Ορφανό από πατέρα παιδί απομονωμένης θεοσεβούμενης οικογένειας, παθαίνει ένα σοκ από αυτά της πρώτης φοράς που σφραγίζουν όσους σφραγίζονται από τη πρώτη φορά, όταν βλέπει πειρατική κασέτα του First Blood (1982).Τυπικό δείγμα της αριστοτεχνικής τελειότητας που πλησιάζει, με χρόνια εξάσκησης, το indie cinema, ο Γιος του Ράμποου (2007), καλογυαλισμένος για πλατφορμική διανομή, εξετάζει προφανώς το όργωμα ευαίσθητων εγκεφαλικών εδαφών, και δη και παιδικών, από ευγενικά αποτυχημένα στη καλύτερη πρότυπα άροτρα. Ξεσπάσματα φευγάτης φαντασίας και επαγγελματικά ερασιτεχνικού κινούμενου, έντεχνα νοσταλγικές αναδρομές σε άλλα χρόνια και άλλους χρόνους, επίμονη μελέτη των λεπτών αποχρώσεων σε απλές συμπεριφορές, και το υποχρεωτικό happy ending, όλα συμπληρώνουν μιάμιση ώρα καλοδεχούμενης αναπόλησης, που αφήνει στην άκρη, κυριολεκτικά στο φόντο της ιστορίας, κατηχήσεις και υπερβολικά πάθη. Μπορείς να πεις βέβαια και ότι ο Garth Jennings, σκηνοθέτης και του Hitchhiker's Guide to the Galaxy (2005), έχει μάθει καλά το παιχνίδι της ιδιότροπης καθημερινότητας για τα κυνικά σου γούστα.

Γηραλέος καθηγητής, στην Ευρώπη πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, συγκρούεται μετωπικά με κεραυνό. Βγάζει δόντια, βγάζει μαλλιά, βγάζει τα ρούχα του, και κάπου εκεί αρχίζεις να ανησυχείς.Δέκα χρόνια μετά το Βροχοποιό (1997), δεκαπέντε τουλάχιστο από τη τελευταία άξια λόγου δημιουργία του --αν όχι τιποτάλλο για ότι πιο γκαβλιάρικο σου 'χει ποτέ σημαδέψει το λαιμό--, τον Δράκουλα (1992), και μια ζωή μετά από ένα απίστευτο σερί ταινιών που σφράγισε τον αμερικάνικο κινηματογράφο, ο Francis Ford Coppola επιστρέφει πίσω από τη κάμερα, έχοντας πάρει απόφαση ότι δε θα κάνει ποτέ τη Megalopolis του. Αντί για το μεγαλεπηβολότατο έργο που σχεδίαζε μια ζωή, αποφάσισε λέει να κάνει κάτι πολύ πιο υλοποιήσιμο, βασισμένο σε νουβέλα του Mircea Eliade, Ρουμάνου ιστορικού και συγγραφέα, αρκετά γνωστού για να σου θυμίζει κάτι το όνομά του ή μπορεί έτσι να λένε και τη μεγάλη ελληνική ελπίδα του Άρη Θεσσαλονίκης. Το δεύτερο φαίνεται να πιστεύει και ο παραγωγός Francis Ford Coppola που εμπιστεύτηκε στον σκηνοθέτη ελάχιστα χρήματα για να οργώνει, με πάθος αναγεννημένου χαρεκρίσνα, τα βουνά και τα λαγκάδια της Βουλγαρίας, προσποιούμενος ότι είναι ο David Lynch στην Ανατολή, και ψελλίζοντας σε νεκρή Σανσκριτική διάλεκτο. Και μπορεί οι πρωταγωνιστές του να προσποιούνται με τη σειρά τους ότι παίζουν σε ταινία, ο φωτογράφος του να κάνει σε σημεία θαύματα με τη ψηφιακή του κάμερα, και ο παλιός του συνεργάτης Walter Murch να κάνει μια προσπάθεια να κόψει επαγγελματικά εικόνα και ήχο, όμως αν η μίξη φασιζουσών θεολογικών θεωριών, ρουμάνικου φολκλόρ και ανατολίτικων μύθων είναι το στοιχείο σου, διάβασε καλύτερα τη νουβέλα. Και μη περιμένεις από τον Coppola να στην εξηγήσει, πολύ περισσότερο να στη ζωγραφίσει.

Διαόλοι μέσα σε καθρέφτες καμένου πολυκαταστήματος, σκοτώνουν κόσμο.Πράγμα που προκαλεί προβλήματα στον καμένο αστυνομικό που αναλαμβάνει το security το ερείπιου τα βράδια κι αναρωτιέται μήπως οι καθρέφτες γενικότερα, μας κάνουν να κάνουμε πράγματα που δεν θέλουμε, αλλά όχι ακριβώς όπως π.χ. το να ξεκινήσουμε δίαιτα. Ίσως εννοεί το πώς το δίδυμο του Haute Tension (2003) βρέθηκε να πέφτει με τα μούτρα στο αδιέξοδο του αναποτελεσματικού, ανέμπνευστου, κλισεδιάρικου, κούφιου, φτηνού σεναρίου, με γραμμένη πάνω του φωσφοριζέ τη στάμπα της κατά παραγγελίαν αρπαχτής, που αναπάντεχα κι ελπιδοφόρα κατάφεραν να αποφύγουν στην πρώτη τους χολιγουντιανή δουλειά με το Hills Have Eyes (2006), για να βρεθούν τώρα να κρατάνε ζωντανό τον Jack Bauer, σ’ ένα remake που όσο πιο πολλά σου λέει, τόσο πιο ηλίθιο φαίνεται. Κι ενώ ο Aja σπαταλάει το ταλέντο του και προσπαθεί με γωνίες κι αγωνίες να γυρίσει την πανωλεθρία, δεν μπορείς να αποφασίσεις αν είναι η κραυγαλεά καθοδηγητική μουσική, ή η αγνή μαλακία της ιστορίας του, που σε κάνει να θέλεις να τελειώσει πολύ πιο πριν απ’ την ατέλειωτη εκατοντάλεπτη διάρκειά του.

Ταϋλανδοί με φτηνά κοστούμια, προσλαμβάνουν εκτελεστή για σειρά δολοφονιών που αποδεικνύονται πολιτικές, πράγμα που ανεβάζει το κασέ του.Κι όπως συμβαίνει συνήθως σ’ αυτές τις περιπτώσεις, τα ανεβασμένα έξοδα κάνουν τους εργοδότες να δουν τα πράγματα αλλιώς, κι αποφασίζουν να σκοτώσουν τον εκτελεστή, τον βοηθό του, τη γκόμενα που έχει βρει στο μεταξύ, τη μάνα της γκόμενάς του, τον αδερφό της μάνας της, το χρυσόψαρο του γείτονα, και τις μπουκαμβίλιες του δημάρχου τους. Τον θεατή που κοίταζε τόσην ώρα, αναλαμβάνουν να τον εκτελέσουν οι ίδιοι οι αδερφοί Pang, μαζί με όποιες αναμνήσεις μπορεί να είχες απ’ το πρωτότυπό τους και τα δάνειά του απ’ τον John Woo, και το οποίο ανέλαβαν επίσης οι ίδιοι να μακελέψουν αντί να το αφήσουν σε κανένα ανερχόμενο βιντεοκλιπά, βάζοντας στην ελεύθερη απόδοσή τους για τη νέα εποχή, τον Nicolas Cage να περιφέρει τις εκτός ελέγχου σαπουνοπερικές του μούτες και τη γελοία μαλλούρα του, σε ένα πομπώδη ποιητικίστικο αχταρμά, που βρωμάει απ’ όπου κι αν τον πιάσεις.

Καταστροφή μεγαλύτερη και από τον κώλο της Kim Kardashian.Κολυμπώντας σε ατελείωτο βούρκο ποπ αναφορών, πιο γρήγορα και από τον Michael Phelps στη θέα χουφτώσιμου κώλου για να προλάβουν το τέλος της μπλοκμπαστερικής σεζόν, οι Friedberg & Seltzer πέτυχαν το ασύλληπτο, να κάνουν τους Σπαρτιάτες για Κλάματα (2008) να μοιάζουν Σκοτεινοί Ιππότες. Χαλαρότατη βάση είναι αυτή τη φορά το storyline του Cloverfield (2008) ισοπεδωμένο από γελάδα, και συνδέει για 75 λεπτά γύρω στα 150 πεντάλεπτα σκετσάκια, τα καλύτερα απ' τα οποία τα βλέπεις στο teaser (που φυσικά δεν απέχτησε ποτέ trailer) και σε κάνουν να βγάλεις τα μάτια σου για να βουλώσεις τα αυτιά σου (ή το ανάποδο) από τα πρώτα δεύτερα. Φυσιολογικά, ακόμα και η Fox, που 'βγαλε τις πατατάρες του καλοκαιριού, προτίμησε να στήσει μνημεία στην auterική κεφάλα του Eddie Murphy ανά τον πλανήτη, αντί να 'χει οτιδήποτε να κάνει με τη παραγωγή. Και κριτικοί και κοινό την έθαψαν σε βροχή μετεωροκουλουριών.

Το trailer για τη Curious Case of Benjamin Button (2008), τη πρώτη κατάλληλη (PG-13) ταινία του David Fincher, τη τρίτη του με τον Brad Pitt και τη τελευταία του με μεγάλο προϋπολογισμό για πολλούς, κυκλοφόρησε την Παρασκευή στις αμερικάνικες αίθουσες, και στην Apple που αυτή τη φορά πέτυχε τα χρώματα, κρίνοντας από το ότι ο (υπεύθυνος για τη φωτογραφία) Claudio Miranda ανέβασε το ίδιο ακριβώς στη σελίδα του, και όχι καμιά διορθωμένη εκδοχή όπως είχε κάνει με το καλοκαιρινό teaser.

Αυτό που θαυμάζεις περισσότερο στο trailer είναι ότι.. υπάρχει, μιας και κανένας δε περίμενε πριν 2-3 χρόνια, και πολύ λιγότερο η Paramount που άρχιζε να τον χρηματοδοτεί, ότι ο σκηνοθέτης του Se7en (1995) και του Fight Club (1999) θα ξόδευε εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια για να μοιάσει στον Pakula των 70s αρχικά και τον Burton των 00s τώρα. Εξαιρετικά θαυμάσιο μπορείς να πεις και το ότι το trailer προαναγγέλει ταινία που θα βγει τα Χριστούγεννα, αφού οι πλακωμοί με το studio, λίγο πολύ δεδομένοι για τον σκηνοθέτη από το Alien³ (1992) ακόμα, είχαν στείλει το Zodiac (2007) από φθινόπωρο σε άνοιξη κι από κει στη λήθη του μποξόφη και των βραβείων. Αυτή τη φορά βέβαια ο προϋπολογισμός φέρεται να ξεπέρασε τα $150mil (με τσοντάρισμα και πάλι της Warner) ενώ η Paramount ψάχνει επειγόντως δικιά της μεγάλη σοβαρή παραγωγή (μετά την αποχώρηση των της Dreamworks), και έτσι περίπου βλέπεις τον Brad Grey να προσπαθεί να χακέψει το Final Cut Pro του Fincher ώστε να δείχνει τρίωρη διάρκεια αλλά να έχει κόψει τη μισή, όσο μαστιγώνει τους μαρκετίστες του να πετύχουν το μάξιμουμ σε προώθηση με τα ελαχιστότερα λεφτά.

Και το βλέπεις και στο trailer που κόβει τα (αγαπημένα του σκηνοθέτη) CGI ζουμαρίσματα και τα πιο αδέξια εφέ του teaser, δίνοντάς σου αφορμή να πεις ότι δε πρόκειται να βελτιωθούν. Και προσθέτει πόλεμο και ρομάντζο για το μεγάλο κοινό, διαλόγους που σου δίνουν αφορμή να πεις ότι θα είναι τόσο on location όσο και τα κεφάλια του Pitt (που προστέθηκαν στα σώματα άλλων ηθοποιών), και ατάκες που έχουν τόση σχέση με την σύντομη ιστορία του F. Scott Fitzgerald ή το σενάριο του Eric Roth που εμπνεύστηκε από αυτή, όση και ο Kierkegaard (της πατρότητάς τους) με τις εξηγήσεις. Και προσθέτω, αν θες να τζογάρεις, ότι τόσο το σενάριο όσο και όλα τα μέχρι τώρα κοψίματα του φιλμ συνάντησαν αμφιλεγόμενη κριτική, το 20λεπτο μοντάζ σκηνών που προβλήθηκε στο Telluride δεν ενθουσίασε κανένα (οπότε μάλλον η τελική διάρκεια θα είναι μεγαλύτερη), η προώθηση λατρεύει να ακούει συγκρίσεις με τον Forrest Gump (1994) αλλά μη της πεις τίποτα για Big Fish (2003), ο Fincher δεν έχει καλή σχέση ούτε με τα ταμεία ούτε με την αμερικάνικη Ακαδημία, και η Paramount απέτυχε με γδούπο στην οσκαρική προώθηση και του Zodiac και των Dreamgirls (2006).

Χωρίς λαμπερά κουμπιά στα πουκάμισα των ομιλητών, αλλά με προβολείς στραμένους στη σκηνή του Αττικόν στις τελετές έναρξης και λήξης φέτος και μάλιστα τους ομιλητές να προβάλλονται και στην οθόνη για το αξιαγάπητο ψυχεδελικό εφέ, μάλλον φαίνεται πως κάποιος μας διάβαζε πέρυσι (εκτός απ’ το να βλέπει τα βίντεό μας), κι αν και προκάλεσε μουρμούρες μπλοκάροντας τις κάρτες των δημοσιογράφων για να ανοίξει θέσεις στο κοινό (και να ξεπεράσει τους πονοκεφάλους των logistics στις προκρατήσεις), το φεστιβάλ φέτος απέφυγε και τις γκρίνιες για τις καθυστερήσεις καταφέρνοντας να τις εξαλείψει, και μάλλον άκουσε τα καντήλια των θεατών, όταν απέσυρε κάπου στα μισά του, την επίθεση των επαναλαμβανόμενων διαφημιστικών του μεγάλου χορηγού του, επιβεβαιώνοντας ότι είναι φεστιβάλ κοινού. Και με όχι πρωτοκλασάτα μεν, αλλά φουλ ενδιαφέροντα ονόματα στους καλεσμένους του, έκανε την 14η έκδοσή του, εκτός από ομαλή εντός, και αξιομνημόνευτη εκτός των αιθουσών, με τον Joe Swanberg, τον Julian Temple και τον (φραγκοφονιά, ή βιοπαλαιστή, όπως θες το παίρνεις) Bill Plympton να προσφέρουν τα καλύτερα πάνελ της ιστορίας του, ή τουλάχιστον απ’ όσα έχω πετύχει στα δυοτρία χρόνια που τα κάνει συνειδητά.

Ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις, όπως το blog, τα βίντεο κι οι συνεντεύξεις που υπολειτούργησαν εγκληματικά και στο site του φεστιβάλ και σ' εκείνο που αναφέρει στους διοργανωτές, αλλά δεν θα τους το κρατήσουμε μανιάτικο, για να 'χουμε κι εμείς δουλειά να κάνουμε. Κι αν είχε καταφέρει να ξεπεράσει και την φετινή κακή σοδειά ταινιών, που έχει βασανίσει και πολύ σημαντικότερα φεστιβάλ απ’ του λόγου του (κι απ' τα οποία αντλεί ταινίες για το πρόγραμμά του, βασικά), θα μιλούσαμε και για θαύμα, αντί να κουβαλιόμαστε από αίθουσα σε αίθουσα κυνηγώντας συμπαθείς μετριότητες, όποτε αποφασίζαμε να αποφύγουμε τους πιο μεγάλους τίτλους. Απ' αυτά τα συμπαθητικά πάντως, η Rumba που είχε φτιάξει από νωρίς το buzz της σε κοινό και δημοσιογράφους, κέρδισε το βραβείο των πρώτων, μαζί με το ασαφών κριτηρίων αντίστοιχο του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων, ενώ η Sita Sings the Blues που είχε φτιάξει το δικό της buzz πριν καν ακόμη σηκωθεί η αυλαία του φεστιβάλ, πήρε από την επιτροπή νέων, το βραβείο σεναρίου για την animated εκδοχή της ραμαγιάνας της Valmiki. Επίσης σε βραβευμένη απ' το χρόνο ιστορία, και αναπτυγμένη σε σενάριο στο σχετικό workshop στη Νίσυρο μάλιστα, πήγε το βραβείο σκηνοθεσίας, που έδωσε η επιτροπή στο Absurdistan, μια χαριτωμένα παραμυθένια αλλά κομματάκι κουραστικά επαναλαμβανόμενη εκδοχή των αριστοφανικών Ορνίθων της αριστοφανικής Λυσιστράτης. Η Χρυσή Αθηνά Καλύτερης Ταινίας πήγε στο, βραβευμένο για τη φωτογραφία του και τιμημένο με Μέγα Βραβείο Επιτροπής στο Sundance, σουηδικό Ping-pongkingen, για γεματούλη 16χρονο, που πάει σαν το μπαλάκι του πινγκ-πονγκ απ’ το δυσλειτουργικό οικογενειακό του περιβάλλον, στο δύσκολο σχολικό του.