Παραμελημένα παιδιά και παρεξηγημένες μανάδες, σε ιστορία διπλής οπτικής.

Γυναίκα δυστυχισμένη με τη στατική της μικροαστικότητα, αποφασίζει να τινάξει το γάμο της στον αέρα και να γυρίσει τον κόσμο για να γεμίσει το κενό μέσα της, με φαγητό, πνευματικότητα κι αγάπη.

Γεννημένη στην Αυστραλία με το χαρακτηριστικό ονοματεπώνυμο να προδίδει την ελληνική καταγωγή της, η Ana Kokkinos δεν είναι ξένη για το κοινό των Νυχτών Πρεμιέρας, αφού η προηγούμενη σκηνοθετική δουλειά της, το Head On (1998), βασισμένο στο βιβλίο Loaded του Χρήστου Τσιόλκα, είναι ένας απ’ τους πιο σουξεδιάρικους τίτλους που έχουν περάσει απ’ το φεστιβάλ, και τίτλος που μάζεψε τα βραβειάκια του, τόσο απ’ το Australian Film Institute που του χάρισε 9 υποψηφιότητες κι ένα βραβείο μοντάζ, όσο κι απ’ το υψηλού πρεστίζ San Francisco International Lesbian & Gay Film Festival, όπου πρώτευσε ως καλύτερη πρώτη δουλειά. Φέτος, η Kokkinos ξαναγύρισε στην Αθήνα και στο φεστιβάλ, για να μας δείξει τί έκανε τόσα χρόνια μακριά.

Μια βδομάδα νωρίτερα, το True Grit (2010) των αδερφών Coen έβαλε υποψηφιότητα για όλα τα Oscar® που υπάρχουν, απλά με πεντέξι πλάνα σε ένα διαδιχτυακό teaser. Από τη Παρασκευή στις αμερικάνικες αίθουσες, και από τα ξημερώματα στα internets, απειλεί πια όχι να τα σαρώσει αλλά να τα πετσοκόψει, με trailer επίδειξης ανώτερης ακατάσχετης δύναμης, στο ρυθμό του God's Gonna Cut You Down. Ενδιάμεσα, η παραγωγή έδειξε και τα αληθινά παπάκια της, βγάζοντας αφίσα στο στιλ των ανακοινώσεων της εποχής του φιλμ (i.e. των αρχών του 20ου αιώνα), με έντονη τυπογραφία και χωρίς τίποτα stinking pictures φυσικά. Ακολουθώντας τις πιο μοντέρνες τάσεις, το trailer συνοψίζει ολόκληρη τη πλοκή της ταινίας βέβαια, ξεκινώντας από τη πρώτη ουσιαστικά σκηνή του Jeff Bridges, σε ρόλο ομοσπονδιακού σερίφη που δε μπορεί να θυμηθεί πόσους πυροβόλησε στα 4 χρόνια της θητείας του, και περιορίζει το μέτρημα σε δεκάδες πτωμάτων για ευκολία. Και από την εκφορά στη διευκρινιστική ατάκα ("shot or killed?"), περιορίζει και τους υποψήφιους για το αγαλματάκι ερμηνείας στον εξής ένα, αφού μπορεί ο Colin Firth να υποδύεται έναν κάποιον Βρετανό βασιλιά, και τραυλό κι από πάνω, αλλά ο Bridges κάνει τον Αμερικάνο δούκα να φαίνεται ότι έπαιζε τον οσκαρικής τραχύτητας ρόλο του με τα πασουμάκια τη τσαντούλα και το καυτό σορτσάκι του, και να ακούγεται σα να μίλαγε σε συνεδρία εκμάθησης κομψής τεϊοποσίας από πάνω.

Πρώτη παραγωγή βασισμένη σε χαρακτήρες των William Hanna και Joseph Barbera που δεν έχει μπλεγμένον κανέναν από τους δυο μακαρίτες πια δημιουργούς, το Yogi Bear (2010) έχει κλείσει αίθουσες απέναντι από το TRON: Legacy (2010) τα χριστούγεννα, φιλοδοξώντας να επαναλάβει τις αρπαχτές επιτυχίες των Chipmunks τα προηγούμενα χρόνια. Και με την ίδια συνταγή με τα σκιουράκια της Fox φυσικά, με χνουδωτά ψηφιακά τρισδιάστατα κινούμενα ζωάκια (έστω και λίγο πιο ογκώδη), σε πραγματικό περιβάλλον, και απέναντι σε πραγματικούς και πραγματικά άτυχους ηθοποιούς.

Ένα απ’ τα πράγματα που ψάχνεις σε πρώτες ταινίες, είναι το στοιχείο της έκπληξης και του αιφνιδιασμού, που φέρνει μαζί της η φρεσκάδα του νέου δημιουργού, λέει ένα απ' τα σχετικά blurds, των τίτλων που έψαξε να καταγράψει στην πρώτη εκλεκτική λίστα που έβγαλε η Online Film Critics Society μετά από αιώνες. Και ποιος καλύτερος τρόπος να ξαναξεκινήσει η ένωση, αυτή τη συνήθεια που είχε παραμελήσει, απ’ το να μετρήσει τα 100 καλύτερα κινηματογραφικά ντεμπούτα στην Ιστορία του κινηματογράφου. Εξαιρετικός τρόπος και για 'σένα, βέβαια, για να ξεκινήσεις και την εβδομάδα σου, και την κινηματογραφική σαιζόν που μπαίνει.

Η πρώτη ταινία καταγράφηκε ως ένα απ’ τα πιο πετυχημένα παραδείγματα φυτευτού viral marketing των internets (τα posts των Μαζών, είχαν κι αυτά το μερίδιό τους από σχετικά δείγματα στα comments) αφού εμφανίστηκε απ’ το πουθενά, και σύμφωνα με το θρύλο, εντυπωσίασε τα μεγαθήρια, κατέληξε στην αγκαλιά της DreamWorks με μεσολάβηση του ίδιου του θείου Spielberg, και μετά από διαπραγματεύσεις για remake με κανονικά λεφτά, μπόρεσε με λίγο μοντάρισμα στην αρχική του μορφή και μερικά test screenings που άφησαν εποχή, να καταφέρει μιλιούνια Αμερικάνους να ζητάνε να το δουν, και την Paramount να τους κάνει το χατήρι για να μαζέψει κοντά 200 εκατομμύρια δολάρια απ’ τα παγκόσμια ταμεία και έναν τίτλο στη βιβλιοθήκη της, που καταγράφηκε ως μια απ’ τις πιο αποδοτικές επενδύσεις όλων των εποχών. Κι αν και οι υπόλοιποι Μάζες πιθανότατα θα προπηλακίσουν τον γράφοντα γι' αυτό, το ψυχολογικομεταφυσικό θρίλερ με το μηδενικό budget, είχε και τα κότσια και την αποτελεσματικότητα από μόνο του, να κάνει καλά πράγματα γενικά, και το ύφος για τις βάσεις να στηθεί απάνω του όλη αυτή η ιστορία που μαγείρεψαν τα εμπορικά.