Πώς ένας μικρομέγαλος πιτσιρικάς έφερε τα πάνω κάτω στην πόλη του στη μέση του πουθενά, μεταφέροντας στα ατέλειωτα βοσκοτόπια της, το μεγαλύτερο μουσικό event στην ιστορία των μουσικών events.Χωρίς πρόθεση (και υλικό) να εξερευνήσει ούτε το μύθο, ούτε την πραγματικότητα πίσω απ’ το Woodstock και τα όσα άλλαξαν μαζί και μετά απ’ αυτό, ο Ang Lee περιορίζει το οπτικό του πεδίο μέσα στα μάτια του Elliot Tiber, γόνου Εβραίων των εξοχών της πολιτείας της Νέας Υόρκης, που χάρη στην άγνοια κινδύνου και την καλή του τύχη, κατάφερε να ξελασπώσει το οικογενειακό μοτέλ που σάπιζε στις ψευδαισθήσεις μεγαλείου και την μανιώδη παραδοσιακή φιλοχρημοσύνη της μάνας του, και να βρεθεί εντελώς τυχαία (ή μοιραία, αν προτιμάς), στο κέντρο ενός πολιτιστικού τυφώνα που θα άλλαζε και τη δική του ζωή, ξυπνώντας μέσα του την επανάσταση που έφτασε να συμβολίζει ο τίτλος του. Μέσα από τη μικρή, ατομική ιστορία, ο Ang Lee δεν φαίνεται πολύ αγχωμένος να οικουμενικοποιήσει το μήνυμα, αφήνοντας την ακολουθία χαριτωμένων ενσταντανέ, να πλέξει μια διασκεδαστική ροή καλόκαρδων σκηνών χαλαρής κωμωδίας, σπασμένων μάλιστα σε καρεδάκια φωτογραφικού άλμπουμ, ροή που παρασέρνει την ταινία σ’ ένα πρώτο μισό με απολαυστικούς ρυθμούς και ανάλαφρη διάθεση, αλλά χάνει τα γκάζια της στο δεύτερο κομμάτι, όταν αντί να κάνει τον απολογισμό των καινούριων εμπειριών και βιωμάτων μιας τριάδας με αλλαγμένες οπτικές, ψάχνει από κάπου να πιαστεί για ν’ αποχαιρετίσει όπως-όπως, ήρωες και περιστατικά της εποχής που προσπερνάν σα λεπτομέρεις, χαμένοι όπως ήταν στη ζαλάδα τους, χωρίς να νοιαστεί αν νοιάστηκες στο μεσοδιάστημα, για τους μισοψημένους χαρακτήρες που σου είχε συστήσει μόνους στην αρχή για να σε ξεναγήσουν, και είναι αναγκασμένοι μόνοι να μείνουν ξανά, νομοτελειακά, όταν κατακάτσει η σκόνη.

Δυο πιτσιρικάδες ξεκινούν να διασχίσουν μια Αμερική τσακισμένη από θανατηφόρο και εξαιρετικά μολυσματική ασθένεια, για να κάνουν σερφ σε μια παραλία που θυμούνται από μικροί. Μαζί, παίρνουν και δυο γκόμενες.Η Emily VanCamp, εκτός από πανέμορφη, είναι κι ο μόνος λόγος να δεις ετούτη την ταινία, όπως μπορείς να καταλάβεις απ’ το μισάωρο περίπου, αφού τόσο παίρνει για να εκτιμήσεις την προσπάθειά τους για σασπένς και ατμοσφαιρικότητα, αλλά και να ψυλλιαστείς ότι πέρα απ’ το concept, οι δημιουργοί δεν έχουν ούτε ιδέα, ούτε σκοπό να πάνε πουθενά αλλού, σπαταλώνας μιάμιση ώρα απ’ το δικό σου και απ’ της αίθουσας το χρόνο, αποφεύγοντας μεν τις κιτς και τις μελό κακοτοπιές, αλλά μη κάνοντας και τίποτε άλλο απ’ το να περιφέρουν τους ήρωές τους σε περιορισμένα χρηματοδοτημένα ερημωμένα αμερικάνικα τοπία, με σκιές και γωνίες που δεν φιλοξενούν καν εύκολες τρομάρες. Το ταξίδι που είχαν στο μυαλό τους τα οι Pastorες, ήταν προφανώς περισσότερο ψυχολογικό παρά τρομολαγνικό, όμως οι ρηχοί τους χαρακτήρες δεν κρύβουν κανένα βάθος που να μην μπορείς να διακρίνεις απ’ την αφίσα τους ακόμα, και χωρίς εξάρσεις κι ένταση, η πανδημία που προσπαθούν να γλιτώσουν, καταλήγει να διεκδικεί τον τίτλο της πιο ανεπεισοδιακής καταστροφής που μπορείς να πετύχεις σε φιλμ.

Με τον Rocky Balboa (2006) και τον Rambo (2008) ο Sylvester Stallone όχι μόνο ξανακέρδισε το κοινό που παραληρούσε με τα ιδρωμένα σκουπίδια του στα 80s (μείον όσους το πάθαν το αλτσχάιμερ και πεθάνανε βέβαια) αλλά ξαναπόκτησε και αξιοπρέπεια, μάλλον μεγαλύτερη και από την εποχή που έκανε συλλογή από χρυσά αγαλματάκια, σε βαθμό να τιμάται καταχειροκροτούμενος φέτος στη Βενετία. Εκεί, στη πόλη με τους γονδολιέρηδες που πρέπει να περιμένεις να τελειώσουν με το Playstation για να σε περάσουν απέναντι, το ιταλικό φαρί αποκάλυψε κι ένα πρόμο για την επόμενη ταινία του, τους Expendables (2010), μια full-on επιστροφή στη δράση των 80s, κομπλέ με so last century βουτιές μπροστά σε εκρήξεις. Το πρόμο δεν άργησε να κυκλοφορήσει στα διαδίχτυα σε πειρατική έκδοση, και τα ξημερώματα βγήκε και πιο επίσημα(?) στο Coming Soon, για να μπορείς να διακρίνεις ότι τα αποτελέσματα του Botox® δεν είναι τόσο μόνιμα ώστε να βγάλεις όλα τα γυρίσματα με τις ίδιες φουσκωτές φουσκωτές μπούκες.

Τον Arnold Schwarzenegger και τον Bruce Willis πάλι δε τους διακρίνεις βέβαια, ούτε σαν αντανάκλαση σε λεία μαγουλάκια, αφού μάλλον δεν έχουν γυρίσει ακόμα τις σκηνές τους στο LA, όμως η παρουσία τους στη μαρκίζα (ειδικά του καλιφορνέζου κυβερνήτη που απαξίωσε να εμφανιστεί ακόμα και στο Terminator Salvation (2009)) δίνει σαφώς το νοσταλγικό τόνο ηρώων που ξεπηδάνε από παλιές αφίσες, τόνο που λείπει γενικά από το βίντεο. Στις ελλείψεις βάλε και τον Jean-Claude Van Damme που αρνήθηκε να παίξει το ρόλο του καλού που γίνεται κακός και αντικαταστάθηκε από τον Dolph Lundgren, ενώ και ο gay ρόλος του αρχικού σεναρίου χήρεψε όταν ο, προφανώς.. μοναδικός που μπορούσε να τον υποδυθεί, Danny Trejo, αποσύρθηκε για να πρωταγωνιστήσει στον Machete (2010). Στα όχι και τόσο προφανή θετικά, προφανέστερο είναι το πέρασμα του Stone Cold Steve Austin σε ρόλο heel που δε τον άφησε η WWE να παίξει στους Condemned (2007), αλλά και το αιματοπιτσίλισμα κάποιων σκηνών που αφήνει ελπίδες ότι μπορεί τελικά ο Avi Lerner να μη σμπρώξει σε PG-13 την $70 εκατομμυρίων παραγωγή του. Στα αρκετά πέρα δώθε, ο αρχικός σχεδιασμός μάλλον ήταν για επένδυση πάνω από $100 μυρίων, και η έξοδος στις αμερικάνικες αίθουσες μετατέθηκε από τέλη Απρίλη σε τέλη Αυγούστου, όταν η Lionsgate είδε δολαροπράσινο φως στο slot των Inglourious Basterds (2009). Τα ηθελημένα campy υπόλοιπα τα βλέπεις και μόνος σου σαν αμάσητος Μάσας, σημείωσε απλά ότι το τρέιλερ είναι κανονικό πρόμο (i.e. κόπηκε για διανομείς και επενδυτές) και όχι κάτι στο στιλ που είχε κόψει ο Stallone για να πείσει τους φαν για τις αντεροβγαλτικές προθέσεις του στο Rambo, όντας από τους πρώτους που είχε τα παπάκια να εκτεθεί στο κοινό του πολύ πριν την εποχή του Twitter.

Βασισμένο σε διήγημα του Juan Carlos Onetti, ενός απ’ τους πιο διακεκριμένους συγγραφείς της Ουρουγουάης, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Álvaro Brechner έκανε τα αποκαλυπτήρια του στην Εβδομάδα Κριτικής του περασμένου φεστιβάλ των Κανών, όπου κι επέδειξε το στίγμα του 30άρη σκηνοθέτη, με την εξαιρετική φωτογραφία του, τους καλοδουλεμένους κεντρικούς χαρακτήρες και κυρίως με την ανθρωπιστική μελαγχολία που κρύβεται πίσω απ’ τον κυνισμό της, καμουφλαρισμένη με το απολαυστικά φαταλιστικό μαύρο χιούμορ που κατάφεραν να ποτίσουν στην ιστορία τους ο Brechner κι ο Βρετανός πρωταγωνιστής του, Gary Piquer, όταν γράφαν μαζί το σενάριο για έναν τελειωμένο πάλαι ποτέ πρωταθλητή της πάλης, και τον μάνατζέρ του που τον περιφέρει σε εξαθλιωμένα χωριά και πόλεις της Λατινικής Αμερικής, στήνοντας επιδείξεις κι αγώνες με τους ντόπιους, και μιλώντας του για θριαμβευτικά come-back στις ΗΠΑ, με τον τρόπο που θα έδινε λιχουδιές σε αρκούδα για να την κάνει να ξεχάσει τις αλυσίδες στα ποδάρια και τα ταμπούρλα που τις χτυπάει για να χορέψει. Η ταινία έκανε την πρεμιέρα της στη χώρα μας πριν μερικές βδομάδες στις Νύχτες Πρεμιέρας και βγαίνει στις αίθουσες την Πέμπτη.

Βασισμένη στα βιβλία του David Peace που σχηματίζουν το Red Riding Quartet, η τριλογία του Red Riding, διασκευασμένη για την οθόνη απ’ τον Tony Grisoni (Fear and Loathing in Las Vegas (1998), Tideland (2005)), πρωτοάρχισε ν’ αναστατώνει τα νερά όταν βρέθηκε στο καλάθι των αγορών της IFC μετά τις προβολές της στην αγορά του περασμένου Φεστιβάλ των Κανών, που είδε τους θεατές να βγαίνουν απ’ την αίθουσα λέγοντας ότι παίζει ιδανικά σε σερί προβολή, δήλωση ιδιαίτερα βαριά, αν σκεφτείς ότι μεταφράζεται σε 5 ώρες σε μια καρέκλα. Παραγωγή του Channel 4, γυρισμένη από τρεις διαφορετικούς σκηνοθέτες με τρεις διαφορετικές τεχνολογίες σε χρονολογική σειρά (15mm φιλμ, 35mm φιλμ και ψηφιακό με την RED), το Red Riding έκανε την πρεμιέρα του στη Βρετανική τηλεόραση τον περασμένο Μάρτη, για να φτάσει πριν μερικές βδομάδες στο Telluride να μαζέψει εκστατικές κριτικές, ως μια απ’ τις σημαντικότερες κινηματογραφικές στιγμές της χρονιάς, προορισμένη για major cult status.

Χωρισμένο σε τρία χρονολογικά κεφάλαια (1974, 1980, 1983), το Red Riding βασίζεται σε αληθινά περιστατικά εμπλουτισμένα με δραματουργικά στοιχεία και με υποδειγματική ατμοσφαιρική σκηνοθεσία και στοιχειωτικές ερμηνείες χαρακτήρων που μοιάζουν να ξεπήδηξαν από νόθο παιδί του Hammet και του Chandler που γεννήθηκε στον πάτο απ’ το καζάνι του noir, σε μεταφέρει στο Yorkshire, στη βόρεια Αγγλία, ένα ειδυλλιακό τοπίο διάσπαρτων οικισμών εργατικής τάξης, περικυκλωμένων από ατέλειωτες αλυσίδες λόφων και σκεπασμένων από μια αδυσώπητα αιώνια συννεφιά, που απλώνει τη μουντάδα της πάνω από το κλειστοφοβικό σύμπαν διαφθοράς, πλεκτανών και αποπνικτικής απελπισίας που προσπαθούν να ξεδιαλύνουν κάθε ένας απ’ τους τρεις διαφορετικούς κεντρικούς ήρωες, τριών διαφορετικών κεντρικών ιστοριών, συνδεδεμένων μεταξύ τους με την άσπλαχνη ασχήμια της σαπίλας των απάνθρωπων δημόσιων λειτουργών, που αντί για τη δουλειά τους, κάνουν «ό,τι θέλουμε να κάνουμε».

Πιάνοντας τον μίτο απ’ την ανεξήγητη εξαφάνιση ενός ανήλικου κοριτσιού, και με οδηγό τον Andrew Garfield ως νεόκοπο, νεόφερτο, φιλόδοξο και ιδεαλιστή ρεπόρτερ, με πλήρη άγνοια του πού και πώς πρέπει και δεν πρέπει να χώνει τη μύτη του, η πρώτη ταινία σε εισάγει σ’ έναν κόσμο που κάθε μέρα είναι κακή μέρα, αν δεν ανήκεις στην ολιγομελή ελίτ που πίνει το αίμα των υπολοίπων, καταπατώντας βίαια κάθε έννοια νόμου, νομικού και ηθικού, σκοτώνοντας ψυχικά και σωματικά, όποιον τολμήσει να σε στραβοκοιτάξει γι’ αυτό, και καλύπτοντας τα ίχνη σου χάρη στη νοσηρή πλεκτάνη ανομίας που έχουν στήσει και χειρίζονται αμείλικτα, τα ίδια τα όργανα του νόμου. Στη δεύτερη και καλύτερη ταινία της τριλογίας, έξι χρόνια μετά το αδιέξοδο φινάλε της πρώτης, ο Paddy Considine, ως εισαγόμενος ντετέκτιβ των εσωτερικών υποθέσεων, φτάνει με μετάθεση στο συγκεκριμένο αστυνομικό τμήμα για να εντοπίσει το λόγο του αδιεξόδου στις έρευνες για τον Στραγγαλιστή του Yorkshire, και σε επιστρέφει στη δυσωδία του συστήματος των λειτουργών που λειτουργούν για τους δικούς τους λόγους και με τους δικούς τους τρόπους, στήνοντας εμπόδια και κρύβοντας τα νήματα, που θα μπορούσαν μ’ ένα τράβηγμα να διαλύσουν όλο το ματωμένο κουβάρι απληστίας, που σφιχταγγαλιάζει και πνίγει την πόλη. Το κλείσιμο της τριλογίας έρχεται το 1983, όταν μια καινούρια εξαφάνιση ανηλίκου, θέτει σε κίνηση το ντόμινο των γεγονότων που θα φέρουν τον Shaun Dooley στη θέση του απρόθυμου υπερασπιστή του ανήμπορου θύματος που κορνιζαρίστηκε και σερβιρίστηκε απ’ τους συνωμότες και τα τσιράκια τους στον Τύπο, σαν ένοχος του εγκλήματος της πρώτης ταινίας. Περιφερειακοί χαρακτήρες και κομμάτια από στοιχεία απ’ την παχιά πλοκή της τριλογίας, πέφτουν στη θέση τους σ’ αυτό το πλούσιο, δαιδαλώδες και εθιστικά αποκρουστικό τοπίο, αποκαλύπτοντας το μέγεθος της απελπισίας που υπογραμμίζεται με κάθε ένα απ’ τα τρία φινάλε, φινάλε που προσφέρουν κλείσιμο χωρίς τελείωμα, χωρίς λύτρωση, ή δικαίωση, παρά μόνο οριστικούς τοίχους, ανεπίδεκτους αμφισβήτησης και αδιαπέραστους από κάθε αχτίδα κάθαρσης στο βασίλειο της βρωμιάς που περιβάλλουν, και αφήνουν να γεμίζει με περισσότερα ερωτηματικά απ’ ότι απαντήσεις, μια σειρά γεγονότων που φέρει πολύ περισσότερες ομοιότητες με το LA Quartet του James Ellroy, απ’ ότι το homage του γενικού τίτλου των βιβλίων του Peace.

Έχοντας περάσει στην αρένα του τρισδιάστατου απ’ το Up (2009) (κάτι που, αν βασιζόσουν στις ελληνικές αίθουσες, δεν θα μάθαινες ποτέ), η Pixar έβγαλε την περασμένη Παρασκευή στις αίθουσες και την 3D εκδοχή της επιτυχίας που έβαλε κι αυτούς και το computer animation στο χάρτη για τα καλά, σε μια καμπάνια που στρώνει το δρόμο για την ταινία που θα της μαζέψει το ερχόμενο καλοκαίρι όλο το χαρτί, κλείνοντας τη σημαντικότερη animated τριλογία της γενιάς μας, έστω κι αν η σημαντικότητά της εξαντλήθηκε στο πρώτο κιόλας μέρος.

Μαζί με το double-bill των Toy Story 1 και 2 σε 3D, έκανε την πρεμιέρα του στις περισσότερες απ’ τις αίθουσες, το trailer του Toy Story 3 (2010), trailer που με κάποιο μαγικό τρόπο κατάφερε να βρει το δρόμο του ως στα δίκτυα, πλημμυρίζοντάς τα για λίγο (μέχρι να το κατεβάσει η Disney και μετά να ξανανέβει και να το ξανακατεβάσει και τα λοιπά και μετά απλώς να παραιτηθεί), με την ιστορία του μεγαλωμένου Andy που ετοιμάζεται να φύγει για το κολέγιο, χωρίς χώρο ούτε στις βαλίτσες, ούτε πια στο δωμάτιό του, για τον Woody, τον Buzz και τα άλλα παιχνίδια με συνείδηση, που έκαναν τα παιχνιδομπαούλα μας απεριόριστα πιο βαρετά από τότε, και πολύ πιο απαιτητικά σε φαντασία, για να μπορέσουμε να ζωντανέψουμε περιπέτειες σαν κι εκείνες, στα δωμάτιά μας.

Τα ολοζώντανα παιχνίδια, θα ζωντανέψουν ακόμα περισσότερο τον ερχόμενο Ιούνη, όταν υπό τις εντολές του συν-σκηνοθέτη των Toy Story 2 (1999), Monsters Inc. (2001) και Finding Nemo (2003) και σε σενάριο του βραβευμένου με Όσκαρ για το Little Miss Sunshine (2006), Michael Arndt, θα καταλήξουν υιοθετημένα από βρεφονηπιακό σταθμό και θα προσπαθήσουν να προστατεύσουν τα 3D εξαρτήματά τους, από την ορδή των εξίσου 3D νιάνιαρων που θα βαλθούν να τα διαμελίσουν. Η ταινία θα γεμίσει τις αίθουσες με νεοφώτιστους και νοσταλγικούς θεατές εξίσου, στις 18 Ιούνη στην Αμερική και στις 24 στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι θα διανεμηθεί στη χώρα μας απ’ την Audio Visual, που ακόμη ψάχνεται για το πώς να εισάγει την τρίτη διάσταση, με δεμένα τα χέρια απ’ τη Disney (που απαιτεί είτε οι αιθουσάρχες να μην χρεώνουν έξτρα για τα γυαλιά και τα μπαλάκια που πετάγονται έξω απ’ την οθόνη, είτε να της κόψει μερίδιο απ’ τα έξτρα κέρδη), αν θέλεις να δεις την ταινία στο φορμάτ για το οποίο δημιουργήθηκε, χωρίς να χρειαστεί να ξενιτευτείς, μάλλον τώρα είναι η ώρα ν’ αρχίσεις να οργανώνεις τις πορείες διαμαρτυρίας προς Μαρούσι μεριά.

Η Laurie γυρνάει παραφρονημένη στους δρόμους με ένα πιστόλι στο χέρι, ο αδερφός της είναι στο δρόμο για το νεκροτομείο, και η μάνα τους είναι χιονάτο φάντασμα. Αλλά το θέμα είναι τι σημαίνει να βλέπεις στο όνειρό σου λευκούς ίππους?Με κέντρο αυτή τη φορά την αδερφή του Michael που τον πυροβόλησε αγαπησιάρικα κατάφατσα στο τέλος του Halloween (2007), o Rob Zombie αφηγείται ατρόμητα μια ιστορία ασυνείδητης φρενοβλάβειας που αν όχι τιποτάλλο σε αφήνει χορτασμένα άρρωστο σε αντίθεση με τη προηγούμενη μισοψημένη (και άρα ανεπιθύμητη αν προτιμάς τα άντερά σου ωμά) εκδοχή του οράματος του για τον μασκοφόρο με τη μάχαιρα. H ρέτρο 16mm βρομίλα που είχε φανεί καθαρά σα στόχος στα τρέιλερ, είναι στη ταινία ακόμα εντυπωσιακότερη και απαιτητικότερη για μεγάλη οθόνη, αφού ο Zombie προτιμάει να αφήνει τη κάμερα στο χώμα με τους ήρωες κανά χιλιόμετρο μακριά, και να σε κοπανάει με τρόμο σχεδόν σε πρώτο πρόσωπο και υπό γωνία που να σου θυμίζει ότι είσαι πολύ μικρός και ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις προς τα πουθενά, σε πολύ τολμηρές για οποιονδήποτε συνθέσεις που ο Brandon Trost υλοποιεί τόσο τέλεια που σου 'ρχεται να χειροκροτάς μετά το τέλος αρκετών σκηνών. Σκηνοθέτης και διευθυντής φωτογραφίας δε καταφέρνουν βέβαια να πιάσουν το ίδιο επίπεδο στις σκηνές με.. αιθέρια άσπρα άλογα, απαραίτητες σε μια συνολικότερη φιλόδοξη (για εμπορικό τρόμο) προκλητική (ειδικά για franchise με αποδεδειγμένα ευέξαπτο πιστό κοινό) αφηρημένη ψυχοσουρεαλιστική αφήγηση (κάτι σε στιλ Jodorowsky ένα πράμα), που όμως ένα γέλιο το ψιλοβγάζουν, σε αντίθεση με τη θανατερή υπερβολή σε εικόνες και ήχους μαχαιριών να σφάζουν ξανά και ξανά και ξανά και ξανά, όλο και πιο ενοχλητικά (αντί για όλο και πιο γελοία). Όπως είχε προαναγγελθεί λοιπόν, το δεύτερο νέο Halloween είναι Zombie από την αρχή μέχρι το τέλος (όπου και κάνει τη παραχώρηση να παίξει στους τίτλους το κλασικό μουσικό θέμα), και η οικογένεια Myers είναι τρελά αγαπημένη και σ' όποιον αρέσει.