βενιζέλου 40, Ν. Σμύρνη,, 210-9332766.
Πεμ. - Τετ.: 21.00
ΓΛΥΦΑΔΑ -ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ
ΒΑΡΚΙΖΑ 1
Θάσου 22, Βάρκιζα, 2108973926.
Πεμ. - Τετ.: 20.15/ 22.30
ΒΑΡΚΙΖΑ (ΘΕΡΙΝΟΣ)
Θάσου 22, Βάρκιζα, 2108973926.
Πεμ. - Τετ.: 21.30
ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ
ΑΒΑΝΑ (Θερινός)
Κηφισίας 234 & Λυκούργου 3, 210-6715905.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00
ΑΙΓΛΗ 1
Λ. Πεντέλης 98, Χαλάνδρι, 2106841010.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.40/ 22.50
ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ
Ηρ. Πολυτεχνείου 27, Κάτω Χαλάνδρι (5η στάση Χολαργού), 210-6777708, 709.
Πεμ. - Τετ.: 21.45
ΓΑΛΑΤΣΙ
ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ SUZUKI
Στο Αττικόν Άλσος (Περιφερειακός Πολυγώνου-Γαλατσίου), 210-6997755, 210-6997788.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.00
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 20.10/ 22.30. Σάβ., Κυρ. & 13.10/ 15.30/ 17.50. Δευτ. & 15.30/ 17.50
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 18.40/ 21.00/ 23.20. Σάβ., Κυρ. & 11.40/ 14.00/ 16.20. Δευτ. & 14.00/ 16.20
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 8 (ΘΕΡΙΝΟΣ)
Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 22.00. Παρ.-Κυρ. & 00.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 18.40/ 21.00/ 23.20. Σάβ., Κυρ. & 11.30/ 13.50/ 16.20. Δευτ. & 16.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.10/ 21.30/ 23.50. Σάβ., Κυρ. & 12.10/ 14.30/ 16.50. Δευτ. & 14.30/ 16.50
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 9
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.40/ 22.00. Παρ.-Κυρ. & 00.40. Σάβ., Κυρ. & 12.40/ 15.00/ 17.20. Δευτ. & 15.00/ 17.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 20.10/ 22.30. Σάβ., Κυρ. & 13.10/ 15.30/ 17.50. Δευτ. & 15.30/ 17.50
ΔΑΦΝΗ - ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ
ΣΟΦΙΑ
Ευσταθιάδου 2, Πλ. Άγ.Τριάδος, Αργυρούπολη, 210-9927447, 2109917094.
Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 20.15/ 22.30
ODEON KOSMOPOLIS - ΜΑΡΟΥΣΙ
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 9
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 18.40/ 21.00/ 23.20. Σάβ., Κυρ. & 14.00/ 16.20
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 19.20/ 21.40/ 00.00. Σάβ., Κυρ. & 12.20/ 14.40
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 11
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 17.50/ 20.10/ 22.30. Σάβ., Κυρ. & 13.10/ 15.30
NANA CINEMAX - ΔΑΦΝΗ
ΝΑΝΑ CINEMAX ΑΙΘΟΥΣΑ 3
Λ.Βουλιαγμένης 179 (ΜΕΤΡΟ Αγ.Ιωάννης), 2109703158, 2109706865.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 21.00/ 23.30
ΝΑΝΑ CINEMAX ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Λ.Βουλιαγμένης 179 (ΜΕΤΡΟ Αγ.Ιωάννης), 2109703158, 2109706865.
Πεμ. - Τετ.: 17.15/ 19.45/ 22.15
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1 ΑΙΘΟΥΣΑ 3
Πατησίων 140, 2108259975, 2108215327.
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 19.30/ 22.00
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1 ΑΙΘΟΥΣΑ 6 (Θερινός)
Πατησίων 140210-8259975, 210-8215327.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.10
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.15/ 16.45/ 19.30/ 22.15/ 01.00. Σάβ.-Δευτ. & 11.45
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 7 MAX SCREEN
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 15.45/ 18.30/ 21.15/ 00.00. Σάβ.-Δευτ. & 13.00
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 11
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.30/ 20.15/ 23.00
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 13 VILLAGE CINEMAS GOLD CLASS
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 20.15/ 23.00. Σάβ.-Δευτ. & 17.30
ODEON STARCITY - Λ. ΣΥΓΓΡΟΥ
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 18.40/ 21.00/ 23.20. Σάβ., Κυρ. & 16.20. Κυρ. & 14.00
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 6
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 17.20/ 19.40/ 22.00/ 00.20. Kυρ. & 12.30/ 14.50
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 16.20/ 19.00/ 21.40/ 00.30. Σάβ.-Δευτ. & 11.00/ 13.40
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 3 CINEMA ING
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Τρ.: 19.40/ 22.20
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 7 Vmax
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 19.40/ 22.20. Tρ. 17.00
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 8 GOLD GLASS
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.50/ 20.30/ 23.10
ΠΑΓΚΡΑΤΙ - ΒΥΡΩΝΑΣ - ΥΜΗΤΤΟΣ
ΑΡΚΑΔΙΑ
Καραολή Δημητρίου 36 & Φορμίωνος 222, Πάρκο Ν. Ελβετίας, Βύρωνας, 210-7661166, 210-7661226.
Πεμ. - Τετ.: 20.50/ 23.00
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3D DIGITAL
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Ζησιμοπούλου 7 & Α. Μεταξά, Γλυφάδα, 211-211-2222, 210-8983238.
Πεμ. - Τετ.: 18.20/ 20.40/ 23.00
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 3
Ζησιμοπούλου 7 & Α. Μεταξά, Γλυφάδα, 211-211-2222, 210-8983238.
Πεμ. - Τετ.: 21.50
Also on Movies for the Masses: Prince of Persia: The Sands of Time (2010): Trailer
Sin Νombre (2009)
Χωρίς Όνομα
Σκηνοθεσία: Cary Fukunaga
Σενάριο: Cary Fukunaga
Παίζουν: Paulina Gaitán, Edgar Flores, κ.ά.
Δες/Κρύψε το trailer
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1
Μεσογείων 6 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι), 2107773319.
Πεμ. - Τετ.: 19.00/ 21.00/ 23.00
ΓΛΥΦΑΔΑ -ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ
ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ 1
Ζέππου 14, Πλ. Ξενοφώντος, 2109650318 Τηλ. κρατ. 2106786000, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 20.15/ 22.30
ΔΑΦΝΗ - ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ
ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λ.Βουλιαγμένης 245, Δάφνη (ΜΕΤΡΟ Δάφνης), 210-9711511, 2109750936..
Πεμ. - Τετ.: 18.20/ 20.20/ 22.30
ODEON STARCITY - Λ. ΣΥΓΓΡΟΥ
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 8
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 17.50/ 20.00/ 22.10/ 00.10
2.5/5Σκηνοθεσία: Cary Fukunaga
Σενάριο: Cary Fukunaga
Παίζουν: Paulina Gaitán, Edgar Flores, κ.ά.
Δες/Κρύψε το trailer
Κορίτσι από τη Tegucigalpa στην Ονδούρα, ξεκινάει με τον πατέρα της για το New Jersey απ' όπου τον απέλασαν μια φορά ήδη. Στη Tapachula, στα σύνορα με τη Γουατεμάλα, ανεβαίνει στο τρένο και νεαρός με τη παρέα του για να ληστέψουν και να βιάσουν τους λαθρεπιβάτες. 
Κάπου ανάμεσα σε Cidade de Deus (2002) και Crossing Over (2008), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αμερικανο-γιαπωνέζου Cary Fukunaga πέφτει στο ταξίδι του σε όλες τις λούμπες που θεωρητικά προσπαθεί να αποφύγει, με κυριότερες τον εντυπωσιασμό και την οριακή αξιοποίηση ανθρώπινων δραμάτων για παράγραφο σε επαγγελματικό βιογραφικό. Ο Fukunaga μπήκε στο κόπο όπως δηλώνει να ταξιδέψει μέχρι το Chiapas, στα σύνορα Μεξικού-Γουατεμάλας, για να ερευνήσει τη γωνία των συμμοριών που ελέγχουν τις γραμμές των τρένων, σα συνέχεια του μικρού μήκους Victoria para Chino (2004) το οποίο μάλλον σε τέτοιο σενσεσιοναλισμό θα χρωστάει τις αρκετές πάντως φεστιβαλικές του γύρες. Η γωνία (των συμμοριών) σίγουρα κάνει τη ταινία να ξεχωρίζει, και η ιστορία αποφεύγει (σαν ήδη κατανοητές) να συλλαβίσει τις δυσκολίες που σμπρώχνουν τους υπόλοιπους στο ταξίδι, αλλά μοιάζει τελικά παρόμοια με τις πολύ κοντινές γωνίες στη φωτογραφία του Adriano Goldman που περνάνε σταδιακά από το να ακουμπάνε τη ζεστασιά των χαρακτήρων, στο να παρατηρούν τους ερασιτέχνες ηθοποιούς σα πειραματόζωα όσο προσπαθούν να υποκριθούν, σαφές δείγμα ότι ο σκηνοθέτης ενθουσιάστηκε με το εφέ χωρίς να ξέρει ούτε πως να το αξιοποιήσει ούτε που να σταματήσει. Ο Fukunaga είναι και στη μεριά που είδε πορνοποίηση των παραγκουπόλεων στη Πόλη του Θεού, και τα σκουπιδαριά του, σα γραμμή που διασχίζει τη Κεντρική Αμερική, έχουν μια επιδεικτική γύμνια η οποία, το μάντεψες, αυτοαναιρείται κι αυτή στην επανάληψη των πλάνων και στο πασπάλισμα με χαρούμενους ρακένδυτους να χαιρετάνε το φακό. Όταν λειτουργεί πάντως, χάρη στα βιώματα του ντόπιου καστ, χάρη στη βραζιλιάνικη κινηματογράφηση και χάρη στην άρνηση της ευκολίας του DV, το φιλμ αγγίζει το συγκλονιστικό, έστω και του είδους που σου μένει σαν ενοχή δίπλα στα πειναλέα παιδάκια της Αφρικής. Το σενάριο διαθέτει και τις στοιχειώδεις υπόνοιές του για τους κύκλους της βίας (κομπλέ με πιτσιρικά που χρησιμεύει και σα τα μάτια σου στη μύηση στις ένοπλες ομάδες), διαθέτει και τους παραλληλισμούς του ανάμεσα σε φυσικά και ηθικά ταξίδια (αυτό έλειπε), καταλήγει αρκετά εύπεπτο για αμερικάνικα και μέσα γενικότερα ακροατήρια, χωρίς στρατεύσεις που άλλωστε δε θα μπορούσε και να έχει. Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο περσινό Sundance, όπως λένε.
Κάπου ανάμεσα σε Cidade de Deus (2002) και Crossing Over (2008), το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Αμερικανο-γιαπωνέζου Cary Fukunaga πέφτει στο ταξίδι του σε όλες τις λούμπες που θεωρητικά προσπαθεί να αποφύγει, με κυριότερες τον εντυπωσιασμό και την οριακή αξιοποίηση ανθρώπινων δραμάτων για παράγραφο σε επαγγελματικό βιογραφικό. Ο Fukunaga μπήκε στο κόπο όπως δηλώνει να ταξιδέψει μέχρι το Chiapas, στα σύνορα Μεξικού-Γουατεμάλας, για να ερευνήσει τη γωνία των συμμοριών που ελέγχουν τις γραμμές των τρένων, σα συνέχεια του μικρού μήκους Victoria para Chino (2004) το οποίο μάλλον σε τέτοιο σενσεσιοναλισμό θα χρωστάει τις αρκετές πάντως φεστιβαλικές του γύρες. Η γωνία (των συμμοριών) σίγουρα κάνει τη ταινία να ξεχωρίζει, και η ιστορία αποφεύγει (σαν ήδη κατανοητές) να συλλαβίσει τις δυσκολίες που σμπρώχνουν τους υπόλοιπους στο ταξίδι, αλλά μοιάζει τελικά παρόμοια με τις πολύ κοντινές γωνίες στη φωτογραφία του Adriano Goldman που περνάνε σταδιακά από το να ακουμπάνε τη ζεστασιά των χαρακτήρων, στο να παρατηρούν τους ερασιτέχνες ηθοποιούς σα πειραματόζωα όσο προσπαθούν να υποκριθούν, σαφές δείγμα ότι ο σκηνοθέτης ενθουσιάστηκε με το εφέ χωρίς να ξέρει ούτε πως να το αξιοποιήσει ούτε που να σταματήσει. Ο Fukunaga είναι και στη μεριά που είδε πορνοποίηση των παραγκουπόλεων στη Πόλη του Θεού, και τα σκουπιδαριά του, σα γραμμή που διασχίζει τη Κεντρική Αμερική, έχουν μια επιδεικτική γύμνια η οποία, το μάντεψες, αυτοαναιρείται κι αυτή στην επανάληψη των πλάνων και στο πασπάλισμα με χαρούμενους ρακένδυτους να χαιρετάνε το φακό. Όταν λειτουργεί πάντως, χάρη στα βιώματα του ντόπιου καστ, χάρη στη βραζιλιάνικη κινηματογράφηση και χάρη στην άρνηση της ευκολίας του DV, το φιλμ αγγίζει το συγκλονιστικό, έστω και του είδους που σου μένει σαν ενοχή δίπλα στα πειναλέα παιδάκια της Αφρικής. Το σενάριο διαθέτει και τις στοιχειώδεις υπόνοιές του για τους κύκλους της βίας (κομπλέ με πιτσιρικά που χρησιμεύει και σα τα μάτια σου στη μύηση στις ένοπλες ομάδες), διαθέτει και τους παραλληλισμούς του ανάμεσα σε φυσικά και ηθικά ταξίδια (αυτό έλειπε), καταλήγει αρκετά εύπεπτο για αμερικάνικα και μέσα γενικότερα ακροατήρια, χωρίς στρατεύσεις που άλλωστε δε θα μπορούσε και να έχει. Βραβείο σκηνοθεσίας και φωτογραφίας στο περσινό Sundance, όπως λένε.Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για την πρώτη βδομάδα προβολής
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΓΑΛΑΞΙΑΣ 1
Μεσογείων 6 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι), 2107773319.
Πεμ. - Τετ.: 19.00/ 21.00/ 23.00
ΓΛΥΦΑΔΑ -ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ
ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ 1
Ζέππου 14, Πλ. Ξενοφώντος, 2109650318 Τηλ. κρατ. 2106786000, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 20.15/ 22.30
ΔΑΦΝΗ - ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ
ΑΤΛΑΝΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λ.Βουλιαγμένης 245, Δάφνη (ΜΕΤΡΟ Δάφνης), 210-9711511, 2109750936..
Πεμ. - Τετ.: 18.20/ 20.20/ 22.30
ODEON STARCITY - Λ. ΣΥΓΓΡΟΥ
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 8
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 17.50/ 20.00/ 22.10/ 00.10
Copie Conforme (2010): Sélection officielle extraits
Δες/Κρύψε το teaser
Για τη μόνη ταινία που έφαγε γιούχα στις φετινές Κάνες (έστω κι αν ήταν από 3-4 άτομα μονάχα, στη χθεσινή απογευματινή δημοσιογραφική της), έχει απόψε ρεζερβέ τα κόκκινα σκαλιά του το Grand Théâtre Lumière, που υποδέχεται καθώς γράφονται αυτές οι γραμμές, το πρώτο δυτικόφωνο φιλμ του τρεις φορές υποψήφιου και μια απ’ αυτές βραβευμένου με τον Χρυσό Φοίνικα, Abbas Kiarostami. Ο Kiarostami εκπροσωπεί εδώ το Ιράν, που έχει γίνει επίκεντρο φωνών και ψιθύρων του Φεστιβάλ και της γενικότερης κινηματογραφικής πραγματικότητας, από την εποχή που οι αρχές της χώρας απαγόρευσαν την έξοδο απ’ τα σύνορα στον φυλακισμένο απ’ το Μάρτη Jafar Panahi, για να παραστεί στη διοργάνωση ως μέλος της κριτικής επιτροπής. Θέμα που δεν έχει σταματήσει να ανασύρεται όλες αυτές τις μέρες, χάρη και στην κενή ρεζερβέ θέση που του έχουν φυλάξει οι διοργανωτές ανάμεσα στην επιτροπή, αλλά κι ακόμη περισσότερο χθες και σήμερα, που έγινε γνωστό ότι την Κυριακή η αστυνομία εισέβαλε εκ νέου στο σπίτι της οικογένειας του Panahi, για να τους προειδοποιήσει για σοβαρές συνέπειες, αν δεν σταματήσουν να ανταποκρίνονται στο ενδιαφέρον του Τύπου για το θέμα.
Στο δικό μας θέμα πάντως, ο Abbas Kiarostami, αφήνοντας τα φαρσί έξω απ’ το σενάριό του, κι αντικαθιστώντας τα με γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά --τις τρεις γλώσσες που κυριαρχούν, άλλωστε, και στην Croisette αυτές τις μέρες, με αυτήν την συγκεκριμένη σειρά συμπτωματικά--, υιοθετεί παράλληλα κι ένα εντελώς δυτικό θεματικό πυρήνα, γυρίζοντας αυτό που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει κλασικό rom-com, αν δεν ήταν ποτισμένο απ’ τις πολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικές ευαισθησίες του δημιουργού του. Φορτώνοντας την ταινία στις ερμηνευτικές πλάτες της Juliette Binnoche σχεδόν αποκλειστικά (κάνοντάς την και ισχυρό φαβορί για το βραβείο ερμηνείας), και με τον (Βρετανό βαρίτονο) William Shimel ως βοηθητική παρουσία (για να έχει κάποιον να της επιστρέφει τις ατάκες) ο Kiarostami γυρίζει πρακτικά ένα απιστοποίητο αντίγραφο της διλογίας του Richard Linklater, Before Sunrise (1995) και Before Sunset (2004), βάζοντας τους δυο ήρωές του να περπατάνε και να μιλάνε ακατάπαυστα και επί παντώς, δίχως όμως να έχει ανάγκη την εφετζίδικη φωτογραφία, κι αφήνοντας το αστικό τοπίο της Τοσκάνης να ομορφύνει με το δικό του χρώμα τα σχεδόν απεριποίητα καδραρίσματά του.
Η ταινία διαφοροποιείται, και γίνεται αυθεντική μέσα στις ομοιότητές της, χάρη στο εύρημα των δυο χαρακτήρων, που ξεκινούν ως άγνωστοι (αυτός της Binnoche παραμένει κι ανώνυμος μέχρι τους τίτλους τέλους, αλλά κι οι δυο τους δεν είναι παρά κενά δοχεία που μπορείς ανά πάσα στιγμή να γεμίσεις με οποιανού την ύπαρξη θέλεις), κι απ’ την περιπατιτική παρλαπίπα περνούν στο επίπεδο της σουρεαλιτέ (αλλά, παρλαπίπας ωστόσο), όταν αρχίζουν να ενδύονται σταδιακά, ρόλους ζευγαριού με εντελώς διαφορετικούς δεσμούς από κομμάτι σε κομμάτι. Ρόλοι που τους μεταμορφώνουν σε φωτοκόπιες των εαυτών τους, με διαφορετικές δόσεις γκριζαρίσματος, δείχνοντας πρακτικά τα στάδια ζωής που περνά ο άνθρωπος στη σχέση του με τον άνθρωπό του, και τους ρόλους που αυτά επιβάλουν, κάνοντάς τον ταυτόχρονα ίδιο, μα και διαφορετικό, με τον ίδιο μα και με τον διπλανό του. Οι χωρίς προειδοποίηση αλλαγές, απλώνουν και διάφορα είδη αμηχανίας στον θεατή που δεν πιάνει απαραίτητα το τί συμβαίνει όταν το βλέπει, αλλά εδώ που τα λέμε, ποιος σου είπε ότι θα ενημερωθείς για το πότε αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος;
Στο δικό μας θέμα πάντως, ο Abbas Kiarostami, αφήνοντας τα φαρσί έξω απ’ το σενάριό του, κι αντικαθιστώντας τα με γαλλικά, ιταλικά και αγγλικά --τις τρεις γλώσσες που κυριαρχούν, άλλωστε, και στην Croisette αυτές τις μέρες, με αυτήν την συγκεκριμένη σειρά συμπτωματικά--, υιοθετεί παράλληλα κι ένα εντελώς δυτικό θεματικό πυρήνα, γυρίζοντας αυτό που θα μπορούσε κανείς να αποκαλέσει κλασικό rom-com, αν δεν ήταν ποτισμένο απ’ τις πολιτικοκοινωνικοφιλοσοφικές ευαισθησίες του δημιουργού του. Φορτώνοντας την ταινία στις ερμηνευτικές πλάτες της Juliette Binnoche σχεδόν αποκλειστικά (κάνοντάς την και ισχυρό φαβορί για το βραβείο ερμηνείας), και με τον (Βρετανό βαρίτονο) William Shimel ως βοηθητική παρουσία (για να έχει κάποιον να της επιστρέφει τις ατάκες) ο Kiarostami γυρίζει πρακτικά ένα απιστοποίητο αντίγραφο της διλογίας του Richard Linklater, Before Sunrise (1995) και Before Sunset (2004), βάζοντας τους δυο ήρωές του να περπατάνε και να μιλάνε ακατάπαυστα και επί παντώς, δίχως όμως να έχει ανάγκη την εφετζίδικη φωτογραφία, κι αφήνοντας το αστικό τοπίο της Τοσκάνης να ομορφύνει με το δικό του χρώμα τα σχεδόν απεριποίητα καδραρίσματά του.
Η ταινία διαφοροποιείται, και γίνεται αυθεντική μέσα στις ομοιότητές της, χάρη στο εύρημα των δυο χαρακτήρων, που ξεκινούν ως άγνωστοι (αυτός της Binnoche παραμένει κι ανώνυμος μέχρι τους τίτλους τέλους, αλλά κι οι δυο τους δεν είναι παρά κενά δοχεία που μπορείς ανά πάσα στιγμή να γεμίσεις με οποιανού την ύπαρξη θέλεις), κι απ’ την περιπατιτική παρλαπίπα περνούν στο επίπεδο της σουρεαλιτέ (αλλά, παρλαπίπας ωστόσο), όταν αρχίζουν να ενδύονται σταδιακά, ρόλους ζευγαριού με εντελώς διαφορετικούς δεσμούς από κομμάτι σε κομμάτι. Ρόλοι που τους μεταμορφώνουν σε φωτοκόπιες των εαυτών τους, με διαφορετικές δόσεις γκριζαρίσματος, δείχνοντας πρακτικά τα στάδια ζωής που περνά ο άνθρωπος στη σχέση του με τον άνθρωπό του, και τους ρόλους που αυτά επιβάλουν, κάνοντάς τον ταυτόχρονα ίδιο, μα και διαφορετικό, με τον ίδιο μα και με τον διπλανό του. Οι χωρίς προειδοποίηση αλλαγές, απλώνουν και διάφορα είδη αμηχανίας στον θεατή που δεν πιάνει απαραίτητα το τί συμβαίνει όταν το βλέπει, αλλά εδώ που τα λέμε, ποιος σου είπε ότι θα ενημερωθείς για το πότε αλλάζεις κι εσύ ο ίδιος;
Previously on Movies for the Masses: Tamara Drewe (2010): Hors compétition extraits
Tamara Drewe (2010): Hors compétition extraits
Ένα υπέροχο objet du désir εδραιώνεται φέτος, σε περίπτωση που δεν το πρόσεξες, κι έχει μακριά μελαχρινά μαλλιά, σκοτεινά καστανά μάτια, δελεαστικές φακίδες, σαγηνευτικά γεμάτα χείλη και αναλογίες που δίνουν εντελώς ποθητή σάρκα στον ζωγραφιστό χαρακτήρα της Tamara Drewe, που μεταφέρει στην οθόνη ο Stephen Frears, από το θρυλικό comic strip που τρέχει στις σελίδες κριτικής του Guardian απ’ το 2005. Το όνομά της είναι Gemma Arterton κι αφού η πρώτη της μεγάλη εμφάνιση στο πλευρό του Daniel Craig στο Quantum of Solace (2008), δεν την άφησε να μείνει στο μυαλό σου ως τίποτε περισσότερο από ένα ακόμη bond girl με ημερομηνία λήξης το τέλος της ταινίας, η 24χρονη Βρετανίδα φέτος έκανε δυναμικό come-back, καθοδηγώντας τον Περσέα στο θρίαμβο στο Clash of the Titans ως Ιω, ενώ δίνει έμπνευση ως πριγκίπισσα εν κινδύνω στον καλοχτενισμένο πρίγκιπα του Prince of Persia: The Sands of Time (2010) που βγαίνει στις αίθουσες την ερχόμενη Πέμπτη. Η καλύτερή της στιγμή όμως, ερμηνευτικά και... υπαρξιακά, είναι στο ρόλο της υπερφιλόδοξης και υπεργεμάτης αυτοπεποίθηση, δημοσιογράφου Tamara Drewe, που γυρίζει απ’ το Λονδίνο στο πατρικό της στην εξοχή, για να το ανακαινίσει και να το πουλήσει, αλλά όχι προτού αναστατώσει με τα επαναστατικά της καμώματα και τα καυτά της σορτσάκια, το παραδίπλα ησυχαστήριο φερέλπιδων συγγραφέων, διαλέγοντας υποψήφιους να δοκιμάσουν μαζί της τις αντοχές της κρεβατοκάμαράς της.
Η ταινία, που κάνει την εκτός συναγωνισμού πρεμιέρα της σήμερα στις Κάνες, μοιάζει περισσότερο με δουλειά του Περάκη, παρά του Frears, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού δίνει στον σκηνοθέτη του My Beautiful Laundrette (1985) και του The Queen (2006), την ευκαιρία να επιστρέψει πιο κοντά στα λημέρια του The Grifters (1990) και του High Fidelity (2000), για να φτιάξει μια ανάλαφρη, κωμωδία με δροσερή πλοκή, μπόλικο πιπεράκι για γεύση και εξαιρετικό, απογειωτικό ρυθμό. Φλερτάρει με τη μπαλαφάρα, αλλά καταφέρνει να βγει στεγνός απ’ τον κίνδυνο πνιγμού στη σεξοκωμωδία, και ντύνει την ταινία του με αύρα μυστηρίου αλά Agatha Christie, στις υποπλοκές που φέρνουν το σενάριο να περιπλέκεται γύρω απ’ τις εξωσυζυγικές περιπέτειες ενός απ’ τα παράπλευρα ζευγάρια των υποβοηθητικών χαρακτήρων. Δεν είναι μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του δις υποψήφιου για Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτη (με τα Pick Up Your Ears (1986) και The Van (1996)) και ευτυχώς που δεν κατέληξε κι αυτός στο διαγωνιστικό μόνο και μόνο χάρη στο όνομά του, όμως το φιλμάκι του είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο λαός της Croisette, για να συνέλθει για 110 φρεσκαριστικά λεπτά, απ’ τη βαριά κουλτούρα που τρώει στη μάπα απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Η ταινία, που κάνει την εκτός συναγωνισμού πρεμιέρα της σήμερα στις Κάνες, μοιάζει περισσότερο με δουλειά του Περάκη, παρά του Frears, αλλά αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό, αφού δίνει στον σκηνοθέτη του My Beautiful Laundrette (1985) και του The Queen (2006), την ευκαιρία να επιστρέψει πιο κοντά στα λημέρια του The Grifters (1990) και του High Fidelity (2000), για να φτιάξει μια ανάλαφρη, κωμωδία με δροσερή πλοκή, μπόλικο πιπεράκι για γεύση και εξαιρετικό, απογειωτικό ρυθμό. Φλερτάρει με τη μπαλαφάρα, αλλά καταφέρνει να βγει στεγνός απ’ τον κίνδυνο πνιγμού στη σεξοκωμωδία, και ντύνει την ταινία του με αύρα μυστηρίου αλά Agatha Christie, στις υποπλοκές που φέρνουν το σενάριο να περιπλέκεται γύρω απ’ τις εξωσυζυγικές περιπέτειες ενός απ’ τα παράπλευρα ζευγάρια των υποβοηθητικών χαρακτήρων. Δεν είναι μια απ’ τις καλύτερες στιγμές του δις υποψήφιου για Χρυσό Φοίνικα σκηνοθέτη (με τα Pick Up Your Ears (1986) και The Van (1996)) και ευτυχώς που δεν κατέληξε κι αυτός στο διαγωνιστικό μόνο και μόνο χάρη στο όνομά του, όμως το φιλμάκι του είναι αυτό ακριβώς που χρειάζεται ο λαός της Croisette, για να συνέλθει για 110 φρεσκαριστικά λεπτά, απ’ τη βαριά κουλτούρα που τρώει στη μάπα απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Previously on Movies for the Masses: Outrage (2010): Sélection officielle extraits
Outrage (2010): Sélection officielle extraits
Δες/Κρύψε το trailer
Επιτέλους λίγη ένταση, θα φέρει σε λίγα λεπτά, στο διαγωνιστικό των Κανών, ο (Takeshi, που υπογράφει πάλι ως) Beat Kitano, με το Outrage. Την επιστροφή του στα ματοβαμμένα γανγκστερικά yakuza, με την οποία φούλαρε χθες βράδυ την πρώτη δημοσιογραφική προβολή στην βαρβάτη αίθουσα Debussy κι έκανε το ίδιο στην επανάληψη δυο ώρες αργότερα, με την μικρομεσαία Bazin. Γυρίζοντας πίσω στο genre που τον βοήθησε να βρει την προσωπική του υπογραφή, ο Kitano φοράει την ανανεωτική ματιά του, και φρεσκάρει όχι μόνο τα πρόσωπα που επιλέγει να επανδρώσουν, αλλά και τις προσδοκίες σου σε μερικά απ’ τα στοιχεία που θα περίμενες ως χαρακτηριστικά του Kitano να δεις, στο στόρι για τις δυο οικογένειες του εγκλήματος, που με μια κάποια βοήθεια απ’ τον αρχινονό της περιοχής, και με μια αστεία αφορμή, έρχονται αντιμέτωπες μέχρι τελικής πτώσεως, γεμίζοντας αίμα τους δρόμους που ελέγχουν.
Σ’ αυτήν την αστεία αφορμή πάντως, αρκείται κι ο Kitano για να απλώσει στην οθόνη του έναν ύμνο στον κυνισμό των αδίστακτων αντιηρώων του, χωρίς να τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα ζωώδη ένστικτα και οι κτηνώδεις πράξεις που τους βοηθούν να εκτελέσουν, ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι ίδιες οι πράξεις. Που όπως έλεγε και στη συνέντευξη Τύπου, αποτέλεσαν το έναυσμα και για την ταινία την ίδια, αφού, πρώτα κάθισε και σκέφτηκε τί φόνους θέλει να στήσει, και μετά βρήκε και μερικές σκηνές και μια πλοκή για να γεμίσει το σενάριό του. Βία για χάρη της βίας δηλαδή, κι εκεί που μπορείς να δεις μια χαμένη ευκαιρία ένας σκηνοθέτης τόσο οξυδερκής και ψημένος όσο ο Kitano, να τη μελετήσει λιγάκι περισσότερο και να διαπλουτίσει την προδοσία, την εκδικητικότητα και την καχυποψία, με καμιά ψυχοπαθολογία, ας πούμε, εκεί μπορείς να δεις και μια εξαιρετική ευκαιρία να τσεκαριστούν οι αντοχές τόσο οι δικές σου, όσο κι αυτές των καλοντυμένων στομαχιών του Grand Théâtre Lumière απόψε, και των ακριβών τους υφασμάτων που θα υποδεχτούν τις μπόλικες πιτσιλιές αίματος, απ’ τις ευφάνταστες μεθόδους ανατριχιαστικών επιδείξεων μακελειού. Έχει, όμως, κάτι να πει και για το φεστιβάλ, το γεγονός ότι μια τόσο ξεκάθαρα καφρίλικη ταινία, δίχως ιδιαίτερες σκηνοθετικές αρετές πέρα απ’ τα γκάζια και την εμπειρία του σκηνοθέτη στο συγκεκριμένο είδος, κατέληξε σε κοτζαμάν διαγωνιστικό, να διεκδικεί το μεγαλύτερο βραβείο του παγκόσμιου κινηματογραφικού φεστιβαλικού κυκλώματος.
Σ’ αυτήν την αστεία αφορμή πάντως, αρκείται κι ο Kitano για να απλώσει στην οθόνη του έναν ύμνο στον κυνισμό των αδίστακτων αντιηρώων του, χωρίς να τον ενδιαφέρουν ιδιαίτερα τα ζωώδη ένστικτα και οι κτηνώδεις πράξεις που τους βοηθούν να εκτελέσουν, ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο οι ίδιες οι πράξεις. Που όπως έλεγε και στη συνέντευξη Τύπου, αποτέλεσαν το έναυσμα και για την ταινία την ίδια, αφού, πρώτα κάθισε και σκέφτηκε τί φόνους θέλει να στήσει, και μετά βρήκε και μερικές σκηνές και μια πλοκή για να γεμίσει το σενάριό του. Βία για χάρη της βίας δηλαδή, κι εκεί που μπορείς να δεις μια χαμένη ευκαιρία ένας σκηνοθέτης τόσο οξυδερκής και ψημένος όσο ο Kitano, να τη μελετήσει λιγάκι περισσότερο και να διαπλουτίσει την προδοσία, την εκδικητικότητα και την καχυποψία, με καμιά ψυχοπαθολογία, ας πούμε, εκεί μπορείς να δεις και μια εξαιρετική ευκαιρία να τσεκαριστούν οι αντοχές τόσο οι δικές σου, όσο κι αυτές των καλοντυμένων στομαχιών του Grand Théâtre Lumière απόψε, και των ακριβών τους υφασμάτων που θα υποδεχτούν τις μπόλικες πιτσιλιές αίματος, απ’ τις ευφάνταστες μεθόδους ανατριχιαστικών επιδείξεων μακελειού. Έχει, όμως, κάτι να πει και για το φεστιβάλ, το γεγονός ότι μια τόσο ξεκάθαρα καφρίλικη ταινία, δίχως ιδιαίτερες σκηνοθετικές αρετές πέρα απ’ τα γκάζια και την εμπειρία του σκηνοθέτη στο συγκεκριμένο είδος, κατέληξε σε κοτζαμάν διαγωνιστικό, να διεκδικεί το μεγαλύτερο βραβείο του παγκόσμιου κινηματογραφικού φεστιβαλικού κυκλώματος.
Previously on Movies for the Masses: Biutiful (2010): Sélection officielle featurette