Κάνες 2012: Τα βραβεία

Φαβορί πριν κι απ’ την προβολή του ακόμα, το Amour, το δράμα υπερηλικίωσης του Michael Haneke, βραβεύθηκε χθες βράδυ με τον Χρυσό Φοίνικα του επετειακού 65ου Φεστιβάλ των Κανών, οι οποίες, μετά και το χρυσοφοινίκωμα του Das Weiße Band (2009), χάρισαν στον Αυστριακό σκηνοθέτη το σπάνιο προνόμιο του δις βραβευθέντα σ’ αυτό το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Ευρώπης, για δυο συνεχόμενες ταινίες του. Το Amour, η ιστορία ενός ηλικιωμένου ζευγαριού που δοκιμάζει τα όρια της αγάπης του όταν η σύζυγος παθαίνει εγκεφαλικό κι ο άντρας της αποφασίζει να την φροντίσει μόνος και κατ’ οίκον, ήταν η ταινία που πέτυχε την καθολικότερη αποδοχή σε διεθνείς κριτικές, όπως προφανώς και στην επιτροπή του φεστιβάλ, της οποίας προέδρευε ο φημολογούμενα φανατικός πολέμιος του Funny Games (1997), όταν η ταινία είχε κάνει την πρεμιέρα της στο φεστιβάλ πριν μιάμιση δεκαετία. Η επιτροπή πάντως, ακολούθησε και τις προτιμήσεις του προέδρου της, ο οποίος φερόταν καταγοητευμένος απ’ το The Angels’ Share του Ken Loach, κι έδωσε στον φοινικωμένο για το The Wind that Shakes the Barley (2006) σκηνοθέτη το Prix de Jury.

Η ταινία του Βρετανού, που φέτος έκλεισε σερί τριετίας στα κόκκινα χαλιά της Κρουαζέτ, σηματοδοτεί επιστροφή του στα ουμανιστικά καθημερινά δράματα μετά την περσινή σοσιαλιστική πολεμική του Route Irish (2011), με παρέα καταδικασμένων σε κοινωνική εργασία απόκληρων, που προσπαθούν να επανενταχθούν στην κοινωνία κάνοντας το σωστό, αλλά βλέπουν ότι ο μόνος τρόπος να γλιτώσουν απ’ τη γούβα της μοίρας τους, είναι ένα τελευταίο colpo grosso. Το Grand Prix του φεστιβάλ πήγε στο Reality του Matteo Garrone, που είχε πάρει το ίδιο βραβείο με το Gomorra (2008) του. Η ταινία του Ιταλού, ο οποίος επέστρεψε στις Κάνες με ιστορία φουκαρά που αποφασίζει να μπει σε ριάλιτι μπας και δει άσπρη μέρα στην τσέπη του, φερόταν ως φαβορί για το βραβείο ανδρικής ερμηνείας για τον Aniello Arena, ερασιτέχνη ηθοποιό που εκτίει ποινή για τριπλή ανθρωποκτονία στην Τοσκάνη εδώ και κάτι δεκαετίες. Απ’ τον πονοκέφαλο των ερμηνειών μιας τέτοιας βράβευσης, έβγαλε την επιτροπή η πολυϋμνημένη απ’ τον Τύπο ερμηνεία του Mads Mikkelsen στο Jagten του Thomas Vinterberg, ενώ το βραβείο γυναικείας ερμηνείας μοιράστηκαν οι Cristina Flutur και Cosmina Stratan του ρουμανικού Dupa Delauri, που ξανάφερε τον Cristian Mungiu στις Κάνες, μετά την αποκάλυψη του 4 Μήνες, 3 Εβδομάδες και 2 Ημέρες (2007), για να αποσπάσει και το βραβείο σεναρίου. Ο Carlos Reygadas, βραβευμένος απ’ την επιτροπή για το Stellet Licht (2007) του (εξ ημισίας με το Persepolis (2007), τότε), πήρε το βραβείο σκηνοθεσίας για το Post Tenebras Lux του στην πιο αμφιλεγόμενη βράβευση της βραδιάς, ενώ το Beasts of the Southern Wild, που έφτασε στο Un Certain Regard με βαλίτσες φορτωμένες buzz απ’ το μεγάλο βραβείο του Sundance, απέσπασε την Camera d’ Or για καλύτερο ντεμπούτο.

Σημαδεμένες απ’ τις παρανοϊκές διαθέσεις του καιρού, που περνούσε από ηλεκτρικές καταιγίδες σε μικροκαύσωνες και πάλι πίσω, οι φετινές Κάνες παρουσίασαν ένα απ’ τα πιο ισορροπημένα προγράμματα των τελευταίων ετών τους, έστω κι αν αυτό σήμαινε επιλογές που κινήθηκαν σε επίπεδα ικανοποιητικών, αλλά όχι συναρπαστικών προτάσεων. Η έλλειψη εκπλήξεων απ’ τα παράλληλα προγράμματα του φεστιβάλ, ήρθε και σαν επιβεβαίωση των τελευταία υπό αμφισβήτηση ανθρώπων στην ομάδα επιλογών του Thierry Fremaux, ο οποίος για φέτος βρέθηκε στο στόχαστρο ενώσεων γυναικών σκηνοθετών, που στις αρχές της διοργάνωσης τον κατηγόρησαν για σωβινισμό, λόγω της έλλειψης εκπροσώπησης του φύλλου τους στα προγράμματα του φεστιβάλ, λες κι ευθύνεται αυτός για την έλλειψη γυναικείων υπογραφών στο σύνολο των παγκόσμιων παραγωγών. Άλλη έλλειψη που σημειώθηκε βέβαια στα φετινά χαλιά, ήταν αυτή των μεγάλων αμερικανικών συμμετοχών κυρίως απ’ τις εκτός συναγωνισμού λίστες, με τις λαμπερές πρεμιέρες των Κανών να περιορίζονται σε κάτι ζωγραφιστά ζωάκια απ’ τη Μαδαγασκάρη, τάση που είχε αρχίσει να εμφανίζεται από πέρσι, και την οποία μπορείς να περιμένεις να προσπαθήσει να ανατρέψει η διοργάνωση, κοιτάζοντας πιο έντονα την απέναντι ήπειρο όταν ψάχνει για συμμετοχές στα διαγωνιστικά.