Μακριά από χρυσά λιοντάρια αλλά διαγωνιζόμενο για το νεοκαθιερωμένο Persol 3D βραβείο της Βενετίας, το Child's Eye 3D (2010) των αδερφών Pang προβάλλεται, μετά τα μεσάνυχτα φυσικά, στο Lido.

Η παραγωγή του χονγκογκέζικου δίδυμου που βρήκε οίστρο στη Ταϊβάν στα τέλη των 90s, έρχεται μετά από μια σειρά αποτυχιών τους στο δυτικό κόσμο, άμεσα, έμμεσα και μεσόμεσα, με τους Messengers (2006), το Eye (2008) και το Bangkok Dangerous (2008), ενώ νωρίτερα είχαν αποτελειώσει το ασιατικό franchise του Ματιού, με το Jian Gui 10 (2005) όπου τα κακά πνεύματα αντιμετωπίζονταν κυριολεκτικά με πορδές. Οπότε δεν είναι και πολύ δύσκολο να καταλάβεις γιατί επιλέχτηκαν να εκπροσωπήσουν single-handedly το S3D στο φεστιβάλ (οι ανταγωνιστές τους στη κατηγορία είναι όσες ταινίες προβλήθηκαν στην Ιταλία τον τελευταίο χρόνο) με το Παιδικό Μάτι, που προωθείται επιπλέον σαν η πρώτη τρισδιάστατη ασιατική χοροριά, και αν όχι τιποτάλλο δε θα μπορούσε να βγάζει περισσότερο το δικό σου μάτι το exploitation που αντιπροσωπεύει. Παρολαυτά δε χρειάζεται να περιμένεις τις αντιδράσεις από την Ιταλία που προς το παρόν βρίζουν σε όλες τις γλώσσες τον Marco Müller για το βαρυφορτωμένο σαββατοπρωινό, για να διαπιστώσεις ότι η τρίτη διάσταση έδωσε μια κάποια νέα.. διάσταση και στην οπτική των σκηνοθετών. Το trailer που κυκλοφόρησε τον προηγούμενο μήνα, πέρα από τα κουρασμένα πια κόλπα του j-horror, έχει κάδρα που σαφώς ενδιαφέρονται για βάθος αντί για να φτάνουν τις διακεκομμένα χοροπηδηχτές τρομαχτικές περούκες μέχρι το σαγόνι σου, δίνοντας νόημα στα παιχνίδια με καθρέφτες και κεκλιμένες σε δυο άξονες γωνίες. Μια τάση σαφώς επηρεασμένη από japanimation και Nintendo 3DS, καλωσορίσιμη γενικά στο ήδη κουρασμένο gimmick με τα γυαλιά.

Παίρνοντας τη σκυτάλη από τη κατήχηση της Miral (2010) και τα ξεματιάσματα των Happy Few (2010), το Potiche (2010) του François Ozon συνεχίζει σήμερα με μπουλβάρ τον ανορθόδοξο γαλλικό βομβαρδισμό του Lido, απειλώντας να το ισοπεδώσει με τον όγκο της Catherine Deneuve και του Gérard Depardieu.

Από τον Ozon όλοι περιμένουν τις 9 Γυναίκες και ειδικά όσο οι αναζητήσεις του δε φέρνουν κόσμο στα ταμεία όπως ξαναματάπαμε, και το Potiche μοιάζει φυσικά ότι κοντινότερο, αλλά κατά πόσο αποτελεί και.. εκδίκηση για το πρήξιμο το λες δυσκολότερα. Διασκευή θεατρικού των Pierre Barillet και Jean-Pierre Grédy από το 1980, η επιλογή της εποχής για κιτσαρία στο φόντο ταιριάζει με τους τόνους BOTOX® και ΛΙΠΟΥΣ® που περιφέρει στο προσκήνιο το πρωταγωνιστικό δίδυμο, αλλά μόνο η παρουσία της παραγωγής με αξιώσεις στο διαγωνιστικό της Βενετίας ένα.. βάρος της το δίνει, και το σημείωμα του Toronto όπου θα ταξιδέψει στη συνέχεια, μιλάει για στιλ και χάρισμα στο je ne sais quoi. Η ιστορία ακολουθεί μια γλάστρα που αναλαμβάνει το οικογενειακό της εργοστάσιο όσο ο άντρας της αναρρώνει από καρδιακό, και μετά δε το αφήνει, με τη στήριξη βαμμένου σοσιαλιστή δημάρχου που ήταν και παλιός της έρωτας. Τα πρώτα τιτιβίσματα από τις πρωινές δημοσιογραφικές προβολές σχηματίζουν θετική εικόνα, αλλά όχι τόσο θετική όσο για το "ξεκαρδιστικό" La Passione (2010) του Carlo Mazzacurati που φαίνεται έτσι να μη κέρδισε τη βραδινή προβολή στη Sala Grande απλά λόγω εντοπιότητας. Τη παραγωγή την είχαν σνομπάρει οι Κάνες πιθανά επειδή της λείπει το φρέσκο σταριλίκι (Judith Godrèche και Karin Viard αντικατέστησαν τις Ludivine Sagnier και Cécile De France που βλέπεις ακόμα σε άπειρες σελίδες στο δίκτυο), αλλά δύσκολα βλέπεις να κάνουν το ίδιο και οι παγκόσμιες διανομές.

Μετά το Somewhere (2010) της Sofia Coppola που κλείνει αυτή την ώρα έναν αγχωμένο μίνι κύκλο μεγάλων προβολών, η Βενετία τιμάει χαλαρά μέχρι τα μεσάνυχτα τον John Woo με Χρυσό Λιοντάρι καριέρας και τη προβολή του Reign of Assassins (2010).

Ο άνθρωπος που με τον Killer (1989) άλλαξε το διεθνές πρόσωπο του κινηματογράφου του Hong Kong σύμφωνα με το δελτίο τύπου της Biennale και όχι μόνο, δε πολυκουράστηκε κι ακριβώς στα γυρίσματα των Assassins, χρέη σκηνοθέτη είχε ο Ταϊβανέζος Su Chao-Pin υπό την επίβλεψη και τη παραγωγή του Woo. Σύμφωνα με τον Su πριν τα γυρίσματα, και αν κάτι καταλαβαίνεις από το τρέιλερ που πουλάει κεφάλια όπως συνηθίζουν τα ασιατικά και όχι μόνο, το φιλμ χτίστηκε γύρω από τη Michelle Yeoh και περιλαμβάνει τον Νοτιοκορεάτη Jung Woo-Song σα το "love interest" (πράγμα που δεν ακούς ακριβώς εύκολα για αντρικό ρόλο) και αρκετά ονόματα από τις γύρω χώρες, με λεφτά κυρίως από το Hong Kong και τη Κίνα. Ο Woo είχε περιγράψει το φιλμ σαν το Face/Off (1997) να συναντάει τους Mr & Mrs Smith (2005) στη δυναστεία των Μινγκ, και προφανώς τον ενδιέφερε αρκετά το σενάριο για να το κάνει μεγαλοπαραγωγή (κάπου $15 εκατομμυρίων), αλλά ένα promo reel που είχε διαρρεύσει την άνοιξη έδινε αρκετά old school (με την έννοια της περιορισμένης επινοητικότητας) εικόνα, και οι πρώτες σύντομες αντιδράσεις το επιβεβαιώνουν, προσθέτοντας πάντως ένα pop πνεύμα που δεν είχε φανεί ακριβώς πουθενά και μάλλον κάνει το όλο wuxia εγχείρημα από ανεκτό μέχρι συμπαθητικό. Οι Weinsteins έχουν ήδη τα βορειοαμερικάνικα δικαιώματα του φιλμ σύμφωνα με όλες τις λίστες, γεγονός που θα έλεγε κάτι σημαντικό αν δεν είχαν αγοράσει τη μισή Ασία χωρίς να κυκλοφορήσουν τίποτα θεατρικά τόσα χρόνια, αλλά όπως και να 'χει αποτελεί ένα λόγο παραπάνω για να πεις ότι υπάρχουν δυτικές εμπορικές προοπτικές και γι' αυτό ο Marco Müller προγραμμάτισε (και αυτή) τη προβολή πριν οι μισοί μεγαλοεπισκέπτες αρχίσουν να πετάνε για Telluride και Toronto.

Με δυο ζευγάρια που αγαπιούνται σταυρωτά, τους Happy Few (2010) του Antony Cordier, συνεχίζεται απόψε η γαλλική πολιορκία του Lido, μετά το Miral (2010) που επιβεβαίωσε την.. οσκαρικότητά του χτες περιορίζοντας τις ελπίδες του για Χρυσό Λιοντάρι.

Όπως και το ισραηλινοπαλαιστινιακό δράμα του Julian Schnabel, τα ευτυχισμένα στις αλλαξοκωλιές τους ζευγάρια του Cordier φαίνεται να φάνηκαν πολύ ιδανικά στο μέσο κριτικό πάντως. Η γενική εντύπωση, που κάπως δύσκολα τη διακρίνεις και στο trailer πίσω από τις πανίσχυρες θηλές της Marina Foïs, είναι ότι η αφήγηση είναι πολύ ενήλικη και πολιτισμένη στις αντιδράσεις των χαρακτήρων της για να συντηρήσει την έξαψή σου. Από την άλλη, κάτι πιο χαλαροί Βρετανοί έριξαν αρκετό γέλιο στη δημοσιογραφική με τα υπονοούμενα για την ανθρώπινη σεξουαλική συμπεριφορά, και το κουαρτέτο του φιλμ προφανώς δε μένει εκεί (στα υπονοούμενα) αλλά παραδίνει μαθήματα γραφικών και εκτεταμένων πηδημάτων στον Aronofsky που, περίεργα, παραμένει παρολαυτά ο σημαντικότερος υποψήφιος του διαγωνιστικού με το Black Swan (2010) του. Πριν τις προβολές, ο μαζοκολλητός Boyd van Hoeij είχε διακρίνει τους Happy Few κάτω από το ραντάρ, σα δεύτερη δουλειά του σκηνοθέτη των πιο νεανικών και λιγότερο έμπειρων Douches Froides (2005), και δεν ήταν ο μόνος αφού η παραγωγή βρήκε αρκετά ευρωπαϊκά δημοσιεύματα να τη βάλουν στις τέσσερις πιο σημαντικές από τις οχτώ (8) γαλλικές του βενετσιάνικου διαγωνιστικού, δίπλα σε François Ozon και Abdellatif Kechiche εκτός του Schnabel. Στο τέλος βέβαια, όσο και να αποφύγεις τις ηθικές κρίσεις, κάτι τέτοιες φάσεις (που ο Cordier απομακρύνει από το swinging και τις πάει προς.. feng shui επιπλέον) στη καλύτερη απλά σταματάνε από βαρεμάρα κι ενοχές, και προς τα κει πάνε και οι Χαρούμενοι όπως δε βρήκε λόγο να μη σου προεξοφλήσει ο δημιουργός τους από τις σημειώσεις της παραγωγής ακόμα.

Μοναχικός φύλακας πίστας σκι με μετάλλια στο άθλημα και ιστορικό νευρικής κατάρρευσης, μαθαίνει ότι είναι πατέρας κάπου στα βόρεια και ξεκινά ταξίδι στους πάγους με όχημα ένα snowmobile και προμήθειες μερικά λίτρα αλκοόλ κι ένα ατέλειωτο πακέτο τσιγάρα.Off-road road movie με στοιχεία western μέσα στα απέραντα αρκτικά τοπία του αχανούς Νορβηγικού χειμώνα, το Nord δεν είναι ακριβώς αυτό που χρειάζεσαι για επιστροφή απ’ τις ελληνικές παραλίες, αλλά αν παρ’ ελπίδα ο δρόμος σου σε βγάλει σε αίθουσά του, ο Rune Denstad Langlo, βετεράνος ντοκιμαντερίστας στο μυθοπλαστικό του ντεμπούτο (που του έφερε και βραβεία σε Berlinale και Tribeca), θα σε υποδεχτεί με μπόλικο μαύρο χιούμορ, μοιρασμένο ισορροπημένα στα ενσταντανέ της επεισοδιακής του αφήγησης, που σπάει τη διαδρομή του απρόθυμου ταξιδιώτη απ’ την ύπαρξη της παγωμένης ανυπαρξίας προς τις υποχρεώσεις της κανονικότητας, προσφέροντας παιχνιδιάρικες ματιές στα στοιχεία που συνθέτουν την ανθρωπομορφολογία μιας χώρας καταδικασμένης στη γεωμορφολογία της. Όλοι τους ανεξαιρέτως εφοδιασμένοι με καλούς λόγους να είναι δυστυχισμένοι στη στατικότητα που επιβάλει το χιόνι γύρω τους, και οι περισσότεροι ειδικευμένοι στις διάφορες μεθόδους να ξεφεύγουν απ’ το τοπίο τους χάρη κυρίως στις μαγικές δυνατότητες της αρχαίας παράδοσης της απόσταξης (και μερικών πιο new age τρόπων χρήσης του προϊόντος της), οι σταθμοί του ήρωα προσφέρουν στον σκηνοθέτη ασυνήθιστες ευκαιρίες για ανατρεπτική εθνογραφία, ενώ λειτουργούν για τον ταξιδιώτη σαν προωθητήρες περισσότερο να συνεχίσει τη διαδρομή προς την ίαση της φρενοβλάβειάς του, παρά ως οι σειρήνες που αρχικά νομίζεις ότι θέλουν να τον κάνουν να ξεχάσει πως προορισμός είναι ο δρόμος. Ο Andres Baasmo Christiansen περνάει σε άλλο επίπεδο τη στωικότητα που φυτεύει στον ήρωά του, και ανεβάζει δυο κλάσεις πάνω την ταινία στην οποία χαρίζει την ερμηνεία του, δικαιολογώντας απόλυτα την επιλογή του European Film Promotion να χρίσει τον νεαρό Νορβηγό που ήθελε να γίνει Marlon Brando, ως ένα απ’ τα Shooting Stars που παρουσιάστηκαν στο περασμένο φεστιβάλ Βερολίνου.

Ο Σεπτέμβρης είναι για τη μόδα ό,τι ο Γενάρης για το ημερολόγιο, και η Vogue βγάζει τότε το μεγαλύτερο τεύχος κάθε χρονιάς.Και κάθε χρονιά η έκδοση φιλοδοξεί να είναι μεγαλύτερη, καλύτερη και πιο προσοδοφόρα από την προηγούμενη, οπότε μπορείς να υποθέσεις ότι κάθε χρονιά τέτοια εποχή, στον όροφο του κτηρίου της Conde Nast που φιλοξενεί τα γραφεία της βίβλου της μόδας και της ναυαρχίδας ενός απ’ τους μεγαλύτερους εκδοτικούς οίκους του πλανήτη των περιοδικών εκδόσεων, επικρατεί μια κάποια ανησυχία. Και βέβαια, αντίστοιχη ανησυχία οφείλει να επικρατεί και στο κρανίο της σιδηράς κυρίας που τις τελευταίες δεκαετίες έχει συνδέσει το όνομα, τις επιλογές και την άποψή της, όχι μόνο με το τι πουλάνε ως μόδα οι σελίδες του περιοδικού που διευθύνει, αλλά εν τέλει και το τι αποφασίζουν να σχεδιάσουν οι σχεδιαστές, για να πλασάρουν ως μόδα. Θα περίμενες κάποια απ’ αυτά να έχει προλάβει να απαθανατίσει το ντοκιμαντέρ του RJ Cutler, όσο εξώφθαλμα καθ’ υπόδειξιν του υποκειμένου του κι αν είναι, υποκείμενο που, στην περίοδο που έδωσε την άδεια να φιλμαριστεί, πάλευε να σπάσει τα ρεκόρ πάχους των προηγούμενων εκδόσεων Σεπτεμβρίου, για να εδραιώσει τη θέση της απέναντι σε ψιθύρους αντικατάστασής της. Η παγωμένη βασίλισσα της μόδας όμως, μένει αδιαπέραστη απ’ την κάμερα του Cutler, αφήνοντας να καταγραφεί μονάχα η δίκαιη πικρία της προς αυτούς που, όπως τα αδέρφια της, βρίσκουν αυτό που κάνει «πολύ διασκεδαστικό», μιας και όπως και να το κάνουμε, η Anna Wintour είναι η κυρίαρχος ενός απίστευτα προσοδοφόρου σύμπαντος, κι όσο ασήμαντο κι αν το θεωρείς στη δική σου ζωή, δεν παύει να είναι κάτι πολύ, πολύ σοβαρό, σε αντίθεση, ας πούμε, με το ντοκιμαντέρ του Cutler που μολονότι δεν πέφτει στο λάκκο της αγιογραφίας, δεν καταφέρνει να κάνει σωστά και τίποτα απ’ όσα οφείλει να κάνει. Για τη σημασία της Vogue για το χώρο της μόδας, η Meryl Streep τα εξηγεί καλύτερα στο The Devil Wears Prada (2006), για τη φρενίτιδα της προετοιμασίας του τι θα πλασαριστεί ως μόδα, το τηλεοπτικό Le Jour d' Avant: Jean Paul Gaultier (2009) κάνει σαφώς καλύτερη και κινηματογραφικότερη δουλειά, για τη φρενίτιδα του τι σημαίνει να κλείνεις τεύχος, πιάσε καλύτερα απ’ το All the President's Men (1976) μέχρι και το State of Play (2009) κι όσο για πώς ακριβώς γυρνάνε τα γρανάζια στο κρανίο ενός ανθρώπου στην κορυφή του χώρου του, τι να σου πω, το The September Issue πάντως, αυτό σίγουρα δεν σου το δείχνει.

Μια κίνηση μπορεί να σε κάνει να πιστέψεις. Μια κίνηση μπορεί να απελευθερώσει μια ολόκληρη γενιά. Πολλές γκαβές επαναλήψεις μπορούν να σε στείλουν πίσω στην εποχή των πιθήκων.Σα ταινία φτιαγμένη με τη κλασική χολιγουντιανή μαγιά, από επιτροπή παραγωγών με νομισματοβουνά μπροστά στα μάτια, το τρίτο και τρισδιάστατο Step Up καταλήγει ελαφρά προς ανεπαίσθητα καλύτερο από τις προσδοκίες σου, ανάλογα με το ποσοστό που μπορεί να σου μοιάζει μελωδία να βγαίνει από τις καπηλευτικές χορδές που χτυπάει τυφλά ξέφρενα μανιασμένα στη διάρκεια. Σε πλήρη αντίθεση με το Step Up 2 (2008), το 3D μοιάζει ακριβώς με urban εκδοχή High School Musical, κομπλέ με νοσταλγικές (και.. όχι τόσο χάλια) Gene Kelly-ιές, ή καλύτερα με οτιδήποτε μπορείς να φανταστείς ανάμεσα σε διαφήμιση οδοντότσιχλας και Glee, χωρίς να φτάνει ποτέ το κορυφαίο επίπεδο των άκρων του, και χωρίς φυσικά να ξεχνάει να σου γεμίζει δαχτυλιές και ποδαριές τη μούρη. Το μεγαλύτερο πρόβλημα στο απελπισμένο μίξερ είναι η εξωφρενική (αλλά συνεπής με τα γυναικεία ονόματα στην υπογραφή) ασυνέπεια ανάμεσα στα χελωνοσοφήματα που ξερνάει πιο γρήγορα κι από μεταλλαγμένο νίντζα αρουραίο των υπονόμων ο Rick "σποτ αποσμητικού" Malambri, και ανάμεσα στο καθαρό χορευτικό κομμάτι που δεν ενδιαφέρεται να πιάσει το χορό σα τέχνη ανθρώπων ούτε σε επίπεδο πρόβας και εκτέλεσης (i.e. ακόμα και οι όποιες "πρόβες" είναι προβαρισμένες εκτελέσεις που δε τις ξαναβλέπεις καν μπροστά σε κοινό μέσα στην οθόνη). Περίπου τέτοια κακουργηματική ασυνέπεια βρίσκεις και στο camera work που διευθύνει ο Jon Chu, στις ανθρώπινες σκηνές του εξακολουθείς να διακρίνεις εκείνη τη με τη σειρά της διακριτική ματιά στους σωματοσωρούς του The Streets, στα κομμάτια που πληρώνεις για να δεις άμα είσαι δεκατριάχρονη ανοίγει υπέρμετρα τους φακούς του ώστε να βγάζει τον μπροστινό να σου κάνει stomp fu στη μύτη, και οι υπόλοιποι όχι μόνο γίνονται οπτικό κουβάρι αλλά και κουβάρι νάνων από κομμένα χορευτικά του Austin Powers. Στα saving graces, πέρα φυσικά από ότι μπορεί να σε πετύχει από τους exploitative 360 μοιρών πολυβολισμούς, ο Adam G. Sevani αποτελεί τη μοναδική από τις πολλές αυθεντικές στιγμές της προηγούμενης συνέχειας που δε τραβεστοποιήθηκε καλωσορίζοντας το δολάριο τώρα, δυστυχώς το τουλάχιστο απροσποίητα παιδικό ταίριασμά του με την Alyson Stoner από το Step Up (2006) μένει μόνιμα στο φόντο της οικτρής και εντελώς άχρηστης κι από πάνω σαπουνόπερας στο προσκήνιο της σε εισαγωγικά αφήγησης.