Χωρίς την Carla Bruni, αλλά με το υπόλοιπο cast του να δηλώνει άθικτο το παρόν του, ο Woody Allen ετοιμάζεται να σηκώσει την αυλαία του 64ου Φεστιβάλ των Κανών, με την 45η του ταινία , δεύτερη συνεχόμενη που ντεμπουτάρει στις Κάνες μετά το περσινό You Will Meet a Tall Dark Stranger, δεύτερη που επιλέγεται για άνοιγμα της τεράστιας φιέστας μετά το Hollywood Ending (2002) και πέμπτη που τον φέρνει στα κόκκινα χαλιά τις Κρουαζέτ στο μεσοδιάστημα, μαζί με τα Vicky Cristina Barcelona (2008) και Match Point (2005). Οπότε αν μπορείς να πεις κάτι, είναι ότι τα’χει μάθει καλά τα σκαλιά.

Έτερη των Días de Gracia (2011) séance de minuit του φεστιβάλ των Κανών που ξεκινάει σήμερα, το Wu Xia (2011) του Peter Chan επαναφέρει στη Croisette το είδος που φοράει περήφανα στο κούτελο (i.e. στον τίτλο), σα μοναδική κινέζικη συμμετοχή φέτος, και περίεργα χωρίς να έχει προγραμματιστεί απέναντι στον τελικό της Eurovision κατά το συνήθειο του Thierry Fremaux.

Όπως βλέπεις μπροστά από τις ανατομικές λεπτομέρειες και πίσω από τα γναθοεξαρτήματα σε κάθε μπουνιά του teaser που κυκλοφόρησε με την ευκαιρία μάλλον η εταιρεία παραγωγής του (We Pictures), ο Chan στοχεύει να κάνει reboot στο παραδοσιακό πολεμοτεχνίτικο κινηματογραφικό και όχι μόνο είδος της χώρας του, επεκτείνοντας ιατρικά, σε στιλ hentai αλλά για άλλα όργανα, αυτή τη στη προηγούμενη δεκαετία ψύχωση του David Fincher με το καταβύθισμα στα τεχνικά εσώψυχα των εικόνων του. Όπως θα περίμενες από τον μακρυμάλλη κατά βάθος ευαισθητιάρη δημιουργό βέβαια, την ίδια προσοχή σκόπευε θεωρητικά να δώσει και στην αυθεντικότητα της περιόδου, στις "λεπτομέρειες τη ζωής που να σε κάνουν να αισθάνεσαι ότι έχεις μεταφερθεί πίσω στο χρόνο", στόχο που το teaser τον μεταφράζει από τα κινέζικα σε εξαιρετικό καλογυάλισμα της παραγωγής, όπως είναι γενικά το trend στις μπλοκμπαστεριές της χώρας που λογοκρίνει το μισό internet.

Μια από τις δυο μεταμεσονύχτιες εκτός διαγωνιστικού προβολές των φετινών Κανών, οι Días de Gracia (2011) του πρωτοεμφανιζόμενου Everardo Valerio Gout φιλοδοξούν να κρατήσουν στο Μεξικό τη Camera d'Or που τσίμπησε πέρσι το Año Bisiesto (2010), και έχουν από το σαββατοκύριακο trailer, κομμένο από την ARP Selection, να γεμίζει ευλογία τα διαδίχτυα.

Όπως δε χρειάζονται πολλά κοψίματα για να παρατηρήσεις, το trailer έχει σκηνές σε τρεις διαφορετικές αναλογίες εικόνας, και αυτός ο διαχωρισμός χαρακτηρίζει όλη τη ταινία, που παρακολουθεί τρεις διαφορετικές περιόδους κεχαριτωμένων ημερών, το 2002, το 2006 και το 2010 στο Mexico City, "έναν μπάτσο, έναν όμηρο και μια παντρεμένη γυναίκα, διαφθορά, βία και εκδίκηση, τρεις μοίρες για τριάντα μέρες στη διάρκεια τριών Παγκοσμίων Κυπέλλων, τρεις τρόπους να παλέψεις για να επιβιώσεις", σύμφωνα με το blurb της παραγωγής. Παρόλο που το trailer τις δένει θεματικά, διαφορετικός είναι φανερά και ο τόνος στις σκηνές κάθε περιόδου, ο Gout σημειώνει ας πούμε πως το 2002 του πρέπει να εκφράζει, θερμότητα, ένταση και βία, και το κινηματογραφεί σα Πόλη του Θεού (2002) στο πιο απελπισμένο -- για τον σκηνοθέτη το φιλμ είναι η "ουλή" του λέει, τα σημάδια που αφήνει η καθημερινή τριβή με το έγκλημα σε κάθε πολίτη της χώρας του.

Και τώρα κάτι εντελώς καινούριο: ένα μάτσο πιτισιρικάδες γλιτώνουν από βέβαιο υπερθεαματικό ομαδικό θάνατο, κι επειδή το σύμπαν αγαπά την ισορροπία κι ο Χάρος το μισθό του, αρχίζουν να σκοτώνονται διαδοχικά σε αναπάντεχα, μα υπερθεαματικότερα εξωπραγματικά ατυχήματα. Για πέμπτη φορά. Γιατί αν νόμισες ότι το προηγούμενο επεισόδιο της σειράς θα ήταν το τελευταίο, απλά και μόνο επειδή είχε ένα «The» μπροστά απ’ τον τίτλο του και κανένα νούμερο στο τέλος του, ξανασκέψου πως το μόνο νούμερο που μετράει στ’ αλήθεια σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι το τελικό που θα γράψουν οι εισπράξεις.

Κουβαλώντας τις περισσότερες ελπίδες να επαναφέρει τις, μέχρι πριν λίγα χρόνια παραδοσιακές, πίπες στο φεστιβάλ των Κανών, το Apollonide (2011) του Bertrand Bonello απέκτησε, μάλλον μέσα στο σαββατοκύριακο, teaser από τη Haut et Court για να συνοδεύει την εξίσου υπέροχα γαλλικά ξώβυζη αφίσα του που κυκλοφόρησε τη προηγούμενη βδομάδα.

Ο Bonello είχε πιπώσει σχετικά διαβόητα τη sélection officielle semaine de la critique, χρησιμοποιώντας τον Titof (και την Ovidie να παριστάνει το διαγωνιστικό) στον Pornographe (2001), ένα φιλμ από αυτά τα γαλλικά που κινδύνευαν τότε να απαγορευτούν γιατί τρέλεναν τις αγελάδες, μια τυπική ασυναρτησία γύρω από έναν παλαίμαχο πορνογράφο που ψάχνει τυπικά το νόημα της ζωής αναπολώντας τον τυπικό τσοντομάη του '68. Στον τόπο του εκσπερματώματος επέστρεψε δυο χρόνια αργότερα πιο επίσημα με την ακόμα πιο αργοκίνητη και.. ερρρ.. τραβεστότερη Tiresia (2003), αλλά το πλαστικό εξάρτημα που φόραγε η Clara Choveaux ήταν περιορισμένων δυνατοτήτων και έχασε τα πρωτεία από αυτό του Vincent Gallo στο Brown Bunny (2003). Έτσι, δέκα χρόνια μετά, ο σκηνοθέτης επιστρέφει ελπίζεις δριμύτερος, μάλλον χωρίς ιδιαίτερο ανταγωνισμό, και σίγουρα με μια ολόκληρη σειρά πορνοδιαστροφών, στις οποίες ειδικεύονται, ξεχωριστά η καθεμιά, οι ας πούμε εσώκλειστες σε μπορντέλο της αυγής του 20ου αιώνα.

Μολονότι τα τελευταία χρόνια το buzz του να βγαίνεις απ’ το Sundance έχει αρχίσει να αναστρέφεται σε hype αυτόματου πιλότου που καρφώνει τις ταινίες κατευθείαν στους βράχους των βουνών από υψηλές προσδοκίες που χτίζει, ετούτη εδώ μπορεί και να 'ναι η εξαίρεση που θα σε κάνει να ξεχάσεις τις μούφες που σου 'χει πετάξει στη μούρη η αντανακλαστική χιπστερική αποδοχή των τίτλων που περνάν τις πύλες του φεστιβάλ του Robert Redford. Βασισμένο στις διηγήσεις των πραγματικών εμπειριών φίλης του σκηνοθέτη και σεναριογράφου, το ντεμπούτο του Sean Durkin, που του έφερε και το βραβείο σκηνοθεσίας για δραματική ταινία στο Sundance, προσπαθεί να εντοπίσει τι αφήνει πίσω του το πλύσιμο εγκεφάλου που περνάν όσοι βρεθούν μπλεγμένοι στις αιρέσεις της αμερικανικής υπαίθρου, μέσα από την ιστορία της κοπέλας του τίτλου, που έχει μόλις δραπετεύσει από μια τέτοια, και προσπαθεί να βγάλει άκρη με το πόσα απ’ αυτά που έχει στο κεφάλι της είναι αληθινά και πόσα φανταστικά, για να τα διηγηθεί στην αδερφή της που την περιθάλπει.