Μέσα σε σφυρίγματα, παρά την ιταλική της καταγωγή που συνήθως κάνει tifosi τους ντόπιους δημοσιογράφους στο Lido, η Sofia Coppola παρέλαβε απόψε από τον Quentin Tarantino το Χρυσό Λιοντάρι του 67ου φεστιβάλ της Βενετίας. Το Somewhere με το οποίο η σκηνοθέτρια του Χαμένου στη Μετάφραση (2003) προσπάθησε να ξεπεράσει κάτι ενδιάμεσα.. παντεσπάνια, είχε συναντήσει στις προβολές του γενικά θετική αλλά συγκρατημένη υποδοχή από τους κριτικούς, τόσο συγκρατημένη που και ο τελευταίος οσκαροπρογνωστικάριος το είχε ξεγράψει στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Ακόμα πιο αμφιλεγόμενη, στη πραγματικότητα η πιο αμφιλεγόμενη δυνατή, ήταν η επιλογή της Balada Τriste de Τrompeta του Álex de la Iglesia για το Αργυρό Λιοντάρι σκηνοθεσίας, αφού o ματοβαμμένος μηδενιστικός πολτός του Ισπανού, με πρωταγωνιστές ψυχωτικούς δολοφόνους κλόουν στην αρχή και το τέλος της εποχής του Franco, συγκέντρωσε λίγη εκτίμηση και αμέτρητα φτυαρίσματα μετά τις προβολές του. Το τρίτο χτύπημα που έκανε El Paso τη Βενετία, ήρθε στο Βραβείο της Επιτροπής, στο Essential Killing του Jerzy Skolimowski του οποίου η αμφίσημη εξέταση ταλιμπανοειδών γενειοφόρων περίμεναν όλοι να περιοριστεί σε βραβείο ερμηνείας για τον Vincent Gallo το πολύ. Τώρα, οι διπλές βραβεύσεις μιας παραγωγής είναι σπάνιες στα μεγάλα φεστιβάλ, χαρακτηριστικά ο Mickey Rourke έφυγε με άδεια χέρια από την 65η Mostra αφού πήρε Χρυσό Λιοντάρι ο Wrestler (2008)· και από πάνω το φετινό πρόγραμμα του Marco Müller είχε πολλές δυνατές συμμετοχές, χαιρετίστηκε σα το καλύτερο φεστιβαλικό των τελευταίων χρόνων από τα μισά του ακόμα· έτσι, το τελευταίο που θα περίμενες θα ήταν να βραβευτούν όσο λιγότερες ταινίες, πράγμα που.. ακριβώς έκανε η φετινή επιτροπή, δίνοντας όντως και το βραβείο ερμηνείας στον Gallo και επιπλέον βραβείο σεναρίου στον De la Iglesia. Με ποια σκοπιμότητα γίνανε ολαυτά, δύσκολο να πεις προφανώς, ο Tarantino φαίνεται να προσπαθεί να πείσει τον πλανήτη ότι η επιτροπή του ομοφώνησε, το πιο τρελοπιθανό είναι να γέμισε μόνος του τη μεγάλη τριάδα των βραβείων, και με ότι δε πρότεινε κανένας, ακριβώς γιατί οι υπόλοιποι δε συμφωνούσαν.

Σε ότι απέμεινε, ξεχωρίζει η βράβευση της Ariane Labed του Attenberg, το οποίο ήταν σε πολλά.. διευθυντικά προγνωστικά και ακόμα περισσότερα τιτιβίσματα, είτε θες να το πιστεύεις είτε όχι. Η ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη βραβεύτηκε και σε μια κατηγορία όπου ο συναγωνισμός ήταν τόσο έντονος όσο και για το Λιοντάρι, από τις πρωταγωνίστριες των Black Swan, Potiche, Meek's Cutoff και Vénus Noire, όπως παρατηρεί το indieWire και όχι μόνο.

Αξιοσημείωτα, τo Silent Souls του Aleksei Fedorchenko, κυριολεκτικά επιτάφια τελετουργικό art film, ήταν πρώτο στο πινακάκι για τους κριτικούς του Lido και πολλοί το δίνανε πρώτο και στα προγνωστικά, από την άλλη από χτες οι βρόμες λέγανε ότι ο Tarantino δε θα το ομοφωνούσε ούτε στη δική του κηδεία για τίποτα, και τελικά εκτός από το FIPRESCI που είχε σίγουρο, πήρε και το ανώμαλο (από την άποψη ότι δε δίνεται συχνά) Osella φωτογραφίας. Χωρίς ουσιαστική σημασία, η Mila Kunis πήρε μια παρηγοριά του Black Swan για "un giovane attore o attrice emergente", ο Monte Hellman πήρε το Leone Speciale που τον περίμενε συστημένο εφόσον είχε πάνω από 20 χρόνια να κάνει μεγάλου μήκους, και το Avatar (2009) πήρε τα τρισδιάστατα γυαλιά Persol, όσο ένα μεγάλο κορδόνι από αξιόλογα φιλμ, από το βαθιά αμερικάνικο Meek's Cutoff της Kelly Reichardt μέχρι το βαθιά γιαπωνέζικο 13 Assassins του Takashi Miike, έφευγαν αμνημόνευτα. Έτσι η τελική εικόνα της Venezia 67 αναπόφευκτα μεταφέρεται αλαφρά πικρόχολα στους απέξω, ακόμα και το ρεπορτάζ του Variety (που συμπληρώθηκε όσο συμπληρώνονταν και αυτό εδώ το θέμα) κλείνει πιάνοντας τα μπάζα από τη κατασκευή του νέου Palazzo Del Cinema και τις καθυστερήσεις στις προβολές, και η διοργάνωση του 2011 και τελευταία για τον Müller, θα έχει πιθανότατα δυσκολότερο και από το φετινό έργο στο να μαζέψει δημοσιογραφικό ενδιαφέρον. Σε θετική νότα για αλλαγή, η διοργάνωση του 2010 μάζεψε σίγουρα αυξημένο ενδιαφέρον, και κινηματογραφικό αντί για κουτσομπολίστικο, και οικουμενικό αντί για αμερικάνικο (που ειρωνικά είχε τελειώσει με τη προβολή του Somewhere, τη προηγούμενη Παρασκευή), και το έκανε ρίχνοντας νέους κι άφραγκους στα βαθιά με επιτυχία.

Aπό τα αμέτρητα φιλμ που ψάχνουν δημοσιότητα και φέτος στο Toronto, πρώτο που μάζεψε ψιλοξεσαλωμένες κριτικές, και όχι ακριβώς αναπάντεχα, είναι το Easy A (2010), εφηβοκωμωδία που ανοίγει την επόμενη βδομάδα στην Αμερική για να κάνει τσεκαρισμένα πια την Emma Stone superstar.

Βασισμένη κάπως στο Άλικο Γράμμα του Nathaniel Hawthorne, κυρίως από την άποψη ότι πια το φοράει η Emma με περηφάνεια όπως βλέπεις, η σύνοψη μιλάει για μικρή που γίνεται η δημοφιλής τσουλάρα του σχολείου χωρίς ακριβώς να έχει χάσει τη παρθενιά της. Περίεργα, αυτό δεν υπονοεί τη χρήση άλλης δημοφιλούς οπής, αλλά ότι η μικρή το προσποιείται για χάρη gay, στρουμπουλούληδων και λοιπών περιθωριακών του σχολείου, υφαίνοντας μια κάποια ευαίσθητη ηθική μυθολογία στη πορεία. Και όταν ενσωματώνει στο υφαντό και κάτι τετριμμένα να, το πρώτο που κάνει είναι να τα σχολιάζει, όπως βιάζεται να ξεκαθαρίσει το trailer και ο σκηνοθέτης σε κάθε του συνέντευξη, αλλά δε προσπέρασαν με την ίδια ευκολία και οι κριτικές. Σαν αποτέλεσμα, η γενική αίσθηση είναι κωμωδίας που το προσπάθησε αρκετά, μιας "γυμνασιακής τρέλας που αναποδογύρισε ένα αδιέξοδο είδος με κατεργάρικο πνεύμα" σύμφωνα με τον Kirk Honeycutt στο THR, αλλά δεν έφτασε ακριβώς σε κλασικότητα Mean Girls (2004), ούτε βέβαια πιο πέρα, σε τίποτα από John Hughes των 80s, αν εξαιρέσεις το σημαντικό γυναικείο κεντρικό χαρακτήρα. Ο τελευταίος πιστώνεται τόσο στην αναμφισβήτητα ταλαντούχα από όλες τις απόψεις δεσποινίδα Stone, όσο και στον δημιουργό του, Bert V. Royal, τριαντάρη θεατρικό συγγραφέα του οποίου τα off-Broadway ανεβάσματα με πυρομανίες, μυσοφοβίες και πιωμένες cheerleaders βεβαίως βεβαίως, φαίνεται να κίνησαν το ενδιαφέρον του Hollywood στα 00s. Το σενάριο του Royal, ακόμα και μετά τις διορθώσεις του σκηνοθέτη του, έχει γλώσσα γεμάτη ανήλικες χριστοπαναγίες και δεν είναι καθόλου απίθανο η προσαρμογή της παραγωγής σε PG-13 να της στέρησε την είσοδο στα all-time classics, παρολαυτά μπαίνει άνετα στα κορυφαία των τελευταίων χρόνων και μάλλον θα πετύχει "ένα είδος έξοχου" ειδικά για το κοινό της, όπως καταλήγει το Variety περισσότερο συνοψίζοντας τον τρελό ενθουσιασμό των ακροατηρίων στις δοκιμαστικές προβολές των τελευταίων βδομάδων.

Μάλλον ελαφρή μεταφορά της νουβέλας του Mordecai Richler με τον Paul Giamatti σε οσκαρικό ρόλο, το Barney's Version (2010) παίζει στη τελευταία διαγωνιστική βραδιά της Βενετίας, μετά το μάλλον αριστουργηματικό Road to Nowhere (2010) του Monte Hellman που προστέθηκε στα φαβορί για το Χρυσό Λιοντάρι. Η επιστροφή μετά από 21 χρόνια του σκηνοθέτη του Two-Lane Blacktop (1971) αναμένονταν πάντως εξίσου με τη πρώτη φιλόδοξη δουλειά του σκηνοθέτη άπειρων επεισοδίων του CSI, στην Ιταλία τουλάχιστο, όπου ο Barney Panofsky έγινε περίπου εθνικός ήρωας στα 00s.

Ο μυθιστορηματικός κύριος Panofsky είναι βέβαια Καναδός με εβραϊκή καταγωγή όπως και ο δημιουργός του, και στην έκδοση του 1999 απομνημονεύει, κομπλέ με υποσημειώσεις του γιου του να τις διορθώνουν, τις περιπέτειές του με τις τρεις κυρίες Panofsky. O Barney είναι επιπλέον και τηλεπαραγωγός, στη πασίγνωστη και στη πραγματικότητα Totally Useless Productions, οπότε οι γυναίκες του έχουν τουλάχιστο εμφάνιση αν όχι και άνεση ξεσκίσιμης γλάστρας, και την έχουν τουλάχιστο στη μεταφορά στον κινηματογράφο όπου δε θα έβρισκες άξεστο παραγωγό με πούρο να εγκρίνει τίποτα λιγότερο από τη Rachelle Lefevre (η οποία actually παράτησε το Twilight franchise για το ρόλο). Ο Barney τέλος, σε περίπτωση που δε το κατάλαβες ακόμα, είναι αυτός που κατηγορείται, έντυπα, για "κακοποίηση συζύγων, καλλιτεχνική απατεωνιά, προώθηση σαβούρας, και πολύ πιθανά φόνο" και ο δικηγόρος του τον συμβουλεύει να μη κινηθεί δικαστικά γιατί το quote "ακούγεται αρκετά ακριβές". Το προφανές χάρισμα του Richler για "δηκτική σάτιρα και αιχμηρό πνεύμα", προφανέστερα μαζί με τις γκομενοπεριπέτειες του ήρωά του, την απάντηση στις κατηγορίες, την Εκδοχή του Barney, την κάνανε ειδικά στην Ιταλία αυτό που λέμε ιδιαίτερα αγαπητή και μεταφράζεται σε διακόσιες χιλιάδες αντίτυπα εκεί. Έτσι ο παραγωγός της μεταφοράς, ο Robert Lantos --που μπορείς να πεις ότι έβαλε τη καναδική βιομηχανία στη πρώτη κατηγορία ή ότι έβαλε τους καναδούς φορολογούμενους μέσα και παραμέσα με αποτυχίες στιλ Ararat (2002) και Where the Truth Lies (2005)-- είχε αποφασίσει να κάνει πρεμιέρα στο Lido πριν καν ξεκινήσουν τα γυρίσματα, λέει, παρόλο που είναι μόνιμος επισκέπτης στις Κάνες, και φυσικά μόνιμα παρών στο Τορόντο όπου περπάτησε δέκα φορές το χαλί σε opening night gala. Ο μεγαλοπαραγωγός αποφάσισε για τους ίδιους λόγους και ακόμα περισσότερους (i.e. για να βρει πιο εύκολα χρηματοδότες) να μεταφέρει και ολόκληρη περίοδο της ζωής του ήρωα στη Βενετία από το Παρίσι, αλλά είναι οι ελευθερίες με τον τόνο και τις εμφάσεις του βιβλίου, με το "σκοτεινό υπόγειο ρεύμα" που βάφτηκε "εφησυχαστικό μπεζ" όπως παρατηρεί το Variety και είχαν παρατηρήσει στο τιζεροτρέιλερ από τον Μάη οι φαν, είναι η ημι- αναλφαβητοποίηση του υλικού της που φαίνεται να ρίχνει τη ταινία σε επίπεδο λίγο πάνω από μεσοβέζικη οικογενειακή δραμωδία.

Με τη πρόσθεση και του Hollywood Reporter που δημοσίευσε θετικότερη κριτική, τα trades καλολογούν ομόφωνα την ερμηνεία του Giamatti, και δε ξέρω εσύ αν θα περίμενες τίποτα λιγότερο από τον πρωταγωνιστή του American Splendor (2003) σε ένα ρόλο στριμμένου μεν εμπορικότερα δε, πάντως η Sony Classics επιβεβαίωσε τις υποψίες των υπολοίπων και ειδικά.. του Lantos, αγοράζοντας τα αμερικάνικα δικαιώματα της παραγωγής πριν καν προβληθεί, με προφανή στόχο να τη σμπρώξει στα βραβεία, όπως έκανε χαρακτηριστικότερα πέρσι με το Last Station (2009). O Giamatti δήλωνε στη Βενετία σήμερα την ελπίδα ο περίπου γουντιαλενικός χαρακτήρας του να αρέσει στο κοινό παρόλο που η SPC δε φημίζεται και για τις υπερευρείες διανομές της, όσο ο παραγωγός του εξιστορούσε τη δυσκολία στο να γραφτεί σενάριο μετά το θάνατο του Richler που σκόπευε να το επιμεληθεί ο ίδιος, όπως είχε κάνει για την οσκαρο-υποψήφια Apprenticeship of Duddy Kravitz (1974) και όλες γενικά τις δουλειές του που μεταφέρθηκαν στη μεγάλη οθόνη.

Ο ονομαστός σκοτεινός εικονοκλάστης της Ιαπωνίας αναδημιούργησε με ριγοριστική πειθαρχία μπιμούβικο σαμουραϊδράμα των 60s, και η Βενετία στρώνει απόψε το κόκκινο χαλί της, με πρώτο στην υποδοχή τον Quentin Tarantino πιθανότερα, για τους 13 Assassins (2010) του Takashi Miike.

Ο χαρακτηρισμός του Miike είναι από τον Hollywood Reporter αν ακολουθήσεις και το link, αλλά την έκπληξη από την έλλειψη εκπλήξεων που θα βρεις εκεί, την εκφράσανε οι περισσότεροι που είδανε την ταινία στις προβολές για τον τύπο, τουλάχιστο όσοι δε ξέρανε και πολλά για τη παραγωγή και περιμένανε χαντζάρια και κεφάλια να χορεύουν γιαπωνέζικη σάλσα βουτηγμένα στο αίμα. Όμως το πρωτότυπο jidaigeki (ή chambara ακριβέστερα) του Eiichi Kudo φαίνεται να έχει μαζέψει πολύ καταξίωση από το 1963, το βοήθησε και η παρουσία του (βετεράνου του Kurosawa) Kô Nishimura υποθέτεις, και όπως και να 'χει, τα trailer του remake είχαν επιβεβαιώσει από νωρίτερα τις δηλώσεις του Miike στη σημερινή συνέντευξη τύπου, τη πρόθεσή του να ζωγραφίσει αδρά για τους πιτσιρικάδες της πατρίδας του το όχι και τόσο μακρινό παρελθόν τους. Στην εποχή των παπούδων του σκηνοθέτη λοιπόν, ο κακός αδερφός του σογκούν βίαζε και σκότωνε, και οι σαμουράι έπρεπε να διαλέξουν ανάμεσα στο κώδικα τιμής που επέβαλλε υπακοή, και στον κώδικα ηθικής που επέβαλλε να μαζευτούν μια ντουζίνα και να τον δολοφονήσουν, απαραίτητα με τη βοήθεια του τοπικού διαβολάκου για το comic relief. Η ηθική αποστολή των σαμουράι ήταν τότε αυτοκτονίας αφού βέβαια κανένας κακός αδερφός σογκούν δε κυκλοφόρησε ποτέ χωρίς εκατοντάδες κομπάρσους για προστασία, όμως η ηθική υποχρέωση που ένιωσε ο Miike να σώσει τώρα από την εξαφάνιση το γιαπωνέζικο δράμα εποχής, είχε ευκολότερο δρόμο προς τη καταξίωση, ως δεδομένα awesome όπως όσες του τρώνε λιγάκι παραπάνω κόπο και χρήμα (από τις.. άπειρες που κάνει κάθε χρόνο), και ως δεδομένα ευπρόσδεκτη από τον Marco Müller, ειδικά σε χρονιά με τον Tarantino πρόεδρο της επιτροπής του διαγωνιστικού. Στη πραγματικότητα, το από χτες στα τιτιβίσματα επαναλαμβανόμενο awesomeness των Assassins ήταν φέτος αρκετό για να τους επιτρέψει και συνοδεία στη Βενετία, τη συνέχεια του υπερκάλτ Zebraman (2004), μεταμεσονύχτια και εκτός διαγωνιστικού απόψε.

Νέα γενιά Κυνηγών, βάζει νέα ομάδα γήινων, σε νέο πλανήτη. Στοχεύοντας να γυρίσει στα παλιά φυσικά.Σα κληρονομιά των 80s, οι Predators (2010) χρωστάνε τόσο στον Predator (1987) όσο και στον Running Man (1987) του Governator, η λειτουργική τους συμφωνία μαζί σου επιβάλλει να μην αμφισβητείς τόσο την ύπαρξη εξωγήινων κυνηγών όσο και το ότι δεν έχουν ανακαλύψει τη τηλεόραση. Οι εξωγήινοι με τις πλεξούδες και την ουλίτιδα, μεταφέρουν λοιπόν κακούργους γήινους επιλεγμένους με τη τελευταία λέξη στη πολιτική εθνικοτήτων του Hollywood, και τους βασανίζουν ριαλιτικά σε πλανήτη αρένα, σε μια ιστορία που έγραψε αρχικά ο Robert Rodriguez στα 90s, θεωρητικά έχοντας ρίξει μια ματιά και στο εγχειρίδιο των Aliens (1986). Στη πράξη, τρως αρκετή ώρα να παρακολουθείς χτίσιμο έντασης μέσα από ανάπτυξη κτηνανθρωπικών χαρακτήρων και μέσα από bonding που τους βαφτίζει σε όσες περισσότερες από τις περιπέτειες του πρωτότυπου μουσκουλοφόρου με τα σπαστά αγγλικά, μια "ατμόσφαιρα μυστηρίου" που δε σε βοηθάει να την αναπνεύσεις ακριβώς ούτε η ατελείωτη ανταλλαγή κλισέ (η οποία σε κάνει να εκτιμάς τη συνειδητή μουγκαμάρα στη πρώτη ταινία) ούτε το ότι τη συνέχεια, την εμφάνιση των predators, την έχεις δει να έρχεται είκοσι χρόνια νωρίτερα, και αυτή πλήρωσες να δεις. Όσα βλέπεις στη συνέχεια, είναι πλάσματα με φετιχιστική εμμονή στις τηλεοπτικές διαδικασίες, απέναντι σε θηράματα εδραιωμένα δίχως ελπίδα στη κόλαση, έναν παραπάνω εκφυλισμό του.. εμπορικού σήματος, ακριβώς αντίθετο στο στόχο της παραγωγής να προετοιμάσει sequels χωρίς να κάνει reboot στο franchise. Η ασυνέπεια και η απληστία της καταστρέφουν τη ταινία με άλλα λόγια, ακόμα και στα τεχνικά εκεί που ο Nimród Antal φαίνεται να στοχεύει σε συνεκτική δράση παλιάς σχολής, εκεί τη φορτώνει με φτηνά ψηφιακά απόκοσμα μπασταρδόσκυλα να σου θυμίζουν ότι τα πρακτικά εφέ βοήθαγαν στο δέσιμο αν όχι στη σοβαρότητα, και περνάει και σε πιο πρόσφατα τρικ χωρίς να έχει ακριβώς ιδέες πως να τα χειριστεί (όπως είχαν οι Strause στο AVPR (2007) ας πούμε), αλλά γενικότερα, παρόλη τη γκρίνια και την ανυπαρξία συναγωνισμού, δε μπορείς να αρνηθείς ότι οι Predators μπαίνουν και σε αξία εκεί που έχουν τις ρίζες τους χρονικά, πριν τα VS στα 00s τουλάχιστο.

Αμερικανάκι μετακομίζει με τη μάνα του στο Πεκίνο κι αποφασίζει να μάθει Kung Fu για να αντιμετωπίζει τα Κινεζάκια που του την πέφτουν επειδή την πέφτει σε Κινεζούλα.Υποθέτοντας ότι έχεις ξεπεράσει το πρώτο σοκ που προσφέρει η παραγωγή, και δεν είναι άλλο από το ότι ο Will Smith έστησε ολόκληρο reboot με αφορμή να παίξει ο γιος του τον πρωταγωνιστή στην αγαπημένη τους ταινία (και στόχο να μαζέψει μερικά τσουβάλια δολάρια ξαναζωντανεύοντας το franchise), θα σου είναι πολύ πιο εύκολο να ξεπεράσεις όλα τα υπόλοιπα που σου επιφυλάσσει μέσα στην αίθουσα, ετούτη η αναβίωση ενός ορόσημου της δεκαετίας του ’80. Κρατώντας απείραχτο τον κεντρικό σκελετό κι αλλάζοντας όλα τα υπόλοιπα ως οφείλουν, οι Murphey και Kamen παραδίδουν ένα σενάριο στιβαρό στην παιδική απλοϊκότητά του, το οποίο ο Harald Zwart πιάνει και κάνει χαρτοπόλεμο, κόβοντας απ’ την ταινία ένα σωρό επίπεδα αφηγηματικής συνέχειας, για να χωρέσει στον απαιτητικό ρυθμό, ευκαιρίες να καταφέρει μέσα στην αφασία της να προσφέρει και αυθεντικά ρίγη συγκίνησης σε όσους λέει κάτι απ’ τα παλιά η παράδοσή της, και να χορτάσει με την κλοτσοπατινάδα του, όσους τούς ανοίγει καινούριες ορέξεις ο τίτλος της. Αγνοώντας φυσικά, το γεγονός ότι ο πιτσιρικάς μαθαίνει δηλωμένα kung fu, το νέο Karate Kid (2010), εκτός από ακίνδυνο αν δε σε ενοχλεί το σύνδρομο ελλιπούς προσοχής του, είναι και απροσδόκητα απολαυστικό (αν και λιγάκι τρομακτικό), με τα επίπεδα της ωμότητας της (αναίμακτης) βίας στην οποία επιδίδονται οι ανησυχητικά νέοι νεανίες του. Ο Jaden Smith, στοιχειωτικά ίδιος με τον πατέρα του σε φάτσα και εκφράσεις, αποδεικνύεται αρκετά χαρισματικός για να κουβαλήσει την ταινία στα διαλείμματα της κακοφωνίας των σκηνών μάχης, ο Zwart όμως δεν κάνει καμία προσπάθεια να υποδουλώσει την σπινταριστή ερμηνεία του στις διδαχές της πολεμικής τέχνης που τον παρακολουθείς να μαθαίνει με εκπληκτική άνεση, για να σε πείσει για την υπαρξιακή φιλοσοφία που κρύβει μέσα της η παράδοσή της, και που σου τρίβει στη μούρη ο Jackie Chan σε κάθε δεύτερη απ’ τις λιγοστές ατάκες του. Αυτό από μόνο του είναι αρκετά χαρακτηριστικό για τη σοβαρότητα των προθέσεων μιας ταινίας που υποβιβάζει την υποψήφια για Όσκαρ Taraji P Henson σε φιγούρα ταλαίπωρης μάνας με ουρλιαχτά, ξεφυσήματα, γκριμάτσες και υστερικές εκρήξεις, ταινία που δεν μπορείς να μην την καταδιασκεδάσεις, αλλά δεν μπορεί ούτε κατά διάνοια να σου εμπνεύσει τον μελοδραματικό σεβασμό που έκανε την πρωτότυπη εκδοχή της, ένα εικόνισμα της εποχής της.

Ψαράς πιάνει στα δίχτυα του γυναίκα που η κόρη του είναι πεπεισμένη ότι είναι γοργόνα.Ότι δεν χρειάζεται όλα τα παραμύθια να ξεκινούν με το «μια φορά κι έναν καιρό», προσπαθεί να σε πείσει ο Neil Jordan, σ’ αυτήν του την επιστροφή στην πατρίδα του και τη μεταφορά (στοιχείων) ενός αρχαίου ιρλανδικού μύθου στη σύγχρονη εποχή, για να αναδείξει την οικουμενικότητα στο αρχαϊκό και την αλήθεια που χάθηκε στην παράδοση του θρύλου από στόμα σε στόμα. Δίχως να έχει ιδιαίτερη σχέση με το θρύλο της γοργόνας Ondine (που έπιασε τον άντρα της να την κερατώνει και του χάρισε αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως άπνοια ύπνου), στην ερωτική ιστορία του Jordan, ο αρχετυπικός άντρας του ρομάντζου, ένας ψαράς χαμένος στα λάθη του παρελθόντος του, που κρύβει στα μακριά του μαλλιά το βλέμμα της απροθυμίας του να ασχοληθεί με το παρόν, μέσα στη θάλασσα που του δίνει ζωή απ’ τα θολά νερά της, πιάνει στα δίχτυα του την άγνωστη γυναίκα με την ακόμα πιο θολή ιστορία, μασκαρεμένη με την αμνησία του μελό. Τη μαζεύει σα δώρο απ’ το βυθό και τη σώζει από τον πνιγμό, μόνο για να την δει να του σώζει και η ίδια τη δικιά του ζωή, δίνοντάς της νόημα και καθαρό ουρανό. Το παιχνίδισμα του σεναρίου με τη μαγεία του παραμυθιού και την απειλή της πραγματικότητας, δίνει στον Jordan τα συστατικά γι’ αυτό το μείγμα φαντασιακής αφέλειας και πνιγερού ρεαλισμού, που τυλίγει με την φωτογραφία του ο Christopher Doyle, συνοδεύοντας την προσπάθεια του σκηνοθέτη να χτίσει στο θεατή την ελπίδα η μαγεία του παραμυθιού να είναι εφικτή και στην αληθινή ζωή. Κι ύστερα, αρχίζει να την γκρεμίζει σταδιακά, σ’ ένα δεύτερο μισό που περνάει στη γήινη πλευρά του ορθολογισμού, και σε προσγειώνει αναγκαστικά συμβατικά, απογυμνώνοντας τη γοργόνα του από τα λέπια της. Την οδηγεί στην απομυθοποίησή της με μια λύση αρκετά συμβατική ώστε να ταιριάζει με την αίσθησή σου για την έλλειψη φαντασίας της πραγματικότητας, και δίνει με τον ουμανισμό του πάντα παρών, ένα ευτυχισμένο φινάλε αρκετά πικρό για να σε σου θυμίζει πού πατάν τα πόδια σου κι αρκετά γλυκό για να σου αφήσει και μια ελπίδα παραμυθένιου ever-after.