Hot Tub Time Machine (2010)
Ένα Τρελό Τρελό Τζακούζι
Σκηνοθεσία: Steve Pink
Σενάριο: Josh Heald, Sean Anders, John Morris
Παίζουν: John Cusack, Rob Corddry, Craig Robinson, Clark Duke
Δες/Κρύψε το trailer
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΑΝΕΣΙΣ (Θερινός)
Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, 210-7788778.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00
VILLAGE SHOPPING AND MORE
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 15
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.00/ 16.15/ 18.45/ 21.00/ 23.15/ 01.30. Σάβ., Κυρ. & 11.45
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 16
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.30/ 19.45/ 22.00/ 00.30
ΓΛΥΦΑΔΑ -ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ
ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ (θερινός)
Ζέππου 14, Πλ. Ξενοφώντος, 2109650318 Τηλ. κρατ. 2106786000, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 20.40/ 23.00
ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Cinema
Δουκ. Πλακεντίας 87, Χαλάνδρι, 210-6014284.
Πεμ. - Τετ.: 20.50/ 23.00
ΘΗΣΕΙΟ - ΠΛΑΚΑ
CINE PARIS
Κυδαθηναίων 22, Πλάκα, 210-3222071, 210-3248057.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.10
ΓΑΛΑΤΣΙ
ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ
Άλσος Βεΐκου, 210-2138119.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00
ΨΥΧΙΚΟ -ΦΙΛΟΘΕΗ
CINE ΨΥΧΙΚΟ CLASSIQUE ΗΒΗ ΚΛΑΣΙΚΗ
Κηφισίας 290 & Παρίτση 2, Ψυχικό, 210-6777330, 331.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.10/ 21.20/ 23.40
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.15/ 21.20/ 23.20
ODEON KOSMOPOLIS - ΜΑΡΟΥΣΙ
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 18.30. Πέμ.-Κυρ. & Τρ., Τετ. & 20.40/ 22.50. Σάβ., Κυρ. & 13.50/ 16.10. Δευτ. 23.20
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 11
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.45/ 23.00/ 01.15
ODEON STARCITY - Λ. ΣΥΓΓΡΟΥ
ODEON STARCITY VODAFONE ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 16.50/ 19.10/ 21.20/ 23.30. Κυρ. & 12.30/ 14.40
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 21.10/ 23.20
3/5Σκηνοθεσία: Steve Pink
Σενάριο: Josh Heald, Sean Anders, John Morris
Παίζουν: John Cusack, Rob Corddry, Craig Robinson, Clark Duke
Δες/Κρύψε το trailer
Τρεις όχι και τόσο χαρούμενοι στα ενήλικά τους φίλοι κι ένας απρόθυμος ανηψιός, πάνε στο Kodiak Valley Ski Resort όπου πέρναγαν τις καλύτερες στιγμές τους μικροί, όσο εσύ προσποιείσαι πως χρειάζεσαι σύνοψη για το πιο επεξηγηματικό τίτλο από την εποχή του Snakes on a Plane (2006).
Το Τρελό Τρελό Τζακούζι (2010) παίρνει τη λιωμένη χύμα ανδροπαρέα του Hangover (2009) και από το Vegas τη ταξιδεύει στα 80s, κομπλέ με MTV φουντωτή μαλλούρα και μαύρο Michael Jackson, και ακόμα κομπλέτερα με αυτό το αξιαγάπητο τότε high concept στιλ τανιών (και τις μηχανές που σε στέλνανε πίσω στο χρόνο να σε καλοκοιτάει η μάνα σου ή συναρμολογούσαν το μανούλι των ονείρων σου). Στη πορεία, ο Steve Pink, κάπως της ευρύτερης οικογένειας Apatow και σίγουρα από τους ανθρώπους που ευγνωμονούν το σωτήρα της R-rated κωμωδίας, πιάνει και μερικές ακόμα πιο αγαπησιάρικες νότες, φωτογραφίζει για παράδειγμα πόσο καυτά βλαμμένες ήταν οι πιτσιρίκες που πήδαγες τότε ως από τη μια κακομαθημένος από τις πολλές πορτοκαλιές και από την άλλη χωρίς εγκέφαλο που να λειτουργεί, πράγματα που ίσως και να σου περνάνε από το μυαλό αν είχες την αυτάρεσκη συνήθεια να κρατάς φωτογραφίες και σημειώσεις, αλλά σίγουρα δε σου περνάνε με σένα 20+ χρόνια μεγαλύτερο μέσα στην εικόνα, σα ψιλοσόκ που θα σε ψιλοστοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή σου. Σε αυτό το ταξίδι, το χιούμορ φαίνεται να διαλέγει πάντα τον πιο εύκολο δρόμο, αφού έχει κοιτάξει και άμα υπάρχει και κανένας πιο τζαμπατζίδικος, συνήθεια ίσως πιο 90s που όμως λειτουργεί.. νοσταλγικά κι αυτή μέχρι κάποιο σημείο, και το πάθος με το οποίο το ζουν όλοι όσοι συμμετέχουν βοηθάει να επιζήσεις από τις κρυάδες μέχρι να ξαναζεσταθούν. Από τη θέση και του παραγωγού και με ένα κορδόνι από κρυάδες να τον ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, ο John Cusack είναι αναμενόμενα και αυτός που επενδύει περισσότερη θέρμη στην όλη ιστορία, Crispin Glover και (υπεργερασμένος) Chevy Chase κάνουν αντίστοιχα ιστορικά cameos.
Τελικά το Hot Tub Time Machine δε στέκεται και ακριβώς στο ύψος του concept του, το πως δε σκέφτηκα πρώτος το Google είναι το πως δε σκέφτηκα πρώτος το Mr. Skin των βλάχων (και με ανάλογου επιπέδου χρησιμοποίηση), το hip hop πίσω στο μέλλον για να καταπλήξει τα πλήθη της synth pop είναι μια φάση καθυστερημένο στα χρόνια που η τελευταία κάνει comeback, η επιμονή όλων να διατηρήσουν το status quo μιας άχαρης ζωής ξαναζώντας τα ίδια (όταν έχουν την ευκαιρία να τα αλλάξουν) δικαιολογείται αρκετά όσο τρέχει (τη καυτή βλαμμένη πιτσιρίκα καλά έκανες και τη παράταγες προτού σε προλάβει αυτή, ας πούμε) αλλά καταλήγει σε ανατροπή που δεν είναι ακριβώς συνεπής ούτε καν προς τη παράδοση (που στόχευε να σε κάνει σοφότερο, όχι κροίσο με τη γκόμενα των ονείρων σου). Παρολαυτά, όλη αυτή η.. χνουδωτή αγκαλίτσα των αναμνήσεων παραμένει ψιλο-ακαταμάχητη.
Το Τρελό Τρελό Τζακούζι (2010) παίρνει τη λιωμένη χύμα ανδροπαρέα του Hangover (2009) και από το Vegas τη ταξιδεύει στα 80s, κομπλέ με MTV φουντωτή μαλλούρα και μαύρο Michael Jackson, και ακόμα κομπλέτερα με αυτό το αξιαγάπητο τότε high concept στιλ τανιών (και τις μηχανές που σε στέλνανε πίσω στο χρόνο να σε καλοκοιτάει η μάνα σου ή συναρμολογούσαν το μανούλι των ονείρων σου). Στη πορεία, ο Steve Pink, κάπως της ευρύτερης οικογένειας Apatow και σίγουρα από τους ανθρώπους που ευγνωμονούν το σωτήρα της R-rated κωμωδίας, πιάνει και μερικές ακόμα πιο αγαπησιάρικες νότες, φωτογραφίζει για παράδειγμα πόσο καυτά βλαμμένες ήταν οι πιτσιρίκες που πήδαγες τότε ως από τη μια κακομαθημένος από τις πολλές πορτοκαλιές και από την άλλη χωρίς εγκέφαλο που να λειτουργεί, πράγματα που ίσως και να σου περνάνε από το μυαλό αν είχες την αυτάρεσκη συνήθεια να κρατάς φωτογραφίες και σημειώσεις, αλλά σίγουρα δε σου περνάνε με σένα 20+ χρόνια μεγαλύτερο μέσα στην εικόνα, σα ψιλοσόκ που θα σε ψιλοστοιχειώνει για την υπόλοιπη ζωή σου. Σε αυτό το ταξίδι, το χιούμορ φαίνεται να διαλέγει πάντα τον πιο εύκολο δρόμο, αφού έχει κοιτάξει και άμα υπάρχει και κανένας πιο τζαμπατζίδικος, συνήθεια ίσως πιο 90s που όμως λειτουργεί.. νοσταλγικά κι αυτή μέχρι κάποιο σημείο, και το πάθος με το οποίο το ζουν όλοι όσοι συμμετέχουν βοηθάει να επιζήσεις από τις κρυάδες μέχρι να ξαναζεσταθούν. Από τη θέση και του παραγωγού και με ένα κορδόνι από κρυάδες να τον ακολουθεί τα τελευταία χρόνια, ο John Cusack είναι αναμενόμενα και αυτός που επενδύει περισσότερη θέρμη στην όλη ιστορία, Crispin Glover και (υπεργερασμένος) Chevy Chase κάνουν αντίστοιχα ιστορικά cameos.
Τελικά το Hot Tub Time Machine δε στέκεται και ακριβώς στο ύψος του concept του, το πως δε σκέφτηκα πρώτος το Google είναι το πως δε σκέφτηκα πρώτος το Mr. Skin των βλάχων (και με ανάλογου επιπέδου χρησιμοποίηση), το hip hop πίσω στο μέλλον για να καταπλήξει τα πλήθη της synth pop είναι μια φάση καθυστερημένο στα χρόνια που η τελευταία κάνει comeback, η επιμονή όλων να διατηρήσουν το status quo μιας άχαρης ζωής ξαναζώντας τα ίδια (όταν έχουν την ευκαιρία να τα αλλάξουν) δικαιολογείται αρκετά όσο τρέχει (τη καυτή βλαμμένη πιτσιρίκα καλά έκανες και τη παράταγες προτού σε προλάβει αυτή, ας πούμε) αλλά καταλήγει σε ανατροπή που δεν είναι ακριβώς συνεπής ούτε καν προς τη παράδοση (που στόχευε να σε κάνει σοφότερο, όχι κροίσο με τη γκόμενα των ονείρων σου). Παρολαυτά, όλη αυτή η.. χνουδωτή αγκαλίτσα των αναμνήσεων παραμένει ψιλο-ακαταμάχητη.
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για την πρώτη βδομάδα προβολής
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΑΝΕΣΙΣ (Θερινός)
Λ. Κηφισίας 14, Αμπελόκηποι, 210-7788778.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00
VILLAGE SHOPPING AND MORE
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 15
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.00/ 16.15/ 18.45/ 21.00/ 23.15/ 01.30. Σάβ., Κυρ. & 11.45
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 16
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.30/ 19.45/ 22.00/ 00.30
ΓΛΥΦΑΔΑ -ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ
ODEON ΓΛΥΦΑΔΑ (θερινός)
Ζέππου 14, Πλ. Ξενοφώντος, 2109650318 Τηλ. κρατ. 2106786000, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 20.40/ 23.00
ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ
ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ Cinema
Δουκ. Πλακεντίας 87, Χαλάνδρι, 210-6014284.
Πεμ. - Τετ.: 20.50/ 23.00
ΘΗΣΕΙΟ - ΠΛΑΚΑ
CINE PARIS
Κυδαθηναίων 22, Πλάκα, 210-3222071, 210-3248057.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.10
ΓΑΛΑΤΣΙ
ΣΙΝΕ ΓΑΛΑΤΣΙ
Άλσος Βεΐκου, 210-2138119.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00
ΨΥΧΙΚΟ -ΦΙΛΟΘΕΗ
CINE ΨΥΧΙΚΟ CLASSIQUE ΗΒΗ ΚΛΑΣΙΚΗ
Κηφισίας 290 & Παρίτση 2, Ψυχικό, 210-6777330, 331.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.00
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.10/ 21.20/ 23.40
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.15/ 21.20/ 23.20
ODEON KOSMOPOLIS - ΜΑΡΟΥΣΙ
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 18.30. Πέμ.-Κυρ. & Τρ., Τετ. & 20.40/ 22.50. Σάβ., Κυρ. & 13.50/ 16.10. Δευτ. 23.20
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 11
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 20.45/ 23.00/ 01.15
ODEON STARCITY - Λ. ΣΥΓΓΡΟΥ
ODEON STARCITY VODAFONE ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 16.50/ 19.10/ 21.20/ 23.30. Κυρ. & 12.30/ 14.40
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 21.10/ 23.20
Sex and the City 2 (2010)
1/5Σκηνοθεσία: Michael Patrick King
Σενάριο: Michael Patrick King
Παίζουν: Estradiol, Botulinum Toxin
Δες/Κρύψε το trailer
Οι γητεύτριες των ορμονών και των τοξινών, σε νέες μη περιπέτειες.
Σε αυτή την ιδιότυπη σειρά πραμάτων που δε τολμάνε ούτε να αυτοαποκαλούνται "ταινίες", το πρώτο επεισόδιο ήταν και πιλοτικό όπως θα περίμενες, σκατά συμβαίνανε, μάσκαρες τρέχανε, βροχή μπορεί να έπεφτε, τελικά όμως δε μπορούσε να συμβεί ουσιαστικά και τιποτάλλο από επιτόπιο τροχάδην, αφού το franchise είχε ήδη περάσει τηλεοπτικά στη νιρβάνα του παντοτινά ευτυχισμένου τέλους. Έτσι, το πρώτο "κανονικό" επεισόδιο κάνει τώρα σαφές ότι πια η θεματολογία θα επικεντρώνεται, για δραματική ένταση, στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον πλανήτη, ξεκινώντας από το πόση τηλεόραση μπορεί να βλέπει ο Big και ειδικά στη κρεβατοκάμαρα, και από το αν μπορεί το Abu Dhabi να γίνει σε χλιδή το νέο Dubai. Για να σε προετοιμάσει για το δίωρο ξερίζωμα των παπαριών σου με σκουριασμένη τανάλια που ακολουθεί, το Sex and the City 2 (2010) ξεκινάει με έναν εικοσάλεπτο gay γάμο που κάνει τον Elton John να μοιάζει Ian Scott, γάμο γυρισμένον σε κάποιο παρατημένο στούντιο του Ed Wood, με σκηνοθεσία κάπου ανάμεσα σε I Love Lucy και Love Boat, και με όλους τους προσκεκλημένους να μη μπορούν ούτε να φτύσουν τις ατάκες τους σα να φτύνανε τον Michael Patrick King που τις έγραψε, κατόρθωμα (του King) όχι και τόσο αμελητέο αν σκεφτείς τι έχουν ξεστομίσει όλοι τους (οι πρωταγωνίστριες ιδιαίτερα) τόσα χρόνια. Σα μάλλον προμελετημένο αποτέλεσμα, στη συνέχεια, στη σύγκριση και για καμιά ώρα, τα μωρά λογοπαίγνια και οι προϊοντο-αναφορές και τα πλάνα τύπου David Lean των καθυστερημένων γκαβών παραπληγικών (αυτά του second unit crew ξεχωρίζουν για τη.. πιστότητά τους, ενώ ο King κυριολεκτικά δε βλέπει τι, ξεμασκαρευτικό, φόντο μπορεί να κορνιζάρει), όλα μπορεί και να σου φαίνονται οσκαρικού επιπέδου αν έχεις περάσει στην εμμηνόπαυση, κι αν δεν έχεις περάσει θα σου συμβεί επί τόπου στην Αραβία, βλέποντας τα κατ' ευφημισμό ρούχα που κουβάλησαν τα κατ' ευφημισμό κορίτσια στις γνωστές βαλίτσες παύλα πτυσσόμενα jumbo jet τους.
Με τυπικά γυναικεία λογική, το πράμα με sex στο τίτλο του, τις προσωπικές Maybach και τα δωμάτια των $22 χιλιάδων τη βραδιά με ιδιωτικό σκλάβο, την ακόλαστη πολυτέλεια τη φορτώνει σε κάτι μαυριδερούς στην έρημο για ξεκάρφωμα (η Carrie έχει κρατήσει μόνο τη ντουλάπα αεροδιάδρομο από το παλιό διαμέρισμα και μετακόμισε.. μερικά πατώματα παρακάτω, υποτίθεται), και μετά βουτάει σε αυτή τη πολυτέλεια και κολυμπάει μέχρι να μην αισθάνεται πια τίποτα εκεί χαμηλά, και για κερασάκι εκθέτει και τους μαυριδερούς σαν άκαβλους μισογύνηδες (όταν τελειώσει το ατελείωτο κολύμπι, εννοείται). Με τυπικότερα γυναικεία λογική, οι αμπουνταμπιντού μαυριδεροί χρησιμοποιούνται αλαφρά (όσο τα χρόνια της Kim Cattrall) θρασύδειλα, μιας και τα επίμαχα γυρίσματα γίνανε στο (πιο ανεκτικό σε γυναικιές, υποθέτεις) Μαρόκο. Η κατ' ευφημισμό λογική δε σταματάει βέβαια εκεί, αλλά τη συνέχεια δικαιούσαι να την απολαύσεις άσπιλη, με τη πελώρια λαχτάρα για spoilers που τη περίμενες.
Σε αυτή την ιδιότυπη σειρά πραμάτων που δε τολμάνε ούτε να αυτοαποκαλούνται "ταινίες", το πρώτο επεισόδιο ήταν και πιλοτικό όπως θα περίμενες, σκατά συμβαίνανε, μάσκαρες τρέχανε, βροχή μπορεί να έπεφτε, τελικά όμως δε μπορούσε να συμβεί ουσιαστικά και τιποτάλλο από επιτόπιο τροχάδην, αφού το franchise είχε ήδη περάσει τηλεοπτικά στη νιρβάνα του παντοτινά ευτυχισμένου τέλους. Έτσι, το πρώτο "κανονικό" επεισόδιο κάνει τώρα σαφές ότι πια η θεματολογία θα επικεντρώνεται, για δραματική ένταση, στα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον πλανήτη, ξεκινώντας από το πόση τηλεόραση μπορεί να βλέπει ο Big και ειδικά στη κρεβατοκάμαρα, και από το αν μπορεί το Abu Dhabi να γίνει σε χλιδή το νέο Dubai. Για να σε προετοιμάσει για το δίωρο ξερίζωμα των παπαριών σου με σκουριασμένη τανάλια που ακολουθεί, το Sex and the City 2 (2010) ξεκινάει με έναν εικοσάλεπτο gay γάμο που κάνει τον Elton John να μοιάζει Ian Scott, γάμο γυρισμένον σε κάποιο παρατημένο στούντιο του Ed Wood, με σκηνοθεσία κάπου ανάμεσα σε I Love Lucy και Love Boat, και με όλους τους προσκεκλημένους να μη μπορούν ούτε να φτύσουν τις ατάκες τους σα να φτύνανε τον Michael Patrick King που τις έγραψε, κατόρθωμα (του King) όχι και τόσο αμελητέο αν σκεφτείς τι έχουν ξεστομίσει όλοι τους (οι πρωταγωνίστριες ιδιαίτερα) τόσα χρόνια. Σα μάλλον προμελετημένο αποτέλεσμα, στη συνέχεια, στη σύγκριση και για καμιά ώρα, τα μωρά λογοπαίγνια και οι προϊοντο-αναφορές και τα πλάνα τύπου David Lean των καθυστερημένων γκαβών παραπληγικών (αυτά του second unit crew ξεχωρίζουν για τη.. πιστότητά τους, ενώ ο King κυριολεκτικά δε βλέπει τι, ξεμασκαρευτικό, φόντο μπορεί να κορνιζάρει), όλα μπορεί και να σου φαίνονται οσκαρικού επιπέδου αν έχεις περάσει στην εμμηνόπαυση, κι αν δεν έχεις περάσει θα σου συμβεί επί τόπου στην Αραβία, βλέποντας τα κατ' ευφημισμό ρούχα που κουβάλησαν τα κατ' ευφημισμό κορίτσια στις γνωστές βαλίτσες παύλα πτυσσόμενα jumbo jet τους.
Με τυπικά γυναικεία λογική, το πράμα με sex στο τίτλο του, τις προσωπικές Maybach και τα δωμάτια των $22 χιλιάδων τη βραδιά με ιδιωτικό σκλάβο, την ακόλαστη πολυτέλεια τη φορτώνει σε κάτι μαυριδερούς στην έρημο για ξεκάρφωμα (η Carrie έχει κρατήσει μόνο τη ντουλάπα αεροδιάδρομο από το παλιό διαμέρισμα και μετακόμισε.. μερικά πατώματα παρακάτω, υποτίθεται), και μετά βουτάει σε αυτή τη πολυτέλεια και κολυμπάει μέχρι να μην αισθάνεται πια τίποτα εκεί χαμηλά, και για κερασάκι εκθέτει και τους μαυριδερούς σαν άκαβλους μισογύνηδες (όταν τελειώσει το ατελείωτο κολύμπι, εννοείται). Με τυπικότερα γυναικεία λογική, οι αμπουνταμπιντού μαυριδεροί χρησιμοποιούνται αλαφρά (όσο τα χρόνια της Kim Cattrall) θρασύδειλα, μιας και τα επίμαχα γυρίσματα γίνανε στο (πιο ανεκτικό σε γυναικιές, υποθέτεις) Μαρόκο. Η κατ' ευφημισμό λογική δε σταματάει βέβαια εκεί, αλλά τη συνέχεια δικαιούσαι να την απολαύσεις άσπιλη, με τη πελώρια λαχτάρα για spoilers που τη περίμενες.
Δες/Κρύψε τις αίθουσες που ανοίγει
*Το πρόγραμμα αναδημοσιεύεται από το Αθηνόραμα και ισχύει για την πρώτη βδομάδα προβολής
ΚΕΝΤΡΟ - ΚΟΛΩΝΑΚΙ - ΕΞΑΡΧΕΙΑ
ΑΙΓΛΗ VILLAGE COOL
Κήπος Ζαππείου, 210-3369369.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.15
ΑΠΟΛΛΩΝ CINEMAX CLASS 3D
Σταδίου 19 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3236811.
Πεμ. - Τετ.: 22.30
ΑΤΤΙΚΟΝ CINEMAX CLASS
Σταδίου 19 (ΜΕΤΡΟ Πανεπιστήμιο), 210-3228821.
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 20.00
ΑΜΠΕΛΟΚΗΠΟΙ - ΝΕΑΠΟΛΗ
ΑΘΗΝΑΙΟΝ 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Β. Σοφίας 124 (ΜΕΤΡΟ Αμπελόκηποι), 211-211-2222, 210-7782122.
Πεμ. - Τετ.: 17.40/ 20.20/ 23.00
ΕΛΛΗΝΙΣ CINEMAX
Λ. Κηφισίας 29, Αμπελόκηποι, 210-6464009.
Πεμ. - Τετ.: 20.40/ 23.15
ΜΑΡΟΥΣΙ - ΚHΦΙΣΙΑ
ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 1
Λ. Κηφισίας 245, Ζηρίνειο, Κηφισιά (ΗΣΑΠ Κηφισιά), 2106233567, 2106232808.
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 20.00
ΚΗΦΙΣΙΑ CINEMAX 2
Λ. Κηφισίας 245, Ζηρίνειο, Κηφισιά (ΗΣΑΠ Κηφισιά), 2106233567, 2106232808.
Πεμ. - Τετ.: 22.30
ΧΛΟΗ
Κασαβέτη 17, Κηφισιά, 210-8011500.
Πεμ. - Τετ.: 20.50/ 23.30
ΗΡΑΚΛΕΙΟ - Ν.ΙΩΝΙΑ- Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ
ΤΡΙΑ ΑΣΤΕΡΙΑ 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λ. Ηρακλείου 386, Ν. Ηράκλειο, 2102826873, 2102825607.
Πεμ. - Τετ.: 20.00/ 22.40. Σάβ., Κυρ. & 17.30
ΑΙΘΟΥΣΑ 3 (ΘΕΡΙΝΟΣ)
Λ. Ηρακλείου 386, Ν. Ηράκλειο, 2102826873, 2102825607.
Πεμ. - Τετ.: 21.20
ΑΛΣΟΣ
Δεκελείας 154, Ν.Φιλαδέλφεια, 210-2583133, 210-2532003.
Πεμ. - Τετ.: Πέμ.-Σάβ. 20.45/ 23.15. Κυρ.-Τετ. 21.20
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙ - ΑΙΓΑΛΕΩ - ΧΑΪΔΑΡΙ
CINE CITY 1
Κωνσταντινουπόλεως 82, Πλατεία Μπουρνάζι, 210-5756243.
Πεμ. - Τετ.: 19.30/ 22.30
CINE CITY 2
Κωνσταντινουπόλεως 82, Πλατεία Μπουρνάζι, 210-5756243.
Πεμ. - Τετ.: 21.00
ΠΕΙΡΑΙΑΣ & ΠΕΡΙΧΩΡΑ
ΔΗΜ. ΚΙΝ. ΣΙΝΕΑΚ
Πλ. Δημαρχείου, Πειραιάς, 210-4225653.
Πεμ. - Τετ.: 16.20/ 19.20/ 22.20
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 3 COSMOTE
Υμηττού 110 & Χρεμωνίδου (Εμπ. Κέντρο Athens Millenium), Παγκράτι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: (εκτός Δευτ., Τρ.) 21.40
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Υμηττού 110 & Χρεμωνίδου (Εμπ. Κέντρο Athens Millenium), Παγκράτι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 21.40/ 00.40. Σάβ., Κυρ. & 15.30
VILLAGE CINEMAS ΠΑΓΚΡΑΤΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Υμηττού 110 & Χρεμωνίδου (Εμπ. Κέντρο Athens Millenium), Παγκράτι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 17.15/ 20.15/ 23.15. Κυρ. & 11.15/ 14.15
VILLAGE SHOPPING AND MORE
VILLAGE SHOPPING AND MORE VILLAGE CINEMAS GOLD CLASS 1
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 21.30. Πέμ.-Κυρ. & 00.30
VILLAGE SHOPPING AND MORE VILLAGE CINEMAS GOLD CLASS 2
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 19.30/ 22.30
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 16.30/ 19.30/ 22.30/ 01.30. Σάβ., Κυρ. & 13.00
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 15.30/ 18.30/ 21.30/ 00.30
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 8
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.45/ 17.45/ 20.45/ 23.45. Σάβ., Κυρ. & 11.45
VILLAGE SHOPPING AND MORE ΑΙΘΟΥΣΑ 20
Πέτρου Ράλλη & Θηβών, Άγιος Ιωάννης Ρέντη, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.00/ 17.00/ 20.00/ 23.00. Σάβ., Κυρ. & 11.00
VILLAGE COOL (ΘΕΡΙΝΟΣ)
Θηβών 228 & Παρνασσού (μέσα στον κήπο του Park), 210-4278600.
Πεμ. - Τετ.: 22.00
ΦΙΞ - Ν. ΣΜΥΡΝΗ - Π. ΦΑΛΗΡΟ
ΣΙΝΕ ΦΛΟΙΣΒΟΣ
Πάρκο Φλοίσβου Π. Φαλήρου (πλησίον Μαρίνας), 210-9821256.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.15
ΣΠΟΡΤΙΓΚ
Κ. Παλαιολόγου 18, Ν. Σμύρνη, 2109333820, 2109350439.
Πεμ. - Τετ.: 21.00
ΣΠΟΡΤΙΓΚ 1
Κ. Παλαιολόγου 18, Ν. Σμύρνη, 2109333820, 2109350439.
Πεμ. - Τετ.: 19.30/ 22.30
ΓΛΥΦΑΔΑ -ΒΟΥΛΙΑΓΜΕΝΗ - ΒΑΡΚΙΖΑ
ΚΟΡΑΛΙ CINEMAX
Αφροδίτης & Ιθάκης, Σαρωνίδα, 22910-54097.
Πεμ. - Τετ.: 21.15. Παρ.-Κυρ. 20.40/ 23.15
ΡΙΑ
Αφροδίτης 8, Βάρκιζα, 210-8970844, 2108971654.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.30
ΧΑΛΑΝΔΡΙ - ΧΟΛΑΡΓΟΣ
ΑΒΑΝΑ
Κηφισίας 234 & Λυκούργου 3, 210-6756546.
Πεμ. - Τετ.: 18.15
ΑΒΑΝΑ (Θερινός)
Κηφισίας 234 & Λυκούργου 3, 210-6715905.
Πεμ. - Τετ.: 21.30
ΑΙΓΛΗ 1
Λ. Πεντέλης 98, Χαλάνδρι, 2106841010.
Πεμ. - Τετ.: 20.00/ 22.30
ΑΜΙΚΟ
Επιδαύρου & Ανδρούτσου 20, Χαλάνδρι, 210-6815532, 2106826372.
Πεμ. - Τετ.: Πέμ.-Σάβ. 20.40/ 23.10. Κυρ.-Τετ. 21.30
ΓΑΛΑΤΣΙ
ΑΤΤΙΚΟΝ ΑΛΣΟΣ SUZUKI
Στο Αττικόν Άλσος (Περιφερειακός Πολυγώνου-Γαλατσίου), 210-6997755, 210-6997788.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.15
ΨΥΧΙΚΟ -ΦΙΛΟΘΕΗ
CINE ΦΙΛΟΘΕΗ
Πλ. Δροσοπούλου, Φιλοθέη, 210-6833398.
Πεμ. - Τετ.: 21.15. Παρ., Σάβ. 20.45/ 23.00
ΓΕΡΑΚΑΣ - ΠΑΛΛΗΝΗ
ΣΙΝΕ ΠΑΛΛΗΝΗ
Ελ. Βενιζέλου 3 & Λεωφ. Μαραθώνος, 210-6666815, 210-6666284.
Πεμ. - Τετ.: Πέμ.-Κυρ. 20.45/ 23.15. Δευτ.-Τετ. 21.20
ΖΩΓΡΑΦΟΥ
ΑΛΕΚΑ (ΔΗΜ. ΚΙΝ/ΦΟΣ) (ΘΕΡΙΝΟΣ)
3ης Ορ. Ταξιαρχίας, Ζωγράφου, 210-7773608.
Πεμ. - Τετ.: 21.15. Παρ., Σάβ. 20.45/ 23.10
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ
STER CINEMAS ΙΛΙΟΝ ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Λεωφ.Δημοκρατίας 67Α, Ίλιον, 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 18.10/ 21.00/ 23.50. Σάβ., Κυρ. & 15.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 18.10/ 21.00/ 23.50. Σάβ., Κυρ. & 15.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 18.40/ 21.30. Σάβ., Κυρ. & 13.00/ 15.50. Παρ., Σάβ. & 00.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 9
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.10/ 22.00. Σάβ., Κυρ. & 13.30/ 16.20
STER CINEMAS ΑΓ. ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Αχαρνών 373-375. (ΗΣΑΠ Αγ. Ελευθέριος), 2102371000. Τηλ. κρατ. 2102371000, 8018017837.
Πεμ. - Τετ.: 19.40/ 22.30. Σάβ., Κυρ. & 14.00/ 16.50
ΔΑΦΝΗ - ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ
ΣΙΝΕ ΑΡΓΥΡΟΥΠΟΛΗ
Κύπρου 68 & Δωδεκανήσου, Αργυρούπολη, 210-9922098.
Πεμ. - Τετ.: 21.20. Παρ., Σάβ. 20.40/ 23.20
ΜΑΡΑΘΩΝΑΣ
VILLAGE COOL ΤΥΜΒΟΣ ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Παραλία Μαραθώνα, 2294055566. 6977500030.
Πεμ. - Τετ.: 21.00/ 23.30
ODEON KOSMOPOLIS - ΜΑΡΟΥΣΙ
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: Πέμ.-Κυρ. & Τρ., Τετ. 19.00/ 22.00. Σάβ., Κυρ. & 13.00/ 16.00
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 7
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Δευτ.: 19.00/ 22.00
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 9
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 18.10/ 00.10. Πέμ.-Κυρ. & Τρ., Τετ. & 21.10. Σάβ., Κυρ. & 12.10/ 15.10
ODEON KOSMOPOLIS ΜΑΡΟΥΣΙ ΑΙΘΟΥΣΑ 11
Λεωφ.Κηφισίας 73, Αγ.Θωμάς, Μαρούσι (Κόμβος Αττικής Οδού), 8011160000Τηλ. Κρατ. 2106786000..
Πεμ. - Τετ.: 17.00. Πέμ.-Κυρ. & Τρ., Τετ. & 20.00/ 23.00. Δευτ. 23.30 (ΨΗΦ.)
NANA CINEMAX - ΔΑΦΝΗ
ΝΑΝΑ CINEMAX ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λ.Βουλιαγμένης 179 (ΜΕΤΡΟ Αγ.Ιωάννης), 2109703158, 2109706865.
Πεμ. - Τετ.: 19.15/ 22.15
ΝΑΝΑ CINEMAX ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Λ.Βουλιαγμένης 179 (ΜΕΤΡΟ Αγ.Ιωάννης), 2109703158, 2109706865.
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 20.00/ 23.00
ΝΑΝΑ CINEMAX ΑΙΘΟΥΣΑ 4
Λ.Βουλιαγμένης 179 (ΜΕΤΡΟ Αγ.Ιωάννης), 2109703158, 2109706865.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 21.30
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1 ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Πατησίων 140, 2108259975, 2108215327.
Πεμ. - Τετ.: 19.00/ 22.00
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1 ΑΙΘΟΥΣΑ 3
Πατησίων 140, 2108259975, 2108215327.
Πεμ. - Τετ.: 17.30/ 20.30/ 23.30
ΑΕΛΛΩ CINEMAX 5+1 ΑΙΘΟΥΣΑ 6 (Θερινός)
Πατησίων 140210-8259975, 210-8215327.
Πεμ. - Τετ.: 21.15
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 15.30/ 18.45/ 22.00/ 01.00. Σάβ., Κυρ. & 12.15
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 7 MAX SCREEN
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 14.45/ 18.00/ 21.15/ 00.30
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 16.15/ 19.30/ 22.45. Σάβ., Κυρ. & 13.00
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 12
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 13.45/ 17.00/ 20.15/ 23.30
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 13 VILLAGE CINEMAS GOLD CLASS
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: (εκτός Πέμ., Δευτ.) 19.30/ 22.45
VILLAGE 15 CINEMAS @ THE MALL ΑΙΘΟΥΣΑ 14 VILLAGE CINEMAS GOLD CLASS
Aνδρέα Παπανδρέου (παραπλεύρως Αττικής Οδού) ΗΣΑΠ Νερατζιώτισσα, Μαρούσι, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 20.15/ 23.30. Σάβ., Κυρ. & 17.00
ODEON STARCITY - Λ. ΣΥΓΓΡΟΥ
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 1
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 17.00/ 20.00/ 23.00 (ΨΗΦ.)
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 3
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 19.00/ 22.00
ODEON STARCITY ΑΙΘΟΥΣΑ 10
Λεωφ.Συγγρου 111 & Λεοντίου, Ν.Κόσμος, 8011160000.
Πεμ. - Τετ.: 18.00/ 21.00/ 00.00. Κυρ. & 12.00/ 15.00
ΠΟΡΤΟ ΡΑΦΤΗ
VILLAGE COOL MARIEL
Λ. Μαρκοπούλου 39, Πόρτο Ράφτη, 22990/71335.
Πεμ. - Τετ.: 21.15. Σάβ. 21.00/ 23.30
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 5
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 16.50/ 20.00/ 23.10. Σάβ., Κυρ. & 13.40
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 6
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 15.20/ 18.30/ 21.40/ 00.50. Σάβ., Κυρ. & 12.10
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 7 Vmax
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 16.00/ 19.10/ 22.20. Σάβ., Κυρ. & 13.00
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 8 GOLD GLASS
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 21.40
VILLAGE 9 CINEMAS @ FALIRO ΑΙΘΟΥΣΑ 9 GOLD GLASS
Παλαιά Λεωφ.Ποσειδώνος 1 & Μωραϊτίνη 3, Δέλτα Π.Φαλήρου, 2108108080.
Πεμ. - Τετ.: 20.00/ 23.10. Σάβ., Κυρ. & 17.00
ΠΑΓΚΡΑΤΙ - ΒΥΡΩΝΑΣ - ΥΜΗΤΤΟΣ
ΑΡΚΑΔΙΑ
Καραολή Δημητρίου 36 & Φορμίωνος 222, Πάρκο Ν. Ελβετίας, Βύρωνας, 210-7661166, 210-7661226.
Πεμ. - Τετ.: 21.20. Παρ., Σάβ. 20.50/ 23.15
ΑΓ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ - ΠΑΠΑΓΟΥ
ΑΜΑΡΥΛΛΙΣ SUZUKI
Αγ. Ιωάννου 2, Αγ. Παρασκευή, 210-6010561, 210-6010497.
Πεμ. - Τετ.: 20.45/ 23.15
ΑΓ. ΣΤΕΦΑΝΟΣ-ΔΡΟΣΙΑ
ΑΛΙΚΗ
Πλατεία Δροσιάς, 210-6229645, 2102234226.
Πεμ. - Τετ.: 21.00
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3D DIGITAL
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 2
Ζησιμοπούλου 7 & Α. Μεταξά, Γλυφάδα, 211-211-2222, 210-8983238.
Πεμ. - Τετ.: 18.30/ 21.30
ΑΘΗΝΑΙΟΝ CINEPOLIS 3D DIGITAL ΑΙΘΟΥΣΑ 3
Ζησιμοπούλου 7 & Α. Μεταξά, Γλυφάδα, 211-211-2222, 210-8983238.
Πεμ. - Τετ.: 20.00/ 23.00. Σάβ., Κυρ. & 17.00
Also on Movies for the Masses: Sex and the City 2 (2010): Οθωμανικό teaser
L'Illusionniste (2010): Tatiesque extraits
Δες/Κρύψε το trailer
Εκτός από το αμερικάνικο κινούμενο που είχε τη τιμητική του τη προηγούμενη βδομάδα λόγω Shrek του Παντοτινού, υπάρχει και το ευρωπαϊκό που εκπροσωπεί ο Illusionniste (2010) και που είχε μια κάποια online παρουσία από μια βδομάδα νωρίτερα, αρχικά με trailer και στη συνέχεια με αποσπάσματα από το φιλμ, με αφορμή την αρχή και τη λήξη των φετινών Κανών, στην αγορά των οποίων έκανε κάποιες προβολές η παραγωγή.
Το φιλμ είχε κάνει πρεμιέρα σε ειδική προβολή στο Βερολίνο όπου και μάζεψε μάλλον υπερθετικές κριτικές, πρεμιέρα κάπως περίεργη αν σκεφτείς ότι ανοίγει στη Γαλλία στα μέσα Ιούνη και θα του πήγαινε πιο πολύ ένα gala στη χώρα του, περιέργεια που πιθανά οφείλεται στις καθυστερήσεις στη παραγωγή (που στόχευε το περσινό φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, και τη Βενετία μετά, καθώς και έξοδο κάπου Απρίλη-Μάη). Περίεργη είναι και η ιστορία του σεναρίου, γραμμένο από τον Jacques Tati στα 50s σαν ένα είδος απολογίας στη νόθα κόρη του την οποία.. εξόρισε στα 40s για να γλιτώσει (χωρίς να το πολυκαταφέρει) τα παριζιάνικα σκάνδαλα, και ακόμα πιο περίεργη είναι η ιστορία της διασκευής του από τον Sylvain Chomet που απέφυγε οποιοδήποτε credit στη Helga Marie-Jeanne Schiel, προτιμώντας να χρεώσει τη νεκρή πια Sophie Tatischeff (τη πιο.. επίσημη απόγονο του πατέρα της προφανώς). Ο Chomet δεν είναι και ξένος με τη περιέργεια από την εποχή ακόμα που ο Nicolas de Crécy τον κατηγορούσε για τυποκλοπία, πιο χαρακτηριστικά ήδη έκλεισε το στούντιό του στο Εδιμβούργο όπως είχε κάνει και με αυτό του Montreal μετά τις Triplettes de Belleville (2003), ενώ έφαγε και ένα ηχηρό σουτ από τη Universal στη διάρκεια της παραγωγής του Tale of Despereaux (2008) μέσα σε κατηγορίες ότι έτρωγε τον προϋπολογισμό για να χρηματοδοτεί τον Illusionniste.
Πέρα από τις μάλλον αρνητικές ιδιοτροπίες, η ταινία φαίνεται και αρκετά εποικοδομητικά ιδιοσυγκρασιακή όπως βλέπεις, με αρκετά από τα tati-κά στοιχεία να έχουν περάσει επιμελημένα και στη σκηνοθεσία, με μακρινά πλάνα και πολλές, σημαντικές, λεπτομέρειες στα κάδρα. Συνεχίζοντας μια μελέτη των προφανών, τα £10-13 εκατομμύρια του προϋπολογισμού ξοδεύτηκαν σχεδόν όλα στην Ευρώπη και ο Chomet έβγαλε όλους τους νεαρούς δημιουργούς του στη σκηνή στο Βερολίνο (ακόμα και με σκωτσέζικες φούστες) για να το τονίσει, και παραπέρα όλα τα εφέ είναι σχεδιασμένα στο χέρι, παρολαυτά το στιλ του σκίτσου δε χρειάζεται και πολλά βιντεο-δείγματα για να το πεις περισσότερο γιαπωνέζικο και λιγότερο καρικατουρίστικο σε σχέση με τις Triplettes, ειδικά στο φόντο. Οι συγκρίσεις με τη δουλειά του Hayao Miyazaki και του Satoshi Kon δεν είναι βέβαια ακριβώς ντροπή, και οι lead animators του Tatischeff - κεντρικού ήρωα (Thierry Tores και Laurent Kircher, σύμφωνα με όσους δούλεψαν στη παραγωγή) του έχουν δώσει μια καθαρά ευρωπαϊκή και πολύ ρέουσα κίνηση, πιστή επιπλέον στο real-world πρότυπό της σύμφωνα με όλες τις αναφορές, και αρκετά πιστή υποθέτεις για να ισορροπεί την όχι και τόσο (πιστή) έμφαση στη νοσταλγία με χιλιοπαιγμένες υποκρούσεις της γαλλικής προώθησης. Στην Αμερική τη διανομή έχει κλείσει η Sony (πράγμα που μάλλον σημαίνει κι ένα οσκαρικό σμπρώξιμο), στην Ελλάδα η Nutopia.
Το φιλμ είχε κάνει πρεμιέρα σε ειδική προβολή στο Βερολίνο όπου και μάζεψε μάλλον υπερθετικές κριτικές, πρεμιέρα κάπως περίεργη αν σκεφτείς ότι ανοίγει στη Γαλλία στα μέσα Ιούνη και θα του πήγαινε πιο πολύ ένα gala στη χώρα του, περιέργεια που πιθανά οφείλεται στις καθυστερήσεις στη παραγωγή (που στόχευε το περσινό φεστιβάλ της Κυανής Ακτής, και τη Βενετία μετά, καθώς και έξοδο κάπου Απρίλη-Μάη). Περίεργη είναι και η ιστορία του σεναρίου, γραμμένο από τον Jacques Tati στα 50s σαν ένα είδος απολογίας στη νόθα κόρη του την οποία.. εξόρισε στα 40s για να γλιτώσει (χωρίς να το πολυκαταφέρει) τα παριζιάνικα σκάνδαλα, και ακόμα πιο περίεργη είναι η ιστορία της διασκευής του από τον Sylvain Chomet που απέφυγε οποιοδήποτε credit στη Helga Marie-Jeanne Schiel, προτιμώντας να χρεώσει τη νεκρή πια Sophie Tatischeff (τη πιο.. επίσημη απόγονο του πατέρα της προφανώς). Ο Chomet δεν είναι και ξένος με τη περιέργεια από την εποχή ακόμα που ο Nicolas de Crécy τον κατηγορούσε για τυποκλοπία, πιο χαρακτηριστικά ήδη έκλεισε το στούντιό του στο Εδιμβούργο όπως είχε κάνει και με αυτό του Montreal μετά τις Triplettes de Belleville (2003), ενώ έφαγε και ένα ηχηρό σουτ από τη Universal στη διάρκεια της παραγωγής του Tale of Despereaux (2008) μέσα σε κατηγορίες ότι έτρωγε τον προϋπολογισμό για να χρηματοδοτεί τον Illusionniste.
Πέρα από τις μάλλον αρνητικές ιδιοτροπίες, η ταινία φαίνεται και αρκετά εποικοδομητικά ιδιοσυγκρασιακή όπως βλέπεις, με αρκετά από τα tati-κά στοιχεία να έχουν περάσει επιμελημένα και στη σκηνοθεσία, με μακρινά πλάνα και πολλές, σημαντικές, λεπτομέρειες στα κάδρα. Συνεχίζοντας μια μελέτη των προφανών, τα £10-13 εκατομμύρια του προϋπολογισμού ξοδεύτηκαν σχεδόν όλα στην Ευρώπη και ο Chomet έβγαλε όλους τους νεαρούς δημιουργούς του στη σκηνή στο Βερολίνο (ακόμα και με σκωτσέζικες φούστες) για να το τονίσει, και παραπέρα όλα τα εφέ είναι σχεδιασμένα στο χέρι, παρολαυτά το στιλ του σκίτσου δε χρειάζεται και πολλά βιντεο-δείγματα για να το πεις περισσότερο γιαπωνέζικο και λιγότερο καρικατουρίστικο σε σχέση με τις Triplettes, ειδικά στο φόντο. Οι συγκρίσεις με τη δουλειά του Hayao Miyazaki και του Satoshi Kon δεν είναι βέβαια ακριβώς ντροπή, και οι lead animators του Tatischeff - κεντρικού ήρωα (Thierry Tores και Laurent Kircher, σύμφωνα με όσους δούλεψαν στη παραγωγή) του έχουν δώσει μια καθαρά ευρωπαϊκή και πολύ ρέουσα κίνηση, πιστή επιπλέον στο real-world πρότυπό της σύμφωνα με όλες τις αναφορές, και αρκετά πιστή υποθέτεις για να ισορροπεί την όχι και τόσο (πιστή) έμφαση στη νοσταλγία με χιλιοπαιγμένες υποκρούσεις της γαλλικής προώθησης. Στην Αμερική τη διανομή έχει κλείσει η Sony (πράγμα που μάλλον σημαίνει κι ένα οσκαρικό σμπρώξιμο), στην Ελλάδα η Nutopia.
Previously on Movies for the Masses: Despicable Me (2010): Trailer υπερκακούργου υπερμπαμπά
Write the Future: Μπάλα σε πρώτο πλάνο
Έκανε τηλεοπτική πρεμιέρα μόλις το βράδυ του Σαββάτου στο ημίχρονο του τελικού του Champions League, και ήδη χαρακτηρίζεται από τα internets κι από τον απλό κοσμάκη (i.e. τους πατεράδες μας που βλέπανε τον τελικό και μας έλεγαν μετά κατενθουσιασμένοι πόσο διασκέδασαν το κλιπάκι) ως πιθανώς μια από τις καλύτερες διαφημίσεις ever.
Το 3λεπτο σποτάκι της Nike με τίτλο Write the Future έχει γυρίσει ο Alejandro González Iñárritu σε αυτήν που ένας κακεντρεχής θα μπορούσε και να πει πως αποτελεί την κορυφαία στιγμή της φιλμικής καριέρας του (όχι, σας προκαλώ να καθίσετε να ξαναδείτε τη Βαβέλ (2006) και να μου πείτε πως ήταν καλύτερο από το Write the Future), και φέρει όλα τα χαρακτηριστικά που συναντά κανείς στο σύνολο της δουλειάς του. Αν δηλαδή απορούσατε πώς θα έμοιαζε μια σπονδυλωτής αφήγησης διαφήμιση με ποδοσφαιριστές που στοχάζονται την ώρα της αγωνίας τους, για τη μοίρα και για τη θέση τους στον κόσμο, τώρα έχετε την απάντησή σας. Και παραβλέποντας το γεγονός πως ο Iñárritu έχασε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να οπτικοποιήσει ως μέρος της διαφήμισης το θρυλικό φιλοσοφικό ερώτημα περί αγωνίας του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, το αποτέλεσμα είναι φιλόδοξο, στιλιζαρισμένο ως εκεί που δεν πάει, και φοβερά διασκεδαστικό. Θυμίζει πως ένα σώσιμο (του Fabio Cannavaro, εν προκειμένω) ενός βέβαιου γκολ πάνω στη γραμμή μπορεί να είναι εξίσου συναρπαστικό και ηρωικό με ένα εντυπωσιακό σκοράρισμα, βάζει το πιο συμπαθές κωλόπαιδο του παγκόσμιου football, Wayne Rooney, να αντιμετωπίσει (α λα Lola Rennt (1998)) στο μυαλό του δύο διαφορετικές εκδοχές του μέλλοντός του, αναλόγως της έκβασης μιας φάσης (στην άτυχη διαδρομή θα σπάσετε πλάκα στην εικόνα ενός Rooney ερημίτη με μούσια που θα ζήλευε και μέλος των ZZ Top, ενώ στην επιτυχημένη θα τον δείτε να κερδίζει χωρίς καν να προσπαθεί τον... Roger Federer, σαν άλλος Forrest Gump), και αφήνει το κρίσιμο πέναλτι φάουλ στα πόδια του αχώνευτου Cristiano Ronaldo που με χαρακτηριστική υπερβολή (που περιλαμβάνει ένα ιδιοφυές cameo του Homer Simpson) είναι έτοιμος να χριστεί βασιλιάς του κόσμου. Ή μήπως όχι;
Ελέγχονται ως ανακριβείς οι πληροφορίες που θέλουν τον Iñárritu να παρουσίασε το final cut της διαφήμισης με την χαρακτηριστική του κατακερματισμένη αφήγηση πριν η Nike του την βάλει εκεί που δεν φέγγει ο ήλιος, αλλά κατά τα άλλα μια χαρά τα κατάφερε. Και τώρα κάποιος να εξηγήσει στην Adidas ποιος είναι ο Guillermo Arriaga.
Το 3λεπτο σποτάκι της Nike με τίτλο Write the Future έχει γυρίσει ο Alejandro González Iñárritu σε αυτήν που ένας κακεντρεχής θα μπορούσε και να πει πως αποτελεί την κορυφαία στιγμή της φιλμικής καριέρας του (όχι, σας προκαλώ να καθίσετε να ξαναδείτε τη Βαβέλ (2006) και να μου πείτε πως ήταν καλύτερο από το Write the Future), και φέρει όλα τα χαρακτηριστικά που συναντά κανείς στο σύνολο της δουλειάς του. Αν δηλαδή απορούσατε πώς θα έμοιαζε μια σπονδυλωτής αφήγησης διαφήμιση με ποδοσφαιριστές που στοχάζονται την ώρα της αγωνίας τους, για τη μοίρα και για τη θέση τους στον κόσμο, τώρα έχετε την απάντησή σας. Και παραβλέποντας το γεγονός πως ο Iñárritu έχασε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να οπτικοποιήσει ως μέρος της διαφήμισης το θρυλικό φιλοσοφικό ερώτημα περί αγωνίας του τερματοφύλακα πριν το πέναλτι, το αποτέλεσμα είναι φιλόδοξο, στιλιζαρισμένο ως εκεί που δεν πάει, και φοβερά διασκεδαστικό. Θυμίζει πως ένα σώσιμο (του Fabio Cannavaro, εν προκειμένω) ενός βέβαιου γκολ πάνω στη γραμμή μπορεί να είναι εξίσου συναρπαστικό και ηρωικό με ένα εντυπωσιακό σκοράρισμα, βάζει το πιο συμπαθές κωλόπαιδο του παγκόσμιου football, Wayne Rooney, να αντιμετωπίσει (α λα Lola Rennt (1998)) στο μυαλό του δύο διαφορετικές εκδοχές του μέλλοντός του, αναλόγως της έκβασης μιας φάσης (στην άτυχη διαδρομή θα σπάσετε πλάκα στην εικόνα ενός Rooney ερημίτη με μούσια που θα ζήλευε και μέλος των ZZ Top, ενώ στην επιτυχημένη θα τον δείτε να κερδίζει χωρίς καν να προσπαθεί τον... Roger Federer, σαν άλλος Forrest Gump), και αφήνει το κρίσιμο πέναλτι φάουλ στα πόδια του αχώνευτου Cristiano Ronaldo που με χαρακτηριστική υπερβολή (που περιλαμβάνει ένα ιδιοφυές cameo του Homer Simpson) είναι έτοιμος να χριστεί βασιλιάς του κόσμου. Ή μήπως όχι;
Ελέγχονται ως ανακριβείς οι πληροφορίες που θέλουν τον Iñárritu να παρουσίασε το final cut της διαφήμισης με την χαρακτηριστική του κατακερματισμένη αφήγηση πριν η Nike του την βάλει εκεί που δεν φέγγει ο ήλιος, αλλά κατά τα άλλα μια χαρά τα κατάφερε. Και τώρα κάποιος να εξηγήσει στην Adidas ποιος είναι ο Guillermo Arriaga.
Previously on Movies for the Masses: Street Fighter: Legacy σε νέες τέχνες
Το κείμενο είναι του Dark Tyler του US TV
Κάνες 2010: Τα βραβεία
Μετά από ένα δεκαήμερο αλλόκοτων γούστων του καιρού (και των ηφαιστείων), μαγκωμένης οικονομικής ρευστότητας, μειωμένων ακολασιών (βλέπε party), αγχωμένης βιομηχανικής απόκρισης, χαμηλωμένης γενικότερης προσέλευσης, κι όλα αυτά ως αποτέλεσμα του, αλλά και με αποτέλεσμα το πεσμένο glam --που οφειλόταν, μεταξύ άλλων, και σε ένα πρόγραμμα που, εκτός από στέρηση βροντερών τίτλων, προκάλεσε και ληθαργικές αντιδράσεις στο κοινό του-- το 63ο Φεστιβάλ των Κανών, έριξε απόψε την αυλαία του, για να δώσει με τα βραβεία του, τους τίτλους που θα κλείσουν τη φετινή σειρά ανταποκρίσεων απ’ το Palais des Festivals. Σειρά, με highlights την επιθετική αντίδραση του κινηματογραφικού χώρου στην φυλάκιση του Jafar Panahi (μέσω και του συμβολισμού της κενής ρεζερβέ καρέκλας στη σειρά των θέσεων της κριτικής επιτροπής), τις φήμες για συλλογή υπογραφών προς απελευθέρωση του Roman Polanski, τα πολιτικά σκανδαλάκια με τις επικρίσεις πολιτικών αξιωματούχων για την εικόνα που παρουσιάζουν για τις χώρες τους, τόσο η ταινία της Ιταλίδας Sabina Guzzanti, Draquila – L’ Italia che Trema (παρεμπιπτόντως, η καλύτερη ταινία που πέρασε απ’ τα μάτια μου), όσο και το γαλλικό Hors-la-loi του Rachid Bouchareb (που προκάλεσε διαδηλώσεις έξω απ’ το Palais το πρωί της Παρασκευής, με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό των τριγύρω δρόμων από αστυνομικές δυνάμεις), αλλά και με τον Jean Luc Godard που, όπως μαθαίναμε στις Κάνες, έγινε ήρωας του 24ωρου στην Ελλάδα με την άρνησή του να παραστεί σε φιέστες, εν μέσω κρίσεων ελληνικού τύπου.
Στα βραβεία λοιπόν, η μεγάλη έκπληξη ήρθε από την ολοκληρωτική απουσία των Βρετανών, παρά την διπλή συμμετοχή της χώρας με τα βαριά κανόνια των Leigh και Loach. Η επικράτηση του γλωσσοδέτη Apichatpong Weerasethakul στην κούρσα του Χρυσού Φοίνικα, ήρθε να επιβεβαιώσει όσους προέβλεπαν ότι ο πρόεδρος της φετινής επιτροπής, Tim Burton, όλο και κάτι οικείο θα βρει στο γοητευτικά χρονοβόρο και ολότελα διαφορετικό δείγμα κουλτούρας του Lung Boonmee Raluek Chat / Uncle Boonmee Who Can Recall his Past Lives (το οποίο πιθανότατα θα δεις το Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη, μαζί με όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Ταϊλανδού). Το Grand Prix (κάτι σαν Αργυρός Φοίνικας, ας πούμε) στο Des Hommes et de Dieux μοιάζει σωστή αναγνώριση της ευστοχίας και της νηφαλιότητας με την οποία ο Xavier Beauvois καταπιάνεται με το πάντα προσφιλές στους Γάλλους θέμα της θρησκείας και της θρησκευτικότητας. Το βραβείο σκηνοθεσίας στον Mathieu Almaric μπορείς μάλλον να το σημειώσεις ως θαύμα της φύσης μετά τις πικρές εντυπώσεις που είχε αποσπάσει το Tournée του, ενώ το βραβείο της επιτροπής στο Un Homme qui Crie ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να πάρει αυτό το μειλίχιο, μινιμαλιστικό δράμα απ’ το Τσαντ, για έναν πατέρα που, από αφέλεια και περηφάνια, υπογράφει τη θανατική καταδίκη του γιου του. Το βραβειο σεναρίου στο Poetry, είναι κι αυτό μάλλον ευπρόσδεκτο, αφού το παρουσίαζαν ως φαβορί για το μεγάλο βραβείο, όσοι έτυχε να το δουν. Η Juliette Binnoche ήταν μια ασφαλής επιλογή για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας, με τη σχεδόν σόλο δουλειά της στο Copie Conforme, ενώ ο Javier Bardem κέρδισε πανάξια το... μισό βραβείο ανδρικής ερμηνείας για την εξαιρετική του δουλειά στο Biutiful, με το άλλο μισό να πηγαίνει σκανδαλωδώς στον Ello Germano, προφανώς επειδή κατάφερε να κρατήσει τη σοβαρότητά του παίζοντας τον Ιταλάρα, στη νοοτροπίας τηλεοπτικής προπαγάνδας ανοησία του Daniele Luchetti, La Nostra Vita. Μια μέρα πριν, το μεγάλο βραβείο του Un Certain Regard είχε απονεμηθεί στον Sangsoo Hong για το νοσταλγικό HAHAHA, ενώ το βραβείο της επιτροπής είχε πάει στο δραματικό Octubre των Diego και Daniel Vega και το βραβείο ερμηνείας είχε μοιραστεί στις Adela Sanchez, Eva Bianco και Victoria Raposo του Los Labios. Οι τρεις ταινίες μου είχαν ξεφύγει, αλλά μάλλον δεν ήταν δύσκολο να ξεχωρίσουν, κρίνοντας απ’ όσες πέτυχα απ’ τις συμμετοχές ενός εμφανώς αδύναμου φέτος τμήματος, που θα μπορούσε χωρίς δεύτερη σκέψη να έχει φιλοξενήσει και πάνω από μια ελληνικές ταινίες.
Έξω απ’ τα διαγωνιστικά και λοιπά ανοιχτά προγράμματα πάντως, για τον σκληρό πυρήνα της βιομηχανίας, αυτούς δηλαδή που φτιάχνουν και πουλάνε τις ταινίες, κι όχι αυτούς που τις βλέπουν κι αγκομαχάνε, η φετινή χρονιά στις Κάνες πιθανότατα θα σημαδευτεί ως η χρονιά που δοκιμάστηκε (και πέθανε, ή θέριεψε) το 3D, ως συνοδευτικό τίτλων οιασδήποτε υφής. Η αγοραπωλησία τρισδιάστατων ταινιών πήρε φωτιά, σε μια αγορά που ήταν σαφώς πιο ζωντανή από την περσινή, αλλά σε τίτλους κυρίως δεύτερης και τρίτης διαλογής, κυρίως γιατί είχε επανέλθει το εργατικό δυναμικό, στη βιομηχανία τη χολιγουντιανή. Κι ενώ η ανακοίνωση του Dario Argento ότι θα ξεκινήσει τον Dracula του Bram Stoker σε 3D, την ίδια ώρα που ο Tinto Brass έλεγε δεξιά κι αριστερά ότι ετοιμάζει ξανά τον Calligula, μπορεί να προμηνύει μεγάλες στιγμές για την cult σκηνή της Ιταλίας, τα πιο mainstream ζευγάρια ματιών, κι αυτά προς τα ‘κει αρχίζουν να κοιτάζουν, αφού όλοι τώρα κρατούν την ανάσα τους για τις ανακοινώσεις της Βενετίας, που πιθανότατα θα γεμίσει το πρόγραμμά της με όλα εκείνα τα θεριά (Nolan, Arronofsky, Eastwood, Mallick, Sophia Coppola κλπ), που δεν ήταν έτοιμα για τα μαγιάτικα κόκκινα χαλιά.
Στα βραβεία λοιπόν, η μεγάλη έκπληξη ήρθε από την ολοκληρωτική απουσία των Βρετανών, παρά την διπλή συμμετοχή της χώρας με τα βαριά κανόνια των Leigh και Loach. Η επικράτηση του γλωσσοδέτη Apichatpong Weerasethakul στην κούρσα του Χρυσού Φοίνικα, ήρθε να επιβεβαιώσει όσους προέβλεπαν ότι ο πρόεδρος της φετινής επιτροπής, Tim Burton, όλο και κάτι οικείο θα βρει στο γοητευτικά χρονοβόρο και ολότελα διαφορετικό δείγμα κουλτούρας του Lung Boonmee Raluek Chat / Uncle Boonmee Who Can Recall his Past Lives (το οποίο πιθανότατα θα δεις το Δεκέμβρη στη Θεσσαλονίκη, μαζί με όλες τις υπόλοιπες ταινίες του Ταϊλανδού). Το Grand Prix (κάτι σαν Αργυρός Φοίνικας, ας πούμε) στο Des Hommes et de Dieux μοιάζει σωστή αναγνώριση της ευστοχίας και της νηφαλιότητας με την οποία ο Xavier Beauvois καταπιάνεται με το πάντα προσφιλές στους Γάλλους θέμα της θρησκείας και της θρησκευτικότητας. Το βραβείο σκηνοθεσίας στον Mathieu Almaric μπορείς μάλλον να το σημειώσεις ως θαύμα της φύσης μετά τις πικρές εντυπώσεις που είχε αποσπάσει το Tournée του, ενώ το βραβείο της επιτροπής στο Un Homme qui Crie ήταν το ελάχιστο που θα μπορούσε να πάρει αυτό το μειλίχιο, μινιμαλιστικό δράμα απ’ το Τσαντ, για έναν πατέρα που, από αφέλεια και περηφάνια, υπογράφει τη θανατική καταδίκη του γιου του. Το βραβειο σεναρίου στο Poetry, είναι κι αυτό μάλλον ευπρόσδεκτο, αφού το παρουσίαζαν ως φαβορί για το μεγάλο βραβείο, όσοι έτυχε να το δουν. Η Juliette Binnoche ήταν μια ασφαλής επιλογή για το βραβείο γυναικείας ερμηνείας, με τη σχεδόν σόλο δουλειά της στο Copie Conforme, ενώ ο Javier Bardem κέρδισε πανάξια το... μισό βραβείο ανδρικής ερμηνείας για την εξαιρετική του δουλειά στο Biutiful, με το άλλο μισό να πηγαίνει σκανδαλωδώς στον Ello Germano, προφανώς επειδή κατάφερε να κρατήσει τη σοβαρότητά του παίζοντας τον Ιταλάρα, στη νοοτροπίας τηλεοπτικής προπαγάνδας ανοησία του Daniele Luchetti, La Nostra Vita. Μια μέρα πριν, το μεγάλο βραβείο του Un Certain Regard είχε απονεμηθεί στον Sangsoo Hong για το νοσταλγικό HAHAHA, ενώ το βραβείο της επιτροπής είχε πάει στο δραματικό Octubre των Diego και Daniel Vega και το βραβείο ερμηνείας είχε μοιραστεί στις Adela Sanchez, Eva Bianco και Victoria Raposo του Los Labios. Οι τρεις ταινίες μου είχαν ξεφύγει, αλλά μάλλον δεν ήταν δύσκολο να ξεχωρίσουν, κρίνοντας απ’ όσες πέτυχα απ’ τις συμμετοχές ενός εμφανώς αδύναμου φέτος τμήματος, που θα μπορούσε χωρίς δεύτερη σκέψη να έχει φιλοξενήσει και πάνω από μια ελληνικές ταινίες.
Έξω απ’ τα διαγωνιστικά και λοιπά ανοιχτά προγράμματα πάντως, για τον σκληρό πυρήνα της βιομηχανίας, αυτούς δηλαδή που φτιάχνουν και πουλάνε τις ταινίες, κι όχι αυτούς που τις βλέπουν κι αγκομαχάνε, η φετινή χρονιά στις Κάνες πιθανότατα θα σημαδευτεί ως η χρονιά που δοκιμάστηκε (και πέθανε, ή θέριεψε) το 3D, ως συνοδευτικό τίτλων οιασδήποτε υφής. Η αγοραπωλησία τρισδιάστατων ταινιών πήρε φωτιά, σε μια αγορά που ήταν σαφώς πιο ζωντανή από την περσινή, αλλά σε τίτλους κυρίως δεύτερης και τρίτης διαλογής, κυρίως γιατί είχε επανέλθει το εργατικό δυναμικό, στη βιομηχανία τη χολιγουντιανή. Κι ενώ η ανακοίνωση του Dario Argento ότι θα ξεκινήσει τον Dracula του Bram Stoker σε 3D, την ίδια ώρα που ο Tinto Brass έλεγε δεξιά κι αριστερά ότι ετοιμάζει ξανά τον Calligula, μπορεί να προμηνύει μεγάλες στιγμές για την cult σκηνή της Ιταλίας, τα πιο mainstream ζευγάρια ματιών, κι αυτά προς τα ‘κει αρχίζουν να κοιτάζουν, αφού όλοι τώρα κρατούν την ανάσα τους για τις ανακοινώσεις της Βενετίας, που πιθανότατα θα γεμίσει το πρόγραμμά της με όλα εκείνα τα θεριά (Nolan, Arronofsky, Eastwood, Mallick, Sophia Coppola κλπ), που δεν ήταν έτοιμα για τα μαγιάτικα κόκκινα χαλιά.
Previously on Movies for the Masses: Βραβεία Ελληνικής Ακαδημίας 2010: Οι νικητές
Despicable Me (2010): Trailer υπερκακούργου υπερμπαμπά
Δες/Κρύψε το trailer
Νέο animation studio on the block η Illumination, ξεκινάει μπλοκμπαστερικά αρχές Ιούλη με το Despicable Me (2010) σε συνεργασία με τη Universal, χολιγουντιανό studio που δεν έχει ακριβώς και ιστορία στο χώρο αλλά έχει σαφώς ανάγκη από επιτυχίες, μετά από ένα κακό 2009 που δε φαίνεται να καλυτέρεψε και ακριβώς φέτος, ούτε καν με τον Robin Hood (2010). Η παραγωγή θυμίζει με featurette, από προχτές στο σχετικό κανάλι του YouTube, πως φιλοδοξεί να μαζέψει τα οικογενειακά μποξοφικά σκήπτρα όταν τα αφήσει ο τέταρτος Shrek που άνοιξε με πάνω από $70 εκατομμύρια το σαββατοκύριακο.
Η Illumination δε κάνει βέβαια τυχαία τόσο μεγάλο άνοιγμα, την έστησε ο Chris Meledandri, πρόεδρος στη σχετική στέγη της Fox μέχρι τις αρχές του 2007, και κουβάλησε μαζί του και αρκετό χάρισμα, με πρώτους όλους τους Γάλλους που δούλεψαν σε Horton Hears a Who! (2008) και Ice Age: Dawn of the Dinosaurs (2009) έχοντας πάρει προαγωγή μέχρι σκηνοθέτες τώρα, και τελευταίο.. τον Tim Burton που ετοιμάζει Addams Family σε stop motion εκδοχή. Ο Meledandri έχει μάτι για κοφτερό ταλέντο όπως καταλαβαίνεις από τις συμμετοχές στο καστ και μόνο, και έχει και κοφτερότερο timing στην αναφορά συνεργατών του και των προηγούμενων project τους στη διάρκεια της προώθησης, παρολαυτά το πρώτο προϊόν του είναι μάλλον αναμενόμενα κάποια χρόνια πίσω όπως βλέπεις. Για παράδειγμα, ούτε οι ψευτοφωτισμοί ούτε η εξυπνάδα στα textures ούτε η συνέπεια στην αισθητική δε φτάνουν ούτε αυτά του Planet 51 (2009) που έψαξε παρόμοια στας Ευρώπας για πηγή ταλέντου. Παραπέρα, αυτό το στιλ του κακού σκοτώθηκε από την υπερβολική χρήση στα 60s (σε κόμικ, καρτούν και.. James Bond) και ανασκολοπίστηκε και το πτώμα του από τις παρωδίες τουλάχιστο από την εποχή του Austin Powers (1997), ενώ η ιδέα του απρόθυμου νταντέματος έχει μέχρι και σταρ με ειδίκευση και ντοκτορά (Dwayne Johnson) και την έχουν πάρει παρτούζα και όλοι οι υπόλοιποι. Σε αντίθεση στη τυπική συνταγή, ο Meledandri έχει να τονίσει το μη τονισμό της φωνής του Steve Carell στον κύριο ρόλο (έχει υιοθετήσει κάτι σε σκωτσέζικη προφορά), το θέμα (και το score) του Pharrell Williams για μια νότα από Disney, και το S3D που εξελίσσεται γρήγορα σε γιατρειά κάθε προβληματικής παραγωγής και αιθουσάρχη με πονεμένη τσέπη αλλά στο Despicable Me, αν πιστέψεις τον κύριο διευθυντή, o τρίτος διαστασιακός χώρος ήταν από την αρχή στη παλέτα των εξαρτημάτων των σχεδιαστών του. Αν πιστέψεις τις αναφορές από τις αποσπασματικές και τις δοκιμαστικές προβολές από την άλλη, δε θα χάσεις και πολλά αν αρκεστείς στο trailer.
Η Illumination δε κάνει βέβαια τυχαία τόσο μεγάλο άνοιγμα, την έστησε ο Chris Meledandri, πρόεδρος στη σχετική στέγη της Fox μέχρι τις αρχές του 2007, και κουβάλησε μαζί του και αρκετό χάρισμα, με πρώτους όλους τους Γάλλους που δούλεψαν σε Horton Hears a Who! (2008) και Ice Age: Dawn of the Dinosaurs (2009) έχοντας πάρει προαγωγή μέχρι σκηνοθέτες τώρα, και τελευταίο.. τον Tim Burton που ετοιμάζει Addams Family σε stop motion εκδοχή. Ο Meledandri έχει μάτι για κοφτερό ταλέντο όπως καταλαβαίνεις από τις συμμετοχές στο καστ και μόνο, και έχει και κοφτερότερο timing στην αναφορά συνεργατών του και των προηγούμενων project τους στη διάρκεια της προώθησης, παρολαυτά το πρώτο προϊόν του είναι μάλλον αναμενόμενα κάποια χρόνια πίσω όπως βλέπεις. Για παράδειγμα, ούτε οι ψευτοφωτισμοί ούτε η εξυπνάδα στα textures ούτε η συνέπεια στην αισθητική δε φτάνουν ούτε αυτά του Planet 51 (2009) που έψαξε παρόμοια στας Ευρώπας για πηγή ταλέντου. Παραπέρα, αυτό το στιλ του κακού σκοτώθηκε από την υπερβολική χρήση στα 60s (σε κόμικ, καρτούν και.. James Bond) και ανασκολοπίστηκε και το πτώμα του από τις παρωδίες τουλάχιστο από την εποχή του Austin Powers (1997), ενώ η ιδέα του απρόθυμου νταντέματος έχει μέχρι και σταρ με ειδίκευση και ντοκτορά (Dwayne Johnson) και την έχουν πάρει παρτούζα και όλοι οι υπόλοιποι. Σε αντίθεση στη τυπική συνταγή, ο Meledandri έχει να τονίσει το μη τονισμό της φωνής του Steve Carell στον κύριο ρόλο (έχει υιοθετήσει κάτι σε σκωτσέζικη προφορά), το θέμα (και το score) του Pharrell Williams για μια νότα από Disney, και το S3D που εξελίσσεται γρήγορα σε γιατρειά κάθε προβληματικής παραγωγής και αιθουσάρχη με πονεμένη τσέπη αλλά στο Despicable Me, αν πιστέψεις τον κύριο διευθυντή, o τρίτος διαστασιακός χώρος ήταν από την αρχή στη παλέτα των εξαρτημάτων των σχεδιαστών του. Αν πιστέψεις τις αναφορές από τις αποσπασματικές και τις δοκιμαστικές προβολές από την άλλη, δε θα χάσεις και πολλά αν αρκεστείς στο trailer.
Previously on Movies for the Masses: Route Irish (2010): Sélection officielle extraits
Route Irish (2010): Sélection officielle extraits
Μπήκε στο διαγωνιστικό του φεστιβάλ κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή (η συμμετοχή του ανακοινώθηκε λίγα 24ωρα πριν ο Robin Hood (2010) σηκώσει την αυλαία) κι έφτασε στις αίθουσες του Palais κοντά στο τέλος της διοργάνωσης, για να ενθουσιάσει τους κριτικούς που χώρεσαν στην περιορισμένη πρώτη δημοσιογραφική του, και να αποσπάσει πιο νερωμένες αντιδράσεις στη δεύτερη προβολή, της Πέμπτης. Κάτι που ήταν λογικό, μετά τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει, όχι μόνο απ’ τις αντιδράσεις που είχε αποσπάσει, αλλά και απ’ το μύθο του δυνατού χαρτιού, που συνήθως πάει πακέτο με το πέπλο μυστηρίου των late entries.
Γυρισμένο με ένα κλάσμα των $100 εκατομμυρίων που είχε στη διάθεσή του ο Paul Greengrass για το Green Zone (2010), με το οποίο απ’ ότι φαίνεται το Route Irish (2010) θα κάνει εξαιρετικό double bill, το αντιπολεμικό θρίλερ που έφερε τον Ken Loach στα σκαλιά της Croisette για 12η φορά και 5 χρόνια μετά την βράβευσή του με το Χρυσό Φοίνικα για το The Wind that Shakes the Barley (2006), ακολουθεί την προσπάθεια βετεράνου Ιρλανδού μισθοφόρου που έχει γυρίσει απ’ το Ιράκ, να πάρει απόφαση το ότι και να καταλάβει το πώς, χάθηκε στις διαμάχες με τους αντάρτες στους δρόμους της Βαγδάτης, ο αδερφικός του κολλητός. Παίρνοντας το όνομά της από τα 12 χιλιόμετρα λεωφόρου γεμάτης περιστατικά επιθέσεων αυτοκτονίας και αυτοσχέδιων βομβών, που συνδέει την πράσινη ζώνη στο κέντρο της πόλης, με το αεροδρόμιο της Βαγδάτης, το Route Irish είναι μια ταινία που προέκυψε απ’ το ερώτημα «όχι αν θα κάναμε, αλλά πώς θα κάναμε μια ταινία» γι’ αυτό το «τεράστιο έγκλημα εις βάρους του λαού του Ιράκ», όπως το έθεσε ο σκηνοθέτης του, στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, το μεσημέρι της Παρασκευής. Την απάντηση στο ερώτημα, του την βρήκε ο σεναριογράφος Paul Laverty, που ξεκινώντας απ’ την παραδοχή ότι «αυτός ο πόλεμος είναι αδιάκριτη μαζική δολοφονία αθώων πολιτών», μίλησε με πατριώτες του που είχαν γυρίσει απ’ αυτή τη φρίκη «με το Ιράκ στο κεφάλι τους, ζητώντας πίσω τον παλιό τους εαυτό».
Άνθρωποι που, αν δεν έχασαν τη ζωή τους, τα άκρα τους, ή τα μυαλά τους, έχασαν την ανθρωπιά και τον εαυτό τους και σ’ αυτήν «την αποσύνθεση του χαρακτήρα» εντόπισε ο Loach την ένταση της ιστορίας που προσπάθησε να πει «με τον οικονομικότερο και τον αποτελεσματικότερο τρόπο». Ιστορία που έχει να κάνει τόσο με τον αντίκτυπο του πολέμου που φέρνουν πίσω στην πατρίδα οι φαντάροι που επιστρέφουν, όσο και με τον τρόμο που προκαλεί το εύρος της ιδιωτικοποίησης του πολέμου και το πόσο πιο αμείλικτο τον κάνει το καπιταλιστικό σύστημα που του φοράνε, οι εταιρίες που αναλαμβάνουν να τον διεξάγουν, για λογαριασμό των κρατών που τον προκαλούν. «Ιδιωτικοποιούμε τη βιομηχανία, τις μεταφορές, την υγεία, τις φυλακές, τα σχολεία, [...] λογική συνέπεια ήταν να ιδιωτικοποιήσουμε τη βία. Είναι πολύ φθηνότερο: δεν χρειάζεται να συντηρείς τακτικό στρατό. Προσλαμβάνεις κάποιον, πεθαίνει, τελειώνει η ευθύνη σου, ενώ αν πεθάνει στρατιώτης, υπάρχουν υποχρεώσεις στην οικογένεια, συντάξεις, ολόκληρη υποδομή να συντηρηθεί. Οπότε, απ’ την οπτική του επιχειρηματία, ναι, πάρε έναν μισθοφόρο. Είναι πιο φθηνός. Δεν πειράζει αν πεθάνει», λέει ο Loach. «Η ένταση ήταν εκεί, στο σενάριο, στην ιστορία», καταλήγει, για μια ταινία για τον πόλεμο, που κρατά τις εκρήξεις της στο ψυχολογικό επίπεδο, μια πολιτική ταινία που φέρει την πολεμική της σε εικόνα και αφήγηση, επιθετική κι αλύγιστη, μια επίδειξη φόρμας του Ιρλανδού σκηνοθέτη, που ήταν από τις καλύτερες στιγμές της διοργάνωσης, και θα δοκιμάσει τα γούστα της φετινής επιτροπής των Κανών, για τα βραβεία που θα μοιράσει στο τέλος του Σαββατοκύριακου.
Γυρισμένο με ένα κλάσμα των $100 εκατομμυρίων που είχε στη διάθεσή του ο Paul Greengrass για το Green Zone (2010), με το οποίο απ’ ότι φαίνεται το Route Irish (2010) θα κάνει εξαιρετικό double bill, το αντιπολεμικό θρίλερ που έφερε τον Ken Loach στα σκαλιά της Croisette για 12η φορά και 5 χρόνια μετά την βράβευσή του με το Χρυσό Φοίνικα για το The Wind that Shakes the Barley (2006), ακολουθεί την προσπάθεια βετεράνου Ιρλανδού μισθοφόρου που έχει γυρίσει απ’ το Ιράκ, να πάρει απόφαση το ότι και να καταλάβει το πώς, χάθηκε στις διαμάχες με τους αντάρτες στους δρόμους της Βαγδάτης, ο αδερφικός του κολλητός. Παίρνοντας το όνομά της από τα 12 χιλιόμετρα λεωφόρου γεμάτης περιστατικά επιθέσεων αυτοκτονίας και αυτοσχέδιων βομβών, που συνδέει την πράσινη ζώνη στο κέντρο της πόλης, με το αεροδρόμιο της Βαγδάτης, το Route Irish είναι μια ταινία που προέκυψε απ’ το ερώτημα «όχι αν θα κάναμε, αλλά πώς θα κάναμε μια ταινία» γι’ αυτό το «τεράστιο έγκλημα εις βάρους του λαού του Ιράκ», όπως το έθεσε ο σκηνοθέτης του, στη συνέντευξη Τύπου της ταινίας, το μεσημέρι της Παρασκευής. Την απάντηση στο ερώτημα, του την βρήκε ο σεναριογράφος Paul Laverty, που ξεκινώντας απ’ την παραδοχή ότι «αυτός ο πόλεμος είναι αδιάκριτη μαζική δολοφονία αθώων πολιτών», μίλησε με πατριώτες του που είχαν γυρίσει απ’ αυτή τη φρίκη «με το Ιράκ στο κεφάλι τους, ζητώντας πίσω τον παλιό τους εαυτό».
Άνθρωποι που, αν δεν έχασαν τη ζωή τους, τα άκρα τους, ή τα μυαλά τους, έχασαν την ανθρωπιά και τον εαυτό τους και σ’ αυτήν «την αποσύνθεση του χαρακτήρα» εντόπισε ο Loach την ένταση της ιστορίας που προσπάθησε να πει «με τον οικονομικότερο και τον αποτελεσματικότερο τρόπο». Ιστορία που έχει να κάνει τόσο με τον αντίκτυπο του πολέμου που φέρνουν πίσω στην πατρίδα οι φαντάροι που επιστρέφουν, όσο και με τον τρόμο που προκαλεί το εύρος της ιδιωτικοποίησης του πολέμου και το πόσο πιο αμείλικτο τον κάνει το καπιταλιστικό σύστημα που του φοράνε, οι εταιρίες που αναλαμβάνουν να τον διεξάγουν, για λογαριασμό των κρατών που τον προκαλούν. «Ιδιωτικοποιούμε τη βιομηχανία, τις μεταφορές, την υγεία, τις φυλακές, τα σχολεία, [...] λογική συνέπεια ήταν να ιδιωτικοποιήσουμε τη βία. Είναι πολύ φθηνότερο: δεν χρειάζεται να συντηρείς τακτικό στρατό. Προσλαμβάνεις κάποιον, πεθαίνει, τελειώνει η ευθύνη σου, ενώ αν πεθάνει στρατιώτης, υπάρχουν υποχρεώσεις στην οικογένεια, συντάξεις, ολόκληρη υποδομή να συντηρηθεί. Οπότε, απ’ την οπτική του επιχειρηματία, ναι, πάρε έναν μισθοφόρο. Είναι πιο φθηνός. Δεν πειράζει αν πεθάνει», λέει ο Loach. «Η ένταση ήταν εκεί, στο σενάριο, στην ιστορία», καταλήγει, για μια ταινία για τον πόλεμο, που κρατά τις εκρήξεις της στο ψυχολογικό επίπεδο, μια πολιτική ταινία που φέρει την πολεμική της σε εικόνα και αφήγηση, επιθετική κι αλύγιστη, μια επίδειξη φόρμας του Ιρλανδού σκηνοθέτη, που ήταν από τις καλύτερες στιγμές της διοργάνωσης, και θα δοκιμάσει τα γούστα της φετινής επιτροπής των Κανών, για τα βραβεία που θα μοιράσει στο τέλος του Σαββατοκύριακου.
Previously on Movies for the Masses: Megamind (2010): Trailer υπερκακούργου