Μεγάλος Δανός ερωτεύεται Κόλεϊ που έχει γκόμενο Ροτβάιλερ όσο τρελό Μαστίφ εκφράζει τη καθαρόαιμη απόγνωσή σου.Το στριπ του Brad Anderson με ήρωα τον μεγάλο αδέξιο σκύλο της οικογένειας Winslow, τρέχει από το 1954 ακριβώς επειδή μπορείς να το αντικαταστήσεις με περιπέτειες πεθαμένου χλωμού τσιουάουα σε χιονοθύελλες στην Ανταρκτική, χωρίς να το πάρει κανένας χαμπάρι, ειδικά όσοι το διαβάζουν φανατικά. Η μεταφορά του στην οθόνη ξεκινάει και κλείνει με τελετουργικές, κατά το πλήρες πρωτόκολλο, σκυλοκλανιές. Άμα συνεχίζεις να διαβάζεις σαν άσκηση στη ματαιότητα, μπορεί να σε ενδιαφέρει πως η οικογένεια μετακομίζει στην αρχή της ιστορίας, ένα ιδιοφυές στη κλίμακα πορδόμετρου τέχνασμα που κυριολεκτικά διπλασιάζει τα 5 λεπτά που έχουν κάποια φάση τέτοιες ιστορίες, αυτά που ο Marmaduke αναστατώνει αμέριμνα το περιβάλλον του. Άμα εξαιρέσεις το εφέ φωνών στο καστ να προσπαθούν να συγχρονιστούν με κινούμενα σάλια καταφέρνοντάς το όσο και o Κογκολέζος Bruce Lee, η παραγωγή είναι σχετικά ακίνδυνη για την αισθητική και τη νοημοσύνη σου (βοηθάει και το dubbing ακόμα και των ανθρώπινων διαλόγων σε ένα είδος τηλενιρβάνας), δε τις προσβάλλει όσο κάτι Beverly Hills Chihuahua (2008) ή Marley & Me (2008), από την άλλη το ίδιο καταφέρνει και μπογιά που στεγνώνει.

Έχοντας ήδη μαζέψει συγκρατημένους διθυράμβους από τη δημοσιογραφική προβολή του, το Black Swan (2010) του Darren Aronofsky ανοίγει αυτή την ώρα και επίσημα στη Sala Grande του Lido το 67ο φεστιβάλ της Βενετίας.

Δε χρειάζονταν βέβαια οι ανταποκρίσεις για να μάθεις ότι ο Κύκνος είναι αδερφάκι of sorts του Παλαιστή (2008) που σήκωσε το Χρυσό Λιοντάρι δυο χρόνια νωρίτερα, και το trailer πριν καναδυό βδομάδες είχε ξεκαθαρίσει επιπλέον πως η γυμνή δυσοίωνη παρατήρηση ονείρων που γίναν εμμονές θα έφτανε αυτή τη φορά σε Cronenberg-ικές παραισθήσεις για να ταιριάζει τόσο με τη γυναικεία ψυχολογία όσο και το διαφορετικό επίπεδο τέχνης παύλα θεάματος. Ο Aronofsky φαίνεται να είχε στο μυαλό του την ιστορία από το 2000 και, ανεξάρτητα με τα λανθασμένα trivia του IMDb, η Natalie Portman φαίνεται να ήταν από πάντα και η πρώτη επιλογή του για τον πρωταγωνιστικό ρόλο, οπότε δεν είναι και δύσκολο να καταλάβεις πως αυτός ο ρόλος διαμορφώνονταν με τα χρόνια να την ακολουθεί, μέχρι το shooting script που τη βρίσκει πια καταξιωμένη και αλαφρά γερασμένη να ετοιμάζεται για μια από τις "μεγάλες πέντε" παραστάσεις κάθε μπαλαρίνας όσο η Mila Kunis απειλεί να της φάει και το ρόλο και τη κλειτορίδα. Η τελευταία, πιο πολύ αναμενόμενη για φέτος κορυφαία στιγμή της έβδομης τέχνης, δεν έχει παράδοξα ξεκαθαριστεί, από άποψη ποιότητας, στις μέχρι τώρα κριτικές, αλλά από το σενάριο και το μέχρι τώρα έργο του δημιουργού μπορείς άνετα να τη φανταστείς να προορίζεται για ενοχλητική και να καταφέρνει μόνο να τροφοδοτεί για χρόνια τις αρρωστημένα ελκυστικές φαντασιώσεις σου. Για τις πιο πεζές διεστραμμένες σέξι αφαναστικές στιγμές του φιλμ, και σε περίπτωση που διαβάζεις τις Μάζες σε Braille, ο Peter Debruge στο Variety εξηγεί πως ο σκηνοθέτης και η Amy Westcott δε φοβήθηκαν την υπερβολή στο συμβολισμό τους, στο άσπρο και στο μαύρο, ενώ η επιστροφή του Matthew Libatique στη φωτογραφία δε σήμανε καμιά αντίθεση στη τρομαχτικά ως τρομαρικά ντοκιμενταρίστικη αισθητική του Παλαιστή, ίσα ίσα τη πήγε και παραπέρα. Πιο σημαντικά πάντως, αν θες από τα τεχνικά να φτάσεις στην ουσία, η υπόσχεση του Clint Mansell να ενσωματώσει Λίμνη των Κύκνων στη μουσική του, είχε ήδη υλοποιηθεί με ανάποδες νότες του θέματος του Tchaikovsky στο τέλος του trailer.

Ο καλύτερος τρόπος να γνωρίσεις μια πόλη, είναι περπατώντας την, νιώθοντας τη βουή των δρόμων της, την ησυχία των στενών της, τον ηλεκτρισμό των αγορών της και τις μυρωδιές των πάρκων της, τρίβοντας τα μπράτσα σου με τους περαστικούς και συμμετέχοντας στις παραστάσεις της καθημερινότητάς τους. Για όλα αυτά τα παραπάνω, η Αθήνα έχει βγάλει μια φήμη ότι δεν είναι πόλη για περπάτημα, αυτήν την κακή εικόνα όμως έρχεται να ανατρέψει φέτος ίσως ο μόνος Έλληνας κινηματογραφιστής που αγαπάει τόσο πολύ την πρωτεύουσα της χώρας του, ώστε να την έχει αναγάγει από υπόβαθρο σε ουσιαστικά μόνιμο πρωταγωνιστή του συνόλου του έργου του, έστω κι αν επίσημα της έχει αφιερώσει μόνο τις τελευταίες τρεις ταινίες του.

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος, μεταφέροντας στην οθόνη το ομότιτλο μυθιστόρημα του Σωτήρη Δημητρίου, έρχεται να κλείσει με τα Οπωροφόρα της Αθήνας, την τριλογία που είχε ανοίξει με το Πεθαίνοντας στην Αθήνα (2006) και το Αθήνα-Κωνσταντινούπολη (2008), και παράλληλα, να αποκαταστήσει την πόλη που στην πρώτη ταινία είχε χρησιμοποιήσει για να απαλύνει τον πόνο ενός ετοιμοθάνατου και στη δεύτερη για να διώξει έναν άνδρα που είχε ξεχάσει να κάνει το ταξίδι της ζωής του. Χρησιμοποιώντας την ιστορία ενός μανιώδη βαδιστή θυμόσοφου, που κυκλοφορεί στην πόλη δοκιμάζοντας τα κρυμμένα της οπωροφόρα, ο Παναγιωτόπουλος αποκαλύπτει στην οθόνη μυστικές πτυχές μιας πόλης την οποία οι κάτοικοί της έχουν ξεχάσει να αγαπούν, κατεβάζοντας την κάμερά του στις γειτονιές και τους δρόμους της και βάζοντας μέσα στη δική του παράσταση, τους φυσικούς θαμώνες των σκηνικών του να παίξουν. Έχοντας γυρίσει την ταινία μονάχα Σαββατοκύριακα, απ’ το Φλεβάρη του 2009, μέχρι τον Αύγουστο του ίδιου έτους, για να ακολουθήσει την καρποφορία των οπωροφόρων που προσφέρουν στον ήρωά του τις εμπνεύσεις γι’ αυτές τις επιδείξεις «εξυπνάδας με χαζομάρα που συγκατοικούν στο ίδιο κεφάλι», όπως σημειώνει στο σημείωμά του ο σκηνοθέτης, που υπογράφει και το σενάριο, το οποίο έχει πειράξει για να χωρέσει στην ιστορία το χαρακτήρα της Αλεξίας Καλτσίκη, που συνδέει τους κεντρικούς χαρακτήρες του Νίκου Κουρή και του Λευτέρη Βογιατζή. Η ταινία, που φιλοδοξεί να ζωγραφίσει μια διαφορετική εικόνα της Αθήνας, των φρούτων και των «φρούτων» της, όπως λέει και η προώθηση, θα βγει στις αίθουσες στις 7 Οκτώβρη με την υποστήριξη του Movies for the Masses, αφού πρώτα κάνει την πρεμιέρα της στη βραδιά που θα αφιερώσουν στον ελληνικό κινηματογράφο οι ερχόμενες Νύχτες Πρεμιέρας.

Όσο η εμπορική κινηματογραφική περίοδος ξεκινάει στην Ελλάδα, το Hollywood κλείνει τη δικιά του, και στον απολογισμό τα εισιτήρια βγαίνουν πολύ λιγότερα αλλά τα κέρδη ανεβασμένα. Χάρη φυσικά στα ακονισμένα δόντια του S3D που ορμάει σε αγέλες μόλις μυριστεί δολάριο στη τσέπη σου, και φαίνεται να οδήγησε τις εισπράξεις στα $4.35 δις, $100 εκατομμύρια περισσότερα από την αντίστοιχη περσινή περίοδο, σύμφωνα με τους ανεπίσημους υπολογισμούς του Paul Dergarabedian που αναπαρήγαγε το Associated Press. Μέχρι τη Labor Day, την ερχόμενη Δευτέρα που κλείνει επίσημα το καλοκαίρι στην Αμερική και όχι μόνο κινηματογραφικά, τα ίδια projections μιλάνε για 552 εκατομμύρια εισιτήρια, λιγότερα και από τα 563 εκατομμύρια του 2005, του καλοκαιριού της "μεγάλης ύφεσης" σε αυτόν τον αιώνα και για την αμερικάνικη κινηματογραφική βιομηχανία πάντα. Αν ψάξεις και το πινακάκι με τα μεγάλα καλοκαιρινά ανοίγματα του 2010, βλέπεις ότι Toy Story 3, Shrek Forever After, Despicable Me και Last Airbender κόψανε μαζί λίγο πάνω από $1δις, και δε χρειάζεται να έχεις και πολλή επαφή με τις εμπορικές δυνατότητες του κάθε φιλμ για να πεις ότι το ποσό αυτό θα ήταν τουλάχιστο 30% μικρότερο σε δυο πραγματικές διαστάσεις προβολής.

Σε αυτή τη τάση του ξοδέματος για ψευδαίσθηση όγκου στον αέρα κοπανιστό μέχρι την οθόνη, το προηγμένο καταναλωτικά αμερικάνικο κοινό ακολουθεί με κάνα χρόνο καθυστέρηση τον.. τρίτο κόσμο. Πέρσι, παρά τις απλόχερες προσπάθειες του Jeffrey Katzenberg, δε καταγράφτηκαν στη χώρα του τα τρελά επεισόδια τύπου Ice Age 3 (2009) που οδήγησαν σε αύξηση εσόδων τα ταμεία του υπόλοιπου πλανήτη πριν καν τα σαρώσει το Avatar (2009). Αλλά το CGI φαινόμενο του James Cameron έδωσε τελικά ακόμα και στους παθημένους και μαθημένους Αμερικανούς την επιπλέον ψευδαίσθηση σοβαρότητας στη νέα επαναξαναματαεμφάνιση του S3D, παρά τις προειδοποιήσεις πιο γνωστά πλέον του Roger Ebert, και για το ερχόμενο διάστημα ετοιμάζονται τόσες σχετικές παραγωγές που πραγματικά δε θα ξέρεις από ποιά να φυλάξεις τη μούρη σου για να μη της τρίβει ότι βρει ο καθένας μέσα από την οθόνη. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ο ίδιος ο Cameron κοπανάει υποκριτικά όπου τις βρει, δημιουργίες στιλ Piranha 3D (2010) που επιστρέφουν τη συγκεκριμένη τεχνολογία στις campy ρίζες της, κοπάνημα που έχει στόχο να παρατείνει την εποχή των αγελάδων με χρυσά ματογυάλια. Όπως λέει και ο παραγωγός των Piranha, Mark Canton, αν το μέλλον του κινηματογράφου είναι στερεοσκοπικό για κάθε είδους ταινία, πως μπορεί να υπάρξει σκεπτικό που να αποκλείει ήδη τα είδη-προφήτες του?

Μια εικόνα από την αγαπημένη μου ταινία του Σταύρου Τορνέ, Μπαλαμός (1982). Μια ταινία που με στοιχειώνει ακόμη και σήμερα. Ο Μπαλαμός, αλλά και όλο το σινεμά του Τορνέ, όπως και ο τρόπος δουλειάς του, ήταν ένας αόρατος πνευματικός οδηγός στα βήματα μας στα γυρίσματα του Μέσα στο Δάσος. Νόμιζα ότι θα δω κάπου και 'γω αυτό το βλέμμα του αλόγου ή πως θα διανύσω την ομίχλη μιας λίμνης με μια βάρκα. Να βυθιστείς και να μεταδώσεις την υπερβατικότητα της περιπλάνησης φιλμάροντας μια πέτρα, ένα κορμό ή ένα πρόσωπο. Αυτός, είναι ένας στόχος.

Ο Μπαλαμός, αυτό το αριστουργηματικό road movie του χωρόχρονου δεν είναι τίποτε άλλο από μια ιστορία μεταμορφώσεων. Μπαλαμός είναι ο άνθρωπος που εκστασιάζεται πάντα σε ταξίδι, είναι η μηχανή λήψης που πηγαίνει σε τόπους απάτητους, είναι ο Τορνές που μέσα από μυστήρια και τελετουργίες οδηγείται υπνωτισμένος από το βλέμμα ενός αλόγου, στον Μεσαίωνα, συναντά μια γυναίκα γέτι, έναν προφήτη στις αρχές του χριστιανισμού και μια μάντισσα θαμμένη στη γη. Για να κάνεις μια ταινία αρκούν μερικές επιθυμίες. Να αγοράσεις ένα άλογο, να ταξιδέψεις στον χρόνο, να φιλμάρεις τον Δράκουλα. Coati (1977), Μπαλαμός, Ντανίλο Τρέλες (1986), Καρκαλού (1984), δεν είναι τίτλοι από ταινίες, είναι ονόματα αστεριών σε ένα γαλαξία με σπάνια ουράνια σώματα. Σώματα ποιητών που δεν αγνοούν απλώς τον χρόνο, τον ξεπερνούν κατά πολύ, και έτσι ατόφια κι ακατέργαστα λάμπουν σήμερα πιο μοντέρνα από ποτέ. Είναι σήμερα επείγον να ανακαλύψουμε το σινεμά του Τορνέ. Γιατί ο αληθινός μοντερνισμός δεν αυτοδιαφημίζεται, αδιαφορεί για τίτλους και ετικέτες, βρίσκεται κρυμμένος και μας περιμένει, φιλόξενος για τα ανοιχτά μυαλά και όλους εκείνους που ξεχωρίζουν τα διαμάντια στον σκουπιδότοπο. «Ο κινηματογράφος», λέει ο Τορνές, «είναι μια υπόσχεση – απειλή: η επιστροφή του αδιανόητου, η θρασύτης του απρόβλεπτου».

Με "ένα αμφισεξουαλικό Twin Peaks σε κολέγιο" πήγε το Μάη στις Κάνες ο Gregg Araki και το φιλμ, το Kaboom (2010), δεν έμεινε μόνο μεταμεσονύχτιο novelty εκτός διαγωνιστικού, αλλά βγαίνει και στις γαλλικές αίθουσες τον Οκτώβριο.

Και χωρίς να ήξερες τον Araki, από την αρτηριοσκλήρυνση του φεστιβάλ της Κυανής Ακτής θα μπορούσες να υποθέσεις ότι η καινούρια δουλειά του επιστρέφει κατ' ευφημισμό (του αναμασήματος) στη τριλογία της "εφηβικής αποκάλυψης" που είχε κάνει πριν από 15 χρόνια, πέφτοντας πιο κοντά στη κατάληξή της, στο Nowhere (1997), ένα "μαστουρωμένο επεισόδιο του Beverly Hills 90210" σύμφωνα με αυτά τα one liners με τα οποία ο δημιουργός αγαπάει να διευκολύνει άπαντες να προσεγγίσουν το έργο του. Το Kaboom, προφανώς σύμφωνα με το δικό του one liner και άσχετα αν αποφεύγει να το τονίσει η προώθηση της Wild Bunch, πάει τη μαστούρα μέχρι επιστημονική φαντασία και τρόμο, σε βαθμό συμμετοχής στο φετινό Fright Fest, συμμετοχή που ο σκηνοθέτης τελικά ακύρωσε για να κάνει βρετανική πρεμιέρα στο Λονδίνο. Αλλά τη πάει συγκρατημένα και αναχρονιστικά, όπως δε χρειάζονταν να διαβάσεις τις κριτικές για να το συμπεράνεις, τα teasers που βγήκαν στα μέσα της βδομάδας, και τα κλιπάκια των Κανών ακόμα περισσότερο, φτάνουν για να επιδείξουν μια θεματολογία, νερωμένη κι από πάνω, πολύ πίσω από τα άκρα που διαδέχτηκαν το μετροσεξουαλισμό μέχρι και στα περίπτερα, πολύ πίσω από το "έχω πάει μόνο με δυο άντρες γιατί σιχαίνομαι να αγγίζω κάποιον που δεν αγαπάω" της Megan Fox και το "παριστάνω ότι το κάνω κι εγώ για τη διασημότητα σα τις άλλες, για να μη θυμώσει ο μπαμπάς που γυρνάω τσόντες επειδή οι γκόμενοί μου είναι πορνοστάρ" της Montana Fishburne. Το Kaboom έχει βρει και απέναντι διανομή, από την IFC, αλλά ειρωνικά τα 15 λεπτά φήμης του εκεί ήρθαν νωρίτερα, όταν ο David Fincher διάλεξε τη Rooney Mara για κορίτσι με τατουάζ αλά αμερικέν, και οι περισσότεροι αναπαρήγαγαν τη Wikipedia στο συνοδευτικό βιογραφικό της, κομπλέ με "συμμετοχή" στη ταινία του Araki που προέκυψε από λανθασμένο δημοσίευμα του 2009 στον Hollywood Reporter.

Με αφορμή την επιστροφή του κινηματογράφου στα μεγάλα όνειρα και στην Ελλάδα από τη Τρίτη, ο rotweiler που σχεδιάζει τα λογότυπα των Μαζών μεταξύ γιοφυριών και αναδιπλούμενων πόλεων, εξετάζει τι τούβλα θα σωριάζανε μερικές από τις χαρακτηριστικότερες κινηματογραφικές υπογραφές αν χρειάζονταν να το κάνουν και στη πραγματικότητα.