Ξεκίνησε από ένα σενάριο πολύ δομημένο, με αρκετούς χαρακτήρες, αυστηρή πλοκή και μπόλικους διαλόγους. Κατέληξε, όμως, με τον δημιουργό του να έχει πετάξει την αρχική του αφετηρία απ’ το παράθυρο και να παραδίνεται σ’ ένα κινηματογραφικό πείραμα φόρμας και αισθητικής, που του άνοιξε τις πόρτες για μια μακριά πορεία σε εκτός συνόρων φεστιβαλικές οθόνες, όπως αυτές του Ρότερνταμ που το ντεμπουτάρισε, του Χονγκ Κονγκ που το υποδέχτηκε δεύτερο και τα φεστιβάλ της Κρακοβίας και του Ρίο ντε Τζανέιρο που το καλωσόρισαν μετά. Την προηγούμενη βδομάδα, το Μέσα στο Δάσος του Άγγελου Φραντζή, έκανε τα ελληνικά του αποκαλυπτήρια σε μια κατάμεστη αίθουσα στις Νύχτες Πρεμιέρας, και από αύριο, θα προβάλλεται κανονικά, στην Όπερα αποκλειστικά, με την υποστήριξη του Movies for the Masses.

Όχι ακριβώς απρόβλεπτα, εκεί που τα στοιχήματα φαίνονταν να έχουν κλείσει, και ενώ King's Speech (2010) και Social Network (2010) νόμιζαν ότι αναμετριούνται στον τελικό για το χρυσό αγαλματάκι, οι αδερφοί Coen πρόβαλλαν στα διαδίχτυα μερικές εικόνες του 800-pound gorilla που ακούει στο όνομα True Grit (2010), και το οσκαρικό ρινγκ εκκενώθηκε άμεσα.

Ο κλασικός αμερικάνικος γρίφος ρωτάει πού κάθεται ο γορίλας των 400 κιλών, με απάντηση φυσικά όπου θέλει. Με την ίδια.. κλασικότητα, η παραγωγή του Scott Rudin για λογαριασμό της Paramount, τέλειωσε γυρίσματα μόλις τον Ιούνιο, και μάλλον συνεχίζει να προετοιμάζει με την ησυχία της ακόμα ένα καλύτερο χριστουγεννιάτικο δώρο για σένα, χωρίς να έχει ενδιαφερθεί μέχρι τώρα ούτε για φεστιβαλικές συμμετοχές, ούτε για βραβειακά τρεχαλητά, ούτε καν για δοκιμαστικές προβολές. Παρολαυτά, λίγοι τολμούσαν να τη βγάλουν (τη παραγωγή) από τη πιθανή οσκαρική δεκάδα του 2011, και ο λόγος έγινε προφανής και στους πιο θρασείς, με μερικά μόνο πλάνα σε bluegrass ηχητικό τοπίο, στο teaser της που παίζει από τα ξημερώματα παντού.

Με την απονομή της Χρυσής Αθηνάς στο δράμα αυτοανακάλυψης Püha Tõnu Κiusamine / The Temptation of St Tony (2009) έριξαν την αυλαία τους χθες βράδυ οι 16ες Νύχτες Πρεμιέρας Conn-x, που αναγνώρισαν ακόμη με τα βραβεία τους, το βρετανικό σενάριο της τρομοκρατικής κωμωδίας Four Lions (2010) και τη σκηνοθεσία του ιδεαλιστή 25χρονου Βέλγου Gust Van Den Berghe, για το ιδιαίτερης αισθητικής En Waar de Sterre Bleef Stille Staan / Little Baby Jesus of Flandr (2010). Το σουηδικό εφηβικό δράμα ενηλικίωσης Sebbe (2010) κέρδισε το βραβείο κοινού, ενώ το Benda Bilili! (2010), το ντοκιμαντέρ για την ομώνυμη μπάντα παραπληγικών, πρώτευσε στο μουσικό διαγωνιστικό, κι έγινε η μόνη βραβευθείσα ταινία με εκ των προτέρων διανομή.

Με τα εισιτήριά της ξεπουλημένα πριν καν πάρει καλά-καλά μπρος το φεστιβάλ, κλείνει απόψε η νέα ταινία του Woody Allen τις φετινές Νύχτες Πρεμιέρας. Η ταινία έρχεται έχοντας γυρίσει το μισό πλανήτη μετά από το φεστιβάλ των Κανών, όπου κι έκανε τα αποκαλυπτήριά της εκτός συναγωνισμού, χωρίς ν’ αφήσει και τις καλύτερες εντυπώσεις, να συνοδεύσουν την επιθυμία του Allen να την κρατήσει σε επίπεδο ειδικής προβολής, για ν’ αφήσει τα κυνηγητά βραβείων, σε άλλους, νεότερους σκηνοθέτες. Σαν τον Mike Leigh, τον Abbas Kiarostami, τον Ken Loach και τον Jean Luc Godard, ας πούμε.

Με φρέσκo το βραβείο κοινού από το Toronto και κορυφαίο σε αρκετές οσκαρικές προβλέψεις πριν καν εμφανιστεί νωρίτερα στο Telluride, το King's Speech (2010) για το τραύλισμα του Γεωργίου VI, έχει από χτες trailer κομμένο από τη Weinstein Company να παίζει σε ακατονόμαστη σελίδα για τα μεθεόρτια.

Όσο οι Weinsteins σάρωναν τα σημαντικότερα φεστιβάλ της αμερικάνικης βραβειακής περιόδου, η Sony σκούπιζε τα διαδιχτυακά 64στηλα με πιο ελεγχόμενες ιδιωτικές προβολές του Social Network (2010) του David Fincher, και μπορείς να πεις ότι χτες οι Εβραίοι με τις άδειες τσέπες επέστρεψαν το ίδιο νόμισμα στους Γιαπωνέζους με το αδίστακτο marketing, κυριαρχώντας οι πρώτοι στα τιτιβίσματα με το βασιλικό τους trailer ακριβώς τη μέρα που οι δεύτεροι κάνανε παγκόσμια πρεμιέρα της facebook-ο-ταινίας τους στη Νέα Υόρκη.

Το αίσθημα που θα είχες αν καθάριζες ένα μήλο και μέσα έβρισκες ένα πορτοκάλι, προσπαθεί να σου προκαλέσει και σου αναλύσει το Freakonomics, μια ταινία βασισμένη σε μη μυθοπλαστικό βιβλίο, που κι η ίδια δεν είναι μυθοπλαστική, αλλά ούτε ακριβώς και ντοκιμαντέρ. Βασισμένη στα διάφορα κεφάλαια της υπερπετυχημένης συνεργασίας του οικονομολόγου Steven Levit και του δημοσιογράφου Stephen J Dubner, αυτή η αναπαράσταση καταγεγραμμένων ντοκουμέντων, συγκεντρώνει τις δυνάμεις μιας all-star ομάδας έξι αναγνωρισμένων ντοκιμαντεριστών, και τους βάζει να ζωντανέψουν στην οθόνη, τα απροσδόκητα ευρήματα των συγγραφικού διδύμου, γι’ αυτά που ο ποιητής θ’ αποκαλούσε αλληλουχίες των κρυφών νοημάτων.

Τρεις ήταν οι τίτλοι στις φετινές Κάνες, που καταπιάνονταν με το θέμα των διαφόρων εκδοχών της ψηφιακής πραγματικότητας που παραμονεύουν στο διαδίκτυο, περιμένοντας πότε θα σε τσιμπήσουν για να σε κλειδώσουν μέσα τους και μακριά απ’ την αληθινή σου. Ένας, το σενσουαλιστικό εφηβικό θριλεράκι L’ Autre Monde του Gilles Marchand, δεύτερος το παραδοσιακά τεχνοφοβικό κι φοβερά άστοχο Chatroom του Hideo Nakata (απ’ το ομότιτλο θεατρικό) και τρίτο, το R U There, του πιτσιρικά Dadid Verbeek, που προσπάθησε να προσεγγίσει το θέμα, από μια πιο έντιμη ανθρωπολογική σκοπιά. Τα δυο τελευταία, συναγωνίζονταν μάλιστα στο Un Certain Regard, κι έτσι πακεταρισμένα ήρθαν και στις Νύχτες Πρεμιέρας, να προβληθούν απόψε αντικριστά. Το πρώτο, θα σου πω γιατί να το αποφύγεις, όταν θα βγει στις αίθουσες. Το δεύτερο, θα σου πει ο σκηνοθέτης γιατί να προσπαθήσεις να το πετύχεις, μιας και παίζει να μην το ξαναδείς.