Οι 100 καλύτερες εναλλακτικές του Μουντιάλ

Για να γιορτάσει την έναρξη της διοργάνωσης που πονοκεφαλιάζει τα στούντιο με τους πελάτες τους των διεθνών αγορών που θα κάτσουν να τη βλέπουν τρεις φορές τη μέρα για την πρώτη της βδομάδα τουλάχιστον, αναγκάζοντας και τους διανομείς να γεμίσουν τις αίθουσες με οικογενειακές ταινίες και ρομαντικές κωμωδίες ως counter-programming, το Empire έβγαλε στον αέρα σήμερα τη λίστα του με τις 100 καλύτερες ταινίες όλων των εποχών, που δεν μιλάνε Αγγλικά. Ένα κάποιο αντίδοτο στην πoδοσφαιροπληξία των ημερών που έρχονται, η εκατοντάδα των τίτλων λειτουργεί σα checklist για να διευρύνεις τις γνώσεις σου στις κουλτούρες του πλανήτη, ανάμεσα στα συνθήματα και τις βουβουζέλες των Νοτιοαφρικανών που γεμίζουν τις τηλεοράσεις.

Όχι ιδιαίτερα αναπάντεχα, στην κορυφή της λίστας κάθονται περήφανα οι Επτά Σαμουράι (1954) του Akira Kurosawa, εκπροσωπώντας την Ιαπωνία στην σημαντικότερη απ’ τις 12 θέσεις που κατέχει η χώρα συνολικά, σε μια εκατοντάδα απ’ την οποία, αν μη τι άλλο, συμπεραίνει κανείς ότι η δεκαετία που μόλις πριν 6 μήνες τελείωσε, ήταν η καλύτερη στην ιστορία του κινηματογράφου. Τα 00s έχουν 25 ολόκληρες εμφανίσεις στη λίστα, με πρώτη και πιο περίεργη, αυτή της Amelie (2001) στη θέση #2, τρεις θέσεις πάνω απ’ το El Laberinto del Fauno (2006) που βρίσκεται στο #5, ακριβώς στη μέση μιας κορυφαίας δεκάδας, που συμπεριλαμβάνει το City of God (2002) στο #7 και κλείνει με το Spirited Away (2001) στο #10, έχοντας ως νεότερη απ’ όλες τις υπόλοιπες ταινίες τη Μάχη της Αλγερίας (1966) στο #6. Αν εξαιρέσεις τις πενιχρές σε παρουσία και παραγωγή δεκαετίες των 30s και 40s, η πιο δύσκολη περίοδος για την παγκόσμια κινηματογραφία φαίνεται να ήταν αυτή των 70s. Η δεκαετία της ύφεσης της Ανατολικής Γερμανίας, της ανόδου της Ρωσίας, του Αγώνα για το Διάστημα, του γερμανικού Νέου Κύματος, του Fassbinder και του Bergman και της γέννεσης των αμερικάνικων blockbusters με το Jaws (1975), το Star Wars (1977), τον Νονό (1972), τον Eξορκιστή (1973) και το Saturday Night Fever (1977), ο μη αγγλόφωνος κινηματογράφος δεν κατάφερε παρά να παράγει επτά ταινίες άξιες για μια θέση στη λίστα. Πιο άξια απ’ αυτές, το Aguirre, Wrath of God (1972), για τη Γερμανία.

Γερμανία που, με τις 10 συμμετοχές της, είναι στην τρίτη θέση της κατάταξης των χωρών, με δεύτερη την Ιαπωνία και πρώτη, με ένα πλήθος τίτλων που συμπληρώνει από μόνο του το 1/5 της λίστας και το 1/3 των συμμετοχών όλων των χωρών της ηπείρου της, τη Γαλλία με 20 ολόκληρες εμφανίσεις, χάρη και στην πλούσια κινηματογραφική παράδοση, και κυρίως το εύρος των genres με τα οποία έχει συνδεθεί η χώρα. Στις υπόλοιπες χώρες της πολυσυλλεκτικής λίστας, ενδιαφέρον έχουν οι τρεις συμμετοχές της Σουηδίας που ξεκινούν με Bergman (Η Έβδομη Σφραγίδα (1957), #8) περνούν σε Låt den Rätte Komma In (2008) στο #15 και επιστρέφουν σε Bergman (Persona (1966), #71), η Πολωνία που εμφανίζεται με 4 τίτλους οφείλοντας τους δυο στον Kieslowski (και τους άλλους δυο στον Wajda και τον Polanski), οι κουλές εμφανίσεις χωρών όπως το Μάλι κι η Σενεγάλη και η ατυχής απουσία της Ελλάδας. Αλλά δε βαριέσαι, θα τους κάνουμε να μετανοιώσουν στο Μουντιάλ, υποθέτω.