Batman εναντίον Joker, σημειώσατε... Χ.Διαγράφοντας από τη μνήμη μας το παλαιομοδίτικα κιτσάτο παρελθόν του Batman της δεκαετίας του '60 και πιάνοντας τις νέες του κινηματογραφικές περιπέτειες, από το 1989 μέχρι σήμερα, μπορούμε να ψυχογραφήσουμε τις κινήσεις και τις βλέψεις ενός στούντιο απέναντι σ' ένα τόσο προσοδοφόρο και "εύκολο" (χάρη στις αναγνωρίσιμες καταβολές του κόμικ) franchise. Στην ουσία, η φιλμογραφία του caped crusader είναι μια ιστορία απόλυτα αμαρτωλή: mega blockbuster και εκτίναξη του Tim Burton στα ύψη με το πρώτο φιλμ, διαπόμπευση του σκηνοθέτη ύστερα από το "νοσηρό" sequel (Ο Μπάτμαν Επιστρέφει (1992)) γιατί ενόχλησε τα συμβεβλημένα συμφέροντα του merchandising, στροφή προς ένα πολύχρωμα καταναλωτικό και ξεδιάντροπα gay σύμπαν υπό την καθοδήγηση του Joel Schumacher, έως το γύρισμα μιας νέας - επιτέλους, σκοτεινής ξανά - σελίδας με τον Christopher Nolan, το 2005. Σαν πρώτη επαφή με τον ήρωα του Bob Kane, το Batman Begins δεν ήταν μια καλή... αρχή. Προσωπική άποψη. Στάθηκε, όμως, σα μια σανίδα σωτηρίας από το λούνα παρκ που είχε προηγηθεί, γι' αυτό και οι fans το αγκάλιασαν τόσο θερμά, τολμώντας να το αποκαλούν ως το καλύτερο της "σειράς"! Σημεία των καιρών, από μια γενιά θεατών που μπορεί και να είχαν βρέξει το κάθισμά τους ή να μη θυμούνται τίποτε από την εμπειρία του '92.

Σεναριακά αποπροσανατολισμένο, κούφιο εσωτερικά και ξένο σαν είδος για τον Christopher Nolan, το Batman Begins υπήρξε ένα καλό φροντιστήριο γι' αυτό που θα ακολουθούσε. Τα αδέλφια Nolan (μαζί με τον σεναριογράφο Jonathan), άλλωστε, μας έχουν αποδείξει πόσο αποδοτικά μπορούν να είναι όταν αγαπούν το "μάθημά" τους... Έτσι, ο Σκοτεινός Ιππότης τους μοιάζει περισσότερο με μια ταινία των Nolan παρά με μεταφορά ενός χαρακτήρα κόμικ στην οθόνη. Για την ακρίβεια, μονάχα η μακιγιαρισμένη, παραμορφωμένη φιγούρα του Joker μας παραπέμπει στη χάρτινη, αρχική πηγή, αν και προβάλλει τόσο θαυμαστά ρεαλιστική στη μεγάλη οθόνη.Η λέξη "ρεαλιστικό" είναι ένα από τα κλειδιά εδώ. Η Gotham του Nolan (και του διευθυντή φωτογραφίας Wally Pfister) έχει δανειστεί locations του Σικάγο δίχως ουσιαστικές επεμβάσεις της καλλιτεχνικής διεύθυνσης, αφαιρώντας από την πόλη μονάχα το... ανθρώπινο στοιχείο (η κύρια σεκάνς όπου πειθόμαστε για την ύπαρξη κατοίκων, είναι όταν εκείνοι την εκκενώνουν!). Η βία και η δράση δίνουν το παρόν πληθωρικά αλλά και με αληθοφάνεια, ενώ ο ίδιος ο Bruce Wayne δε διστάζει να εμφανίσει ένα πλέον τρωτό, θνητό πρόσωπο που μπορεί μεν να πετάει χάρη στα διάφορα "φανταστικά" gadgets του, όμως, οι προσγειώσεις του καταλήγουν να είναι έως και επώδυνα "ανώμαλες" (κάτω από τη στολή του Batman, αρκετές φορές, μας παρουσιάζεται ένα σώμα γεμάτο ράμματα και μώλωπες!).

Προς τι το φλερτ με την πραγματικότητα; Ίσως επειδή ο Σκοτεινός Ιππότης θέλει να ταιριάξει περισσότερο με τον αληθινό κόσμο σαν αλληγορικός μύθος μιας σύγχρονης κοινωνίας σε σήψη, παρά με την ανεγκέφαλη κατηγοριοποίηση ακόμη μιας ταινίας - κόμικ που θα μασήσεις μαζί με το ποπ-κορν σου χωρίς δεύτερη σκέψη. Τούτος ο Batman είναι ένας μακρινός συγγενής του V for Vendetta (2005), ένας ύμνος στον πεσιμισμό του σήμερα, με πραγματικό ήρωα όχι τον προστάτη του ανθρώπινου είδους, αλλά τη δαιμονική μορφή του Joker, ο οποίος έχει τα φόντα να μετατραπεί σε απόλυτο σύμβολο μιας αυριανής "no future" γενιάς (πόσο ειρωνικό ακούγεται αυτό!), βοηθούμενος, μάλιστα, από την άτυχη μοίρα του Heath Ledger (στα χνάρια του James Dean... χωρίς αιτία). Όπως και ο κεντρικός ήρωας του V, ο Joker του Nolan είναι ένας μασκοφόρος εκδικητής της ανθρωπότητας που συστήνει την αναρχία και το χάος σαν μοναδική επιλογή επανάστασης απέναντι στο καπιταλιστικό πρότυπο ζωής. Ακόμη χειρότερα για μας, ο Joker δεν έχει ως παράλληλο σκοπό την αφύπνιση του είδους μας, αλλά ένα εξαθλιωμένο μοντέλο καταστροφής, όπου εξουσία σημαίνει, απλά, το να μένεις ζωντανός αφανίζοντας τα πάντα τριγύρω σου. Ο όλος σαρκασμός του φιλμ συνοψίζεται μέσα σε μια και μόνο φράση - μότο: "You either die a hero or you live long enough to see yourself become a villain"! Κι επειδή κανείς μας δε θέλει να πεθάνει σε τούτη τη ζωή, ότι επακολουθεί δεν είναι παρά η "κάτω βόλτα"...Για πρώτη φορά σε μια ταινία της "σειράς", πόσο μάλλον ακόμη πιο ειλικρινά σε σύγκριση με τις μπαρτονικές καρικατούρες του αριστουργηματικού Ο Μπάτμαν Επιστρέφει, όλοι οι χαρακτήρες κρατάνε ανοιχτά τα χαρτιά της τόσο διχασμένης ύπαρξής τους, όλοι τους κουβαλούν και τις δύο όψεις του νομίσματος, μέσα τους παλεύουν με συνειδήσεις που η πραγματικότητα έχει αλλοιώσει ή συνθλίψει και κανείς τους δεν είναι "άγιος", άρα και ικανός να μας σώσει. Κι αν αυτό που μας κρατά στη ζωή είναι μια δόση τρέλας παραπάνω, τότε πολλοί από τους θεατές θα ανακαλύψουν στο "χαλασμένο" πρόσωπο του Joker το πρότυπο ταύτισης που προωθεί περισσότερο ο Σκοτεινός Ιππότης. Θα τολμούσα, δε, να πω ότι από μόνη της η ερμηνεία του Ledger στο φιλμ αποτελεί ένα κοινωνικό μανιφέστο βίας, που όμοιό του είχαμε να δούμε από την εποχή του κιουμπρικού Clockwork Orange (1971)! Αποθεωτικά pop, απεγνωσμένα τρομαγμένο (όπως τα πάντα γύρω μας σήμερα), ανίκητο στο μυαλό (γιατί το έχει χάσει, ήδη...) και τόσο απροσδόκητα καταραμένο από τη ζωή την ίδια, το role model του Joker είναι πανέτοιμο για κατανάλωση από τα κύματα του hype μιμητισμού.

Τολμηρό, δυσοίωνο, ναρκισσιστικά σκληρό, στυγερά απάνθρωπο στην ψυχή (παρά τις συμβάσεις του τελευταίου ημίωρου) το φιλμ του Christopher Nolan αποτελεί μάθημα κινηματογραφικής αφήγησης για το σύγχρονο σινεμά, αποτολμώντας ταυτόχρονα να προσφέρει, μέσω του σεναρίου, πολλαπλά επίπεδα ανάλυσης και εμβάθυνσης (κατόρθωμα το οποίο επαναλαμβάνουν αυτάρεσκα τα δύο αδέλφια, ύστερα από το εγκεφαλικό κομψοτέχνημα του The Prestige (2006)) για τους πιο απαιτητικούς θεατές, οι οποίοι μπορούν να το αγαπήσουν με... φόβο καρδιάς, στη ζωή ή ακόμη και στους πιο σκοτεινούς τους εφιάλτες.

Για να επιστρέψω στα σοφά λόγια του Joker, "ότι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο αλλόκοτο". Είναι αλήθεια. Κι αυτή είναι μια φράση τόσο δυνατή, που έχουν δικαίωμα να τη γεννούν και να τη χρησιμοποιούν μονάχα εκείνοι οι οποίοι έχουν αγαπήσει πραγματικά ή έχουν γνωρίσει τη σκοτεινή πλευρά της ζωής. Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, τα σύνορα ανάμεσα σ' αυτά τα δύο δεν είναι και τόσο ευδιάκριτα...

Δυο νεκροθάφτες λίγο πριν τους θάψουν τα χρέη στην ελληνική μαφία, αποφασίζουν να αδειάσουν τράπεζες, με μέγα χορηγό τους το μεγαλύτερο τραπεζικό όμιλο του γαλαξία, σύμφωνα με το Forbes φέτος. Και αφού εξασφάλισαν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες αυτόπτες μάρτυρες δείχνοντας τις προθέσεις τους σε trailer μπροστά απ’ τη Mamma Mia! (2008), σήμερα είπαν να γίνουν βούκινο, βγαίνοντας και στα διαδίχτυα, με πρεμιέρα στη σελίδα που κοιτάζεις τώρα. Το όλο υποσχέσεις, σπηντάτο, στυλάτο και ολίγον τηλεοπτικίζον trailer τους, είναι και πρεμιέρα ερχόμενης ελληνικής κινηματογραφικής σαιζόν για τις Μάζες, κι αν κρίνεις απ’ το ultra hit που έκανε η Odeon με το Πρώτη Φορά Νονός (2007) που είχε κάνει τα αντίστοιχα εγκαίνιά του εδώ πέρσι, μπορείς να πεις ότι ένα άλφα ιστορικό στα ποδαρικά το έχουμε.

Η front and center παρουσία του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου που υπογράφει και το σενάριο, και το σπρώξιμο της ταινίας ως νέας δικιάς του, υπονοεί ή ότι δεν παίζουν άλλοι ηθοποιοί, ή ότι η Village ποντάρει όλες της τις μάρκες στις μαζομαζώχτρικες ικανότητες που άφησε πρόπερσι να φανούν ο πρωταγωνιστής της που κουβάλησε το 5 Λεπτά Ακόμα (2006) στα ρετιρέ των ελληνικών ταμείων και στο Α’ Κρατικό Βραβείο Πγιότητας για την ερμηνεία του, ελπίζοντας να τους τις επαναλάβει για να πιάσουν το εισπρακτικό δυναμικό του Φιλιού της Ζωής (2008), ενδεχομένως χωρίς τις ανεπιθύμητες κατακριτικές παρενέργειες. Για την ιστορία πάντως, η Village Productions που έκανε outsourcing την εκτέλεση παραγωγής στη Black Orange, κράτησε το budget χαμηλά δίνοντας τα ηνία και την ευκαιρία μεγάλου μήκους ντεμπούτου στον βραβευμένο μικρομηκά Αργύρη Παπαδημητρόπουλο, κι αν το trailer είναι ενδεικτικό της ταινίας του, ο πρωτάρης στη μεγάλη διάρκεια, άρπαξε το big break του απ’ τα κέρατα και το καβαλάει προς το σουξέ.

Believe the hype. O Dark Knight (2008) είναι η μεγαλύτερη ταινία του καλοκαιριού, η μεγαλύτερη κομικοταινία ποτέ, και αυτό δε ξεκινάει να τον περιγράφει. Ούτε φυσικά ο IMAX πρόλογος, που θα πρέπει να τον δεις σε μεγάλη οθόνη (ή IMAX ακόμα καλύτερα υποθέτω) και αίθουσα όπου θα σου παίρνει τα αυτιά η απόλυτη ησυχία του DTS, για να τον εκτιμήσεις. Το μεγάλο ζήτημα πια είναι αν είναι αριστούργημα ή "μόνο" πλησιάζει, αν θα κάνει ρεκόρ ανοίγματος ή "μόνο" $130Μ, αν θα μείνει καμιά θέση κενή στη διάρκεια όλης της βδομάδας στις προβολές στην Αμερική ή θα βάλουν όλα τα θέατρα και επιπλέον στις 6 το πρωί, αν θα φτάσει μόνο ο Heath Ledger στα Oscar®, αν θα βρεθούν 2-3 κριτικοί σε όλο τον πλανήτη να προσπαθήσουν να φτιάξουν όνομα σε στιλ The Assassination of the Dark Knight by the Coward David Edelstein. Το σίγουρο είναι ότι σκηνές που οποιοσδήποτε άλλος μεγα-φιλόδοξος θα τις είχε για τις καθηλωτικές του, ο Σκοτεινός Ιππότης τις έχει για να μπορείς να πας για κατούρημα. Επειδή αποκλείεται να κρατηθείς.

Με δυο εκδοχές, μια διεθνή που ξέφυγε ως συνήθως λιγάκι νωρίτερα, και μια αμερικάνικη πιο συγκρατημένη και στο κόψιμο, και στον ρυθμό του If I Was Your Vampire του Marilyn Manson, ανακοίνωσε η Fox στα τέλη της βδομάδας τον Max Payne (2008), τη φετινή φθινοπωρινή βιντεοπαιχνιδική μεταφορά της, στα πρότυπα του σχετικά πετυχημένου στα ταμεία Hitman (2007) της.

Η βασική διαφορά είναι ότι το παιχνίδι αυτή τη φορά είναι ουσιαστικά ψόφιο από τη δεύτερή του έξοδο, το 2003, με.. κατάλληλο τίτλο Max Payne 2: The Fall Of Max Payne, παρότι το πρώτο είχε δημιουργήσει ένα σχετικό μύθο (πουλώντας και άμεσα τα δικαιώματα της κινηματογραφικής μεταφοράς), με προκλητικό χιούμορ, γοτθικά νεονουάρ ατμόσφαιρα, τζονγουίστικη βία, και το περιβόητο πια bullet time του. Στοιχεία που φαίνεται να κράτησε ακέραια η παραγωγή, πηγαίνοντας κι ένα βήμα παραπέρα, και ζωντανεύοντας τα δαιμόνια που τρώγανε τα μυαλά του Max από το overdose σε V(alkyr), για να ψαρώσει και το κοινό του Constantine (2005) και για να έχουν οι φαν του παιχνιδιού τιποτάλλο να ασχολούνται, πέρα από τα βρισίδια για το PG-13 της υπόθεσης (το οποίο ήταν το πιο ξεκάθαρο από την αρχή, μετά τα περσινά παθήματα με το rating του Hitman) και τη συμμετοχή του Ludacris στο καστ. Καστ που περιλαμβάνει στα πρώτα ονόματα τον Mark Wahlberg στον.. πιο πολύπλοκο ρόλο που 'χει παίξει, τη Mila Kunis που καταφέρνει να φαίνεται τόσο ενήλικη και badass όσο η Mona Sax στο παιχνίδι, και μια.. αδιευκρίνιστη γκόμενα που κάνει την αδερφή της σύμφωνα με το σενάριο που βόσκει στα διαδίχτυα και μπορεί να (ξαναματα)είναι η Olga Kurylenko αν βλέπεις κι εσύ παντού το κωλαράκι της. Παραγωγή που φαίνεται γενικά διαβασμένη στα επιμέρους και τρέιλερ που προφανώς μετρήθηκε για maximum impact στις σκηνές του, όμως στο σύνολο δε πείθει, ακόμα τουλάχιστο, ούτε το ενδιαφερόμενο κοινό, που ποτέ δε ξέρει τι θέλει.

Η αληθινή ιστορία ενός μάτσου μικροαπατεώνων, που στο Λονδίνο του 1971, έκαναν ριφιφί σε τράπεζα για να κλέψουν κρατικά μυστικά χωρίς να το ξέρουν.Δίνοντας στον Statham την ευκαιρία να κάνει την πιο αξιοπρεπή κι αξιοπρόσεκτη εμφάνισή του τουλάχιστον απ’ το Crank (2006) κι έπειτα, αν όχι απ’ τη χρυσή εποχή του Guy Ritchie, o Donaldson που πρέπει να είναι ο μόνος σκηνοθέτης που κατάφερε να βγάλει straight to DVD ταινία του Anthony Hopkins με το The World’s Fastest Indian πριν τρία χρόνια, υπογράφει με νεύρο, στυλ και μπρίο που νιώθεις ότι έχεις ξαναδεί καλύτερο αλλού, με συγκρατημένη αναπαράσταση εποχής αμφιβόλου αποτελεσματικότητας και πιστότητας, και με μια κάποια έξαρση στις γωνίες λήψης του που συνορεύει με το ενοχλητικό, μια παλαιάς κοπής κλασική heist movie (κλασσικότερη από ληστεία με λαγούμι δεν γίνεται, εδώ που τα λέμε), που χαριεντιζόμενο με αμφισβητήσιμο γούστο και προσποιητή αυθάδεια με τα ανωμαλιάρικα γούστα της αγγλικής αφρόκρεμας της εποχής, αδυνατεί να δώσει μέγεθος στο τεραστίων διαστάσεων πολιτικό σκάνδαλο που αγγίζει (ουσιαστικά μεγέθους Watergate για την βασιλική Βρετανία). Κρατώντας όμως συμπιεσμένη την κλίμακα της οπτικής του, κερδίζει σε αποτελεσματικότητα στις δυναμικές της ομάδας μικροαπατεώνων του κι ας μην απομακρύνονται πολύ απ’ το κλισέ, και πετυχαίνει περισσότερα στην αποτελεσματικότητα της ιστορίας του, διατηρώντας σεμνούς τους στόχους του, για ένα μικρό, σπηντάτο μπιμουβάκι, που σβήνει όταν μαυρίσει η οθόνη.

Δασκάλα νηπιαγωγείου πέφτει με τα μούτρα σε κρίση μέσης ηλικίας μετά το πιο τραυματικό τριήμερο της ζωής της.Ο Εβραίος γρηγορογαμούλης άντρας της την εγκαταλείπει εξαφανίζοντας όποια ελπίδα είχε να κάνει δικό της παιδί, αντί να υιοθετήσει όπως είχε κάνει με την ίδια η θετή της μητέρα, η οποία πεθαίνει την άλλη μέρα, πριν την εντοπίσει και της ζητήσει επανένωση η βιολογική της, η οποία τη φλομώνει στις μπαρούφες που τις έχει για πρωινό, παρ’ ότι προσπαθεί να την βοηθήσει να ξαναφτιάξει τη ζωή της με Βρετανό χήρο πατέρα δυο παιδιών που γνωρίζει στην πορεία. Τίποτε απ’ αυτά βέβαια, δεν την βοηθά να ξεπεράσει τα προβλήματα εμπιστοσύνης που κυριεύουν τη ζωή της, προβλήματα που εντοπίζονται όχι μόνο στους γύρω της, αλλά και στην ίδια, στο σκηνοθετικό ντεμπούτο της Helen Hunt, που θα μπορούσε να είναι μια ματιά στις επιλογές της όψιμης μητρότητας, τον καταδυναστευτικό ρόλο της θρησκείας και βέβαια την ανακατωσούρα της μέσης ηλικίας. Ωστόσο, και παρότι διατηρεί στοιχεία ειλικρινών καλών προθέσεων για κάτι βαθύτερο και ουσιαστικό και βασικά, αγάπη, πάθος και τρυφερότητα για το πνευματικό παιδί της, παίζει πολύ περισσότερο σα ρεσιτάλ υστερικών νευρώσεων, στημένα ψυχωτικών χαρακτήρων, όπου τραυματικά φλύαροι ήρωες μουδιάζουν το μυαλό σου με ακατάπαυστη λογοδιάρροια, που πλασάρεται ως θεατρικού τύπου αυτοψυχανάλυση on the spot, αλλά αντί για διείσδυση σε στραπατσαρισμένους χαρακτήρες, λειτουργεί περισσότερο σαν διεισδυτικό στραπατσάρισμα του εγκεφάλου σου, χαρακτηριστικά ναρκισσιστικό για ταινία σκηνοθετημένη απ’ την πρωταγωνίστριά της, σταφιδιασμένο, δυσκίνητο, στεγνό και νευρωτικό όσο παίζει και η ίδια τους χαρακτήρες της, και πιθανότατα όσο τους βλέπουν και οι fans της, για τους οποίους η ταινία της θα λειτουργήσει απείρως καλύτερα.

Επαγγελματίας δολοφόνος βρίσκεται, και θέλοντας και μη, να εκτελεί συνταγές για ντόνατς, σε αγροτική περιοχή.Ο Baker (2007) σε περνάει βιαστικά από το στήσιμο του σκηνικού του, μη ξεστρατίσεις και πέσεις σε καμιά τρύπα του, όσο γύρω σου σκάνε κεφάλια από εκρηγνυόμενα πρόβατα. Και το ίδιο βιαστικά (80') σε ξεναγεί στο ειδυλλιακό ουαλικό χωριό της ιστορίας, και στα αξιοθέατά του, που συμπεριλαμβάνουν γκέι γείτονες να καταστρέφουν τους νάνους στα παρτέρια ο ένας του άλλου εκφράζοντας τον κοινό τους έρωτα (για τη Χιονάτη), και.. όχι πολλά άλλα. Έτσι καμία από τη σειρά από προσποιήσεις, αμφιλογίες, και λανθασμένες υποθέσεις του, δε διαρκεί αρκετά για να (σου κάνει τα νεύρα κουρέλια και να) αρχίσεις κι εσύ να ξεσπάς στη διακόσμηση του θερινού, όμως δεν υπάρχει και τίποτα να σε βάλει εκεί (στη διακόσμηση) εξαρχής. Ο ψιλοπρωτάρης Gareth Lewis ρίχνει στο μίξερ μια ιδέα για σκετσάκι, την εντύπωσή του από όλο το βρετανικό σινεμά, και τον αδερφό του (τον πρωταγωνιστή στις Νύφες (2004)), και βγάζει ένα σχετικά δροσερό σφηνάκι χωρίς πολύ αλκοόλ, προοριζόμενο φυσικά να το κοπανήσεις σα τέτοιο.