Πατέρας μικρής με οστεοποιό ινοδυσπλασία ανακαλύπτει ότι η νέα του καρδιά θυμάται ποιοι δολοφόνησαν τον δωρητή της.Σε παραγωγή της Scott Free των Ridley και Tony Scott, το Tell-Tale (2009) μοιάζει γραμμένο από τον μονταζιέρη όπως θα περίμενες από το σεναριακό credit στον Dave Callaham του Doom (2005) και των Horsemen (2009), όμως κουβαλάει αρκετό ταλέντο και μεράκι για να ξεχωρίζει υποδειγματικά ακόμα και έξω από τα αυστηρά όρια του τρομοχώρου (έκανε άλλωστε πρεμιέρα την άνοιξη στο Tribeca).

Το credit στον Edgar Allan Poe μέχρι και gimmick μπορείς να το πεις για τον Callaham, εφόσον η ιστορία έχει τόση σχέση με το Tell-Tale Heart όση και με οποιαδήποτε αρχετυπική μεταμόσχευσης στο είδος, όμως ο Michael Cuesta που δε τον προσέχουν τυχαία τα Indie Spirits όποτε κάνει ταινία, το έζησε πραγματικά, σε βαθμό να κάνει τα γυρίσματα στο Providence του Rhode Island όπου έμενε για κάποια χρόνια ο Poe. Η προσοχή στο σχεδιασμό της παραγωγής πάει πολύ παραπέρα από τις σύγχρονα γοτθικές τοποθεσίες, η επιλογή των χρωμάτων είναι.. καρδιακή και ο ήχος και ο ρυθμός των σκηνών παίζουν συνέχεια στους χτύπους της (σε βαθμό που να δέχεσαι ότι κάποιοι θεατές δεν αντέχουν), ο Cuesta έχει και συνέχεια τα μάτια του στον πρωταγωνιστή του, κι αυτός, με τη βοήθεια και έξυπνων αλλαγών στο makeup, υποκρίνεται πειστικά τον άνθρωπο που σπάει η καρδιά του. Άγνωστο αν από συνειδητή επιλογή, τεχνική αδυναμία ή βαθύ κόψιμο, η σκηνοθεσία αποφεύγει αρχικά τη γραφική βία με αποτέλεσμα να προσομοιώνει και το χάσιμο του ελέγχου από τον ήρωα και (σε συνδυασμό με το ότι κατά τα άλλα τον παρακολουθείς διαρκώς) να την εμπιστεύεσαι ολοκληρωτικά στο να σε βάζει στη θέση του χωρίς τρικ, πράγμα και εξαιρετικά Poe-ικό και ιδιαίτερα σπάνιο πια στις περισσότερες χοροριές και όχι μόνο. Από τη τυφλή εμπιστοσύνη χάνεις και κάτι τυφλές στροφές που παίρνει η ιστορία γύρω από τον ντεντέκτιβ που ερευνάει την υπόθεση, κρατάς κυρίως το ανακουφιστικό (απλά γιατί έρχεται) και προσγειωτικό (γιατί σαρκάζει τη κουφή κατάσταση) χιούμορ του, και ηρεμείς μαζί με το βηματισμό και τη καρδιά όσο περισσότερο αυτή βουτάει στο αίμα. Στο φόντο παίζει και Lena Headey, και ρομάντζο και δράμα σχεδόν απόλυτα τίμιο, τουλάχιστο στη παρουσίασή του.

Δεν είναι μια ταινία νοσταλγίας του.. πρότυπου όλων των μικρών ρομπότ, από το Futurama (εδώ του χρόνου θα δούμε πρώτη φορά τους Simpsons στο πανί). Είναι μια ταινία νοσταλγίας των '90s, για (τότε 20άρηδες και τώρα) 30άρηδες από έναν 25χρονο. Μια ταινία για τρεις φίλους που μαζεύονται, με άλλους, για τον τελευταίο αποχαιρετισμό σε έναν τέταρτο. Και βιώνουν "σύγχιση, οργή, ναρκωτικά, αλκοόλ, κάβλες και πάνω απ' όλα το θάνατο των νιάτων". Μια ταινία που άφησε καλές εντυπώσεις σε περιφερειακά φεστιβάλ (όπως αυτό της Tribeca) φέτος και φιλοδοξεί να γίνει για το ensemble cast από ανερχόμενούς της, μια.. Μεγάλη Ανατριχίλα (1983). Μια ταινία που παίζει απόψε στις 21:00, παρουσία του σκηνοθέτη, στον Απόλλωνα.

Σήμερα κάνει πρεμιέρα στην Ελλάδα και η Μαύρη Ντάλια (2006). Ενώ η τελευταία μεταμεσονύχτια προβολή για φέτος είναι αυτή του καρακάλτ πολωνικού γουέστερν Summer Love (2006) που προφανώς δε θα 'χεις εύκολα την ευκαιρία να το ξαναδείς.

Όπως στο Hollywood, έτσι και στα φεστιβαλικά, όταν μια ταινία γίνεται απρόσμενο hit, τα συστατικά της απομονώνονται και ξαναρίχνονται στην ψησταριά, με την ελπίδα να αναπαραχθεί η πετυχημένη γεύση. Βέβαια η καλή συνταγή είναι η μισή μόνο επιτυχία, και η άλλη μισή, είναι ο καλός ο μάγειρας.

Ο Eric Eason, τέσσερα χρόνια πριν, ήταν μια αποκάλυψη του φεστιβαλικού κυκλώματος. Το Manito (2002) του, μια ταινία των $24 χιλιάδων, με το ρεαλισμό και την σκληρή αστυνομική πλοκή της, μάζεψε βραβεία σε Atlanta, Avignon, Sundance και το prestigious αγαλματάκι πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη της Tribeca, μεταξύ άλλων, και τον έκανε καυτό όνομα του ανεξάρτητου αμερικάνικου. Φέτος ο ίδιος μάζεψε πιο ψημένο cast, και πήγαν όλοι μαζί στο Sau Paolo της Βραζιλίας, για να μεταφέρουν το ίδιο (Manito), στο City of God (2002). Και μετά έκαναν τη βόλτα τους στο κύκλωμα, αλλά δεν πολυεντυπωσίασαν κανέναν.

Tο trailer είναι ένα μικρό χάλι, και δεν καταλαβαίνει κανείς πολλά περισσότερα απ’ το ότι πρόκειται για μια ταινία με ναρκωτικά, γκόμενες, και μπόλικο πιστολίδι. Και η αφίσα που βγήκε μόλις χτες, και τους πήρε αρκετά να τη φτιάξουν γιατί προφανώς ψάχναν τρόπο να χωρέσουν όλον αυτόν τον τίτλο σ' ένα παλιοπερίστροφο, για κάτι τέτοιο προΐδεάζει. Στο ενδιάμεσο πάντως, οι δυο κεντρικές φυσιογνωμίες, ο Brendan Fraser και ο Scott Glenn, προσπαθούν να στήσουν το μεγάλο κόλπο που θα τους βοηθήσει να ξεφύγουν απ’ τις μίζερες ζωές τους στα κυκλώματα πορνείας και ναρκωτικών, και να πάνε κάπου με κλίμα που να δροσίζει κιόλας καμιά φορά. Όλα βέβαια εξαρτώνται απ’ τον Mos Def που φαίνεται να παίζει τον χαρακτήρα του απ’ το 16 Blocks (2006), αλλά με προφορά πιο έντονη. Στις άκρες των κάδρων εμφανίζονται και η Catalina Sandino Moreno που όλοι θυμόμαστε απ' τη Κεχαριτωμένη Μαρία (2004), και η Alice Braga που όλοι θυμόμαστε απ' τη Πόλη του Πάθους (2005), έστω κι αν κανείς μας δεν τις είδε. Και θα τις θυμόμαστε κι από αυτό το Ταξίδι το οποίο, βέβαια, επίσης μπορεί και να μην δούμε. Αν και μπορεί να το πετύχουμε σε κάνα φεστιβάλ.

Η πανύχοντρη Martha Beck και ο καραφλός Raymond Martinez Fernandez βάλαν φωτιά στο καλοκαίρι του '49 στη Νέα Υόρκη. Με τη σύλληψη και τη δίκη τους για τους φόνους 17 (και βάλε) γυναικών που ψάρευαν με αγγελίες γνωριμιών. Έμειναν στην ιστορία, ακόμα και μετά την εκτέλεσή τους στις 8 Μαρτίου 1951, σαν Lonely Heart Killers.

Στη μεγάλη οθόνη τη Beck ενσαρκώνει η Salma Hayek και τον αφέντη της ο, φιλόδοξος ροκ σταρ εσχάτως και ενσαρκωτής και των μπουτιών του Ηφαιστίωνα πρόπερσι, Jared Leto. Καμία σχέση δηλαδή αλλά όπως λέει και ο σκηνοθέτης, ντοκιμαντέρ μέχρι τώρα, Todd Robinson, οι ταινίες είναι.. μεταφορές. Έτσι δεν αφήνει τα γεγονότα να εμποδίζουν την εξέλιξη της ιστορίας αφού η δημιουργία του είναι "πρώτα σχεδιασμένη να ψυχαγωγεί, και έπειτα να προκαλεί σκέψη και συζήτηση".

Οι πρωταγωνιστές της, εν λόγω, ιστορίας είναι ο John Travolta και ο James "Soprano" Gandolfini. Σε ρόλο αστυνομικών που ερευνούν την υπόθεση και με διακόσια κιλά ο καθένας της δίνουν ένα κάποιο βάρος.

Οι Μοναχικές Καρδιές βάλαν αγγελία στο φετινό Tribeca όπου και αντιμετωπίστηκαν σαν οσκαρικό υλικό. Και ψιλοπροωθήθηκαν και σε άλλα φεστιβάλ. Και πριν καναδυό μέρες, στο σχετικό φόρουμ του IMDb (χρειάζεται registration), κυκλοφόρησε η φήμη ότι θα ανοίξουν σε περιορισμένη διανομή στις 31 Δεκεμβρίου - στο τσακ για να προλάβουν τις (οσκαρικές και όχι μόνο) υποψηφιότητες.

Ένα film που έχει κερδίσει θετικές εντυπώσεις σε όποιο περιφερειακό φεστιβάλ των ΗΠΑ έχει παιχτεί είναι το Illusionist (2006) του Neil Burger. Βέβαια αυτό πιθανότατα δεν σημαίνει απολύτως τίποτα καθώς και η προηγούμενη (και πρώτη) κινηματογραφική απόπειρα του Burger, Interview with the Assassin (2002), είχε αποσπάσει ένα fair ποσοστό από θετικό word of mouth, ακόμα και στην Tribeca, αλλά... πάτωσε. Ένας από τους λόγους υπήρξε πιθανότατα το μέτριο casting και η έλλειψη πρωταγωνιστή-κράχτη. Στο Illusionist καταφέρνει να ξεπεράσει μεγαλειωδώς αυτό το πρόβλημα, δίνοντας πρωταγωνιστικούς ρόλους σε Edward Norton, Paul Giamatti και Jessica Biel, ουσιαστικά καλύπτοντας τα γούστα όλης της οικογένειας (μέσω του στοιχειώδους "καλός ηθοποιός-ωραίος ηθοποιός, καλός ηθοποιός, ωραία ηθοποιός" αντίστοιχα).

Ο Eisenheim (Norton) μάγος και illusionist στις αρχές του προηγούμενου αιώνα, κάτι σαν τον Copperfield των 1900s, μαγεύει το κοινό, τη βασιλική οικογένεια της Αυστρίας και την - πιθανότατα - μέλλουσα βασίλισσα, Sophie (Biel). Αυτό το τελευταίο δεν φαίνεται να κάθεται και πολύ καλά στο λαιμό του Πρίγκιπα Λεοπόλδου (o Rufus Sewell με το απαραίτητο γελοίο μουστάκι της εποχής) o οποίος χρησιμοποιεί όλα τα μέσα που διαθέτει, μεταξύ των οποίων και τον Επιθεωρητή Uhl (Giamatti) για να απομακρύνει τον νεαρό τσαρλατάνο (?) από την ερωμένη του. O Eisenheim όμως έχει πολλούς άσσους στο μανίκι του (σαν καλός μάγος) και τους χρησιμοποιεί για να κερδίσει την Sophie από τις σειρήνες της βασιλικής αυλής.

Το standard μοτίβο "απαγορευμένος έρωτας" και "εσύ αν έχεις πλούτη εγώ έχω καρδιά" εν μέσω cool μαγικών δεν μπορεί να λείπει, μιας και σε περίπτωση που το χάσαμε το trailer σπεύδει να μας το υπενθυμίσει με ένα τεράστιο "A love that is forbidden". Εκτός αυτού βέβαια βλέπουμε και τον Λεοπόλδο ιδιαιτέρως εκνευρισμένο (και με το δίκιο του), και τον Uhl σε ένα ρόλο που μόνο ως αυτόν του ενδιάμεσου κατάφερα να ερμηνεύσω. Σε όλη τη διάρκεια βέβαια υποβόσκει η ανησυχία τα μαγικά τρυκ του Eisenheim, να είναι κάτι παραπάνω από απλά τρυκ, γεγονός που ενδέχεται να κάνει πιο ενδιαφέρουσα την όλη πλοκή.

Ο Burger χρησιμοποιεί για βάση του σεναρίου του το διήγημα του Steven Millhauser, Eisenheim the Illusionist, το οποίο και αποφασίζει να συμμαζέψει μόνος του. Στις θετικές κινήσεις του (εκτός του casting είπαμε) συγκαταλέγεται και η σοφή επιλογή του να χρησιμοποιήσει τον διευθυντή φωτογραφίας του Mike Leigh (Dick Pope), ο οποίος - όπως άλλωστε διαφαίνεται και στο trailer - κάνει για μία ακόμα φορά εξαιρετική δουλειά. Με release date τις 18 Αυγούστου στις ΗΠΑ, αυτή η πρόγευση μας αφήνει με ανοιχτή την όρεξη.

Απονεμήθηκαν χτες βράδυ, 12 Μαίου, στο Palais am Funkturm στο Βερολίνο, τα βραβεία LOLA της γερμανικής ακαδημίας (κινηματογράφου) για το 2005. Με τη Στάζι, σε ένα επικό φλασμπάκ, να είναι πανταχού παρούσα και όλα τα λεφτά.

Καλύτερο θέαμα αποδείχτηκαν, αναμενόμενα, οι Ζωές των Άλλων (Das Leben der Anderen / The Lives of Others), ένα πολιτικό θρίλερ με θέμα το πασίγνωστο δίκτυο σπιούνων που είχε στήσει για τη παρακολούθηση των πολιτών της πρώην Ανατολικής Γερμανίας η κυβέρνησή τους. Του Florian Henckel von Donnersmarck που πήρε σπίτι του και το βραβείο σκηνοθεσίας. Η ταινία, που έχει κόψει πάνω από 800.000 εισιτήρια ήδη στη Γερμανία, τιμήθηκε με πέντε (5) επιπλέον βραβεία, ενώ ήταν υποψήφια για έντεκα (11) συνολικά. Αυτά για καλύτερο πρώτο (για τον ανατολικογερμανό Ulrich Mühe) και δεύτερο αντρικό ρόλο, σενάριο, φωτογραφία και παραγωγή.

Έτερη πολυβραβευμένη (ριαλιτο)ιστορία της βραδιάς αναδείχτηκε αυτή μια γυναίκας που πιστεύει ότι την κατακυρίευσε ο Σατανάς. Το Requiem του Hans-Christian Schmid κέρδισε το αργυρό βραβείο καλύτερης ταινίας, πρώτο (για τη βραβευμένη και με Χρυσή Άρκτο Sandra Hüller) και δεύτερο γυναικείο ρόλο, κουστούμια και ήχο. Είχε ξεκινήσει με ελπίδες για δέκα (10) κατηγορίες.

Τα 56α βραβεία LOLA μοίρασαν συνολικά 2,85 εκατομμύρια ευρώ και, με €500.000 μόνο στη καλύτερη ταινία, παρέμειναν μακράν τα πιο.. επικερδή κινηματογραφικά βραβεία στο κόσμο. Φέτος η τελετή απονομής έγινε δυο μήνες νωρίτερα, αφού από τον Ιούνιο ακόμα και οι κινηματογράφοι θα παίζουν μπάλα στη Γερμανία (και όχι μόνο).

Ο πλήρης κατάλογος των νικητών θα δημοσιοποιηθεί, κάποια στιγμή υποθέτω, στην επίσημη σελίδα των βραβείων. Μέχρι τότε

Όσο περνάει ο καιρός πληθαίνουν οι φωνές για τη νέα ταινία του Paul Greengrass με θέμα τη πτήση της United Airlines (που δυστυχώς ή ευτυχώς) δεν έσκασε στον Λευκό Οίκο, στις 9 Σεπτεμβρίου του 2001.

Πληθαίνουν οι φωνές για τις φωνές δηλαδή. Και εννοώ ότι, δεν είμαι και στη Νέα Υόρκη βέβαια, αλλά όλα τα δημοσιεύματα μου φαίνεται να αναφέρουν τις ίδιες, μεμονωμένες, αντιδράσεις. Αυτές που είχε διαρρεύσει από τη προηγούμενη βδομάδα (και ανακοινώθηκε επίσημα το σαββατοκύριακο) ότι θα εμφανιστούν στο χτεσινό Newsweek. Και τελικά το περιοδικό φαίνεται να προτίμησε να υποβαθμίσει την ιστορία στο δημοσίευμα. Αυτό όμως δεν εμποδίζει τους υπόλοιπους να την αναπαράγουν. Και να τη διογκώνουν.

Τώρα γιατί βάλαν κάποιοι τα κλάματα και κάποια θέατρα το απέσυραν το τρέιλερ ούτε το βλέπω ούτε μπορώ να το πω. Αυτό που ξέρω είναι ότι η ταινία θα ανοίξει το φετινό Tribeca, αλλά σε ήδη προσχεδιασμένα ήπιους τόνους - κάτι σα μνημόσυνο παρά πρεμιέρα. Και ο Greengrass έχει παρελθόν στις πραγματικές ιστορίες, αφού έκανε και το εξαιρετικό Bloody Sunday (2002).

Transamerica

(3,5/5)

Σκηνοθεσία: Duncan Tucker
Σενάριο: Duncan Tucker
Παίζουν: Felicity Huffman, Kevin Zegers, Fionnula Flanagan

Δείτε/Κρύφτε το trailer v

(Όπως προβλήθηκε στις 11ες Νύχτες Πρεμιέρας)
Η Bree λίγο πριν την προγραμματισμένη εγχείριση αλλαγής φύλου, προκειμένου να γίνει και επίσημως transexual, μαθαίνει ότι έχει ...έναν γιο! Καθώς τον συναντά διαπιστώνει ότι είναι ένας προβληματικός νεαρός, που παίρνει ναρκωτικά και πηγαίνει με άντρες για χρήματα. Μαζί ξεκινούν ένα ταξίδι και η Bree προσπαθεί να έρθει κοντά του και να τον κάνει σωστό άνθρωπο στην κοινωνία, αλλά ούτε λόγος να του αποκαλύψει τη σεξουαλική της ταυτότητα, πόσο μάλλον ότι είναι ο πατέρας του!

Το «Transamerica» είναι ένα road movie, όπου πράγματα συμβαίνουν και αλλάζουν την Bree μέσα της, παρόλο που η επιθυμία της είναι να αλλάξει το... απ’ έξω της. Μην περιμένετε μια καρικατούρα με φτερά και πούπουλα. Η Bree είναι ένας αληθινά δυστυχισμένος άνθρωπος, αλλιώς δε θα ντρεπόταν να μιλάει ανοιχτά για τις προτιμήσεις της. Και ο γιος της, τελικά όταν το μαθαίνει, δεν έχει πρόβλημα με το γεγονός αυτό καθ’ αυτό, αλλά με το ψέμα και την υποκρισία!

Η ταινία έχει χιούμορ, χωρίς να γίνεται φτηνή και πολλές έξυπνες σκηνές, με μακράν αυτή του πάρτι, όπου οι καλεσμένοι αποδεικνύουν περίτρανα ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα, από εδώ οι άντρες, από εκεί οι γυναίκες, αλλά υπάρχουν άνδρες που νιώθουν γυναίκες, γυναίκες που νιώθουν άνδρες, γυναίκες που δε μοιάζουν με γυναίκες και πάει λέγοντας (κατά το γνωστό τραγούδι των Blur)! Με ρεαλισμό παρουσιάζεται η αντιμετώπιση της Bree από τους γονείς της, που επιμένουν να τη φωνάζουν... Stanley! «Μου λείπει ο γιος μου», δηλώνει η μητέρα της για να πάρει ως απάντηση το πικρό, αλλά αληθινό «δεν είχες ποτέ γιο».

Η Felicity Huffman (γνωστή από το «Desperate Housewifes» βραβεύτηκε στο φεστιβάλ της Tribeca για την ερμηνεία της και είναι υποψήφια για Όσκαρ Α΄ γυναικείου ρόλου -όχι άδικα αφού υποδύεται με επιτυχία τη γυναίκα που είναι παγιδευμένη στο σώμα ενός άνδρα.

Συμπέρασμα; Straight, gay, bi, trans ή asexual, δεν έχει σημασία ο σεξουαλικός προσανατολισμός, αλλά ο κινηματογραφικός! Η Ακαδημία θα έχει άραγε την ίδια άποψη;