Καθηγητής φιλολογίας επισκέπτεται ακάλεστος τους εκτελεστές της διαθήκης συγγραφέα που θέλει να βιογραφήσει, ελπίζοντας να τους κάνει να ανακαλέσουν την άρνηση να του δώσουν τις ευχές τους.Το κονκλάβιο που συνθέτουν οι ολοκληρωτικά αλλιώτικοι χαρακτήρες της ερωμένης του εκλιπόντος, της νομίμου συζύγου, του αδερφού με τον εραστή και μιας κορούλας που πάει κι έρχεται γιατί έχει και σχολείο μέσα στα γυρίσματα, θα μπορούσαν να βάλουν τις βάσεις για ένα εκστατικό τσίρκουλο κωμωδίας καταστάσεων, στημένες για να κάνουν τον παθητικό, υπερευαίσθητο, παραδιακριτικό, ηττοπαθή χαρακτήρα του συγγραφέα, να κοντέψει να τινάξει τα μυαλά του στο αέρα, πριν ανακαλύψει τη δυναμική πλευρά του εαυτού του και τον έρωτα με την ερωμένη στην πορεία, αλλά τότε δεν θα μιλούσαμε για ταινία του James Ivory, προφανώς. Ο οποίος, σ’ αυτήν εδώ την πρώτη του solo δουλειά μετά το θάνατο του επί σειρά ετών παρτενέρ στην παραγωγή και στη ζωή, Ismail Merchant, (την οποία, παρεμπιπτόντως, είχε ολοκληρώσει απ’ το 2007 αλλά χρειάστηκε λίγο χρόνο προτού βγάλει βόλτα στα φεστιβαλικά κυκλώματα), φαίνεται να συνεχίζει ακάθεκτος την παράδοση που έχτισε τα τελευταία 49 χρόνια η Merchant Ivory Productions, κάνοντας άλλη μια ταινία που νιώθεις σαν επίδειξη βρετανικού τζεντλεμανισμού, απ’ αυτόν που δίδασκαν οι αποικιοκράτες στους απολίτιστους Ινδούς (και Λατινοαμερικάνους, εν προκειμένω) που μάζευαν να τους υπηρετούν στα πολυτελή παλάτια και ξενοδοχεία, με τους ψηλούς φράχτες που προστάτευαν τους ενοικούντες από την πραγματική ζωή, αφήνοντάς τους να χτίσουν μέσα υπερμελοδραματικά, σαπουνοπερετικά, αυτοπρόκλητα τραγικά διλήμματα, για να δώσουν στη ζωή τους έναν πλαστό αέρα μεγαλειώδους σημαντικότητας, καταδικασμένης παράλληλα να μην την καταλαβαίνουν οι (περισσότεροι) τριγύρω και να την κοντένουν για να τη φέρουν στα μέτρα της μικρότητας των κουτσομπολιών τους.

Τέλος πάντων, ο Ivory συνεχίζει παραδοσιακά, παρακολουθώντας μια οικογένεια γερασμένων κοσμοπολιτών, κλειδωμένων έξω απ’ την εποχή τους και μέσα στο προστατευτικό κουκούλι τους, να αναπωλούν περασμένα μεγαλεία κι εποχές όπου το τεράστιο κτήμα τους ήταν το ελαχιστότερο δείγμα του πλούτου τους, να αρνούνται να ασχοληθούν με τις πρακτικότητες της καθημερινότητας που έχουν γεμίσει κοιτάζοντας με φιλοσοφικό βλέμμα τον αέρα τον κοπανιστό και καμιά φορά τον ορίζοντα, και να αναρωτιούνται τι είναι αυτή η κρίση ηλικίας που έχει πιάσει τον καθένα τους και τι δουλειά έχει να τους ενοχλεί. Παίρνοντας μια πλοκή που θα μπορούσε να τιγκαριστεί στις στροφές και τις ανατροπές, ο Ivory, μέσω του μόνιμου σεναριογράφου του, Ruth Prawer Jhabvala, την αφήνει στεγνή από κάθε ενδιαφέρον, αναμασώντας τις υπαρξιακές ανησυχίες της νωχελικότητας, και δοκιμάζει τα όρια της ανεπεισοδιακότητας, απλώνοντάς τη στις σχεδόν 2 ώρες της διάρκειας της ταινίας, αφήνοντας την Laura Liney και τον Anthony Hopkins να βγάλουν το νερόφιδο απ’ την τρύπα, γεμίζοντας με τους μανιερισμούς τους τα σκηνικά, που έχουν λίγη περισσότερη ψυχή απ’ τους χαρακτήρες τους, αλλά όχι αρκετή για να δώσουν και στην ταινία πόδια να σταθεί και παλμό να περπατήσει, πέρα απ’ το πρώτο μισάωρο που χρειάζεται για να καταλάβεις ότι είτε υπομείνεις, είτε αποφύγεις το υπόλοιπο μιαμισάωρο, το ίδιο αδιάφορη θα σου φανεί η ανάλατη ανατροπή του κλεισίματος, δεδομένου ότι έχεις δει και καμιά άλλη αντίστοιχη ταινία στη ζωή σου, ή έστω, έχεις διαβάσει και τίποτα στοιχειώδες τύπου Henry James, ας πούμε, όπου μπορείς να βρεις συμπυκνωμένες τις ανησυχίες του Ivory συνήθως.

Απ’ τα ραδιοφωνικά serials των 30s, στα κινηματογραφικά cliffhangers των 40s , στην τηλεοπτική μεταφορά των 60s και τα comics των τελευταίων 60 ετών, ο Green Hornet, δευτερανιψιός του Lone Ranger, έχει κάνει αρκετή πορεία στην pulp και την pop κουλτούρα της Αμερικής, για να δικαιολογήσει τον τίτλο του αξιοποιήσιμου property για κινηματογραφικό φρεσκάρισμα, σ’ αυτήν την εποχή της αναμασητικής αναγέννησης που περνάμε. Οπότε μπορείς να καταλάβεις γιατί το όνομά του ήταν στα to-do lists της χολιγουντιανής βιομηχανίας εδώ και δυο-τρεις δεκαετίες, όμως στα χρόνια που έχουν περάσει, η ιστορία της μεταφοράς του, έχει γίνει πια τόσο μακριά, όσο και αυτή που κουβαλάει ο ίδιος ο τίτλος, που βλέπεις επιτέλους στην κινηματογραφική γραμματοσειρά του, στο trailer που κυκλοφόρησε το Yahoo! Movies μέσα στη μαύρη νύχτα, λίγες ώρες μετά το teasάρισμα ενός μάτσου φωτογραφιών που μοίρασε στα δίκτυα η παραγωγή.

Μπορεί βλέποντας το υλικό (που πρεμιερίστηκε αρχικά σε σχετική παρουσίαση του ET), το τελευταίο πράγμα που περιμένεις ν’ ακούσεις, να είναι το σκηνοθετικό credit του Michel Gondry, όμως το όνομα του Γάλλου, ήταν απ’ τα πρώτα που είχαν ενδιαφερθεί για μεταφορά του ήρωα στη νέα εποχή, αφού πίσω στα τέλη του ’90 ο Gondry είχε καθίσει με τον Edward Neumeier (του RoboCop (1987)) να φτιάξουν ένα σενάριο, που τους τελείωσε στις αρχές των '00s ο John Fusco (του Spirit: Stallion of the Chimarron (2002)), για να συρταρωθεί, μαζί με τις προηγούμενες επαφές που είχαν γίνει με τον George Clooney για να προβάρει τη μάσκα. Τον τίτλο είχε ανασύρει ο Kevin Smith μερικά χρόνια μετά για να ανεμίσει ως δικό του επόμενο project, ελπίζοντας για τον Jake Gylenhaal στο ρόλο του άσωτου γιου μεγαλοεκδότη που αποφασίζει να πολεμήσει το έγκλημα όταν ορφανεύει, και με τον Jet Li στο ρόλο του βοηθού, ρόλο που είχε βάλει και τα τηλεοπτικά θεμέλια για το πέρασμα του Bruce Lee στις κινηματογραφικές οθόνες, αν θυμάσαι. Προφανώς το όραμα του Smith πάλι δεν άρεσε πουθενά και αποσύρθηκε, όπως είχε δηλώσει κι ο ίδιος στη Wondercon του 2006, μέχρι που δυο χρόνια μετά, η Sony ανακοίνωσε ότι το project παίρνει μπρος, αρχικά με τον Stephen Chow (του Shaolin Soccer (2004)) που είχε ιδέες για ρεντικολομεταφορά, και εν συνεχεία με σενάριο απ' τη σχολή του Judd Apatow, με υπογραφές από Seth Rogen και Evan Goldberg. Η Columbia, που είχε πια αγοράσει τα δικαιώματα, επανέφερε και τον Michel Gondry, που μεταμορφώθηκε σε βοηθό των αδερφών Wachowski, έβαλε τον Rogen να χάσει καμιά δεκαπενταριά κιλά για να παίξει εξίσου ατσούμπαλα και κωμικά με πριν και έδωσε και στον Ταϊβανέζο popstar Jay Chou το ρόλο του... action relief, σε μια ταινία που προγραμματιζόταν να ανοίξει ακριβώς στα μισά της σεζόν των μπλοκμπαστεριών, πριν αντικατασταθεί απ’ το Grown Ups (2010) και μεταφερθεί στις χριστουγεννιάτικες διακοπές στα μισά του Γενάρη, εν μέρει για να προλάβει η παραγωγή να έχει τελειώσει και την τρισδιάστατη μεταγραφή.

Τυπικά με αφορμή το ημίχρονο του 2010 που πλησιάζει, και ουσιαστικά για να ξεκινήσει η συζήτηση και να ενδιαφερθεί κανένας, trades, πρακτορεία, blogs και ξέμπαρκοι μετράνε αυτές τις μέρες τις πιθανές οσκαρικές υποψηφιότητες στο τέλος της χρονιάς. Κάπως περίεργα, το Never Let Me Go (2010) του Mark Romanek απουσιάζει από όλες τις λίστες, ακόμα και τις πιο τυφλά περιεκτικές, παρόλο που η Fox Searchlight έκανε ότι μπορούσε για να το βάλει εκεί (στις λίστες) με trailer παράλληλο του πολύ πιο κραυγαλέου Conviction (2010) κολλημένο κι αυτό στις κόπιες του πολύ πιο ακουσμένου Cyrus (2010).

Ο Cyrus βέβαια άνοιξε και πετυχημένα στις αίθουσες το σαββατοκύριακο που πέρασε, γιατί.. εμφανίστηκε αν όχι τιποτάλλο. Πέρασε από το Sundance και το SXSW για παράδειγμα, και οι δημιουργοί του, οι αδερφοί Duplass, έχουν μια συνέπεια, και στη δουλειά και στην εμφάνιση, που αρκετοί λένε ότι είναι καιρός πια να ανταμειφτεί. Ο Romanek από την άλλη, κινηματογραφικά τουλάχιστο, έχει πίσω του μια δεκαετία με καταραμένα project. Το One Hour Photo (2002) βγήκε περιορισμένο σε διάρκεια από τη παραγωγή, το A Cold Case με τον Tom Hanks δε περπάτησε, το A Million Little Pieces κουτρουβάλησε με τον James Frey στην ανυποληψία, το Wolfman (2010) ολοκληρώθηκε αλλά χωρίς αυτόν (τον Romanek) και όχι χωρίς να περάσει από σαράντα κύματα. Το Never Let Me Go γυρίστηκε πέρσι την άνοιξη και μέχρι το σχετικό tweet.. ολοκλήρωσης του σκηνοθέτη πριν κάνα μήνα, περίμενες τη συμφορά που θα το χτύπαγε, και με βαριά καρδιά αφού ως σοβαρός κινηματογραφόφιλος τον βγάζεις έξω και τον παίζεις και μόνο στη προοπτική Carey Mulligan, Keira Knightley και Sally Hawkins μαζί. Και η ταινία φαίνεται μέχρι τώρα για πολλά χαρτομάντιλα, όσοι την είδαν στο στάδιο της συναρμολόγησης στείλαν θετικές αναφορές και ο Spike Jonze έβαλε και τα κλάματα, συνεπέστατα με την υποδοχή το 2005 της ομώνυμης νουβέλας του Kazuo Ishiguro και κόντρα σε αυτό το ικανό να σε αποτρελάνει παραστατικό αλλά μη τονισμένο της ιστορίας που το σέβεται γενικά και η προώθηση χωρίς να αποκαλύπτει τη πραγματικά σπαραχτική αιτία του σπαραγμού του Andrew Garfield στο τέλος και του trailer και.. γενικά.

To ερώτημα είναι αν ο τόνος του Ryan Murphy, ο συμπαθητικός αυτοσαρκαστικός γυφτογκέικος υπερφαντασιωτικός αυνανισμός του Glee, μπορεί να εφαρμοστεί στον γιγαντιαίο πλανήτη Εγώ, όπου ευδοκιμούν κάτι αναγνώσματα στιλ Eat, Pray, Love, κάτι αναζητήσεις από μια γυναίκα του πόσα I μπορούν να χωρέσουν σε αγγλόφωνη έκδοση, και του πόσα περισσότερα όλα μπορεί να λαχταράει κάποια που έχει λιγότερα όλα. Η απάντηση θα προβάλλεται στον φιλικό αχορταγοπορνοσινεμά της γειτονιάς σου από 13 Αυγούστου, όπως ξαναματαθυμίζει η Sony στέλνοντας σε κάθε πρόθυμο να το δημοσιεύσει, το δεύτερο διεθνές trailer του κινηματογραφικού Eat Pray Love (2010) που κυκλοφορεί γενικά από τις αρχές του μήνα και το ανέβασε η Sony UK στο YouTube τη Παρασκευή.

Το ανάγνωσμα κάποιας Elizabeth Gilbert με τον αχρείαστο επεξηγηματικό υπότιτλο One Woman's Search for Everything, μπορεί να προκάλεσε αρκετούς αυτοστραγγαλισμούς αντρών κριτικών αλλά πούλησε πάνω από 6 εκατομμύρια αντίτυπα μέσα σε θύελλα oprah-ικών αφιερωμάτων, οπότε η μεταφορά του ήταν θέμα χρόνου και μόνο. Από τις γυναικείες κριτικές εύκολα καταλαβαίνεις ότι το βιβλίο πούλησε αυτόν τον μπουρζουάζικο μποέμικο ταξιδιωτισμό που ήταν ρομαντικός κυριολεκτικά πριν εκατοντάδες και εκατοντάδες χρόνια, προσπερνώντας στα γρήγορα κάτι.. λεπτομέρειες όπως ότι προφανής λόγος για τις υστερίες της Gilbert δεν υπήρχε, ότι η ίδια δουλειά είχε.. να γυρνάει τον κόσμο επί πληρωμή, και ότι αυτό που έκανε ήταν.. να τον ξαναγυρίσει επί πληρωμή, με $200 χιλιάρικα προκαταβολή. Από την ημερομηνία εξόδου της ταινίας, σχεδόν ίδια με αυτή των Julie & Julia (2009), εύκολα συμπεραίνεις ότι το studio την έχει βάλει σε ίδια ακριβώς κατηγορία και θα επιδιώξει να ακουστεί και στα βραβεία, τονίζοντας από τώρα πως η Julia Roberts έχει να μπει πρώτο όνομα στη μαρκίζα από το Mona Lisa Smile (2003), και έχοντας κλείσει τα αυγουστιάτικα εξώφυλλα των μισών γυναικείων περιοδικών του πλανήτη. Από τα trailer, και ειδικά από το διεθνές που παρακάμπτει τις λεπτομέρειες που λέγαμε, καταλαβαίνεις ότι το φιλμ προορίζεται για ακόμα χειρότερο από το βιβλίο, η εγωπάθεια έχει ενισχυθεί κιόλας από τη σεμινο-κάμερα που φωτογραφίζει τη Roberts (προσπαθώντας να κρύψει τα 7-8 χρόνια διαφοράς από την ηρωίδα, μεταξύ άλλων, ίσως), ο υποτιθέμενα δύσκολος έρωτας που προκύπτει στο τρίτο μέρος του ταξιδιού (στο Bali, μετά την Ιταλία και την Ινδία) έχει προσωποποιηθεί από τον Javier Bardem και στη φυσική του ηλικία (αντί την.. ηλικιωμένη του βιβλίου) πετώντας στα σκουπίδια το όποιο επιμύθιο, τα σκόρπια δείγματα αυτογνωσίας της Gilbert που θα περίμενες να σμπρωχτούν από τον Murphy έχουν αντίθετα ελαχιστοποιηθεί σε καναδυό ατάκες από αυτές που κάνουν τη Carrie Bradshaw να μοιάζει αυτομαστιγούμενος ερημίτης μοναχός. Στα screenings για το κοινό της Oprah βρέθηκαν και κάποιοι άντρες, οι αναφορές τους ήταν αυτές που περίμενες (μόνο η φωτογραφία του Robert Richardson κάτι λέει), όμως δεν έμειναν για πολύ στον αέρα. Σε προβολές εικοσαλέπτων για τους δημοσιογράφους δε βρέθηκε κανένας να πει τίποτα σοβαρό, μέσω της σελίδας των εκατοντάδων χιλιάδων πιστών στο Facebook η Sony προτείνει να διαβάσεις το ρεπορτάζ του Associated Press όπου κυριαρχεί η είδηση πως το επόμενο trailer θα παίζει με το Twilight: Eclipse (2010) φυσικά.

Μπας και τσιμπήσει κανένα θεατή από το Toy Story 3 (2010) που φαίνεται να κάνει εντυπωσιακό αλλά.. όχι και τόσο εντυπωσιακό ξεκίνημα στα αμερικάνικα ταμεία, η Fox έβγαλε στα τέλη της βδομάδας, ξεκινώντας από το Facebook, ένα teaser για το τρίτο μέρος του Χρονικού της Νάρνια, βασισμένο στο πιο αγαπημένο από τα βιβλία της σειράς, τον Ταξιδιώτη της Αυγής.

Το studio του Murdoch κάνει βέβαια ντεμπούτο στη συμπαραγωγή και διανομή του franchise, το ανέλαβε ολοκληρώνοντας το σφιχταγκάλιασμα της Walden όταν η Disney το παράτησε μετά το μισοβούλιαγμα του Πρίγκιπα Κασπιανού (2008). Και εύλογα η παραγωγή πρώτο και οφθαλμοφανέστερο στόχο έχει να σε κάνει να πιστέψεις ότι ο βασιλιάς πλέον Ben Barnes απλά πέρασε για να σφουγγαρίζει τα σκηνικά από τα πολλά νερά, δίνοντας έμφαση σε ότι δεν υπάρχει στη μυθιστορηματική Αυγή και προστέθηκε για να θυμίζει τη Μάγισσα και τη Ντουλάπα (2005), τονίζοντας δηλαδή τη.. μάγισσα και το χιόνι έστω της ντουλάπας, πολύ πιθανά γιατί τα εφέ νιφάδων σε όλο το teaser κόστισαν 2 σέντσια κι ένα σπασμένο κουμπί, ενώ για να αντικατασταθεί παντού ο ήλιος με μεγάλο λαμπρό ερμάριο στον ουρανό μάλλον θα χρειάζονταν κάποια δολάρια επιπλέον. Η γενικότερη φτήνια των πρώτων κινούμενων εικόνων που δε ξεχωρίζουν και πολύ από DV τηλεπαραγωγή, και ειδικότερα η εμφάνιση animatronics περιφερόμενου λουναπάρκ του κυριολεκτικά θεϊκού Aslan, έχει βέβαια βάλει σε ανησυχίες τους ακόμα αρκετούς και κυριολεκτικά πιστούς της σειράς, όμως η Fox έχει ήδη φροντίσει να ψεκάσει το Voyage Of The Dawn Treader (2010) με το μαγικό φλιτ δια πάσαν μαλακίαν, τη ψεύτικη μετατροπή σε τρεις ψευτοδιαστάσεις, όπως υπονοούν με τη γενικότερη διακριτικότητα ρινόκερου και οι αλά Αλίκη (2010) σκηνές χοροπηδητών σε κήπους. Το όνομα του Michael Apted αναφέρεται για να ξεχάσεις τον προηγούμενο σκηνοθέτη, το όνομα της Tilda Swinton φιγουράρει αυτή τη βδομάδα σε περιορισμένες αμερικάνικες αίθουσες και στο οργιώδες I Am Love (2009) που εντυπωσίασε αρκετά τους εκεί κριτικούς.

Η σύγχρονη γυναίκα-χαμαιλέοντας, η ηθοποιός που γεμίζει τους χαρακτήρες της δυναμισμό, αποφασιστικότητα, αδιαφορία για τους κανόνες, κουράγιο να αψηφίσει τα προγνωστικά, κι επιμονή και θάρρος να τα ανατρέψει, κόντρα ακόμα και στις γελοιωδώς γκροτέσκ προφορές της, και το κάνει με τον ίδιο ακριβώς φωτοτυπημένο τρόπο, λες και παίζει τον ίδιο ρόλο σε όλες τις ταινίες, σε διαφορετικό περιβάλλον και παραλλαγμένο μαλλί, η δις οσκαρούχος Hilary Swank επιστρέφει για να το ξανακάνει με πεποίθηση, στο trailer που κυκλοφόρησε χθες η Fox Searchlight.

Βασισμένη στην αληθινή ιστορία, η μετά από μισή δεκαετία επιστροφή του Tony Goldwyn (σκηνοθέτη του The Last Kiss (2006)) από τη μικρή στη μεγάλη οθόνη, παρακολουθεί την πορεία της Betty Anne Waters, ανύπαντρης μητέρας που βρήκε στην καταδίκη του αδερφού της για φόνο, το πείσμα να επιστρέψει στο λύκειο, να πάρει το πτυχίο και να γίνει δικηγόρος για να ξανανοίξει την υπόθεση και να τον αθωώσει. Και με voice-over μεσημεριανής τηλεόρασης, το trailer φροντίζει να σου το κάνει σαφές, όσο από κάτω του απλώνονται εικόνες που μοιάζουν να έχουν βγει κατευθείαν απ’ το εγχειρίδιο για το πώς να φτιάξεις κλαψιάρικη τσιχλόφουσκα με οσκαρικό προφίλ, ρίχνοντας οικογενειακές feel-good μπουρμπουλήθρες μέσα σε μελό παραλλαγές ζητημάτων ζωής-θανάτου, που σιγοβράζουν στο καζάνι του outsider που αποφασίζει ν’ αρπάξει τη μοίρα απ’ τα μαλλιά και να της γυρίσει το κεφάλι ανάποδα. Σχεδόν κρύβοντας το πραγματικό δόλωμα της ταινίας, που φαίνεται να είναι άλλη μια εξαιρετικά ακριβής, εύστοχη και βραδυφλεγώς εκρηκτική ερμηνεία του Sam Rockwell, το trailer σου τρίβει στην οθόνη της χειλάρες της Hilary, συνοδεύοντάς τες με υπνωτιστικές άριες αυξανόμενης έντασης, για να σου πλασάρει ως ταινία της ζωής σου, κάτι που δεν θα πέσεις έξω αν περιμένεις ως το φετινό The Blind Side (2009). Αλλά χωρίς το χριστιανικό υπόβαθρο. Ίσως.

Το παιχνιδο-franchise που αρνείται να πεθάνει περνάει στη μεταθανάτια ζωή το φθινόπωρο, στο Resident Evil: Afterlife (2010), και η Sony σε προειδοποιεί σχετικά, με trailer που έκανε πρεμιέρα τη Κυριακή στο Attack of the Show και παίζει από σήμερα παντού, περισσότερο με αφορμή την E3 (όπου ανακοινώθηκε και το Resident Evil: Revelations για το 3DS) παρά κάποια από τις εξόδους του αμερικάνικου weekend.

Το franchise, στη κινηματογραφική του μορφή, ήταν να κλείσει με το Resident Evil: Extinction (2007) άμα θυμάσαι, αλλά στη πορεία βρήκε extra life, θεωρητικά από τις καλές εισπράξεις της ταινίας (περίπου $150 εκατομμύρια σε όλο το πλανήτη) και από τα πράγματα, φαντάζεσαι, εξαιτίας της εξαιρετικότητας του Resident Evil 4 που ανάστησε τη σειρά των βιντεοπαιχνιδιών μπαίνοντας και σε αρκετές λίστες στο τέλος της δεκαετίας, και της επαναξαναματανάστασης των τριών ψευτοδιαστάσεων στη μεγάλη οθόνη που έκανε ακαταμάχητη την ιδέα μιας ακόμα αρπαχτής. Στις νεκραναστάσεις έχει μείνει και επιμένει, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες σου, φανερά η παραγωγή, η χαρακτηριστική καφετίλα του RE 4 έχει μουλιάσει και τα ψηφιακά σκηνικά (που παρεμπιπτόντως γίναν φωτεινότερα στο trailer σε σχέση με το teaser) και τις αφίσες του Afterlife, ενώ το S3D, ψιλο-ρέτρο πια, σα τις περσινές πωρωμένου κοινού σπλατεριές, επικεντρώνεται στα διάφορα που πεντάγονται απειλητικά στη μούρη σου. Πηγαίνοντας ακόμα πιο πίσω, στο S3D exploitation των 70s και των 80s, τα blurb υπόσχονται και τη "latest 3D technology" εννοώντας το fusion system του James Cameron με το οποίο γυρίστηκαν, ας πούμε, τα Ghosts of the Abyss (2003) και Spy Kids 3-D (2003). Αυτή την αισθητική.. last year, ούτε καν αρκετά παλιά για να εμπεριέχει μια κάποια νοσταλγία, τη σπάει κάπως η αποστειρωμένη αλλά διαχρονική του Paul W.S. Anderson που επιστρέφει μετά από καιρό στη σκηνοθεσία, και ακόμα περισσότερο (τη σπάει) το ακαταμάχητο γκομενοτρίο των Milla Jovovich, Ali Larter και Sienna Guillory, παρολαυτά, το μεγαλύτερο πρόβλημα της σειράς παραμένει η θεματική κατεύθυνση και για να ξεκαθαρίσει αυτή θα πρέπει να περιμένεις το επόμενο και πραγματικό (αντί για teaser-o-) trailer, τον Ιούλιο, στη Comicon. Στα μέχρι τώρα δεδομένα, ο Anderson, που κράτησε τη θέση του σεναριογράφου και στα τρία μέχρι τώρα επεισόδια, απέφυγε γενικά σε αυτά το κόλλημα με τα παιχνίδια που για πολλούς ήταν η συμφορά του Mortal Kombat: Annihilation (1997) και του Tomb Raider: The Cradle of Life (2003), όμως έχασε το μπούσουλα στο Extinction, και λογικά μόνη επιλογή έχει πια το κάτι σα reboot και τη σύγκλιση με το σύμπαν των παιχνιδιών, για να κρατήσει τουλάχιστο το core κοινό του. Έτσι η Alice είναι σίγουρο ότι δε θα έχει για πολύ τις υπερδυνάμεις της, ενώ στο Afterlife κάνει ντεμπούτο και ο Chris (ή αλλιώς Wentworth Miller άμα δεν έχεις επαφή με το σχετικό σύμπαν), ο πιο δημοφιλής (και σε αντίθεση με την Alice) στους gamers χαρακτήρας από το παλμαρέ του survival horror παιχνιδιού.