Φαβορί πριν κι απ’ την προβολή του ακόμα, το Amour, το δράμα υπερηλικίωσης του Michael Haneke, βραβεύθηκε χθες βράδυ με τον Χρυσό Φοίνικα του επετειακού 65ου Φεστιβάλ των Κανών, οι οποίες, μετά και το χρυσοφοινίκωμα του Das Weiße Band (2009), χάρισαν στον Αυστριακό σκηνοθέτη το σπάνιο προνόμιο του δις βραβευθέντα σ’ αυτό το μεγαλύτερο φεστιβάλ της Ευρώπης, για δυο συνεχόμενες ταινίες του.

"Ένα τρέιλερ κάνει πρεμιέρα", γράφει ο Matt Singer στο Criticwire "και όλοι στους ιστούς δεν αρκούνται απλά να το δημοσιεύσουν αλλά πρέπει και να το ζυγίσουν, να σχολιάσουν τα κουστούμια, την υπόκρουση και τις κυριότερες σκηνές του". Σύμφωνα με τον αρθρογράφο, που προκαλεί τέτοιες συζητήσεις από τη γωνιά του στο δίχτυο βέβαια, οδεύουμε κοντινότερα σε μια εποχή όπου "θα κρίνονται τα τρέιλερ αντί για τις ταινίες τις ίδιες". Για λόγους εντυπωσιασμού, ο Singer αγνοεί πως αυτή η εποχή είναι εδώ· πρέπει να πας στον πάτο του αρχείου των Μαζών για το ξεκίνημα της τάσης, αλλά πια κάθε απλή αναζήτηση στο δίχτυο βρίσκει όσες, πολλές, σελίδες ειδικεύονται τώρα ακριβώς σε "trailer reviews". Ακόμα και το Slate, από τους πρωτοπόρους της εκτεταμένης δημοσιογραφίας στο ιντερνέτ, έχει τον trailer critic που γράφει σύντομες παπάρες για τα προωθητικά των στούντιο. Και κατά βάση, αυτή η τάση είναι ζητούμενη και όχι απευκταία· οι κάθε λογής δημοσιογράφοι που διαλαλούνε στο Twitter και στο Facebook, διαπιστώνουν πως όλο και πιο δύσκολα πείθουν ακόλουθο να πάει στη δικιά τους (και μόνο) σελίδα να δει βίντεο αποκλειστικά ενσωματωμένο από το YouTube. Περάσανε οι εποχές που να ενσωματώνεις βίντεο στις σελίδες σου ήτανε πρωτοπορεία, πια τα ενσωματώνει και ο τελευταίος στα δικά του τοιχοκολλήματα σε κάθε κοινωνικό δίχτυο, απαιτείται πρόσθετη αξία.

Η πιο σπαρταριστή ταινία δράσης της προηγούμενης χρονιάς, το Raid (2011) του Gareth Evans, απαιτούσε φυσικά ένα ριμέικ με γατάκια από πλαστελίνη, και ο Lee Hardcastle, διαβόητος στα διαδίχτυα τελευταία για τη δουλειά του, σε υποχρέωσε, με ένα τρίλεπτο φιλμάκι που δεν ακολουθεί κατά γράμμα τη πλοκή του πρωτότυπου αλλά υπερθεματίζει σε κέφι και κουβάρια σπλατεριά. Το φιλμάκι εντάσσεται σε μια σειρά "Claycat Cinema" που μάλλον τη ξεκίνησε ο δημιουργός της όταν τον ανάγκασαν, για λόγους πνευματικής ιδιοκτησίας, να κατεβάσει την Pingu-εκδοχή του The Thing (1982) που είχε ξεκινήσει την ιντερνετική του διασημότητα, και να την αντικαταστήσει με πρωταγωνιστές πιο.. κοινόχρηστους χαρακτήρες.

Η παρέα των Εκδικητών (2012) του Joss Whedon, διέλυσε πέρα από κάθε φαντασία τα εισπρακτικά ρεκόρ το σαββατοκύριακο στην Αμερική. Ο τελικός απολογισμός της Disney τη Δευτέρα έφτασε τα $207.4 εκατομμύρια, πολύ πάνω και από τα $200M που προέβλεπε το στούντιο με βάση τις εισπράξεις Παρασκευής και Σαββάτου, και καμιά 40 μύρια πάνω από το υπερφανταστικό ρεκόρ του ακροτελεύτιου Harry Potter, το οποίο προφανώς αποτελούσε και πήχυ που κανένας στη βιομηχανία δεν έβλεπε να λυγίζει καν με ευκολία.

Ο Άδικος Κόσμος (2011) του Φίλιππου Τσίτου κέρδισε τα σημαντικότερα βραβεία της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου για τη περσινή χρονιά, σε μια γενικά ήσυχη και σβέλτη --και προβλέψιμη από κάποιο σημείο και μετά-- τελετή που παρουσίασε ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος. Εκπλήξεις της βραδιάς το συλλογικό #asemas της Ακαδημίας στις Άλπεις (2011), κι η Πόλη των Παιδιών (2011), που θα βγει στις αίθουσες το φθινόπωρο με μποναμά τριών βραβείων. Μεγάλος χαμένος το Γάλα (2011) των 11 υποψηφιοτήτων

Με τις εν αμφιβόλω συμμετοχές των Paul Thomas Anderson, Terrence Mallick και Wong Kar Wai να επιβεβαιώνουν την απουσία τους και τον Woody Allen να έχει ο ίδιος θέσει εαυτόν εκτός, ανοίγοντας την ταινία του στην Ιταλία, αποκαλύφθηκε χθες στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου η φετινή επίσημη επιλογή του φεστιβάλ των Κανών, ξεδιπλώνοντας μακρά λίστα βετεράνων σκηνοθετών, κοντή λίστα φρέσκων συμμετοχών, και φτωχή συλλογή στουντιακών παραγωγών.

Εφτά συλλεκτικές.. διαδιχτυακά αφίσες του Moonrise Kingdom (2012) του Wes Anderson έδωσε χτες στη δημοσιότητα η Focus, μέσω κατά σειρά του IGN, του Rushmore Academy, του MTV Movies, του Yahoo! Movies, του Moviefone, του Entertainment Weekly και του Fandango. Οι αφίσες είναι ζωντανές, διαδραστικές με διαφορετικά λόγια, παρουσιάζουνε τους πολυάριθμους χαρακτήρες της ιστορίας, διαφορετικούς η καθεμιά φυσικά, και κομπλέ με επιλεγμένες ατάκες και στάσεις.

Πιο καυτή τάση στον κινηματογράφο τα τελευταία χρόνια (μπορείς άνετα να πεις πως είναι και οι νέοι υπερήρωες στη νέα δεκαετία δηλαδή), οι απέθαντοι είναι πια και θέμα στρατοπέδων, team Edward εναντίον team R στις μεγάλες αγάπες, μιας και δεν υπάρχει ακριβώς θεματολογία, είδος ή τέχνη που να μη τους συμπεριλαμβάνει για μαϊντανό ή ατραξιόν και σε οποιοδήποτε επίπεδο παραγωγής, και έτσι έχεις πάντα τη δυνατότητα να κάνεις τις επιλογές που σε εκφράζουν και σε ολοκληρώνουν ως προσωπικότητα.

Περισσότερο απ' τις λωρίδες σάρκας που περίσσεψαν απ' τα μακελεμένα εφηβικά κορμιά, το θλιβερότερο θέαμα της επόμενης μέρας μιας εφηβικής κραιπάλης που πήγε αδιανόητα στραβά, είναι η μοναχική, αχρησιμοποίητη καπότα, που έμεινε να περιμένει τη στιγμή της, μέσα σε μια γεμάτη ανεκπλήρωτες υποσχέσεις βραδιά.

Οι συζητήσεις για το πού βρίσκεις καλούς υπότιτλους δεν είναι πια τόσο συχνές, όσο ήταν μερικά χρόνια νωρίτερα, ανάμεσα στους επαγγελματίες κριτικούς στις ελληνικές δημοσιογραφικές. Αυτό συμβαίνει κυρίως επειδή.. πατάνε όλοι όλο και σπανιότερα στις προβολές, όσο λιγότερο χρόνο ή διάθεση για πρωινό ξύπνημα έχεις, τόσο περισσότερο σκέφτεσαι τη μετακίνηση μέχρι την αίθουσα, ειδικά προφανώς άμα η παρακολούθηση της ταινίας προβλέπεται μαρτυρική.

Τρεις από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες της χρονιάς, δεν βγήκαν ποτέ στις αίθουσες της χώρας σε κανονική διανομή, σύμφωνα με την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου, που ανακοίνωσε σήμερα τις υποψηφιότητες για τα ετήσια βραβεία της, αναδεικνύοντας τον Άδικο Κόσμο (2011) του Φίλιππου Τσίτου και το Γάλα (2011) του Γιώργου Σιούγα ως απόλυτα φαβορί, με υποψηφιότητες σε 11 απ’ τις 14 συνολικά κατηγορίες μεγάλου μήκους ταινιών μυθοπλασίας του θεσμού.

Ιστορικό ρεκόρ ταλεντάρας έκανε τη Κυριακή ο Adam Sandler που μάζεψε όλα ανεξαιρέτως τα Χρυσά Βατόμουρα για το 2011, με το Jack and Jill (2011) ειδικά να γίνεται για πάντα πλέον ο Τιτανικός (1997) των τενεκεδένιων βραβείων, όπως πρόλαβε να παρατηρήσει από χτες η Daily Mail.

Πριν σκουπίσει τα αγαλματάκια στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού και στη διάρκεια του σαββατοκύριακου, ο Artist (2011) έκανε τη Παρασκευή μια στάση στο Théâtre du Châtelet για να συλλέξει μερικά και από τη γαλλική κινηματογραφική ακαδημία, στη τελετή απονομής των 37ων César όπου, αλαφρά παράδοξα, δεν ήτανε και ακριβώς το φαβορί.

Οι συνήθεις ύποπτοι της φετινής εποχής των βραβείων, ο παραγωγός Thomas Langmann, ο σκηνοθέτης Michel Hazanavicius και ο πρωταγωνιστής Jean Dujardin του Artist (2011), σκούπισαν και τα Indie Spirits που απονεμήθηκαν το Σάββατο, παραδοσιακά μια μέρα πριν τα βραβεία της ©AMPAS®, στη παραδοσιακή τέντα στη παραλία της Santa Monica.

Ογδοντατρία χρόνια μετά τα Wings (1927) του Lucien Hubbard, βωβή ταινία κέρδισε ξανά το πιο χρυσό αγαλματάκι της κινηματογραφικής βιομηχανίας, ο Artist (2011) του Michel Hazanavicius έφυγε τα ξημερώματα από το Kodak Theatre με το όσκαρ καλύτερης ταινίας, και άλλα τέσσερα, σκηνοθεσίας, πρώτου αντρικού, μουσικής και κουστουμιών, να του κάνουνε παρέα.

Τριανταπέντε χρόνια και μια ντουζίνα τίτλους μετά την καλλιτεχνική τους κορωνίδα με το βραβευμένο στις Κάνες Padre Padrone (1977), οι αδερφοί Taviani επέστρεψαν χθες βράδυ στην πρώτη γραμμή των ευρωπαϊκών καλλιτεχνικών κινηματογραφικών κυκλωμάτων, κερδίζοντας τη Χρυσή Άρκτο του Φεστιβάλ Βερολίνου, για το ντοκιμαντερίστικο πορτρέτο ομάδας βαρυποινιτών, που προσπαθούν να ανεβάσουν τον Ιούλιο Καίσαρα του William Shakespeare, πίσω απ’ τις μπάρες των ιταλικών κρατητηρίων υψηλής ασφαλείας που τους φιλοξενούν.

Με τη ταινία που ξεχώριζε κυριολεκτικά σε όλη τη διάρκειά του, έκλεισε τα ξημερώματα στο Park City το φετινό φεστιβάλ του Sundance, o Benh Zeitlin παρέλαβε από τον Justin Lin το μεγαλύτερο από τα βραβεία της επιτροπής και αντί αυτού σήκωσε στον αέρα την 6χρονη πρωταγωνίστριά του, Quvenzhané Wallis, για τα φλας των φωτογράφων. Η ταινία, το Beasts of the Southern Wild (2012), που βραβεύτηκε επιπλέον και για τη φωτογραφία του, βγήκε μέσα από τα εργαστήρια κινηματογράφου του Sundance, γυρίστηκε με μη-ηθοποιούς, με τη βοήθεια της κολεκτίβας κινηματογραφιστών COURT 13, και χρηματοδοτήθηκε από τη Cinereach σα πρώτη παραγωγή του μη-κερδοσκοπικού ιδρύματος, ολοκληρώνοντας ένα απαράμιλλο μοντέλο ανάπτυξης που έδωσε στο σκηνοθέτη δημιουργική ελευθερία περισσότερη από αυτή που είχε οποιοσδήποτε ποτέ στην Αμερική, σύμφωνα με τις δηλώσεις του στην απονομή.

Το Beasts προβλήθηκε τη πρώτη μέρα του διαγωνιστικού προγράμματος στα υψίπεδα της Utah και ξεκίνησε έναν μέχρι τώρα αστείρευτο χείμαρρο θετικών κριτικών που οδήγησε στο να το περικυκλώσει κάθε ανεξάρτητος διανομέας που σέβονταν τον εαυτό του, και συμφωνία με τη Fox Searchlight τελικά. Η μικρή Fox ξόδεψε και $6 εκατομμύρια δολάρια για την έτερη κοσμο-αγάπητη ταινία της φετινής διοργάνωσης, το Surrogate (2012) του 65χρονου αλλά ουσιαστικά πρωτοεμφανιζόμενου Πολωνο-Αυστραλού Ben Lewin. Βασισμένη σε πραγματική ιστορία σοβαρά κατάκοιτου ποιητή στον οποίο κάνει τη.. παρένθετη μια soccer mom για να χάσει τη παρθενιά του, η ταινία φαίνονταν εξαρχής από αυτά τα διαμαντάκια που μόνο στα αυθεντικά κινηματογραφικά φεστιβάλ μπορούνε να εκτιμηθούνε, αλλά πια, έχοντας πάρει φυσικά και το Βραβείο Κοινού στο Sundance, ο δρόμος της έχει ανοίξει μέχρι το Kodak Theatre το 2013, έχει χριστεί "οσκαρική" και από τη βιομηχανία, όχι απλά σαν.. εξτρεμιστική αντίδραση στη φετινή οσκαρική κούρσα. Οι αναπηρίες αποτέλεσαν και μια θεματική που ξεχώρισε στο Park City, σμπρώξιμο στη δημοσιότητα διεκδικούσανε εκεί και οι πρωταγωνίστριες του ριάλιτι Push Girls που θα παίζει στο Sundance Channel από τον Απρίλη, ενώ τον γκαβό, στα όρια της καρικατούρας όπως επισήμανε και το Daily Beast για λογαριασμό της διοργάνωσης, έκανε και ο Robert De Niro στο Red Lights (2012), το οποίο κατέληξε μάλλον εμπρεπώς στη Millennium για περίπου $4 εκατομμύρια, ποσό παρολαυτά πολύ αξιοπρόσεκτο για τα ανεξάρτητα δεδομένα των τελευταίων χρόνων. Το δεύτερο στην τάξη βραβείο του Sundance, αυτό του Ντοκιμαντέρ, πήγε στο The House I Live In (2012) του Eugene Jarecki, θριαμβευτή και πριν 7 χρόνια με το Why We Fight (2005). Ο Jarecki καταπιάστηκε με τα αμερικάνικα ποινικά δικαστήρια και τη "τραγική ανηθικότητα" του υποτιθέμενου πολέμου κατά των ναρκωτικών κυριότερα, μέσα σε μια ολόκληρη φουρνιά έργων που εξέτασαν το "τι στο διάολο συμβαίνει στην Αμερική" σύμφωνα με τον Charles Ferguson, που εξήγησε έτσι τη προσπάθεια της επιτροπής του να αναγνωρίσει (με ειδικά βραβεία) τη σημασία όσων περισσότερων μπορούσε από αυτά. Πίσω στο US Dramatic διαγωνιστικό, βραβείο σκηνοθεσίας παρέλαβε η Ava DuVernay για το Middle of Nowhere (2012), ένα δράμα που φαίνεται να εξετάζει τις συναισθηματικές σχέσεις των μαύρων πολύ πιο ενήλικα ειλικρινά και χαμηλόφωνα από τον Tyler Perry ας πούμε, και μπορείς να στοιχηματίσεις ότι η ενθάρρυνση μιας τέτοιας διανομής κόντρα στην ακόμα βλάχικη μαύρη κινηματογραφική κουλτούρα ήτανε και ο στόχος της απονομής. H DuVernay, πρώτη Αφρο-Αμερικανίδα που τιμήθηκε με τέτοιο τρόπο από το φεστιβάλ, έχει ιδρύσει την AFFRM, μια κίνηση με αυτή ακριβώς τη πρακτική ιδεολογία, και είχε ήδη εξασφαλίσει.. ενίσχυση από τη Participant Media για τη προβολή του Nowhere.

Ο Robert Redford είχε ανοίξει το φεστιβάλ με αποφασιστική επίθεση κατά του 1% και ανάλογο εμβληματικό φιλμ, το ντοκιμαντέρ Queen of Versailles (2012), αλλά το μόνο που μπορείς να πεις με τη λήξη είναι πως η διοργάνωση σταμπαρίστηκε αποφασιστικά από αντιθέσεις. Όπως συνόψισε χαρακτηριστικότερα το ρεπορτάζ των NY Times, όλα τα μεγάλα στοιχήματα στιλ Red Lights και Lay The Favorite (2012) κάνανε κρότο μόνο στο σκάσιμο της φούσκας, ενώ όσα φαίνονταν αντι-εμπορικά, το Surrogate ή το Robot & Frank (2012), φύγανε γιγαντωμένα από το Park City. Η έντονη αμφισβήτηση χαρακτήρισε και το ρεύμα "Bridesmaids", τη γυναικεία.. απελευθέρωση που εκπροσωπήθηκε πιο έντονα από τη Bachelorette (2012), ενώ το L (2012) του Μπάμπη Μακρίδη κινήθηκε κάπου ανάμεσα στις επιδεικτικές αποχωρήσεις από τις μεταμεσονύχτιες προβολές του Tim and Eric's Billion Dollar Movie (2012) και το φραστικό λιντσάρισμα του Craig Zobel για το Compliance (2012), κάνει τον Κυνόδοντα (2009) να μοιάζει με τηλεταινία του Lifetime έγραψε ο Hollywood Reporter στην υπεράσπιση.

Όλοι οι νικητές στο δελτίο τύπου "2012 SUNDANCE FILM FESTIVAL ANNOUNCES AWARDS"

Από βαριές κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις, που προήλθανε από ατύχημα στη Δραπετσώνα κατά τα γυρίσματα του τελευταίου μέρους της ανολοκλήρωτης πλέον Τριλογίας του, πέθανε αργά το βράδυ σε νοσοκομείο του Φαλήρου ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Με έργο που χωρίζονταν πάντα ανεπίσημα σε τριλογίες, ο σημαντικότερος Έλληνας σκηνοθέτης είχε τιμηθεί με το Αργυρό Λιοντάρι στη Βενετία για το Τοπίο στην Ομίχλη (1988) με το οποίο τερμάτισε τη "Σιωπή" του, και με Χρυσό Φοίνικα στις Κάνες για τη Μια Αιωνιότητα και Μια Μέρα (1998) με την οποία κλείσανε τα "Σύνορα" του, αλλά σημάδεψε αιώνια τον ελληνικό κινηματογράφο με το κυριολεκτικά "Ιστορικό" έργο του, τις Μέρες του '36 (1972), τον Θίασο (1975) και τον Μεγαλέξαντρο (1980).

"That sound you’re hearing is ABC executives flinging themselves out windows; this is the 1% Oscars, where horseshit rules." Ακόμα χειρότερες και απ' ότι αναμένονταν, με τη συμπερίληψη του Tree of Life (2011) και του Extremely Loud and Incredibly Close (2011) στη κατηγορία της καλύτερης ταινίας πιο χαρακτηριστικά, ανακοινώθηκαν πριν λίγο, ξημερώματα για την Αμερική, οι υποψηφιότητες για τα 84α, και πιο ψόφια στον 21ο αιώνα τουλάχιστο, Όσκαρ. Στη σεμνή τελετή αναγγελίας τους, που έπαιξε ζωντανά και στο YouTube, έμεινε για έκπληξη στη λήξη η ανακοίνωση του πιο πρόσφατου πονήματος του Stephen Daldry ανάμεσα στις εννιά (9) φέτος προτιμημένες ταινίες, γεγονός που σε οδηγεί στο συμπέρασμα πως η αμερικάνικη ακαδημία κινηματογράφου είτε θεώρησε πως η μελοδραματική παπάρα είναι το κερασάκι στη τούρτα των επιλογών που σερβίρισε είτε προσπάθησε να περάσει το όλο σκηνικό για τρέιλερ της συνέχειας του Tropic Thunder (2008).

Με έντεκα υποψηφιότητες τη κούρσα ψόφιων αλόγων οδηγάει μάλλον εμπρεπώς ο Hugo (2011) του Martin Scorsese, με δέκα ακολουθεί ο Artist (2011) του Michel Hazanavicius που παραμένει φαβορί για όλα, ενώ μοναδική έκπληξη προς το καλύτερο φαίνεται η συμπερίληψη στη πεντάδα ερμηνειών του Gary Oldman για το Tinker Tailor Soldier Spy (2011).